Thread by @SukSkyGaw

#ออลทาเค ฟิคที่ทาเคมิจิเห็นโตมันเป็นแงวแต่จริงๆแล้ว??? ไม่มีไทม์ลีปนะคะ👀

🎶ฮานากาคิ ทาเคมิจิกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความเศร้าหมอง

นอกจากเมื่อวานนี้จะโดนฮินะบอกเลิกเพราะเธอรู้ใจตัวเองขึ้นมาว่าชอบผู้หญิง วันนี้เขายังมาโดนพวกแก๊งโตมันนั่นเรียกไปอัดเละอีกแล้ว

ฮึก เจ็บแผลชะมัดเลย

เด็กหนุ่มผมทองที่จัดทรงสุดเห่ยร้องไห้น้ำตานอง กระป๋องเบียร์ที่มาโคโตะแอบจิ๊กตู้เย็นที่บ้านมาแบ่งให้พวกเขาเองก็พร่องไปกว่าครึ่งนึงแล้ว

เบียร์ก็ไม่เห็นอร่อยตรงไหนแต่ถ้ากินแล้วเมาจนหายเจ็บได้ก็จะดีมากเลย

ฮือ

ทาเคมิจิคร่ำครวญในใจ

เจ้าตัวปาดน้ำตาลวกๆไม่ได้รู้ตัวด้วยซ้ำว่าหลงฝูง(?)กับแก๊งมิโซจูเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เด็กหนุ่มเดินซวนเซ มือข้างหนึ่งก็กระดกเบียร์จากกระป๋องที่เหลืออยู่จนเหลือก้นกระป๋อง ส่วนอีกข้างก็กำอยู่กับกระป๋องที่ยังไม่ได้เปิด..แต่เขย่าเข้าเสียขนาดนั้น ขืนเปิดเข้าคงได้พุ่งเป็นน้ำพุฟองฟ่อดแน่

ลืมเตือน ฟฟฟ

WARNING : UNDERAGE DRINKING, PLS DON'T HARASS YOUR CAT, PEOPLE OR OTHER PROPLE CATS

คำเตือน : มีการดื่มเหล้าของคนอายุต่ำกว่า18ปี, กรุณาอย่าทำอนาจารแมวของท่าน, คนอื่น หรือ แมวของคนอื่น ขอบคุณค่ะ

เรื่องนี้ไม่มี beastiality นะคะ...ไม่ 18+ ด้วยฟฟฟ💦 ชงฟลัฟล้วนๆ5555

'บันได? ศาลเจ้าเหรอ?'

คนเมาคิดอะไรอยู่ไม่มีใครรู้ แต่เมื่อเห็นขั้นบันไดที่สูงเหมือนจะพาขึ้นไปถึงสวรรค์ได้ คนที่คิดว่าตัวเองอาจจะหลงเข้ามาในนรกก็ได้อย่างเขาก็ตะโกนเรียกเพื่อนๆที่คิดว่าอยู่ข้างหลังให้ตามขึ้นมาด้วย

อนิจจาทาเคมิจินั้นเดินอยู่ในที่มืดๆคนเดียวมาพักใหญ่แล้ว...

เจ้าคนผมทองเดินด็อกแด็กไต่บันไดขึ้นไปโดยไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อย แม้ว่าจะซวนเซชวนให้หวาดเสียวว่าจะหงายท้องตกบันไดไปหลายครั้ง แต่ที่หลังกลับมีความรู้สึกเหมือนกำลังที่ดุนเอาไว้ทุกครั้งจนไม่ได้พลัดตกลงไป

คนเมาไม่ได้คิดอะไรมาก เขาเพียงคิดว่าอาจเป็นอั๊คคุงหรือทาคุยะที่คอยตามดูแล--

พวกเขาที่เหลือสามคนเหมือนทุกครั้ง

สมแล้วที่เป็นคนพ่อคนแม่ที่พึ่งพาได้ของแก๊งมิโซจู!

ฐานะหัวหน้าอะไรนั่นทิ้งลงถังขยะเปียกไปให้หมด! พวกนักเลงน่ะไม่เห็นจะเท่เหมือนที่เขาวาดฝันไว้เลย! มีแต่พวกเฮงซวยชัดๆ!

ปากที่ยังคงเบะอยู่เพราะความเจ็บก็กล่าวขอบคุณอากาศว่างเปล่าด้านหลังทั้งน้ำตา

'...ไม่ใช่สวรรค์หรอกเหรอ'

สีหน้าผิดหวังของคนที่ขึ้นมาถึงเป็นคนแรก(?)นั้นฉายชัดอยู่บนใบหน้าของทาเคมิจิ

เด็กหนุ่มเดินดุ่มตรงเข้าไป เกือบจะสะดุดล้มขั้นบันไดที่ไม่ทันได้มองแต่ก็ถูกคว้าตัวไว้อีกครั้ง

เอาจริงๆถ้าได้ล้มตัวลงเมื่อครู่ทาเคมิจิก็คงหลับตรงนี้ถึงเช้าแล้ว

แต่เพราะไม่ได้เป็นเช่นนั้นในที่สุดแล้วทาเคมิจิก็เจอกับสิ่งที่น่าสนใจ

กล่องขอพร

เป็นกล่องที่มีไม้เป็นซี่ๆสำหรับการโยนเหรียญลงไปแต่ไม่สามารถล้วงไปเอาเหรียญขึ้นมาได้

ถ้าขอพรแล้วจะได้ขึ้นสวรรค์รึเปล่า?

น่าเสียดายที่เขาไม่มีเหรียญติดตัวเลยแม้แต่เหรียญเดียว

"อั๊คคูง~มีเหรียญม๊าย"

ความเงียบที่ได้รับนั้นทำให้ทาเคมิจินึกได้ว่าสาเหตุที่เขาไม่มีเงินติดตัวมาเลยก็เพราะโดนคิโยมาสะไถเงินไปหมดแล้ว

แล้วอั๊คคุงกับเดอะแก๊งที่โดนไถอยู่ด้วยกันจะไปมีเงินได้ยังไง

"...ไม่มีเงินอ่า.."

แต่อยากขอพรจัง

ทาเคมิจิหรี่ตามองกระป๋องเบียร์ที่ยังไม่ได้เปิดในมือซ้ายของตัวเองเมาๆ

"อ่ะ"

การเอาเบียร์กระป๋องถวายไปแทนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะแทนเหรียญเงินได้มั้ยแต่ทาเคมิจิก็คงกินอีกกระป๋องไม่ไหวแล้วอยู่ดี

ไม่รู้การกระทำในครั้งนี้เพิ่มแต้มบาปสะสมไปเท่าไร แต่เทพเจ้าก็น่าจะชอบเหล้านะ!

เขาชนกระป๋องของตัวเองเข้ากับกระป๋องที่ถูกวางแหมะอยู่บนกล่องขอพร

"..ไม่อยากเจอโตมันแล้ว..ไม่ๆๆ ไม่อยากเห็นนักเลงแล้ว! กี่คนๆก็แย่หมดเลย! ไม่อยากโดนต่อยแล้ว! อยากจะหยุดหมัดพวกนั้นไม่ให้ต่อยอั๊คคุง! ไถเงินทาคุยะ! เตะมาโคโตะแล้วก็แกล้งยามากิชิ!..ฮือ ถ้าเห็นพวกน้้นเป็นแมวไปให้ได้หมดเลยก็ดี--ฮึก แมวน่ารัก ไม่เหมือนนักเลงเลย อยากกินมันฝรั่งทอดด้ว--"

แล้วคำคืนนั้นก็ดำเนินต่อไปท่ามกลางเสียงคนงอแงที่บ่นระงมอยู่ในศาลเจ้าบนเขาที่ไม่ได้มีผู้เข้ามาขอพรนานแล้วนับตั้งแต่ที่โตมันมีชื่อเสียงและถูกพบเห็นบ่อยในบริเวณใกล้เคียง

โดยที่ไม่มีใครรู้เบียร์ในกระป๋องที่สองถูกเปิดออกเงียบๆและค่อยๆพร่องไปพร้อมกับทาเคมิจิที่กระดกเบียร์ของตัวเองลงไป

ทาเคมิจิตื่นเช้าขึ้นมาในบ้านของตัวเอง

...ปวดหัวเหมือนหัวจะแตก...

หรือว่านี่จะเป็นอาการเมาค้างที่ล่ำลือกันนะ?

ทาเคมิจิกุมขมับ มือซ้ายก็ความหามือถือฝาผับของตัวเองเพื่อจะดูเวลา

แต่ก็หาไม่เจอ???
มือถือหายไปไหน???

...เท่าที่จำได้พวกคิโยมาสะก็ไม่ได้เอามือถืของพวกเขาไปด้วยนี่?

สงสัยวางทิ้งไว้ข้างล่างหรืออยู่ในกระเป๋ากางเกงแหงเลย

เขาถอนหายใจก่อนจะเลื่อนสายตาไปที่สิ่งแปลกปลอมอย่างหนึ่งในห้อง

มันคือกองถุงมันฝรั่งทอดยี่ห้อโปรดท่วมท้นเป็นภูเขาขนาดย่อมๆกองหนึ่ง???

???
เมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น????

เขาคงไม่ได้...ไปปล้นร้านสะดวกซื้อที่ไหนใช่มั้ย?

ทาเคมิจิไปโรงเรียนเหมือนปกติแม้จะยังงงๆ

ใบหน้าที่ไม่ได้ประคบเย็นหรือดูแลอะไรไปมากกว่าปกติก็ยังคงบวมฉึ่งและเต็มไปด้วยสีสันของรอยฟกช้ำ

แต่อย่างน้อยเขาก็เปิดตาได้แล้ว

บางทีแผลในปากเองก็อาจจะได้แอลกอฮอล์ล้างแผลไปด้วย?

"มือถือ? ไม่นี่ ฉันจำไม่ได้ว่านายฝากไว้หรือโดนเอาไปนะ"

อั๊คคุงมองหน้ากับกลุ่มแก๊งของตัวเอง นอกจากยามากิชิที่ดูจะเมาค้างหนักที่สุดจนนอนฟุบอยู่แล้วทุกคนก็ทำเพียงยักไหล่ไม่รู้ไม่เห็นเท่านั้น

...นี่ฉันเอามือถือไปแลกมันฝรั่งทอดกองใหญ่นั่นมารึเปล่านะ(...

พอลองนึกเรื่องเมื่อวานดูก็นึกขึ้นมาได้ ว่าไปศาลเจ้าบนเขาด้วยกันมา!

"ห๋า? ศาลเจ้า?"

ทุกคนมองหน้ากันงงๆแล้วกล่าวเพียงแค่ว่าหลังจากที่ออกจากสวนสาธารณะทาเคมิจิก็เดินหายไปเองคนเดียว

แต่เพราะบ้านของเขาอยู่ใกล้กว่าชาวบ้านเขา ทุกคนก็เลยคิดว่าเขาน่าจะกลับบ้านเองได้

หรือว่าเขาจะฝันไป?
แต่ก็จำได้ว่าอยู่กับใครสักคนนี่นา?

"...งั้นแถวนี้มีศาลเจ้ามั้ย? ที่อยู่บนเขา?"

ถึงจะฝันแต่ก็คงต้องไปหาดูก่อน

ถึงจะยังไม่ได้เช็คแต่ถ้าเขาเอาเงินค่าขนมทั้งหมดไปซื้อมันฝรั่งทอดพวกนั้นมา ก็คงไม่มีเงินมากพอจะซื้อเครื่องใหม่ได้แน่...

ไม่มีมือถือก็ลำบากเหมือนกัน โดยเฉพาะถ้าเขาถูกคิโยมาสะเรียกหาแล้วไม่ได้ไปขึ้นมา

ยามากิชิหนังตากระตุกก่อนจะชูนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว

"ฉันรู้จักทีนึง"

เพื่อนที่สวมแว่นของเขาว่าอย่างนั้น

"แต่ขอเตือนก่อนนะว่าที่นั่นนะมั---อุแหวะ--"

"เฮ้ย ยามากิชิอย่ามาอ่อกแถวนี้เซ่!!"

หลังจากที่ถูลู่ถูกังกันอยู่ครู่นึงกับการหาถังขยะมารองและพาเจ้าตัวไปล้างหน้าบ้วนปาก ในที่สุดทาเคมิจิก็ได้แผนที่แบบคร่าวๆของศาลเจ้าที่ว่ามาจนได้

เพราะพวกที่เหลือต้องหิ้วยามากิชิกลับบ้านส่วนทาคุยะต้องไปตามหมอนัดที่โรงพยาบาล สุดท้ายแล้วก็เหลือแค่ทาเคมิจิเท่านั้นที่มายังจุดสตาร์ทของเมื่อวานหรือที่สวนสาธารณะที่พวกเขาแอบมาดื่มเหล้ากันนั่นแหละ

มันอาจจะไม่ได้ไกลมากแต่เขาก็นับถือตัวเองตอนเมาที่ถึงจะขาเจ็บแล้วก็ยังเดินมาถึงนี่ได้

น่าแปลกที่เมื่อวานเขาไม่ได้สะดุดล้มคว่ำกับกองทัพมอเตอร์ไซค์ที่จอดขวางทางเดินหน้าบันไดเต็มไปหมด

แถมแต่ละคันสวยๆทั้งนั้น เขาล่ะอยากจะได้ไว้ขับเท่ๆซักคันเหมือนกัน

แต่ก็อีกนานเลยกว่าเขาจะสอบใบขับขี่ได้

..แม้ว่ามันจะทำให้รู้สึกระแวงขึ้นมานิดๆ แต่เพราะไม่เห็นคนที่ดูเหมือนนักเลงสักคน

ทาเคมิจิก็เลยคิดเองเออเองไปว่าพวกเจ้าของเขาคงจอดกินข้าวที่ร้านอาหารสำหรับครอบครัวใกล้ๆที่ขึ้นชื่อเรื่องไม่มีที่จอดรถจนต้องวนหาที่จอดกันทุกครั้ง

ร้านนั้นแฮมเบิร์กอร่อยมาก แต่เดินมากินดีกว่า

เด็กหนุ่มหัวมองมองขั้นบันไดขึ้นไป โชคดีที่ขาเขาดีขึ้นมากแล้ว ไม่งั้นคงขึ้นไม่ไหวแน่

...ทำไมมันขึ้นว่า Failed to send รัวๆเลย ส่งไปห้ารอบถึงได้ยอมไป ผมหงุดหงิดแล้วถถถ😡💢

อยากบู้บี้แก้มทาเคมิจิแก้เคียด(...

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกนับถือตัวเองตอนเมาในใจขึ้นมา

ถ้าเขาขึ้นไปจริงๆโดยที่ไม่ได้ฝันไปหรือกลิ้งหลุนๆลงมานอนแอ้งแม้งข้างล่างนี่ละก็นะ(...

ทาเคมิจิพาตัวเองค่อยๆกะเผลกขึ้นไป ช้าๆ พอหันไปมองข้างหลังก็รู้สึกหวิวๆในใจขึ้นมาแปลกๆ

คืนนั้น...เขาอยู่คนเดียวจริงๆนะเหรอ?

พอขึ้นมาได้ถึงได้รู้สึกว่ามันคุ้นตาขึ้นมาหน่อย เป็นที่นี่ไม่ผิดแน่!

อย่างน้อยก็มีสิทธิ์ว่ามือถือของเขาจะอยู่ที่นี่!

แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งขึ้นมาในโสดประสาท!

"ม๊าว!!! มาว--"

แล้วสิ่งที่เขาได้เห็นตรงหน้า

ก็คือกลุ่มแก๊งแมวหลากหลายสายพันธุ์ที่กำลังหันมามองเขาเป็นตาเดียว!

ดราเค่นสังเกตเห็นใครสักคนที่พึ่งจะเดินเข้ามาโดยที่ไม่ได้สวมชุดประจำแก๊งค์แล้วหรี่ตาลง

อาจจะเพราะเขาสูงเป็นทุนเดิมแล้วยังยืนอยู่บนขั้นบันไดประจำตำแหน่งก็เลยมองเห็นได้ครอบคลุมกว่าใคร

เขามองบุคคลที่กำลังหันซ้ายหันขวา ท่าทางซื่อบื้อจนมองไม่เห็นกระทั่งว่ามีแก๊งค์นักเลงชุมนุมกันอยู่

เขาแตะไหล่ไมกี้ให้หยุดพูดก่อนแล้วพยักเพยิดไปด้านหลังกลุ่มลูกน้องแก๊งค์

ไมกี้มองเขาอย่างขัดใจที่ถูกขัดแต่ก็มองตามเขาออกไปเห็นคนๆนั้น

"เคนจิน"

เมื่อได้รับคำสั่ง ก่อนที่จะอีกฝ่ายจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้ดราเค่นก็ตะโกนออกไป

"แกเป็นใคร! ถ้าไม่มีธุระกงการอะไรกับโตมันก็ไสหัวไปซะ!"

...ไม่ไหวละ ผมหงุดหงิดเหมือนไมกี้แล้ว55555 ทวิตเป็นไรนิ อยากปามือถือแต่ก็ทำได้แค่โยนลงเบาๆบนเตียง55555 เดะมาต่อเอาพรุ่งนี้แทนนะถถถ กายไปหาไรกินแก้เครียดแล้ว💀

ใครอยากแนะนำพันธุ์แงวที่เหมาะๆกับใครก็แปะไว้ได้เลยนะคะ5555 ผมคงไม่ได้ลงรายละเอียดมากเพราะกะจะแค่กาวสั้นๆแฮ่🥺

แต่นอกจากว่าอีกฝ่ายจะไม่หนีหัวซุกหัวซุนทันทีที่เห็นพวกเขาแล้ว เด็กหนุ่มผมทองคนนั้น..กลับกำลังกวาดตามองมาที่พวกเขาด้วยสีหน้า...มีความสุขสุดขีด...? ตื่นเต้น?? เอ็นดู???

ดราเค่นไม่รู้ว่าสมควรที่จะโกรธหรืออับอายแทนกันแน่ที่โตเกียวมันจิถูกมองแบบนั้น

ปกติแล้วมันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ?

ในสถานการณ์แปลกประหลาดที่เหมือนถูกหาเรื่องแต่ก็ไม่นี้ ดราเค่นเหลือบมองหัวหน้าแก๊งของตัวเองเพื่อดูท่าทีว่าจะเอายังไงต่อ

แต่ไม่ทันได้ความอะไรผู้ที่พุ่งออกไปคนแรกด้วยรอยยิ้มกว้างสมกับนิสัยมือไวใจเร็วของเจ้าตัวและตำแหน่งหัวหน้าหน่วยจู่โจมก็คือบาจิไม่ผิดแน่

เหล่าลูกน้องแหวกทางให้เขาอย่างรู้งาน บางคนรีบริเริ่มเชียร์หัวหน้าหน่วยหนึ่งสุดเท่เมื่อรู้สึกว่ามีคนหาญกล้ามาลูบคมไมกี้ถึงที่

ดราเค่นถอนหายใจ แต่เห็นไมกี้ไม่ได้ว่าอะไรเขาก็ไม่คิดจะพูดอะไรต่อ

"มองอย่างนั้นมาหาเรื่อง--"

ยังไม่ทันจบประโยคดีคนที่พุ่งออกไปพร้อมกับหมัดก็ชะงักลง

นอกจากอีกฝ่ายจะไม่ได้ตื่นตกใจ เด็กหนุ่มที่พอมองดีๆแล้วดูช้ำเลือดช้ำหนองมาไม่น้อยคนนั้นก็ยิ้มกริ่มแล้วอ้าแขนราวกับจะยั่วคนที่เข้าไปต่อยให้โมโหเสียยิ่งกว่าเดิม

แต่ที่ทุกคนชะงักไปนั้น มันเป็นเพราะหมัดของบาจิ เคย์สุเกะคนนั้น...ถูกหยุดไว้ได้

ด้วยเพียงนิ้วเดียว

"โอ๊ะ เนโกะพันช์จิ!"

ในเสียงที่เงียบสงัดลงไปนั้น เสียงของเด็กหนุ่มที่ว่าดังก้องอยู่ในหูของพวกเขาพอๆกับเครื่องหมายคำถาม

หมัด..แมว?

จิฟุยุที่รู้สึกตัวขึ้นมาก่อนใครอดที่จะพยักหน้าตามไม่ได้ว่าบาจิซังนั้นถ้าหากมองเผินๆก็เหมาะกับสัตว์จำพวกเสือหรือแมวจริงๆ

หากบาจิซังจะเป็นแมวก็จะเป็นแมวที่เท่ที่สุดแน่ๆ!

บาจิกระโดดถอยออกมามองหมัดตัวเองงงๆ ต่อให้เป็นไมกี้ก็คงไม่โง่พอจะเอานิ้วยื่นออกมารับหมัดเพียวๆนี่ให้มันหักเล่นแบบนั้นแน่

แถมเมื่อกี้..เขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะหยุดมือด้วย

"แก---ทำอะไร?"

นี่เป็นศิลปะการต่อสู้แขนงไหนหรือเป็นทริคอะไรสักอย่างรึเปล่า?

ทั้งที่ใส่แรงไปกระแทกกับนิ้วนั่นแน่ๆแต่กลับไม่มีอะไรสะท้อนกลับมา?

ไม่เจ็บไม่คันเลยสักนิดด้วย

ต่อให้เขาจะโง่แค่ไหนแต่ตามหลักวิทยาศาสตร์และประสบการณ์การชกต่อยที่สั่งสมมาแล้วมันไม่น่าจะเป็นไปได้

อีกฝ่ายไม่ได้ปัดมือเขาทิ้งด้วยซ้ำ

แค่หยุดมันไว้ด้วยนิ้วเดียวเหมือนหมัดเขาเบาเท่านั้น

ไฟในดวงตาของเคย์สุเกะลุกโชนเมื่อสบเข้ากับใบหน้าแหยๆเปื้อนยิ้มตรงหน้า

รอยยิ้มที่กว้างขึ้นเมื่อถูกเขามองตอบ

แต่ยังไม่ทันได้ออกหมัดที่สองก็เกิดเรื่องประหลาดขึ้นในแบบที่เขาตั้งตัวไม่ทัน

อุ้ม

เขากำลังถูกไอเด็กตัวจึ๋งนึงนี่อุ้มอยู่

ท่ามกลางสายตาของคนนับร้อย ขาของบาจิตวัดรอบเอวมันโดยอัตโนมัติไปตามสัญชาตญาณ

"น่าๆ เป็นเด็กดีนะเจ้าเหมียว"

อีกฝ่ายกล่าวเสียงเบาก่อนจะตบเข้าที่ส่วนหลังด้านล่างเบาๆเพื่อปลอบประโลม

มันประคองกอดเขาเอาไว้ในขณะที่แขนของเขาเองก็โอบรอบคอมันไปตอนไหนไม่รู้

หน้าของแดงก่ำ
ด้วยความโกรธ(?)

"..."

บาจิที่เหม่อมองไปยังด้านหลังของเด็กบ้านี่ที่มีแค่ขั้นบันไดที่จะพาลงไปจากศาลเจ้าค้างอยู่อย่างนั้น

สมองที่มีไม่มากเท่าไรแต่มากกว่าปาของเขาประมวลผลตามไม่ทัน

...จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงไมกี้หัวเราะก๊ากมาจากด้านหลัง...พร้อมด้วยเหล่าหัวหน้าและรองบางคนที่พากันหัวเราะครืนตามมา...

"ก๊าก---บาจิ ฮ่าๆๆๆๆ! แกไปโดดใส่เขาทำไม--"

เหมือนจะได้ยินคุ้นๆแว่วๆด้วยว่าถึงจะโดนอุ้มแต่บาจิซังก็ยังคักเค่ด่าโร่วนะครับ--!

"นี่มันเชี่ยไรเนี่ย!!"

...บาจิที่ไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์นี้ดิ้นพล่าน มือไม้และแข็งขาซัดคนที่กอดเขาไม่ปล่อยเข้าเต็มขมับ หลังและหน้าโดยไม่มีความปราณีใดๆ

แต่มันก็เหมือนเดิม

เหมือนกับนุ่นที่ดูดซับแรงทั้งหมดให้หายไป แรงจากหมัดของเขาเข้าไปไม่ถึงอีกฝ่ายเลย

แต่แรงที่ใช้ไป บาจิก็ยังคงเสียมันไปเรื่อยๆอยู่ ดิ้นพล่านอยู่ได้ไม่นานสุดท้ายบาจิก็หอบแฮ่กแล้วทิ้งตัวใส่คนที่อุ้มเขาทั้งอย่างนั้น

"เฮ้ย บาจิ เป็นไรล่ะนั่น? สบายจนหลับไปแล้วรึไง?"

ได้ยินเสียงล้อๆของที่เหนื่ิอยจนฟังไม่ออกว่าเป็นของใคร บาจิล่ะอยากลากพวกแม่งมากระทืบพร้อมๆกับไอ้เวรนี่ไปเลย!

สบายเขี่ยไรล่ะ! เหนื่อยจนขยับจะไม่ไหวแล้วต่างหากเว้ย!

เขาหันขวับไปชูนิ้วกลางใส่พวกมันก่อนจะมีเสียงที่ฟังดูรู้สึกผิดเล็กๆแต่ก็มีความสุขดีดังขึ้นตัดบทสนทนาระหว่างพวกเขา

"สงบลงแล้วเหรอ เก่งมาก! ขอโทษที่เอาแต่ใจแล้วอุ้มขึ้นมานะ แต่พอพุ่งเข้ามาแบบนั้นมันเลยอดไม่ได้น่ะสิ แฮะๆ"

เจ้าตัวไม่ว่าเปล่า มือข้างที่ลูบหลังเขาอยู่เมื่อครู่ไล่ขึ้นมาที่หลังคอก่อนจะสอดเข้ากลุ่มผมสีเข็มแล้วเริ่มเกาเบาๆเข้ากับผิวหนังชื้นเหงื่อ

...

ไม่อยากยอมรับแต่ว่าสบายเป็นบ้า

บาจิที่พึ่งออกกำลังอย่างหนัก ผ่อนคลายกล้ามเนื้อลงจนตัวเหลวไม่ต่างจากแมวจริงๆเสียเท่าไร ทั้งที่รู้ตัวดีว่าถ้าหากยังถูกเกาต่อไปแบบนี้เรื่อยๆได้ถูกไมกี้ล้อยันหลานบวชแน่ว่าหลับคาตัวของคนแปลกหน้าไปทั้งอย่างนั้น

แบบนี้ก็ไม่ต่างจากมันที่หลับคาหลังดราเค่นแล้วน้ำลายยืดใส่เลยไม่ใช่เรอะ!?

คร่ำครวญในใจเสร็จไปอีกยก พอรวบรวมกำลังจะดิ้นสุดแรงตอนมันไม่ได้ตั้งตัวก็กลับกลายเป็นว่าถูกจับลงมาวางบนพื้นเรียบร้อยแล้ว

???

อะไรวะ
บทจะง่ายก็ง่ายเฉ---

ก่อนจะหน้าผากของเขาจะถูกริมฝีปากคู่หนึ่งกดลงเบาๆท่ามกลางสายตาคนทั้งโตมัน

"จะไปขโมยใจคนอื่นแล้วทิ้งให้เขาเสียใจไม่ได้นะคุณเหมียว"

หะ

ทันมีที่ใบหน้าโง่ๆดูซื่อบื้อ...แต่แฝงไปร่องรอยแห่งความเศร้าหมองนั้นถอยห่างออกไปมือของบาจิที่ไปเร็วกว่าความคิดก็แปะลงหน้าผากตัวเองดังป้าบ!!

หากลดมือลงตอนนี้คงไม่วายมีรอยแดงที่ไม่ได้เกิดจากจ--จะ--จูบเมื่อครู่อยู่แน่

"ถึงมันจะช่วยไม่ได้ก็เถอะเนอะ ฮึก"

สมองของบาจิเคย์สุเกะนั้นเข้าสู่สภาวะวิกฤตแล้ว

"แกทำเขาร้องไห้แล้ววะบาจิ"

อะไร
นี่มันเกิดอะไรขึ้น
เขาไปหักอกหมอนี่มาตอนไหน!?

ร่างนั้นเดินผ่านเขาเข้าไปยังใจกลางวงล้อม

..อะไรบางอย่างบอกเขาว่าดวงตาของจิฟุยุคงกำลังเปล่งประกายน่าขนลุกอยู่ด้านหลัง

...บางทีเขาอาจควรจะยึดโชโจมังงะที่เจ้าตัวหวงนักหวงหนาซักที

...ลำแสงแห่งความอยากรู้อยากเห็นกับประเด็นดราม่า + ความรัก(?) + บาจิซังสุดเท่นั้นแทบจะพุ่งออกจากดวงตาอีกฝ่ายออกมารอมร่อ

ต้องขอบคุณรองหัวหน้าหน่วยบ้าๆบอๆของเขาที่ทำให้สติกลับคืนมาบ้าง

...สรุปแล้วไอ้เด็กนี่มันเป็นใครวะ..?

จบพาร์ทบาจิซังคักเค่ดาโร่ไว้เท่านี้ค่า555555 ขอยาดแท็ก #บาจิทาเค ด้วยแล้วกันยังไงบทก็เด่นมาขนาดนี้แล้ว😳✨ จริงๆไม่ได้ตั้งใจดันพี่แกเลยแต่พี่แกใช้เขี้ยวแงวมาแย่งซีนค่ะ/ซรุบซริบๆ

ต่อไปเป็นมุมมองทาเคมิจิ! ตอนแรกไม่อยากให้เรื่องยาวแต่ก็ดูจะยาวแล้วล่ะ???

อยากรู้เฉยๆว่าจะเลือกอะไร🤔

กองทัพแมวหลากสีสันที่เรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบทั้งยังมีการจัดแถวดูน่าเอ็นดูมากจนอดจะควานหามือถือขึ้นมาเพื่อเก็บภาพที่เห็นไว้เป็นความทรงจำดีๆไม่ได้

แมวเต็มไปหมดเลย♡!

น นี่มัน หรือว่าจะเป็นสวรรค์จริงๆกันแน่นะ?

ควานหาอยู่ครู่หนึ่งถึงได้นึกขึ้นได้ว่ามือถือหาย ไม่ได้มาหาถ่ายแมว!

ปกติถ้าเห็นกองทัพแมวรวมตัวกัน ทั้งยังจ้องเขม็งมาที่คุณอย่างไม่เป็นมิตรต่อให้ไม่ได้กลัวแมวก็คงมีเหงื่อแตกกันบ้าง

ต้องมีซักวินาทีนึงที่ถูกใช้ไปกับการจินตนาการภาพ คุณVSแมวร้อยตัว ที่ว่านี่

แน่นอนว่าผลลัพธ์นั้นไม่ต้องเดาก็รู้

ถ้าจากวิ่งหนีไม่พ้นก็คงได้กลายเป็นที่ฝนเล็บไซส์มนุดแน่

เพราะงั้นเจ้ามนุดที่ดูเหมือนไม่รักชีวิตแล้วเอาแต่คิดว่าอยากจะถ่ายภาพแสนน่ารักนี้(?)เก็บไว้โดยไม่สนใจอะไรเลยนั้นก็คือ ท า ส โดยไม่ต้องสงสัย

ทั้งยังเป็นทาสที่ไม่มีเจ้านายเป็นตัวเป็นตนเสียด้วย

ใช่แล้ว ทาเคมิจิรักแมว มาก
ม า ก
ม า ก

น่าเสียดายที่แม่ของเขาแพ้ขนของพวกมัน

สิ่งที่เขาทำได้ก็มีเพียงการวนเวียนไปที่คาเฟ่แมว ฟอลไอจีแมว ซับยูธูปช่องแมวและคอยให้อาหารแมวจรที่ผ่านทางมาแถวบ้านเพื่อเติมพลังทดแทนการขาดแมวในชีวิต

และด้วยเหตุผลบางอย่างเหล่าแมวเองก็ชอบพอเขามากทีเดียว?

เพราะฉะนั้นแล้ว

เขา..ไม่ได้รู้วิธีการเอาใจใส่ดูแลแมวจริงๆเสียเท่าไรเลย

*คำเตือน*

การกระทำหลายไปอย่างที่ทาเคมิจิทำนั้นไม่สามรถเชื่อถือได้หรือใช้งานได้จริง กรุณาอย่าให้สิ่งที่มันไม่ควรกิน อุ้ม จับ หรือทำให้พวกมัน/ตัวคุณเองเครียดหรือเจ็บป่วยจากการกระทำของคุณ ที่เขียนทั้งหมดนี้ก็เพื่อความบันเทิงของฟิคเรื่องนี้เท่านั้น ขอบคุณค่ะ

(+ไม่งั้นแงวปลอมจะได้กินอาหารแมวจริงด้วยค่ะฟฟฟ)

เพราะงั้นแล้วพอเขาได้เห็นแมวเมนคูนสุดหล่อขนสลวยตัวใหญ่กระโจนเข้าใส่ แทนที่จะหลบเลี่ยง ร่างกายเขาก็ทำเพียงคุกเข่าลงแล้วอ้าแขนรอรับมันเข้าสู่อ้อมอกเท่านั้น

เมื่อเข้าสู่ระยะการทักทาย(โจมตี)เจ้าเหมียวสีดำก็ฟาดอุ้งเท้าของมันเข้าใส่เขา!

เสียงขู่แฟ่ดๆสุดน่ารักที่ได้ยินทำให้ทาเคมิจิใจเจ็บไพหมด

นี่ยังไม่นับอุ้งมังคุดที่เผยออกมาให้เห็นตอนที่เท้าเล็กของมันฟาดเข้าใส่!

