Thread by @JusTFightME

#เซฟคลาวด์

เมื่อผ่านพ้นวันเกิดอายุครบ 12 ปี เด็กหนุ่มบ้านนอกจากนิเบลไฮม์คนหนึ่งได้รับของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตสั้นๆแสนเงียบเหงาของตัวเอง

'เซฟิรอธ'

ที่ข้อมือข้างขวา มีตัวอักษรสวยงามสีเงินได้ถูกสลักเอาไว้

อีกครึ่งนึงของเขา

คือ 'วีรบุรุษของวูไท'

คนที่สง่างาม แข็งแกร่งและเป็นที่รัก..คืออีกครึ่งนึงของเขา..

เด็กไร้ชื่อ ไม่มีพ่อ ที่แค่เพื่อนก็ยังไม่มี

คลาวด์มองโปสเตอร์ของคนที่โชคชะตาคิดว่าเขาคืออีกครึ่งนึงของอีกฝ่าย

เด็กหนุ่มมองเข้าไปในดวงตาสีมรกตงดงามอยู่เนิ่นนาน...และเส้นผมสีเงินที่มีเฉดสีเดียวกับตัวอักษรบนข้อมือของเขา

ก่อนจะตัดสินใจ...ที่จะแข็งแกร่งขึ้น

เขาจะไม่ทำให้อีกครึ่งนึงของเขาต้องอับอายที่มีคนอย่างคลาวด์เป็นโชคชะตาของตัวเอง

..

มอนสเตอร์ในนิเบลไฮม์ มีระดับที่ค่อนข้างสูง การจะปราบหมาป่าตัวนึงถ้าหากไม่มีประสบการณ์หรืออาวุธที่ดี สำหรับชาวบ้านตาดำๆหนึ่งคน ก็เหมือนเอาชีวิตไปทิ้งดีๆนี่เอง

และใครๆก็รู้ทั้งนั้น ถ้าหากคิดจะจัดการหมาป่าตัวนึง ก็จะต้องระวังฝูงที่เหลือของมันด้วย

คลาวด์เคยออกล่าสัตว์เล็กมาบ้าง
กระต่าย นก ไก่ป่า กระรอก--อาหารแต่ละมื้อของเขาไม่ได้มีเนื้อเสมอไป

โดยเฉพาะในบ้านที่ขาดสมาชิกไปหนึ่งคน

คลาวด์อ่อนแอ

แต่เขาเรียนรู้การแกะรอยและการทำกับดักได้

เขามีเวลาไม่มาก ถ้าหากว่าอยากจะเข้ากองกำลังเมื่ออายุครบ14ปี

ยิ่งไปกว่านั้นคลาวด์ยังอยากเข้าหน่วย SOLDIER เช่นเดียวกับเซฟิรอธ

ถ้าไม่อยากทำให้อีกฝ่ายต้องอับอาย เขาก็ยิ่งต้องแข็งแกร่งกว่าใคร

2 ปี

ขอแค่เขาเท่านั้น..ที่ไม่อยากทำให้ผิดหวัง

คลาวด์แนบข้อมือเข้ากับหน้าผากของตัวเอง...

แว๊บๆไปทำกับข้าวกะกินข้าวก่อนนะ👀💦 จะเสร็จแน้ว

เพราะว่าไม่ได้มีเพื่อนอยู่แล้ว การจะหลบออกไปทำอะไรคนเดียวก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ถึงจะพลาดจนได้แผลเหวอะกลับมาบ้างแต่มันก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปซักเท่าไร

โดนดุ ถูกทำแผลให้ ถ้าหากไข้ขึ้นเพราะแผลติดเชื้อก็จะถูกกักบริเวณหลังจากที่รักษาหายแล้ว

หมู่บ้านนี้ก็ยังคงเกลียดเขาเหมือนเดิม

ไม่ต้องพูดถึงความใฝ่ฝันที่จะเป็น SOLDIER ไม่รู้ว่าเด็กๆในหมู่บ้านคิดว่าการขัดขวางเขามันสนุกมากรึยังไง แต่ทุกครั้งที่ถูกเห็นว่ากำลังจะขึ้นเขาหรือออกไปนอกหมู่บ้าน เจ้าพวกนั้นก็จะวิ่งไปแหกปากให้ทุกคนรู้ว่า 'คลาวด์เอาอีกแล้ว!!'

