1
เป็นที่รู้กันของคนในยุทธภพ ว่าประมุขเนี่ยไม่ชอบประมุขเจียง แม้ว่าประมุขเจียงจะเป็นสหายคนสนิทของเนี่ยหวายซัง
แต่ช่วงหลายเดือนมานี้ เจียงหวั่นอิ๋นเดินทางไปมาระหว่างชิงเหอและอวิ๋นเมิ่ง บ่อยเสียยิ่งกว่าจินกวงเหยา หรือหลานซีเฉินที่เป็นพี่น้องร่วมสาบานเสียอีก
เป็นที่รู้กันของคนในยุทธภพ ว่าประมุขเนี่ยไม่ชอบประมุขเจียง แม้ว่าประมุขเจียงจะเป็นสหายคนสนิทของเนี่ยหวายซัง
แต่ช่วงหลายเดือนมานี้ เจียงหวั่นอิ๋นเดินทางไปมาระหว่างชิงเหอและอวิ๋นเมิ่ง บ่อยเสียยิ่งกว่าจินกวงเหยา หรือหลานซีเฉินที่เป็นพี่น้องร่วมสาบานเสียอีก
2
จนทำให้เกิดข่าวลือมากมายและแผ่ออกไปเป็นวงกว้างเนื่องด้วยทั้งคู่ต่างเป็นผู้มีชื่อเสียงในยุทธภพ
แล้วมีหรือที่เรื่องนี้จะหลุดลอดสายตาของจินหรูหลัน เจ้าเด็กติดน้าคนนี้ ร้อนใจจนอยากสืบให้รู้ความจริง เดือดร้อนถึงสหายอีกสามคน
จนทำให้เกิดข่าวลือมากมายและแผ่ออกไปเป็นวงกว้างเนื่องด้วยทั้งคู่ต่างเป็นผู้มีชื่อเสียงในยุทธภพ
แล้วมีหรือที่เรื่องนี้จะหลุดลอดสายตาของจินหรูหลัน เจ้าเด็กติดน้าคนนี้ ร้อนใจจนอยากสืบให้รู้ความจริง เดือดร้อนถึงสหายอีกสามคน
3
“ทำไมข้าต้องช่วยเจ้าด้วย”
“เพราะเจ้าเป็นสหายข้า ไหนเจ้าบอกว่าหากมีเรื่องอะไรให้ช่วย พวกเจ้าก็จะช่วยไง”
“งั้นเจ้าสัญญามา หากพวกข้าโดนลงโทษเจ้าจะช่วยแบ่งเบาโทษข้า”
“ทำไมข้าต้องช่วยเจ้าด้วย”
“เพราะเจ้าเป็นสหายข้า ไหนเจ้าบอกว่าหากมีเรื่องอะไรให้ช่วย พวกเจ้าก็จะช่วยไง”
“งั้นเจ้าสัญญามา หากพวกข้าโดนลงโทษเจ้าจะช่วยแบ่งเบาโทษข้า”
4
“ไหนบอกว่าสกุลหลานมีเมตตา ทำไมเจ้าถึงหวังผลตอบแทนเล่า!” จินหรูหลันตอบกลับอย่างหัวเสีย
“ก็เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องของเราไงเล่า เจ้าโง่!” หลานจิ่งอี๋เถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ มีอย่างที่ไหนตอนไปก็ไปด้วยกัน แต่ตอนลงโทษทีไรไม่เคยโผล่มาให้เห็นหน้า ไอ้คุณหนูเอาแต่ใจ
“ไหนบอกว่าสกุลหลานมีเมตตา ทำไมเจ้าถึงหวังผลตอบแทนเล่า!” จินหรูหลันตอบกลับอย่างหัวเสีย
“ก็เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องของเราไงเล่า เจ้าโง่!” หลานจิ่งอี๋เถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ มีอย่างที่ไหนตอนไปก็ไปด้วยกัน แต่ตอนลงโทษทีไรไม่เคยโผล่มาให้เห็นหน้า ไอ้คุณหนูเอาแต่ใจ
5
“เจ้าสองคนหยุดทะเลาะกันก่อนเถิดหนา” โอวหยางจื่อเจินเอ่ยห้าม เมื่อเห็นว่าสหายทั้งสองจะเริ่มวางมวย โดยมีหลานซือจุยมองอยู่เหมือนคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะเอ่ยออกมา
“อันที่จริง ท่านผู้อาวุโสเว่ยก็พูดเรื่องนี้กับหานกวงจวินเช่นกัน”
“เจ้าสองคนหยุดทะเลาะกันก่อนเถิดหนา” โอวหยางจื่อเจินเอ่ยห้าม เมื่อเห็นว่าสหายทั้งสองจะเริ่มวางมวย โดยมีหลานซือจุยมองอยู่เหมือนคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะเอ่ยออกมา
“อันที่จริง ท่านผู้อาวุโสเว่ยก็พูดเรื่องนี้กับหานกวงจวินเช่นกัน”
6
“เห็นมั้ยเล่า มีคนจัดการให้เจ้าแทนแล้ว ไม่ต้องไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้ได้แล้ว” หลานจิ่งอี๋เอ่ย กอดอก เชิดหน้าอย่างผู้ชนะ
“เจ้าเป็นคนสกุลหลานจริงหรือไม่ คนอย่างหานกวงจวินเนี่ยนะจะมาสนใจเรื่องพวกนี้ วันๆเอาแต่สนใจเว๋ยอู่เซียน”
“เห็นมั้ยเล่า มีคนจัดการให้เจ้าแทนแล้ว ไม่ต้องไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้ได้แล้ว” หลานจิ่งอี๋เอ่ย กอดอก เชิดหน้าอย่างผู้ชนะ
“เจ้าเป็นคนสกุลหลานจริงหรือไม่ คนอย่างหานกวงจวินเนี่ยนะจะมาสนใจเรื่องพวกนี้ วันๆเอาแต่สนใจเว๋ยอู่เซียน”
7
“อันนี้ข้าเห็นด้วยกับจินหลิง ตราบใดที่ผู้อาวุโสเว่ยไม่เป็นอะไร หานกวงจวินไม่มีทางมาสนใจหรอก”
“แล้วพวกเจ้าจะเอายังไง จะสืบหรือ”
“ใช่! ถ้าประมุขเนี่ยคิดจะทำร้ายท่านน้า ข้าจะได้ช่วยได้”
“อันนี้ข้าเห็นด้วยกับจินหลิง ตราบใดที่ผู้อาวุโสเว่ยไม่เป็นอะไร หานกวงจวินไม่มีทางมาสนใจหรอก”
“แล้วพวกเจ้าจะเอายังไง จะสืบหรือ”
“ใช่! ถ้าประมุขเนี่ยคิดจะทำร้ายท่านน้า ข้าจะได้ช่วยได้”
8
“อย่างเจ้าจะเอาอะไรไปสู้ประมุขเนี่ย อีกอย่างนะถ้าอยากให้ข้าช่วยก็สัญญามา”
“ก็ได้ๆ ถ้าเจ้าสองคนโดนลงโทษข้าจะช่วย!”
“อย่างเจ้าจะเอาอะไรไปสู้ประมุขเนี่ย อีกอย่างนะถ้าอยากให้ข้าช่วยก็สัญญามา”
“ก็ได้ๆ ถ้าเจ้าสองคนโดนลงโทษข้าจะช่วย!”
