Thread by @Lumina_Luceat

#LuminaTRFanfic #ออลทาเค ตอนจบมีคู่นะคะ👀✨

ทาเคมิจจิเป็นโอเมก้า

แต่เป็นโอเมก้าที่ค่อนข้าง ยังไงดีละ พิเศษนิดหน่อย

ร่างกายของเขาค่อนข้างแตกต่าง อัตราการตกไข่คือน้อยนิด ฮีทก็เรียกได้ว่ามาปีละครั้งสองครั้ง ฟีโรโมนก็แทบไม่มี

เรียกสั้นๆคือเขาเป็นโอเมก้าพิการแหละ

แถมต่อมรับกลิ่นฟีโรโมนของเขาก้ฟ่อไปเนื่องจากอุบัติเหตุวัยเด็ก ทาเคมิจิยังได้กลิ่นปกติทั่วไปแต่เขาไม่เคยได้กลิ่นฟีโรโมนของตัวเองหรือโอเมก้าคนอื่น

เพราะงั้นแล้วทั้งชีวิตของทาเคมิจิเขาก็ใช้ชีวิตเหมือนเบต้ามาตลอด แน่นอนว่าเขาค่อนข้างชอบมันมาก แต่ยังไงโอเมก้าก้คือโอเมก้า เด็กหนุ่ม

มีโอกาสที่จะท้องและถูกจับคู่ได้ เขาไม่อยากโดนจับคู่หรือท้องหรือโดนพวกอัลฟ่ารุมข่มเหง เขาเลยตัดสินใจไปเป็นนักเลง

ภาพลักษณ์ของโอเมก้าส่วนใหญ่จะอ่อนแอ บอบบาง แต่ถ้าเขาเปนนักเลงและแข็งแกร่งมากขึ้นก็จะไม่มีใครมาทำร้ายเขาได้ ถึงแม้ว่าต่อยตีห่วยแตกแต่นักเลงก็คือนักเลงแหละ!!!

ทาเคมิจจิเข้าโตมัน แต่ทันทีที่เข้าโตมันเขากลับรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของร่างกายตัวเองทีละเล็กทีละน้อย

#ฟุยุทาเค

จิฟุยุยืนอยู่ที่หน้าบ้านฮานากาคิ เมื่อวานเขากับทาเคมิจจิมีแพลนจะออกไปเที่ยวด้วยกัน แต่อยู่ๆเจ้าตัวก็ดันโทรมาบอกไปไม่ได้ วันนี้พอลองโทรไปถามไถ่อีกฝ่ายก้บอกยังป่วยอยู่

พอเขาได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกเป็นห่วง ชายหนุ่มจึงไปซื้อทั้งยา เจลลดไข้และของเยี่ยมต่างๆมา ชายหนุ่มถือวิสาสะเดินเข้าไปในบ้าน ขึ้นไปที่ห้องนอนอีกฝ่ายพร้อมเคาะประตู

"ทาเคมิจจิเป็นไงบ้าง"

"จะจิฟุยุ!"

"ช่าย ฉันเอง เห็นนายบอกป่วยเลยเอาของมาเยี่ยมน่ะ ฉันขอเข้าไปนะ"

"ดะเดี๋ยวก่อน!!ๆ"

ทันที่จิฟุยุเปิดประตูเข้าไป กลิ่นหอมตลบอบอวลที่อยู่ในห้องก็พุ่งเข้ามาปะทะหน้า ดวงตาสีฟ้าเขียวของจิฟุยุเบิกกว้าง หัวใจที่อยู่ภายในก็เต้นระรัว ใบหน้าเห่อร้อนจนแทบมอดไหม้ เขาถอยหลังพร้อมเอามือปิดจมูก

"ทาเคมิจจิ นี่นาย เป็นโอเมก้างั้นหรอ.."