"โอ๊ะ เนโกะพันช์จิ!"

แม้จะกำลังโดนหมัดแมวเล่นงานแต่ทาเคมิจินั้นเหมือนคนตกอยู่ในห้วงรัก

นิ้วชี้ของเขาแตะเข้ากับอุ้งนุ่มๆน่าบีบเค้นที่ว่า

เป็นคุณเหมียวที่ใจดีจังเลยน้า

เลือกที่จะโจมตีแต่ก็ไม่ได้กางเล็บออกมาด้วยซ้ำ

มาขู่ให้ไปไกลๆรึเปล่า? เขาเผลอเข้ามาในอาณาเขตของมันเข้าอย่างนั้นสินะ?

แต่สัมผัสเบาๆของอุ้งที่หยุดลงกับนิ้วของเขาทำให้ทาเคมิจิคิดว่าใช้ชีวิตนี้ได้คุ้มค่าแล้ว

..บางทีอาทิตย์นี้ก็อาจจะไม่ได้แย่ขนาดนั้น

...แม๋ว..?

มันส่งเสียงที่เหมือนการตั้งคำถามแต่ก็ยังคงความไม่เป็นมิตรเอาไว้ออกมา

ดวงตาสีสัมฤทธิ์ก้มมองอุ้งเท้าของตนสลับกับหน้าเขาจนค่าความน่าเอ็นดูพุ่งทะลุหลอดออกไปนอกโลกแล้ว

แย่แล้ว ถ้าเอียงคอใส่กันแบบนั้นละก็---

'หมับ!'

...ทำไปซะแล้ว

อุ้มขึ้นมาซะแล้วล่ะ...แฮะๆ

ได้สัมผัสขนหน้านุ่มของเจ้าเหมียวตัวใหญ่เข้าเต็มๆวงแขนแล้ว

ฮือ

ฟิ น

...ต่อจากนี้ก็ได้เวลาเป็นที่ในเล็บไซส์มนุดแล้วสินะ(...
แฮ่ม ลองทำตัวเป็นมิตรดูก่อนแล้วกัน

"...น่าๆเป็นเด็กดีนะเจ้าเหมียว"

เขาไล่มือไปตามหลังของมันแล้วลูบเบาๆอย่างเอาอกเอาใจ

อย่าฆ่าผมเลยนะคับ

...แต่แล้วเขาก็ได้เห็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็น

ฝูงแมวที่เข้าแถวเป็นระเบียบเรียบร้อยเมื่อครู่พากันแผดเสียงร้องออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน!

ทำไมพอฟังดูดีๆแล้ว(...

นี่มัน...กำลังหัวเราะเยาะอยู่รึเปล่านะ...?

แมวที่ดูเหมือนจะเป็นจ่าฝูงตัวนั้นกำลังกลิ้งตัวอยู่กับพื้นจนขนยุ่งไปหมด!

อยู่ๆเจ้าเหมียวเมนคูนในอ้อมแขนก็ดีดดิ้นขึ้นมาในอ้อมแขนจนเกือบจะตกอยู่รอมร่อ

แย่แล้ว--อย่าบอกนะว่าฉันไปทำให้ขายหน้าแมวด้วยกัน!?

ทาเคมิจิตาโต เขาแอบกระซิบขอโทษมันซ้ำๆ แต่พอเห็นท่าทางโมโหนั่นก็อดไม่ได้ที่จะกอดมันเอาไว้จนกว่ามันจะสงบลง

ถ้าปล่อยไปแล้วไปตีกับตัวอื่นจนเจ็บตัวก็คงแย่

ผ่านไปไม่นานในที่สุดแล้วเจ้าเหมียวก็สงบลง หน้าตาตอนหอบลิ้นห้อยนี่ก็น่ารักมากเหมือนกัน

ทาเคมิจิยิ้มอ่อน อีกเรื่องที่ทำให้เขาแปลกใจมากก็คงไม่พ้นเรื่องที่จนแล้วจนรอดเจ้าเหมียวนี่ก็ยังไม่ได้กางเล็บใส่เขาเลย

ถึงจะฟาดอุ้งตุ้บตั้บๆเลยก็เถอะแต่เขา..ก็ไม่ได้เลือดเลยแม้แต่แผลเดียว

เป็นเด็กดีจริงๆเลยน้า...

อยากหอมหัวสักสิบที แต่กลัวเจ้าเหมียวโดนเพื่อนแมวหัวเราะเยาะอีก(...

"สงบลงแล้วเหรอ เก่งมาก! ขอโทษที่เอาแต่ใจแล้วอุ้มขึ้นมานะ แต่พอพุ่งเข้ามาแบบนั้นมันเลยอดไม่ได้น่ะสิ แฮะๆ"

เขาเกาตามตัวมันอย่างเอาใจ จะบอกว่าง้อก็ไม่ผิด

โอ๊ะ ตัวเหลวแล้ว?

น่ารัก น่ารักกก น่ารักกกก--ตอนที่ทำตัวเหลวๆตาปรือๆแบบนี้มันเหมือนกับ--

...

เหมือนกับ...ตอนที่ไปติวกับฮินะครั้งก่อนเลย

ฮินะที่เรียนพละคาบสุดท้ายแต่ก็ยังมาช่วยติวให้เขาเพราะว่าวันถัดมามีสอบย่อย...

แฟนสุดน่ารักของเขาที่เอนตัวมาพิงเข้าด้วยกันตาปรือๆ จนทำให้ใจของเขาเต้นแรงไปหมด

ฮินะที่พึ่งเลิกกันไป...เมื่อสองวันก่อน

ความรู้สึกเศร้าหมองที่ถูกเจ้าเหมียวตรงหน้าทำให้ลืมไปได้ครู่หนึ่ง

เขาวางเจ้าเหมียวตัวใหญ่ลงกับพื้น

สุดท้ายแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหอมหัวมัน

อย่างกับว่ามันจะส่งไปถึงเธออย่างไรอย่างนั้น

"..จะไปขโมยใจคนอื่นแล้วทิ้งให้เขาเสียใจไม่ได้นะคุณเหมียว"

"ถึงมันจะช่วยไม่ได้ก็เถอะเนอะ ฮึก"

เขาปาดน้ำตาออกแล้วหัวเราะเบาๆกับมันที่ทำตาโตใส่เขาที่กำลังร้องไห้สมเป็นเจ้าขี้แย

ก็เขาไม่ใช่ผู้หญิงนี่
จะทำยังไงได้กันล่ะ

'ฮืออ ขอให้ฮินะมีความสุขมากๆด้วย--แงงงง'

เสียงอ้อๆแอ้ๆของคนเมาที่ขอพรไม่รู้ข้อที่เท่าไรแล้วดังขึ้นในความทรงจำของเขา

เลิกเล่นกับแมวได้แล้ว ได้เวลาต้องตามหาของที่หายไปเสียที

สิ่งที่นึกออกเมื่อครู่ทำให้เขามองหากล่องขอพรที่สมควรจะมีกระป๋องเบียร์ที่ไม่ได้เปิดตั้งอยู่

ตรงนั้น

เขาเดินฝ่าวงล้อมแมวเพื่อตัดผ่านพวกมันไป...เพราะนั่นเป็นที่เดียวที่พอมีทางให้เดินอยู่

แต่ทาเคมิจิก็ถูกขวางเอาไว้

โดยบรรดาแมวเหมียวที่เคยเรียงรายอยู่ซ้ายขวาจนพอจะมีทางให้เดินต่อ

ท่าทางขี้เล่นของพวกมันเมื่อครู่หายไป

เหลือไว้เพียงสีหน้าดุร้าย..ยิ่งเขาเข้าใกล้ขั้นบันไดที่มีแมวสองตัวยืนมองเขาด้วยสายตาลุกวาว..ก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

เฮ้!! เขียนจนตามพาร์ทพิบาจิทันแล้ว😳✨✨✨

พอไปย้อนอ่านดูตอนต้นๆเหมือนฟิคผีจังคุณ(... บางทีกายอาจจะเขียนแนวนั้นรุ่งก็ได้นะ🤔

ผลโพลยังไม่เสร็จแต่สูสีจนงง5555 เชือดเฉือนกันมากนะ65555

ก็เล่นโพลใหม่ไปเลยสิคะ💅

!!! ผลโพลแรกออกมาแล้วจ้า! แอบประหลาดใจเบาๆเพราะตอนแรกซันสุนำลิ่ว แต่ก็นะตามที่ฮัคไคได้พูดไว้(?) 'ทากะจังจะชนะครับ' แล้วพี่มิทก็ชนะไปสวยๆขร่ะ😳✨ รอบทเลอ

...หมั่นไส้โพลสองจริงๆขนาดร่างแมวนายคนนั้นก็ยิ่งนำโด่ง🙄✨

แวะมาบอกว่าวันนี้มาเลทนะคะ ดูๆแล้วอาจจะได้กาวช่วงเที่ยงคืนเลย👀💦

ถ้าหากว่าเด็กหนุ่มหนึ่งเดียว(?)ในที่นี้อยู่ในสภาวะปกติ บางทีแล้วเขาก็อาจจะทำตัวบ้าบอ ไล่โอ๋กับความน่ารัก สร้างของเล่นแมวแบบง่ายๆมาเล่นแบ่งปันความรักให้พวกมันอย่างเท่าเทียมกันจนมืดค่ำ กลับบ้านไปขนถุงอาหารแมว แมวเลียหรือถ้วยใส่น้ำพร้อมน้ำสะอาดขึ้นเขามาเลี้ยงพวกมันมื้อใหญ่แล้วก็ได้

ซึ่งก็คงจะออกมาเป็นภาพที่น่าดูชมไม่น้อยสำหรับฝั่งโตมันที่พากันถืออาหารแมวคนละชามแล้วมองหน้ากันท่ามกลางสถานการณ์ที่น่างงงวยและขบขันนี้
น่าเสียดายที่ทาเคมิจิในตอนนี้แค่อยากจะกลับบ้านไปเปิดเพลงเศร้า กินมันฝรั่งทอดกองเท่าภูเขาแก้เครียดและเหม่อลอยกับความรักที่ไม่สมหวังจนหลับไปเท่านั้น

เขามองพวกมันด้วยสายตาเหนื่อยๆ

"นี่"

เสียงเรียกของเขาเรียกความสนใจจากพวกมันได้อย่างดี

ร่างของเหล่าแมวที่อยู่บนระดับเท่าๆกับเขานั้นเริ่มเกร็งขึ้นมา เหมือนกับว่าถ้าเขาขยับผิดไปแม้แต่นิดเดียวก็พร้อมที่จะโจมตีเข้ามาทันที

ในขณะที่แมวที่อยู่บนขั้นบันไดนั้นเพียงจ้องมองมานิ่งๆเท่านั้น

เขาหลบสายตาของพวกมันสองตัวแล้วก้มลงเล็กน้อยเพื่อกวาดสายตาไล่เลียงไปยังสายตาที่หรี่มองมาแต่ละคู่ด้วยรอยยิ้มเหนื่อยๆ

"ขอฉันผ่านไปหน่อยได้รึเปล่า?"

พวกมันไม่มีตัวไหนส่งเสียงตอบกลับมา

'มาว'

เป็นเจ้าตัวที่ยืนอยู่บนขั้นบันไดที่ส่งเสียงตอบกลับคำเดียว

'ไม่'

เขาฟังไม่ออกหรอก แต่ดูจากทีท่าทีที่เหมือนกับเห็นเขาเป็นมดปลวกแล้ว 'ไม่' ก็คงจะเป็นคำตอบของสิ่งที่เขาเอ่ยถามออกไป

ถึงพวกมันจะเป็นแมวที่ดูเผินๆแล้วจะไม่มีสติปัญญาจะตอบกลับมาก็เถอะ

แต่ทาเคมิจิก็เชื่อนะ..ว่าแมวคือสิ่งมีชีวิตที่คิดจะครองโลก

ดูท่าว่าขอดีๆจะไม่มีประโยชน์...

เขาคงต้องพยายามเจรจากับเจ้าจ่าฝูงที่ยืนเด่นเป็นสง่าไม่ยอมขยับไปไหนอยู่ที่เดิมตรงโน้น

"ทำยังไงถึงจะยอมให้ผ่านไปได้งั้นเหรอ? หึ๊?"

ถึงอย่างนั้นเขาก็ลงไปนั่งยองๆให้อยู่ในระดับพอๆกันแล้วถือโอกาสเอื้อมมือไปยังตัวที่อยู่ใกล้ๆแล้วเกาคางมันอย่างถือวิสาสะ

ยิ่งเขาไล่มือไปตามกรอบหน้าและใบหูเจ้าเหมียวสีเข้มที่มีลวดลายเป็นเอกลักษณ์ลากจากขมับไปจนถึงหลังหัวด้านซ้าย ตาสีฟ้าของมันก็เบิกกว้างแล้วผงะถอยไปจนนั่งกับพื้นซะอย่างนั้น

หมดมาดแมวเจ้าถิ่นเมื่อครู่จนเขาอดจะหัวเราะออกมาไม่ได้

ยิ่งเขาเห็นท่าทางง่กเงิ่นไปไม่ถูกของมันเขาก็ยิ่งได้ใจ

ทาเคมิจิระบายยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นนักออกมา

ดวงตาสีฟ้าเช่นเดียวกันมองสบเข้าหาอีกฝ่าย

คู่นึงยิ่งเลิกลั่กไม่มีชิ้นดีที่อยู่ๆเขาก็เอนตัวเปลี่ยนจากการนั่งยองมาคุกเข่าเข้าหามัน

จะบอกว่าลดระยะห่างเข้ามาใกล้ชิดเลยก็ไม่ผิด

เป็นแมวที่ขี้ตกใจจังนะเนี่ย

แต่ก็เพราะเมื่อกี้แสล๋นหน้าเข้ามาขู่ใกล้ๆนั่นแหละถึงได้น่าแกล้งน่ะ

ทาเคมิจิหัวเราะในใจแล้วหักนิ้วตัวเองยิ้มๆกะว่าจะขยุมพุงให้หายมันเขี้ยวสักที

แต่พอมองดูดีๆแล้ว?

"โอ๊ะ? มีรอยบากที่ปากด้วย"

นิ้วโป้งของเขาไล่ผ่านปากของมัน---

???

อยู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงที่แผดขึ้นมาจากด้านหลัง

พอหันไปมองพร้อมๆกับแมวตัวอื่นที่สะดุ้งขึ้นตามๆกัน..เขาก็ได้เห็นมัน

แมวสยามหรือแมวไทยที่กำลังใช้อุ้งปิดหน้าปิดตาตัวเองอยู่ข้างเจ้าเหมียวเมนคูนที่เข้ามารวมกลุ่มอีกครั้งแล้ว

ท่าทางที่ดูคล้ายกับมนุษย์ที่กำลังเขินอายขั้นสุดนั้นทำให้เขาอดฉีกยิ้มออกมาไม่ได้

แมวก็เขิน(?)เป็นเหรอเนี่ย!

มันเลื่อนอุ้งขึ้นๆลงๆที่ใบหน้าทำท่าเหมือนอยากดูแต่ก็ไม่อยาก

หรือเขาคิดไปเองแล้วมันแค่ทำความสะอาดขนอยู่กันแน่นะ?

จนกระทั่งเจ้าเมนคูนยกอุ้งขึ้นฟาดหัวมันจนหน้าคะมำนั่นแหละเขาถึงได้หลุดขำพรืดออกมาจนได้

"อุบ--ฮะๆๆๆ"

แมวนี่สุดยอดเลยนะ

แป็ปเดียวก็เหมือนกับความเครียดละลายหายไปแล้ว

ทาเคมิจิส่ายหัวยิ้มๆก่อนจะหันกลับมาสนใจเจ้าเหมียวหน้าบากที่ถือโอกาสหนีไปหลบหลังแมวขนสั้นสีเทาอีกตัว

พันธุ์รัซเซี่ยนบลู...รึเปล่านะ?

เป็นพ่อหรือแม่รึเปล่าหว่า

มันมองมาที่เขาด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ ท่าทางเหมือนแม่ไก่กับลูกไก่ไม่มีผิด

ถ้าหากลูกไก่ตัวใหญ่กว่าแม่จนหลบไม่มิดละก็นะ

เขาหัวเราะขึ้นจมูกกับภาพน่ารักๆที่เห็น ถ้าหากว่าสามารถแบ่งปันสิ่งที่เห็นนี้ให้เพื่อนของเขากับเธอได้ ทาเคมิจิก็คงได้ยิ้มจนปวดแก้มไปแล้ว

เด็กหนุ่มสบตาตอบกับดวงตาสีเทาที่มีเส้นขีดของแมวตรงหน้า

แค่เขามองผ่านมันไปทางเจ้าเหมียวที่อยู่ด้านหลังนิดเดียวมันก็ส่งเสียงขู่เขาเข้าให้แล้ว

เป็นแม่แมวแน่แล้วมั้ย

ไม่ได้อยากทำให้กลัวแท้ๆเลยน้า

"ขอโทษๆ...ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ตกใจหรอกนะ"

เขาโบกมือแล้วส่งยิ้มแหยๆให้มัน
..แน่นอนว่ามันไม่รับคำขอโทษแต่อย่างใด

จะขอคืนดียังไงดีล่ะทีนี้(...
ปกติก็คงต้องรอให้มันหายโกรธใช่รึเปล่า?

ถ้าเกิดเกลียดมนุษย์ขึ้นมาก็คงแย่เลย

ของที่แมวชอบ...ก็ไม่มีติดตัวมาเลยซักอย่างเดียว แฮะๆ...

อย่างน้อยถ้าล่อให้เข้ามาใกล้จนเกาคางง้อได้อย่างทุกทีละก็...

อ๊ะ

ถึงจะไม่ใช่อาหารแมวก็เถอะ
แต่ถ้าเป็นอาหารก็อาจจะได้ผลก็ได้

ฉันนี่มันอัจฉริยะจริงๆ!

ทาเคมิจิล้วงมือเข้าไปในกระเป๋านักเรียนที่สะพายอยู่บนไหล่มาตลอดเย็น

จ๊างงง✨

ถุงอันปังแสนอร่อยที่ซื้อมาเพื่อกินแก้ช้ำในคืนนี้ยังไงล่ะ!

...เขาคิดว่าแมวน่าจะกินมันได้นะ...
อย่างน้อยเขาก็ไม่คิดว่าไส้ถั่วแดงจะเป็นอันตราย...

แค่นิดเดียวก็คงไม่เป็นไร...?

"เอานี่ คืนดีกันนะ?"

เขายื่นขนมปังหวานในมือให้กับแม่แมว(?)ที่มองถุงในมือเขาด้วยสายตาไร้เยื่อใย

ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล...

หรือเพราะว่าเขายังไม่ได้แกะห่อให้ก็เลยไม่ได้กลิ่นของกิน?

ทาเคมิจิเก็บมันกับมาก่อนจะแกะซองออกให้ มือก็เช็ดกับทิชชู่ที่แถมมาด้วยก่อนด้วยความเคยชิน

"อร่อยนา ไส้ถั่วแดงนี่กินแล้วอร่อยจนอยากร้องไห้เลย"

ถึงเขาจะร้องไห้ประจำอยู่แล้วก็เถอะ...

แม่แมวมองเขาด้วยสายตาเหมือนจะถามว่าจะเอาอย่างนี้จริงๆนะเหรอ

แล้วพอสบโอกาสที่มันอ้าปาก(น่าจะเพื่อขู่เขาอีกรอบ)อันปังชิ้นไม่ใหญ่มากก็ถูกดันเข้าปากของมันอย่างรวดเร็ว!

เจ้าลูกแมวตัวเบ้งที่อ้าปากเหวอกับภาพที่เห็นเองก็ได้รับไปหนึ่งชิ้นเช่นเดียวกัน!

'ม้าว!"

*ขอเตือนอีกครั้งว่าอย่าเอาของกินที่ไม่ควรให้แมวกิน + เอาอะไรยัดปากน้องนะคะฟฟฟ*

ทันทีที่เคี้ยวหมดแม่แมวก็ย่างสามขุมเข้ามาหาเขาด้วยความรวดเร็ว

ถ้าหากมันเป็นมนุษย์เขาคงได้โดนกระชากคอเสื้อไปแล้ว

แต่เพราะว่ามันไม่ใช่..

เขาก็เลย..เอาอันปังยัดปากที่อ้าออกนั่นเข้าไปอีกชิ้น(...💦

โอเค...เขาอาจจะแตกตื่นจนเผลอทำอย่างนั้นแต่มันก็เพราะสิ่งมีชีวิตที่สัญชาตญาณความเป็นแม่สูงนั้น...น่ากลัวกว่าแมวเมนคูนสุดหล่อที่วิ่งดุ๊กๆกระโจนมาฟาดอุ้งมังคุดใส่...

"...อย่างน้อยมันก็อร่อยจริงนะ..?"

เขาหัวเราะแฮะๆให้มัน...และก่อนที่จะโดนง้างอุ้งใส่(คราวนี้มันน่าจะกางเล็บแล้ว)

เขาก็ถือโอกาสตัดหน้ามันโดยการอุ้มมันมานั่งตักเขาอย่างสงบ

"..."

เสียงพูดคุยที่เริ่มกลับมาอีกครั้งหลังจากที่แมวสยามโดนฟาดอุ้งใส่ก็พลันดับลงเหมือนถูกสับสวิตซ์

อย่างน้อยเจ้าเหมียวบนตักเขาก็สตันท์ไปเหมือนกัน

เขาหัวเราะแบบเจี๋ยมเจี้ยมแล้วเริ่มนำวิถีที่เรียนรู้มาโดยประสบการณ์มาใช้

ก่อนอื่นก็ต้องเรียกความสนใจ...

เขาไล่มือลูบไปตามกระดูกสันหลังของมันแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอเข้ากับ...ปลอกคอ?

โอ๊ะ ไม่ใช่แมวจรสินะเนี่ย

พอเกี่ยวป้ายชื่อขึ้นมาดูก็พบว่าเจ้าเหมียวรัซเซี่ยนบลูตัวนี้ชื่อว่ามิทสึยะ ทาคาชิ...

มีทั้งชื่อ ทั้งนามสกุลเลยเหรอเนี่ย...💦

ถ้างั้นก็...

ทาเคมิจิยกอุ้งทั้งสองข้างของแมวบนตักขึ้นมาแนบกับริมฝีปากของตัวเองแล้วจุ้บมันเบาๆทั้งสองข้าง

'ม๊าว!! ม๊าวๆๆ!'

เสียงของเจ้าเหมียวหน้าบากดังขึ้นราวกับกำลังประท้วงแทนแม่(?)ของมัน

"ขอโทษนะ ทากะจัง"
"ดีกันนะครับ♡"

The cat was too stunt to speak

'ม๊าวววววววว!!!'

'ไม่นะ ทากะจังงง!!!'

...อะไรบางอย่างบอกเขาว่าเสียงเมื่อกี้น่าจะแปลว่าอย่างนั้น...

จะว่าไปมิทสึยะ ทาคาชินี่...

ชื่อผู้ชายชัดๆเลยไม่ใช่เหรอ(...?

เขามองแมวที่ยังคงแข็งค้างอยู่ที่เดิมก่อนจะปล่อยมันออกจากตักให้เจ้าเหมียวบากมารับตัวกลับไป

...หรือว่าเขาจะทำอะไรเกินไปจริงๆนะ(...?

แต่ยังไม่ทันได้ทบทวนสิ่งที่ตัวเองทำลงไปทั้งหมดสิ่งไม่คาดคิดอีกอย่างก็เกิดขึ้น

'มาว'

เจ้าของเสียงเรียกที่โผล่มาข้างๆตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้อย่างเจ้าแมวแอปริคอทเปอร์เซียขนฟูที่เคยยืนเป็นสง่าอยู่บนบันไดนั้น...

ย้ายมาอ้าปากรอการป้อนอันปังบนตักเขาด้วยอีกตัวแล้ว

...ต้องขออภัยที่ออกทะเลเยอะ + เบียวจัด55555 พอดีกาวสด ถ้าหากว่าจะมองข้ามเรื่องแปลกๆกับความยืดไปได้จะขอบคุณมากค่ะ5555

อ่านเอามันส์กันนะคะ อย่าคิดมาก Head empty, just fluff ไปด้วยกันนะ😂💦

นายคนนั้นชนะก็ได้บทไปตามคาด👀 รอมุมฝั่งโตมันก่อนนะ555

อยากอ่านอะไรไหนจิ้ม👀

วันนี้ก็ยังคงมาต่อตอนเที่ยงคืนนะคะ แฮ่😳 แนะนำให้ผู้ที่ปกตินอนไม่ดึกไม่ต้องอยู่รอนะ มาอ่านเอาเช้าเลยดีกว่า ผมพิมพ์ช้ามากจนเขิน👀💦 จะพากันไม่ได้นอนเปล่าๆ555

ล่าสุดพบเห็นแมวขี้อิจฉา/เห็นแก่กินแล้วหนึ่ง แต่ผมก็จะยังไม่ต่อตรงนั้นหรอกนะ/ยิ้มอ่อน☺️

ดูสิวันนี้จะเขียนถึงไหน😚✨

ท่าทางที่แปลกไปจากไอ้เด็กที่ยิ้มแหย หน้าโง่ๆ ซื่อบื้อๆที่กอดเขาไม่ปล่อ--แค่ก กับดวงตาสีฟ้าที่พอมองดูแล้วก็เปล่งประกายเป็นสีที่บาจิไม่เคยรู้ตัวมาก่อนว่าชอ--ไม่ได้เกลียด..กลายเป็นไอ้ขี้แยที่ทำหน้าเศร้าเหมือนพร้อมจะทิ้งตัวที่ไหนก็ได้แล้ว...

..มันก็ทำให้เขาไปต่อไม่ถูก

ปกติแล้วในหนังที่ดูกับจิฟุยุ ถ้ามีฉากสลัดรัก(?) ไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายจะต้องวิ่งหนีลงบันไดไปแล้วพลาดท่ากลิ้งตกเขาไปให้รถชนจนความจำเสื่อมไม่ใช่เหรอ?

มือที่ค้างอยู่ที่หน้าผากตัวเองถูกลดลงช้าๆอย่างไม่แน่ใจนัก

ไม่ใช่ว่าบาจิไม่เคยมีแฟน

แต่ส่วนใหญ่แล้วคบได้มากสุดอาทิตย์เดียวก็เลิกกันแล้ว

เขาไม่ใช่พวกที่สนใจความรักเสียเท่าไร เพราะงั้นจะบอกว่าระหว่างแฟนกับเพื่อน บาจิก็เลือกโตมันอย่างไม่ต้องสงสัย

ส่วนนึงก็เพราะคิดว่าพวกผู้หญิงไม่น่าจะชอบมาอยู่กลางวงนักเลงก็เลยไม่เคยพาใครมาแนะนำให้ใครรู้จักด้วย

นี่...เป็นครั้งแรกที่มีใครมาทำเรื่องเช่นนี้ในแก๊งเลยก็ว่าได้?

แถมยังเป็นใครก็ไม่รู้ที่บุกเข้ามาแบบไม่สนโลกแล้วยังไม่สะทกสะท้านกับหมัดของเขาเลยก็ว่าได้

แล้วก็คำพูดพวกนั้นอีก

หรือว่าจะบุกมาเพื่อชิงตัว???

สถานการณ์จากนิยายบู๊โรแมนติกโบราณที่พระเอกจะต้องพิสูจน์ตัวกับเจ้าสำนักแล้วขอมือของว่าที่เจ้าสาวอย่างบาจิซั--

ป้าบ!

นั่นเป็นรอบแรกที่จิฟุยุโดนตบหัวในวันนี้

"ถ้าแกยังไม่หุบปากนะจิฟุยุ..."

บาจิกำหมัด เขาแยกเขี้ยวใส่จิฟุยุที่กำลังกุมหัวของตัวเอง
...แต่ก็ยังไม่วายมองเขาด้วยสายตาเป็นประกาย

"...ก็ช่วงนี้บีแอลมันมาแรงนี่ครับ.."

ถึงจะไม่เข้าใจว่าพูดเรื่องอะไรแต่บาจิก็ยกหมัดขึ้นมา--

"นี่"

เสียงเรียกของเด็กหนุ่มไร้ชื่อ(ที่ตอนนี้มีป้ายไอ้หนุ่มแดนมังกรแปะทับไปเพราะคำพูดของจิฟุยุ)เรียกความสนใจของพวกเขาไป

คนที่อยู่ใกล้เขามากที่สุดอย่างเหล่าหัวหน้าหน่วยและรองต่างพากันเกร็งตัวรออะไรก็ตามที่อาจจะเกิดขึ้นได้จากสถานการณ์ตรงหน้า

ไม่มีใครรู้เลยว่าเด็กนี่มาทำอะไรที่นี่

เอาจริงๆก็คือไม่มีใครรู้จักไอ้เด็กนี่ด้วย

ดูจากทรงผมกับการแต่งตัวแล้วก็ดูจะเป็นพวกนักเลงวอนนาบีแต่รอยฟกช้ำดำเขียวที่มีให้เห็นชัดเจนนั่นก็ดูจะเป็นของจริง

เรื่องที่น่าสงสัยก็คงเป็นเรื่องที่ว่าถ้าหากมีความสามารถ(หรือมนต์ดำอะไรสักอย่าง)พอจะหยุดเขาได้แล้วทำไมถึงได้สภาพยับเยินขนาดนี้

ตราแก๊งก็ไม่มี มีแค่ตรารร.คุ้นๆตาอยู่เท่านั้น

เจ้าเด็กนั่นไล่สายตามองไปยังทุกคนไม่เว้นแม้แต่ไมกี้

"ขอฉันผ่านไปหน่อยได้รึเปล่า"

!!!

บทพูดดูสมกับฉากบู๊ในหนังจีนตอนมาท้าสำนักเลย!

ถึงน้ำเสียงจะดูเหมือนกำลังขอร้องอยู่ก็เถอะ?

"ไม่อยากเสียมารยาทกับว่าที่พ่อตา--แค่กไมกี้แน่ครับ!"

จิฟุยุกระซิบกระซาบด้วยท่าทีตื่นเต้นเกินคนที่เจ้าตัวบอกกับปากเองว่าจะมาชิงตัวไปเสียอีก(...

"ไม่"

แน่นอนว่าไมกี้ที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยนั้นปฏิเสธเขาอย่างไร้เยื่อใย

ท่าทีที่ด้วยเหมือนจะมาหยามแต่ก็ไม่เชิงเสียทีเดียวนั้นทำให้เจ้าตัวเริ่มสนใจเรื่องของเด็กนั่นขึ้นมาหน่อยๆแล้วด้วย

ดูจากการที่ไมกี้ไม่ได้ออกคำสั่งให้ใครจัดการอีกฝ่ายไปอย่างเช่นตอนแรกก็เดาได้ไม่ยากว่าเขาคงอยากรู้ว่ามันมาทำอะไรที่นี่

ยังไงแล้ววันนี้โตมันเองก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรเป็นพิเศษเสียด้วย จิฟุยุว่ามาอย่างนั้น

ดราเค่นถอนหายใจอยู่ข้างๆเขาท่าทางอยากลงไปเตะโด่งไอ้หนูนั่นแล้วประชุมให้จบๆไป

เด็กนั่นถอนหายใจ

"ทำยังไงถึงจะยอมให้ผ่านไปได้งั้นเหรอ? หึ๊?"

มันพูดเหมือนกำลังพูดกับตัวเองมากกว่าคนอื่น ดูจะอ่อนใจกับคำตอบที่ได้รับ

บาจิเหลือบมองจิฟุยุที่มีตาเป็นประกายแวววาว ดูแล้วนี่คงเป็นฉากไคลแมกซ์สักอย่าง?

มือมันกำผ้าเช็ดหน้าที่เอามาจากไหนไม่รู้ไว้แน่น--

ก่อนที่มันจะทำหน้าเสียศูนย์ที่เนื้อเรื่อง(?)ไม่ได้เป็นไปตามที่คาดไว้

แหงสิ ใครมันจะบ้ามาท้าตีไมกี้ในดงโตมัน

บาจิกลอกตาแล้วมองมือไอ้หนูนั่นที่จู่ๆก็ยื่นไปคว้าหมับเข้าที่คางของฮัคไค

มันลอบโจม--...ตี...?

บาจิมองมือเล็กๆไล่ไปตามกรอบหน้าของคนตัวสูงกว่ามากอย่างนุ่มนวล???

ฮัคไคที่ยืนทำหน้าเข้มอยู่ข้างมิทสึยะถึงกับทำปากพะงาบๆที่เจ้าเด็กเตี้ยที่ลงทุนเขย่งปลายเท้าสุดตัวเพื่อที่จะทำอย่างนั้น

...ถ้าเป็นการลอบโจมตีจะนับว่าได้ผลก็คงได้

หน้ามันแดงแปร๊ดเมื่อไอ้หนูที่ไร้ความเกรงใจนี่ถึงกับเล่นลามไปถึงใบหู

แล้วฮัคไคที่สะบัดหน้า ผงะถอยออกไปก็ล้มก้นจ้ำเบ้า

นอกจากมิทสึยะแล้วบาจิก็อยากจะหัวเราะเหมือนกับเสียงแผ่วๆรอบตัวที่เขาได้ยิน
เพราะนี่มันก็ไม่ได้ต่างจากสถานการณ์ของเขาก่อนหน้าเสียเท่าไร

...แต่ในอกก็รู้สึกเหมือนมีอะไรคันยุบยิบๆจนขำไม่ออก

เขาดันหน้าจิฟุยุที่จ้องเขม็งมาหาให้หันไปอีกทาง

"บาจิซังอ่า! ตอนนี้รู้สึกยังไงรายงานผม--แอ่ก"

ฮัคไคกำลังลนลาน

นั่นคือการกล่าวน้อยไปกว่าความจริงอยู่มาก

เขากำลังแตกตื่น!!!