Tbc
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อคับ
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อคับ
นอนไม่หลับ ต่อเลยละกัน😂
9
ท่าเรือสัตตบงกช, อวิ๋นเมิ่ง
“พวดเจ้าสี่คน จะมาขลุกอยู่ที่นี่กันอีกแล้วหรือ” เจียงหวั่นอิ๋นเอ่ย แต่ก็ส่งสัญญาณให้สาวใช้นำของว่างมาให้เด็กๆ
“พวกข้ามาเยี่ยเลี่ยแถวนี้ เลยแวะมาหาท่าน” จินหรูหลันรีบตอบ
ท่าเรือสัตตบงกช, อวิ๋นเมิ่ง
“พวดเจ้าสี่คน จะมาขลุกอยู่ที่นี่กันอีกแล้วหรือ” เจียงหวั่นอิ๋นเอ่ย แต่ก็ส่งสัญญาณให้สาวใช้นำของว่างมาให้เด็กๆ
“พวกข้ามาเยี่ยเลี่ยแถวนี้ เลยแวะมาหาท่าน” จินหรูหลันรีบตอบ
10
“งั้นพวกเจ้าก็อยู่ที่นี่สักพักเถิด อีกไม่กี่วันจะมีประชุมเซียนที่ชิงเหอ พวกเจ้าก็ไปพร้อมข้าเลยก็แล้วกัน”
“อีกตั้งหนึ่งสัปดาห์เลยหนา ข้ากับซือจุยว่าจะกลับก่อน” หลานจิ่งอี๋เอ่ยตอบ ถ้าหากอยู่ต่อข้าจะสืบเรื่องท่านยังไงเล่า ข้ายังต้องไปสืบฝั่งประมุขเนี่ยอีก
“งั้นพวกเจ้าก็อยู่ที่นี่สักพักเถิด อีกไม่กี่วันจะมีประชุมเซียนที่ชิงเหอ พวกเจ้าก็ไปพร้อมข้าเลยก็แล้วกัน”
“อีกตั้งหนึ่งสัปดาห์เลยหนา ข้ากับซือจุยว่าจะกลับก่อน” หลานจิ่งอี๋เอ่ยตอบ ถ้าหากอยู่ต่อข้าจะสืบเรื่องท่านยังไงเล่า ข้ายังต้องไปสืบฝั่งประมุขเนี่ยอีก
11
“ไม่ต้องหรอก ข้าจะออกเดินทางยามซื่อของวันพรุ่งนี้ พวกเจ้าไม่ต้องวนไปวนมา เดี๋ยวข้าบอกเจ๋ออู๋จวินให้พวกเจ้าเอง”
“เช่นนั้นก็ได้ขอรับ แต่ทำไมท่านถึงรีบเดินทางหรือขอรับ”
“ไม่ต้องหรอก ข้าจะออกเดินทางยามซื่อของวันพรุ่งนี้ พวกเจ้าไม่ต้องวนไปวนมา เดี๋ยวข้าบอกเจ๋ออู๋จวินให้พวกเจ้าเอง”
“เช่นนั้นก็ได้ขอรับ แต่ทำไมท่านถึงรีบเดินทางหรือขอรับ”
12
“ข้ามีเรื่องต้องหารือกับประมุขเนี่ย” เจียงหวั่นอิ๋นกล่าว ก่อนจะลุกออกไปเมื่อศิษย์สกุลเจียงมาแจ้งว่าเรือค้าขายจากเขตของราชสำนักมาถึงแล้ว
“เห็นหรือไม่ว่ามันแปลก”
อนุชนสี่คน จากสามสกุลมองตามแผ่นหลังประมุขแห่งท่าเรือจนลับตา ก่อนจะหันมามองกัน แล้วเริ่มถกเถียงสิ่งที่เกิดขึ้น
“ข้ามีเรื่องต้องหารือกับประมุขเนี่ย” เจียงหวั่นอิ๋นกล่าว ก่อนจะลุกออกไปเมื่อศิษย์สกุลเจียงมาแจ้งว่าเรือค้าขายจากเขตของราชสำนักมาถึงแล้ว
“เห็นหรือไม่ว่ามันแปลก”
อนุชนสี่คน จากสามสกุลมองตามแผ่นหลังประมุขแห่งท่าเรือจนลับตา ก่อนจะหันมามองกัน แล้วเริ่มถกเถียงสิ่งที่เกิดขึ้น
13
ปู๋จิ้งซื่อ, ชิงเหอ
“คารวะประมุขเนี่ย”
“ไม่ต้องมากพิธีหรอกอาเฉิง ข้าให้คนเตรียมที่พักไว้ให้แล้ว เดินทางมาเหนื่อยๆ เจ้ากับศิษย์ไปพักผ่อนเถิด”
“เจียงเฉิงขอขอบคุณท่าน” เจียงหวั่นอิ๋นพูดพร้อมรอยยิ้ม ซึ่งการกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของอนุชนทั้งสี่
ปู๋จิ้งซื่อ, ชิงเหอ
“คารวะประมุขเนี่ย”
“ไม่ต้องมากพิธีหรอกอาเฉิง ข้าให้คนเตรียมที่พักไว้ให้แล้ว เดินทางมาเหนื่อยๆ เจ้ากับศิษย์ไปพักผ่อนเถิด”
“เจียงเฉิงขอขอบคุณท่าน” เจียงหวั่นอิ๋นพูดพร้อมรอยยิ้ม ซึ่งการกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของอนุชนทั้งสี่
14
“ข้าว่ามันไม่ใช่แล้ว ประมุขเจียงยิ้ม แล้วเป็นยิ้มที่ให้ประมุขเนี่ย บ้าไปแล้ว” หลานจิ่งอี๋พูด พร้อมยกมือกุมขมับทั้งสองข้างและส่ายหน้าไปมา
“หรือพวกเขาจะเป็นคู่รักแบบหานกวงจวินกับผู้อาวุโสเว่ย”
“หยุดเลยจื่อเจิน ข้าขอร้อง อย่าคิดแบบนี้”
“ข้าว่ามันไม่ใช่แล้ว ประมุขเจียงยิ้ม แล้วเป็นยิ้มที่ให้ประมุขเนี่ย บ้าไปแล้ว” หลานจิ่งอี๋พูด พร้อมยกมือกุมขมับทั้งสองข้างและส่ายหน้าไปมา
“หรือพวกเขาจะเป็นคู่รักแบบหานกวงจวินกับผู้อาวุโสเว่ย”
“หยุดเลยจื่อเจิน ข้าขอร้อง อย่าคิดแบบนี้”
15
“มันก็น่าคิดอยู่นะคุณชายจิน ประมุขเนี่ยมิใช่คนอ่อนโยน แต่กับทักทายประมุขเจียงอย่างเป็นกันเองแบบนี้ทั้งที่ประมุขเจียงมิใช่พี่น้องร่วมสาบาน หรือคนในครอบครัว แต่หากจะคิดว่าเป็นสหายกับคุณชายเนี่ยก็ไม่น่าจะใช่ เพราะประมุขเนี่ยก็มิได้มีท่าทีเช่นนี้กับผู้อาวุโสเว่ย”
“มันก็น่าคิดอยู่นะคุณชายจิน ประมุขเนี่ยมิใช่คนอ่อนโยน แต่กับทักทายประมุขเจียงอย่างเป็นกันเองแบบนี้ทั้งที่ประมุขเจียงมิใช่พี่น้องร่วมสาบาน หรือคนในครอบครัว แต่หากจะคิดว่าเป็นสหายกับคุณชายเนี่ยก็ไม่น่าจะใช่ เพราะประมุขเนี่ยก็มิได้มีท่าทีเช่นนี้กับผู้อาวุโสเว่ย”
