@valibrio Abu Abd ar-Rahman Músa ibn Nusayr, gobernador de Ifríqiya e de Xixón, faltáballe só por conquistar Gallecia. Dende Mérida un exército destrúe e ocupa Braga e dende Sesamón, o propio Músa destrúe e ocupa León e Astorga, seguindo o Sil, entra na actual provincia de Lugo.
@valibrio Non lle debeu ser moi doado tomar Lugo, pois antes arrasa a sede de Bretoña, posiblemente Sn. Xián de Mondoñedo, en Foz, e manda unha expedición contra os Astures, que se facían fortes en Covadonga e que prácticamente foron aniquilados (todo o contrario desa idea tan extendida).
@valibrio A diócese de Iria non foi inquietada e seguiu activa. Seguindo a versión árabe, pouco despois destes acontecementos, os Awrabe asaltan e toman as murallas de Lugo e prenden lume a boa parte da cidade.
@valibrio O 11 de novembro do ano 714, prodúcese a capitulación de Lucus. O dux de Lugo preséntanse ante Músa para lle pedir a paz, que se lles concede. A cidade de Lucus ou Loukk, é entregada a Musa, evitando deste xeito a súa destrucción.
@valibrio Aos outros cristiáns que estaban en lugares inaccesibles e nos montes elevados Músa déixalles os seus bens e o uso da súa relixión, mediante o pago dun tributo e quedando donos dunha parte dos seus bens nas terras do Norte. Aos Awraba dáselles terras onde se asentaren libremente.
@valibrio Catro días despois, o 15 de novembro, Musa vaise de Lugo cara Damasco por asuntos moi urxentes que rematarían coa súa vida. Deixa a un dos seus notables ao mando da fortaleza, a única en pé en toda a Península.
@valibrio O 25 de agosto do ano 716, o emir Al-Hurr ibn Abd ar-Rahman ath-Thaqafi chega ao sur de Hispania para implantar as leis do islám nesta terra e designa o gobernador para Lucus e para outras cidades sometidas de Gallaecia e Hispania.
@valibrio No ano 717 a capital de Al-Andalus, que é como agora se denomina toda Hispania coa excepción de Jillikiya, é traslada a Córduba.
@valibrio Durante 27 anos, pouco ou nada se sabe do que pasou entrementres nesta cidade ou no territorio dos Ástures Tramontanos de Gallaecia, onde algúns dos seus homes principais se tiñan sublevado no territorio de Cangas, axudados polos vascóns.
@valibrio No ano 741, os Awraba deixan Lucus e desleixan todas as gornicións de Gallaecia pois rebélanse ante as desconsideracións dos sirios. Xúntanse cáseq 12.000 bereberes en Toro para marcharen sobre Toledo, enfrentándose ao exército sirio no río Guazalete, onde saen moi mal parados.
@valibrio A versión arabe destes acontecementos: "as xentes de Yillîkiya subleváranse escontra dos muslíns, medrando o seu poder ata se facer donos da cora de Asturias. Os muslíns de Lucus e de Astúrica resistiron longo tempo >>>
@valibrio , ata que estoupou a guerra civil de Abu al-Hattar e Tuwaba. No ano 741 foron derrotados e expulsaron aos muslíns de toda Jillîkiya, voltando a facerse cristiáns todos aqueles que estaban dubidosos na súa relixión e deixando de pagar os tributos [...]". (Ahbâr Magmû'a).
@valibrio E dicir, antes de se marcharen os bereberes cara Toledo había xa graves revoltas en toda Jillîkiya e mesmo chegaron a derrotalos e expulsálos.
@valibrio -No ano 768 tras facer unha gran devastación en Asturias, os muslíns son interceptados e derrotados polo rei Silo en Pontuvio, na Gallaecia de Lugo, xa que logo pretendían tomar a súa fortaleza
@valibrio O último intento de tomar Lugo foi xa no ano 812. Abd El-Kerim e Abdalá ben Maleki irrumpen con dous exércitos no interior da Yillîqiya, sendo derrotados escandalosamente polos galaicos no lonxe de Loukk, obrigándoos a fuxir e facéndolles moitas baixas. >>>
@valibrio O propio Abd El-Kerim é malferido de lanza con moita gravedade, pois está a piques de morrer. Abd El-Kerim sería posteriormente o rexente de Al-Andalus ou Hispania. Disque nunca puido esquecerse do lanzazo pola dór que lle provocaba.