ทาเคมิจิที่นอนอยู่บนเตียงมีผ้าห่มคลุมโปง

เงยหน้าขึ้นมามองคู่หูตัวเอง ใบหน้าของอีกฝ่ายแดงระเรื่อ ลมหายใจหอบผะแผ่วอย่างลำบาก ดวงตาสีฟ้าสวยฉ่ำน้ำช้อนตาขึ้นมามองทำเอาจิฟุยุหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

กลิ่นของทาเคมิจจิหอม มันช่างหอมหวานเหลือเกิน เขาไม่เคบได้กลิ่นฟีโรโมนของใครหวานเจี๊ยบเหมือนลูกกวาดเท่ากับทาเคมิจจิมาก่อนเลย

จิฟุยุก้าวเท้าเข้าไปภายในห้อง สมองและสติสัมปชัญญะเริ่มพร่าเบลอเหมือนมีม่านหมอกขวางกั้น เขากลืนน้ำลายลงคอยามได้กลิ่นฟีโรโมนหอมหวานนั้น

แต่เมื่อได้เห็นดวงตาสีฟ้าของคู่หูของเขาก็หยุดชะงัก จิฟุยุกัดฟัน เขาคิดจะทำบ้าอะไร นั้นมันคู่หูเขา!!

พั๊วะ!!

ทาเคมิจิสะดุ้งเมื่อเห็นเพื่อนสนิท

ต่อยเข้าที่หน้าตัวเอง ชายหนุ่มผมทองกัดฟันก่อนจะยกมืออีกข้างขึ้นมาต่อยหน้าตัวเองอย่างแรงอีกครั้ง

"จะจิฟุยุ นายทำอะไ--"

"เออ! ค่อยหัวโล่งขึ้นหน่อย!!!"

หน้าจิฟุยุตอนนี้คือมีรอบแดงช้ำ แถมเจ้าตัวยังต่อยแรงจนตัวเองเลือดกำเดาไหลด้วย ทาเคมิจจิได้แต่อ้าปากค้าง ชายหยุ่มทรงอันเดอร์คัท

หยิบทิชชู่ขึ้นมาอุดจมูกห้ามเลือดตัวเอง เขาหันมามองอีกฝ่ายพร้อมชูนิ้วทำท่าโอเค

"ฉันไหวอยู่ แฮ่ม ทาเคมิจจินายกินยาแก้ฮีทรึยัง"

"...ไม่"

"ทำไมนายไม่กินเล่า!"

"ไม่ใช่ไม่กิน แต่ฉันไม่มีอ่ะ..."

ทาเคมิจจิพูดเสียงอ้อมแอ้ม ดวงตาสีฟ้าหันไปมองทางอื่น จิฟุยุยืนมองอย่างงุนงง

"ไม่มีได้ไง

นายเป็นโอเมก้านี้"

ชายหนุ่มพึมพำ ถึงเขาจะยังสงสัยอยู่แต่ดูจากสภาพคู่หูตัวเองตอนนี้แล้วต้องรีบไปหายาแก้ฮีทให้ด่วนๆ จิฟุยุแขวนถุงพลาสติกที่มีพวกเจลและยาลดไข้ไว้ที่ลูกบิด

"นอนพักสะทาเคมิจจิ เดี๋ยวอีกสัก10นาทีฉันจะกลับมา!!"

ว่าแล้วจิฟุยุก็วิ่งแจ้นออกไปทิ้งทาเคมิจจิไว้กับความงุนงง

10นาทีมห้หลังจิฟุยุก็กลับมาพร้อมถุงยาในมือ แฃะหน้ากากอนามัยที่สวมทับกันถึงสองชั้น

"จิฟุยุ ฉันแค่ฮีท...ไม่ได้เป็นโรคติดต่อสะหน่อย"

"ฉันไม่ได้ใส่กันติดนายแต่กลิ่นฟีโรโมนนายมันเข้มข้นมาก! ฉันต้องหาอะไรป้องกันไว้"

เพราะต่อรับกลิ่นของทาเคมิจจินั้นใช้การไม่ได้เจ้าตัวจึงไม่รู้เลยว่า

กลิ่นฟีโรโมนของตัวเองฟุ้งมากแค่ไหน จิฟุยุขยับเจ้าหน้ากากอนามัยบนหน้าไว้ให้แน่น ปากก็ท่องยุบหนอพองหนอ เมื่อครู่ก็กินยาแก้รัทสำหรับอัลฟ่าของตัวเองเพื่อไว้แล้ว ถ้าคุมสติไว้เขาก้น่าจะไม่เป็นอะไร ถึงคุมสติที่ว่าจะหมายถึงกัดจนปากเลือดซิบก็ตาม

"อะ ฉันซื้อยาแก้ฮีทมาให้ แต่ฉันไม่รู้

ว่าปกตินายใช้ยี่ห้อไหน อันไหนพอซื้อได้ก้คว้ามาให้ก่อน ให้ตายสิ! ยาพวกนี้ราคาแพงมาก จะขูดรีดขูดเนื้อโอเมก้าจนหมดตัวรึยังไง"

"จิฟุยุว..."