16
“ไม่มีทาง ข้าไม่มีวันเชื่อ ก็วันนั้นข้าเห็นประมุขเนี่ยกำลัง...” จินหรูหลันผู้ด้วยท่าทางมั่นใจก่อนจะเงียบลง
“กำลังอะไรหรือ”
“ไม่มีทาง ข้าไม่มีวันเชื่อ ก็วันนั้นข้าเห็นประมุขเนี่ยกำลัง...” จินหรูหลันผู้ด้วยท่าทางมั่นใจก่อนจะเงียบลง
“กำลังอะไรหรือ”
17
“มิมีอะไร แต่เอาเป็นว่าไม่มีทางเป็นอย่างที่พวกเจ้าคิดแน่นอน เรามาคิดกันเถอะว่าจะสืบเรื่องนี้อย่างไร” จินหรูหลันรีบเปลี่ยนเรื่อง
ทั้งสี่พูดคุยกันโดยไม่รับรู้เลยว่ามีคนแอบฟังมาตั้งแต่ต้น
“มิมีอะไร แต่เอาเป็นว่าไม่มีทางเป็นอย่างที่พวกเจ้าคิดแน่นอน เรามาคิดกันเถอะว่าจะสืบเรื่องนี้อย่างไร” จินหรูหลันรีบเปลี่ยนเรื่อง
ทั้งสี่พูดคุยกันโดยไม่รับรู้เลยว่ามีคนแอบฟังมาตั้งแต่ต้น
Tbc
18
เรือนประมุข, ชิงเหอ
“ข้าจะจัดให้มีการแข่งเยี่ยเลี่ยของเหล่าอนุชน โดยจะใช้ตอนใต้ของชิงเหอที่สถาน เจ้าว่าดีหรือไม่"
“แบ่งเป็นกลุ่ม กลุ่มละไม่เกินห้าคน สกุลละสามกลุ่ม โดยให้ประมุขแต่ละสกุลเป็นผู้ดูแล ซึ่งประมุขจะจับกันไปเป็นคู่จากสองสกุล” เนี่ยหวายซังกล่าวเสริมผู้เป็นพี่
เรือนประมุข, ชิงเหอ
“ข้าจะจัดให้มีการแข่งเยี่ยเลี่ยของเหล่าอนุชน โดยจะใช้ตอนใต้ของชิงเหอที่สถาน เจ้าว่าดีหรือไม่"
“แบ่งเป็นกลุ่ม กลุ่มละไม่เกินห้าคน สกุลละสามกลุ่ม โดยให้ประมุขแต่ละสกุลเป็นผู้ดูแล ซึ่งประมุขจะจับกันไปเป็นคู่จากสองสกุล” เนี่ยหวายซังกล่าวเสริมผู้เป็นพี่
19
“ดียิ่ง เรื่องนี้จินกวงเหยามีประสบการณ์จัดงานแบบนี้มาก่อน ข้าว่าเป็นโอกาสอันดีที่ท่านจะใช้เรื่องนี้คุยกับเขา” เจียงหวั่นอิ๋นพยักหน้าเห็นด้วย
“ถูกต้องแล้วอาเฉิง ข้าคิดว่าจะส่งสารขอความเห็นไปถึงอาเหยา เขาคงรีบเดินทางมาเป็นแน่”
“ดียิ่ง เรื่องนี้จินกวงเหยามีประสบการณ์จัดงานแบบนี้มาก่อน ข้าว่าเป็นโอกาสอันดีที่ท่านจะใช้เรื่องนี้คุยกับเขา” เจียงหวั่นอิ๋นพยักหน้าเห็นด้วย
“ถูกต้องแล้วอาเฉิง ข้าคิดว่าจะส่งสารขอความเห็นไปถึงอาเหยา เขาคงรีบเดินทางมาเป็นแน่”
20
“แล้วการจับคู่ประมุขเล่า จะแบ่งยังไงให้เกิดข้อสงสัย จินกวงเหยาเป็นคนฉลาด เราประมาทเขามิได้”
“ข้าเห็นว่าควรใช้เหตุผลที่พี่ใหญ่ขอความเห็นจากพี่สาม ให้ทั้งสองคู่กัน ส่วนท่านข้าคิดว่าศิษย์พี่เว่ยต้องพูดให้ท่านคู่กับพี่รองเป็นแน่ คงมิยอมให้ท่านไปคู่กับผู้อื่นที่ไม่ไว้ใจแน่นอน”
“แล้วการจับคู่ประมุขเล่า จะแบ่งยังไงให้เกิดข้อสงสัย จินกวงเหยาเป็นคนฉลาด เราประมาทเขามิได้”
“ข้าเห็นว่าควรใช้เหตุผลที่พี่ใหญ่ขอความเห็นจากพี่สาม ให้ทั้งสองคู่กัน ส่วนท่านข้าคิดว่าศิษย์พี่เว่ยต้องพูดให้ท่านคู่กับพี่รองเป็นแน่ คงมิยอมให้ท่านไปคู่กับผู้อื่นที่ไม่ไว้ใจแน่นอน”
21
“เจ้าอย่าลืมจินจื่อเซวียน เขามีสักเป็นพี่เขยข้า”
“มิลืมๆ ข้าจะให้ประมุขจินคู่กับหานกวงจิน”
“งานจักล่มเอาน่ะสิ หลานวั่งจีมิยอมแยกกับเจ้าเว่ยอู๋เซียนแน่”
“เจ้ามิต้องห่วงเรื่องนี้หรอกอาเฉิง หวายซังเตรียมเหตุผลไว้แล้ว ถ้ามีอะไรผิดพลาดข้าเป็นพ่องาน ข้าย่อมช่วยพูดได้”
“เจ้าอย่าลืมจินจื่อเซวียน เขามีสักเป็นพี่เขยข้า”
“มิลืมๆ ข้าจะให้ประมุขจินคู่กับหานกวงจิน”
“งานจักล่มเอาน่ะสิ หลานวั่งจีมิยอมแยกกับเจ้าเว่ยอู๋เซียนแน่”
“เจ้ามิต้องห่วงเรื่องนี้หรอกอาเฉิง หวายซังเตรียมเหตุผลไว้แล้ว ถ้ามีอะไรผิดพลาดข้าเป็นพ่องาน ข้าย่อมช่วยพูดได้”
22
“ขอให้มันง่ายดังที่พวกท่านคิดก็แล้วกัน”
แกร็ก
เสียงดังขึ้นที่หน้าต่าง ดึงความสนใจจากทั้งสามคนในห้อง
“โอ๊ะโอ สงสัยข้าคงจะเสียงดังไป” น้ำเสียงยียวนดังขึ้น พร้อมใครบางคนที่กำลังปีนข้ามหน้าต่าง
“ขอให้มันง่ายดังที่พวกท่านคิดก็แล้วกัน”
แกร็ก
เสียงดังขึ้นที่หน้าต่าง ดึงความสนใจจากทั้งสามคนในห้อง
“โอ๊ะโอ สงสัยข้าคงจะเสียงดังไป” น้ำเสียงยียวนดังขึ้น พร้อมใครบางคนที่กำลังปีนข้ามหน้าต่าง
23
“ชิงเหอมีประตู เจ้าเข้ามาเหมือนคนปกติมิได้หรือ” เนี่ยหมิงเจวี๋ยกล่าว ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“อะไรง่ายๆข้าไม่ชอบ ข้าชอบแบบท้าทาย” เซวียหยางกล่าวอย่างไม่ยี่หระ แล้วเดินมาหยิบขนมบนโต๊ะกินอย่างสบายอารมย์
“ทำไมเจ้ามาช้า” เจียงหวั่นอิ๋นถาม
“ข้าจะมีธุระของข้าบ้างไม่ได้หรือ”
