برای درک تصمیمات و رفتارهای جا کافیه هیأت حاکمه‌ی نظامو یه هیأت عزاداری بزرگ و دائمی تصور کنین (که خوب خیلی هم لازم نیست به ذهنتون فشار بیارین)👇🏽توی یه هیأت عزاداری هدف، برگزاری مراسم امام‌حسین به نحو احسنه./۱
اون وقت تصمیمات و مواضعی از قبیل این 👇🏽براتون قابل درک میشه. هدف غایی اینه که "روضه‌ی امام‌حسین" برگزار شه و خدای‌نکرده خللی توش به‌وجود نیاد. عجیب هم نیست. هدف از برقراری حکومت همین بوده از اصل. که "روضه امام حسین" دائم برپا باشه. در واقع جا یه هیأت عزاداریه که ۴۱ساله برپاست/۲
مثل همه‌ی هیأتا هم هر کی یه گوشه‌ی کارو (بیشتر بر مبنای علاقه و نه مهارت و تخصص، چون بلخره عزای امام حسین یه کار دِلیه) گرفته. یکی داربستارو هوا میکنه. یکی سماورو و بساط چایو راه میندازه. یکی آب‌وجارو میکنه. مهمترین جا هم که منبرِ روضه‌خونه دست آخوند محله./۳
این ساختار هیأتی از ستون‌های دوام ایدئولوژی شیعه‌گریه. چون هم ریشه‌ی فرهنگی داره در بین ایرانیان و هم ساختار chaoticش سطحی از پایداری و محافظت رو از سیستم ایجاد میکنه./۴
نحوه‌ی [عدم]پاسخگویی «مسئولان» هم با این نگاه، قابل فهم میشه. چون اساسن بنای کار در هیأت داوطلبانه‌س. اینه که وزرا و وکلا و... در عین تظاهر به خادمی (چون بلخره “ما کوچیک امام‌حسین و عشاقشم هستیم”) کارمند و کارگزار شهروندا نیستن، خادم داوطلبانه‌ی هیأت آقااباعبدلله‌ن./۵
این وسط چون نهادهای اداری مدرن پیش از قدرت‌گرفتن شیعه‌گران در ایران ایجاد شده بود، بچه‌شیعه‌های هیأت ما، به ناچار شدن اپراتور ماشین بوروکراسیِ نوباوه و در حال رشدو‌نموِ موجود. وگرنه گمون می‌کنید که اعتقادی به چیزایی مثل بانک مرکزی و دادگستری داشتن؟/۶
و از قضا در تمام دوران زمامداریشون کوشیدن شاخ‌وبرگ‌های این نظم بوروکراتیک رو بچینن تا نزدیکترش کنن به اون هیأت ساده‌ی فرش و مخدع و منبر که توش راحت‌تر و خشنودترن ولی خب چون کانسپت بوروکراسی وارد ذهن جمعی ایرانیان شده بود به اشکال گوناگون با مقاومت جامعه مواجه شدن./۷
نفس وجود این بروکراسی نو، در‌حال‌رشد و فشل‌شده بدستِ تازه‌سوارا، در مردم و بخشی از حاکمیت توهم وجود یک «دولت» به معنای رایج و کلاسیکو ایجاد کرد که یکی از اصلیترین وظایفش اداره‌ی کارآمد اموره. درحالی که جا «دولت» نیس و از ابتدا بنا نبوده کارآمد باشه. نه که نتونه، بلکه نمی‌خواد./۸
ادعاش رو هم نداره. اینجاس که تحلیلای مبتنی بر ناکارآمدی و‌گلایه‌ها از بی‌خردی حاکمین، در توضیح و توصیف پدیده‌ی جا به بیراهه میرن. جا مشکل ناکارآمدی و بی‌خردی نداره چون اتفاقن اونچه که براش طراحی و ایجاد شده رو داره همچنان انجام میده. /۹
همچنان عزای امام‌حسین برقراره، علم‌وکُتلش برپاست و طنین نوحه از بلندگوها تو محل پخش میشه (شیعه‌گری فراتر از مرزهای واحد جغرافیای‌اداری‌ایران). اساسن توقع مدیریت بحران از ساختار بحران‌زی و chaotic, توقع نابجاییه. /۱۰
شناخت و توضیح مختصات ایدئولوژی شیعه‌گری (و نه حتی تشیع) مهمترین چیزیه که به ما در شناخت و شکست پدیده‌ی شوم جا کمک میکنه. این شناخت توضیح میده که مثلن چرا جا برخلاف مشابهینش در ایجاد بوروکراسی منظم یا ساختن معماری عظیم و باشکوه ناتوان بوده. /۱۱
چون برخلاف کمونیزم در شوروی و کره‌ی شمالی و حتا تشیعِ ایران‌صفوی، که جویای عظمت و شکوه و به‌دنبال تحت‌تأثیرقرار دادن با نمایش بزرگی و آبادانی و نظم بودن، شیعه‌گری نه جویای «ساختن» که در پی «تخریب»ـه. /۱۲
شیعه‌گری در قدرت تخریب، در توان اخلال در هر نظم موجود دیگر، به‌دنبال عظمت میگرده. شما به فانتزی‌های بچه‌شیعه‌ها که نگاه کنید توش حرف از حسینیه‌کردن کاخ سفیده. از ویرانی بناها. خبری از توصیفات ساختن شهر آرمانی نیست. هرچه هست وصف چگونه ازبین بردن «آنچه که هست و ما نمی‌پسندیم»ـه/۱۳
شیعه‌گری تحت تأثیر فرهنگ عاشورا، عظمت و حقانیت رو در مظلومیت و ناکامی می‌بینه. از همین رو پای صحبتشون بعد از ۴۱ سال حکمرانی بی‌چون‌وچراشون بر ایران که بشینی، این باز اونها هستن که قربانی و مظلوم ماجران. که باید قهرمانانه بجنگن برای برپایی نمازجماعت تو حرم بی‌بی. /۱۴
شیعه‌گری میخواد باشه و دیده بشه. میخواد interrupt کنه نه آباد. لذتی که بچه‌شیعه‌ها از دسته‌ی محرم و راه‌پیمایی اربعین میبرن از همینجا میاد. اون اینتراپشن، دسته عزاداری علیه کرونا حتی اگه باعث تمسخرشون شه، باز ینی «هستن و راهو بستن» و این ینی عظمت شیعه!/۱۵
جا در مقیاس بزرگتر هم همینه. هدف اصلی سیاست‌خارجی جا اینتراپت کردنه. این ر‌ج رجایی پای برهنه‌شو بذاره رو‌میز سازمان ملل ینی عظمت، ینی پیروزی. این که تمام رسانه‌های غرب موس‌موس ظریفو بکنن برای مصاحبه، ینی ما «هستیم»، ما اینتراپت کردیم، ما پیروزیم./۱۶
