Εμείς, στα παιδιά μας έχουμε να μιλήσουμε για Άρη, για Γλέζο, για Μπελογιάννη, για Λαμπράκη. Εμείς στα παιδια μας μιλάμε για την Αντίσταση και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Και για τις εξορίες κ για τα βασανιστήρια στα μακρονήσια. Τους μιλάμε για τους πραγματικούς πατριώτες αγωνιστές που έδωσαν
το αίμα κ τη ζωή τους για την Λευτεριά της Ελλάδας. Τα παιδιά μας ρωτάνε κ τους μιλάμε για τον αντιδικτατορικό κ για την Εξέγερση της Νομικής κ του Πολυτεχνείου. Στα παιδιά μας μιλάμε για τους Ποιητές, για τη Μουσική κ την αξία του να μη καταντήσεις «ο άνθρωπος του ενός βιβλίου».
Στα παιδιά μας οφείλουμε απλώς να δείξουμε το δρόμο. Να τους εξηγήσουμε τί είναι ο φασισμός, οι δωσίλογοι κ τα στερνά τους, οι απόγονοί τους, που κ σήμερα ξερνούν μίσος κ στάζουν ρατσισμό. Να τους εξηγήσουμε τί σημαίνει καταστολή κ πως ο Φύσσας δεν «σκοτώθηκε για τη μπάλα», αλλά
πως δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από νοσταλγούς του ναζισμού.. Στα παιδιά να μιλάμε. Αυτο χρωστάμε. Και ξέρεις κάτι; Όλα τα παιδιά, παιδιά μας είναι. Και καταλαβαίνουν..