“ชิงเหอมีประตู เจ้าเข้ามาเหมือนคนปกติมิได้หรือ” เนี่ยหมิงเจวี๋ยกล่าว ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“อะไรง่ายๆข้าไม่ชอบ ข้าชอบแบบท้าทาย” เซวียหยางกล่าวอย่างไม่ยี่หระ แล้วเดินมาหยิบขนมบนโต๊ะกินอย่างสบายอารมย์
“ทำไมเจ้ามาช้า” เจียงหวั่นอิ๋นถาม
“ข้าจะมีธุระของข้าบ้างไม่ได้หรือ”
24
“แล้วที่เข้าให้ไปสืบละ”
“ก็เป็นจริงอย่างที่เจ้าสงสัย เจ้าเด็กพวกนั้นกำลังสืบเรื่องเจ้าและเจ้าอยู่” กล่าวพร้อมชี้สองประมุขสลับไปมา
“เด็กไหนกัน หรือเป็นหลานเจ้ากับสหายอีกสามคน”
“ใช่”
“ท่านสองคนมิต้องกังวล เรื่องของเด็กๆข้าจะจัดการเอง” เนี่ยหวายซังกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“แล้วที่เข้าให้ไปสืบละ”
“ก็เป็นจริงอย่างที่เจ้าสงสัย เจ้าเด็กพวกนั้นกำลังสืบเรื่องเจ้าและเจ้าอยู่” กล่าวพร้อมชี้สองประมุขสลับไปมา
“เด็กไหนกัน หรือเป็นหลานเจ้ากับสหายอีกสามคน”
“ใช่”
“ท่านสองคนมิต้องกังวล เรื่องของเด็กๆข้าจะจัดการเอง” เนี่ยหวายซังกล่าวด้วยรอยยิ้ม
25
6 วันก่อนงานประชุมเซียน
“คารวะพี่ใหญ่ ข้ายินดียิ่งที่ท่านนึงถึงข้า” จินกวงเหยากล่าวด้วยรอยยิ้มเช่นทุกครั้ง
“ย่อมเป็นเจ้าน้องสาม เรื่องแบบนี้ผู้แซ่เนี่ยไม่ค่อยสันทัด ดียิ่งที่เจ้ายอมช่วยเหลือ”
เนี่ยหวายซังแอบกรอกตาให้พี่ชาย หลังยืนฟังอยู่นาน ก่อนจะเอ่ย
6 วันก่อนงานประชุมเซียน
“คารวะพี่ใหญ่ ข้ายินดียิ่งที่ท่านนึงถึงข้า” จินกวงเหยากล่าวด้วยรอยยิ้มเช่นทุกครั้ง
“ย่อมเป็นเจ้าน้องสาม เรื่องแบบนี้ผู้แซ่เนี่ยไม่ค่อยสันทัด ดียิ่งที่เจ้ายอมช่วยเหลือ”
เนี่ยหวายซังแอบกรอกตาให้พี่ชาย หลังยืนฟังอยู่นาน ก่อนจะเอ่ย
26
“ทำไมพวกท่านไปนั่งคุยกันที่ศาลาด้านหลังละ ตอนนี้ลมกำลังเย็นสบายเลย พี่สามท่านบอกว่าชอบที่นั่นมิใช่หรือ”
จินกวงเหยายิ้มรับ ก่อนจะแยกกับเนี่ยคนน้องและเดินตามเนี่ยคนพี่ไปยังศาลาดังกล่าว
ข้าช่วยท่านแล้วนะ เนี่ยหวายซังคิด หางตาเหลือไปเห็นชายชุดสีเหลืองของใครบางคน เจ้าเด็กหวงน้า
“ทำไมพวกท่านไปนั่งคุยกันที่ศาลาด้านหลังละ ตอนนี้ลมกำลังเย็นสบายเลย พี่สามท่านบอกว่าชอบที่นั่นมิใช่หรือ”
จินกวงเหยายิ้มรับ ก่อนจะแยกกับเนี่ยคนน้องและเดินตามเนี่ยคนพี่ไปยังศาลาดังกล่าว
ข้าช่วยท่านแล้วนะ เนี่ยหวายซังคิด หางตาเหลือไปเห็นชายชุดสีเหลืองของใครบางคน เจ้าเด็กหวงน้า
27
“ไหนวันนี้ใครได้อะไรเพิ่มเติมมาบ้าง”
“ข้าเห็นประมุขเจียงเดินเข้าไปคุยกับประมุขเนี่ยสองต่อสอง หลังแยกจากเหลี่ยงฟางซุน”
“แต่ข้าเห็นเหลี่ยงฟางซุนคุยบางอย่างกับคุณชายเนี่ย ดูลับๆล่อๆ ก่อนที่จะไปหาเจ้า”
“อ่าว งั้นแสดงว่าเราต้องสืบเรื่องของเหลี่ยงฟางซุนเพิ่มด้วยหรือไม่”
“ไหนวันนี้ใครได้อะไรเพิ่มเติมมาบ้าง”
“ข้าเห็นประมุขเจียงเดินเข้าไปคุยกับประมุขเนี่ยสองต่อสอง หลังแยกจากเหลี่ยงฟางซุน”
“แต่ข้าเห็นเหลี่ยงฟางซุนคุยบางอย่างกับคุณชายเนี่ย ดูลับๆล่อๆ ก่อนที่จะไปหาเจ้า”
“อ่าว งั้นแสดงว่าเราต้องสืบเรื่องของเหลี่ยงฟางซุนเพิ่มด้วยหรือไม่”
28
“เดี๋ยวข้าจับตาดูท่านน้าเล็กเอง พวกเจ้าจับตาสองพี่น้องสกุลเนี่ยไว้ให้ดีเป็นพอ ยิ่งเนี่ยหวายซังยิ่งห้ามคลาดสายตา ข้าว่าเขาแปลกๆ”
ไอ้เด็กพวกนี้ มีประชุมสรุปกันด้วยไม่ยอมปล่อยเลยหรืออย่างไรกัน
หึ บางทีการดักฟังเด็กพวกนี้ก็สนุกดีเหมือนกัน เซวียหยางคิด
“เดี๋ยวข้าจับตาดูท่านน้าเล็กเอง พวกเจ้าจับตาสองพี่น้องสกุลเนี่ยไว้ให้ดีเป็นพอ ยิ่งเนี่ยหวายซังยิ่งห้ามคลาดสายตา ข้าว่าเขาแปลกๆ”
ไอ้เด็กพวกนี้ มีประชุมสรุปกันด้วยไม่ยอมปล่อยเลยหรืออย่างไรกัน
หึ บางทีการดักฟังเด็กพวกนี้ก็สนุกดีเหมือนกัน เซวียหยางคิด
Tbc
29
4 วันก่อนงานประชุมเซียน
“ประมุขเจียง ข้าเห็นท่านยืนมองท้องฟ้าตรงนี้มาเกือบสองเค่อแล้ว หากมีเรื่องไม่สบายใจ ผู้แซ่หลานคนนี้ยินดีรับฟัง”
4 วันก่อนงานประชุมเซียน
“ประมุขเจียง ข้าเห็นท่านยืนมองท้องฟ้าตรงนี้มาเกือบสองเค่อแล้ว หากมีเรื่องไม่สบายใจ ผู้แซ่หลานคนนี้ยินดีรับฟัง”
30
“คารวะประมุขหลาน ผู้แซ่เจียงขอบคุณในความหวังดีของท่าน ข้าคิดว่าเรื่องนี้พูดออกไปตอนนี้อาจจะยังไม่เหมาะ หากแต่เมื่อถึงเวลาข้าจะยินดียิ่งหากท่านยังอยากจะรับฟังอยู่”
“ข้ายินดีเสมอ” กล่าวพร้อมรอยยิ้มเจิดจ้า เจียงหวั่นอิ๋นเผลอใจสั่น
