Να πούμε μερικά πραγματάκια, για να αρχίσουμε να μιλάμε σε ρεαλιστική βάση: η κυβέρνηση διαχειρίστηκε με επιτυχία το αυτονόητο, δηλαδή, την απόφαση για καραντίνα, αλλά υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που πρέπει να ληφθούν υπόψη.
Για παράδειγμα, το γεγονός ότι πριν η Ελλάδα μπει σε lockdown, ήδη η Ιταλία θρηνούσε εκατοντάδες νεκρούς, η Ισπανία ετοιμαζόταν για το δικό της δράμα, όπως και η Γαλλία και το Βέλγιο και η Βρετανία περιέγραφε την εφιαλτική της στρατηγική για ανοσία αγέλης.
Οπότε, ναι, τα μέτρα περιορισμού πάρθηκαν έγκαιρα, αλλά οι πολίτες είχαν ήδη δει τι μπορεί να συμβεί χωρίς αυτά και υπάκουσαν έχοντας μπροστά τους το αρνητικό παράδειγμα της Ιταλίας.
Και, φυσικά, όσο κι αν επαίρεται η κυβέρνηση, δεν ξεχνάμε την άθλια κολοκυθιά που έπαιξε για 10ημερο με την Εκκλησία της Ελλάδας, την Οδύσσεια για το 800άρι, την απάτη με τα σκοιλ ελικικου, τις νέες απορρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, τα μπρος-πίσω με τις μάσκες.
Ούτε ξεχνάμε την συκοφαντική μετατροπή κάποιων κακών εξαιρέσεων σε κανόνα, όσον αφορά στην εφαρμογή των μέτρων, την με το σταγονόμετρο ενίσχυση του ΕΣΥ, τα λεφτόδεντρα που υπάρχουν για κλινικάρχες και ΜΜΕ, αλλά όχι για ανθρώπους που κινδυνεύουν να βρεθούν σε πλήρη ένδεια.
Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι τώρα που επιχειρείται να βγούμε από το αυτονόητο, η κυβέρνηση μοιάζει να μην έχει παρά μια νεφελώδη ιδέα πώς θα το κάνει. Αντιθέτως, για άλλη μια φορά βγάζει μπροστά την "ατομική ευθύνη" ενός εκάστου ως τον ισχυρό παράγοντα.
Όχι, παιδιά, τα κράτη δεν λειτουργούν μόνο στη βάση της ατομικής ευθύνης, αντιθέτως, εκείνα είναι που δίνουν τον τόνο και το παράδειγμα για να πείσουν τους πολίτες για την αναγκαιότητα μιας πολιτικής/πρακτικής.
Οπότε, κάντε τον κόπο, αντί να θριαμβολογείτε, να λειτουργήσετε ως σοβαρό κράτος και κυβέρνηση. Στώ.