@valibrio Este é o relato dos árabes do que sucedeu non lonxe de Lugo, por certo, uns relatos árabes, bastante máis imparciais, e ningún deles manipulados ou interpolados como no caso peninsular, e ás que a historiografía oficial obvia con descaro:
@valibrio "(No ano 812) Abd El Kerim e Abdalá ben Maleki […] trasladaran os seus campamentos alén do Miño, neciamente comprometidos por aquelas serranías recónditas, onde tiñan que estar diariamente coas armas na man. >>>
@valibrio Xa no año seguinte, a pesares dos auxilios que lles franqueaba para aquel punto a tregua cos francos, venceron os cristiáns ao xeneral Abdalá ben Maleki pola raya de Galicia, quedando destrozada a súa división e fenecendo él mesmo na demanda. >>>
@valibrio Fuxiu desbaratadamente a súa cabaleiría, deixando despavoridos aínda aos soldados de Abd El Kerim, quenes desentendéndose do tesón do seu caudillo, puxéronse igualmente en fuga, sendo rematado o descalabro dos muslíns, e afogándose moitos no raudal do río onde se >>>
@valibrio tiraban revoltos dende o ribazo tallado. Algúns fóronse emboscando atónitos polas selvas e trepando ás árbores co afán de se agacharen na ramaxe, mais os frecheiros e ballesteiros cristiáns tomaron a xoguete e deporte o ilos acosando e matando a saetazos. >>>
@valibrio Por fin nunha escaramuza sanguiñenta que se foi empeñando por ambas as duas partes, saiu Abd El Kerim mal ferido dun lanzazo, que mesmo os seus soldados o deron por morto".
Este episodio sucede entre Narón (Lugo, non o de Coruña) e o curso do río Anceo, na prov. de Pontevedra.
@valibrio Todo o mito existente hoxe en día procede do seu "scriptorium".
Dame tempo e pásoche bibliografía ao respecto.
@valibrio e foráneos e toda a aristocracia do reino:
"Teodemirus Egitanensis episcopus conf., Gomadus Uicensis episcopus conf., Naustus Conimbricensis episcopus conf., Sisnandus Iriensis episcopus conf., Eleca Cesaraugustanus episcopus conf., Argimirus Lamecensis episcopus, Recaredus >>>
@valibrio Lucensis episcopus conf., Iacob Cauriensis episcopus conf.".
2.- Tampouco no Concilio de 947 de Santiago presidido polo bispo Sisnado II de Santiago e o bispo metropolitano lucense Hermenegildo, onde xa se citan todas as sedes (incluidas as novas creadas por Alfonso III) >>>
@valibrio de Gallaecia:
“Wiliolfus […] tudensis episcopus, Rudesindus dumiensis episcopus, Gundissalus legionensis episcopus, Adovarius austoriacensis sedis episcopus, Domenicus Numantinae, quae modo Zamora nuncupatur sedis episcopus, Tudemundus salmantiensis sedis episcopus, Fredulfus
@valibrio auriensis sedis episcopus, Ornatus lamecencis sedis episcopus, Didacus portugalensis sedis episcopus […]”.
@valibrio dificultades que entraña el establecer una cronología precisa en años, a partir de documentos interpolados
o falsos, tan abundantes en el corpus diplomático relacionado con la sede ovetense".
@valibrio Lé isto. Este home, un crego, profesor no seu tempo na Universidade de Oviedo, tivo que publicar fora parte da súa tesis doctoral lida no Vaticano cun Cum Laude de nota. Foi ferozmente criticado aquí, críticas que tamén estou a buscar polo interese q teñen persee.fr/doc/cehm_0396-…
@valibrio Son as falsificacións de Pelayo de Oviedo.