“ว่าแต่ท่านมาถึงเมื่อไรหรือ”
“คารวะประมุขหลาน ผู้แซ่เจียงขอบคุณในความหวังดีของท่าน ข้าคิดว่าเรื่องนี้พูดออกไปตอนนี้อาจจะยังไม่เหมาะ หากแต่เมื่อถึงเวลาข้าจะยินดียิ่งหากท่านยังอยากจะรับฟังอยู่”
“ข้ายินดีเสมอ” กล่าวพร้อมรอยยิ้มเจิดจ้า เจียงหวั่นอิ๋นเผลอใจสั่น
“ว่าแต่ท่านมาถึงเมื่อไรหรือ”
31
“ยามเว่ย ข้าขอบคุณท่านที่ช่วยดูแลหลานซือจุยและหลานจิ่งอี๋”
“พวกเขาเป็นสหายของหลานข้า ข้าย่อมต้องดูแลเขาเช่นเดียวกับหลานข้า ว่าแต่วันนี้ข้ายังไม่เห็นเด็กๆเลย”
“เด็กๆถูกหวายซังเรียกไปช่วยงาน”
“ดียิ่ง ทำตัวมีประโยชน์กันบ้างก็ดี”
“ยามเว่ย ข้าขอบคุณท่านที่ช่วยดูแลหลานซือจุยและหลานจิ่งอี๋”
“พวกเขาเป็นสหายของหลานข้า ข้าย่อมต้องดูแลเขาเช่นเดียวกับหลานข้า ว่าแต่วันนี้ข้ายังไม่เห็นเด็กๆเลย”
“เด็กๆถูกหวายซังเรียกไปช่วยงาน”
“ดียิ่ง ทำตัวมีประโยชน์กันบ้างก็ดี”
32
“ข้าว่าแล้ว เนี่ยหวายซังต้องรู้สิ่งที่เราทำกันแน่ๆ ถึงได้กันไม่ให้เราเข้าใกล้พวกผู้ใหญ่เลย”
“ส่งเจ้าเซวียหยางมาเฝ้าอีก ข้าจะบ้าตาย”
“เอาน่า อย่างน้อยเราก็รู้ว่าควรระวังใครมิใช่หรือ”
“นั่นสิ เจ้าสองคนอย่าได้บ่นไปเลย”
“ข้าว่าแล้ว เนี่ยหวายซังต้องรู้สิ่งที่เราทำกันแน่ๆ ถึงได้กันไม่ให้เราเข้าใกล้พวกผู้ใหญ่เลย”
“ส่งเจ้าเซวียหยางมาเฝ้าอีก ข้าจะบ้าตาย”
“เอาน่า อย่างน้อยเราก็รู้ว่าควรระวังใครมิใช่หรือ”
“นั่นสิ เจ้าสองคนอย่าได้บ่นไปเลย”
33
“หวายซังรู้อะไรหรือ” เสียงนุ่มดังขึ้นด้านหลัง อนุชนทั้งสี่สะดุ้ง
“คารวะเจ๋ออู๋จวิน”
“พวกเจ้าคุยอะไรกันอยู่หรือ”
ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม น้ำเสียงนุ่มทุ้มเช่นเดิม แต่ทำถึงรู้สึกกดดัน เหล่าอนุชนคิด
“หวายซังรู้อะไรหรือ” เสียงนุ่มดังขึ้นด้านหลัง อนุชนทั้งสี่สะดุ้ง
“คารวะเจ๋ออู๋จวิน”
“พวกเจ้าคุยอะไรกันอยู่หรือ”
ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม น้ำเสียงนุ่มทุ้มเช่นเดิม แต่ทำถึงรู้สึกกดดัน เหล่าอนุชนคิด
34
“มิใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอกประมุขหลาน” จินหรูหลันตอบ
“งั้นหรือ แล้วอาซังเกี่ยวอะไรด้วยหรือ”
“ข้าเพียงสงสัยว่าเนี่ยหวายซังกำลังทำอะไรบางอย่างกับประมุขเนี่ยขอขับ” เป็นโอวหยางจื่อเจินที่ตอบ หลังได้รับสายตาจับผิด
“มิใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอกประมุขหลาน” จินหรูหลันตอบ
“งั้นหรือ แล้วอาซังเกี่ยวอะไรด้วยหรือ”
“ข้าเพียงสงสัยว่าเนี่ยหวายซังกำลังทำอะไรบางอย่างกับประมุขเนี่ยขอขับ” เป็นโอวหยางจื่อเจินที่ตอบ หลังได้รับสายตาจับผิด
35
“เจ้าบ้า ไปบอกทำไมเล่า”
“เรื่องนี้นี่เอง ข้าคิดว่าข้าคิดอยู่คนเดียวเสียอีก”
“หือ ท่านว่าอะไรนะ”
“ข้าคิดเหมือนพวกเจ้าทั้งสี่” คำตอบที่ได้รับทำเอาเหล่าอนุชนเหลอหลา ไม่คิดว่าเจ๋ออู๋จวินจะคิดเช่นเดียวกัน
“เจ้าบ้า ไปบอกทำไมเล่า”
“เรื่องนี้นี่เอง ข้าคิดว่าข้าคิดอยู่คนเดียวเสียอีก”
“หือ ท่านว่าอะไรนะ”
“ข้าคิดเหมือนพวกเจ้าทั้งสี่” คำตอบที่ได้รับทำเอาเหล่าอนุชนเหลอหลา ไม่คิดว่าเจ๋ออู๋จวินจะคิดเช่นเดียวกัน
36
“แต่ข้าไม่สามารถสืบหรือถามออกไปตรงๆได้ เพราะอาซังก็เหมือนน้องคนหนึ่งของข้า แล้วยังเป็นน้องชายประมุขเนี่ย การที่ถามออกไปย่อมไม่เกิดผลดี”
“ข้าจะสืบเรื่องนี้ให้ท่านเองขอรับ” หลานจิ่งอี๋รีบตอบ เพราะหวังว่าหากมีผู้หนุนหลังเป็นถึงประมุขแบบนี้ หากโดนจับได้อาจไม่ต้องรับโทษก็เป็นได้
“แต่ข้าไม่สามารถสืบหรือถามออกไปตรงๆได้ เพราะอาซังก็เหมือนน้องคนหนึ่งของข้า แล้วยังเป็นน้องชายประมุขเนี่ย การที่ถามออกไปย่อมไม่เกิดผลดี”
“ข้าจะสืบเรื่องนี้ให้ท่านเองขอรับ” หลานจิ่งอี๋รีบตอบ เพราะหวังว่าหากมีผู้หนุนหลังเป็นถึงประมุขแบบนี้ หากโดนจับได้อาจไม่ต้องรับโทษก็เป็นได้
37
“คราแรกข้าคิดอยู่ว่าจะสืบเรื่องนี้อย่างไร แต่เมื่อเจ้าเสนอตัวข้ายินดียิ่ง” กล่าวพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะแยกตัวไปเนื่องจากจินกวงเหยามีเรื่องจะพูดคุยด้วย
“ทำไมอยู่ดีๆอะไรมันก็ง่ายแบบนี้”
“แล้วมันไม่ดีหรือไงเล่า”
