Met stijgende verbazing, en vanop veilige afstand, aanschouw ik een zoveelste rondje moddergooien op Twitter van de “#nvrnu-beweging” naar de “Open Brieven Club”. Helaas, we need to talk about Marc Van Ranst.
https://twitter.com/vanranstmarc/status/1305181778328649734
We beginnen bij deze tweet, waarmee alle niet-virologen buitenspel gezet worden en een moreel gezag opgeëist wordt. Volstrekt legitiem moest het bekampen van deze epidemie, met de maatregelen en hun impact zich beperken tot het al dan niet besmet raken en ziek worden met C19.
Maar zo eenvoudig is het niet natuurlijk. De maatregelen van afgelopen maanden hebben ook een veel bredere impact op fysieke en mentale gezondheid. Uitgestelde kankerdiagnoses, depressies, kinderen in problematische situaties, vereenzaming bij ouderen, etc.
Alleen daarom al is dit problematisch. Blijven vervallen in dergelijk zwart-wit verhaal, gesteund door een gevolg senior writers is onhoudbaar. Het debat wordt gedood door de karikatuur “zij die met het virus willen leren leven” weg te zetten als zij die geen maatregelen willen.
En dat brengt ons bij de open brieven, waarvan er vele, vaak van uiteenlopende kwaliteit, geschreven werden. Dat enkele ervan vervielen in even grote karikaturen heeft de brieven met terechte kritiek helaas in de schaduw gezet.
En de terechte kritiek is: kijk naar het gehele plaatje van mentale en fysieke gezondheid. Plaats alles in dat perspectief en neem maatregelen (ja! Maatregelen!) die je kan verantwoorden en kan aanhouden. Maatregelen die duurzaam zijn voor de hele samenleving.
Maar dat ze allemaal op het hoopje van “zij die willen leren leven met het virus” gegooid worden is intellectueel oneerlijk. Nog problematischer wordt het wanneer je deze kritiek rechtstreeks als oorzaak aanduidt voor de huidige stijging van de cijfers. Ongezien is dat.
Zou het niet een heel klein beetje kunnen dat de opeenvolging van wijzigingen van de maatregelen, tegenstrijdigheid tussen lokale en nationale maatregelen en soms ook disproportionaliteit van maatregelen daar ook iets mee te maken heeft?
De halsstarrigheid waarmee hier verantwoordelijkheid wordt afgeschud en doorgeschoven laat een slechte nasmaak na. Ja, een groot deel van de verantwoordelijkheid ligt ook bij de bevolking.
Maar je weet als trainer ook dat je met FC De kampioenen niet als FC Barcelona moet gaan spelen. Je weet ook dat je een minder resultaat niet in de schoenen van een commentator in de sportkrant moet schuiven. Toch gebeurt dat hier.
Ik pen dit nu neer met Marc Van Ranst als leidraad, toevallig naar aanleiding van wat tweets en een interview, maar stel ook duidelijk dat ik alle respect heb voor zijn werk als viroloog. Alleen: mogen we het iets breder dan dat bekijken?
Marc Van Ranst geeft aan dat critici geen alternatieven bieden, maar wanneer het debat meteen gedood wordt kan je ook moeilijk stappen vooruit zetten. Dit is niet meer dan een oproep om af te stappen van de zwart-wit retoriek.
Het virologische aspect is uiteraard het belangrijkste luik in deze crisis, maar om daarom meteen alle andere deuren dicht te slaan van zodra iemand iets in vraag stelt vind ik moeilijk om te aanschouwen van iemand die ik verder respecteer.
Ik leef in een land dat vanaf dag 1 inzette op duurzaamheid, een evenwicht met oog op brede gezondheid vond, voor zover mogelijk. Waar flatten the curve flatten the curve bleef en men niet van een “griepje” over flatten the curve bij crush the curve belandde.
Een land ook waar nooit paniek ontstond als “de cijfers” even omhoog gingen of bleven hangen. Een land ook waar hoofdepidemiologen niet op Twitter te bespeuren vallen en geen tijd besteden aan dit soort venijnige achterhoedegevechten.
Ik besef dat dit weer een kortsluiting zal veroorzaken bij velen. Maar nogmaals, meer dan een oproep tot een correct en open debat aan iemand die ik respecteer is dit eigenlijk niet.
Het polariseren gaat helaas gewoon verder.
https://twitter.com/vanranstmarc/status/1305454260646273024?s=20
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
