Thread by @AadiShakti1010

प्रभू श्रीराम हे आपल्या सगळ्यांचे आराध्य. त्यांच्या आयुष्याची भव्यता दाखवावी, एवढी आपली पात्रता नाही.
पण हिंदूंच्या अनेक वर्षांच्या संघर्ष, बलिदान आणि प्रतिक्षेचे फळ आपल्या सगळ्यांना येत्या 5 तारखेला बघायला मिळणार आहे..श्रीराम जन्मभूमी येथे श्रीराममंदिर निर्माण...

त्यानिमित्ताने प्रभू श्रीरामांच्या आयुष्याबद्दल थोडेसे..

प्रभू श्रीराम ह्यांचे आयुष्य म्हणजे त्याग, तपस्या, संयम, मर्यादा, कर्तव्य आणि शौर्य ह्याने परिपूर्ण आहे.

वसिष्ठ आश्रमातून तावून सुलाखून बाहेर पडलेल्या राजकुमारांमध्ये श्रीराम हे प्रजेचे जीव की प्राण.

शस्त्रास्त्रांमध्ये पारंगत, युद्धनिपुण, शास्त्रसंपन्न, सत्यवचनी, सगळ्यांसाठी आदर असणारे, नम्र, राज्यकारभार आणि द्रव्यव्यवस्थापन तज्ञ, बुद्धिमान, गुणवान अश्या श्रीरामांना राज्याभिषेक करायचं राजा दशरथाने ठरवलं.

पण नियतीच्या मनात काही वेगळच होतं. वडीलांनी कैकयी मातेला दिलेल्या

वचनपूर्तीसाठी श्रीरामांनी क्षणार्धात राज्य सोडून वनवासात जाण्याच्या निर्णय स्वीकारला. स्वार्थ त्यागाचं यापेक्षा उत्तम उदाहरण ते कुठले?
हा त्याग केला, तेव्हा श्रीराम केवळ 17 वर्षांचे होते.

कमीतकमी 7000 वर्ष झाली श्रीराम अवतार होऊन, पण आजही आपण "रामराज्य"चे उदाहरण देतो.

ह्यावरून कल्पना येते, की श्रीराम हे किती उत्तम राज्यकर्ते होते. एका आदर्श राजाची कर्तव्ये श्रीरामांनी स्वतःच्या सुख-दुःखाचा विचार न करता पार पाडली.
त्यांनी प्रजाहित, साम्राज्य विस्तार आणि सुशासन ह्या गोष्टींना प्राधान्य दिले. प्रजेला श्रीरामच राजा म्हणून हवे होते, त्यामुळे

वैयक्तिक आयुष्यात दुःख सहन करत, केवळ प्रजाहिताचा विचार श्रीरामांनी केला.

त्याकाळी असलेल्या बहू-पत्नी परंपरेला छेद देत, श्रीरामांनी एकपत्नीत्व स्वीकारले. त्यांना प्रजेचं मत लक्षात घेऊन प्राणांहून प्रिय सीतेचा त्याग करावा लागला. त्यांनी कधीही पूनर्विवाहाचा विचार नाही केला.

इतकच नाही, त्यांनी प्रत्येक समारंभात सीतेची मूर्ती आपल्या शेजारी स्थानापन्न केली.
वास्तविक बघता, प्रजेवर जरब बसवून आपलं म्हणणं त्यांच्यावर थोपवता आलं असतं. पण त्यांनी जनमताचा आदर केला.

रामसेतू हे निस्सीम प्रेमाचे, शौर्य, साहस आणि निर्धाराचे प्रतीक आहे. श्रीरामांनी सर्वस्व पणाला लावून सीतेची सुटका केली. एका बलाढ्य अश्या शत्रूचा पराभव करून, त्याच्या राज्याला आपले अंकित करून घेतले.

श्रीरामांनी आपल्या भावंडांवर निस्वार्थी प्रेम केले. त्यांच्या भवितव्याचा विचार करून त्यांना राज्याच्या विस्ताराची संधी दिली. योग्य वेळी त्यांना ते ते प्रदेश सोपवले. स्वतः वनवास स्वीकारला पण घरात कलह होऊ दिला नाही.भरत, लक्ष्मण, शत्रुघ्न ह्यांनी केलेल्या त्यागाचे मूल्य श्रीराम जाणत

होते. तसेच तिन्ही मातांवर त्यांनी सारखेच प्रेम केले. कैकयी मातेला कधीही दोष दिला नाही.

रावणाचा वध केल्यावर, श्रीरामांनी त्याच्यावर सन्मानपूर्वक अंत्यसंस्कार केले. शत्रुत्व शत्रू जिवंत असे पर्यंत, शत्रू मेल्यावर त्याची कुठल्याही प्रकारे श्रीरामांनी विटंबना केली नाही. ह्यातच

त्यांचे मोठेपण सिद्ध होते.

सद्गुरु यांनी खूप छान विश्लेषण केले आहे. ते म्हणतात की आयुष्यात कितीही संकटं आली तरी श्रीराम कधी खचून गेले नाही. समर्थपणे त्यांनी नीती, धर्म, मनोधैर्य, ह्यांच्या मदतीने प्रत्येक संकटावर मात केली. मानव अवतारात इथले भोग त्यांना चुकले नाहीत, पण त्यांनी

धीराने सगळं निभावलं. विनयशीलता, नम्रता कुठल्याही प्रसंगी ढासळू दिली नाही. कधी आपल्या वाट्याला आलेल्या दुःखासाठी कोणाला दोष दिला नाही. अहंकार कधी बाळगला नाही. कुठलीच मर्यादा कधी सोडली नाही. सर्वार्थाने श्रीराम एक मर्यादा पुरुषोत्तम आणि वंदनीय आहेत.

असे हे "चरितं रघुनाथस्य शतकोटिप्रविस्तरम्‌ " - भारताचा गौरवशाली इतिहास आहे.
रामायण आपला कणा आहे, तर श्रीराम हे "माता रामो मत्पिता रामचंन्द्र: स्वामी रामो मत्सखा रामचंद्र:"

श्रीरामांची भक्ती म्हणजे केवळ नाम स्मरण करणे नसून श्रीरामांनी दाखविलेल्या मार्गाचे अनुसरण करणे. अश्या श्रीराम भक्तांसाठी रामदास स्वामी म्हणतात, "समर्थाचीया सेवका वक्र पाहे, असा सर्व भूमंडळी कोण आहे ?"