นี่มันเกิดอะไรขึ้น!??

เขาจำได้ว่ายืนคุมหลังทากะจังอยู่ดีๆก็ถูกผู้บุกรุกเขย่งมาดึงคางลงมาจ้องตาปิ้งๆ!?

อาจจะเพราะตาอีกฝ่ายสีฟ้าใสสวยมาก พอเขาตั้งสติได้ก็กำลังถูกประคองใบหน้าเอาไว้แล้ว

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำแต่ประดับไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนตรงหน้านั้นยิ่งทำให้ฮัคไคเลิ่กลั่กกว่าเดิมเสียอีก

นี่มัน--อะไร๊!?

สัมผัสนุ่มนวลแตะเบาๆไล่ไปทั่วใบหน้าก่อนจะแตะเข้าที่ใบหู---

มากไปครับ

ฮัคไคผงะถอยหลัง ขาพันกันจนล้มลงก้นจ้ำเบ้าทั้งอย่างนั้น

"ทะ ทำอะไรน่ะ!"

เอ่ยถามออกไปอย่างไม่เข้าใจสุดขีด

นอกจากจะไม่ได้รับคำตอบแล้วร่างเล็กกว่าก็ยังเลื่อนตัวลงมานั่งยองๆข้างเขาแบบใกล้ชิดกันยิ่งกว่าเดิมเสียอีก!

อีกฝ่ายยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาให้เห็นในขณะที่พวกเราสบตากัน

ทำไมถึงได้รู้สึกว่าควรหนีคนตัวเล็กนี่ไปให้ไกล--ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะ-

อีกฝ่ายหักนิ้วด้วยสีหน้าเหมือนกำลังจะทำอะไรบางอย่างที่ไม่ดีเท่าไรต่อเขาเท่าไร

"โอ๊ะ? มีรอยบากที่ปากด้วย"

เสียงใสว่า สายตาเลื่อนลงไปมองที่ริมฝีปากของเขา--ก่อนฮัคไคจะถูกสัมผัสลงบนมัน

นิ้วโป้งของอีกฝ่ายไล่ผ่านปากของเขา

'เท่จังเลยนะ'

เหมือนกับจะได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายไม่ได้พูดออกมา

ภาพของหัวหน้าหน่วยที่หนึ่งอย่างบาจิซังถูกจัดการอย่างง่ายดายทั้งยังถูกขโมยจุ้บที่หน้าผากไปนั้นทำให้สมองของเขาเผลอจินตนาการความเป็นไปได้ที่อาจจะเกิดขึ้นก็ได้ขึ้นมา

จะ--จะจูบงั้นเหรอ--!?

หน้าของชิบะ ฮัคไคกำลังจะระเบิดภายในสาม---

"ว๊ากกกกก!? บาจิซัง!! ผมทนดูไม่ได้แล้ว!! ว่าที่เจ้าบ่าวของบาจิซังกำลังจะ--!!"

เป็นจิฟุยุที่แผดเสียงเรียกสติเขาขึ้นมา

และในระหว่างที่ผู้บุกรุกกำลังหันไปสนใจหมอนั่น--

ป้าบ!

"เจ้าสาวเชี่ยไรล่ะ เลิกเพ้อเจ้อซักที"

...ฮัคไคก็สบโอกาสลุกหนีไปหลบหลังมิทสึยะอย่างรวดเร็ว!!

"ทากะจัง!"

ช่วยผมด้วย!!

"ไม่เป็นไรใช่มั้ย? โทษที ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว"

หัวหน้าหน่วยของเขาตบบ่าปลอบโยนเขาที่หนีจากเงื้อมือผู้บุกรุกมาได้ และพอตรวจดูคร่าวๆจนพอใจว่าเขาไม่เป็นอะไรในที่สุดแล้วอีกฝ่ายก็หันไปประจันหน้ากับคนผมทองตาสวยตรงหน้า!

เอาเลยทากะจัง! จัดการเลย!!

เมื่อคนแปลกหน้าหันกลับมาเขาก็ประพริบตาปริบๆให้ได้เห็นก่อนจะแอบหัวเราะออกมาเบาๆด้วยท่าที...น่ารัก

...มาจากไหนวะนั่น

สายตาที่มองพวกเขาด้วยความเอ็นดูขั้นสุดนั้นทำให้ฮัคไคไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรจากเขากันแน่

เรื่องที่จิฟุยุแผดเสียงขึ้นมาดังก้องอยู่ในหัว

เจ้าบ่าวเจ้าสาว???

ต้องบอกก่อนเลยว่าประสบการณ์ความรักของฮัคไคนั้นเท่ากับ 0

จะในแง่ของครอบครัวหรือคนรัก คนสองคนที่บอกได้ว่ารักเขาในโลกใบนี้ก็คือพี่สาวอย่างยูสึฮะและพี่ชายอย่างทากะจัง

เพราะฉะนั้นแล้ว...

เจ้าบ่าวเจ้าสาว = แต่งงาน
แต่งงาน = ความรัก
ความรัก = ???

หรือว่านี่จะเป็น...การเรียกร้องความสนใจอย่างหนึ่ง?
บางทีอาจจะเป็น...จากคนที่ชอบ?

ถึงจะไม่ได้สนิทกันแต่เขาก็เคยเห็นน้องสาวของไมกี้ทำเรื่องแปลกๆเพื่อเรียกร้องความสนใจจากสาวน้อยอีกคนตอนที่ไปช็อปปิ้งเสื้อผ้ากับทากะจัง

...ไม่ก็นี่อาจจะเป็นการจีบแบบรุนแรงแขนงหนึ่ง?

*กรุณาอย่าไปรุ่มร่ามกับใครนะคะ ทาเคมิจิเห็นพวกเขาเป็นแมวเท่านั้นจึงได้เกิดสถานการณ์นี้ขึ้น*

เขาที่เริ่มใจเย็นลงบ้างแล้วเผลอสบตาเข้ากับดวงตายิ้มๆคู่นั้น

"เฮ้"

ก่อนที่จะถูกดึงความสนใจไปโดยทากะจังแทบจะทันที

อีกฝ่ายกระพริบตาปริบๆก่อนจะทำหน้าเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา

"ขอโทษๆ...ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ตกใจหรอกนะ"

เจ้าตัวยกมือขึ้นมาเหมือนกำลังขอโทษขอโพยทั้งยังส่งยิ้มแหยมาให้

เขามองอีกฝ่ายที่มีสีหน้าสำนึกผิด สายตาที่ช้อนมองมาก็เหมือนมีน้ำตาคลออยู่ด้วยซ้ำ

...เหมือนเห็นภาพซ้อนกับแมวส้มแถวบ้านทากะจังที่ชอบมาอ้อนขออาหารจากลูน่าจังกับมาน่าจังเลย(...

"นายต้องการอะไรกันแน่"

ทากะจังเอ่ยถามออกไปท่ามกลางวงล้อมของเหล่าคนที่ก็อยากรู้เช่นเดียวกัน

ราวกับจะตอบรับคำถามที่ว่า เจ้าตัวการก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก

รอยยิ้มภาคภูมิใจของคนที่หยิบถุงอะไรบางอย่างขึ้นมาจากกระเป๋านั้นทำให้ฮัคไคมองมันอย่างไม่ไว้วางใจเช่นเดียวกันคนอื่นๆ

เหมือนกับได้เห็นเอฟเฟคในการ์ตูนและแสงระยิบระยับออกมาจากถุง

..มันคือถุงอันปัง..?
อันปังนี่..มันมีอะไรงั้นเหรอ..?

"เอานี่ คืนดีกันนะ?"

เจ้าตัวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มสว่างไสว✨

ไม่ต้องนับคนอื่น ถึงมันจะน่ารักขนาดไหนแต่ฮัคไคเองก็ยังกลับไปทำหน้าปลาตายด้วยอีกคน

โดยเฉพาะเจ้าของคำถามอย่างทากะจัง...

"อร่อยนา ไส้ถั่วแดงนี่กินแล้วอยากจะร้องไห้เลย"

ยังอีก! ยังโฆษณาต่ออีก!?

แต่เมื่อได้ยินชื่อไส้ ทุกสายตาก็หันไปมองหัวหน้าแก๊งแว๊บนึงโดยอัตโนมัติ

...หรือว่าจะเป็นของสำหรับไมกี้กันนะนั่น(...

"เลิกบ่ายเบี่ยงแล้--"

หงับ

???

โดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวมิทสึยะได้ถูกอันปังที่ว่าจู่โจมเข้าที่ปากเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ฮัคไคมองหัวหน้าหน่วยของตัวเองโดนเอาขนมปังยัดปากเหวอๆ

"อุ่ก!?"

แล้วก็ถูกกระทำเช่นเดียวกันในไม่กี่วินาทีถัดมา!

"..."

เขาไม่เคยเห็นทากะจังเลือดขึ้นหน้าเร็วขนาดนี้มาก่อนเลย...

...แต่อันปังที่ว่านี่...ก็อร่อยจริงๆนั่นแหละ(...

ฮัคไคเคี้ยวขนมปังหวานที่ว่าช้าๆ จะให้คายของอร่อยออกมาก็รู้สึกแปลกๆ ถึงใจนึงจะคิดไปว่ามันอาจจะมีอะไรแปลกๆผสมมารึเปล่า

แต่จะบอกว่าการลอบวางยาของหมอนี่คือการเอาขนมปังยัดปากกันต่อหน้าต่อตาคนเป็นร้อยนี่ก็ฟังดูจะตลกเกินไปหน่อย

ทากะจังย่างสามขุมเข้าไปหาคนรนหาที่ตายด้วยรอยยิ้มมัจจุราช

...ต้องเตรียมเรียกรถพยาบาลแล้วหรือยังนะ

ดูแล้วยังไงคนหัวทองนี่ก็ไม่น่าจะได้เดินลงจากศาลเจ้า

ฮัคไคหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมา--

ติดเพียงแต่ว่า

ทันทีที่ทากะจังอ้าปาก

"แก--"

หงับ

เขาก็โดนอันปังยัดปากเข้าไปอีกชิ้น(...

"...อย่างน้อยมันก็อร่อยจริงนะ...?"

...โอเค

ถึงท่าทางแตกตื่นตอนที่หลับตาปี๋แล้วเอาอันปังยัดปากทากะจังรอบสองของคนตัวเล็กกว่ามันจะดูปุ๊กปิ๊กเหมือนแฮมสเต--แฮ่ม

เอาเป็นว่าโชคดีที่ยังไม่ได้โทร จะได้เปลี่ยนเบอร์ไปจองวัดเลยแล้วกัน

จอมยัดอันปังหัวเราะแฮะๆแล้วทำเรื่องที่ชักจะกลายเป็นเรื่องไม่แปลกเท่าไรแล้วหลังจากหมอนี่มาที่นี่

หรือก็คือการอุ้ม...ทากะจังขึ้นทั้งอย่างนั้นในท่าเจ้าหญิง...

"..."

รอบนี้กลับไม่มีใครหัวเราะออกมาเลย

อาจเพราะไม่เคยมีใครเห็นทากะจังเสียศูนย์จนติดสตันท์สามรอบติดแบบนี้เช่นเดียวกัน

มิทสึยะ ทาคาชิไม่เคยถูกใครอุ้มในท่าเจ้าหญิงมาก่อน

เขาเคยอุ้มน้องๆของเขาในท่านี้บ่อยๆแต่ก็ไม่เคยคิดฝันว่าจะเป็นคนถูกอุ้มเสียเอง

น้ำหนักตัวเขาอาจจะไม่เท่าบาจิแต่อย่างน้อยร่างกายของเขาก็มีแต่กล้ามเนื้อไม่ต่างกันมากนัก

...เขาชักไม่แปลกใจแล้วที่ก่อนหน้านี้ทำไมบาจิถึงทำตัวไม่ถูก

เด็กนี่...เอาแต่ทำเรื่องแปลกประหลาดจนเดาไม่ถูกว่าคิดจะทำอะไรต่อไป ทั้งยังแข็งแรงมากถึงขั้นคุมบาจิเอาไว้ได้ง่ายๆ

แล้วยังเรื่อง...การสกินชิพนี่อีก ดูเผินๆแล้วก็เหมือนกับไมกี้ไม่มีผิดเลยไม่ใช่เหรอ?

ทำเอาอดคิดไม่ได้ว่าถ้าอยู่ด้วยกันได้ก็คงได้ตัวติดกันเป็นตัวเมแน่

ไม่รู้ว่าถ้ากลายเป็นอย่างนั้นดราเค่นจะได้ผู้ช่วยหรือได้ลูกมาอีกคน

มิทสึยะที่วิญญาณหลุดลอยออกจากร่างไปนั้นรู้สึกตัวขึ้นมาก็ตอนที่อีกฝ่ายพาเขาลงมานั่งบนตักและกำลังมองดูบัตรนักเรียนที่เคยอยู่ในอกเสื้อของเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย

ปากของมิทสึยะอ้าออก คิ้วกลับมาขมวดเป็นปมอีกครั้งก่อนจะนึกบางอย่างออกแล้วรีบหุบปากลงเพราะกลัวว่าจะไม่ได้พูดเพราะโดนอันปังยัดปากรอบที่สาม(...

เพราะแบบนั้นแล้วตอนที่แน่ใจว่าในมืออีกฝ่ายไม่มีอันปังอยู่ก็กลายเป็นตอนที่อีกฝ่ายเป็นผู้ที่กุมมือเขาขึ้นมาทั้งสองข้าง...

แล้วคนที่รู้ตัวขึ้นมาก่อนใครว่าจะเกิดอะไรขึ้นนั้นกลับเป็นฮัคไค

"อย่าทำทากะจังนะ!"

เหมือนจะได้ยินเสียงจิฟุยุสูดลมหายใจด้วย?

สิ้นเสียงของรองหัวหน้าหน่วยที่สองก็เป็นเวลาเดียวกับที่ริมฝีปากของเจ้าของตักที่เขานั่งอยู่นั้น...แตะลงกับปลายนิ้วทั้งสองข้างของเขาพอดี

หะ

ตาสีลาเวนเดอร์เลื่อนกลับขึ้นมาสบเข้ากับท้องฟ้าที่สุกสกาวในดวงตาคู่นั้น

"ขอโทษนะ ทากะจัง"

เจ้าแมวส้มขี้อ้อนกล่าวขึ้นเมื่อได้รับความสนใจจากเขา

"ดีกันนะครับ♡"

เจ้าของดวงตาที่หยีลงจนปิดสนิทเมื่อกล่าวจบเอนเอียงแก้มของมันใส่ฝ่ามือของเขา
.
.
.
.
แล้วจะปฏิเสธลงได้ยังไงกันเล่า...

จะ จบพาร์ทสักที...

ตีห้าเลยนะ 55⁵5555⁵555 นับถือคนที่ตามอ่านมาตลอดคืนฟฟฟ

...ผมเบลอจัดเลย ถ้าเห็นคำผิดเยอะๆหรืองงๆอะไรไม่ต้องสืบนะ ผมไม่ได้นอน55555 แต่สงสัยไรถามได้!

รักเขยทุกคนนี่ลำบากจริงๆ อยากเขียนให้ครบแต่คนเขียนจะตายก่อน555555

พะ โพล

แฮ่ม เพราะว่ามีคนคอมเม้นท์กันหลายคนจนผมใจฟู จากที่คิดว่าจะพัก ไฟมันก็ลุกโชนขึ้นมา55555🔥🔥🔥

จะมาต่อเท่าที่ได้ก่อนนะคะ แล้วถ้ายังไหวอยู่ + ยังไม่จบพาร์ทก็จะมาต่อตอนเที่ยงคืนน้า

ผลโพลอยากอ่านมิโซจูกันสินะ! จบนี่ไปจะเขียนต่อให้จ้า! เสียดาย แอบอยากเขียนผีในห้อง(?)กับวันที่ฝนตก👀✨

ทาเคมิจิกระพริบตาปริบๆเมื่อได้สบเข้ากับตาสีดำสนิทของเจ้าเหมียวแอปริคอทเปอร์เซียที่ถูกมัดจุกน้ำพุบนตักของตัวเอง

ใช่แล้ว ไมกี้ได้เข้าไปแทนที่มิทสึยะอย่างแนบเนียนตอนที่เด็กหนุ่มถูกฮัคไคลากไปอยู่ในระยะปลอดภัย(?)จากตัวอันตราย(?)แล้ว

Also มิทสึยะผู้โดนท่าใหญ่เข้าไป :

ด้วยความน่ารักเกินห้ามใจ ทั้งยังความว่าง่ายที่ไม่คิดว่าจะได้รับจากเจ้าเหมียวตัวเดียวกันกับที่ปฏิเสธเขาอยากไร้เยื่อใย(?) ทาเคมิจิอดไม่ได้ที่จะปรับเสียงสองที่ใช้คุยกับแมวตัวอื่นเมื่อครู่ไปเป็นเสียงสามที่เอาไว้ใช้กับแมวบางจำพวกเข้าจนได้

"ว่าไงคะเจ้าหญิง อยากกินอันปังเหรอคะ?"

ทาเคมิจิยิ้มหยอกเอินสาวน้อย(?)บนตักตน

มือก็คว้าหยิบเอาถุงอันปังที่สอดเก็บไปไว้ในกระเป๋าตัวเองก่อนที่จะอุ้มทากะ...คุง? (ที่มาคิดๆดูแล้วน่าจะตัวผู้) ออกมาพร้อมใช้ทิชชู่เช็ดมืออย่างพิถีพิถันอีกรอบก่อนจะเริ่มป้อนมัน

"แค่สองชิ้นพอนะคะ ทานเยอะไปไม่ดีนะ"

"มาว!"

...ดูท่าจะเป็นเจ้าหญิงที่เอาแต่ใจและเห็นแก่กินเสียด้วย

เพราะนอกจากจะได้ยินเสียงเถียงแง๊วๆแล้ว เจ้าตัวเล็กยังยืนขาออกมากอดรัดถุงอันปังตาแป๋ว ราวกับจะบอกว่าทั้งหมดนี่เป็นของฉัน! ใครก็ห้ามกินทั้งนั้น!

...ถึงจะอยากให้ก็เถอะ แต่ของแบบนี้กินเยอะไปคงไม่ดีแน่

หนึ่งคนหนึ่งตัว(?)คุยกันงุ้งงิ้งๆ บรรยากาศหวานแหววเหมือนรู้จักกันมาแรมปี

โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าคนที่ได้ยินบทสนทนานี้สติหลุดไปกี่คนแล้ว

"...ไมกี้ เจ้าหญิง ไมกี้---"

ซันสุพึมพำออกมาทั้งตาลอยๆ ขนาดมุโจที่ยืนข้างกันเองก็ยังตาฟ่าฟาง สมองว่างเปล่าตามไปด้วยอีกคน

[*ลองเขียนผสานมุมกันดูค่ะ จะบอกว่าเป็นโหมดประหยัดพลังงานกายก็ได้ฟฟฟ]

ดราเค่นที่ยืนคิ้วกระตุกยิกๆมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้วก้าวลงบันไดตามเพื่อนสนิทของตัวเองลงมาด้วยอีกคน

"ไมกี้! เลิกกินอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าซักที!"

สิ่งที่ได้รับกลับมานั้นก็คือภาพไอ้เวรนี่ที่แทบจะมุดหัวเข้าไปในถุงอันปัง

เขาได้ยินเสียงไอ้เด็กเวรพอกันที่กำลังหัวเราะกับภาพที่เห็นแล้วยื่นถุงอันปังหนีอีกฝ่ายสุดแขน

อาจเพราะตัวขนาดพอกัน มันก็เลยไม่ได้ผลเท่าไร

ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นเหลือบมองมาทางเขาอย่างขอความช่วยเหลือ

"คุณองครักษ์(?)สุดเท่ตรงนั้นช่วยหน่อยได้มั้ย จะให้เจ้าหญิงกินมากกว่านี้ไม่ได้แล้--แอ่ก"

...องค์รักษ์...

ดราเค่นทำหน้าปุเลี่ยนๆ เขาเป็นรองหัวหน้าแก๊งของโตเกียวมันจิก็จริงแต่ไอ้เจ้าหญิงเวรนี่ไม่น่าต้องมีหรอก องครักษ์อะไรนั่น

"หยุดน้าเจ้าหญิงงงงง"
"..."

...ทำเอาเผลอนึกภาพไมกี้ใส่ชุดเจ้าหญิงดิส**ไปตีกับใครเขาด้วยอีกคน

อยากหาอะไรมาล้างหูล้างตาชะมัด...

เฮ้อ...

ถึงอย่างนั้นดราเค่นก็รับถุงนั่นมาแต่โดยดี

จะให้สองคนนี้เล่นมวยปล้ำกันบนพื้นแบบนี้ไปเรื่อยๆก็มีแต่จะเสียเวลาเปล่าๆ

"อ๊ะ ขอบคุณ--"
"เคนจิน"

ก็เป็นซะแบบนี้ละนะ

เขามองตาไอ้เด็กนั่นที่เหวอไปเพราะเห็นถุงอันปังถูกยื่นต่อไปให้ไมกี้อย่างเรียบง่าย

"ไมกี้ว่ายังไงก็ต้องเป็นอย่างนั้น"

เขายักไหล่ ที่นี่เราทำกันแบบนี้ ไม่ว่าใครก็ขัดไมกี้ไม่ได้ทั้งนั้น

ไอ้เวรนั่นที่รู้ดีกว่าใครเองก็กำลังหยิบอันปังที่ฉกชิงมาเข้าปากอย่างสบายใจเฉิบเช่นเดียวกัน

หน้าแมวๆอย่างผู้ชนะนั่นทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้ ยิ่งเห็นเด็กนั่นหันมาทำสายตาคาดโทษใส่ แต่พอทำหน้าขรึมตอบไปก็หลบตาไปทันที

ก็ดูจะกลัวเป็นนี่

"นี่ แกชื่ออะไรงั้นเหรอ"

ระหว่างที่เด็กนั่นกำลังพยายามแย่งถุงอันปังคืนไปไมกี้ที่ถือมันถอยไปเรื่อยๆจนถึงขั้นบันไดก็ชิงถามขึ้นมา

เด็กนั่นทำท่าเหมือนจะตอบ..แต่แล้วก็มีเสียงเพลงไม่คุ้นหูดังขึ้นจากศาลเจ้าด้านหลังคนทั้งสอง

"อ๊ะ โทรศัพท์ของฉัน--"

เจ้าเด็กหัวทองรีบวิ่งตามเสียงที่ว่านั่นไป

???

เสียงโทรศัพท์เด็กคนนั้นงั้นเหรอ
หรือว่าจะมาที่นี่แล้วลืมเอาไว้?

อย่าบอกนะว่า...

ทั้งหมดที่พวกเขาเสียเวลาประชุมแก๊ง (แถมยังน็อกเอาท์มิทสึยะ ปลุกอะไรบางอย่างในตัวบาจิ ปลุกความเป็นแฟนบอย(และความเบียว)ในตัวจิฟุยุ สร้างแผลใจให้ฮัคไค--)

ก็เพราะว่ามันลืมโทรศัพท์เอาไว้...?

"...งี่เง่าจริงๆ"

ดราเค่นบีบสันจมูกของตัวเอง

แล้วทำไมไม่บอกกันดีๆแต่แรก...
เสียเวลาชีวิตชห.

...แต่เอาจริงๆถึงจะมาขอกันดีๆก็ใช่ว่าพวกเขาจะให้ผ่านไปหาง่ายๆหรอก

ก็นี่มันสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของโตมันนี่

"เจอแล้ว! โชคดีชะมัดที่ยังไม่หายไป!"

"ฮัลโหล ไงอั๊คคุง! ขอบคุณที่โทรมานะ ฉันหาเจอได้เพราะนายเลย! เอ๋ จะชวนไปดื่มที่เดิมเหรอ...ถ้าแค่กระป๋องเดียวละก็..."

เจ้าตัวเดินกลับมาด้วยรอยยิ้ม พอเห็นไมกี้ที่ยืนค้างอยู่ที่เดิมเพราะถูกเมินเข้าก็ถือโอกาสตอนที่อยู่บนขั้นบันไดที่สูงกว่ายีหัวเขาด้วยรอยยิ้ม

ก่อนจะใช้ช่วงที่ทันเผลอเคลิ้มฉกเอาถุงอันปังที่เหลืออยู่ไม่กี่ชิ้นคืนมา

"พอแล้วนะ เดี๋ยวจะท้องเสียเอา---หือ? อ๋อ เปล่าๆพูดกับแมวแถวศาลเจ้าน่ะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ...ฉันไปก่อนนะเจ้าหญิง ไว้คราวหลังจะเอาแมวเลียมาฝากนะ--ห่ะ มันฝรั่งทอด? ฉันมีเพียบเลย เดี๋ยวแวะไปเอามาให้--"

เจ้าตัวโบกมือหยอยๆให้ไมกี้ แวะไปดูอาการของมิทสึยะกับฮัคไค(ที่ทำหน้าเหมือนพร้อมจะพาคนที่เป็นเหมือนพี่ชายหนี) ตบท้ายด้วยการวนไปหาบาจิแล้วลูบหัวเขาปุๆแล้วถึงได้จากไปด้วยรอยยิ้มทั้งอย่างนั้น

...อะไรวะ

นั่น...ก็คือสีหน้าของคนทั้งโตมันที่อยู่ในสภาวะมึนงงจวบจนที่อีกคนเดินลงบันไดไป

เย้! จบบทการเจอกันครั้งแรกแล้ว!!! ต่อจากนี้ก็จะไล่ไปตามไทม์ไลน์ปกติแค่คนอื่นติดอยู่ในสถานะแมวนะ!

ดูแบบค้างคามากไปมั้ย แต่ไมกี้เดี๋ยวบทนางก็เยอะอยู่ดีเลยไม่เน้นมากให้เป็นเจ้าหญิงตะเร็ก🥺ขนฟูกับแมวป่าเซอร์วัลที่เป็นองค์รักษ์ตัวโย่งไปนะ555

แล้วนี่ก็คือ...จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้...

อันนี้โพลขำๆแล้วกันนะคะ5555

คิดว่าจินตนาการของจิฟุยุไปถึงไหนแล้วตอนนี้

ช๊อยส์ 4 ที่เขียนไม่พอ : ระ หรือว่าเรามาติดอยู่ในเกมโอโตเมะในฐานะตัวประกอบ!!?

เดี๋ยวเย็นๆ(หรือถ้ามีอะไรก็อาจจะดึกๆ)นี้มาต่อนะคะ☺️❤️✨

อยากถามว่าเธรดตอนนี้มันยาวมากกกก แต่ไม่อยากแยกไปเปิดโพสต์ใหม่เท่าไรแฮะๆ เลยคิดว่าถ้าอยู่โพสต์เดิมแต่เริ่มเธรดใหม่มันจะสะดวกกับทุกคนขึ้นรึเปล่า หรือ ช่างมันแล้วต่อเธรดนี้ไปเรื่อยๆ หรือ ให้เปิดโพสต์ใหม่จะดีที่สุด ดีคะ?

อายแป็ป ปกติเรา(หวังว่าจะ)เขียนค่ะคะถูกนะ แต่เหมือนจะพิมพ์ตกอีกแล้ว🥲/ตีมือ

Also พักไปแล้วดูจะยังเบลออยู่ มันเลยเย็นมาแล้วเหลือแค่ดึกกะดึกมาก🥲

เต้งๆๆๆ! ถือว่ามติเป็นเอกฉันท์! จะทำการเขียนต่อเธรดนี้ไปเรื่อยๆจนเลื่อนกันให้นิ้วหงิกไปข้างนะคะ555

แล้วผลโพลเหมียวเทนจิคุเป็นผู้ชนะไปอย่างสวยงาม~✨ เดี๋ยวจะหาโอกาสสอดแทรกให้ได้เจอกันนะคะ✨
ส่วนโพลจิฟุยุนั้น(... ถึงฉากเจ้าเหมียวสยามออกแล้วเดี๋ยวจะให้ได้เจอจิฟุรั่วด้วยกันนะคะ5555!

(ถึงจะเป็นเขยชังแต่ก็ให้เขาหน่อยแล้วกัน...)

แม้ว่าเมื่อเห็นชัดๆครั้งแรกจะให้ความรู้สึกคุ้นเคยเหมือนกับใครบางคนที่ตอนนี้เหลือเพียงเถ้ากระดูกและป้ายหลุมศพ

..แต่การยืนอยู่ภายในตาของเฮอริเคนเป็นอย่างไร เด็กหนุ่มผมทองที่มีดวงตาเป็นประกายคนนั้นก็เป็นคนสอนให้รู้ภายในเวลาอันสั้นนี้เอง

มันก่อตัวขึ้นโดยที่ไม่มีใครรู้ตัว

เป็นเพียงแค่เจ้าของร่างกายปวกเปียกท่าทางซื่อบื่อที่หลงทางเข้ามาในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของโตมัน

เป็นสายลมดาษดื่นที่ไม่น่าสนใจเลยสักนิด

แต่กลับไล่ไม่ไปเสียได้

คาดไม่ถึงว่าสายลมนั่นจะกลืนบาจิ ฮัคไคและมิทสึยะลงท้องไปต่อหน้าต่อตาของไมกี้

น่าสนุกจัง

เขาไม่ได้มีความคิดแบบนั้นมาพักใหญ่แล้ว

ทั้งที่สิ่งที่อีกฝ่ายทำ มันก็ไม่มีอะไรเลยแท้ๆ แต่ปฏิกิริยาที่ได้รับกลับออกมาเป็นอย่างที่เห็นเสียได้

เมื่อเขาพัดผ่านไปทางไหนก็ทิ้งร่องรอยเอาไว้ทุกที่

ไมกี้หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังกับด้านของเพื่อนที่ตัวเขาไม่ค่อยได้เห็น

กระทั่งดราเค่นเองก็ยังแอบยิ้มไปกับเขาด้วย

กลายเป็นบรรยากาศแปลกประหลาด...แต่ก็ไม่ได้แย่ที่รู้สึกว่าโตเกียวมันจิควรได้สัมผัสถึงมากกว่านี้

"นี่"

สายตาของเด็กหนุ่มเลื่อนกลับมามองใบหน้าของเขาที่ใกล้เข้ามากว่าเมื่อครู่มากนัก

"ป้อนอันปังฉันบ้างสิ"

ไม่คาดว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาจากคำสั่งเอาแต่ใจ ก็คือความอบอุ่น อ่อนโยนและความเอ็นดูที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงหวานหยดย้อย

"ว่าไงคะเจ้าหญิง"

มือข้างหนึ่งเลื่อนมาที่ข้างแก้มของไมกี้ก่อนจะปัดไปที่ใบหู

"อยากกินอันปังเหรอคะ?"

กับรอยยิ้มที่เหมือนรวมพระอาทิตย์จากทั้งจักรวาลมาไว้ที่เดียวกัน

"ไปเฉยเลย?"

ปาจินที่ยืนงงมาตั้งแต่ต้นจนจบมองตามคนที่หายลับไปกับทางลงศาลเจ้าแล้วเกาหัวแกรกๆกับเปยังที่ยักไหล่ตอบ

"พรืด--โดนเมินซะแล้วนี่หัวหน้า"

สไมลี่หัวเราะทั้งตาหยี ท่าทางสนอกสนใจพอๆกับแองกรี้ที่ชะเง้อมองตามคนที่จากไปซะเฉยๆ

"ประชุมต่อเถอะ"

มุโจพ่นลมหายใจ เขาหลับตาเรียกสติอยู่ครู่นึงแล้วถึงได้มองไปหาซันสุที่ยังคงสติหลุดอยู่แล้วถอนหายใจออกมา

จะบอกว่าภาพลักษณ์น่าเกรงขามของไมกี้ร่วงลงหลุมลึกไปพร้อมกับคำว่าเจ้าหญิงแล้วก็ไม่ผิด

แต่บางทีแล้วมันอาจจะไม่จำเป็นอยู่แล้วก็ได้

สีหน้าของอีกฝ่ายเองก็เป็นแบบนั้นไปแล้วเสียด้วย

เอาเถอะ ยังไงภายในแก๊งแม้จะเป็นคนที่รับตำแหน่งหัวหน้าก็ควรได้มีเวลาที่ผ่อนคลายไร้กังวล ไม่ต้องฝืนแบกฉายา 'ไมกี้ไร้เทียมทาน' อยู่ตลอดเวลาก็ได้

แม้ว่าจากเสียงกระซิบกระซาบที่ได้ยินแผ่วเบาจากด้านหลังจะบอกให้เขารู้ว่าจากเหตุการณ์นี้หน่วยห้าเองก็อาจมีงานเยอะขึ้นมาซักเท่านึงเห็นจะได้

"ประชุมต่อ"

แม้ว่าจะดูอยากพุ่งออกไปตามหาพายุที่พัดหายไป...แต่ไม่ว่าอย่างไรอย่างน้อย(ในตอนนี้)ในใจของไมกี้โตมันก็ยังคงเป็นที่หนึ่งเสมอ
.
.
.
"เคนจิน จำตราโรงเรียนเจ้านั่นได้รึเปล่า?"
"ของแบบนั้นใครจะไปจำ"
"...ชิ เคนจินไร้ประโยชน์"
"...โฮ่ย กล้าพูดออกมาได้นะแก!"