ถ้าหากไม่รีบหนีออกไปก็จะถูกลากไปดุต่อหน้าแม่ด้วย

ถึงจะเป็นแค่ในและรอบๆหมู่บ้านแต่ถ้าหากว่าเขาไม่อยากให้ใครเจอเข้า คลาวด์ก็มีเส้นทางดีๆพร้อมหลบหลีกอยู่เสมอ

แต่เขายังรู้จักป่าและภูเขาไม่ดีพอ

การวางและเช็คกับดักกลายเป็นกิจวัตรประจำวัน บางทีถ้าหากเขาสามารถดักหมาป่าได้ซักตัว เขาก็อาจจะเรียนรู้วิธีที่จะจัดการมันได้

นิเบลไฮม์เป็นเมืองหนาว ถ้าหากจะออกไปล่าสัตว์ก็ต้องมีวิธีทำให้ร่างกายอบอุ่นอยู่เสมอหรือเป็นระยะๆ การสร้างฐานบังลมหรือหิมะไว้ตามจุดต่างๆคือเรื่องที่ดี

เพราะถ้ำดีๆมักจะถูกมอนสเตอร์จับจองไปหมดแล้ว

เขาเรียนรู้วิธีจุดไฟและต้มหิมะดื่ม

มีข้าวของนิดๆหน่อยๆเป็นฐานลับเล็กๆของตัวเอง

จนในที่สุดวันนั้นก็มาถึง
วันที่มีหมาป่าติดกับดักของเขา

แต่มันก็ยังไม่ตาย

และมันก็ดูจะโกรธมากด้วย(...

อาวุธของคลาวด์คือมีดหินแร่ที่พอเอาไปลับแล้วก็คมและทนทานใช้ได้...จากที่ๆถูกเรียกสุสานข้าวของที่มีอะไรหลายๆอย่างถูกทิ้งเอาไว้โดยชินระตั้งแต่เมื่อเตาปฏิกรณ์ถูกติดตั้ง

ที่นั่นมักมีข้าวของแปลกๆให้เห็นอยู่เสมอและกลายเป็นเขตหวงห้ามไปเมื่อมีคนไปเหยียบเข็มฉีดยาใช้แล้วเข้าและตายไป...

แต่ที่นั่นก็มีของดีอยู่บาง หินหรือแร่อะไรซักอย่างที่ถูกทิ้งเอาไว้นี่ก็กลายเป็นอาวุธสำคัญของเขา

คลาวด์ลับปลายของมันด้านนึงส่วนอีกด้านนึงคงเป็นที่จับมนๆเอาไว้

อีกเรื่องก็คือเขาเริ่มสวมถุงมือเสมอมาตั้งแต่ที่รู้ว่าเจ้าของชื่อบนข้อมือเป็นใคร
มันคือเรื่องใหญ่..แต่ก็เป็นเรื่องส่วนตัว..

มือที่สวมถุงมือกระชับเข้ากับมีด

มันเป็นการต่อสู้ที่...ไม่น่าดูเท่าไร...และจนแล้วจนรอดหมาป่าก็ไม่ยอมตายซักที

อีกอย่างแผลที่ได้มาก็ต้องรักษาด้วย

คลาวด์ทิ้งมันไว้แบบเสียไม่ได้
เขาหมดแรงจะสู้ต่อแล้วและถึงจะฝืนจนฆ่ามันได้ก็คงไม่มีปัญญาจะแบกมันกลับบ้านอยู่ดี

เขาล่าถอยและทิ้งมันเอาไว้ที่เดิม...
และเมื่อเขากลับมาก็พบว่า

มันตายแล้ว

อาจจะเพราะหนาวหรือทนพิษบาดแผลไม่ไหวแต่มันก็ตายแล้ว..

เขาแบกมันกลับบ้าน ไม่รู้สึกภูมิใจเท่าไร

แม้ว่าเขาจะพยายามหลบเลี่ยงแต่สุดท้ายแล้วก็มีคนเห็นเข้าอยู่ดี

คลาวด์ที่แบกหมาป่ากลับมา

เขาตรงไปที่บ้าน โดนแม่ที่หัวใจจะวายว่าเข้ายกใหญ่ที่ออกไปทำอะไรอันตรายก่อนจะถูกบอกให้ภูมิใจกับการล่าครั้งนี้

เขาถูกสอนเรื่องการแล่เนื้อและถลกหนังรวมถึงการให้เกียรติอาหารโดยการใช้ประโยชน์สูงสุด

