Thread by @innamanamnamanm

باباجان که مُرد وخاکش کردند بی بی جان شروع کرد که روحش باهمون برمیگرده توخونه،پشت سرش حرف نزنین ،اون اینجاست وما نمیبینیمش وازاین حرفها.شام هم قورمه سبزی پخت که آن مرحوم مغفور خیلی علاقه داشتند.
درخراسان مرسومه که میگن میت تاروز بعدازخاکسپاریش میادبه خونش و روزبعدکه طبق رسم ورسوم

قبل ازطلوع آفتاب میرن سرخاک،دیگه باورش میشه مُرده و برنمیگرده به خونه.صبح که باصفیرسوت بی بی جان( که بعداز گذاشتن دندون مصنوعی همه س هاروسوت می زد )سر نماز بیدارشدیم،دیدیم کلی آدم توی حیاط دارن نماز میخونن. سرصبح سرخاک رفتن توسط دوستان وآشنایان وسایر اقوام و وابستگان و بستگان میت

فقط یک معنی برای صاحب عزا داره که "شماخیلی برای مامهمین که صبح از خواب نازصبحگاهی بیدارشدیم واومدیم خدمتتون".جمعیت انقدرزیادشد که مینی بوس پرشد وسرریز جمعیت که اکثرا باموتور اومده بودند روانه ماشینهای فامیل نزدیک تر.درنتیجه برای ما جانبود و چهارتابچه رو انداختند ور دل ما سه تا

یک دفعه تو حیاط بلواشد،زن سوم باباجان هم آمده بود که برود سرخاک.بی بی جان امااصلا نگران حضور هووش نبود؛فقط نگران دیررسیدن سرخاک بود،دائم می گفت "دیربرسیم وآفتاب طلوع کنه،من دیگه نمیتونم تواین خونه بمونم،میترسم".
باپادرمیانی عمه ها،زن بیچاره رابرگرداندند وقائله ختم شد.وقتی همه

رفتند ماندانا گفت دیشب بی بی جان یک پاکت قهوه که باباجان از مکه آورده بوده راازصندوقش کشیده بیرون وچندقاشقش را دم کرده .من در تمام عمرم قهوه نخورده بودم وآن سالها قهوه اصلا توی سوپرمارکتها نبود وجایی هم به اسم کافی شاپ نبود که قهوه بخوریم.فقط تالار بود وچلوکبابی.رگ تُرکش زد بالا

که من بلدم قهوه دم کنم ورفت سراغ قهوه ها.
قهرمان بچگی من خانم لمون بود،منشی جناب پوآرو.دردنیای سریالهای ژاپنی و ایرانی ،سریال پوآرو که چهارشنبه شب ها پخش می شد،برای من پدیده ای بود.خانم لمون زن ترکه ای ومیانسالی که کلی هنرداشت،هم بافتنی،هم تایپ،هم قهوه درست کردن وهم جواب دادن

به مراجعان آقای پوآرو وپذیرایی باقهوه وبیسکوییت.
من پیشنهاد دادم مازیار پوآروباشد،ماندانازنی که شوهرش راکشته اند وازپوآرو کمک میخواهد.من هم خانم لمون.ماندانا سینی قهوه راگذاشت روی کابینت و درنبود مبل ومیز وصندلی لبه طاقچه نشستیم وبازی کردیم.خانم لمون قهوه راآورد وبه زن شوی مُرده

وجناب پوآروتعارف کرد وخودش پشت ماشین تحریرش که ظروف پاسماوری بی بی جان بود نشست تا هم قهوه بخوردو هم نامه تایپ کند.
قلپ اول قهوه راکه خوردم ،حالم به هم خورد.طعم تلخ شدید وحالت پودری قهوه کل تصوراتم ازقهوه رابه هم ریخت.
دادزدم قهوه اینطوری نیس ماندانا،این چه کثافتیه آوردی توبازی؟