จบบทเริ่มที่ไมกี้อย่างเป็นทางการ!! ต่อไปจะขอไปต่อกับมิโซจูนะคะ👀✨

ดีใจที่ได้เขียนถึงหัวหน้า/รองหน่วยอื่นบ้าง!! อยากเขียนอีก!!! แต่ต้องดูสังขารก่อน(... เอาล่ะไฟท์ติ้ง!

หลังจากที่ทาเคมิจิวางโทรศัพท์ไป อัตสึชิก็หันไปยกนิ้วให้กับมาโคโตะที่กำลังรอสัญญาณอยู่หน้าบ้านของตัวเอง

มาโคโตะส่งมันกลับมาก่อนจะเดินหายเข้าไปในบ้านหลังใหญ่

เช่นเดียวกับทาเคมิจิที่บ้านไม่ค่อยอบอุ่น บ้านซูซูกิเองก็ไม่ต่างกันนัก

ต่างกันเพียงแค่ว่าบ้านซูซูกินั้นทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าแต่ไร้ซึ่งความรัก

พ่อที่ร่ำรวยของมาโคโตะมีอีหนูอยู่เต็มบ้าน ในขณะที่แม่ก็แต่งงานเพื่อสถานะและเงินเท่านั้น

มาโคโตะชินชาและยอมรับมันมานานแล้ว อย่างน้อยเบียร์อิมพอร์ตแพงๆที่มีอยู่เต็มตู้ก็เป็นของที่ถึงหยิบมาซักโหลก็ไม่มีใครสนใจ

เขาคว้ากระเป๋าของตัวเองมาที่หน้าตู้เย็น มือก็กวาดเอากระป๋องเบียร์เย็นๆมาแล้วใส่กระป๋องอุ่นๆที่พึ่งแกะกล่องมาใส่แทนให้

มิชชั่นคอมพลีท

ไม่มีการทักทาย ไม่มีใครสนใจ มาโคโตะแวะไปเปลี่ยนชุดแล้ววิ่งออกจากบ้านด้วยรอยยิ้ม

แก๊งมิโซจูแท็กมือกับเขากับความสำเร็จนี้

คาซึชิดูจะไม่เข็ดแม้จะพึ่งโอ้กอ้ากอยู่หน้าโถไม่นานมานี้

ดูเหมือนว่าพอได้เอาออกแล้วจะรู้สึกดีขึ้น

"ทาเคมิจิจะมาเลยรึเปล่า?"

ทาคุยะเอ่ยถามอัตสึชิที่รับหน้าที่โทรไปตาม ลืมสนิทไปเลยว่าสาเหตุที่เจ้าตัวไปตามหาศาลเจ้าอะไรนั่นคนเดียวก็เพราะมือถือหาย

"อ่า เห็นบอกว่าจะมาเลย แต่คงแวะไปเอามันฝรั่งทอดที่บ้านมาให้ด้วย"

"แจ๋วเลย! งั้นเราไปดักทาเคมิจิระหว่างทางเลยจะได้ไปด้วยกัน!"

คาซึชิโดดดึ๋งๆแล้วเดินนำลิ่วเข้าไปในซอยแคบๆที่เป็นทางลัดไปยังบ้านเพื่อนสนิท จริงๆแล้วมาโคโตะอยากไปรอที่สวนมากกว่าแต่ถ้ากับเจ้าพวกนี้ จะไปไหนก็ได้ทั้งนั้น

พวกเขายักไหล่ใส่กันแล้วเดินตามคนที่เดินนำไปแบบสบายๆ

ไม่รู้เจ้าคาซึชิมันดูตื่นเต้นอะไรนัก

ไม่วายคงเกี่ยวอะไรกับนักเลงอีกแหง

คิดแล้วมาโคโตะยังหลังกับท้องลายไม่หายแต่อย่างน้อยทาคุยะก็ไม่เป็นไรมาก

พวกเขาคุยอะไรไปเรื่อยก่อนจะพากันตบหัวคาซึชิคนละทีที่มันพาหลงมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้

ทาคุยะกุมขมับก่อนจะหลบฉากออกไปโทรถามคนที่บ้านใกล้ที่สุดอย่างทาเคมิจิให้ช่วยมารับหน่อยได้หรือไม่

"หยุดนะ!!! ช่วย---"

แล้วพวกเขาก็ได้ยินเสียงตุ้บตั้บคุ้นหูและเสียงผู้หญิงที่กำลังขอความช่วยเหลือ

พวกเขาหันมามองหน้ากัน

'ถ้าเป็นเจ้าฮีโร่ขี้แยละก็ต้องพุ่งออกไปแน่'

ต่อให้ไม่รู้สถานการณ์ จำนวนคู่ต่อสู้หรืออะไรเลย

ถ้าเป็นเรื่องนักเลงตีกันคนอื่นก็ไม่ควรยุ่ง..แต่ถ้ามีเสียงผู้หญิงขอความช่วยเหลือ...

แก๊งมิโซจูเชื่อในหัวใจของแก๊ง
.
.
.
แล้วพวกเขาก็ได้พบกับแก๊งเมบิอุสที่คาซึชิเคยพูดถึงเป็นครั้งแรก

แล้วโดนอัดยับไม่ต่างจากเมื่อหลายวันก่อนเลยสักนิด

เพียงแต่ว่าในตอนที่คิดว่าอาจจะต้องร่วมดูแฟนสาวของคู่รักที่ถูกรุมตีอยู่ถูกทำมิดีมิร้ายแล้ว

คนที่วิ่งหอบ เหงื่อซกก็พุ่งเข้ามาเหมือนที่คิดไว้ไม่มีผิด

อย่างน้อยถ้าพวกเราช่วยให้เธอหนีออกไปได้ละก็---

"ทำอะไรกันน่ะ! แมวเลว! ไปทำเขาทำไม! มานี่เลยครับ!"

ทาเคมิจิคนเดิมคนนั้นก็พุ่งเข้าไปจับหลังคอเสื้อของพวกเมบิอุสโยนออกจากตัวพวกเขาและเธอจนกระเด็นเหมือนมันไม่หนักเลยสักนิด

"ไปเลยนะ! อย่าหวังว่าฉันจะเอาข้าวมาให้แถวนี้อีกถ้าจะกร่างกันขนาดนี้!"

ทาเคมิจิชี้หน้าพวกมันที่ยังงงงวยอยู่คาดโทษเรียงตัวก่อนจะหันไปช่วยสาวเจ้าให้ลุกขึ้นมา

"ไม่เป็นไรนะฉันไล่ไปให้แล้ว ไม่คิดเลยว่าจะนิสัยเสียกันขนาดนี้ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ"

ทาเคมิจิกล่าวต่อ เขาส่งเธอให้กับทาคุยะก่อนจะไปยืนคุมเชิงพวกเมบิอุสเอาไว้ด้วยสีหน้าถมึงทึง

มาโคโตะที่ลุกขึ้นได้แล้วเอาเสื้อกันหนาวไปคลุมให้เธอที่อยู่ในสภาพไม่ค่อยดีนัก

เธอขอบคุณพวกเขาทั้งน้ำตา

หัวหน้าของพวกเขากับทาคุยะไปช่วยกันพยุงแฟนหนุ่มที่อาการไม่ดีขึ้นมา

คู่รักพุ่งเข้าหากันทันทีแม้จะเกือบเซล้มไปจนพวกเขาต้องช่วยๆกัน

มาโคโตะหันไปมองทาเคมิจิด้วยความเป็นห่วง

...ไม่คาดว่าสิ่งที่ได้เห็นจะเป็นภาพเมบิอุสที่หัวทิ่มลงไปในถังขยะเรียงตัว

"อยู่ในนั้นกันไปก่อนเลย ทำตัวไม่น่ารักแบบนี้คงต้องให้เทศบาลมาจัดการอย่างเดียว..."

ทาเคมิจิบ่นพึมพัม ก่อนจะกลับมาหาพวกเขาด้วยสีหน้ายุ่งๆ

"ฉันเรียกตำรวจให้แล้ว เขาบอกว่าถ้าอาการไม่หนักมากให้อยู่รอที่นี่ เดี๋ยวต้องสอบปากคำเบื้องต้นแล้วจะพาไปโรงพยาบาลให้"

คาซึชิว่าบอกพวกเขา

ก่อนจะเหลือบไปมองกระเป๋าของเขาแบบหวั่นๆ

...มาโคโตะถึงได้นึกขึ้นได้ว่าในนั้นมีเบียร์อยู่เป็นโหล(...

อั๊คคุงที่คิดได้เหมือนกันก็เลยส่งกระเป๋าที่ว่านี่ให้ฮีโร่ขี้แยที่นอกจากแผลเก่าแล้วก็ไม่ได้แผลใหม่เลยสักนิด

"บ้านนายใกล้สุด เอาไปซ่อนแล้วไปเจอพวกเราที่โรงพักนะทาเคมิจิ"

"ห๋า--เออ ได้ๆๆ เดี๋ยวฉันตามไปนะ!"

ทาเคมิจิที่พอเปิดกระเป๋าดูจนเห็นของที่อยู่ข้างในกับได้ยินคำว่า 'ตำรวจ' ก็ทำหน้าเหลอหลา หมดมาดซุปเปอร์ฮีโร่สุดเท่ที่พึ่งเข้ามาช่วยพวกเขาเอาไว้

พวกเขามองแผ่นหลังของคนที่วิ่งดุ๊กๆจากไปแล้วก็ถึงได้หันมามองหน้ากัน

"เมื่อกี้...ทาเคมิจิทำเหรอ?"

"...ใช่"

ทาคุยะที่ปากแตกยับซี้ดปาก ก่อนจะใช้แขนเสื้อซับมันเบาๆ

"...นั่นมันค่ดเท่!!!!"

คาซึชิที่แว่นหลุดหายไปไหนไม่รู้ตะโกนขึ้นมาจนคู่รักสะดุ้ง เขาหันไปขอโทษขอโพยแต่ก็หันกลับมาทำตาเป็นประกายชี้โบ้ชี้เบ้เล่าภาพสิ่งที่ตัวเองเห็น แถมยังเก๊กท่าสุดจะเกินจริงให้ทุกคนดูอีก

ท่าทางคุ้นๆเหมือนลอกมาจากมังงะเรื่องดังอย่าง*จ*จ้ถูกนำมาใช้ประกอบการบรรยายเมื่อตำรวจมาถึง

"หึ พวกลูกแมวน้อยอย่างแกน่ะอยู่ในนั้นไปก่อน เดี๋ยวฉันจะให้คนมารับ หึหึหึหึหึ"

ตำรวจหนุ่มสองคนที่รับเรื่องมองหน้ากัน แต่นั่นก็เป็นตอนที่ทาเคมิจิวิ่งกลับมาพร้อมขวดน้ำสองขวดพอดี

เขาตรงปรี่ไปหาสาวเจ้าก่อนจะยื่นมันให้กับเธอพร้อมกับผ้า

"นี่ครับ จะดื่ม ล้างหน้าหรือล้างแผลหน่อยก็ได้ เจ้าพวกนั้นคงไม่ได้ถูกฉีดยามาแน่ๆเลย"

ท่าทางที่เหมือนนางฟ้าตัวมอมแมมเพราะตกลงมาจากสวรรค์ทำให้คุณตำรวจหันกลับไปมองคาซึชิอีกครั้ง

"...กรุณาเล่าความจริงแบบไม่มีอะไรปรุงแต่งด้วย"

เย็นนั้นหมดไปกับการให้ปากคำ

และพวกเขาก็ได้รับโล่พลเมืองดีเล็กๆไปประดับบ้านคนละอัน

ถึงจะไม่ได้ออกข่าวใหญ่โตเหมือนที่เคยเห็นมาบ้าง แต่มันก็ทำให้มาโคโตะอดจะภูมิใจกับมันไม่ได้

ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีจนกระทั่งวันถัดมา

วันที่พวกมันต้องการให้ทาคุยะไปลงสนามพนันทั้งที่ยังไม่หายดี

วันนี้มาเบาๆแล้วกันนะคะ👀❤️✨ พรุ่งนี้เดี๋ยว'เจ้าหญิง♡'ก็รีเทิร์นมาพอดี55555

เหมียวเทนจิคุนี่อยากให้เจอกับใครก่อน!!

*หมายเห็ด เนื่องจากเราเขียนหมดไม่ไหวจึงขอเขียนเพียงเท่านี้นะคะ🙇*

เนื่องจากลืมว่าวันนี้ต้องไปฉีดเข็มที่สาม เลยไม่รู้ว่าอาการแขนหลังจากฉีดจะเป็นยังไง💦 เลยขอมาบอกก่อนว่าถ้าวันนี้ไม่มาต่อก็คือปวดแขนเขียนต่อไม่ไหวหรือโดนวัคซีนน็อกไปนะคะ🙇

+ เคราะห์ซ้ำกรรมตุ๊ยท้อง เมนมาอีกค่ะอร่า💀

เอาเป็นว่าผมร้อนๆหนาวๆ+ปวดแขนจนยกไม่ค่อยได้ ผมเลยกะว่าจะกินยาแก้ปวดนะ จะได้หายเจ็บแล้วมาเขียนต่อได้😳✨

กินข้าวเสร็จผมก็รอเลยเมื่อไรจะหาย
...ผ่านไปสองชั่วโมงก็ยังเจ็บอยู่

...พึ่งมานึกได้ว่าผมกินแต่ข้าว ลืมกินยาแก้ปวด555555555😂

เอาเป็นว่าเดี๋ยวยาออกฤทธิ์เมื่อไรจะมาต่อนะ55555

พวกเขายืนรวมกลุ่มกันอยู่ในห้องน้ำด้วยสีหน้ามืดครึ้ม

ถ้าหากทาเคมิจิอึดถึกทนที่สุดในแก๊ง ทาคุยะก็คือขั้วตรงข้าม

เขาอาจจะต่อยตีเก่งกว่าฮีโร่ขี้แย..แต่กลับกันหากโดนซัดเข้าไม่กี่ทีก็ร่วงแล้ว

แถมเนื่องจากเหตุการณ์เมื่อวาน แผลที่ยังไม่ทันได้หายดีของอีกฝ่ายก็แย่ลงไปอีก

คาซึชิกัดริมฝีปากของตน

ทุกคนต่างรู้ดีว่าไม่สามารถขัดขืนคำสั่งหรือเปลี่ยนตัว'ผู้เล่น'ได้

"ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า คอยดูนะ"

ทาคุยะว่าอย่างนั้นตอนที่มองทาเคมิจิ

"ต้องออกมาเท่กว่านายเมื่อวานนี้แน่"

รอยยิ้มสบายๆปรากฏขึ้นภายใต้บรรยากาศเศร้าหมอง น่าคับแค้นแสนอึดอัด

สีหน้าอบอุ่นนั้นแฝงไปด้วยความเหนื่อยล้า

อัตสึชิไม่ได้พูดอะไรออกมา

เขาแตะไหล่ทาคุยะให้กำลังใจเหมือนกับคนอื่นที่รายล้อมเพื่อนคนสำคัญเอาไว้

"นายจะไม่เป็นไร"

แต่ประโยคที่อีกฝ่ายกล่าวออกมา..มันทำให้คาซึชิรู้สึกแปลกๆ

มันฟังดูราวกับได้ยินคำสาบาน

..ถ้าหากไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็คงจะดี

"เอาล่ะนักพนันทั้งหลาย!!"

คิโยมาสะตะโกนก้องไปทั่วลานต่อสู้ที่ถูกรายล้อมไปด้วยนักเลงมากหน้าหลายตา

ทาคุยะถูกเรียกไปยืนอยู่กลางวงล้อมด้วยสภาพไม่ดีนัก

ส่วนหัวหน้าของพวกเขาเองก็กำลังมองคิโยมาสะด้วยความเคียดแค้น

ในขณะที่เขากับมาโคโตะมีสีหน้าไม่สู้ดีราวกับเป็นคนที่อยู่ในสนามเสียเอง

มีเพียงทาเคมิจิที่มีสีหน้าแปลกๆ

เขามองลงไปในสนามเหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเลยซักนิด

"นี่มันฝันเหรอ..?"

ดวงตาสีฟ้าสั่นระริก ก่อนจะเริ่มหยิกตัวเอง

...ดูท่าว่าอีกฝ่ายจะรับเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นกับเพื่อนสมัยเด็กตรงหน้าไม่ไหว

"ทาเคมิจิ..."

ถึงแม้ว่าเมื่อเช้าคาซึชิเองก็รู้สึกเหมือนกับไม่ว่าอะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้นเมื่อได้มองโล่พลเมืองดีที่ได้มา

ภาพของเมบิอุสที่ถูกรวบเข้าตารางไปก็ทำให้เขาแทบจะวิ่งกระโดดฮัมเพลงมาจนถึงหน้าโรงเรียนเลยด้วยซ้ำ

นั่นน่ะ เมบิอุสเชียวนะ! เม-บิ-อุส!!

แก๊งที่แม้จะพึ่งก่อตั้งได้ไม่นานแต่ก็ทะยานขึ้นสู่อันดับท็อปๆและมีจำนวนคนในแก็งมากพอที่จะเป็นศัตรูกับโตมันได้!!

แต่บางทีแล้วมันอาจจะเป็นแค่ข่าวลือก็ได้

ภาพของเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาเหวี่ยงพวกมันไปรอบๆทั้งยังไม่ได้แผลกลัยมาซักแผลทำให้ความหวังดอกเล็กๆฝังรากลงในใจของคาซึชิ

ถึงจะรู้ว่าบางทีแล้วพวกที่เขาได้เจอนั้นอาจจะเป็นเพียงลูกน้องปลายแถวที่ไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนหัวหน้าอย่างโอซาไนก็ได้

แต่ว่า...ถ้าล้มคิโยมาสะได้ล่ะก็...

ภาพที่พวกเขาล้มลุกคุกคลานติดๆกันมาหลายเดือนทำให้เจ้าของผมสีน้ำตาลอ่อนถอนหายใจ

แต่เรื่องแบบนั้น...มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้หรอก--

ขนาดแค่สลับตัวกับทาคุยะ พวกเขายังทำไม่ได้เลย

แต่แล้วอั๊คคุงที่ยืนจ้องมองคิโยมาสะอยู่นานก็เคลื่อนไหว

สายตากับท่าทางนั้นทำให้เขากับมาโคโตะถลาไปกระชากตัวเขาไว้แทบไม่ทัน

"ปล่อยฉันนะ! มาโคโตะ! คาซึชิ!"

มือที่ไม่ยอมชักออกมาจากกระเป๋านั่นแม้กำลังขัดขืนทำให้พวกเขาสองคนมองหน้ากันตาโต

แย่แล้ว

มือทั้งสี่คู่ตรึงร่างหัวหน้าของตนแน่นยิ่งกว่าเดิม

ในนั้นต้องมีของที่ไม่ควรมีอยู่แน่--

"จะอะไรก็ไม่รู้แล้ว! แต่หยุดได้แล้วเจ้าพวกนี้นี่!"

เสียงที่ดังขึ้นทำให้พวกเขารวมถึงทุกคนในที่นี้หันขวับมามองที่ข้างตัวเขาเป็นตาเดียว

"ห๋า...?"

คิโยมาสะที่ถูกขัดความสนุกเองก็เช่นกัน

ทาเคมิจิก้าวลงไปในสนามโดยที่พวกเขาไม่สามารถปล่อยมือจากอั๊คคุงได้

"ทาเคมิจิ!!"

อัตสึชิตะโกนเรียกเขาด้วยความสิ้นหวัง

ดวงตาที่มองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแต่เห็นสิ่งที่เลวร้ายกว่ามากนักฉายชัดอยู่ในใจ

...ในขณะที่ดอกตูมในใจของคาซึชินั้นค่อยๆขยายตัวขึ้นมา

แค่ครั้งเดียว

ขอให้นี่เป็นปาฎิหารย์เดียวในชีวิตของเขาก็ได้

"ไปเลย---ทาเคมิจิ!!!"

คาซึชิตะโกนออกไปแม้จะรู้ว่ามันอาจจะทำให้พวกของคิโยมาสะโกรธขึ้นมามากกว่าเดิมก็ได้

มาโคโตะมองเขาด้วยสายตาตกตะลึง

ก่อนจะเริ่มตะโกนด้วยอีกคน

"ซัดมันเลยทาเคมิจิ!!"

ขอให้มันจบลงเฉกเช่นเดียวกับเมื่อวานจะได้มั้ย?

"ไอ้กร๊วกนี่--"

เพื่อนของคิโยมาสะถ่มน้ำลายแล้วฝ่าดงนักเลงอื่นขึ้นมา

"ทาเคมิจิ..."

ืทาคุยะที่สภาพไม่สู้ดีนักมีสีหน้าเจ็บปวดและเป็นห่วง

แต่อีกใจก็ดีใจที่เพื่อนทำเพื่อเขาได้ขนาดนี้

"ใครบอกให้พวกแกหยุดสู้กัน!"

เมื่อได้ยินมัน อัตสึชิก็มีสีหน้าดุร้ายจนพวกเขาต้องลากอีกฝ่ายให้ถอยมา

ทาเคมิจิหยุดลงตรงหน้าคิโยมาสะที่มีสีหน้าเหมือนอยากจะฆ่าพวกเขาให้ตาย

"เป็นแค่ทาสของโตมันแท้ๆ--!"

มันปล่อยหมัดข้างนึงออกมา หวังที่จะประกาศศักดาและทำให้ทาเคมิจิสลบไปในหมัดเดียว

ไม่มีความปรานีให้พวกที่จะทำให้ธุรกิจของเขาพัง!

!!

...แต่หมัดเขาก็ถูกจับกุมไว้ได้อย่างง่ายดาย

ทาเคมิจิไม่ได้เข้าใจอะไรมากนัก

บางทีนี่อาจเป็นความฝัน
ภาพแมวที่มีหน้าตาชั่วร้ายรวมตัวกันเพื่อทำร้ายทาคุยะราวกับเป็นภาพซ้อนของลานต่อสู้ของโตมัน

เขาชอบแมวมาก

แต่เห็นแบบนี้ก็อดปวดใจไม่ได้

สีหน้าของเพื่อนๆของเขามันช่างสมจริง

น้ำเสียงสิ้นหวังที่เรียกชื่อของเขาและเสียงเชียร์ที่ได้รับทำให้เขารู้สึกว่า...

บางทีแล้ว เจ้าแมวที่มีสีหน้าชั่วร้ายที่สุดตัวนี้ อาจจะเป็นลาสบอสของฝันนี้ก็ได้

ถ้าหากจัดการได้ ฝันร้ายนี้ก็อาจจะจบลง

แต่ว่า

เขาจะทำร้ายสัตว์ตัวเล็กๆแบบนี้ได้จริงๆน่ะเหรอ?

(...ท่ดค่ะ เมื่อคืนหลับๆตื่นๆเะราะวัคซีน เลยภาพตัดไป20นาทีได้5555 +ยาแก้ปวดอาจจะทำให้ง่วงด้วย???)

มือที่ยังคงกำอุ้งเท้านุ่มนิ่มเอาไว้นวดมันแบบไม่ยินยอม

...ไม่รู้ทำไมแต่ให้ความรู้สึกไม่นุ่มฟูเท่าอุ้งแมวที่ศาลเจ้าเลย(...

อาจจะเพราะเจ้าแมวตัวนี้ให้ความรู้สึกเหมือนกับคนที่เขากลัว?

ถ้าอย่างนั้นจะต้องทำยังไงล่ะ?

จะให้เตะมันปลิว มีหวังเขาคงได้ร้องไห้น้ำตาพรากจนตัวแตกเพราะรู้สึกผิดแน่

แมวที่เหมือนคิโยมาสะ..

เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกลัวอะไร
ที่รู้ก็มีแค่ว่าอีกฝ่ายอยากจะเตะตาหัวหน้าแก๊งของตัวเองจนตัวสั่น

และสิ่งที่คิโยมาสะเกลียดที่สุด..ก็น่าจะเป็นการเสียหน้า..?

เพราะงั้นบางทีแล้วการทำให้มันสูญเสียความน่าเชื่อถือในฐานะจ่าฝูง ก็อาจจะได้ผลก็ได้?

ยังไงก็ทำตัวเป็นแมวตัวใหญ่นิสัยไม่ดีอยู่แล้ว โดนกำราบเสียหน่อยก็คงดี?

เพราะสถานการณ์ประหลาดๆแบบนี้มันไม่มีทางเป็นเรื่องจริงอยู่แล้วไม่ใช่รึไง?

...หรือไม่เบียร์ของมาโคโตะก็ใส่อะไรอย่างอื่นไว้ด้วย

ระหว่างที่ทาเคมิจิคิดอยู่สถานการณ์ภายนอกนั้นก็ไม่ได้สงบสุขแต่อย่างใด

คนรอบตัวชะงักลงเมื่อเห็นทาเคมิจิดีดหน้าผากของอีกฝ่ายเบาๆแทนที่จะต่อยตี

คิโยมาสะต่อยแล้วต่อยอีก..แต่นอกจากจะไม่โดนแล้วบางครั้งก็ยังโดนรับเอาไว้ได้ง่ายจนหัวร้อนไปหมด

เข็มขัดของเขาถูกดึงออกไปจนกางเกงหลุดออก

"ขอรับนี่ไปนะ มาซะจัง"

เขาว่าทั้งยังแกว่ง'ปลอกคอ'เรียบๆในมือด้วยรอยยิ้มแหย

'คิโยมิซุ มาซาทากะ' คือชื่อที่ถูกสลักไว้บนมัน

...หวังว่าทำแบบนี้แล้วฝันนี่จะจบลงซักทีนะ💦

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังคงดำเนินต่อไป

จนในที่สุดทาเคมิจิก็ตอกเข่าอีกฝ่ายจากด้านหลังจนล้มลงต่อหน้านักเลงทั้งลาน

"นี่น่ะเหรอ คิโยมาสะ"
"ก็ไม่เห็นจะเท่าไรเลยนี่หว่า"

เสียงพูดคุยรอบตัวและความอับอายทำให้สติของคิโยมาสะถูกความโกรธเผาไหม้จนเป็นจุณ

"ไปเอาไม้เบสบอลฉันมา!!"

พวกมิโซจูที่ได้โอกาสมารวมตัวกันกับทาคุยะที่เริ่มยิ้มออกหลังจากที่เห็นทาเคมิจิจัดการอีกฝ่ายได้สบายๆนั้นพากันชะงักลง

"ทาเคมิจิ!"

อั๊คคุงสบโอกาสที่เพื่อนปล่อยตัวเขาแล้วพุ่งลงไปทันที

ดวงตาของเขาแน่วแน่และมีเป้าหมายเพียงอย่างเดียวเท่านั้น--

แต่ว่า

"โฮ่ย คิโยมาสะ"

เสียงทุ้มของคนที่ก้าวเข้ามาในสนามก็ดังขึ้นท่ามกลางเสียงกระซิบกระซาบที่ทำให้อัตสึชิต้องหยุดตัวเองลง

มือในกระเป๋ากำมีดแน่นจนขาวซีด

"เดี๋ยวคนดูก็หายไปหมดหรอก"

ร่างของคนที่มีลักษณะพิเศษตามที่เคยได้ยินจากคาซึชิปรากฏตัวขึ้นไม่ห่างออกไปนัก

'ทรงผมหางเปียเป็นเอกลักษณ์สีทอง'

"โมโหเกินไปรึเปล่า...คุณเจ้าภาพ"

เสียงนั้นยังคงกล่าวต่อไป

'รอยสักมังกรที่ขมับข้างซ้าย'

'คนๆนี้ก็คือริวงูจิ เคนหรือ---'

"คุณองค์รักษ์!!!"
"ดราเค่น!"

หะ--

...คุณองครักษ์...?

???

ท่ามกลางความมึนงงของนักเลงในลานที่ได้ยินคำเรียกสุดแสนจะไม่เข้ากันแล้ว...

ในที่สุดก็มีร่างเล็กกว่าของคนอีกคนโผล่ออกมาจากด้านหลังของคนตัวสูง

"...อ๊ะ! เคนจินเจอแล้วล่ะ"
"มีตาก็รู้อยู่แล้วเฟ้ย"

ทาเคมิจิไม่คิดว่าจะได้เจอกับเจ้าเหมียวสุดหล่อที่ศาลเจ้ากระทั่งในฝันของตัวเอง

เจ้าแมวเซอร์วัล(ที่เขาลงทุนไปหาสารานุกรมสัตว์จำพวกแมวมาเปิดหาสายพันธุ์เทียบ)เดินก้าวเอื่อยๆมาร้องมาวๆจนเขาอดยิ้มกว้างแล้วโบกมือทักทายไม่ได้

"มาว~"

แล้วยังเจ้าตัวเล็กที่โผล่ออกมาจากด้านหลังอย่างน่ารัก!

"ขอบคุณที่เหนื่ิอยครับหัวหน้าใหญ่!"
"เจ้าหญิง♡!"

"..."

หะ
อีกแล้วเหรอ???

...กระทั่งแก๊งมิโซจูที่พึ่งรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครก็ยังมองทาเคมิจิด้วยสายตาอ่านยาก

"จับทีจะวูบ--"

คาซึชิว่าด้วยเสียงระโหยโรยแรง ก่อนจะล้มตึงไปทั้งอย่างนั้น!

ดีที่มาโคโตะเอาขาไปรองคออีกฝ่ายไม่ให้หัวฟาดทัน

ทาเคมิจิทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำอยู่แล้ววิ่งดุ๊กๆเข้าไปหาทั้งสองด้วยสีหน้าสดใส

ดราเค่นมองอีกฝ่ายด้วยสายตาอ่านยากแต่เพราะไมกี้ดูจะชอบใจก็เลยปล่อยเลยตามเลย

เขาเดินผ่านไอ้เด็กประหลาดนั่นไปเพื่อจัดการกับคิโยมาสะ

'พลั่ก!'
เชือดไก่ให้ลิงดูที่มาทำอะไรโดยพลการ

"ก้มลงไปอีก"

ก็แค่นั้น

ทาเคมิจิฉีกยิ้มกว้างที่คราวนี้แม้เขาจะไม่มีอันปังแต่'เจ้าหญิง'ก็ยอมมาคลอเคลียและให้เขาเข้าใกล้แต่โดยดี!

เพราะนี่เป็นความฝันล่ะมั้ง?

เขาหันหลังกลับไปทันได้เห็นคุณองค์รักษ์ฟาดอุ้งเข้าใส่มาซะจังดังป้าบ

...อูย

ท่าทางจะเจ็บนะนั่น

คงเพราะอีกฝ่ายเป็นภัยต่อเจ้าหญิงก็เลยไปจัดการซะแหง

ก็เจ้าหญิงน่ะตัวเล็กน่ารักขนาดนี้นี่นา♡

"ขอโทษนะคะวันนี้ไม่มีอันปังหรอกนะ💦"

ถึงอย่างนั้นเจ้าหญิงก็ยังกระพริบตามองของช้าๆ..แล้วไถแก้มของเธอเข้ากับมือของเขาอย่างออดอ้อน

เพียงครู่เดียวฝันร้ายที่ว่านี่ก็กลายเป็นฝันดีมากๆเสียแล้ว!
ใจของทาเคมิจิก็เหลวเป๋วจนกลายเป็นน้ำไปแล้วเช่นกัน

"เจ้าหญิงงงงง ฮือ ทำไมถึงได้เกิดมาน่ารักขนาดนี้กัน!"

"..."

คาซึชิที่ภาพตัดไปครู่หนึ่งตื่นขึ้นมาเห็นภาพบาดตานั่นเข้าพอดี

ภาพที่ทาเคมิจิกำลังกอดรัดหัวหน้าใหญ่แห่งแก๊งโตเกียวมันจิไค แถมยังไถแก้มของทั้งสองเข้าหากันจนเกิดภาพที่ไม่ควรเป็นไปได้และเขาไม่คิดว่าจะได้เห็นในชีวิตนี้ขึ้น

คาซึชิโดนหมัดน็อกตรงเข้าที่สมองจนหลับกลางอากาศไปอีกรอบ

ไมกี้ที่ปล่อยให้อีกฝ่ายตามใจอยู่ครู่ใหญ่แล้วในที่สุดก็คว้าจับเข้าที่หัวของทาเคมิจิจนต้องหยุดอยู่นิ่งๆ

"แกชื่ออะไร"

ดวงตาสีดำสนิทมองตรงไปยังคู่สีฟ้าที่ยังคงเป็นประกายสดใสไม่ต่างจากเมื่อวาน

"ทาเคมิจิ! ตำรวจมา!"

ทาเคมิจิหันขวับตามเสียงเรียก

มาโคโตะที่ตะโกนมาทำหน้าตื่นที่เห็นรถตำรวจ บนหลังก็แบกคาซึชิขึ้นมาเช่นเดียวกับอั๊คคุงที่พยุงทาคุยะเพื่อกึ่งลากกึ่งจูงออกไปจากที่นี่

"ตำรวจ!?"

เหล่านักเลงที่ได้ยินเช่นนั้นก็พากันแตกฮือกระทั่งทาเคมิจิที่คิดว่านี่เป็นความฝันเองก็ยังอตกตื่นไปด้วย

"นะ หนีกันก่อนเถอะเจ้าหญิง!!"

ถึงจะไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ก็รู้กันว่าระหว่างนักเลงกับตำรวจนั้น เราไม่ค่อยจะญาติดีกันเสียเท่าไร

ยังไงหนีก่อนก็ดีที่สุด!