@valibrio M.F. Alamichel et R. Braid (dir.). Texte et Contexte. Littérature et Histoire de l'Europe médiéval. Michel Houdiard ed., Paris, 2011.
"De este modo se establece un estrecho vínculo entre los orígenes de la monarquía asturiana, el inicio de la
@valibrio reconquista y las reliquias de Oviedo [...] como protectoras del reino, sin importarle lo más mínimo que el protector del norte de España fuese en realidad Santiago".
@valibrio "La leyenda de Archa Santa (el relicario parece que realmente se comenzó a venerar a finales del siglo XI aunque se duda de la veracidad de los testimonios, si toma protagonismo en Europa y en Oviedo), una supuesta reliquia procedente de Toledo, que llega a Asturias tras la
@valibrio penetración árabe, manipulando este obispo el "Liber cronicorum ab exordio mundi", que se cierra con el "Chronicon regum legionensium" compuesto por Pelayo y de la que forma parte también la manipulada "Adefonsii
@valibrio Tertii Chronica" en su versión "Ad Sebastianum" a la que se le añade la llegada el arca a Asturias.
@valibrio "Lo mismo cabe decir con la llamada Cruz de los Ángeles, una "crux gemmata" que en realidad pertenece al charisma del emperador a partir del siglo III, cristianizado en el siglo IV y que pasa a los repertorios iconográficos carolingios. La
@valibrio temática de esta cruz aparece también en la Crónica Silense, que pertenece al mismo círculo de cortesanos que Pelayo, por más que se quiera afirmar que el autor desconocía a Pelayo. Por lo demás, este tipo de cruces son muy frecuentes a lo largo de Europa".
@valibrio "Lo mismo cabe decir de la cruz de la victoria, cuyas descripciones documentales primitivas son todas falsas como en el caso anterior y que se hace derivar de la leyenda de la cruz que enarbola el príncipe Pelayo en la batalla de Covadonga."
@valibrio De feito non teño moi claro de onde procede un antigo rito medieval que se facía na catedral de Santiago, que ten clara relación co culto pagán a Mercurio ou Hermes, deus principal en todo o area Atlántica e co que se vencellan tamén os milladoiros.
@valibrio Cada ano santo que se celebraba na antigüedade, cando o 1 de Agosto coincidía co día da semana adicado ao deus sol, ‘dies solis’, isto é, o domingo, en Compostela abríase a ‘Ianua foris’ na praza da Quintana e na que todos os pelegríns solicitaban protección e bendición >>>
@valibrio O costume no NW peninsular de amontoar pedras nos camiños, descrito xa por San Martiño, ten tamén relación co deus Mercurio. Perviviu na crenza popular ata datas recientes, como o chamado "Montes de Mercurio" (Alto da Cruz de Ferro, El Bierzo).
@valibrio Foi en época cristián cando se santificaron sustituindo a figura do deus pagano (lares viales) por unha cruz, e que podería explicar tamén a orixe da maioría dos cruceiros e petos das ánimas que se achan nas encrucilladas,
@valibrio onde se facían ata non hai moito tempo non poucas ceremonias supersticiosas.
E salientable o milladoiro do impresionante santuario protohistórico de San Andrés de Teixido (Co.). Documéntase tamén noutras rutas de pelegrinación, como
@valibrio o propio topónimo Milladoiro (Ames, Co.), na entrada de Compostela, na ruta do Camiño Portugués a Santiago; no camiño ao santuario de A Virxe da Pastoriza (Arteixo, Co.); o existente no Camiño Francés, no lugar de Foncebadón
@valibrio Geografía e Historia de la Provincia y Obispado de León”. León 1855. pág. 87.,
El momento más delicado de Alfonso VI durante su reinado, junto con la incursión almorávide, fue la rebelión del conde Diego Ovéquiz que, apoyado por un importante número de nobles y el obispo de Iria Diego Páez, se autoproclamará conde de Galicia.
Su primera rebelión (1073-1075), junto con su padre y buena parte de la nobleza, nace como consecuencia del apresamiento del rey de Galicia García, hermano de Alfonso VI, autoproclamándose conde de Galicia, atacando y ocupando los castillos regios.
