"Στους στρατιώτες που μετατρέπονται σε εκτελεστές από τους πραιτωριανούς. Στους διανοούμενους που δεν έχουν εξευτελιστεί από τη μπουρζουαζία": Σαν σήμερα, 6 Ιανουαρίου 1974, πεθαίνει ο κορυφαίος τοιχογράφος Νταβίντ Αλφάρο Σικέιρος. Ανήκει στη "μεγάλη τριάδα" των Μεξικανών
τοιχογράφων, μαζί με τον Ντιέγκο Ριβέρα και το Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο. Υπήρξε στρατιώτης της Μεξικανικής Επανάστασης (1910-17) και του Ισπανικού Εμφυλίου (1936-39). Διευθυντής της εφημερίδας "El Machete",που έγινε και επίσημη φωνή του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξικού από τα μέσα της
δεκαετίας του ’20, είχε έντονη ανάμιξη στο εργατικό κίνημα. Το 1937 κατατάχθηκε στον Ισπανικό Δημοκρατικό Στρατό. Προηγήθηκαν δύο ταξίδια στις ΗΠΑ, όπου το 1936 ίδρυσε πειραματικό εργαστήρι στη Ν.Υόρκη. Οργάνωσε τους εργάτες των ορυχείων του Χάλισκο και εκλέχτηκε πρόεδρος του
σωματείου τους. Η αφοσίωση του στη σύνδεση της τέχνης με τους κοινωνικούς αγώνες του κόστισε χρόνια εξορίας, συλλήψεις και φυλακή. Ήταν πρόσωπο μόνιμης και επίμονης παρακολούθησης από το Εφ Μπι Αϊ και άλλες μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ (πενήντα χιλιάδες σελίδες είναι ο όγκος των
αρχείων που αναφέρονται σε αυτόν).Τα έργα του αποσιωπήθηκαν εντελώς στις ΗΠΑ.Παρά τις προσπάθειες να εξαλείψουν από τη μνήμη το έργο του, δεν κατόρθωσαν να καταπνίξουν την επιρροή του.Του απονεμήθηκε το Βραβείο "Λένιν"για την ειρήνη. Πέθανε το 1974, σε ηλικία 77 ετών, στο Μεξικό.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
"Απόψε σκοτώσαν τον Τεμπονέρα":Σαν σήμερα, 8 Ιανουαρίου 1991, τριάντα τραμπούκοι, στελέχη της ΟΝΝΕΔ Πάτρας, οργανώνουν, με την κάλυψη των αρχών, ένοπλες επιθέσεις με στόχο τις μαθητικές καταλήψεις ενάντια στον νόμο Κοντογιαννόπουλου και την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που συνεχίζονταν
και μετά τις γιορτές. Με αρχηγό τον τοπικό πρόεδρο Γ.Καλαμπόκα, αρχικά επιτίθενται, οπλισμένοι, κατά της κατάληψης του Πολυκλαδικού, χωρίς επιτυχία. Μία ώρα αργότερα, η ίδια ομάδα τραμπούκων επιτίθεται κατά του 3ου Λυκείου. Διώχνει τους μαθητές που ήταν εκεί. Σε λίγο,
συγκεντρώνονται έξω από το λύκειο πολλοί μαθητές, καθηγητές, γονείς, κόσμος που καταγγέλλει τους τραμπούκους που έχουν επιτεθεί στους μαθητές και έχουν καταλάβει το σχολείο. Το βράδυ, καθηγητές και γονείς προσπαθούν να μπουν στο κτίριο. Με το άνοιγμα της πόρτας, οι τραμπούκοι
"Όποιος δε γνώρισε τη βροχή του Αη Στράτη δεν ξέρει τι θα πει θάνατος" (Κώστας Βάρναλης):Ο Άη Στράτης δεν είναι γενικά "τοπόσημο διχασμού και δοκιμασίας" αλλά η ιστορία ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας με την δημιουργία στρατοπέδου συγκέντρωσης, φυλάκισης και βασανισμού
χιλιάδων πολιτικών κρατουμένων, κομμουνιστών, συνδικαλιστών και καλλιτεχνών, απο όλες τις αστικές κυβερνήσεις και τους ναζί. Στον Αη Στράτη οι πρώτοι εξόριστοι έφθασαν κατά ομάδες το 1929,αμέσως μετά το "Ιδιώνυμο" του Φιλελεύθερου Βενιζέλου. Μεγάλος, αλλά άγνωστος είναι ο αριθμός