ทุกอย่างดำเนินไป...ก่อนที่จะมีเด็กคนอื่นตามคลาวด์ออกมาด้วย

แต่พวกเขาไม่ได้ออกมาเพื่อล่าสัตว์

แม้คลาวด์จะมีอาวุธและประสบการณ์ล่าสัตว์แต่มันก็ถูกนำมาใช้กับเด็กคนอื่นไม่ได้

เขาไม่ได้อยากทำร้ายใคร...
และสู้ด้วยมือเปล่า...ไม่เป็น..
ก็เลยกลายเป็นกระสอบทรายเพราะ'ชอบทำอวดเก่ง'

มันทำให้เขานึกขึ้นมาได้ว่าการต่อสู้ด้วยมือเปล่าเองก็น่าจะเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการเป็น SOLDIER

และเขาก็รู้ว่าทีฟ่าหมัดหนักขนาดไหน
เพราะงั้นเขาถึงได้ไปขอฝึกกับเธอ

ทีฟ่าเก่งมาก เธอทั้งเร็วและมีแรงเยอะกว่า

แต่เธอดูไม่ดีใจเท่าไรเมื่อเขาชมเธอว่าเธอน่าจะสู้กับหมาป่าได้ด้วยมือเปล่า

เขารู้สึกว่าตัวเองแข็งแรงขึ้นเล็กน้อย

เรื่องน่าห่วงอีกเรื่องก็คือส่วนสูงที่ไม่มากขึ้นซักเท่าไรของเขา(...

คลาวด์เริ่มออกกำลังมากกว่าเก่า วิดพื้น สก็อตจัมพ์ ซิทอัพ การยืดตัว การวอร์มร่างกายและการออกกำลังกายพื้นฐานที่ครูของทีฟ่าแนะนำให้ เขาก็เริ่มทำมากขึ้นไปตามลำดับ

แรงกระตุ้นที่เคยมีเพียงอย่างเดียวก็เริ่มกลายเป็นความต้องการที่จะทำตัวเองให้ดีขึ้น ทั้งอีกครึ่งนึงของเขา...และตัวเอง...

คลาวด์แนบข้อมือเข้ากับหน้าผากของตัวเองเพื่อสงบใจลง

ถึงเวลาบอกแม่แล้วว่าเขาจะไปเข้าร่วมกับชินระในอีกแปดเดือน...

ถ้าหากว่าเขารอดจากกะทะ..ของแม่ไปได้ละก็นะ(...

แม่คัดค้านหัวชนฝา

ต่อให้เตาปฏิกรณ์จะทำให้ความเป็นอยู่ในหมู่บ้านสะดวกสบายขึ้น แต่ชินระก็คือชินระ

ในความโกรธแม่ดูเหมือนอยากพูดอะไรซักอย่าง เธอกุมข้อมือของเธอด้วยสีหน้าเหมือนกำลังขอให้เขาเลิกล้มความตั้งใจ

เธอถามเขาถึงเหตุผลที่จะไปให้ได้ ท่าทางเหมือนกำลังภาวนาให้ไม่ใช่สิ่งที่คิด

สีหน้าของเธอ..ทำให้คลาวด์ยอมถอดถุงมือออก

ชื่อของ 'เซฟิรอธ' ยังคงถูกสลักอยู่ที่เดิม

แต่แทนที่จะเป็นความตื่นเต้นดีใจเหมือนที่เขารู้สึก สิ่งที่เขาได้เห็นกลับเป็นความสิ้นหวังจากก้นบึ้งของหัวใจ

เธอก่นด่าโชคชะตาและกอดเขาเอาไว้ทั้งที่เขาไม่เข้าใจ

'หนีไม่พ้น' คือสิ่งที่เขาได้ยิน

พักก่อนนะค้าบ

สุดท้ายแม่ก็ไม่ได้เล่าเหตุผลออกมา เธอลูบหัวของผมด้วยใบหน้าที่เหนื่อยล้าก่อนจะบอกกับผม..ว่าถ้าอยากจะให้เล่าให้ฟังก็ต้องสัญญา..ว่าจะไม่ไปที่นั่น

ผมอยากรู้ว่าทำไม..แต่ผมก็อยากไป..

ผมรักแม่ รักมาก รักที่สุดในโลก

แต่..อย่างน้อยๆผมก็..อยากเจอเขา..