Desterrado en Aragón, tras ser derrotado e incitado por el rey árabe de Zaragoza, vuelve a Galicia en 1085 levantándose nuevamente en armas, apoyado por el obispo de Iria, Diego Pelaez y la nobleza que le era fiel.
Ataca y toma las propiedades del rey, muriendo en una de sus acometidas el mayorino real, asalta Lugo, haciéndose con el domino de prácticamente de toda Galicia.
Parece que contó con la ayuda del rey Guillermo I de Inglaterra y Normandía. Le interesaba al monarca anglo-normando («el más poderoso señor de la Europa de Occidente» en el momento), el ambicioso deseo de incrementar sus dominios y, añadiendo la corona gallega,
acrecentaría el casi total perfil atlántico de sus dominios. Se propuso en matrimonio al rey de Galicia a una de sus hijas, pero no queda claro si esta propuesta se refiere al rey García de Galicia o si se refiere a Alfonso VI como rey de Gallecia, como se lee en texto latino.
Derrotados este conde, el obispo de Iria y los demás nobles fueron condenados por traición, desposeidos y desterrados de Galicia. La traición por conspirirar la sedición de Galicia con Guillermo I, se expresa en la Historia Compostelana en los siguientes términos:
“Quem Episcopus praedictus Rex Alfonsus expulit ab Ecclesia B. Jacobi, & diu tenuit captum in compedibus, imposito ei nomine proditoris. Quidam enim ejus inimici invidia zelo dixerunt, quod Galeciae Regnum prodere Regi Anglorum & Normanorum & auferre Regi Hispanorum satageret”.
El tema del intento de sedición de Galicia debió ser durante todo este período un asunto muy delicado. Este sería además el motivo por el que Alfonso VI, fragmentando el reino gallego, otorgase el condado de Galicia y el condado de Portugal bajo la regencia de dos borgoñones:
Raimundo de Borgoña, esposado con Urraca Alfónsez (totia Gallecia Imperatrix), y Enrique de Borgoña esposado con la hija ilegítima Tareixa Alfónsez, intentando el monarca dar cierta estabilidad en el Occidente del reino.
Según la historiografía portuguesa (Matosso) ambos borgoñones conspiraron contra Alfonso VI.
No se trataban de una meras tenencias, de carácter temporal, sino q ambos condes tenían todas las potestades regias >>>
tal y como indica la dignidad con la que firma Urraca: "totia Gallecia Imperatrix" o en el texto expresado más arriba:
"Regnante rege Adefonso in Toleto et Ispaniam et genero eius comite Regimundo in Gallecia et in Sanctarem".
No queda claro si esta Gallecia, fragmentada ahora desde el sur del Miño, se refiere todavía o no a la vieja noción de Gallaecia, adjudicándose Alfonso VI su mandato sobre Terra Foris, donde se enclavaba León y Castilla, además de la recuperada Toledo. La fórmula "Imperatrix" >>>
había sido empleado por su bisabuelo, Vermudo III ("imperator in Gallaecia") y la crónica Silense (mejor Legionense), coetánea al reinado de Alfonso VI, no hace más que exaltar aquel reino de Gallaecia.
El caso es que ambos borgoñones vieron la posibilidad añadir estos territorios a seus feudos familiares: Normandía, Inglaterra, Borgoña, Cataluña. Henrique pertenecía a la rama principal de la Casa de Borgoña, con parientes poderosos en muchas cortes europeas,
Él tenía una capacidad de convocatoria mayor por su rango que cualquier otro caballero en los reinos de León y de Castilla. Nunca Henrique había rendido vasallaje a
Raimundo, y por tanto dependencia en lo referente al gobierno de las tierras que había recibido con ocasión de su
boda con Teresa. Raimundo se comprometía a darle a Henrique, después de la muerte del rey de León y Castilla Alfonso, si alcanzaba el trono, el reino de Galicia y dos tercios del tesoro de Toledo y sus tierras. Y de no poderle
entregar Toledo le daría una tercera parte del tesoro real
y Galicia a cambio que Henrique le ayudara a tomar posesión de los reinos de León y de Castilla. Reilly tiene razón que era una traición al rey Alfonso, un pacto acordado al amparo y por conveniencia de la Abadía de
que hay que fecharlo antes de 1094. El rey Alfonso VI debió preveer esta situación, al otorgar con antelación la corona de Galicia a su nieto y que Giraldo de Beauvais ponga en boca del Rey Alfonso VI, dirigiéndose al Arzobispo de Santiago de Compostela y al Arzobispo de Vienne,
que les encomendaba la defensa del señorío de su nieto Alfonso Raimúndez (Alfonso VII de Galicia) “incluso contra mí mismo si me comportase injuriosamente con él”.