ว่าแล้วทาเคมิจิก็รวบตัวอีกฝ่ายขึ้นมาแล้วพาหนีไปทั้งอย่างนั้น!

"คุณองครักษ์ เร็วเข้า!"

เขาตะโกนเรียกเจ้าตัวโย่งด้านหลัง!

"บ้าชิบ!"ดราเค่นสบถ ตาก็มองตามไมกี้ที่กำลังทำหน้าเคลิ้มๆกับการถูกอุ้ม ไม่สนไม่แคร์เลยว่าคนที่อุ้มอยู่เป็นใครและกำลังพาหนีจากอะไร

ทาเคมิจิวิ่งแบบลืมโลก พอแยกกับพวกมิโซจูแล้วก็ห่วงแค่เจ้าเหมียวในอ้อมแขนกับเจ้าตัวที่กำลังวิ่งตามมาเท่านั้น

...พอรู้ตัวอีกทีก็วิ่งมาเสียไกลลิบแล้ว

"ป..ปลอดภัยแล้วสินะ.."

ทาเคมิจิหอบแฮ่ก มือก็ปล่อยเจ้าหญิงลงกับพื้น

คุณองค์รักษ์ก้าวยาวๆมาหาเจ้าหญิงเพียงครู่เดียวก็มาอยู่เคียงข้างกันไม่ต่างจากครั้งแรกที่ได้เจอเสียเท่าไรเลย

เขาปาดเหงื่อ กระพือเสื้อที่ตอนนี้เหงื่อซกไม่น้อยเพื่อระบายอากาศร้อนๆให้เย็นลง

...จะว่าไปนี่มันความฝันนี่นา(...

แล้วเขาจะหนีแทบเป็นแทบตายทำไมกันล่ะเนี่ย(...

ทาเคมิจิหัวเราะขึ้นจมูกเบาๆ...ก่อนจะต้องกลับมาคิดหนักอีกครั้ง

...แล้วทำไมเขาถึงยังไม่ตื่นซักที!?

...เขาไม่ได้โดนคิโยสมาสะซัดจนนอนโคม่าอยู่ที่ไหนซักแห่งใช่มั้ย(...

ทาเคมิจิเริ่มเดินวนไปวนมา---

ด้วยสีหน้าของคนคิดหนัก

ไมกี้กับดราเค่นมองหน้ากันแล้วยักไหล่ ไอ้เด็กนี่เดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวทำหน้าเครียดจนพวกเขาตามไม่ทัน

...ถ้ารู้ตัวว่าหลับอยู่จะทำยังไงให้ตื่นกันนะ???

นี่มันแอบเหมือนหนังสยองขวัญคลาสสิคชื่อดังเลยไม่ใช่เหรอ ที่ชื่อฝันร้ายบนถนนเอล์ม...หรือไม่ก็เรื่อง---

"แอ่ก--!"

เป็นไมกี้ที่ยื่นขาไปขัดขาของทาเคมิจิจนล้มเข้าใส่ดราเค่นที่หลบให้อีกฝ่ายหน้ากระแทกเข้ากับกำแพงใกล้ๆจนทรุดลงไปนั่งกับพื้น

"โอ๊ย! เจ็บๆๆ--"

เขากุมจมูกที่โดนเข้าเต็มๆจนน้ำตารื้น

"นี่ ทาเคมิจจี้"

ก่อนจะถูกเรียกร้องความสนใจจากใบหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้เกินจำเป็น

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นายเป็นเพื่อนของฉันนะ!"

ทาเคมิจิมองเจ้าหญิงที่ปีนอกของเขาขึ้นมาร้องเหมียวๆใส่ด้วยท่าทีถือดี

เจ้าหญิง..
นิทรา..

เขามองใบหน้าที่มีขนฟูตรงหน้าแล้วตัดสินใจทำเรื่องโง่ๆอย่างนึงลงไป

'จุ๊บ'

ทำแบบนี้แล้ว ก็จะตื่นได้ใช่มั้ย?

ตึง!

แล้วสติของทาเคมิจิ..ก็ดับวูบ

ดราเค่นมองเพื่อนสนิทที่ยังคงกุมปากของตัวเองเอาไว้แม้จะจากซอยตันที่มีร่างของคนๆนึงถูกทิ้งเอาไว้หลังจากที่คนข้างหน้ามือลั่นใส่ไปเพราะโดน...ขโมยจูบ...

ไมกี้ปาดเลือดกำเดาของอีกฝ่ายที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากตัวเองโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

"เคนจิน"
"อยากให้ฉันกลับไปฆ่ามันมั้ย?"
"เปล่า"

"งั้นอะไร"

ดราเค่นขนลุกเกรียวทันทีที่ได้เห็นสีหน้าของคนที่หันกลับมาหาเขาท่ามกลางแสงอาทิตย์อัสดง

"ดูท่าแล้วฉัน..."

มันเหมือนกับว่าเขาเห็นหัวใจสองดวงฝังตัวอยู่ในดวงตาของไมกี้

"อาจจะเป็นแค่เพื่อนไม่ได้แล้วล่ะ♡"

"..."
.
.
.
ไปเตือนให้ไอ้เด็กนั่นหนีไปตอนนี้จะยังทันมั้ยนะ...

...แฮ่ม

ขอเปิดตัวคนคลั่งรัก2022อย่างเป็นทางการนะคะ...?/ฝายมือ

...ทุกอย่างเกิดจากอารมณ์ชั่ววูบค่ะ กาวสดไปตามเรื่อง ไม่ได้ตั้งใจจะเขียนฉากจบแบบนี้(จริงๆหนึ่งในสิ่งที่แอบคิดไว้คือพี่เค่--แค่ก)

หลังจากที่ถูกมือลั่นใส่แล้วทิ้งเอาไว้ในตรอก คุณคิดว่าทาเคมิจิจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นเย็นนี้ได้หรือไม่

ที่บอกว่าฉากจบคือจบบทนะ เรายังเขียนต่อๆๆ 5555 แต่วันนี้พอแค่นี้ก่อน หมั่นไส้เขยชัง (หน้าตอนคลั่งรักคือนึกถึงคลิปนึงที่ไมกี้เหยียบกบ ใครหาเจอเอามาแปะให้ทีฟฟฟ หาไม่เจอแง)

ต่อไปน่าจะเขียนถึงเหมียวอิซากับเหมียวคุโจหรือไม่ก็อาจจะเป็นวันที่ฝนตก เอ๊ะ แต่ผีในบ้านก็อยากเขียนนะ/ทึ้งหัว

...เนื่องจากตอนนั่งกาวพล็อตให้อิซานะกับคาคุโจแล้วได้ไอเดียแย่ๆอย่างยันเดเระ/สตอล์กเกอร์ทาเคมา(... กะ ก็เลยอยากเขียนสุดๆเลย(...💦

เลยจะมาขอพักฟิคนี้วันนึงไปกาวเรื่องนั้นนะคะ! คิดว่าจะเป็นฟิคสั้น(ไม่ต่างจากจุดเริ่มต้นเรื่องนี้)6555/ปาดเหงื่อ

ใครสนใจลองเข้าแท็กอิซาทาเคดูนะคะ///)♥️

ขอเวลาซักครู่นะคะเดี๋ยวจะมาต่อค่ะ😳✨✨✨

วันที่ฝนตก!!! ฉันเลือกนาย!!!

ทาเคมิจิมักชอบนั่งดูหนังอยู่บ้านในวันที่ฝนตก

เพราะฉะนั้นพอเขารู้ตัวว่าฝนจะตกขึ้นมา เด็กหนุ่มผมทองก็จะรีบชวนไม่ก็จากกับก๊วนเพื่อนหรือรีบออกจากบ้านเพื่อจะไปที่ร้านเช่าซีดีขาประจำของตัวเอง

แม้แรกๆจะไม่ได้ตั้งใจแต่นั่นก็มักเป็นเวลาที่เขาจะได้พบกับแมวตัวหนึ่ง

มันตัวสูงจนเขาเคยคิดว่ามันอยู่ในเมืองแบบนี้ได้โดยที่ไม่มีใครแตกตื่นหรือโดนจับไปเข้าสวนสัตว์ได้ยังไง

จะว่าไปแล้วคุณองครักษ์ก็เหมือนกัน?

แต่ในเมื่อเขาไม่เคยเห็นมันทำอะไรใคร ก็เลยคิดไปเองว่ามันน่าจะมีใบรับรองหรือเจ้าของอาศัยอยู่ในละแวกนี้

มันมักจะนั่งหลบฝนอยู่ใต้ชายคาหลายๆแห่งที่เขาเดินผ่าน

มันไม่ได้สนใจอะไรเขาเป็นพิเศษ แค่ชายตามองมาแล้วก็หันกลับไปเหม่อมองสายฝนเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

แต่ทาสก็คือทาส

เขาไม่รู้ว่ามันกำลังโตหรืขาดสารอาหารรึเปล่า

มันตัวยาวแต่ก็ผอมกะหร่องเหมือนวัยรุ่นที่พึ่งตัวยืดไม่มีผิด

หลังจากที่ช่วงนี้ฝนตกบ่อยๆเข้า เขาก็เลยอดไม่ได้ที่จะเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ...

แล้วกลับมาพร้อมกับถ้วยใส่ของกินร้อนๆ...อย่างโอเด้ง

ลิ้นแมวไม่น่ารอด...คงต้องรอให้เย็นก่อน

...จริงๆแล้วกะจะซื้อปลากระป๋องหรือทูน่ากระป๋องแท้ๆ...

แต่พอรู้ตัวอีกทีก็มีถ้วยโอเด้งในมือพร้อมใบเสร็จแล้ว(...

เขาถอนหายใจก่อนจะเดินไปหลบฝนอยู่ข้างๆมัน

เขาไม่อยากทำให้มันตกใจ

...ก่อนจะเปิดฝาถ้วยที่ว่าจนกลิ่นหอมกรุ่นแผ่ออกมา

มันหันกลับมามองเขา

หรือจริงๆก็มองตามกลิ่นหอมมามากกว่า

มันไม่ได้ทำอะไรหรือขยับตัวไปมากกว่านั้น

จ็อกกกก

แต่เขาก็ได้ยินเสียงท้องมันร้องขึ้นมาท่ามกลางเสียงฝนพรำ

เขาหัวเราะเบาๆออกมากับสิ่งที่ได้ยินแล้วถือโอกาสเอ่ยถามมันออกไปด้วยรอยยิ้ม

"กินด้วยกันมั้ยคะ?"

สัตว์ที่ซื่อสัตย์ต่อของกินแบบนี้...น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆเลย♡

อ่ะ...เผลอหลุดเสียงสามออกมาอีกแล้ว

เขาตักฮันเปนที่ทำจากเนื้อปลาขึ้นมาเป่าจนมันหายร้อนแล้วยื่นไปให้ 'น้อง' ตรงหน้า

*กรุณาอย่าให้โอเด้งต่อแมว เนื่องจากมันมีโซเดี้ยมสูงปรี้ดค่า*

"นี่ค่ะ อ้าม"

ว่าไปนั่น

น้องมองเขาเหมือนจะถามว่าเขาสมองปกติดีอยู่มั้ย

ตอนที่คิดว่าควรจะป้อนด้วยมือ บิเป็นชิ้นเล็กๆหรือวางถ้วยลงบนพื้นรึเปล่า

ช้อนของเขาก็ถูกตอบรับเข้าเสียก่อน

ด้วยดวงตาวิบวับ น้องยืนให้เขาป้อนจนหมดถ้วย

ท่ามกลางสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาที่หันมามองพวกเขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย

ไม่ว่าจะคนที่มองด้วยสายตาแปลกๆ คู่รักที่มองแล้วสะกิดให้อีกคน(เอาเป็นแบบอย่าง)ดูด้วย คน(โสด)ที่มองด้วยสายตาอิจฉาหรือแม้กระทั่งคนเฒ่าคนแก่ที่มองด้วยสายตาเอ็นดู

ก็นะ น้องก็ดูไม่ใช่สายพันธุ์ธรรมดานี่นา จะมีคนมองมากหน่อยหรือนึกอยากได้ก็คงจะไม่แปลกเสียเท่าไร

เขาทิ้งถ้วยกระดาษลงในถังขยะ

"หมดแล้วล่ะ กินเก่งแถมยังเรียบร้อยมากเลยนะ!"

เขาฉีกยิ้มแล้วเอ่ยชมออกไปด้วยความเอ็นดู มือก็ล้างเข้ากับสายฝนที่ยังคงตกไม่หยุด

'มาว'

!!

เสียงทุ้มสุดๆ!!

ทาเคมิจิใบหน้าขึ้นสีจางๆ...เพราะอยู่ๆประกายความเท่ของน้องก็แทงทะลุเข้ามากลางใจ!

โอ๊ยน้อง---ทำไมเป็นน้องแมวที่ฟังดูเท่ขนาดนี่!

...จังหว่ะนี้ยังนับเป็นน้องได้รึเปล่านะ(... ดูจากตัวกับเสียงแล้วน่าจะไม่น้องเท่าไร

แต่เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่ใจ!
ถ้าใจบอกว่าน้อง น้องก็คือน้อง!!!

ทาเคมิจิฮึดสู้ความเท่ที่ตัวเองได้ค้นพบและค่อยๆยื่นมือไปหาเจ้าตัวใหญ่ข้างหน้า

แล้วยีหัวน้องที่ว่านี้ด้วยความอ่อนโยน

"นี่น่ะ ถือเป็นค่าโอเด้งแล้วกันนะคะ"

เขายิ้มเผล่ก่อนจะรีบชิ่งหนีโดยการโบกมือลาแล้วตรงกลับบ้านไปพร้อมกับซีดีหนังสยองขวัญที่พึ่งยืมมา

วันนี้เป็นวันที่ดีจังเลยนะ!

...

เขามองหน้าน้องที่วันนี้มาหลบฝนอยู่ในที่ต่างออกไป

สายตาวิบวับที่มองมากับหางที่ส่ายไปส่ายมาเหมือนกับได้เจอเหยื่ออันโอช--มีความสุขนั้นทำให้เขาที่กำลังจ้วงลูกชิ้นเข้าปากอยู่ใต้ร่มกลางสายฝนนั่นต้องหยุดชะงัก

มันไม่ได้ก้าวเดินออกมานอกกำบังฝนแต่แตะอุ้งเท้าลงข้างตัวราวกับจะเรียกหา

ดูท่าว่าวันนี้ลูกชิ้นนี่ เขาก็จะไม่ได้กินอีกแล้วสินะ

แต่เอาเถอะ สีหน้าตอนกินอย่างมีความสุขแบบนั้นมันน่ารักมากเลยนี่นา...

ทาเคมิจิหัวเราะแฮะๆ ก่อนจะก้าวไปหยุดอยู่ข้างมันแล้วหุบร่มลงพิงกำแพง

"กินได้แค่ถุงนี้นะคะ อันนี้มีน้ำจิ้มเผ็ดกินไม่ได้--"

ง่ำ!

น้องโว๊ย!!!?

น้องเคี้ยวลูกชิ้นในปากหงุบๆ แถมยังกรอกตาใส่เขาเรื่องน้ำจิ้ม

แต่พอรอดูอาการด้วยความเป็นห่วงกลับไม่มีอะไรผิดปกติเลย ทั้งมันเลียปากตัวเองและหันมาอ้าปากรอเขาป้อนชิ้นต่อไปด้วยซ้ำ

อุ้งเท้าคู่ใหญ่ที่มีลายเหมือนกับตัวอักษรคันจิเองก็ถูกยกขึ้นมาจิ้มถุงที่มีน้ำจิ้มอยู่อย่างเอาแต่ใจอีกด้วย

เขามองมันด้วยสายตาปลาตาย

น้องเอนตัวมาออดอ้อนเขาด้วยสายตาวิบวับ ท่าทางกำลังสนุกมากกว่าโกรธที่เขาไม่ยอมป้อนต่อ

"ไม่ได้ก็คือไม่-ได้ แค่เธอมากินอาหารกับฉันบ่อยขนาดนี้ก็ไม่ดีต่อสุขภาพแล้วนะ"

เขาดุมันจริงจัง

ก่อนจะถูกลิ้นสากๆเลียเข้าที่มือที่มีน้ำจิ้มติดจนเกือบจะปล่อยถุงลูกชิ้นร่วง

"เดี๋ยวเถอะ!"

เขาเอามามืออีกข้างคาราเต้ช็อปหัวมันเบาๆ

มันทำหน้ายู่ ท่าทางเหมือนแมวโดนรังแกไม่มีผิด

แต่ดวงตาสีทองของมันก็ยังคงเป็นประกายสนุกสนาน(สีนี้แล้วกันค่ะเหมาะกับแงวดี)

ถึงจะดีใจอยู่หน่อยๆก็เถอะเพราะจำได้ว่าถ้าแมวเลียแปลว่าแมวรัก

แต่ที่เลียเมื่อกี้น่าจะเพราะน้ำจิ้มล้วนๆ

หลังจากนั้นเขาก็มักจะเจอน้องแถวๆนี้อยู่เสมอ

ขอแค่ฝนตก เจ้าแมวตัวนี้ก็จะโผล่มาประจำที่ร้านอาหารข้างร้านเช่าซีดีราวกับรู้ว่าเขาจะมาทุกวันที่ฝนตก

แล้วก็จะได้กินของอร่อย

เขาเคยแก้เกมด้วยการเอาอาหารแมวกับแมวเลียมาด้วย

แต่ก็ถูกตบทิ้งทั้งหมด(...

นี่เขาทำแมวเสียคน..เสียแมวรึเปล่านะ?

ทาเคมิจิถอนหายใจ

วันนี้เองก็ฝนตกเหมือนกัน

แต่วันนี้ต่างจากวันอื่นตรงที่เขาไม่มีแพลนจะออกไปไหนแล้ว

ซีดีที่ยังไม่ได้ดูก็ยังมีกองสุมอยู่

แถมยังมี...

'แกร๊กๆๆๆ'

ทาเคมิจิหยุดหนังที่ตัวเองดูอยู่แล้วมองซ้ายมองขวาหาต้นตอของเสียง

...เขาขึ้นไปเช็คบนชั้นสองแต่ก็ไม่ใช่

...ประตูหน้างั้นเหรอ?

ทาเคมิจิเกาหัวแกรกๆก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูหน้าบ้านของตัวเองงงๆ

แล้วสิ่งที่เขาได้เห็น...

'มาว♡'

ก็คือแมวตัวใหญ่หน้าคุ้นๆที่ตัวเปียกมะล่อกมะแล่กแล้วกำลังส่งเสียงทักทายเขาด้วยสายตา...แปลกๆ...

แย่ล่ะ...

เขาเหลือบมองเข้าไปในบ้านของตัวเอง

ก่อนจะสบตาเข้ากับดวงตาสีทรายของแมวคาลิโก้...แมวสามสีหน้าง่วงๆขนยาวที่มีขนปรกตาหนึ่งข้างที่เขาพึ่งเก็บมาจากข้างนอกแล้วเป่าขนมันจนแห้งเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้

ทาเคมิจิกะว่าจะให้มันอยู่หลบฝนซักคืนเพราะมันดูจะไม่ฉลาดพอจะยืนหลบฝนเหมือนเจ้าตัวที่ยืนอยู่ตรงหน้า

'มาว'
'เหมียว'

เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งของเจ้าเหมียวสามสีดังเข้ามาใกล้จนชิดกับขาของเขา

ในขณะที่น้องเองก็ดูจะเปลี่ยนท่าทีสบายๆเมื่อครู่มามองเขาด้วยสายตา...

แฮ่ม...?

...ทำไมนี่มันถึงได้รู้สึกเหมือนฉากการนอกใจภรรยาแล้วถูกจับได้แบบคาหนังคาเขาอย่างไรอย่างนั้นเลยนะ...?

จบบทวันที่ฝนตก01!

เอาแล้ว ชะตาเหมียวไม่มีบ้านสองตัวมาประจบกันที่บ้านฮานากาคิ!

Also โดนพี่ฮั่นลากกลับบ้านเพราะคลิบเสียงกับภาพของคุณฟุตะทุกทีเลยค่า🥵 :

https://twitter.com/Inutani_Futa/status/1502604271422181379?t=GwskW3arY3Q4AMsH-BtXkg&s=19

หลังจากนี้ควรจะเกิดอะไรขึ้นดี? ซีวิววอร์บารุฮาระ เริ่มเลอ!!!

ชอยส์ 1 : แงวทั้งสองอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข!!..?

ตอนนี้ยังไม่ว่างเลยแต่ถ้าไม่มีอะไรอะไรขวางกั้นจะมาต่อตอนเที่ยงคืนนะคะ😳✨

ขอบคุณสำหรับเม้นท์ทุกเมนท์เลยนะคะ น่ารักมากๆๆๆๆๆเลยค่า♥️♥️♥️🥺✨✨

Also คนที่อ่านเรื่องนี้แล้วเจอแต่ฟลัฟ :

ฮันมะ ชูจิไม่มีบ้าน
ไม่มีครอบครัว ไม่มีคนรัก
เพื่อน? เอ จะเรียกแบบนั้นก็ไม่ถูกเสียทีเดียว

แต่ถ้าเป็นลูกน้องละก็มีเยอะเลยล่ะ
แล้วเขาก็มี ธุรกิจ ด้วย

ร้านขายของชำ ร้านขายบุหรี่และร้านขายแกงกะหรี่ ฯลฯ

ร้านขนาดเล็กๆไม่สะดุดตาที่มีอยู่ในละแวกนี้เกือบทั้งหมดเป็นของฮันมะ

แน่นอนว่าถ้าเป็นเบื้องหลังล่ะก็นะ

อายุแค่นี้มันก็ลำบากหน่อย จะเซ็นนู่นเซ็นนี่ก็ต้องมีผู้ปกครองมารองรับบลาๆๆ

แต่ฮันมะไม่มี
ไม่เคยมี
ไม่คิดอยากจะมี

เพราะสร้างเรื่องไว้เยอะก็เลยถูกเตะโด่งออกมาจากบ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก

แต่ใครสนที่น่าเบื่อแบบนั้นกัน

ฮันมะร่อนเร่ไปทั่ว ทำความรู้จักกับคนที่น่าสนใจแล้วก็สู้กัน

ในโลกของเขาไม่มีอะไรฟรี
นอกจากจะใช้กำลังแย่งมันมา

แล้วเขาก็แย่งพวกมันเก่งมากเสียด้วย

ถ้ากล้ามาเอาคืนก็ลองดูสิ♡

เพราะงั้นแล้วสำหรับเขาวิธีหาเงินมาประทังชีวิตในโลกใต้ดินนั้นง่ายแสนง่าย

เขาอยู่รอดมาแบบนั้น

วนเวียนไปตามร้านที่เป็นของเขาและมีลูกน้องดูแลอยู่เพื่อตรวจตราไปเรื่อย

เขาจะมีความสุขมากถ้ามีเรื่องน่าสนใจอย่างจำนวนของที่ไม่ครบหรือเงินส่วนนึงที่หายไป

นั่นคือเวลาที่'ยมฑูต'จะได้ออกล่า

แต่พักหลังมานี้ไม่มีเรื่องที่ว่าเลย
ถึงจะใช้เหยื่อล่อขนาดไหนก็ไม่มีใครกล้ามางับอีกแล้ว

น่าเบื่อเกินไปแล้ว

จนกระทั่งมีคนหยิบยื่นเอาเรื่องสนุกมาให้ แลกกับการได้ตัวเขาไปใช้งานตามที่ใจต้องการ

แน่นอนว่าเขาตกลง
แทบจะอดใจรอไม่ไหว
ถ้าไม่สนุกขึ้นมา ค่อยเก็บค่าเสียเวลากับความคาดหวังสักร้อยเท่าเป็นไง

น่าเสียดายที่ในแผนการช่วงแรกเขายังคงต้องรอให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง

เขาก็เลยทำได้แค่วนเวียนไปตามร้านรวงของตัวเองเช่นเดิม

ฮันมะเหม่อมองฝนที่ตกด้วยความเบื่อหน่าย

จนมีคนที่ติดฝนอยู่ด้วยกันมาเปิดกล่องโอเด้งข้างๆเขาแบบไม่เกรงใจ

แล้วหลังจากการกล่าววาจาคะขากับเขาด้วยรอยยิ้ม..

ฮันมะก็ได้เจอกับนางฟ้าซื่อบื้อที่มักจะแบ่งอาหารให้เขาทุกๆครั้งที่ได้เจอกัน

"โชเม แกคิดว่าผู้ชายที่พูดคะขากับคนอื่นเป็นคนยังไง?"

ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนพูดอย่างที่ว่าด้วยน้ำเสียงหวานหยดแบบนั้นกับฮันมะเสียเท่าไร

ถ้าหากว่ามันไม่ใช่การประชดกันละก็

"เอ่อ ก็เจ้าชู้? แพรวพราว?...แล้วก็อาจจะขี้อ่อย? ขี้อ้อนกับแฟนหรือกิ๊กอะไรแบบนี้ละมั้งครับคุณฮันมะ"

...คำตอบที่ได้รับช่างดูไม่ตรงกับสิ่งที่เขาประสบเสียเท่าไร

"เอ คนเดียวที่ผมเคยได้ยินว่าพูดอะไรเลี่ยนๆ ลิเกๆแบบนั้นก็มีแค่หนึ่งในสองพี่น้องเจ้าสเน่ห์แห่งรูปปงงิตอนจีบสาวนะครับคุณฮันมะ?"

โชจิเกาหัวแกร่กๆ นึกภาพตอนที่เห็นคนผมเปียดันสาวเจ้าเข้ากับกำแพงที่ไหนสักแห่งในรปปงงิ

"แล้วคนที่อยู่ๆก็มาชวนกินข้าว ป้อนอาหาร แถมเป่าให้คนที่ไม่รู้จักกันล่ะ?"

ลูกน้องสามหน่อของเขามองหน้ากันด้วยสีหน้างงๆ

"นอกจากแม่หรือพยาบาลแก่ๆที่ต้องมาป้อนอาหารผมตอนที่โดนคุณฮันมะอัดยับจนใช้แขนไม่ได้แล้วผมก็ไม่เคยมีอะไรแบบนั้นนะครับ?"

ชอนโบะลูบแขนตัวเอง ความทรงจำตอนได้หยอดน้ำข้าวต้มในโรงพยาบาลยังคงตราตรึงอยู่ภายใน

แปลกจริงๆด้วยสินะ?

"งั้นถ้าฉันพูดคะขาถือข้าวต้มมา 'อ้าม~'ให้แกตอนนี้พวกแกจะทำยังไง?"

"น่าจะโดดออกหน้าต่างตรงนั้นนะครับ"
"กลัวจนลงไปโขกหัวขอขมาครับ"
"เอาอะไรมาทุบหัวเผื่อได้ตื่นจากฝันร้ายครับ"

...

ฟังดูน่าลองเหมือนกันแฮะ

ฮันมะยิ้มกริ่มออกมาให้ทั้งสามคนเห็น

ลูกน้องของเขาเหงื่อแตกพลั่กจนอดหัวเราะเยาะพวกมันไม่ได้

"แล้วถ้าฉันบอกว่ามีคนกล้ามาทำแบบนั้นกับฉันพวกแกจะคิดว่าไง?"

ตามคาด ทั้งสามคนทำหน้าเหมือนมันไม่มีทางเป็นไปได้แน่

"...อยะ อย่าบอกนะว่า--"

โชจิทำตาถลนก่อนจะเอาภาพในหัวสองภาพมารวมกัน

ภาพไฮทานิ รันที่กำลังดันคุณฮันมะเข้าสู่กำแพง!!

ก่อนจะตัดภาพไปที่การพูดคะขา ชวนคุณฮันมะไปเดตแล้วก็อ้าม~

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

...

แต่เอาจริงๆแล้วคนผมยาวถักเปียก็หน้าตาดีมาก บางทีแล้วคุณฮันมะก็อาจจะ--

เขาเหลือบมองฮันมะที่ทำหน้าเหมือนรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่แล้วส่งยิ้มสยองขวัญมาให้

"ขอโทษที่ล่วงเกินทางความคิดครับคุณฮันมะ!!"

โชจิโค้งตัวเกิน90°เพื่อขอขมา เหงื่อแตกพลั่กๆอีกรอบจนฮันมะโบกมือหยอยๆว่าช่างมัน

ขนาดไม่ได้บอกเรื่องที่ถูกยีหัวก่อนจะจากกัน'เป็นค่าโอเด้ง'ที่ว่าด้วยซ้ำ

หรือว่าจะเป็นคนสติไม่ดี?

ฮันมะคิดอย่างนั้นแล้วเก็บความทรงจำประหลาดๆนั่นไว้ในหัว
.
.
.

โอ๊ะ...ฝนตก...

เขามองร่มที่ถูกแขวนไว้แล้วเลือกที่จะไม่หยิบมันมาด้วยไปขณะที่เดินออกไปยืนเหม่อมองฝนอยู่หน้าร้าน

จะได้เจออีกมั้ยนะ

นางฟ้าโอเด้งตัวกะเปี๊ยกนั่นน่ะ

เจอ
เจอ
เจอ
แล้วก็เจอ

ทุกวันที่ฝนตก เด็กที่ไม่รู้กระทั่งชื่อนั่นก็จะโผล่มาที่ร้านเช่าซีดีนี่เสมอ

พวกเขาไม่เคยถามชื่อของกันและกัน
มีแค่การทักทาย ปัอนข้าวและการหลบฝนด้วยกันเงียบๆ

"เบ๊บ"
"ว่าไงคะตัวเล็ก?"

"เบบี๋"
"เอ๋ วันนี้ก็หิวอีกแล้วเหรอคะ?"

"แองเจิ้ล"
"อันนี้กินไม่ได้นะคะ!"

"บู"
"นี่มันข้าวเย็นของผมนะ..เฮ้อ เข้าใจแล้วค่ะ แบ่งก็แบ่ง.."

"บันนี่"
"อ้าม~เก่งมากค่ะเด็กดี"

ไม่ว่าจะเรียกว่าอะไรก็จะตอบรับโดยที่ไม่กระโตกกระตากอะไรทั้งนั้น

แต่บางครั้งเมื่อถามอะไรไปก็จะตอบรับอย่างอื่นมาเหมือนไม่ได้ยินมันด้วยซ้ำ

จะบอกว่าเลี่ยงตอบคำถามก็ไม่ใช่คำถามลึกลับอะไร

แล้วก็ยังมีรอบที่...คิดว่าถูกประชดประชันด้วยการเอาอาหารแมวมาให้อีก

ฮันมะเคยกินมันมาก่อน
แล้วก็ไม่ได้คิดอยากกินอีก

ท่าทางงงงวยและเกาหัวมองเศษซากอาหารเม็ดที่กระจายอยู่บนพื้นสลับกับฮันมะนั้นทำให้เขาสงสัยอย่างมาก

หลังจากเก็บกวาดเสร็จเรียบร้อยพวกเขาก็กินข้าวด้วยกันเหมือนเดิม

หรือว่าเด็กนี่จะเป็นเด็กพิเศษจริงๆ?

ยิ่งผ่านไปนานวันเข้าความสงสัยของฮันมะก็ยิ่งเพิ่มพูน

เขาคอยสังเกตตอนที่อีกฝ่ายพูดคุยกับผู้คน
คอยเดินตามไปส่งที่บ้านตอนที่รู้ว่ามีคนประเภทเดียวกันมารวมตัวอยู่แถวๆนี้
ปฏิสัมพันธ์ระหว่างคนและสัตว์บางประเภทนั้นถูกแยกออกด้วยเส้นกั้นบางๆ

จนเขาสั่งให้เจ้าสามหน่อไปหาเรื่องเด็กนั่นเล็กๆน้อยๆ
ก็ได้พบว่าทั้งสามคนถูกกระทำด้วยท่าทีคล้ายคลึงกันเลย

อาจจะไม่ถึงขั้น อ้าม~ แต่อีกฝ่ายก็หันมาเรียกเขาได้ทันทีเหมือนรู้ว่าพวกเขาเป็นพวกเดียวกัน

"น้องพาเพื่อนมาหาพี่ขาเหรอคะ"

โชเม โชจิและชอนโบะ หน้าแดงแจ๋

"ข ขอบใจ"
"อย่ามาเกาคางสิโว๊ย!"
"อ๊าก ปล่อยฉันลงนะ!"

หลังจากที่ได้รับ รอยยิ้ม ขนม การเกาคางและการอุ้ม ทั้งยังได้ยินคำเรียกแทนตัวฮันมะเสียใกล้ชิด พวกเขาก็ทำตัวไม่ถูก

...อย่างน้อยก็ไม่น่าจะต้องกังวลเรื่องที่เบบี๋~ของเขาจะถูกรังแกล่ะนะ

...

ในครั้งต่อมาที่พบกันเขาก็เลยดึงมือของอีกฝ่ายเข้ามาในร้านขายแกงกะหรี่ของเขา

เด็กนี่ดูแตกตื่นเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยกับแคชเชียร์สาวที่ถูกจ้างมารับลูกค้าเพราะลูกน้องคนอื่นของเขาเป็นนักเลงหน้าไม่รับแขกกันเกือบหมด

"ขอโทษด้วยนะครับ โดนลากเข้ามารบกวนจนได้--"

เจ้าตัวยิ้มแหยก่อนจะก้มหัวประหลกๆให้กับเธออย่างเกรงอกเกรงใจ

เธอสบตากับบอสใหญ่อย่างฮันมะ กลืนน้ำลายแล้วรีบตอบอีกฝ่ายกลับไปอย่างร้อนรน

"ข แขกของคุณฮันมะเป็นที่ต้อนรับเสมอค่ะ! ยังไงแล้วถ้าอย่างทานอะไรก็เชิญสั่งได้ตามใจเลยนะคะ--"

"คุณ...ฮันมะ?"

