Thread by @sertbudak1

Disleksi farkındalık haftasıymış, bu vesile ile size maddi yetersizlik, eğitim sistemimiz ve tanı koyamayan psikologlar yüzünden bütün hayatı mahvolan kardeşimden bahsetmek istiyorum.

Kardeşim akıllı bir çocuktu ama bazı şeylere kabiliyeti yoktu. Örneğin ayakkabısını bağlamak konusunda sıkıntı yaşıyordu. Çatal kaşık kullanırken sıkılıyordu. Basit bir takım motor becerilerinde aksama vardı. Sağını solunu öğrenemiyordu.

Sonra biz bunu ana okuluna yazdırdık okula direkt bu şekilde başlarsa zorlanır diye. Sürekli okuldan kaçmaya başladı, verilen el işlerini yapamıyordu, harfleri ters yazıyordu, boyama kağıtlarını taşırmadan boyayamıyor nefret edip karalıyordu. Bu dönemde zorbalık görmeye başladı.

Derdini anlamıyorduk, ben ondan 3 yaş büyük bir çocuktum sadece, annem babam da taş çatlasın 10 senedir şehirdeydi, maddi olarak zorlandığımız dönemlerdi ama bizimkiler sağolsun hiçbir şeyimizi eksik etmezdi, ama anlamıyorduk neden böyle. Okula başlayınca düzelir dedik.

Ana okulunda diğer çocuklar tarafından sevilmemesi nedeni ile zaten yenik başladı brinci sınıfa. Aynı sorunlar burada da baş gösterdi. Yapamıyordu. Harfleri ters yazıyordu, öğretmenler azarlıyordu, evde ders çalıştırıyorduk, bir satır önce yazdığını diğer satırda yanlış yapıyordu

Öğretmenler asla yapıcı değildi, biz de tahammülsüzleştik ders çalıştırırken artık sinirlerimiz dayanmıyordu, bağırıp çağırdığımız oluyordu ödev yaparken. Buna ek olarak okuldaki zorbalık arttı arttı arttı. Sen özürlüsün, delisin falan diyenler oluyordu. Çocuk iyice içine kapandı

Sonra bir de fiziki zorbalık başladı, bir şekilde sataşıyorlardı, tuvalete kilitliyorlardı, bu dönemde bir sürü fobiye sahip oldu, hiç arkadaş edinemedi ve sürekli pasifti. En büyük hatayı yapıp Özel Eğitim Sınıfı’na yolladılar.

Ben de bu dönemde onu korumak için erkeksileşmiştim, sürekli tenefüslerde kardeşimi arardım, başına kötü bir şey getiren varsa gidip bulup döverdim, abladan abiye dönüverdim o dönemde. Her vakit aklım ondaydı.

Özel eğitim sınıfında ciddi anlamda zihinsel engelli çocuklar vardı, bizimki onlarla aynı ortamda bulunduğunda bile sinirleri iyice harap oluyordu. Korkuyordu ve deli olmadığını kanıtlamaya çalışıyordu kendince. Okula gitmemek için yalvarıyordu bize.

Bu dönemde birden fazla psikoloğa, psikiyatra götürdük. Hatta bir yerde uykusunu takip etmişler, sözde rüyalarını izlemişlerdi. Her seferinde zihinsel hiçbir sorunu yok çok akıllı, AÇILIR diyip yolladılar. Açılmadı.

İte kaka hocalarla konuşa ede sınıf geçiyordu, bir kez sınıfta da kaldı. Okumayı öğrenemiyordu çocuk, yanlış heceliyordu. Matematik hesabı yapamıyordu. Çarpım tablosu öğrenemiyordu. Yanlış ve okunaksız yazıyordu. Yalnızdı ve çok stres altındaydı.

Bir şeyi yok diyen doktorlar yüzünden biz de ona tembel muamelesi yapıyorduk. Cidden sevmiyordu ve ekstra tembellik de ediyordu. Futbol takımına falan almıyorlardı tenefüslerde bile, senelerce evin koridorunda tek başına futbol ve dolaba taktığımız plastik potayla basket oynadı.

Özel hoca tuttuk. Tatlı dil durumu düzeltmeyince bağıra çağıra ders veriyordu. Zorluyordu. Vurduğu oluyordu. Bizimki iyice koptu, özgüveni tamamen bitti. Herkesin onunla dalga geçtiğini düşünmeye başladı, fobileri çığırından çıktı. Tuvalette bile kapıyı kapatamıyordu.

Liseye başladı bizim müdürlere yalvarmamız sayesinde, beraberinde direkt sigaraya da başladı tabi. Bu dönemde bir iki arkadaşı oldu ama gelip geçiciydi. Okuldan kaçıyor sürekli sigara içiyordu. Zaten okuması bile tam yoktu liseye başladığında, 2 sene üst üste kalınca atıldı.

Sonra da işe girdi, akrabaların yanına soktuk, birkaç iş değiştirdi, hesap gerektiren işler yapamıyor, el işçiliği gerektiren işler de pek yapamıyor, çelimsiz ve kısa, kas gücü pek yok, ama çalışkan ve sessiz. O dönem tekrar psikoloğa gitmeye başladık, disleksi tanısı konuldu.

20 yaşına gelmişti, askerden hemen önceydi. Buna uygun baştan eğitim alması gerekiyor dediler, bu sefer de kendisi kabul etmedi. İstemiyorum bundan sonra diye. Yaşadığı stres ve sigara yüzünden kalp ameliyatı oldu aynı dönemde.

Askere kendini sınama arzusuyla gitti geldi, bir fabrikada çalışıyor şimdi. 23 yaşında, hala iş yerindekilerden ara ara zorbalık görüyor. Geçenlerde tuvalete kitlemişler şaka yapmak için, baygınlık geçirmiş. Ha ha. Ne komik.

Yani düşünüyorum hali ile, ilkokulda uygun bir eğitim alsa, sosyal anlamda böyle olur muydu? Eğitim hayatı nasıl olurdu? Herkes okumak zorunda değil tabi, ama bu kadar stres yaşar mıydı? Hobisi olur muydu mesela?

Mutsuz görünmüyor. Online bir dünyası var. Arada terapiye gidiyor ama sürekli gitmeye ikna olmuyor, ondan da sıkılıyor. Gece vardiyasından geldi şimdi, bunları yazarken horul horul uyuyor. Yorgandan çıkan seyrelmiş ince saçlarını izliyorum.

Disleksi elbette zihinsel bozukluk değil. Kardeşimin ve onlarca çocuğun yaşadığı da bu özgün öğrenme farklılığının getirdiği zorbalık ve örneğin askerde sol sağ sol yürüyememek gibi meselelerin yarattığı sosyal problemler. Bunu aşanlar da var aşamayanlar da. Bu hususa dikkat.