“คราแรกข้าคิดอยู่ว่าจะสืบเรื่องนี้อย่างไร แต่เมื่อเจ้าเสนอตัวข้ายินดียิ่ง” กล่าวพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะแยกตัวไปเนื่องจากจินกวงเหยามีเรื่องจะพูดคุยด้วย
“ทำไมอยู่ดีๆอะไรมันก็ง่ายแบบนี้”
“แล้วมันไม่ดีหรือไงเล่า”
38
ค่ำวันนั้นหลังทานอาหารเสร็จเจียงหวั่นอิ๋นก็เล่าเรื่องที่เกิดเมื่อตอนกลางวันให้เนี่ยหวายซังฟัง
“ศิษย์พี่เจียง ท่านมีโอกาสแล้วใยท่านถึงไม่รีบพูดมันออกไปเล่า”
ค่ำวันนั้นหลังทานอาหารเสร็จเจียงหวั่นอิ๋นก็เล่าเรื่องที่เกิดเมื่อตอนกลางวันให้เนี่ยหวายซังฟัง
“ศิษย์พี่เจียง ท่านมีโอกาสแล้วใยท่านถึงไม่รีบพูดมันออกไปเล่า”
39
“ใครจะกล้า นั่นเจ๋ออู๋จวินเชียวนะ ถ้าเข้าไม่คิดแบบเดียวกับข้าจะทำอย่างไรเล่า รอให้จบงานนี้ก่อนดีกว่า เมื่อใกล้ชิดกันคงมีโอกาสที่ข้าจะเข้าตาเขาบ้าง”
“งั้นแล้วแต่ท่านเถิด” เนี่ยหวายซังถอนหายใจ พลางคิดแผนการบางอย่าง
“ใครจะกล้า นั่นเจ๋ออู๋จวินเชียวนะ ถ้าเข้าไม่คิดแบบเดียวกับข้าจะทำอย่างไรเล่า รอให้จบงานนี้ก่อนดีกว่า เมื่อใกล้ชิดกันคงมีโอกาสที่ข้าจะเข้าตาเขาบ้าง”
“งั้นแล้วแต่ท่านเถิด” เนี่ยหวายซังถอนหายใจ พลางคิดแผนการบางอย่าง
40
3 วันก่อนงานประชุมเซียน
“ไหนๆ ศิษย์พี่เว่ยก็อยู่ที่นี้แล้ว คืนนี้เรามาฉลองกันหน่อยดีหรือไม่ ถือว่าเป็นการฉลองให้กับชีวิตหลังแต่งงานของท่านไง”
“เจ้าแค่หาเรื่องดื่มเหล้ามากกว่า สกุลเจ้าเป็นเจ้าบ้านใยถึงจะมาคิดอู้” ประมุขเนี่ยกล่าว
3 วันก่อนงานประชุมเซียน
“ไหนๆ ศิษย์พี่เว่ยก็อยู่ที่นี้แล้ว คืนนี้เรามาฉลองกันหน่อยดีหรือไม่ ถือว่าเป็นการฉลองให้กับชีวิตหลังแต่งงานของท่านไง”
“เจ้าแค่หาเรื่องดื่มเหล้ามากกว่า สกุลเจ้าเป็นเจ้าบ้านใยถึงจะมาคิดอู้” ประมุขเนี่ยกล่าว
41
“ข้าว่าก็ดีเหมือนกันนะพี่ใหญ่ งานก็เหลือไม่มากแล้ว ฉลองกันหน่อยก็ดีเหมือนกัน ถือว่าเป็นการให้เด็กๆแต่ละสกุลพักผ่อนก่อนงานเริ่มด้วย”
จินกวงเหยาเอ่ย ก่อนจะหันไปขอความเห็นจากประมุขหลาน ซึ่งก็ไม่ได้คัดค้าน ประมุขเนี่ยจึงยอมแพ้ในที่สุด
“ข้าว่าก็ดีเหมือนกันนะพี่ใหญ่ งานก็เหลือไม่มากแล้ว ฉลองกันหน่อยก็ดีเหมือนกัน ถือว่าเป็นการให้เด็กๆแต่ละสกุลพักผ่อนก่อนงานเริ่มด้วย”
จินกวงเหยาเอ่ย ก่อนจะหันไปขอความเห็นจากประมุขหลาน ซึ่งก็ไม่ได้คัดค้าน ประมุขเนี่ยจึงยอมแพ้ในที่สุด
42
“ดื่มเลย ศิษย์พี่เว่ย ศิษย์พี่เจียงข้าเป็นเจ้ามือเอง” เนี่ยหวายซังกล่าว พร้อมเติมเหล้าให้สองสหาย
“เจ้าพอก่อน ข้าซักเริ่มมึนแล้ว”
“อะไรกันเจียงเฉิง เจ้าคออ่อนอะไรขนาดนี้”
“ข้าไม่ได้คออ่อน!”
“ดื่มเถอะ ศิษย์พี่เจียงโถงนี้มีแค่เรากับตรีเทพไม่ต้องกลัวเหล่าศิษย์มาเห็นหรอก”
“ดื่มเลย ศิษย์พี่เว่ย ศิษย์พี่เจียงข้าเป็นเจ้ามือเอง” เนี่ยหวายซังกล่าว พร้อมเติมเหล้าให้สองสหาย
“เจ้าพอก่อน ข้าซักเริ่มมึนแล้ว”
“อะไรกันเจียงเฉิง เจ้าคออ่อนอะไรขนาดนี้”
“ข้าไม่ได้คออ่อน!”
“ดื่มเถอะ ศิษย์พี่เจียงโถงนี้มีแค่เรากับตรีเทพไม่ต้องกลัวเหล่าศิษย์มาเห็นหรอก”
43
เนี่ยหวายซังยังคงทำหน้าที่อย่างมิขาดตกบกพร่อง รินเหล้าให้สองสหายพร้อมรอยยิ้ม หลานวั่งจีก็มาพาตัวเว่ยอู๋เซียนออกไป เหลือเพียงประมุขเจียงที่เริ่มเมาได้ที่
เจียงหวั่นอิ๋นที่สติเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวลุกขึ้น เดินตรงไปยังจุดที่ตรีเทพนั่งพูดคุยกัน
เนี่ยหวายซังยังคงทำหน้าที่อย่างมิขาดตกบกพร่อง รินเหล้าให้สองสหายพร้อมรอยยิ้ม หลานวั่งจีก็มาพาตัวเว่ยอู๋เซียนออกไป เหลือเพียงประมุขเจียงที่เริ่มเมาได้ที่
เจียงหวั่นอิ๋นที่สติเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวลุกขึ้น เดินตรงไปยังจุดที่ตรีเทพนั่งพูดคุยกัน
44
“เจ๋ออู๋จวิน!”
“มีอะไรหรือประมุขเจียง”
คนถูกถามไม่ตอบ กลับเดินเข้าใกล้มากขึ้นแล้วออกแรงดึงคนตรงหน้าให้เข้าใกล้ขึ้นอีก
“ข้าว่าท่านเมาแล้วหนา ข้าจะให้หวายซังไปส่งท่านที่เรือน”
“เจ๋ออู๋จวิน!”
“มีอะไรหรือประมุขเจียง”
คนถูกถามไม่ตอบ กลับเดินเข้าใกล้มากขึ้นแล้วออกแรงดึงคนตรงหน้าให้เข้าใกล้ขึ้นอีก
“ข้าว่าท่านเมาแล้วหนา ข้าจะให้หวายซังไปส่งท่านที่เรือน”
45
“เจ๋ออู๋จวิน! ข้าชอบท่าน!”
ทั้งโถงตกอยู่ในความเงียบ
เนี่ยหวายซังยกพัดปิดปากแอบหัวเราะ เนี่ยหมิงเจวี๋ยส่ายหน้า จินกวงเหยายิ้ม
“เจ๋ออู๋จวิน! ข้าชอบท่าน!”