"เอ่อ ก็--"

เธอฝายมือมาที่เขา

"โอ้! ที่แท้ก็เป็น'แมว'ของที่นี่เอง! ผมก็ว่าอยู่ว่าเจอแถวนี้บ่อยๆ น้องน่ารักมากเลยครับ มาขอของกินผมแทบทุกวันเลยฮะๆ...ฮะ?"

บรรยากาศแปลกๆก่อตัวขึ้นระหว่างเด็กหนุ่มกับแคชเชียร์สาวที่มีรอยยิ้มเหยเก้

และฮันมะ

ฮันมะที่อ้าปากแล้วเอ่ยคำเดียวออกมาแล้วมองเข้าไปในตาของเด็กหนุ่มผมทอง

"มาว♡"

ราวกับไม่ได้เห็นเรื่องน่าอายใดๆเกิดขึ้น เด็กหนุ่มยิ้มตาหยีรับเขาด้วยท่าทีปกติสุข

"ว่าไงคะ? พาพี่เข้ามานี่ทำไมเหรอ?"

แมว
เขาถูกมองเป็น 'แมว'

เขา..ควรจะรู้สึกยังไงกับสิ่งที่ค้นพบนี้ดี?

ฮันมะดึงอีกฝ่ายขึ้นมาชั้นสองแล้วพาไปนั่งลงกับโซฟา

"ขึ้นมาเฉยๆแบบนี้จะดีเหรอเนี่ย💦"

ฮันมะนึกอยากหัวเราะ

จะบอกว่าเป็นเรื่องตลกที่ดูไม่ออกเสียนานหรือเรื่องน่าสนใจที่ถูกมองเป็นสัตว์สี่ขามาตั้งแต่แรกดี?

เขามองอีกฝ่ายที่ยังคงมองซ้ายมองขวาไม่แน่ใจว่าขึ้นมาทำอะไรบนนี้นิ่ง

ก่อนจะลดตัวลง...

แล้วเริ่มคลอเคลียอีกฝ่าย...เหมือนแมว

"หือ? ทำไมวันนี้ขี้อ้อนจังเลยคะ?"

...

"โฮ่ย ไม่ได้เข้าใจสิ่งที่ฉันพูดเลยสินะแกน่ะ"

เบบี๋หดคอหนีเขา ก่อนจะหัวเราะแล้วหันมาลูบหัวฮันมะเหมือนทุกครั้ง

"มาร้องข้างหูทำไมคะตัวเล็ก--ไม่สิ ชื่อว่าฮันมะคุงนี่นา ฮันมะคุงๆ"

อยากจะโกรธที่เหมือนถูกหลอก

แต่ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นฝ่ายถูกหลอกกันแน่?

นี่มันโรคอะไร? เป็นไปได้ด้วยเหรอที่จะเห็นคนบางจำพวกเป็นสัตว์ได้?

แล้วเห็นแค่นักเลงเป็นแมวเนี่ยนะ?

คำสาปรึไง?

ฮันมะไม่เข้าใจเลยสักนิด

...แต่เขาก็ไม่คิดจะแบ่งนางฟ้าที่ตาบอด(เฉพาะกับนักเลง)นี่ไปให้ใครหรอกนะ

เขารื้อเอาบัตรประจำตัวนักเรียนออกมาจากกระเป๋าเงินของอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย

"อันนี้กินไม่ได้นะ!"

บัตรของอีกฝ่ายถูกชูขึ้นสูงเพื่อหนีตัวสั้นๆของอีกฝ่ายที่พยายามคว้ามันคืนไป

ก็...'ฮานากาคิ ทาเคมิจิ' น่ะ เป็นคนให้อาหารประจำของ'แมว'ตัวนี้แล้วนี่นา

"มาว♡"

แมวน่ะเป็นสัตว์หวงถิ่นนะรู้มั้ย?
เพราะงั้นแล้ว

จะ ไ ม่ แบ่งให้ใครทั้งนั้น เข้าใจรึเปล่า?

ทาเคมิจิ♡

เขาเคยคิดว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับคนที่ต้องจับตามองเสียเท่าไร อย่างมากก็ต่อยตีไปกับก๊วนเล็กๆของตัวเองต่างจากฮันมะที่กำลังจะได้'เล่น'กับแก๊งใหญ่ๆในไม่ช้า

แต่ใครจะไปรู้ว่าเผลอแป็บเดียว

ก็มีแมวจรโผล่มาอยู่ในบ้าน'ทาส'ของเขาซะแล้ว

"ฮาเนมิยะ"
"ฮันมะ"

T h i s M e a n s W a r

ผลโพลออกมาว่าควรให้คิซากิเข้าร่วมสงครามฮือ555555
คิซากิ : ฮีโร่
ทาเคมิจิ : เอามาทำไม๊ ออกไป๊!!
คิซากิ : /กำหมัด

จริงๆมีคำในใจแล้วแต่อยากรู้ว่าชอบคำเรียกน้องคำไหนกัน ผมแบบ🥺 อยากให้น้องได้ยิน

ใครชอบบันนี่ต้องขออภัย ฟิคนี้มีที่ยืนให้แค่แมวค่ะ😂💦/เปล่า จริงๆชอยส์มันได้แค่นี้ถถถ

ทีแรกตั้งใจจะเขียนเทนจิคุก่อน แต่เนื้อเรื่องมันขัดกันกับที่ตั้งใจจะให้ฮันมะรู้เป็นคนแรกว่าทาเคมิจิน่ะเห็นนักเลงเป็นแงวนะ เลยต้องเขียน 'ในวันที่ฝนตกก่อน' สรุปแล้วก็เหมือนลัดคิวให้บารุฮาระมา ต้องขอโทษคนที่โหวตเทนจิคุก่อนหน้านี้ด้วยนะ👀💦💦

แต่เทนจิคุมีคาคุโจง่ะ โดนจับได้แน่ฟฟฟ😂

จ้องจอมาพักนึงแล้วแต่เขียนไม่ออกเลยฟฟฟ ขอพักหน่อยนะวันนี้เหน่ยๆเพราะไปช่วยพี่ย้ายบ้านมาค่ะ เหมือนกายหยาบจะไม่ไหวแล้ว555

ไหวแค่เพ้อเรื่องที่อยากเขียน555
ระหว่างที่เพ้อก็ได้ไอเดียบรรเจิดมาอีกอย่าง(...

เอาเป็นว่าขอนำเสนอเรื่องที่ไม่รู้จะได้เขียนเมื่อไร...แต่อยากอ่านกันมั้ยพวกคุณ?

วันนี้ก็ยังย้ายบ้านอยู่แต่เจอกันเที่ยงคืนค้าบ😳✨

ใครนอนเร็วมาอ่านพรุ่งนี้เอาเลยนะ!!!

+ ไม่คิดว่าเบ๊บกับแองเจิ้ลจะได้เท่ากัน5555555 เดี๋ยวแบ่งๆกันใช้แล้วกันน้า☺️♥️✨

คาสึโทระไม่มีบ้าน
เขามีผู้ให้กำเนิดและที่ที่เคยอยู่อาศัย

'เลือกสิ'

แล้วก็คำถามที่ไม่อยากตอบ

'ลูกจะอยู่ข้างพ่อหรือว่าข้างแม่'

มือที่เงื้อขึ้นของพ่อ

'ห้ามอยู่ทั้งสองข้าง'

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของแม่

'จะเลือกข้างใคร'

กับนามสกุลของครอบครัวพังๆที่อยู่ใต้ชื่อฮาเนมิยะ

เขาถูกปล่อยตัวออกมาหลังจากที่ติดอยู่ในที่ที่ไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าไรอยู่หลายปี

ไม่มีเงิน ไม่มีอะไรทั้งนั้น

มีแค่ชุดที่ใส่อยู่นี้กับชุดนักเรียนมัธยมต้นสองชุดที่ก่อนจะได้ออกมาก็ถูกจับมือลงชื่อให้เรียนต่อมา

แล้วก็...บาจิ

คนๆเดียวที่โผล่มายิ้มจนเห็นเขี้ยวแล้วกระแทกตัวใส่กันเต็มรัก

"ออกมาได้ซะทีนะไอ้เจ้าบ้าโทระ!"

บาจิผมยาวกว่าเก่า

ดูเปลี่ยนไปแต่ก็รู้สึกเหมือนเดิม

แต่เขาเองก็เหมือนกัน

คาสึโทระแตะเส้นผมสีดำที่ยาวขึ้นกว่าแต่ก่อนมากนักแต่ก็ไม่ได้คิดอยากตัดเหมือนตอนที่อยู่ที่นั่น

"ออกมาแล้วอยากทำอะไรเป็นอย่างแรกล่ะ?"
"หาเงิน"
"ฉันมีอยู่น่า เดี๋ยวเลี้ยงเอง"

"..."

นั่นสินะ บาจิคงไม่อยากขโมยของร่วมกับเขาอีกแล้ว

ใบหน้าของคนเหล่านั้นปรากฏขึ้นในหัวของเขา

อยากเจอ
เ ก ลี ย ด
อยากเห็นว่าเปลี่ยนไปเช่นเดียวกันรึเปล่า--
เ ก ลี ย ด จ นอ ย า ก จ ะ ฆ่ า

ทั้งหมดเป็นเพราะมัน

ที่เขาทำแบบนั้น
ที่เขาต้องจากพวกมันไป
ที่เขาต้องติดอยู่ที่นี่คนเดียว

ที่เขาต้องจากกับครอบครัวหนึ่งเดียวที่เขาเคยมี

จากที่ที่เขามั่นใจว่าจะไม่ต้องเลือกเพราะพวกเราเป็นหนึ่งเดียวกันเสมอ

จากโตเดียวมันจิไค

จากที่ที่ไม่สามารถกลับไปได้อีกแล้ว
.
.
.
เพราะสุดท้ายพวกนั้นก็เลือก 'มัน' อยู่ดี..

"ร้านสะดวกซื้อ.."
"โอ้! อยากได้อะไรก็หยิบมาเลย ไปฉลองที่บ้านฉันเป็นไง!"
"ห๋า ของมันแน่อยู่แล้วไม่ใช่รึไง!"

ก็'บ้าน'ของเขาน่ะ
เป็นแค่ซากปรักหักพังมาตั้งนานแล้วนี่

ป่านนี้คงไม่มีตึกอยู่ด้วยซ้ำละมั้ง

เขามองข้าวของมากมายที่ตัวเองไม่รู้จักถูกเพิ่มเข้ามาในร้านสะดวกซื้อ

พอเห็นหลังไวๆของบาจิและมุมกล้องวงจรปิดดีๆ

ของที่ดูมีราคาก็ถูกยัดเข้าใส่กระเป๋าที่ใส่ชุดนักเรียนเอาไว้ในขณะที่ของถูกๆก็เอาไปใส่ตะกร้าของบาจิ

หางตาเขาลอบมองพนักงานร้าน

ไม่มีอะไรผิดปกติ

พวกเขาหัวเราะเฮฮาไปกับของแปลกๆที่อธิบายลำบากและไม่รู้จะมีไว้ทำไม

จนถูกพนักงานปรามเรื่องเสียง

"ชิ น่ารำคาญชะมัด ไปกันเถอะ"

...เขามองยาย้อมสีผมถูกที่ตั้งเรียงราย

"เฮ้บาจิ"
"อะไร จะจ่ายเงินแล้วเร็วๆ"
"ย้อมสีผมเป็นมั้ย?"
"ห๋า..? เห็นงี้ฉันช่วยจิฟุ--ลูกน้องย้อมทุกรอบเลยนะเฟ้ย"
"งั้นก็ดีเลย"

เขาเลือกหยิบสีมั่วๆขึ้นมาสีหนึ่ง

สีทอง..

ตลกร้ายชะมัด

"เอาอันนี้ด้วยครับพี่สาว"

คุณนายบาจิต้อนรับเขาหลังจากที่รู้ว่าเขาไม่มีที่ไป

บางทีเธออาจจะจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ
ว่ากำลังเชื้อเชิญฆาตกรเข้าบ้าน

ว่าเขาคือคนที่เกือบทำให้ลูกชายของเธอต้องมีประวัติไปด้วย

เขาอยู่ที่นั่นสามวันสองคืนก็ทนอยู่ไม่ไหว

ถึงช่วงเวลาที่ว่าจะทำให้เขามีความสุขมากกว่าหลายปีที่ผ่านมามาก

แต่ชุดสีดำที่ถูกแขวนเอาไว้ด้วยความภาคภูมิใจนั่น

มันทิ่มแทงเขาพอๆกับเส้นผมที่เป็นสีเดียวกัน

เขาร่อนเร่อยู่แถวนั้นไม่ได้มีเป้าหมายอะไร

ใช้ชีวิตอยู่กับการขโมยของกับกระเป๋าตังค์หาเงินมาใช้ตู้ฝากของเพื่อเก็บเสื้อผ้ากับของไม่กี่ชิ้นที่มี แอบนอนในร้านซักรีดและกินอาหารกลางวันฟรีที่รร.

พอถูกจับได้ก็ย้ายที่ไปเรื่อยๆ

รู้ตัวดีว่าทางเดียวที่จะรอดก็คือต้องเข้าร่วมกับ'เจ้าถิ่น'ที่ครองแถวนี้อยู่

เจ้าถิ่นที่ไม่ใช่แก๊งกะโหลกกะลาที่มีแต่เด็กมัธยมรวมตัวกัน

คนเดียวที่มีสิทธิ์ตัดสินว่าจะยอมให้เขาเข้าทำงานแถวนี้หรือไม่

เพราะไม่มีใครอยากรับคนมีประวัติเข้าทำงานมากนักหรอก

เจ้าถิ่นที่นี่คือ 'ยมฑูต'

คนที่เขาจำเป็นต้องเข้าหา ประจบประแจงแล้วขอที่นอนประจำสักที่แลกกับงานที่อีกฝ่ายจะให้ทำ

ฮันมะหาตัวได้ไม่ยาก
แต่การจะเข้าถึงตัวเขา(อย่างเป็นมิตร)นั้นไม่ง่ายเลย

...โดยที่มีคนๆนึงเป็นข้อยกเว้น

"เบ๊บบบบ ไม่ไปไม่ได้เหรอคะ"
"อย่างับเสื้อสิคะ เดี๋ยวขาดๆๆๆ!"

คนที่ทำตัวสนิทชิดเชื้อกับยมฑูตโดยไม่สนใจสายตาใคร

ทั้งยังเข้าออกกิจการ'พิเศษ'พวกนั้นด้วยกันบ่อยๆจนเป็นที่รู้จักในหมู่นักเลงในสังกัด

คนที่ 'ห้ามแตะต้อง' ไม่ว่าจะในกรณีไหน

คาสึโทระยังต้องอยู่ที่นี่

เพราะงั้นปกติแล้วเขาก็หลีกเลี่ยงเด็กหนุ่มทุกๆที่

จนกระทั่ง...วันนี้

วันที่เขาไม่มีที่ไปจนต้องมานั่งตากฝนอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะ

"..."

ถ้าเรียนจบจนพอหางานได้ไวๆก็คงดี

ทั้งหมดนี่มันเป็นเพราะ--!

"มานั่งตากฝนอะไรตรงนี้? ไม่กลัวฝนรึไงหึ๊?"

จู่ๆสายฝนก็ถูกบางสิ่งขวางกั้น

และเมื่อเงยหน้าขึ้นไป

เขาก็ได้พบกับดวงตาสีฟ้าสวยสดของคนที่เคยได้แต่มองไกลๆ

"..."

'คุณเบ๊บ'

คนที่นักเลงในย่านนี้รู้จักกันภายใต้ชื่อที่ว่า

คนใจดีที่มักจะใจดีกับนักเลงและสัตว์เป็นพิเศษ

ครั้งนี้...ก็เป็นตาของเขางั้นเหรอ?

ไม่ได้ ถ้าหากถูกเห็นเข้าล่ะก็!

"เอ้า ฮึบ!"

!?

เสื้อนอกของอีกฝ่ายถูกยกมาห่มร่างเขาไว้

ก่อนที่ร่างจะถูกยกขึ้นพาดบ่าเหมือนกระสอบ???

"โทษทีนะเจ้าเหมียว แต่ฉันต้องถือร่ม เลยใช้แขนได้แค่ข้างเดียวน่ะ"

เดี๋ยวๆๆๆ!

"ทำอะไร!? ปล่อยนะ!"
โว้ว! เฮ้! ใจเย็นนะเด็กดี! แค่จะพาไปที่อุ่นๆแห้งๆแล้วก็มีข้าวให้ไง! ชู่ววว"

คาสึโทระไม่เคยคิดว่าร่างกายของตัวเองจะด้อยไปกว่าคนตรงหน้า

แต่ความจริงก็คือความจริง

เขาพ่ายแพ้...ต่อคนที่ไม่ได้สู้กลับทั้งยังกำลังถือร่มและแบกเขาด้วยแขนข้างเดียว

...นี่ทำให้คาสึโทระสะเทือนใจยิ่งกว่าครั้งไหน

...เขาอ่อนแอลงถึงขนาดนี้เลยงั้นเหรอ..?

โดยที่ไม่รู้ตัว ทาเคมิจิหิ้วแมวสามสีที่เปียกซ่กและศักดิ์ศรีถูกทำลายย่อยยับไม่มีชิ้นดีกลับบ้านพร้อมฮัมเพลงไปตลอดทาง

คาสึโทระที่ถูกวางตัวลงหน้าบ้านฮานากาคินั้นพยายามหนีอยู่หลายครั้ง

..แต่ก็ถูกจับและลากตัวกลับไปจนเข้าบ้านที่ไม่รู้ว่ามีอะไรรออยู่ในนั้น

"ทำไมขี้ตกใจแบบนี้ล่ะ...ฉันตั้งใจจะช่วยแท้ๆ..."

เด็กหนุ่มหัวทองน้ำตาตกในให้เขาเห็น แต่ยังไม่ทันพักให้หายเหนื่อยเขาก็ถูกอุ้มไปที่ห้องอาบน้ำแล้ว

เพราะการต่อสู้กันมาระหว่างทาง สุดท้ายแล้วพวกเขาก็เปียกมะล่อกมะแล่กทั้งคู่แม้จะกางร่มไว้ก็ตาม

อ่างอาบน้ำขนาดกลางถูกใส่น้ำอุ่นเอาไว้จนเกือบเต็ม

อ่างน้ำร้อน...

เขาไม่ได้อาบน้ำมากลายวันแล้ว

คาสึโทระลูบผิวเย็นเชียบของตัวเองแล้วมองไปที่ฮานากาคิ

ที่กำลังถอดเสื้อผ้าอยู่(...

เดี๋ยวๆๆๆ!!!

จะมาแก้ผ้าใส่กันเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้ไม่ได้!!!

บ่อน้ำร้อนสาธารณะก็เรื่องนึงแต่มาเปลือยล่อนจ้อนใส่กันแบบนี้มันไม่ได้โว้ย!!!

"มาๆ ตาเธอแล้ว"

เจ้าของร่างขาวเนียนเอ่ยขึ้นแบบคนไร้ยางอาย ผมที่เปียกจนลู่ลงต่างจากปกติที่ถูกใส่เจล

...ก็ยังดีที่มีผ้าเช็ดตัวกั้น..

แม้จะขัดขืนสุดใจแต่ที่สุดแล้วคาสึโทระก็ตกอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกันนัก(...

"มาล้างตัวกันก่อนนะ เธอไม่กลัวน้ำใช่มั้ย? งั้นเดี๋ยวมาแช่น้ำด้วยกันเถอะ!"

อีกฝ่ายยิ้มกริ่มขณะเขาถูกจับนั่งลงกับเก้าอี้เตี้ยๆแล้ววางหมวกอาบน้ำสำหรับเด็กไว้บนหัว

"โอ๊ะ ใช้ได้ด้วยแฮะ เยี่ยมเลยจะได้ไม่เข้าตา"

ถึงจะหน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีดมาพักใหญ่แต่ถูกใช้หมวกอาบน้ำให้ก็ทำเขานิ่งไปครู่หนึ่ง

ทำเอานึกถึง...
ไม่รู้ว่าตอนนี้จะยังใช้อยู่รึเปล่านะ..

ฮานากาคิฮัมเพลงลั้ลลา สบู่กับแชมพูแบบทรีอินวันถูกบีบใส่มือของอีกฝ่ายแล้วเริ่มเกาเข้าที่ผมของเขาอย่างไม่เกรงใจ

ดีที่ทำสีผมมาพักนึงแล้ว...

เขาถูสบู่เข้ากับตัวเอง ไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าต้องช่วยมากกว่านี้...

หันไปก็ทันได้เห็นอีกฝ่ายกำลังถูสบู่ให้ตัวเองจนฟองฟ่อด ดูๆไปก็น่ารักดี

"ว่าไงที่รัก? รอฉันแป็ปนึงนะ เดี๋ยวล้างตัวพร้อมกัน"

ท--ที่รัก!!?

คาสึโทระหน้าแดงซ่าน อยู่ๆก็ถูกมัดมือชกเป็นที่รักไปเสียเฉยๆ!?

ทาเคมิจิมองภาพเจ้าแมวสามสีขนยาวถูกฟอกตัวจนเป็นก้อนฟองกลมๆสี่ขาแล้วยกยิ้มกว้าง ถ้าหากไม่ได้ตัวเปียกอยู่ก็คงได้คว้าเอามือถือมาถ่ายเก็บไว้สักรูปสองรูปแล้ว

"สมแล้วที่ตั้งชื่อว่าที่รัก ก็น่ารักขนาดนี้นี่นา เนอะ?"

เขากล่าวล้อมันยิ้มๆ มือก็คว้าเอาฝักบัวมาล้างตัวให้มันอย่างอ่อนโยน

เขาล้างตัวให้ตัวเองจนสะอาดแล้วถึงได้อุ้มเอาแมวตัวน้อยมาลงอ่างน้ำอุ่นด้วยกัน

เห็นมันนอนเกยอกเขานิ่งสนิทเหมือนไม่กล้าขยับ เขาก็ค่อยๆเกาตามตัวให้มันจนตัวเหลวไม่ต่างกับเจ้าเหมียวเมนคูนที่ศาลเจ้าเสียเท่าไร

"สบายใช่มั้ยล่า อ่างน้ำน่ะไม่น่ากลัวหรอกเนอะ?"

พวกเขาแช่น้ำอยู่ด้วยกันพักนึงพอเช็ดตัวให้ที่รักลวกๆเสร็จ เขาก็ได้ยินเสียงท้องมันร้องไม่ต่างกับจากครั้งแรกที่เจอ'น้อง'เท่าไร

"หิวเหรอที่รัก?"

เห็นมันตีหน้ามึนใส่ เขาก็ยิ้มขำก่อนจะอุ้มมันไปที่ห้องครัวเพราะยังหาไดร์เป่าผมมาเป่าขนมันให้แห้งสนิทไม่เจอ

เขาวางมันลงกับพื้นก่อนจะเดินวุ่นไปทั่วเพื่อหาอะไรให้มันกิน สุดท้ายแล้วก็ได้ข้าวหน้าเนื้อหมักชาแบบเจือจางมาหนึ่งหม้อ

เขาตัดเนื้อเป็นชิ้นพอดีคำให้เจ้าเหมียวก่อนจะตักข้าวในชามขึ้นมาเป่าและป้อนให้มันตามความเคยชิน

"อ้าม~"

แหนะ ทำหน้าเหมือนกันไม่มีผิด
✨แต่ความหิวก็ชนะเช่นเคย✨

ตอนแรกก็เหมือนที่รักจะเขินๆแต่พอหมดชามแรกก็อ้าปากรอชามต่อไปแล้ว

เขาอมยิ้ม ยีหัวแล้วชมมันว่าเก่งมากก่อนจะเบิ้ลชามที่สามให้พอมันดูจะอยากจะกินต่อ

เห็นร่างแห้งๆนั้นมีพุงป่องๆแล้วเขาก็สบายใจ ไม่รู้เจ้าตัวนี้ไปแอบอยู่ตรงไหนมาเขาถึงไม่เคยเจอเลย

ถ้าแวะมากินข้าวที่นี่บ่อยๆก็คงดี

แค่ดูจากที่ขนาดฝนยังไม่ยอมหลบเหมือนฮันมะคุงแล้ว เขาก็ไม่คิดว่ามันจะฉลาดพอจะจำทางกลับมาที่นี่ได้ถ้าเขาปล่อยมันไป

แอบเลี้ยงไว้..จะได้มั้ยนะ?

ยังไงเสียคนที่แพ้คนแมวก็ไม่เคยอยู่บ้านเลยอยู่ดี

เขามองเจ้าเหมียวที่สะลึมสะลือบนโซฟาด้วยความเอ็นดู ก่อนจะขึ้นชั้นสองไปตามหาไดร์เป่าผมอีกรอบ

"อย่าพึ่งหลับสิ มาเป่ากับแปรงขนก่อน"

ที่รักทำหน้ายู่แถมยังมุดตัวหนีไปอยู่ใต้หมอนอีก จะเหลือก็แค่หางสามสีที่ส่ายฉวัดเฉวียนไปมาด้วยความไม่พอใจเท่านั้น

ทาเคมิจิหัวเราะในลำคอก่อนจะอุ้มเด็กดื้อมาไว้บนตักแล้วแปรงและไดร์ขนให้

ลมอุ่นๆและการแปรงขนทำให้เจ้าเหมียวหลับไปทั้งอย่างนั้น

เขาดูหนังไปลูบหัวของมันไป

บรรยากาศในวันที่ฝนตกสงบสุขจนไม่น่าเชื่อว่านี่คือแมวตัวเดียวกับที่ร้องโวยวาย ขู่ฟ่อแฟ่ดใส่เขาเมื่อชั่วโมงก่อน

อบอุ่นจัง

ในบ้านที่ไม่ค่อยมีใครนอกจากเขาอยู่ อย่างน้อยๆก็ในวันนี้ที่บนตักเขาจะมีก้อนความอบอุ่นนอนเป็นเพื่อนเขาตอนดูหนัง

...ถ้าเลี้ยงได้ก็คงดี

นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้

คาสึโทระที่เผลอหลับไปตื่นขึ้นมาท่ามกลางเสียงหนังที่กำลังถูกคนที่กำลังลูบหัวเขาเบาๆดูอยู่

แม้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายทำจะประหลาดและก็ไร้ยางอายเกินไปเสียหน่อย

แต่ว่าความรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัยเหมือนทุกอย่างจะไม่เป็นไรนี้...

เขาไม่อยาก...เสียมันไปเลย

แต่ใครๆก็รู้

คาสึโทระไม่เคยได้อะไรตามที่ใจหวัง

เวลาหนึ่งชั่วโมงแห่งความฝัน ได้เวลาที่ต้องคืนมันให้กับนางฟ้าแม่ทูนหัวแล้ว

'ตึงๆๆ!'

เขาไม่มีรองเท้าแก้วด้วยซ้ำ

ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวก็มีแค่ชุดคลุมอาบน้ำเพราะเสื้อผ้าที่ตากไว้ยังไม่แห้ง

บางทีนี่อาจเป็นผลจากการกระทำทุกอย่างที่เขาเคยทำลงไปละมั้ง

โดยที่ไม่สามารถห้ามไว้ได้

เขามองประตูบ้านถูกเปิดออกและสบตาเข้ากับดวงตาที่หยี่ลงอย่างไม่เป็นมิตร

"เบ๊บ~"

เสียงนั่นกล่าวขึ้น

"ไปเก็บแมวที่ไหนมาเลี้ยงแทนฉันแล้วเหรอคะ?"

ร่างนั้นเข้าคลอเคลียฮานากาคิอย่างสนิทสนม

'ยมฑูต' ได้มาเยือนถึง 'สวรรค์' ตัวเล็กๆของเขาแล้ว

สวรรค์ที่ยมฑูตตนนี้เองได้ค้นพบมันก่อนเขา

สวรรค์ที่อบอุ่น ปลอดภัยและแสนดีเกินใครที่เขารู้จัก

สวรรค์ที่เขา...ไม่คู่ควร

"ไง ฮาเนมิยะ"
"ฮันมะ"
.
.
.
.
...สวรรค์ที่คงไม่ใหญ่พอสำหรับเราทั้งสองคน

แต่ในตอนที่คิดว่าจะลองสู้เพื่อมันดู--

ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ ยมฑูตก็ได้ฉุดกระชากเขาออกมาจากความฝันที่คิดจะครอบครองสวรรค์นี้ไว้แต่เพียงผู้เดียว

"อ้าว แอบมาอยู่ที่นี่เอง ตามหาตัวตั้งนานแน่ะ"
"...หมายความว่าไง?"
"แหม ใจเย็นน่า ก็แค่อยากจะถามอะไรนิดหน่อยเอง~"
"ถามอะไร..."

มันต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่...

ยมฑูตเผยรอยยิ้มกว้าง

"ยังอยากจะฆ่ามันอยู่รึเปล่า?"
" ไมกี้ น่ะ"

สิ้นชื่อเรียกที่ไม่อยากนึกถึง
ความอบอุ่นในอกก็จางหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่

"...ที่รัก?"

ฮันมะยิ้ม

คืนนั้นคาสึโทระเข้าร่วมกับบารุฮาระ

แม้จะรู้อยู่แก่ใจ..ว่ากำลังก้าวลงสู่นรกก็ตาม..

เอาล่ะบารุฮาระค่อยๆassembleแล้ว!!

+ ถ้าฮันมะไม่มาสอดน้า บางทีคาสึโทระก็อาจจะเปลี่ยนอาชีพเป็น House husban--cat! House cat!!! ก็ได้👀

คสทร :สวรรค์คงใหญ่ไม่พอสำหรับเราสอ--
ทคมจ : /หอบแงวเป็นล้านเข้าบ้าน
คสทร/ฮม : (... /กำหมัด

พล็อตที่งอกขึ้นมาเรื่อยๆแต่ไม่รู้ว่ามีใครสนใจมั้ย?

ขออธิบายนิดว่าข้อสองคือคนอื่นเป็นคน ทาเคก็เป็นคนแต่เห็นตัวเองเป็นแมว ใครพูดอะไรก็ฟังไม่ออก พูดได้แค่ร้องเหมียวๆ ตอนแรกก็เอาแต่เกาะแขนคนอื่นร้องไห้ ฮึก😭 เมี้ยวๆๆๆ

หลังหายตกใจแล้ว : 👁️🫦👁️)✨ เป็นแมวแล้วจะทำอะไรก็ได้!?

นุปี้ :/มองคนซนดันแก้วลงจากโต๊ะจนแตกแล้วเอาแก้วมาเพิ่มให้???

วันนี้ก็เหมือนเดิมนะคะ! ถ้าไม่มาตอน 2 ทุ่มก็เจอกันเวลาเดิมเลย! ใครนอนได้นอน ใครนอนไม่หลับก็แวะมาอ่านได้เรื่อยๆน้า เผื่อช่วย🤔???

ใครสังเกตบ้างพี่ฮั่นแกคะขาตอบแล้ว🤭 ดูแล้วน่าจะเพราะหวงถิ่น(?) อยากให้คนอื่นได้ยินว่าคะขากันสองคน✨

เจ้าหญิง :/กำหมัด หมดแล้วพริวิเลจคะขาหนึ่งเดียว

ทาเคมิจิที่ตื่นมาในซอยตันที่ถูกทิ้งไว้คนเดียวนั้นได้กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยเมื่อโดนเสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังซ้ำๆปลุกเข้าให้จนได้

ปลายสายก็คือบรรดาเพื่อนๆของเขาที่หนีรอดปลอดภัยจากตำรวจมารอเขาอยู่หน้าบ้าน..แต่เขาก็ไม่กลับมาเสียที

"เจ้าบ้าเอ๊ย! นายอยู่ไหนเนี่ยทาเคมิจิ!?"

*ขออภัยที่มาช้าค่ะฟฟฟ พอดีมีเหตุนิดหน่อย + เลือกไม่ถูกว่าจะแต่งพาร์ทไหนต่อดีค่ะ555 เลยมาต่อเนื่อเรื่องหลักละกัน*

"ฉันอยู่...เอ่อ? ไม่รู้สิ รอเดี๋ยวนะ--"

หลังจากที่ถามไถ่ผู้ที่ผ่านไปผ่านมา ก็พบว่าวิ่งมาทิศตรงกันข้ามกับบ้านตัวเองอย่างไม่ต้องสงสัย...

"ฉันไม่เป็นไรน่า แต่เหมือนจะหัวกระแทกมั้ง จำได้แต่อะไรแปลกๆทั้งนั้นเลย?"

จริงๆก็จำได้แค่แมว แมว แมวและก็ตำรวจ???

อ่อ มีเจ้าหญิงกับองค์รักษ์ด้วย?

อั๊คคุงถอนหายใจเฮือกใหญ่ เจ้าพวกนั้นคงเป็นห่วงเขามาก

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว รีบๆกลับมาล่ะ มาฉลองการหนีตำรวจครั้งแรกสำเร็จกันเถอะ!"