เพียงแค่เธอมองผมเธอก็รู้คำตอบ

เธอมองผมที่กุมข้อมือเอาไว้ก่อนจะถอนหายใจ...

แม่ยิ้มน้อยๆออกมา

มันเป็นรอยยิ้มที่...เอ็นดู..จนใจและเจ็บปวด

เธอเงียบไปครู่นึงก่อนจะยืดตัวตรงเหมือนได้ตัดสินใจจะทำบางอย่าง

"ที่แม่ไม่เล่าก็เพื่อตัวลูกเอง ถ้าหากลูกจะไปก็จะต้องไม่รู้ ไม่มีพิรุธและไม่ทำให้ใครสงสัย"

แม่ยืดตัวขึ้นแล้วพยักหน้าเรียกให้เขาตามเข้าไปในห้อง

"แม่จะไม่เล่า แต่แม่จะสอนให้"

เธอเดินเข้าไปในห้องเก็บเสื้อผ้า ดันแท่งไม้ที่พสานกันและผมนึกว่าเป็นที่แขวนเสื้อมาตลอดออกจากกันอยู่หลายรอบ ราวกับว่ามันกำลังล็อคอะไรบางอย่างเอาไว้ด้วยกัน

มันไม่ได้หวือหวา แต่ก็น่าทึ่งไม่น้อยเลย

เมื่อไม้ที่ขัดกันถูกปลดออกทั้งหมด แม่ก็เปิดมันออก...

และจากภายในตู้ก็มีช่องเล็กๆที่สามารถลอดตัวเข้าไปได้จนเจอกับห้องขนาดเล็ก

ที่มีของหลายๆ...ที่ดูคุ้นๆเหมือนมาจากสุสานข้าวของ...

แต่พวกมันดูเหมือนจะได้รับการดูแลอย่างดีและน่าจะใช้ได้ ต่างจากข้าวของที่นั่น

"แม่จะให้ลูกไป...หลังจากที่แม่แน่ใจว่าลูกจะดูแลตัวเองได้แล้ว"

ผมพูดอะไรไม่ออก ตามองช่องที่ลอดเข้ามาทางตู้สลับกับ...ดาบ(สุดเท่!)หลายรูปแบบและสิ่งของที่ผมไม่รู้จัก

ผมจำได้ว่าเคยช่วยแม่เลื่อนตู้นี่เพื่อทำความสะอาดด้านหลังตู้...แต่ตอนนั้นก็ไม่เห็นมีช่องอะไรเลย(...

เธอเดินวนไปรอบห้องก่อนจะหยิบดาบ...มีด? ที่เล็กที่สุดออกมาจากชั้น

แล้วควงมันผ่านนิ้ว ข้อมือและแขนด้วยมือข้างเดียว...เหมือนกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างระหว่างที่ทำมันจนชิน...

จะว่าไปตอนที่เด็กคนอื่นฮิตควงปากกากัน คนที่สอนผมตอนนั่น...ก็แม่ไม่ใช่รึไง(...

เพียงแต่ความอันตรายระหว่างปากกากับมีด..มันต่างกัน

"แม่ตัดสินใจแล้ว"

ด้ามของมีด? ดาบ? ถูกยื่นมาให้เขาแบบงงๆ

เธอหยิบลูกแก้วกลมๆสีเขียวขึ้นมา

"นี่คือมาเทเรียรักษา"

มาเทเรีย!? บ้านเรามีของแบบนี้ด้วยเหรอ!?

เธอสวมมันเข้ากับมีดดาบที่มีช่องเล็กๆสำหรับใส่มันอยู่

"แม่จะสอนลูกใช้มัน"

ผมมองลูกแก้วสีเขียวๆในมีดสลับกับแม่
ปากอ้าค้างจนพูดอะไรไม่ออก

..เรื่องที่แม่ไม่ได้เล่าตอนนี้ชักจะน่าฟังขึ้นมามากกว่าเดิมแล้ว(..

"ส่วนนี่..คือมาเทเรียสำหรับเก็บของ"

เธอหยิบมาเทเรียอีกอันนึงขึ้นมา สายตาของเธอลุกโชนเหมือนกับตอนที่เธอได้เห็นดาบในห้องนี้

มันคือความภาคภูมิใจของเธอ

"นี่คือ...เฟนริล"

มันคือมาเทเรียที่ไม่มีสีสันอะไรเลย
ดูว่างเปล่า...เหมือนลูกแก้วธรรมดา

"แม่จะซ่อนมันไว้ที่รังมังกร"

คลาวด์เบิกตากว้าง มังกร!? หมาป่าซักตัวเขายังทำอะไรมันไม่ได้เลย!?

