۱- دارم به این فکر می‌کنم که چرا خیلی از ما گفتمان غالب جمهوری اسلامی، چه در چارچوب سازندگی، و چه اصلاح‌طلبی را پذیرفته بودیم...چرا بعضی‌‌های‌مان زودتر بیدار شدیم و بعضی دیرتر.
۲-بعد از چند سال کار رسانه‌ای در روزنامه‌هایی که امثال عباس عبدی جزو تصمیم گیرندگان‌شان بودند، تازه دوزاری‌ام افتاد که بعضی از چیزهایی که باور کرده بودم، دروغ بوده است.
۳- در فضایی که دسترسی به اطلاعات دست اول نداشت، سانسور حرف اول را می‌زد و چند لایه بود، می‌توانستی متوجه بشوی که تو مثل بقیه کسانی هستی که مجوز دسترسی به واقعیت‌ها را ندارند، کسانی که مجبورند آنچه سیستم می‌خواهد را بخوانند که نهایتاً تحت تاثیرش هم قرار می‌گیرند.
۴- ما در آن سیستم یاد می‌گرفتیم که باید به خودمان دروغ بگوییم. یعنی باید باور می‌کردیم که اگر کار بدی انجام گرفته، به خاطر عده‌ای قلیل است وگرنه بزرگان همه‌شان پاک و آراسته‌اند...
۵- وقتی می‌گفتند "کرباسچی بی‌گناه است" می‌پذیرفتیم، شاید به این دلیل که نمی‌خواستیم جناح راست بهره‌برداری کند. کرباسچی کسی است که به هشدارهای زلزله‌شناسان توجه نکرد و تهران را به نحوی غیرمنطقی گسترش داد. توسعه مخرب و نابود کننده منابع آب او، غیرمسوولانه بود، اما دیر بیدار شدم.
۶-می‌گفتند "مهاجرانی عامل گسترش فرهنگ و دانش" است. باور می‌کردم...زمانی ملاقات مهاجرانی یک افتخار بود، یا گرفتن جایزه قلم بلورین جشنواره مطبوعات از او...اما وقتی می‌شنیدی که نقشش در ماجرای سلمان رشدی چیست...زد و بندش با بیت...#چندهمسری مدتی طول می‌کشید تا از درد روحی راحت شوی.
۷- وقتی می‌گفتند "میرحسین مخالف اعدام‌ها بوده و در اعتراض به اعدام‌های ۶۷ استعفا داده" اما هر چه در داخل کشور از طریق علیرضا بهشتی تقاضای گفتگو می‌دادی، میرحسین جواب منفی می‌داد...از طریق نزدیکان زهرا رهنورد...جواب نه بود. چرا؟
۸- شاید تکان خوردن شدید کله در بند ۲۰۹ و مشاهده نقش جناح‌های به ظاهر پیشرو و معتدل در حذف به من کمک کرد تا بخواهم با گسوده شدن اولین پنجره از فرار کنم تا روحم را نجات بدهم، اما چند نفر چنین بختی داشته‌اند؟ من خوش شانس بودم، اما بقیه چطور؟
۹- من بارها و بارها حرف مدیران و سردبیرانی چون کیومرث صابری عطریان‌فر و ستاری و ...را باور کردم، بی‌آنکه حتی شک کنم.آیا به خاطر ساختار پدرسالارانه بود؟ نمی‌دانم، اما باورم این است که خیلی وقت‌ها نمی‌خواستیم بیدار شویم.
۱۰- وقتی در خرداد ۱۳۸۰ مقابل خاتمی ایستادم و گفتم که گفتمان غالب جمهوری اسلامی در حوزه آب، ایران را به نابودی خواهد کشاند، خیال کردم به وظیفه‌ام عمل کرده‌ام. اما با واکنش‌های حذفی از سوی اصلاح‌طلبان همکار سپاه مواجه شدم، و دیدم که در عمل، اختلافی میان سپاهی و اصلاح‌طلب نیست...
۱۱- و هر چه گذشته را مرور می‌کردم، می‌دیدم که باورهایم و اعتمادم به حرف "بزرگ‌ترها" خطا بوده است. اما باز هم هم خیال می‌کردم که می‌توانم موثر باشم و در تغییر تدریجی افکار و بیدار کردن مردم در مورد وضعیت محیط زیست و زلزله و آب از درون کاری کنم. اشتباه می‌کردم...
۱۲- من در سیستمی بزرگ شده بودم که باید چیزی را "باور" می‌کردم، نه بررسی. سال‌ها طول کشید تا رسوب‌های ذهنی و آثار تربیتی تا حد زیادی زدوده شود، اما الان با دیدن خیلی‌ها در فضای مجازی "باور کرده‌ها" را می‌بینم، کسانی که نمی‌توانند و نمی‌خواهند بیدار شوند.
۱۳- کسانی که هنوز بر این باورند "پدر طالقانی" حتماً آدمی معتقد به حقوق بشر بود. بازرگان یک دموکرات واقعی بود. مصدق قربانی بقیه بود و خودش خطایی نکرد. سدسازی‌های قبل از انقلاب و پذیرش اصل ۴ از سوی شاه کاملاً درست بوده ... نه! نه! نه!
۱۴- از بازتولید همان سیستم که مخاطب دروغ‌ها را باور می‌کند و آدم‌های عادی پرخطا تبدیل به کاریزما می‌شوند، خشمگین می‌شوم و عوامل فریب را موجوداتی خطرناک می‌دانم.
ما در سیستمی رشد کرده‌ایم که به چهره کاریزماتیک مصونیت می‌بخشد. این روند و دور تسلسل باید بشکند.
ما در سیستمی رشد کرده‌ایم که به چهره کاریزماتیک مصونیت می‌بخشد. این روند و دور تسلسل باید بشکند.