เจ็บตาชะมัด...เขาคงโดนคิโยมาสะต่อยเข้าเต็มๆเบ้าตาจนเก็บไปฝันงั้นแน่

ทาเคมิจิซี้ดปาก ตาข้างนึงบวมจนแทบจะปิดสนิท

พอคุยไปคุยมาก็พบว่าคนที่เรียกตำรวจจริงๆแล้วก็คือทาคุยะ

"เพราะคิดว่าอาจจะแย่ก็ได้ ก็เลยเตรียมไว้ก่อนน่ะ ไม่คิดว่านายจะออกมาช่วยไว้จนได้ ขอบใจนะทาเคมิจิ...พวกนายด้วยนะ"

ฟังจากน้ำเสียงแล้วทาคุยะเองก็คงน้ำตาคลออยู่เหมือนกัน

"เจ้าบ้า! ถ้านายร้องไห้เดี๋ยวพวกฉันก็ร้องไห้ไปด้วยกันพอดี!"

เสียงของคาซึชิแหวออกมาทางโทรศัพท์ เสียงโวยวายสั่นๆเหมือนพึ่งมีเวลาพอจะได้ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นใหม่

ถ้าหากทาเคมิจิไม่ได้ก้าวออกไปบางทีแล้วทาคุยะก็อาจจะ...

ถึงจะไม่เข้าใจเท่าไรแต่ดูเหมือนว่าทุกคนจะไม่เป็นไร..

ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงมาโคโตะดังออกมาจากปลายสายด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"อัตสึชิ..ส่งมีดมา นายไม่จำเป็นต้องใช้มันแล้ว"

มีด!?

"นั่นหมายความว่าไง--แอ่ก!"

ระหว่างที่กำลังจดจ่ออยู่กับบทสนทนาผ่านมือถือเขาก็สะดุดอะไรบางอย่างเข้า!

ถ้าหากว่าทาเคมิจิเห็นความเป็นจริงล่ะก็..เขาก็จะเห็นร่างของคนๆนึงที่กำลังนั่งยองๆขวางทางเดินแคบๆนี่อยู่อย่างไม่ต้องสงสัย

แต่เพราะมันไม่เป็นเช่นนั้นสิ่งที่เขาเห็นก็คือเจ้าแมวสยามที่กำลังพยายามเปิดกระป๋องโดยที่มีแมวเหมียวสองสามตัวรายล้อมอยู่!

...เมืองนี้จะมีแมวเยอะไปไหน(...

ดีที่เมื่อกี้ไม่ได้สะดุดไปทับหรือเหยียบหางแมวตัวไหนเข้า!

พวกมันทั้งสี่ตัวหันมามองเขาตาปริบๆ

ก่อนที่ตัวที่กำลังคร่อมอาหารกระป๋องเอาไว้จะเอาอุ้งชี้มาทางเขาตาโต!

'เมี้ยว!'
"โทษทีๆ ไม่ได้ตั้งใจจะสะดุดเธอหรอกนะ พอดีตาข้างนี้มองไม่ค่อยเห็นน่ะ"

เขาชี้ตาที่บวมเป่งของตัวเองด้วยยิ้มแหย

ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคุยโทรศัพท์ค้างเอาไว้

มีด!

"แล้วที่พูดเมื่อกี้หมายความยังไงน่ะ อั๊คคุง! มาโคโตะ!?"

เขารีบถามกลับไปอย่างร้อนใจ
มือก็คว้าเอาอาหารกระป๋องจากเจ้าเหมียวสยามมาเปิดให้มันแล้วเทลงบนกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ถูกปูเอาไว้ก่อนหน้า

เจ้าเหมียวอีกสามตัวไม่เขินอายที่จะเข้ามากิน

ในขณะที่เจ้าเหมียวสยามอ้าปากพะงาบๆที่ถูกแย่งกระป๋องในอุ้งมือไปเปิดแล้วเทให้เสร็จสรรพ

"ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ดูเหมือนคาซึชิจะรู้ เดี๋ยวให้หมอนั่นเล่าแล้วกันนะ"

ทาคุยะที่รับโทรศัพท์มาอีกต่อส่งมือถือไปให้คนใส่แว่นที่กำลังมองอัตสึชิด้วยสายตาไม่ต่างกับมาโคโตะ

"ไม่รีบกินจะโดนแย่งไปหมดเอานะ"

เขาเช็ดมือเข้ากับเสื้อตัวเองแล้วยีหัวเจ้าเหมียวที่มีขนสีครีมอ่อนๆและปลายหูสีน้ำตาลเข้มระหว่างที่รอคำอธิบายจากอีกฝั่ง

มันทำหน้าเหลอหลา ดวงตาสีเขียวมองล่อกแล่กไปมาเหมือนไม่รู้จะทำตัวยังไง

น่ารักชะมัดยากเลยไม่ใช่เหรอเนี่ย--

เขายิ้มตาหยีให้มันอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะต้องซี้ดปากเพราะเจ็บที่ตาซ้าย

กลับบ้านไปคงต้องประคบเย็นหน่อยแล้ว...

'เมี้ยว!!'

เจ้าเหมียวถอยครูดไปจนติดกำแพงท่าทางตอนเอาอุ้งเท้าขึ้นมือแตะป้าบที่หัวแบบนั้นดูคุ้นๆแต่ติดอยู่ที่ปากว่าเคยเห็นที่ไหน

"เคยเห็นที่ไหนกันนะ?"

เขาเขยิบเข้าไปใกล้มันระหว่างที่พยายามครุ่นคิด..

ก่อนจะวางแขนทั้งสองข้างกักมันเอาไว้ระหว่างเขากับกำแพงไม่ให้มันหนีไปไหน เพื่อจะจ้องหน้ามันชัดๆซักรอบ

นึกไม่ออกเลยแฮะ?

ปกติเขาจำแมวแถวนี้ได้เกือบทุกตัว ยิ่งสายพันธุ์น่ารักน่าชังแบบนี้เขาไม่น่าลืมได้ง่ายๆ...

ดูท่าทางอันตื่นตระหนกจนหัวหมุนแต่ก็ไม่ยอมขยับหนีหรือกางเล็บใส่แบบนี้..

คุ้นๆ..

เหมือนเคยเห็นท่าทางแบบนี้...

โอ้!

"ที่ศาลเจ้ามุซาชินี่เอง! ก็คิดอยู่เคยเห็นเธอที่ไหน เจ้าเหมียวที่อยู่กับคุณขนสลวยนี่เอง!"

เขาหัวเราะร่าที่ในที่สุดก็นึกออก

"เฮ้ ทาเคมิจิ! ฟังอยู่รึเปล่า!"

แอ่ก เขาคงต้องรีบไปแล้ว

"โทษทีๆ เดี๋ยวกลับไปฟังที่บ้านแล้วกันนะ"

เขาตอบกลับคาซึชิไปก่อนจะหันกลับมาหอมหัวเจ้าเหมียวที่ยืนค้างอยู่ในอ้อมแขนเขาอย่างมั่นเขี้ยว

เห็นแล้วคิดถึงเจ้าเหมียวเมนคูนชะมัด
ป่านนี้จะร้องมาวๆอยู่ที่ไหนกันนะ?

"ฝากความคิดถึงไปให้ลูกพี่เธอด้วยแล้วกันนะตัวเล็ก"

เขายิ้มกริ่ม ได้แต๊ะอั๋งแมวจนหายมั่นเขี้ยวแล้วมีความสุขจริงๆ

ทาเคมิจิลุกขึ้นยืน พอปัดฝุ่นให้ตัวเองเสร็จก็ไม่วายเอื้อมมือไปปัดและจัดขนของเจ้าเหมียวตรงหน้าที่ถูกยีจนฟูให้เข้าที่เข้าทาง

"เอา กลับมาหล่อเหมือนเดิมแล้ว"

เขาอมยิ้มก่อนจะโบกมือบ๊ายบายมันก่อนจาก

"ไปล่ะ"

ทาเคมิจิจากไปทั้งอย่างนั้น

โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าได้ทิ้งมัทสึโนะ จิฟุยุที่สมองระเบิดไปแล้วเอาไว้กับเหล่าแมวตัวจริงที่มารุมดูมนุดที่ยกมือขึ้นมาตบป้าบเข้าที่หน้าผากของตนไม่ต่างจากที่เห็นบาจิซังทำเสียเท่าไร

แน่นอนว่าถ้าลดมือลงตอนนี้จะไม่ได้แดงแค่หน้าผากอย่างเดียวแน่

"ได้บาจิซัง พ่อตา แม่ยาย(มิทสึยะ)กับน้องคนละแม่(ฮัคไค)ไปแล้วยังไม่พออีกเหรอครับ!"

จินตนาการที่วนเวียนอยู่ในหัวมาตั้งแต่วันนั้นพุ่งพรวดออกมาจากสมองที่มีพื้นที่สำหรับเรื่องแบบนี้มากกว่าการเรียนเสียอีกของเขา

"..นี่นะอีเวนท์เก็บแต้มชัดๆเลยไม่ใช่รึไง"

..แพรวพราวไม่ไหว นายอันปังแมน!

ถูกเลื่อนสถานะจากคนท้าสำนักไปเป็นเกมจีบหนุ่มไม่ก็นิยาย 'รักกุ๊กกิ๊กของนายอันปัง' เป็นที่เรียบร้อยแล้วค่ะ5555😂

รอพี่มิทมาแก้แค้นที่ทำหลุดเข้าอวกาศไปนะ5555 วันนี้มาแค่นี้นะคะ พาร์ทจิฟุยุน่าจะต้องใช้พลังมากหน่อยเพราะดีดจัด เพ้อมาก กาวสุด

ถ้าเยอะกว่านี้อาจมีคนใจแตกไปก่อนได้ค่ะ5555

ถ้าไมกี้รู้เข้าว่าหลังจากจุ้บตัวเองไปไม่ถึงชั่วโมงก็มาเกี๊ยว(?)หนุ่มโตมันอีกคนจะเป็นยังไงกันนะ🤔☺️✨

คิดว่าจิฟุยุจะทำอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้?

ช่วงนี้จิฟุยุรู้สึกว่ากำลังถูกหัวหน้าหน่วยของตังเองตีตัวออกห่าง

...แม้ว่าอีกฝ่ายจะดูมีความสุขมากในช่วงหลายวันมานี้ก็ตาม

พวกเขาก็ยังเข้าประชุมแก๊งร่วมกันเป็นปกติแต่ว่า...บาจิซังดูจะรีบกลับแล้วก็หายเงียบไปซะเฉยๆ บางทีก็ขับรถออกไปทั่วเหมือนกำลังตามหาอะไรบางอย่าง

ขนาดเรื่องที่ทำด้วยกันเป็นประจำอย่างการมาให้อาหาร มิสตีกแบล็กเฟลมดราก้อน ดาร์กเนสเดม่อนซีโร่จัดจ์เมนท์กับลอร์ดออฟมาเจสติกแฟรี่คิง--

หรือมีมี่ ดีดี้กับลิลลี่ แต่ยังไงเขาก็ชอบชื่อตัวเองตั้งมากกว่า ถึงจะไม่ได้บอกบาจิซังแบบนั้นก็เถอะ

"วันนี้บาจิซังก็ไม่มาล่ะ..."

จิฟุยุถอนหายใจ มือก็หยิบหนังสือพิมพ์ที่เตรียมมาด้วยมาปูให้เหมียวจรทั้งสามแล้วควักเอาอาหารกระป๋องที่เตรียมมาให้พวกมันออกมา

พฤติกรรมน่าสงสัยแถมยังไม่บอกที่มาที่ไปแบบนี้...

..หรือว่าบาจิซังจะมีแฟน?

ใบหน้าเลือนลางของเด็กหัวทองที่ไล่ต้อนหัวหน้าหน่วยเขาเสียยับเยินปรากฏขึ้นในหัว...

...ตั้งแต่วันนั้นก็หายไปเลย

แม้ว่าจะมีคนชะเง้อคอรออีกฝ่ายกลับมาอีก(ส่วนมากเพราะอยากเห็นเรื่องสนุก)แต่ก็ไม่มีใครนอกจากคนในแก๊งโผล่ขึ้นมาจากด้านล่างแต่อย่างใด

ทั้งที่เขารอลุ้นตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อแท้ๆ!

มือถือกับกล้องถ่ายรูปก็ชาร์ตแบตเตรียมพร้อมไว้สร้างอัลบั้มพรีเวดดิ้--แค่ก

ระหว่างที่กำลังกระแอมอยู่ในใจเขาก็ถูกใครไม่รู้เดินมาชนเข้าจังๆจนเกือบล้มกลิ้งไปด้วยกันทั้งคู่!

จิฟุยุคิ้วกระตุกยิกๆ ถึงจะนั่งยองอยู่แต่เขาก็ไม่ได้ตัวเล็กๆ! ถ้ามีตายังไงก็ต้องมองเห็นแล้วมั้ย!

จะหาเรื่องกันก็ไม่เห็นต้องอ้อมค้อม เขากำลังอยากออกกำลังอยู่พอดี!

"มองทางหน่อยสิเฮ้--"

คำพูดที่เหลือถูกกลืนลงคอไปทันทีที่เห็นใบหน้าของอีกฝ่าย

ถึงตาข้างดึงจะบวมเป่งเหมือนพึ่งโดนบาจิซังต่อยมาก็เถอะ! แต่นะ นี่มัน!

อันปังแมน!
อันปังแมนชัดๆ!!

เนื่องจากไม่มีใครรู้ชื่อแถมจุดโดดเด่นก็ดันเป็นเรื่องที่เอาอันปังยัดปากมิทสึยะซัง(จริงๆ'เจ้าหญิง'ก็ด้วยแต่เราไม่พูดเรื่องนั้น)

"นาย!"

เขาชี้หน้าอีกฝ่าย จะบอกว่าตื้นตันที่ได้เจออีกครั้งก็ไม่ใช่แต่ก็ตื่นเต้นใช้ได้

น่าเสียดายที่บาจิซังไม่ได้มาด้วยกัน!!

ไม่อย่างนั้นเขาคงได้ใช้กล้องที่เอามาด้วยแล้--แฮ่ม...

ตำแหน่งชิปเปอร์โนวันไม่ต้องไปหาที่ไหนไกลตัวเลยจริงๆ...

"โทษทีๆ ไม่ได้ตั้งใจจะสะดุดเธอหรอกนะ พอดีตาข้างนี้มองไม่ค่อยเห็นน่ะ"

อันปังแมนขอโทษเขาด้วยยิ้มแหย ท่าทางดูไม่เหมือนคาสโนว่าที่บ้าคลั่งในดงโตมันเมื่อวันนั้นเสียเลย

เรื่องโดนชนเองก็ปลิวหายไปจากหัวเขานานแล้ว!

จิฟุยุทำได้แค่มองอีกคนคุยโทรศัพท์ทั้งที่อยากถามเรื่องรักๆใคร่ๆของอีกฝ่ายใจจะขาด!

เมื่อดวงตาสีฟ้าคู่นั้นสังเกตเห็นว่าเขากำลังกำกระป๋องอาหารแมวเอาไว้ มันก็ถูกดึงไปจากมือของเขาแล้วเปิดให้ด้วยความอ่อนโยน...

ทั้งคนตรงหน้าคุกเข่าลงเทมันให้มีมี่ ดีดี้และลิลลี่เสียเสร็จสรรพด้วย

..หรือว่าจะคิดว่าเขาเปิดไม่ออก?

ทำไมความรู้สึกมันคุ้นๆเหมือนฉากตอนนางเอกเอื้อมไปหยิบหนังสือไม่ถึงแล้วมีคนมาหยิบให้แบบเท่ๆเลย!!

ส สมแล้วที่เป็นอันปังแมน!

อีกฝ่ายหันมายิ้มให้เขาด้วยความอ่อนโยน

"ไม่รีบกินจะโดนแย่งไปหมดเอานะ"

เพล้ง!!

ภาพการ์ตูนตาหวานในฉากสุดโรแมนติกถูกพังทลายลงทั้งอย่างนั้น!

พระเอกบ้านไหนเขาแกะอาหารแมวให้นางเอกแล้วบอกให้กินเยอะๆบ้างเล่า!?

..แต่ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็ยังคงมองเขาด้วยดวงตายิ้มๆ ฉายแววขบขันกับอะไรบางอย่างระหว่างที่กำลังเช็ดมือของตน

...ใจเกือบเต้นแล้ว

เป็นไทป์ขี้แกล้งนี่เอง(...

คิดจบแล้วศีรษะของจิฟุยุก็ถูกมือข้างหนึ่งยีเข้าเบาๆ

เขามองเจ้าของมือนั้นตาโต

ดวงตาของอีกฝ่ายหยีลง ริมฝีปากเองก็ยกยิ้มให้กับท่าทีของเขา

ถ้าหากบนหัวอีกฝ่ายมีช่องข้อความลอยอยู่ละก็มันต้องเป็นก้อนความคิดอะไรทำนอง

'พอแกล้งแล้วก็ทำหน้าตาน่ารักชะมัดยากออกมาเลยไม่ใช่หรอเนี่ย?'

แน่ๆ..

..แล้วพอคิดแบบนั้นแล้วมันก็ทำให้จิฟุยุหน้าร้อนขึ้นมาเสียเฉยๆ..

คิดเองเขินเองนักเลงพอ

"เดี๋ยวๆๆ ไทม์เอาท์ๆๆ!"

เขายังเตรียมใจไม่พร้อมเลย! นี่มันถึงตาเขาแล้วอย่างนั้นเหรอ!!

เขานึกว่าตัวเองเป็นตัวประกอบไม่ใช่ตัวละครจีบได้!! แถมกะว่าจะเชียร์คู่อันปังบาจิไปตราบชั่วฟ้าดินสลายด้วย!!

ร่างของจิฟุยุถอยครูดจนชนกำแพง! มือเองก็แตะป้าบลงบนหัวตัวเองที่เมื่อครู่เคยมีมืออุ่นๆวางอยู่

มือที่ค้างอยู่กลางอากาศของคนที่กำลังกระพริบตาปริบๆมองมายังเขา...ก่อนจะหรี่ตาลงเล็กน้อย

"เคยเห็นที่ไหนกันนะ?"

เจ้าตัวพึมพัมออกมา..ก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้ราวกับไม่รู้จักคำว่าพื้นที่ส่วนตัว

อีกฝ่ายมีสีหน้าครุ่นคิด

ก่อนที่เรื่องที่ไม่เคยเห็นว่าเกิดขึ้นในชีวิตจริงจะเกิดขึ้นกับจิฟุยุ--

แขนข้างหนึ่งของอีกฝ่ายถูกดันเข้ากับกำแพงข้างหูของเขา

ก่อนจะตามด้วยอีกข้าง

พอรู้ตัว เขาก็ถูกกักไว้ในกรงขังแสนหวาน(?)อันเลื่องลือในโชโจมังงะเข้าเสียแล้ว!

น--นี่มัน!
คาเบด้ง!!!?

จิฟุยุสติแตกไปทั้งอย่างนั้น

หนึ่งในบักเก็ตลิสต์หรือไลฟ์โกลด์ของแฟนโชโจมังงะได้ถูกติ๊กเข้าให้หนึ่งข้อแล้ว

จริงๆถูกยีหัวด้วยเพราะงั้นน่าจะสอง

แถมถูกช่วย(เปิดกระป๋อง)ไว้ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน--ถึงจะถูกหยอกให้กินเยอะๆด้วยก็เถอะ

ร ร้ายกาจมาก!

อีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้

ดวงตาข้างที่ไม่ได้ถูกต่อยมามองเขาด้วยสายตาแน่วแน่จนจิฟุยุไม่รู้จะเอาตาไปมองตรงไหน

หรือว่านี่จะเป็นเช็กลิสต์ข้อที่สี่!

จ--จูบ!!

ไม่นะ--นี่มันครั้งแรกของฉั---

"ที่ศาลเจ้ามุซาชินี่เอง! ก็คิดอยู่เคยเห็นเธอที่ไหน เจ้าเหมียวที่อยู่กับคุณขนสลวยนี่เอง!"

หะ

ศาลเจ้า? เหมียว? อะไรสลวยๆ?

อีกฝ่ายหัวเราะร่าก่อนจะถอยหน้าออกไป

หัวใจที่เต้นระส่ำระส่ายของเขาตกอยู่ในสภาวะมึนงง

เดี๋ยวก่อน

ปกติแล้วในโชโจมังงะก็เป็นแบบนี้!
ตอนที่คิดว่าพระนางจะได้จูบกันแน่ๆก็ดันไม่จูบกันเสียอย่างนั้น!!

..จิฟุยุไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังโล่งใจ..หรือเสียดาย..?

พวกพระเอกไทป์ขี้แกล้งนี่มัน...

จิฟุยุทาบอก รู้สึกเหมือนพึ่งเข้าใจความรู้สึกของการถูกหลอกให้อยากแล้วจากไปอย่างไรก็ไม่รู้เหมือนกัน

และในจังหวะที่เขาเผลอนั้น

'จุ้บ'

ก็ถูกริมฝีปากคู่นั้นทาบทับแนบลงกับหน้าผากที่ไร้การป้องกันเข้าเสียแล้ว

"ฝากความคิดถึงไปให้ลูกพี่เธอด้วยแล้วกันนะตัวเล็ก"

เด็กหนุ่มตรงหน้ายิ้มกริ่ม แสดงให้เห็นถึงความสดใสเหมือนดั่งปีศาจน้อยที่ได้ทำเรื่องชั่วร้ายเป็นครั้งแรกและพร้อมจะจากไปพร้อมกับหัวใจของใครหลายๆคนที่ถูกช่วงชิงไปได้ง่ายๆทั้งแบบนั้น

แย่แล้ว

แย่แล้วไม่ใช่รึไง นี่นะ

มือคู่เดิมที่เคยกักตัวเขาไว้ในอ้อมแขนค่อยๆจัดแต่งผมของเขาให้เข้าที่เข้าทาง แม้กระทั่งปกเสื้อและเน็กไทของชุดนักเรียนเองก็ถูกรูดขึ้นมาจนอยู่ในสภาพเรียบร้อย

ทั้งที่เอาใจใส่และอ่อนโยนในทุกขั้นตอน

แต่กลับให้ความรู้สึกราวกับเราพึ่งทำเรื่อง'ไม่เรียบร้อย'ด้วยกันจนต้องแต่งตัวใหม่ให้กัน

"เอา กลับมาหล่อเหมือนเดิมแล้ว"

อีกฝ่ายอมยิ้มกับสิ่งที่ได้เห็น ท่าทางซุกซนเหมือนจะรู้ว่าพึ่งทำอะไรแย่ๆแต่ยอดเยี่ยมลงไปกับมัตสึโนะ จิฟุยุที่ยังคงยืนตัวแข็งทื่อและหน้าแดงฉานลงไปจนถึงปลายเท้า

"ไปล่ะ"

ก่อนที่ร่างนั้นจะยกมือขึ้นโบกแล้วเดินถอยหลัง หมุนตัวจากไปทั้งอย่างนั้น

นี่น่ะ แย่เข้าจริงๆแล่วไม่ใช่เหรอ

ความรู้สึกของนางเอกที่ถูกพระเอกขี้แกล้งหยอกเย้าตั้งแต่ต้นจนจบโดยที่ไม่สามารถตอบโต้อะไรได้เลยแบบนี้...
.
.
.
.
ก็ต้อง...แย่(ยอดเยี่ยม)ต่อหัวใจแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่รึไง...?

งดโชโจมังงะสักพักดีมั้ยนะ...
เดี๋ยวหัวใจได้ 'Y' ไปก่อนพอดีกัน...

จบพาร์ทนิยายรักคอมเมดี้(?)ของจิฟุยุแล้วค่า☺️♥️✨ เป็นเอ็นดูกว่าที่คิด กาวหกน้อยกว่าที่คาดแต่ก็หกใช้ได้อยู่5555

คิดว่าฮันมะจะบอกคิซากิเรื่องนางฟ้าที่เก็บตัวเองได้(?)มั้ย?

เพื่อใครรอวันนี้ไม่มีต่อนะค้าบ เดะมาพรุ่งนี้น้า👀✨

คิดว่าน่าจะต่อเรื่องหลักก่อนเพราะยังไม่ได้ไปไหนซะที55555/มัวแต่ตกแมว5555

ผลโพลคันโต✨ ดูจำนวนคนแล้วผมนี่พนมมือ เขียนถึงบงเท็นเมื่อไรเราค่อยว่ากันนะคะ555

Also จิฟุยุรู้ = ทุกคนรู้ = ไมกี้ก็รู้ 👀💦💦💦

👁️ 👁️)🔥 💧🔫(-_-メ)

ทาเคมิจิกลับบ้านอย่างมีความสุข เพราะได้รับโดสแมวเต็มเปี่ยม

เขาคุยเรื่องที่เกิดขี้นทั้งหมดกับทุกคน
ทำการยึดมีดอั๊คคุงและมีการตกลงสั่งห้ามแม้แต่จะคิดเรื่องแบบนี้อีก

ถ้ามีอะไรให้คุยกับทาคุยะก่อน ถึงเขาจะไม่ได้เป็นอัจฉริยะแต่ก็คิดแผนเอาตัวรอดได้แม้จะอยู่ในช่วงเวลาคับขัน

เพราะระยะทางจากโรงเรียนไปถึงสนามพนันมันไม่ได้มากมายอะไรขนาดนั้น พอรู้ว่าตัวเองอาจจะแย่ก็เลือกโทรหาตำรวจแทนที่จะกอดศักดิ์ศรีเอาไว้..หรือใช้วิธีเด็กขาดแต่รุนแรงเกินไปของอั๊คคุง

ดูจากประสิทธิภาพที่มันได้ผลอย่างยิ่งเมื่อคืนก็รู้

โดยเฉพาะเรื่องที่คนบางส่วนถูกจับตัวไว้ได้ก็ยิ่งยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

น่าเสียดายที่หัวหน้าอย่างคิโยมาสะนั้นรอดไปได้

แต่สนามพนันนี่ก็คงต้องปิดไปอีกนาน

เหล่าผู้ชมที่เป็นเพื่อนกับคนที่ถูกจับหรืออยู่ในเหตุการณ์เองก็คงแค้นอีกฝ่ายไม่น้อย
และคิโยมาสะก็อาจจะตามล่าตัวผู้แจ้งข่าวอยู่

พวกเขาดื่มกันจนเมาแอ๋ คุยเรื่องนู่นนี่ทั้งที่ไม่รู้เรื่องอะไรเสียเท่าไร

เหมือนคาซึชิจะตบบ่าเขาแล้วพูดทำนองว่าระวังตัวไว้ก็ดีบ้างเพราะอีกฝ่ายก็อาจจะแค้นเขาด้วยที่ไปทำให้อับอาย??

แน่นอนว่าเพราะว่าเมาอยู่ก็เลยตอบอะไรก็ไม่รู้กลับไป

ดีที่ยังจำได้ว่าต้องประคบตา พอตื่นมาตาก็เลยดีขึ้น

คราวนี้ไม่ใช่คาซึชิคนเดียวที่เมาค้าง

เพราะอยู่ๆประตูห้องเรียนก็เปิดออกพร้อมกับเสียงร้องเหมียว...คุ้นๆ

'เหมียว♡'

...ของเจ้าของมันที่มีสี่ขาขนฟูและมีขนทรงจุกน้ำพุที่หน้าผาก

เป็นเจ้าหญิงที่โดดดึ๋งข้ามโต๊ะมาร้องเหมียวๆใส่เขาโดยที่มีคุณองค์รักษ์ยืนรออยู่หน้าห้อง

มาได้ยังไงกั๊น!?

ทาเคมิจิตาเหลือก! เดี๋ยวนี้แมวมันมีความสามารถการติดตามตัวคนที่เคยให้อาหารครั้งเดียวมาถึงโรงเรียนได้เลยเรอะ!?

'เหมียว?'

แต่หึ๊ย...

อะไรจะน่ารักขนาดนี้นะ!

"มาที่นี่ไม่ได้นะคะเจ้าหญิง!"

เขากระซิบกับเธอ สายตาของอาจารย์เองก็ดูงุนงงปนโกรธเกรี้ยวจนดูก็รู้ว่าซวยแล้ว!

"ฮานากาคิ!"

"ครับๆ!! จะพากลับไปเดี๋ยวนี้ครับ!!"

เขาสะกิดฝากของไว้กับมาโคโตะที่นั่งใกล้ๆก่อนจะคว้าตัวเจ้าหญิงขึ้นมาอุ้มแล้วรีบหนีออกจากห้องก่อนที่อาจารย์จะระเบิดลงอีกรอบ!

เพื่อมาเจอกับ...พวกรุ่นพี่ที่พากันมานอนระเกะระกะกันอยู่ในทางเดิน???

'เหมียว♡'

เจ้าหญิงซุกไซร้ที่คอเขาอย่างออดอ้อน

"...รุ่นพี่ทำอะไรกันอยู่น่ะครับ..?"

รุ่นพี่ที่รู้จักกันดีทำหน้าเหมือนอยากตอบแต่ก็ไม่กล้า

หรือว่าจะกลัวคุณองครักษ์กันเลยแกล้งตาย???

'มาว'

และเมื่อคุณองค์รักษ์ส่งเสียงออกมา รุ่นพี่ก็พากันกลิ้งมาเรียงกันเป็นระเบียบก่อนจะโดนคุณองครักษ์เหยียบเป็นทางเดินมนุษย์!??

นะ นี่มัน!!

เขาเองก็อยากโดนแมวเหยียบเหมือนกันนะ!!!

ไม่คิดเลยว่ารุ่นพี่สุดเท่ที่คอยสอนเรื่องคูลๆให้เองก็จะเป็นทาสแมวเหมือนกัน!

ทาเคมิจิยกนิ้วให้พวกเขาอย่างเข้าอกเข้าใจ

ลงทุนนอนกับพื้นเพื่อสัมผัสอุ้งมังคุด!

หึฬ ก็ไม่อยากจะขิงหรอกนะ แต่เขาน่ะ จะสัมผัสอุ้งของเจ้าหญิงยังไงก็ได้!

ระหว่างที่เดินเคียงคู่ไปกับคุณองค์รักษ์ที่เดินเหยียบเหล่ารุ่นพี่ที่ส่งเสียงมีความสุข(?)ดังแอ่กๆ ออกมาเขาก็คว้าจับอุ้งของเจ้าหญิงเอาไว้ด้วยความภาคภูมิ

หนุบ!

เขาหลับตาพริ้ม พร้อมทิ้งตัวใส่ความรู้สึกของอุ้งนุ่มนิ่มระหว่างนิ้วของตัวเอง

หนุบ..หนับ...?

มีบางอย่างแปลกไป...

ทำไมมันถึงได้รู้สึกว่านี่ไม่ใช่อุ้ง?

เขาประสานนิ้วเข้ากับ'มือ'ที่ประสานมันตอบกับเขา

ก่อนจะลืมตาขึ้นมา

แล้วพบกับใบหน้าของ 'คน' คนหนึ่งในอ้อมแขน

เขาเป็นเด็กหนุ่มผมทองยาวเกือบถึงไหล่ที่ผมส่วนหนึ่งถูกเสยขึ้นและรวบไว้ด้านหลัง

ดวงตาสีดำสนิทที่กำลังฉายแววพึงพอใจกำลังมองตอบเขาด้วยรอยยิ้มเอาแต่ใจ

แต่สิ่งที่ประหลาดยิ่งไปกว่านั้น

ก็คงเป็นใบหูสามเหลี่ยมสองข้างที่กำลังกระดิกไปมาอยู่เหนือศรีษะของอีกฝ่าย

กับหางที่ส่ายช้าและเกี่ยวกระหวัดอยู่กับแขนของเขาที่ยังคงอุ้มอีกฝ่ายเอาไว้

"เหมียว♡"

ทาเคมิจิมองอีกฝ่ายตาค้าง

แขนทั้งสองข้างที่อุ้มอีกฝ่ายเองก็เหมือนจะหมดแรงลงเสียดื้อๆ

แต่พริบตาเดียวที่ยกมือข้างที่ไม่ได้อุ้มอีกฝ่ายไว้มาขยี้ตา

เด็กหนุ่มคนนั้นก็หายไปและเหลือทิ้งไว้เพียง'เจ้าหญิง'เท่านั้น!?

วอท

เมื่อกี้มัน? อะไร?

เขา..ไม่ได้เผลอหลับไปในห้องเรียนหรอกใช่มั้ย???

องค์รักษ์ส่งเสียงเรียกเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้เดินต่อ

เจ้าหญิงเองก็ทำเพียงซุกหน้าลงกับไหล่ของเขาเท่านั้น

สมองของทาเคมิจิตกอยู่ในสภาวะมึนงง???

"เดี๋ยวก่อน!"

แต่แล้วเสียงของ'เธอ'ก็ปลุกเขาขึ้นมา

เป็นฮินะ

เธอทำท่าเหมือจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ชะงักไปที่เห็นเจ้าหญิงในอ้อมแขนของเขา

อยากจะร้องไห้ชะมัด

"ไง ฮินะจัง"

เขาฝืนยิ้มออกไป

แขนก็กระชับเจ้าหญิงขึ้นเพราะต้องการกำลังใจจากเธอ

"ขอโทษนะ แต่ไว้คุยกันที่หลังได้มั้ย?"
"ตอนนี้ฉัน...ยังไม่อยากจะคุยกับเธอเท่าไร ขอโทษนะ"

เขาหลบตาเธอตอนที่พูดออกไปแบบนั้น
มืออีกข้างก็เอื้อมไปหาคุณองครักษ์อย่างคนต้องการที่พึ่ง

เสียงนักเรียนที่ออกมาดูสถานการณ์หรือแอบดูอยู่รอบๆเริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

ทาเคมิจิเม้มปากก่อนจะฝืนกล่าวออกไปอีกประโยค

"ตอนนี้ฉันยัง...ทำใจไม่ได้เลย ขอโทษนะ"

เขากล่าวขอโทษซ้ำๆทั้งน้ำตาคลอ

ก่อนที่คุณองค์รักษ์จะดึงเสื้อของเขาและนำทางออกไปจากโรงเรียนอย่างแผ่วเบา

"ทาเคมิจิคุง..."