"ถ้าหากลูกเอามันกลับมาโดยที่ไม่ต้องให้แม่ช่วยได้ มันจะเป็นตั๋วเดินทางไปที่มิดการ์ของลูก"

ในคืนนั้นคลาวด์ไม่ได้คิดเรื่องนอนเลย

เขามองเพดานอันคุ้นเคยที่เขาเคยเห็นมันทุกๆวันตั้งแต่จำความได้

แต่วันนี้..ทุกอย่างกลับรู้สึก..ไม่เหมือนเดิม

ความคิดของเขาที่มีต่อแม่เปลี่ยนไปเป็นคนละขั้วจนกู่ไม่กลับ

แม่ที่ทำอาหารอร่อยที่สุดในโลกกับแม่ที่มีดาบสะสมเอาไว้ในห้องลับๆที่เขาไม่รู้

บ้านที่มีมาเทเรียซ่อนเอาไว้หลากหลายรูปแบบ

แม่ที่..กลายเป็นคนที่เจ๋งสุดๆเหมือนกับเซฟิรอธ..

และแม่ที่มีสีหน้าเจ็บปวดตอนได้เห็นชื่อบนข้อมือของเขา...

แม่ไม่ชอบเซฟิรอธ...งั้นเหรอ...?

คลาว์หน้ามุ่ย ถึงเขาจะเคยเห็นคนในหมู่บ้านที่ลูกสะใภ้กับแม่ยายไม่ถูกกันแต่พอมาโดนเองแบบนี้แล้ว...

....มันก็ทำให้เขานึกได้ว่าก่อนที่เขาจะเรียกอีกฝ่ายว่าลูกสะใภ้ของแม่ก็คงจะต้อง...ฝึกจีบเซฟิรอธก่อน(...

เซฟิรอธจะชอบดอกไม้เหมือนที่ทีฟ่าเคยบอกว่าสวยดีมั้ย?

หรือเขาจะชอบหนังหมาป่าที่คลาวด์ชำแหล่ะครั้งแรกรึเปล่า?

คนที่สวย?? หล่อ?? ขนาดนั้นจะชายตามองเด็กบ้านๆแบบเขาจริงๆเหรอ?

สุดท้ายแล้วเด็กชายคลาวด์ก็ทำได้เพียงแตะข้อมือเข้ากับหน้าผากเพื่อสงบใจลงอีกครั้ง

และในคืนนั้น...เขาก็ไม่ได้นอนซักกระผีกเดียว

เพราะตอนที่เขากำลังจะข่มตาลงได้ แม่ก็ถีบประตูเข้ามาพร้อมกะทะคู่ใจที่ส่งเสียงโหยหวนทุกครั้งที่ฟาดเข้ากับอะไรบางอย่าง

"ได้เวลาฝึกแล้ว คลาวด์ดี้" ✨🍳😊

อ่ะพักก่อนนนน

...บอกเลยว่า Divergent มาก คือกะจะกาวโซลเมทสั้นๆแล้วทำไมอกมาทางนี้ได้555 + ดูแล้วเหมือนจะยาวเลย(... แยกไปใส่เว็บเลยดีมั้ยนะ อยากลองใช้ Raw อยู่นานละ(...

+ หลายๆอย่างเลยที่กาว ฟิลจินตนาการสำคัญกว่าความรู้ค่ะ เพราะเคยดูแต่ของตาเหยก(... ขอโทษนะคะถ้าอะไรไม่ตรงยังไงถถถ

@threadreaderapp unroll

ไม่คิดว่าที่เขียนๆมานี่ยาวขนาดนั้น(แต่รู้ตัวว่าจะยาวเพราะที่เขียนๆมานี่พิเซฟก็ยังไม่ได้ออกเลย5555555555555 ค่าตัวแพงงงง)

แต่พอเอาไปแยกแปะแล้วก็ 10 หน้าแล้วนะจ๊ะ 555555555

...แอบแฮปปี้แฮะ ฉันก็ยังมีไฟเขียนอยู่เหมือนกันนะ😤👌🔥

แต่คงต้องแก้นู่นนี่แล้ววางพล็อตใหม่(...