اما آن دواحمق که حالا متحدشده بودند گفتند نه! ماهمیشه توخونمون قهوه میخوریم وقهوه همینه.گفتم نه،خانم لمون شیرمیریخت توقهوه،ماندانا موذیانه گفت اگربلدی تو درست کن یخچال.محض کم نیاوردن رفتم سراغ یخچال وبه جای شیر،ماست ریختم توی قوری قهوه وچهارقاشق هم قهوه اضافه کردم ویک مشت شِکر

قهوه برید وترکیب دُرده،دُرده بدرنگی ازقوری ریختم توی فنجانها.مازیارازخنده لوله شده بود وگفت ببین شرط میبندم اگه،همه فنجون خودت روبخوری بالباسهام بپرم توحوض.ازتویخچال حلواآوردم وبه ضرب حلوا قهوه ماستی رو باطعم لعنتیش می دادم پایین.تموم که شد نوبت مازیاربود به قولش عمل کنه

وعمل کرد پریدتوی حوض توحیاط که توهوای صبح شهریور سرد سرد بود.وقتی پرید پاش گیرکرد به کاسه فلزی باباجان که همیشه روی لبه داخلی حوض توی اب بود.کاسه برنجی گردطلایی رنگ کوچکی که از کربلا آورده بود وتوش پراز ادعیه بود وباباجان باهش وضومی گرفت.حتازمستانها یخ نازک حوض راباپشتش میشکست

وآب میریخت روی دستش.مازیارکه دوضرب پریده بود توی حوض کاسه برنجی رو قُر کرده بود.حالانوبت من بود بخندم وریسه برم.
درحال سگ لرز رفت ولباس پوشید وخزیدزیرلحاف،مانداناهم انگاربامن قهرکرد که برادرش روسرما دادم ورفت پای سینک وشروع کردبه شستن بساط قهوه.
صدای رسیدن ماشینها که آمد مادوتاهم

چپیدیم زیرلحاف که مثلا خواب بودیم.
ازحیاط صدای ناله ونفرین بی بی جان بلندشد که "گفتم دیربرسیم حاج جلال برمیگرده خونه،بیاین ببینین که اومدم باکاسه به صورتم اب بزنم دیدم قُر شده،بقیه سعی درقانع کردنش داشتند که گفت بیا غلامعلی،(عموم که از همه قوی تربود)،ببین بادست میتونی ،ببین نمیشه

نمیشه ننه،این کار این دنیایی نیست.زنه اومد حواستون پرت شد دیررسیدیم،آفتاب زده بود.باباتون اومده خونه.
کمی بعد به خاطرمهمانهاآرام گرفت وامدبالا.رفت سراغ قهوه ها وپاکت نیمه خالی را که دید دوباره هوار و شیون که" ببینین این قهوه هارو هیچکس از جاشون خبرنداشته،خودش دلش خیلی پیش اینابود

چندباربهم گفت بَگُم آغا (بیگم آغا،اسم بی بی جانم)انقدرقهوه های مکه رو نیاوردی بخوریم که باید سرقبرم بیاری"
دلش هنوز به دنیاس،شمابچه هاش نذاشتین اروم بخوابه.روحش سرگردونه.بمیرین همتون که برای همتون ماشین خرید و روز بعدش آفتاب زد که رسیدین سرقبرش.
مازیار هنوز زیرپتومیلرزید،

نه از سرما،که از خنده .من وماندانا اما همراه شیون بی بی جان وبقیه خنده وگریه قاطی کرده بودیم.
بی بی جان تاوقتی زنده بود،شب تنها توی خانه اش نخوابید.
من ،اما،خیلی خوشحال بودم که اگرروزی اقای پوآرو،خانم لمون رااخراج کند می توانم به جایش بروم دفترپوآرو رابچرخانم وقهوه درست کنم.

چون حالا حداقل یکبارقهوه ازنزدیک دیده ام و اگربجای ماست ،شیربریزم حتما جناب پوآرو خوشش خواهد آمد ودرادامه به این فکرکردم که چه تدبیر کنم که بتوانم باخودم شیرمحلی ببرم لندن.