Thread by @k_Mostafavi

1. حتما ویدئوهای بازجویی و فحاشی‌های جنسی به همسر سعید امامی در خرداد 1380 را به یاد دارید. همیشه برایم جای سوال بود که بعد از خودکشی مشکوک #سعید_امامی در اوین، همسراش چه سرنوشتی پیدا کرد؟ در این #رشته_توییت که به دعوت اکانت @AkbarfromHell صورت گرفته، به این مورد می‌پردازم.

2. فهمیه دری نوگورانی، در زمان شاه یکی از دانشجویان بورسه‌ی ایرانی در امریکا بود که در دوره‌ی دانشجویی ابتدا در کنفدراسیون دانشجویان و سپس در انجمن اسلامی دانشجویان ایرانی در امریکا فعالیت می‌کرد و همانجا با سعید امامی که دانشجوی هوا فضا بود و همچنین جواد ظریف و همسر‌اش آشنا شد.

3. پس از انقلاب و بازگشت به ایران اسلامی شده او با سعید امامی که در وزارت اطلاعات شاغل شده بود ازدواج کرد. در حالی که امامی در حال طی کردن مراحل ترقی در وزارت اطلاعات بود، فهیمه در حال به وجود آوردن ارتباطات گسترده‌ با طبقه‌ی روحانی حاکم بر ایران به خصوص خانواده‌ی خامنه‌ای بود.

4.همه چیز تا بهمن سال 77 که امامی به اتهام طراحی و اجرای قتل‌های زنجیره‌ای توسط سازمان قضایی نیروهای مسلح دستگیر شد برای این خانواده به خوبی پیش می‌رفت. تا آن موقع امامی توانسته بود به سمت معاون امنیتی وزارت اطلاعات برسد و همسراش با پاسپورت دیپلماتیک مدام به آمریکا سفر می‌کرد.

5. در آخرین روزهای خرداد 78 خبر دستگیری امامی رسانه‌ای شد تا اینکه چند روز بعد در سی خرداد خبر خودکشی او در زندان با واجبین توسط روزنامه‌ی کیهان منتشر شد. احتمالا همان زمان فهیمه هم دستگیر شد تا اینکه فیلم معروف اعترافات‌اش در بهمن همان سال مخفیانه توسط رضا ملک منتشر شد.

6. پس از انتشار فیلم سه ساعته بازجویی او در مجلس، پرونده از تیم قبلی بازجویی و جواد آزاده گرفته شد و به گروه دیگری سپرده شد. همین موقع بود که اعترافات فهیمه دری مبنی بر ارتباطات نامشروع با سران نظام و همکاری با سازمان سیا و موساد نادیده گرفته شد و او برای همیشه آزاد شد.

7. بعد از جنجال‌های انتشار فیلم‌های بازجویی و به تبع آن آزادی‌اش، گرفتن رد فعالیت‌های او تا سال 1389 ناشناخته است. این فرضیه مطرح می‌شود که او به همراه پسرش برای همیشه به آمریکا مهاجرت کرده است. اما واقعیت این است که او در همه‌ی این سال‌ها در خفا در ایران بوده است ...

8. او یکی از بنیان‌گذاران سازمان دفاع از قربانیان خشونت و یا
Organization for Defending Victims of Violence
که یک NGO به ظاهر خصوصی است بوده است. دفتر مرکزی این موسسه‌ی عریض الطویل در خیابان فلسطین تهران واقع شده و شعبی در ژنو سوییس و احتمالا در کشورهای دیگر دارد.

9. همینجا ذکر این نکته ضروری است که من این تحقیقات را از چند سال قبل آغاز کردم و به تدریج بسیاری از مدارک، نام و عکس او از وبسایت این موسسه و در مواردی از اینترنت حذف شده است که حوشبختانه من بخشی از آن‌ها را حفظ کرده‌ام. برای مثال عکس زیر دیگر در وب‌سایت موجود نیست:

10.خانم فهمیه دری نوگورانی که نام‌اش را به
FAHIMEH DORRI
خلاصه کرده بود،کارش را ابتدا با نوشتن مقالاتی به زبان انگلیسی و بعنوان نماینده‌ی یک سازمان انتفاعی در مورد نقض حقوق بشر در کشورهای غالبا دمکراتیک آغاز کرد. مثلا در مورد پایین به نقض حقوق بشر زنان محجبه در آلمان می‌پردازد.

11.این روند بامنتشر کردن کتاب‌هایی به زبان انگلیسی مثلا با نام"اسلام‌هراسی و نقض حقوق بشر اقلیت شیعه"ادامه دارد. کار او و موسسه‌‌ی به ظاهر خصوصی‌اش دقیقا در راستای پروپاگاندای سیستم جمهوری اسلامی است که سعی دارد مقوله‌ی حقوق بشر را بنا بر منافع سیاسی‌اش بازتعریف و گاه استحاله کند

12.تصور کنید در ایران ما که روزانه شاهد نقض سیستماتیک حقوق همه‌ی اقلیت‌ها‌ی مذهبی، جنسی،قومی و مذهبی هستیم و حتی حقوق مدنی اکثریت جامعه‌ نیز در چنگال استبداد مذهبی قربانی می‌شود، موسسه‌ای وجود دارد که درباره‌ی نقض حقوق بشر در نیوزلند، سوئد! اسپانیا، ارمنستان و البته یمن می‌نویسد.

13. و اما سخن آخر، در مورد سعید امامی و استراتژی‌هایش در کنترل رسانه‌ها، نویسندگان و سینما که در انتها به قتل و جنایت منتهی شد، نمونه و سخن بسیار است. اما سوال این است که نقش همسر او که تا به امروز همچنان به عنوان یکی از مهره‌های نرم جمهوری اسلامی فعالیت می‌کند چه بوده و چه هست؟

14. همه‌ی این مطلب را می‌توانید در وبلاگ من به صورت پیوسته مطالعه کنید:
texthand.blogspot.com/2021/08/blog-p…

۱۵. اگر در مورد قتل‌های زنجیره‌ای و سعید امامی اطلاعات بیشتری خواستید به این ویدیو مراجعه کنید:

https://twitter.com/k_Mostafavi/status/1410732454445416453?s=20

۱۶.پس از ۲۰سال، پرونده‌ی قتل‌های زنجیره‌ای همچنان در ابهام است و در جستجوی حقیقت روایات دو نفر از همه گمراه‌کننده‌تر است ۱.عبدالله شهبازی که با اطلاعات غلط و تئوری توطئه، تبلیغات نظام را پی‌گرفت ۲.علیرضا نوری‌زاده که رمان‌نویسی به سبک فهیمه رحیمی را با روزنامه‌نگاری اشتباه گرفت.