Deze aanpak doet 2 dingen:
1. Isoleren. Alle andere hulpverleners op afstand, volledige medewerking van ouders, no questions asked.
Dat doen sektes. Waar is de verantwoording? Controle? 1/
Net zo lang tot het kind "leert" dat het sociaal wenselijk gedrag moet vertonen.
Er wordt geen poging gedaan te begrijpen waarom een kind zo doet. Kinderen van 8-9 jaar worden beschreven als manipulatieve monsters die je gewoon wat harder aan moet pakken.
Deze mevrouw heeft dat teruggebracht tot "wie niet horen wil moet maar voelen"
Walgelijk
Sorry, maar dan heb je de ophef niet goed begrepen.
nvo.nl/berichten/stat…
1. De mevrouw beschrijft 8-9 jarigen als manipulatief, niet mee willen werken, regie willen houden, etc. Dat wordt gezien als oorzaak van het probleem.
Daarnaast schokkend: pas in de tweede helft van de podcast kom je als luisteraar erachter dat we het hebben over autistische kinderen
Logisch. Een geestelijke stoornis vaststellen is een vak, en voor zover ik weet niet het vak orthopedagogie
Sowieso: dit statement van @NVOpedagogen heeft het over het cliffhanger model: hoe gaat het verder?
Fuck dat: hoe begon het???
Hoe is deze mevrouw aan haar wijsheden gekomen waarop ze de "behandeling" baseert? Hoeveel uur intake?
Hoe weet deze mevrouw dat??? Op basis van welke intake? Welk onderzoek?
Waarom zo'n druk erop leggen? Wat als een kind meer tijd nodig heeft? Gaan we dan harder duwen om de "planning" te halen?
Op basis waarvan? Hoe dan?
ZONDER ENIGE VORM VAN WETENSCHAPPELIJKE ONDERBOUWING
Maar ik heb mijn twijfels eerlijk gezegd...
Misschien is het goed om kinderen te beschouwen als unieke wezens. Die wellicht niet allemaal passen binnen het sjabloon.
Misschien moeten we proberen daar de schoonheid van te zien, ipv met steeds meer geweld een vierkant in een rond gat te duwen
EN: geen vage buikpijnklachten meer van de jongste, geen hoofdpijn meer voor de één-na-jongste.
Waarom hebben wij als samenleving niet 100,- pj extra belasting over voor goed onderwijs?
Maar vooral: accepteer dat er kinderen zijn die NIET fijn naar school gaan. Accepteer dat dat geïdealiseerde beeld van je eigen jeugd op school NIET is wat veel kinderen ervaren.
Dat is geen verlies, geen nederlaag. Geen ontkenning van je deskundigheid als hulpverlener. Dat is gewoon wie ze zijn.