Κάποια στιγμή πρέπει να μελετηθεί η παθολογική ανικανότητα των περισσότερων Ελλήνων να ζητάνε αληθινές συγγνώμες, να αναγνωρίζουν ότι έκαναν λάθος, να αναλαμβάνουν την ευθύνη και να αποδέχονται τις συνέπειες για τις βλακείες που (όλοι, αργά ή γρήγορα) κάνουν.
Είναι καθολικό αυτό το φαινόμενο. Το βλέπουμε παντού, στις δουλειές, στις ανθρώπινες σχέσεις, στο δημόσιο λόγο. Δεν μπορούνε. Δεν τους βγαίνει με τίποτε. Αμέσως στη δικαιολογία, αμέσως ότι κάποιος άλλος φταίει, ο σκύλος μου έφαγε την εργασία, δεν έχυσα εγώ το γάλα.
Πού οφείλεται αυτό το φαινόμενο; Στην ανατροφή; Στην ασφυκτική ελληνική οικογένεια; Στο εκπαιδευτικό σύστημα; Σε κάποια παρωχημένη, άρρωστη ιδέα περί καθαρού κούτελου, σε κάποια πρωτόγονη φοβία, σε κάποια αρχέγονη ανασφάλεια, σε κάποιο θεμελιώδες κόμπλεξ;
Δεν ξέρω. Αλλά θα είχε ενδιαφέρον κάποιος κοινωνιολόγος, ας πούμε, να μάζευε ελληνικές δημόσιες απολογίες διαχρονικά και να τις μελέταγε. Μπορεί να μαθαίναμε έτσι γιατί είμαστε έτσι, γιατί συμπεριφερόμαστε τόσο συχνά, ιδιωτικά και δημόσια, σαν κακομαθημένοι προέφηβοι.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε, πάρτε κι ένα σχετικό άρθρο για το θέμα, κι αν σας έκλεψα υπερβολικά πολύ από το χρόνο σας, δεν φταίω, η γάτα μου πάταγε μονάχη της τα πλήκτρα. theatlantic.com/science/archiv…
(δεν έχω γάτα)
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