Henrique pudo haber dirigido los acontecimientos hacia sus fines,
pero no lo hizo por prudencia y también por lealtad con su sobrino infante, al fin y al cabo no debemos olvidar q después de Alfonso Raimúndez, el siguiente miembro de la familia q más derecho tenía en la sucesión de la corona gallego-leonesa y castellana era su hijo y heredero
También Tareixa tomó partido: el progallego, por su unión con los Traba tras la muerte de Henrique, y continuar el afán segregacionista liderado por Pedro Froilaz de Traba, política seguida por su hijo Fernando Pérez de Traba, prometiéndole
a Gelmírez que entregaría su cuerpo para ser enterrado en Compostela. Recuérdese que Tareixa de Portugal, era hermana de la infanta Elvira, hermanastra de la reina Urraca y madre de Alfonso Enríquez, el futuro rey de Portugal,
y que daría lugar a un nuevo alzamientos en el reino de Galicia, que pudo haber seguido el mismo destino de Portugal, si Urraca no hubiese tutelado Galicia y retenido el reino de León, que finalmente heredaría el rey gallego Alfonso VII a la muerte de su madre.
Con la dinastía borgoñona reinando en Galicia y León, se alcanzará el máximo esplendor en el NW, y puede afirmarse que la sede es ahora Santiago, lugar donde prefieren ser sepultados los reyes, incluido Alfonso VII, que en contra de su voluntad fue sepultado en Toledo
Es, por ejemplo, cuando se construye el Pórtico de la Gloria, cuando se impulsa la lírica y música galaico-portuguesa. Cuando se recupera el usurpado título de emperador de Hispania o cuando los bienes del conde Pedro Fróilaz de
Traba son restituidos a sus hijos, los cuales se integran en la familia regia.
*Cluny
@opr_tw son los borgoñones quienes introducen el Cluny en la Peninsula, especialmente en Cataluña y Galicia. Estabán detrás de esta conspiración debido a su relación con esta poderosa familia europea.
@opr_tw A esta orden monacal, reformista de la benedictina, se le debe la existencia del albariño y vinho verde, como el cultivo más especializado de las variedades autóctonas de la Ribeira Sacra.
@valibrio Espero que a igrexa non me condene a morrer na fogueira por distribuir a súa información.
@valibrio Ten en conta que Lugo ao substituir a Braga como sede metropolitana recolle tamén ao dux. O dux de Braga dispoñia do exército máis poderoso da península: dux exercitus Hispaniae, de rango superior ao dux exercitus prouinciae, capazde comandar o exército combinado do reino, >>>
@valibrio máis aló do mero exército provincial.
@valibrio Isto explica o por qué os dux de Lugo se repoñen contra os monarcas. Froila Vermúdez chegou mesmo a coroarse rei, e creo que tamén Wittiza, ou Romániz que se confrontou con Ramiro e mesmo Ovéquiz que se autoproclamará dux de Galicia enfrontándose contra Alfonso VI.
@valibrio é dicir, tes que ter obviamente un exército considerable capaz de poñer en cuestión ao monarca e capaz de enfrontarse ao exército rexio.
@valibrio Braga era oficialmente a capital de Gallecia estivera a sede en Tui, en Oviedo ou en León. Por riba de Braga só estaba a metropolitana prima: Toledo.