ทาเคมิจจิเบะปาก น้ำตาเอ่อคลอเต็มหน่วยพร้อมร้องออกมาได้ทุกเมื่อ คนหัวฟูได้แต่พร่ำขอบคุณก่อนจะหยิบยามากินไปทันที ฟีโนโมนในห้องก้ค่อยๆเบาบางลง

"เอาล่ะ ตอนนี้ก็อธิบายให้ฉันฟังได้แล้วนะคู่หู"

จิฟุยุยกแขนขึ้นมากอดอก เขาทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ภาพตอนนี้คงดูตึงเครียดมาก ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายนั่งห่างกับเขาเป็นโยชน์เลย

"ทำไมไปนั่งติดประตูงั้นอ่ะจิฟุยุ"

"เพื่อฉันคุมตัวเองไม่อยู่จะได้วิ่งออกจากห้องไปไง ถ้าฉันออกไปต้องล็อกประตูด้วย!"

"เอ๊ะ อ่าโอเค"

ทาเคมิจจิตอบอย่างมึนๆ ก่อนที่ทาเคมิจจิจะเล่าเพศรองทุกอย่างให้คู่หูของตัวเองฟัง

แน่นอนว่าพออีกฝ่ายได้ยินก็ตาโตเป็นไข่ห่าน ยิ่งฟังไปเรื่อยๆจิฟุยุก็ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกหนักกว่าเดิม

"ไงดีละ จะเรียกว่านายโชคดีเกินโอเมก้า หรือโชคร้ายดีเนี่ย"

"ฉันว่าทั้งสอง..."

"แต่นายบอกว่าสมัยก่อนนายฮีทแค่ปีละครั้งสองครั้งนี่ ปีนี้ก็ฮีทไปแล้ว แต่ทำไมตอนนี้ถึงมาฮีทอีกรอบล่ะ"

"ฉันก็ไม่รู้ว"

ทาเคมิจจิเบะปากพร้อมน้ำตาร่วงพล็อยๆ

"ทั้งที่ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้แท้ๆ ปกติเวลาฮีทก็เหมือนแค่เป็นไข้ธรรมดาๆเอง ไม่เคยเป็นแบบนี้ ปกติก็ไม่มีฟีโรโมนแท้ๆ"

"ใจเย็นคู่หูๆ ฉันว่ามันน่าจะมีคำอธิบายอยู่แหล่ะ"

"อธิบายยังไงอ่าจิฟุยุ้วววว ขนาดตอนฉันในอนาคตยังไม่เคยฮีทแบบนี้เลย แล้วฉันจะทำยังไงดีอ่าาา"

"เอาน่-- เดี๋ยว นายว่าไงนะ"

คำพูดเมื่อครู่จุดประกายบางอย่างให้จิฟุยุ ทาเคมิจิปาดน้ำตาก่อนทวนอีกรอบ

ตอนฉันในอนาคตยังไม่เคยฮีทแบบนี้เลย?"

จิฟุยุดีดนิ้ว "นั้นแหละ!! ทาเคมิจิลองนึกๆสิว่าทำไมตัวนายแต่ก่อนถึงไม่เคยฮีทแบบนี้ ลองนึกสิๆเพื่อมีอะไรที่มันเป็นคำอธิบายเรื่องนี้"

"นึกหรอ อือ" คนบนเตียงขมวดคิ้ว เขาพยายามนึกถึงเรื่องที่อาจเปนคำอธิบายได้

"เพราะโตมันรึเปล่า?"

