Thread by @mairhnik

06.12.2008
Μία παρέα 16χρονων, έχουμε βγει για την Σαββατιάτικη βόλτα μας, στο Θησείο. Στην παρέα είναι ένα παιδί που μένει στα Εξάρχεια. Εμείς από Κυψέλη.
Καθόμαστε σε μια καφετέρια και καθώς συζητάμε, περίπου στις 21.30, χτυπάει το τηλέφωνο του παιδιου.

Τον ακούμε να λέει "τι λες ρε; έρχομαι αμέσως".
"Τι έγινε;" τον ρωτάμε.
"Αστυνομικοί σκότωσαν παιδί στα Εξάρχεια" απαντά και συνεχίζει "Φεύγω. Θα τα πούμε."
Από εμάς, σιγή.
Κοιταζομαστε παγωμένοι."Πάμε να φύγουμε γρήγορα, παμε σπίτια μας " φωνάζει μια κοπέλα.
Και φύγαμε.

Φοβισμένοι και σιωπηροί.
Φτάνω σπίτι και μεταφέρω το συμβάν στον 22χρονο τότε, αδερφό μου. Παράλληλα,
χτυπάει το τηλέφωνο απο συγγενή που κάλεσε να δει αν είναι καλά ο αδερφός επειδή σύχναζε στα Εξάρχεια.

Αφού κάνει μια πρώτη έρευνα στο ίντερνετ και επιβεβαιώνει το γεγονός με κοιτάει και μου λέει "Σταθηκατε τυχεροί που σήμερα διαλέξατε να πάτε στο Θησείο. Θα μπορούσε να είναι κάποιος από εσάς στη θέση του παιδιού."
Πάγωσα.
Συνειδητοποίησα.
Φοβήθηκα.

Δευτέρα 08.12.2008.
Στο σχολείο, όλοι οι μαθητές στο προαύλιο και οι καθηγητές στο πλάι μας. Ξεκινήσαμε για την μαθητική καθιστική διαμαρτυρία έξω από τη ΓΑΔΑ. Στο δρόμο συναντήσαμε μαθητές γυμνασίων και λυκείων απο όλη την Αθήνα.
Η πρώτη μου "διαμαρτυρία".

Φόβος. Φόβος που μετατράπηκε σε θυμό.
Οργή που μετατράπηκε σε απογοήτευση.
Τυχαία δεν ήμασταν στα Εξάρχεια εκείνο το βράδυ του Σαββάτου.
Τυχαία δεν ήμασταν στη θέση του Αλέξη
Τυχαία δεν μας σκότωσαν.
Τυχαία.
Ο Αλέξης όμως δε στάθηκε τυχερός.
#Γρηγορόπουλος