ทั้งโถงตกอยู่ในความเงียบ
เนี่ยหวายซังยกพัดปิดปากแอบหัวเราะ เนี่ยหมิงเจวี๋ยส่ายหน้า จินกวงเหยายิ้ม
Tbc
ใกล้จบแล้วนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อค่ะ🥰
ใกล้จบแล้วนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อค่ะ🥰
46
“เจ้าพาประมุขเจียงไปพักเถิดน้องรอง เดี๋ยวทางนี้ข้าจักการต่อเอง”
“ขอรับ” ประมุขหลานตอบรับอย่างยินดี
“เจ้าพาประมุขเจียงไปพักเถิดน้องรอง เดี๋ยวทางนี้ข้าจักการต่อเอง”
“ขอรับ” ประมุขหลานตอบรับอย่างยินดี
47
เช้าวันถัดมา
ปวดหัว ความรู้สึกแรกที่เจียงหวิ่นอิ๋นรู้สึก ก่อนจะกวาดตาไปรอบ
!!!
“เจ๋ออู๋จวินท่านมาอยู่ในห้องข้าได้อย่างไร!?”
เช้าวันถัดมา
ปวดหัว ความรู้สึกแรกที่เจียงหวิ่นอิ๋นรู้สึก ก่อนจะกวาดตาไปรอบ
!!!
“เจ๋ออู๋จวินท่านมาอยู่ในห้องข้าได้อย่างไร!?”
48
“ท่านเข้าใจผิดแล้ว นี่ห้องของข้าต่างหาก” เจ้าของห้องกล่าวพร้อมร้อยยิ้ม ทำเอาอีกฝ่ายตาพร่า
“สังสัยข้าจะเมามากเกินไป จนเข้าห้องผิด ขออภัยท่านด้วย”
“เจ้าเข้าไม่ผิดหรอก เจ้าจำสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้เลยหรือ”
“ท่านเข้าใจผิดแล้ว นี่ห้องของข้าต่างหาก” เจ้าของห้องกล่าวพร้อมร้อยยิ้ม ทำเอาอีกฝ่ายตาพร่า
“สังสัยข้าจะเมามากเกินไป จนเข้าห้องผิด ขออภัยท่านด้วย”
“เจ้าเข้าไม่ผิดหรอก เจ้าจำสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้เลยหรือ”
49
“ข้าจำได้เพียงกำลังร่ำสุรากับเว๋ยอู่เซียนและเนี่ยหวายซัง”
“ท่านลองคิดดูดีๆอีกครั้งเถิด”
เจียงหวั่นอิ๋นพยามคิดตามที่อีกฝ่ายบอก ดวงตาเปิดกว้างขึ้น
“ข้าจำได้เพียงกำลังร่ำสุรากับเว๋ยอู่เซียนและเนี่ยหวายซัง”
“ท่านลองคิดดูดีๆอีกครั้งเถิด”
เจียงหวั่นอิ๋นพยามคิดตามที่อีกฝ่ายบอก ดวงตาเปิดกว้างขึ้น
50
“จำได้แล้วหรือ”
“ตอนนั้นข้าเมา ท่านอย่าได้ถือสาคำพูดของข้าเลย ข้าขอตัวก่อน” รีบพูดจนลืมหายใจ ก่อนจะรีบลุกจากเตียง แต่ก็ติดแขนของประมุขแดนเมฆากักไว้ที่เดิม
“จำได้แล้วหรือ”
“ตอนนั้นข้าเมา ท่านอย่าได้ถือสาคำพูดของข้าเลย ข้าขอตัวก่อน” รีบพูดจนลืมหายใจ ก่อนจะรีบลุกจากเตียง แต่ก็ติดแขนของประมุขแดนเมฆากักไว้ที่เดิม
51
“เรื่องนี้ใช่เรื่องที่ท่านกังวลเมื่อสองวันก่อนหรือไม่”
“เอ่อ...”
“หากใช่ ท่านคงเบาใจที่ได้พูดออกมา”
“ข้า...”
“น้องอย่าได้กังวลไปเลย”
“เรื่องนี้ใช่เรื่องที่ท่านกังวลเมื่อสองวันก่อนหรือไม่”
“เอ่อ...”
“หากใช่ ท่านคงเบาใจที่ได้พูดออกมา”
“ข้า...”
“น้องอย่าได้กังวลไปเลย”
52
“เมื่อกี้ท่านเรียกข้าว่าอย่างไรนะ”
“น้องหวั่นอิ๋น พี่ยินดียิ่งหากที่เจ้าพูดเมื่อคืนเป็นเรื่องจริง”
“ท่าน... ท่านหมายความว่าอย่างไร”
“พี่ดีใจที่ความรู้สึกของเราตรงกัน”
“เมื่อกี้ท่านเรียกข้าว่าอย่างไรนะ”
“น้องหวั่นอิ๋น พี่ยินดียิ่งหากที่เจ้าพูดเมื่อคืนเป็นเรื่องจริง”
“ท่าน... ท่านหมายความว่าอย่างไร”
“พี่ดีใจที่ความรู้สึกของเราตรงกัน”
53
ใบหน้าของคนเป็นน้องเต็มไปด้วยความสงสัย คนพี่จึงพูดต่อ
“พี่ชอบเจ้าตั้งแต่เข้าศึกษาที่กูซูแล้ว แต่ตอนนั้นพี่ยังไม่กล้าที่จะบอกเจ้า เจ้ายังเด็กนัก หากพูดไปคงมีแต่ทำให้เจ้าอึดอัดเสียเปล่าๆ”
“ท่านไม่ได้โกหกข้านะ” คำถามกับสีหน้าคนนี้ เรียกร้อยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูจากคนพี่
ใบหน้าของคนเป็นน้องเต็มไปด้วยความสงสัย คนพี่จึงพูดต่อ
“พี่ชอบเจ้าตั้งแต่เข้าศึกษาที่กูซูแล้ว แต่ตอนนั้นพี่ยังไม่กล้าที่จะบอกเจ้า เจ้ายังเด็กนัก หากพูดไปคงมีแต่ทำให้เจ้าอึดอัดเสียเปล่าๆ”
“ท่านไม่ได้โกหกข้านะ” คำถามกับสีหน้าคนนี้ เรียกร้อยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูจากคนพี่
54
“ไม่หลอกแน่นอน ตอนนี้ใจเราตรงกันแล้ว น้องยินดีกราบฟ้าดินกับพี่หรือไม่”
“มันเร็วไป ข้าเตรียมใจไม่ทันแล้วท่าน”
“สำหรับพี่มันไม่เร็วไปหรอก พี่อยากทำมันเสียเมื่อคือเลยด้วยซ้ำ”
“ไม่หลอกแน่นอน ตอนนี้ใจเราตรงกันแล้ว น้องยินดีกราบฟ้าดินกับพี่หรือไม่”
“มันเร็วไป ข้าเตรียมใจไม่ทันแล้วท่าน”
“สำหรับพี่มันไม่เร็วไปหรอก พี่อยากทำมันเสียเมื่อคือเลยด้วยซ้ำ”
55
“ท่าน...”
“ไม่เรียกพี่อย่างนี้มิได้หรือ เรียกพี่ว่าพี่ฮวั่นไม่ได้หรือ” พูดพลางเลื่อนตัวไปกอด
“ปล่อยข้า”
“เรียกพี่ก่อน” กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“พี่ฮวั่นปล่อยข้าได้แล้วข้าต้องไปดูศิษย์!” หลับตาพูด เมื่อสบโอกาสก็ดันตัวออกแล้ววิ่งออกไป โดยมีเสียงหัวเหราะไล่หลัง
“ท่าน...”