"ยังไงนะ"

"ก็ตามไทมไลนแรกน่ะฉันไม่ได้เข้าโตมัน+

แต่ว่าพอฉันย้อนกลับมา ได้เป็นสมาชิกโตมันก็มาฮีทแบบนี้นะสิ"

ทาเคมิจจิสะอื้นสูดน้ำมูกเข้าไป ใบหน้าของเด็กหนุ่มตอนนี้คือแดงระเรื่อยังไม่หายแดงสักที น้ำตาสีใสก็ร่วงเอาๆเหมือนเขื่อนแตก ปกติก็ขี้แงอยู่แล้วยิ่งฮีทหมอนี้ยิ่งบ่อน้ำตาตื่นหนักกว่าเดิมเลย

"นั้น... ก็อาจจะเป็นไปได้นะ"

ในกลุ่มโตมันคนที่เป็นอัฃฟ่าก็ใช่ว่าจะไม่มี สมาชิกส่วนใหญ่เป็นเบต้าก็จริงแต่เขากับพวกหัวหน้าและรองหัวหน้าหน่วยทั้งหลายก็เป็นอัลฟ่ากันหมด งั้นก็หมายความว่าทาเคมิจจิเป็นแค่คนเดียวสิ

เอ๊ะ เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่านี่มัน!

"ทาเคมิจจิ!!"

"!อะไรเล่า อย่ามาอยู่ๆก็ตะโกนขึ้นมาสิ ฮึก ตกใจหมด"

"ขอโทษๆ แต่ฉันเพิ่งคิดอะไรบางอย่างออก ที่อยู่ๆนายมาฮีทแบบนี้อาจจะเพราะ..."

"เพราะ?" ทาเคมิจิเอียงคอ

"คู่แท้ของนายอาจจะอยู่ในโตมันก็ได้!!!"

เมื่อได้ยินแบบนั้นทาเคมิจิก็มองคู่หูตัวเองด้วยสายตาว่างเปล่า

"จิฟุยุ ฉันว่านายอ่านโชโจมังงะเยอะไปนะ"

"ทำไมฟ่ะ! โชโจมังงะไม่ดีตรงไหน!!"

"แล้วอีกอย่างมันไม่ได้เป็นไปไม่ได้ขนาดนั้นสะหน่อย ลองคิดดูสิ ปกติโอเมก้าจะฮีทก็ต่อเมื่อถึงเวลา หรือโดนฟีโรโมนของอัลฟ่าข่ม การเจอคู่แท้ก็เป็นหนึ่งในปัจจัยนั้น"

"จริงอยู่ที่นายเป็นโอเมก้าพิเศษ แต่ถ้าเกิดเจออัลฟ่าที่เป็นคู่ของนายล่ะ? ร่างกายมันก็ตอบสนองฟีโรโมนของคู่โดยอัตโนมัติแหละ

คำพูดของจิฟุยุนั้นทำให้ทาเคมิจิผระหลาดใจมาก มันไม่ได้เป็นไปไม่ได้100%ตามที่อีกฝ่ายพูดจริงๆ

"แต่ถ้า ฝืด มีคู่แท้ของฉันอยู่ในโตมันจริงๆ งั้นใครกันล่ะ?"

"ไม่รู้สิ"

ถ้าพูดถึงเรื่องนี้จิฟุยุก็รู้สึกติดทางตันเข้าอย่างจัง อัฃฟ่าที่อยู่ในโตมันก้มีอยู่จำนวนหนึ่ง ถ้าตัดพวกสมาชิกธรรมดา

ที่เป็นอัลฟ่าออก(รวมถึงคิซากิและหน่วย6) ก็จะมีแค่พวกหัวหน้าและรองหัวหน้าหน่วยเท่านั้นแหละที่เข้าเค้า

แต่ว่าแต่ละคนก้ตัวบักเอ๊บทั้งนั้น

ทั้งไมกี้ ดราเค่น มิทสึยะ ฮัคไค สไมล์ลี่ แองกรี้ มูโช ซันสุ(ถึงสี่คนด้านหลังจะไม่ได้สนิทหรือเคยคุยกันก็เถอะนะ) แค่นึกก็รู้สึกหนาวสันหลังแล้ว

"แล้วจะหายังไงอ่ะจิฟุยุววฮือ โอเมก้าจมูกบอดอย่างฉันจะทำอะไรได้ แงงง"

