Thread by @mariannezw

Ik kreeg zoveel noodkreten van mensen de afgelopen dagen. Mensen die zich zorgen maken om hun baan en de toekomst van hun kinderen. Werkende mensen die niet veilig achter een schermpje zitten maar op de hijskraan, in de ambulance, in de politieauto => #QRweigeraar

<=> vandaag besloot ik er een paar te bellen. Hun verhaal aan te horen. Waar ze bang voor zijn. Waarom ze geen QR pas willen. Waar ze tegenaan lopen.

De journalist van een krant die voor zijn baan vreest omdat hij kritisch is. De dochter van de zorgmedewerker die =>

<=> niet mocht douchen na de hockeywedstrijd en tussen de auto’s moest plassen omdat haar QR pas net verlopen was. De zorgmedewerkers die geen prik willen omdat ze met eigen ogen elke dag zien hoe de risicogroep eruit ziet =>

<=> de politieman die met de suïcide van jonge mensen geconfronteerd wordt en nergens met zijn verhaal naartoe kan. De ambulancemedewerker die het gevoel heeft meer jonge mensen met hartproblemen te zien maar er niks van mag zeggen =>

<=> de jonge vrouw die niet naar haar paard mag, de moeder die niet mee mag het zwembad in met jaar 7-jarige zoon.

Zien en horen politici deze mensen allemaal niet?

Ik maak me zorgen.

Het laat me niet los. M’n man zei: je hebt een puppy, een warm huis, een kopje verse soep voor je neus. Zet het even van je af.

Maar hoe moet het met de mensen zonder puppy en een man die soep maakt? Wie zit er nu alleen zich wanhopig te voelen? Daar maak ik me zorgen over.