@britoniensis Sen contar co entramado de igrexas e mosteiros que se fixeron neste "conventus", que foron como unha rede de comunicación que chegaba dende Iria, pasando por Samos ata os que se atopan no Bierzo. Foi algo único e importantísimo.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
Cavilando sobre o IV Concilio Lateranense do 1215, decateime que se daba unha situación moi curiosa. Namentres Braga era a metropolitana de todas as dióceses galegas (Lugo, Mondoñedo, Ourense, Tui e Astorga
>>>
2.
-León e Oviedo conseguiron nos seus pleitos a exención de seren sufragáneas de Braga e de Toledo (que a reclamaba ao se considerar a primaz), a máis das de Chaves e Porto-, Compostela era a metropolitana APOSTÓLICA de Zamora, Ávila, Salamanca, Plasencia,
3.
Cidade Rodrigo, Coria, Mérida, Badaxoz, Lisboa, Coímbra, Évora, Faro, Lamego, Idanha-Guarda. Esta situación manterase ata 1393-1394 (papados de Bonifacio IX e Clemente VII) e o "cisma de Occidente" péchase definitivamente no 1417 co Papa Martin V.
@EstoriaEspanna@montxoGallaecia@CMedievales El problema de esas crónicas es que fueron interpoladas por el Obispo Pelayo de Oviedo (s. XII), conocido precisamente como "el Falsario". El que no tenía ningún interés en falsear nada era el Papa Gregorio IX. Del Archivo Jurídico del Vaticano tenemos, p.e., ésto:
"Oviedo, ciudad antaño real de Gallecia, fundada durante el reinado de Silo, rey de Gallecia, en el monte Oueto, cultivada por los monjes de San Benito que huían de la tiranía de los moros en el año 781,
Reunido os textos, comezo aquí un fío de grande trascendencia para o pobo galego, que explica o por qué de seu carácter nacional e independiente dentro da noción xeral e ampla de España, logo de expoñer previamente a orixe e evolución do reino de Galicia ata o século XIX.
Advertir ao integrismo ultranacionalista español que a calquer comentario descontextualizado ou pexorativo se procederá co inmediato bloqueo da súa conta, entendendo que o seu retraso intelectual aínda non está capacitado para asimilar a realidade histórica do seu país.
Iste é o momento no que o reino de Galicia pasa a ter o "control de aduanas". Trátase da petición do Consello de Castela, celebrado en Valladolid no ano 1558, para que se revoque este control, petición que, como noutras queixas, non sería atendida.
Pódese salientar varias cousas: 1.- A hipocresía castelá do trato igualitario que lle outorga a Galicia, adherido forzosamente e contra da vontade dos galegos á "coroa real castelá" facía pouco máis de 50 anos. 2.- Adhesión que conlevaba á marxinación e á usurpación de bens:
a.- Os bens e os territorios da sede compostelá, a máis rica e extensa de todas as sedes, pasaron baixo xurisdicción da Chancelaría de Valladolid.
b.- O reino de Galicia pasa a ser representada nunha institución que lle era allea pola cidade de Zamora, que decidía por Galicia.
@kuendre@TraductorLeones@Estranxeira1@AlejandroDiezGo@ricardochao Y una cosita que demuestra el falseamiento de ese mapa actual que expones. El tema Zamora y reino de Galicia. Es la "tormenta perfecta" para que la historiografía oficial intente aleccionar al pueblo elegido de que Galicia era una especie de sucursal del reino de Castilla >>>
@kuendre@TraductorLeones@Estranxeira1@AlejandroDiezGo@ricardochao Si te lees algo sobre las cortes celebradas en 1520 por Carlos de Gante (no existe ningún Carlos I de España, salvo por chauvinismo castellano) en Compostela descubrirás: 1.- que Galicia nunca se había sentido, ni se sentía ni se sentiría representada por la ciudad.
@JuanDelMundo2@Vorthellion@LeonesaAutonoma@oProscritoXan@valibrio@JDCLeones No...como no eres tonto, creo, sabes perfectamente, y está más que dicho y demostrado, que la Península se dividió en dos: Gallaecia e Hispania. Ese himno pertenece en todo caso a la España godo-musulmana. Hacia el NW no tenemos tan mal gusto ni somos tan horteras....