"โอ๋ๆๆๆ ใจเย็นก่อนนะคู่หูนะ มันน่าจะมีวิธีแหละ"

"ตามที่เคยอ่านนะเขาบอกถ้าเจอคู่แท้จะรู้สึกแบบ ใจเต้นตึกตัก? แข้งขาอ่อนแรง มันเหมือนว่ารู้ได้เองโดยสัญชาติญาณว่าคนนี้เป็นคู่แท้น่ะ"

"นายเอามาจากโชโจมังงะใช่ไหม"

"เออฉันเอามาจากโชโจมังงะล่ะ!!"

สถานการณ์ออกจะจริงจังแต่ก้ดันมีจังหวะให้ตบมุกโบ๊ะบ๊ะสะงั้น จิฟุยุถอนหายใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองทาเคมิจจิ เขารวบรวมความกล้าก่อนจะเอ่ยถามไป

"แล้วฉันล่ะ?"

"ฮืม?" ทาเคมิจจิเอียงคออย่างงุนงง

"ตอนอยู่กับฉัน นายแบบเอ่อ มีความรู้สึกอะไรแบบนั้นบ้างไหม?"

ดวงตาสีฟ้าของทาเคมิจจิหันมาสบตากับจิฟุยุ พวกเขาทั้งสองจ้องตากันอยู่พักหนึ่งก่อนที่ทาเคมิจจิจะตอลกลับ

"เห็นหน้านายในหน้ากากตั้งสองชั้น คงใจเต้นตึกตักไม่ลงอ่ะ"

"ก็กลิ่นฟีโรโมนนายมันเยอะนี่หว่าช่วยไม่ได้นี่!"

ก็ได้ตบมุกโบ๊ะบ๊ะกันไปอีกรอบ จิฟุยุถอนหายใจขยี้หัวเบาๆและลุกขึ้นยืน

"เอาเหอะ ไว้ค่อยมาคุยกันอีกรอบ แต่วันนี้นายพักไปก่อน นอนเยอะๆ อย่าลืมกินน้ำกินยาด้วยนะทาเคมิจจิ และ! ล็อคประตูด้วยเข้าใจ๊!!"

"เข้าใจคร้าบ คุณพ่อจิฟุยุ"

ทาเคมิจจิหัวเราะ คู่หูดันผันตัวเป็นคุณพ่อเสียแล้ว แต่เขาก็เข้าใจแหล่ะว่าอีกฝ่ายเป็นห่วง จิฟุยุเอ่ยปากลาก่อนเดินออกนอกห้องไป

พอเดินออกจากห้องจิฟุยุก็ถอดหน้ากาก มือเอาขึ้นมาปิดหน้าพร้อมกับทรุดตัวลงนั่ง ถึงในห้องเขาจะทำเป็นพูดคุยปกติ แต่หัวใจของเขาเต้นระรัวจนแทบจะเด้งออกจากอก กลิ่นฟีโรโมนของทาเคมิจจิหอมมากจนแถบจะเมา เขาเกือบขาดสติหลายรอบแล้วแต่ยังดีที่ฉุดตัวเองทัน ดีจังที่เขาสามารถคุมตัวเองไหว

แต่ว่าคำตอลเมื่อครู่ทำเอาจิฟุยุรู้สึกหน่วงๆในใจเหทือนกัน เขาหลับตาลงพร้อมพึใพำ

"เป็นไปได้ฉันก็อยากเป็นคนนั้นของนายนะ คู่หู"

มัตสึโนะ จิฟุยุมีความรู้สึกดีๆให้กับทาเคมิจิ เขารู้ตัวมาตลอดว่ารู้สึกยังไง จิฟุยุเคยคิดจะขออีกฝ่ยคบแต่น่าเสียดายที่ความรู้สึกนั้นคงไม่มีทางสมหวังเสียแล้ว

ตอนต่อไปดูได้จากโควทในเทรดหัวเรื่องอันแรกนะคะ แป้งจะลงตอนต่อไปในโควทโดยติดแท็กแยก พอดีไม่อยากให้มันยาวไป สงสารคนไถอ่าน
@threadreaderapp unroll plz