“ไม่เรียกพี่อย่างนี้มิได้หรือ เรียกพี่ว่าพี่ฮวั่นไม่ได้หรือ” พูดพลางเลื่อนตัวไปกอด
“ปล่อยข้า”
“เรียกพี่ก่อน” กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“พี่ฮวั่นปล่อยข้าได้แล้วข้าต้องไปดูศิษย์!” หลับตาพูด เมื่อสบโอกาสก็ดันตัวออกแล้ววิ่งออกไป โดยมีเสียงหัวเหราะไล่หลัง
56
อีกฝากของตำหนักเซียน
“อาเหยา ใยเจ้าไม่คุยกับข้า”
“ท่านไม่รู้ว่าผิดตัวเองหรืออย่างไร”
“ข้าไม่ได้ตั้งใจ ก็เมื่อคืนเจ้าไม่ห้ามข้าเองนี้”
“ข้าเจ็บ จนกว่าจะจบงานท่านไม่ต้องมาอยู่ใกล้เลยนะ ข้าไม่คู่กับท่านแล้ว!”
อีกฝากของตำหนักเซียน
“อาเหยา ใยเจ้าไม่คุยกับข้า”
“ท่านไม่รู้ว่าผิดตัวเองหรืออย่างไร”
“ข้าไม่ได้ตั้งใจ ก็เมื่อคืนเจ้าไม่ห้ามข้าเองนี้”
“ข้าเจ็บ จนกว่าจะจบงานท่านไม่ต้องมาอยู่ใกล้เลยนะ ข้าไม่คู่กับท่านแล้ว!”
57
“ไม่เอาน่า เจ้า...”
“พี่ใหญ่ พี่สาม ข้าขอเข้าไปได้มั้ยขอรับ”
“รอเดี๋ยว ข้าบอกเมื่อไหร่ค่อยเข้ามา” เนี่ยคนพี่กล่าว พร้อมช่วยว่าที่ฟูเหรินตัวเองแต่งตัว ก่อนเอ่ยให้คนด้านนอกเข้ามา
“ไม่เอาน่า เจ้า...”
“พี่ใหญ่ พี่สาม ข้าขอเข้าไปได้มั้ยขอรับ”
“รอเดี๋ยว ข้าบอกเมื่อไหร่ค่อยเข้ามา” เนี่ยคนพี่กล่าว พร้อมช่วยว่าที่ฟูเหรินตัวเองแต่งตัว ก่อนเอ่ยให้คนด้านนอกเข้ามา
58
“เป็นไปด้วยดีขอรับ ประมุขเจียงหน้าแดง วิ่งออกจากเรือนรับรองของพี่รอง”
“ดีแล้ว ข้าเบื่อจะทำเป็นไม่รู้แล้ว”
“ข้าว่ามันก็สนุกดีออก ข้าไม่เคยคิดว่าประมุขเจียงจะมาสนิทกับท่าน ถือเป็นการสานสัมพันธ์ไง ไหนๆประมุขเจียงก็จะมาเป็นฟูเหรินของพี่รองแล้ว”
“เป็นไปด้วยดีขอรับ ประมุขเจียงหน้าแดง วิ่งออกจากเรือนรับรองของพี่รอง”
“ดีแล้ว ข้าเบื่อจะทำเป็นไม่รู้แล้ว”
“ข้าว่ามันก็สนุกดีออก ข้าไม่เคยคิดว่าประมุขเจียงจะมาสนิทกับท่าน ถือเป็นการสานสัมพันธ์ไง ไหนๆประมุขเจียงก็จะมาเป็นฟูเหรินของพี่รองแล้ว”
59
ฝั่งเหล่าอนุชน
“ข้าเห็นประมุขเจียงออกจากห้องประมุขหลานเมื่อเช้านี้” ศิษย์สกุลเนี่ยพูด
“เจ้าตาฝาดหรือป่าว”
“ข้าเห็นจริงๆ แต่ว่าจะตาไปดู แต่เจอท่านรองประมุขเสียก่อนเลยไม่ได้ตามไป”
ฝั่งเหล่าอนุชน
“ข้าเห็นประมุขเจียงออกจากห้องประมุขหลานเมื่อเช้านี้” ศิษย์สกุลเนี่ยพูด
“เจ้าตาฝาดหรือป่าว”
“ข้าเห็นจริงๆ แต่ว่าจะตาไปดู แต่เจอท่านรองประมุขเสียก่อนเลยไม่ได้ตามไป”
60
“พวกเจ้าพูดบ้าอะไรกัน ท่านน้าข้าจะไปอยู่เรือนประมุขหลานได้อย่างไร”
“ข้าไม่ได้บ้า คุณชายจินข้ายืนยันว่าที่ข้าพูดเป็นเรื่องจริง”
“ไม่เอาน่า คุณชายจินท่านอย่าหาเรื่องเขาเลย” หลานซือจุยกล่าว และขอโทษอีกฝ่าย ก่อนจะดึงคุณชายชุดเหลืองให้เดินตาม
“พวกเจ้าพูดบ้าอะไรกัน ท่านน้าข้าจะไปอยู่เรือนประมุขหลานได้อย่างไร”
“ข้าไม่ได้บ้า คุณชายจินข้ายืนยันว่าที่ข้าพูดเป็นเรื่องจริง”
“ไม่เอาน่า คุณชายจินท่านอย่าหาเรื่องเขาเลย” หลานซือจุยกล่าว และขอโทษอีกฝ่าย ก่อนจะดึงคุณชายชุดเหลืองให้เดินตาม
61
“เจ้าพวกนั้นพูดอะไรบ้าๆ”
“ไม่บ้าหรอกคุณหนูจิน น้าเจ้าออกจากห้องประมุขหลานจริงๆ” เซวียหยางบอก หลังแอบอยู่บนต้นไม้มานาน
“ข้าไม่มีวันเชื่อ!”
“งั้นก็แล้วแต่เจ้า นี่ข้าอุตส่าห์จะมาบอกอยากรู้เรื่องที่พวกเจ้าสี่คนสงสัยเลยนะเนี่ย”
“เจ้าพวกนั้นพูดอะไรบ้าๆ”
“ไม่บ้าหรอกคุณหนูจิน น้าเจ้าออกจากห้องประมุขหลานจริงๆ” เซวียหยางบอก หลังแอบอยู่บนต้นไม้มานาน
“ข้าไม่มีวันเชื่อ!”
“งั้นก็แล้วแต่เจ้า นี่ข้าอุตส่าห์จะมาบอกอยากรู้เรื่องที่พวกเจ้าสี่คนสงสัยเลยนะเนี่ย”
62
“เจ้ารู้ได้อย่างไร”
“แล้วทำไมข้าจะไม่รู้ล่ะ อันที่จริงมิใช่แค่ประมุขเนี่ยกับประมุขเจียงมีความลับ หรือเนี่ยหวายซังทำตัวน่าสงสัยหรอก พวกนั้นมีความลับชวนสงสัยปิดพวกเจ้าอยู่ทุกคนนั้นแหละ”
“เจ้ารู้ได้อย่างไร”
“แล้วทำไมข้าจะไม่รู้ล่ะ อันที่จริงมิใช่แค่ประมุขเนี่ยกับประมุขเจียงมีความลับ หรือเนี่ยหวายซังทำตัวน่าสงสัยหรอก พวกนั้นมีความลับชวนสงสัยปิดพวกเจ้าอยู่ทุกคนนั้นแหละ”
63
“เจ้ารู้อะไรมา”
“นั่นสิ ข้ารู้อะไรมากันนะ บังเอิญข้ารีบ อยู่เล่าไม่ได้เสียด้วยสิ แต่พวกเจ้าสืบกันเก่งนิ สืบต่อกันเองแล้วกัน”
END.
“เจ้ารู้อะไรมา”
“นั่นสิ ข้ารู้อะไรมากันนะ บังเอิญข้ารีบ อยู่เล่าไม่ได้เสียด้วยสิ แต่พวกเจ้าสืบกันเก่งนิ สืบต่อกันเองแล้วกัน”
END.