των εξόριστων την πρώτη περίοδο 1929-1935,ενώ περίπου 950 εκτοπίστηκαν στην περίοδο του φασίστα Μεταξά και μετά, από το 1936 έως το 1943. Ανάμεσά τους ο Δημήτρης Γληνός και ο ποιητής Κώστας Βάρναλης. Μεγάλος αριθμός εξόριστων μεταφέρεται στον Αη Στράτη μετά τη βίαιη καταστολή των
"Ο τυφλός που κράτησε για πάντα τα μάτια του ανοιχτά": Σαν σήμερα, 6 Ιανουαρίου 1852, πεθαίνει ο Γάλλος εκπαιδευτικός Λουί Μπράιγ. Ένα ατύχημα στο εργαστήρι του πατέρα του τον άφησε τυφλό σε ηλικία τεσσάρων ετών. Αν και τραυματίστηκε μόνο στο ένα μάτι, το πληγωμένο βλέφαρο
μολύνθηκε, με αποτέλεσμα ο Μπράιγ να τυφλωθεί εντελώς. Επτά χρόνια αργότερα συνάντησε έναν λοχαγό που είχε αναρωτηθεί το εξής: Πώς ένας στρατιώτης στο μέτωπο θα καταφέρει να διαβάσει ένα μήνυμα μέσα στη νύχτα; Αυτή ήταν η αφορμή για να δημιουργήσει τη "γραφή στο σκοτάδι", έναν
κώδικα από ανάγλυφες κουκκίδες πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί. Κάποια στιγμή παρουσίασε την ιδέα του στους τυφλούς. Ο Μπράιγ ανέπτυξε μια απλοποιημένη παραλλαγή, από το μέχρι τότε δυσανάγνωστο σύστημα ανάγνωσης που χρησιμοποιούσαν οι τυφλοί. Χρειάστηκαν περίπου πέντε χρόνια αλλά στο
"Με τούτο το χελιδόνι, με τούτα τα αγκάθια, με τούτη την ελπίδα των συντρόφων..για να ανασάνει ο ήλιος μας μέσα στις γειτονιές του κόσμου (Γιάννης Ρίτσος): Σαν σήμερα, 5 Ιανουαρίου 1945, 3 τα ξημερώματα, αρχίζει η σύμπτυξη των τμημάτων του ΕΛΑΣ από την Αθήνα. Χιλιάδες λαού
ακολουθούν. Η σύμπτυξη γίνεται με συνοχή και πειθαρχία, με εξαίρεση ορισμένες συγχύσεις που προκάλεσε η ταυτόχρονη αποχώρηση και αόπλων πολιτών, μελών των λαϊκών οργανώσεων. Και το κυριότερο, η σύμπτυξη ολοκληρώθηκε χωρίς να γίνει αντιληπτή από τους Άγγλους και τις κυβερνητικές
δυνάμεις. Μέσα στην πόλη έμειναν μικρά τμήματα που, σύμφωνα με διαταγές που είχαν, συνέχισαν να πολεμούν για αντιπερισπασμό, ακόμη και μέχρι την Ομόνοια. Τελευταίο τμήμα του ΕΛΑΣ που έμεινε μέσα στην Αθήνα ήταν ένα απόσπασμα του 7ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Eύβοιας με διοικητή το
"Θ’ ανατριχιάζατε όταν ξεψυχούσανε οι αμούστακοι ΕΛΑΣίτες μας με το τραγούδι της Λαοκρατίας. Οταν νεκροφιλούσε ο γέρος το τελευταίο του παιδί κι έπιανε αυτός το πολυβόλο. Μόνο τότε θα νιώθατε" (Μέλπω Αξιώτη): Σαν σήμερα, 4 Ιανουαρίου 1945,οι μάχες και το αιματοκύλισμα των αμάχων
της Αθήνας και του Πειραιά, που δέχονται ανηλεή χτυπήματα της Βρετανικής αεροπορίας και του πυροβολικού, συνεχίζονται.Ο ΕΛΑΣ μάχεται ηρωικά-και πολλές φορές, νικηφόρα-32 μέρες απέναντι στον πάνοπλο Βρετανικό Ιμπεριαλισμό (που ενισχύεται συνεχώς) και τις εγχώριες αστικές δυνάμεις.
Όμως, η πολύ περιορισμένη πια δυνατότητα αναπλήρωσης των βαρύτατων απωλειών,οι σοβαρές ελλείψεις στον εφοδιασμό και η απουσία η καθυστέρηση των απαραίτητων ενισχύσεων, έχουν σημαντική επίδραση στις εξελίξεις. Στην διάρκεια της νύχτας ο ΕΛΑΣ επιχειρεί ανεπιτυχώς να ανακαταλάβει