ฮินาตะมองอดีตแฟนหนุ่มจากไปทั้งอย่างนั้น

แม้ว่าภาพที่เห็นเมื่อครู่จะแปลกตาไปบ้างแต่อีกฝ่ายก็ดูไม่เหมือนถูกบังคับอย่างที่ได้ยิน

ดวงตาสีดำมืดมิดของคนที่แฟนเก่าของเธอโอบอุ้มอยู่มองตามเธอจนพ้นประตูออกไป

ในขณะที่คนตัวสูงที่กลอกตากับมือที่เอื้อมมาจับกับตัวเองเอาไว้แต่ก็ไม่ได้สะบัดออก

นั้นเหลือบมองเธอด้วยสายตาเย็นชา

ราวกับจะบอกว่า'เขา'ไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ

ก่อนจะจับจูงมือนั้นเดินออกไปเงียบๆโดยที่ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาสักคำ

เธอเจ็บปวดที่ ' เพื่อน' อย่างทาเคมิจิคุงมีสีหน้าแบบนั้นเพราะเธอ

ถ้าหากเธอรู้ตัวเร็วกว่านี้ เขาก็คงไม่ต้องเจ็บปวด...

เพราะเธอเองรู้ดีกว่าใคร ว่าตอนที่เธอสารภาพรักแล้วเขาตอบรับ ทาเคมิจิคุงไม่ได้รู้จักเธอด้วยซ้ำ

แต่เขาก็เรียนรู้ที่จะรักเธอเมื่อพวกเขาได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันในฐานะ 'แฟน'

ในขณะที่เธอเริ่มรู้ใจตัวเองขึ้นมา..

ว่าเธอเห็นเขาเป็น 'เพื่อน' และเธอไม่ได้สนใจ 'ผู้ชาย' คนไหนเลยในฐานะแฟน

แต่สิ่งที่ได้เห็นเมื่อครู่นั้นก็ทำให้เธอมีความหวังขึ้นมา

บางทีแล้วถ้าหากเป็นสองคนนั้น ก็อาจจะทำให้เขาตัดใจจากเธอแล้วพบเจอกับรักครั้งใหม่เข้าเร็วๆนี้ก็ได้

อย่างน้อยๆอีกฝ่ายก็มีคนคอยดูแลอยู่แม้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกจะเหมือนนักเลงนิสัยไม่ดีที่เธอเคยพบเจอ

ท่าทีอ่อนโยนของคนตัวสูงที่ดูน่ากลัวและความหึงหวงผ่านดวงตาของคนตัวเตี้ยที่ตอนแรกดูไม่มีพิษภัย

...เธอขอเชียร์คนตัวสูงคนนั้นขาดใจ

ฮินะขอให้ทาเคมิจิคุงได้มีความสุขในเร็วๆนี้นะ!

แล้วก็...หวังว่าเราจะยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่ได้ แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในสถานะแฟนอีกต่อไป

โชคดีนะทาเคมิจิคุง!

พวกเขาสามคนออกมาจากโรงเรียนของทาเคมิจิ

ไมกี้ถูกวางลงกับพื้นเพื่อใช้มือข้างนั้นเช็ดน้ำตาหรือหยดติ๋งๆระหว่างที่พวกเราเดินด้วยกัน

"เคนจิน"

ดราเค่นเหลือบมองตัวปัญหาที่กำลังมองเขาด้วยสายตาอาฆาต

"ปล่อยทาเคมิจจินะ!"

เพราะเจ้าคนขี้แยเอาแต่กอดแขนเขาร้องไห้เหมือนกำลังหาที่พึ่ง!

พวกเขาพาอีกฝ่ายขึ้นจักรยานมายังสนามหญ้าใกล้ๆ

ท่าที่เศร้าสร้อยทำให้ดราเค่นพลักอีกฝ่ายออกไม่ลง

สุดท้ายแล้วก็เลยถูกกอดไว้ทั้งอย่างนั้น

"แหกตาดูซะบ้างว่าฉันจับมันตรงไหน"
"ทาเคมิจจิเป็นของฉันนะ!"
"จะใช่เหรอ? ดูยังไงก็ร้องไห้โฮให้แฟนเก่าอยู่เลยไม่ใช่รึไง"
"จะเอาใช่มั้ยเคนจิน--"

อาจจะเพราะได้ยินเสียงตีกัน ในที่สุดแล้วเด็กขี้แยก็หยุดร้องไห้แล้วเช็ดน้ำตาออก

"เอ๊ะ มาอยู่ที่นี่ได้ไงหว่า?"

เจ้าตัวหันซ้ายหันขวา ตาแดงๆหันมาเจอเข้ากับคนข้างกายทั้งสอง

ทาเคมิจิกอดแขนดราเค่นเอาไว้ในขณะที่ไมกี้กอดทาเคมิจิอีกที

"นี่ปลอบฉันกันงั้นเหรอ? ขอบใจนะองค์หญิง องครักษ์"

เจ้าตัวยิ้มหวานให้พวกเขาก่อนจะรวบทั้งสองมากอดเต็มรัก

"ทำไมถึงได้น่ารักกันขนาดนี้นะ!"

แต่มือของทั้งสองคนก็สัมผัสเข้าหากันอีกครั้ง

แล้วเจ้าหญิงก็กลายเป็นเด็กหนุ่มที่กำลังยิ้มกริ่มเหมือนจะบอกว่า 'ชมฉันอีกสิ! ฉันเก่งมากใช่มั้ยล่ะทาเคมิจิ!'

...ภาพหลอน...? อีกแล้วเหรอ?

ทาเคมิจิชักมือออกและได้เห็นเจ้าหญิงอีกครั้ง

เจ้าหญิง
เด็กหนุ่มหูแมว
เจ้าหญิง
เด็กหนุ่มหูแมว
เจ้าหญิง...

"..."

เขาใช้มืออีกข้างสัมผัสก็หูแมวของเด็กหนุ่ม...

มันเป็นของจริง(...

พอลองปล่อยมือที่จับกันออก มืออีกข้างของเขาก็จับอยู่ที่หูของเจ้าหญิงไม่ผิดแน่!

"เจ้าหญิง?"
"เหมียว♡"

...เจ้าหญิงตอบรับกลับมาทันทีแม้จะอยู่ในร่างของเด็กหนุ่ม

แต่พอจับอุ้งเท้าของคุณองค์รักษ์กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย

คุณองครักษ์ยังคงเป็นแมวอยู่ไม่ผิดแน่

เขาจับมันค้างไว้ แล้วบีบมันเล่นหนุบหับ

คำถามก็คือ ทำไม???

ทำไมเจ้าหญิงถึงแปลงร่างได้???
แล้วทำไมถึงเป็นเด็กหนุ่มหูแมว!?

ทาเคมิจิปล่อยเบลอทุกสิ่ง ภาพภายนอกก็คือภาพเด็กหนุ่มสามคนนั่งจับมือกันกุ๊กกิ๊กน่ารักบนผืนหญ้าสีเขียว บรรยากาศสีชมพูแผ่ฟุ้ง ดูยังไงก็เกินเพื่อนไปมาก

ดราเค่นไม่เข้าใจว่ามือเขากับไมกี้มันมีอะไร

แต่เห็นเพื่อนสนิทแยกเขี้ยวสลับกับทำตาหัวใจเมื่อถูกสนใจแล้วมันก็ตลกดีเหมือนกัน

หลังจากเรียกสติที่หลุดลอยไปกลับมา ในที่สุดทาเคมิจิก็เลยตั้งใจว่าจะทำการทดลองเรื่องที่มนุษย์ทั่วไปที่ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันไม่น่าจะมีทางยอมแน่! แต่ถ้าเป็นแมว(ที่เป็นมิตร)ละก็คงไม่เป็นไรดู!

ก่อนอื่นเลยก็...

จู่ๆไมกี้ก็ถูกดึงตัวไปแล้วพลักลงกับพื้นหญ้า!

ทาเคมิจิจับมือเขาเอาไว้แน่น

ร่างของเพื่อน(?)ใหม่ที่พึ่งรู้จักกันไม่กี่วันก้าวมาคร่อมขาเขาเอาไว้ด้วยท่าทีระแวดระวัง

ตาอีกฝ่ายลอบมองสีหน้าของเขาเอาไว้อยู่ตลอด

ก่อนที่เจ้าตัวจะซุกหน้าลงกับอกของเขา!

ไมกี้มองทาเคมิจิตาโต

ว้าว ใจถึงเหมือนวันนั้นไม่มีผิด!

ไมกี้ยิ้มกริ่มเมื่อตั้งตัวได้และปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจ

ทาเคมิจิเขินหน้าแทบไหม้เมื่อเด็กหนุ่มหูแมวไม่มีท่าทีต่อต้านใดๆ เมื่อเขาแตะตรงนั้นตรงนี้ตามใจ

เมื่อปล่อยมือ แม้กระทั่งกับเจ้าหญิงเองถึงเขาจะฟัดพุงที่เป็นจุดหวงห้ามของแมว เธอก็เพียงแค่ร้องเหมียวด้วยท่าทีน่ารักเท่านั้น

โอเค...?

..เรื่องนี้พิสูจน์แล้วว่าเธอไม่น่าจะใช่คน??? แต่เป็นแมวที่เป็นมิตรมาก???

เขาปล่อยเธอแล้วลุกขึ้นมานั่งทำใจดีๆ

แล้วสิ่งที่เขาเห็น...มันคืออะไร...?

...หรือว่านี่จะเป็น..พลังแห่งโรคป่วยม.2!? เขาอายุ 14 พอดีเลยด้วย!?

นี่จินตนาการของเขาล้ำเลิศถึงขั้นเห็นแมวเป็นคนได้เลยงั้นเหรอ!!?

ถ้างั้นแล้ว...ทำไมคุณองค์รักษ์ถึงไม่กลายเป็นคนไปด้วย???

แล้วทำไมเขาถึงฟังสิ่งที่เขาพูดไม่ออก ถึงจะอยู่ในร่างกึ่งคน???

ทาเคมิจินั่งเค้นความจูนิเบียวทั้งหมดในสมองออกมาเพื่อหาคำตอบให้แก่คำถามนี้

เขาทำอะไรกับเจ้าหญิงที่ไม่ได้ทำกับองค์รักษ์?

ให้อาหาร? อุ้ม? กอด? หอม? ฟัดพุง? ไม่มีทาง ไม่อย่างนั้นแมวครึ่งเมืองโดนเขาแตะอุ้งก็น่าจะเป็นคนไปแล้ว

...หรือว่า...

ปัง!!!

เสียงบางสิ่งดังขึ้นจนมาเคมิจิหลุดจากภวังค์

ดอกไม้ไฟลูกแรกแตกออกบนท้องฟ้าที่มืดลงไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

ดอกไม้ไฟ...?

'มาว'

เสียงทุ้มของคุณองค์รักษ์ดังอยู่ข้างหูในขณะที่เจ้าหญิงเองก็กำลังหงายท้องนอนมองดอกไม้ไฟอยู่ที่ระหว่างขาของเขา

พวกเขานั่งซ้อนๆกันมองดอกไม้ไฟที่แตกออกบนท้องเป็นสีสันตระการตา

ทาเคมิจิมองภาพนั้นสลับกับเหล่าแมวเหมียวข้างตัว

...ก่อนที่เขาลองฮึบควากล้าในใจ

แล้วกดหัวของเข้าเหมียวที่เกยคางไว้กับไหล่เขาเข้าหาตัว

'จุ้บ'

เขาผละออกเมื่อสัมผัสได้ถึงตัวที่แข็งทื่อขึ้นมาของอีกฝ่ายแล้วก้มลงไปทำเช่นเดียวกันกับเจ้าตัวที่นอนแผ่อยู่ด้านล่าง

'จุ้บ'

ที่มุมปากของเจ้าเหมียวทั้งสอง เขาได้กดริมฝีปากลงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ทีนี้ก็...

"ขอบคุณที่พาฉันมาดูดอกไม้ไฟนะองค์หญิง คุณองครักษ์.."

เขายิ้มให้แมวทั้งสองตาหยีแล้วคว้าจับอุ้งเท้าทั้งสองเอาไว้

เขาแอบรู้สึกกลัวในสิ่งที่ตัวเองจะเห็น

แล้วลืมตาขึ้นมา

"..."

แย่แล้ว

ใบหน้าที่อาบแสงดอกไม้ไฟที่ยังคงดำเนินต่อไปนั้น

กลายเป็น'กึ่ง'มนุษย์ทั้งสองคนอย่างไม่ต้องสงสัย

ผ่าง!!!

น้องรู้แล้วววว!!!

แต่รู้แค่ [How to ทำให้'ตัวเอง'เห็นแมวเป็นคน]ได้นะ! ยังไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเป็นคน + ยังฟังไม่ออกอยู่ดี

เพราะจริงๆแล้วฟิคนี้ควรจะสั้นแบบตอนเดียวยังไงล่ะ55555 เรื่องเลยเดินเร็วๆ555

คิดว่าทาเคมิจิจะทำยังไงกับจุ้บเปลี่ยนร่างแมวของตัวเองดี?

ว้าย โพลออกว่าพิฮั่นเป็นสายขิง!

คิซากิหน้ามืดหมดแล้ว ถ่ายแมว(?)มาให้ดูอยู่ได้ทั้งวัน! ใครจะไปอยากเห็น! ไม่ต้องส่งมาอีกนะ รกเครื่องไปหมดแล้ว! อะไรใครเซฟรูปไม่มี มั่ว ใครจะไปเซฟ มีแต่รูปน่าเกลียดๆทั้งนั้น! แล้วเสียงแมวจะส่งมาทำไม ร้องเหมียวๆน่ารำคาญอยู่นั่น ใครจะกดฟังทั้งวั--

*แฮ่ม จริงๆก็คือจะมาต่อเมื่อคืนตามปกติแต่ถึงบ้านก็น็อกเลยค่ะ55555 ไม่ทันได้อาบน้ำก็เรียบร้อยก่อน...*

ทาเคมิจิมองใบหน้าของเด็กหนุ่มที่ตัวแข็งทื่ออยู่ด้วยแววตาตกตะลึง

คุณองครักษ์มีรูปลักษณ์เป็นเด็กหนุ่มตัวสูงชะลูดที่ดูน่ากลัว

เขาไล่นิ้วไปบนรอยสักของคนข้างตัวด้วยความตราตรึง

ใบหูสีทองกระดิกและเบียงหลบมือของเขา ให้ความรู้สึกอ่อนนุ่มแก่เด็กหนุ่มขึ้นมาเล็กน้อย

เขาสัมผัสเข้ากับเส้นผมยาวที่ถูกทักทอเป็นเปียสีทอง

และใบหน้าที่ก็ดูจะตกตะลึงพอๆกับเขา

"คุณองค์รักษ์เนี่ย เท่จังเลยน้า"

เขาคงไม่มีวันเดาได้เลยว่าภายใต้รูปลักษณ์แมวป่าเซอร์วัลจะเป็นเช่นนี้

อีกฝ่ายดูจะสะดุ้งเล็กๆกับคำชมของเขา อาจเป็นเพราะอีกฝ่ายเป็นแมวที่หวงตัวกว่าเจ้าหญิงมากก็เลยไม่ชอบให้แตะตัวได้ตามใจชอบ

"มาว.."

ริมฝีปากของอีกฝ่ายกล่าวสิ่งที่เขาไม่เข้าใจออกมาขณะที่หลบตาไปด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีจางๆ

เป็นเสียงแหบพร่าชวนให้เขินขึ้นมาในบรรยากาศที่โรแมนติกเกินคาดเช่นนี้

'ม้าว!'

ก่อนที่จะมีเสียงอีกเสียงทักท้วงขึ้นมาแล้วตระครุบพวกเขาเข้าให้

"เจ้าหญิง--ไม่เอาน่า"

ทาเคมิจิมองร่างแมวเหมียวที่ว่าคร่อมตัวเองอยู่ในสภาพขนฟู หูชี้ หางตั้ง!

เขาได้ยินเสียงคล้ายๆเสียงถอนหายใจดังจากด้านหลัง

'มาว'
'ม้าว!'
'มาว!'
'ม้าว!'

ทาเคมิจิมองสองแมวเถียงกันเป็นเรื่องเป็นราว คอหันไปหันมาโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย???

แต่ท่าทางกระวนกระวายใจของเธอ--ไม่สิ เป็นเขาไปแล้วนี่นา?

พอนึกถึงใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กหนุ่มที่ผมสีทองฟูนุ่มน่าสัมผัส ทาเคมิจิก็พึ่งมานึกได้ว่าแมวหนุ่มคงจะไม่ได้เป็นแมวสาวมาตั้งแต่แรก?

แบบนี้จะยังควรเรียกว่าเจ้าหญิงอยู่รึเปล่านะ?

แม้จะคิดเช่นนั้นแต่เมื่อเห็นท่าทางไม่สงบของเจ้าตัวเล็กเข้า แม้ว่าจะไม่รู้สาเหตุแต่เขาก็ดึงเจ้าเหมียวตัวน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมแขนให้เธ--เขาได้สงบใจลง

"ไม่เป็นไรนะคะ...เด็กดีๆ"

ทาเคมิจิกล่อมมันซ้ำๆจนเสียงเหมียวๆจางหายไป

เขาใช้มือข้างหนึ่งลูบหลังแมวหนุ่มวนเป็นวงกลมในขณะที่อีกข้างก็สอดไปเกาที่ข้างหัวคุณองค์รักษ์เบาๆ

แม้ว่าการเห็นอะไรบางอย่างไม่ตรงกับความเป็นจริงนั้นจะน่ากลัวอยู่บ้างแต่เขาก็ไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นอันตรายอะไรถ้าหากว่ามันจำกัดอยู่แค่เรื่องแมวเท่านั้น

...หวังว่าอ่ะนะ...

ดอกไม้ไฟจบลงแล้ว

ท้องฟ้ามืดมิดจนเหลือเพียงแสงไฟข้างทางและแมวทั้งสองที่สงบลงจนเกือบจะหลับแทนทำให้เขาหัวเราะขึ้นมาเบาๆ

"เอา แยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้ว"

เขาลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจที่นั่งอยู่ที่เดิมมานาน

เจ้าเหมียวองครักษ์มองเขาตาปรือๆโดยที่มีเจ้าหญิง--? นอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆ

น่ารักกกกก โอ๊ยใจฉันนนน

ทั้งที่เวอร์ชั่นมนุษย์ออกจะเท่ทั้งคู่เลยแท้ๆน้า

ทาเคมิจิหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปทั้งสองตัวเอาไว้ด้วยรอยยิ้ม

แสงแฟลชทำให้คุณองค์รักษ์ทำหน้าเหมือนขมวดคิ้วใส่เขาแล้วลุกขึ้นเพื่อแบกเจ้าหญิงขึ้นหลัง!!

พระเจ้าช่วย

อะไรจะน่ารักกันขนาดนี้ ฮือ--

ทาเคมิจิเดินกลับไปที่ถนนพร้อมๆกับเจ้าเหมียวทั้งสองด้วยรอยยิ้ม

พวกเขาจากกันทั้งแบบนั้น

โดยที่ไม่ได้รู้เลย..ว่าในอนาคตอันใกล้ ในตอนที่พวกเขาได้กลับมาพบกันอีกครั้ง

จะเป็นตอนที่เขาได้เห็นองค์รักษ์ที่แสนอ่อนโยนตัวนั้นนอนจมกองเลือดอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายในลานจอดรถในวันงานเทศกาล...

ดราเค่นที่แบกไมกี้ไว้บนหลังซ้อนอีกฝ่ายลงกับจักรยาน

ความรู้สึกตกใจที่ถูกจุ้บเข้าที่มุมปากค่อยๆตกตะกอนลงในใจเขาช้าๆ

...ตั้งแต่ที่ถูกจับจูงหาที่พึ่ง
ตอนที่ถูกสัมผัสนุ่มนิ่มลากผ่านเส้นผมและรอยสัก
ท่าทีอบอุ่นที่เปิดเผยให้เห็นจนทำตัวไม่ถูก

เขาอาจจะพอจะเข้าใจขึ้นมาแล้วก็ได้

ความรู้สึกของไมกี้เมื่อวันก่อน

ดราเค่นลูบหน้า ไม่คิดอยากส่องกระจกเพราะกลัวว่าอาจจะเห็นมันเข้าก็ได้

สีหน้าของตัวเองที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

ไม่ก็หัวใจที่ฝังตัวอยู่ในดวงตาตัวเองเช่นเดียวกับที่ได้เห็นคนข้างหลังประสบมา
.
.
.
"ไมกี้"
"..บางทีแล้วฉันเองก็อาจจะเริ่มถลำลึกอีกคนแล้วก็ได้"

จริงๆแล้วจะมาต่อเทนจิคุแต่มันรู้สึกค้างคาหน่อยๆเลยขอต่อนี่ก่อนแล้วกันค่ะแฮ่

บอกก่อนว่ายังไม่มีใครรักแบบ'รัก'เลยนะ แต่เริ่มชอบกับสนใจในเชิงชู้สาวขึ้นมาบ้างแล้ว😳 ทุกคนยังเด็กและอ่อนประสบการณ์ล่ะ!!

อยากเล่นโพลเหมือนปกติจุงแต่ขอเคลียร์โพลก่อนๆก่อนนะ555

Also แงวๆที่โดนตกไปแล้ว :

ขอเวลาหาอะไรกินซักครึ่งชั่วโมงนะคะ🤔 ใครแอบๆมารอขอรับบทแม่ไล่ไปนอนเลยแล้วกันค่ะ5555

อุ้ย👀 อยากให้จุ้บแมวหมดเลยเหรอคะ ป่ะเปลี่ยนแนวเรื่องเป็นโปเกม่อนก่อนมั้ย ฉันจะต้องตก(?)โปเกเมี้ยวทุกตัวให้ได้เลย!!

ตอนที่เขาเบื่อๆและออกมาเดินตรวจตรา(จริงๆแค่มาเดินเล่น)กับคาคุโจในถิ่นของตัวเอง คุโรคาวะ อิซานะไม่ได้คิดว่าจะได้มาเห็นอะไรแปลกๆเข้าในวันนี้

อะไรที่แปลกน่ะเหรอ?

ก็...เจ้านั่นไง

ตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้วที่อิซานะได้นั่งมองคนที่กำลังถูกลูกน้องของเขาตื้บอยู่กลางวงนักเลงชุดแดง

มันก็คงจะไม่แปลกนักหรอกถ้าหากว่าไอ้เวรนั่นมันจะลงไปนอนคุดคู้อยู่บนพื้น พยายามหนีหรือไม่ก็ตอบโต้อะไรสักอย่าง แน่ล่ะ เรื่องปกติแบบนั้นจะไปน่าสนใจอะไร

แต่เปล่าเลย

"มันทำอะไรของมัน?"

เขาถามขึ้นมาลอยๆและได้รับคำตอบโดยเบี้ยปลายแถวแถวนั้นว่าสาเหตุอะไรที่ทำให้อีกฝ่ายมาตกอยู่ในสถานการณ์นี้

...มันมาช่วยหมาที่กำลังโดนคนของเขาแกล้งเนี่ยนะ?

แล้วพวกเบี้ยมันว่างมากรึไง ไปไถเงินคนมาเข้าหน่วยยังจะมีประโยชน์มากกว่า

คงต้องให้ชิออนมันอาละวาดใส่สักรอบ

ถ้าได้ตัวทำเงินดีๆมาเข้าแก๊งสักคนก็คงดี พวกปลายแถวนี่เกะกะลูกตาเป็นบ้า

เจ้าของผมสีบลอนด์ซีดจนเกือบขาวมองพวกเบี้ยที่แค่เตะคนที่ดูอ่อนแอยิ่งกว่าไส้เดือนให้ล้มยังทำไม่ได้ด้วยความรู้สึกรำคาญสายตา

"จะทำตัวเป็นหมาหมู่ใส่น้องหมาแบบนี้ไม่ได้นะ น้องกลัวหมดแล้ว"

...มันสั่งสอน(แบบสั่งสอนจริงๆ)เบี้ยของเขาระหว่างที่กำลังถูกเตะต่อยแบบไม่กลัวตาย

เขามองมันปลดเชือกออกจากคอหมาต้นเรื่องแล้วปล่อยมันไปทั้งอย่างนั้น

ชุดสีแดงกับตราเท็นจิคุบนหลังพวกเบี้ยเองก็ดูจะไม่มีผลอะไรกับมันเลย

กำลังจะบอกว่าแก๊งของเขามันก็แค่นี้งั้นเหรอ?

ในเมื่อมาหยามกันให้เห็นถึงที่แบบนี้..

อิซานะลุกขึ้นยืน ดวงตาสีกล้วยไม้วางโรจน์ด้วยความไม่พอใจ

ปกติแล้วราชาอย่างเขาจะไม่ลงมือเอง

แต่ตอนนี้มีแต่พวกไม่ได้เรื่องอยู่รอบตัว แถมไอ้เบี้ยมือไม้อ่อนแรงนู่นเองก็ไม่จัดการมันสักที

ในเวลาที่ต้องการพวกไฮทานิก็หายหัวไปไหนไม่รู้

หัวทุยๆของคนผมทองที่ยังคงหันหลังให้กับเขายังคงรับมือกับพวกเบี้ยนับสิบได้อย่างสบายๆ

มาจากแก๊งไหนอีก?

คงจะไม่ใช่...

"ทำไมถึงนิสัยเสียแบบนี้ ฉันจะแบ่งของกินให้แท้ๆเลยนะ--"

ผัวะ!

ขาของเขาตวัดเข้าใส่เด็กหนุ่มตรงหน้า!

แต่มัน..กลับเข้าไม่ถึง?

เบี้ยที่พากันเปิดทางให้มองขาเขาตาค้าง

พ่อพระเจ้าของร่างค่อยๆหันกลับมามองเขาด้วยสายดวงตาฉงน

และเมื่อพวกเขาสบตากันรอยยิ้มสบายๆก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ--

"...ชิน"

ภาพที่ซ้อนทับกันครู่หนึ่งทำให้อิซานะนิ่งงันไป

และเวลาแค่นั้นมันก็เพียงพอที่จะให้อีกฝ่ายยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาทัดผมที่ปรกตาของเขาเข้าที่ใบหู

"ว่าไงคะ..คนสวย?"

ดวงตาสีฟ้าที่หรี่ลงมองเขาด้วยแววตาสนใจนั้นไม่ถูกต้อง

ผมสีทองฟูนุ่มนิ่มนั่นเองก็ไม่ถูกต้อง

แต่เรื่องที่อีกฝ่ายทำตัวเป็นคนดีแม้จะท่าทางเหลาะแหละ สู้ไม่ได้เรื่องและคำพูดเลี่ยนๆตอนจีบสาว(?)นี่...

อิซานะปัดมือนั้นทิ้ง

"แกเป็นใคร"

น่าหงุดหงิด

ทั้งที่รู้สึกเหมือนชิน แต่กลับพูดด้วยท่าทีกวนโอ๊ยเหมือนกับรัน

เด็กหนุ่มที่ว่ามองมือตัวเองที่ถูกปัดและไม่ได้ตอบอะไรเขานอกจาก

"ดุจังเลยนะคะคุณขาวมณี"

และ

"ชักอยากจะรู้แล้วสิคะ"

มือข้างเดิมเอื้อมกลับขึ้นมาแตะที่ปลายคางของเขาด้วยรอยยิ้ม

"ว่าจริงๆแล้วเป็น'คน'ยังไง?"

ทาเคมิจิมาเที่ยวโยโกฮาม่า

เอาจริงๆจุดประสงค์ก็คือไชน่าทาวน์ที่นั่น

เขาอยากกินอาหารจีนมากๆ ก็เลยหาเรื่องมากิน(...

จริงๆก็ชวนพวกมิโซจูมาด้วยแต่พวกนั้นอยากเล่นเกมใหม่ที่มาโคโตะพึ่งได้มามากกว่า คนเดียวที่พอจะสนใจเองก็คือทาคุยะที่โดนสั่งให้อยู่บ้านเฝ้าน้องสาวตัวเล็กดีๆ

สุดท้ายทาเคมิจิที่เป็นหมาหัวเน่าก็เลยกะว่าจะถ่ายรูปอาหารเด็ดๆส่งไปยั่วจนพวกนั้นหิวตาย

แต่ก็นะ ไม่ว่าจะที่ไหนปัญหาเรื่องแมวๆก็ตามติดเขายิ่งกว่าขี้ปลาทอง

ระหว่างที่(หลงทาง)พยายามตามหาร้านเด็ดดวงที่เห็นในฟู้ดบล็อกเกอร์ เขาก็เห็นภาพแมวหมู่ที่กำลังรังแกหมาที่ถูกล่ามไว้เข้า...

...แมวนิสัยเสียสมัยนี้มีเยอะจริงๆ จะในโตเกียวหรือที่นี่ก็ดูจะไม่ต่างกันเสียเท่าไหร่

แน่นอนว่าเขาก็ได้เข้าไปช่วยเจ้าหมาน้อยผู้น่าสงสารตัวนั้นไว้

ถึงจะปล่อยมันไปแบบไม่ได้รับอนุญาตก็เถอะ แต่มันก็คงดีกว่าปล่อยให้มันถูกฝูงเหมียวที่ขู่ฟ่อแฟ่ดรุมทึ้งอยู่ตรงนี้แบบหนีไปไหนไม่ได้อยู่ดี

แปะ!

ระหว่างที่กำลังดุเหล่าเหมียวๆอยู่ขาของเขาก็ถูกอุ้งเหมียวมหาประลัยฟาดเข้าให้!

ทั้งยังเป็นด้วยขาหลัง ท่ายากเสียด้วย!

เนโกะคิ๊ก!

ทาเคมิจิแทบจะลืมความขุ่นเคืองเรื่องแมวหมู่ไปเมื่อได้เห็นแมวเหมียวขาวปลอดด้านหลัง

สวย

นั่นเป็นคำเดียวที่คิดออกเมื่อดวงตาสีม่วงนั้นมองสบกลับมา

เพราะแบบนั้นคำเรียกขานที่ตั้งให้ในใจก็เลยถูกใช้ออกมาอย่างไม่ลังเล

"ว่าไงคะคนสวย?"

...ใครจะไปอดใจเรียกอย่างอื่นไหว(... ปากเองก็เผลอยิ้มกริ่มออกไปจนให้ความรู้สึกเหมือนกำลังหยอกล้อเหมียวสวยขาตรงหน้า

แน่นอนว่าเพราะได้ใจกับการได้สัมผัสแมวเหมียวโดยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บสักครั้งในช่วงหลังๆมานี้ มือของเขาก็เลยเลื่อนไปเกลี่ยที่ข้างใบหูของมันด้วยความเคยชินจนห้ามตัวเองไม่ทันเสียแล้ว

เขามองดวงตาที่เหมือนกับหินอเมทิสต์หรือดอกกล้วยไม้? แพขนตาสีขาวนั้นกระพริบทีเขาก็รู้สึกเหมือนจะวูบที

แม้ว่าเธอคนนี้เองก็ดูจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเสียเท่าไร

ป้าบ!

มือของเขาถูกอุ้งตบเข้าให้!

..ก็สมควรอยู่

..แล้วเขาควรจะเริ่มกังวลมั้ยถ้านั่นมันทำให้เขามีความสุขกว่าที่คิด...?

แฮ่ม

แต่ถึงเขาจะโกรธหรือตกใจที่ถูกตบแต่แค่มองดวงตาถือดีคู่นั้น ใครจะไม่ยกโทษให้ไหว?

"ดุจังเลยนะคะคุณขาวมณี"

ทาเคมิจิเอ่ยด้วยรอยยิ้ม คิดว่าถ้าได้เจ้าเหมียวตัวนี้กลับบ้านไปเลี้ยงด้วยเขาก็คงตามใจมันจนเสียแมวเหมือน'น้อง'หรือ'ที่รัก'ไปด้วยอีกตัว

พวกมันเมินอาหารแมวของเขาโดยสิ้นเชิงแล้งตอนนี้(...

เขาแอบถอนหายใจในใจ...แต่ก็ถูกภาพเจ้าหญิงและองค์รักษ์ในร่างมนุษย์ลอยขึ้นมาอีกสองตัว

แอบอยากรู้แฮะว่าสองตัวนั้นจะเปลี่ยนไปเป็นแบบไหน? สาวน้อยผมยาวขี้อาย? น้องตัวเก็งก้างผมสีน้ำตาลทองเอาแต่ใจ?

เขามองคนสวยขาตรงหน้าที่ส่งเสียงขู่ฟ่อแฟ่น่ารักออกมาให้ได้ยิน

"ชักอยากจะรู้แล้วสิคะ"

ทาเคมิจิกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม ดวงตาก็หรี่ลงพิจารณาและจินตนาการร่างมนุษย์ของแมวตรงหน้า

มือที่ไม่เข็ดหลาบต่อคำเตือนใดๆเชยคางแมวเหมียวตรงหน้าขึ้นมาพร้อมเกามันเบาๆอย่างงอนง้อ

"ว่าจริงๆแล้วเป็น'คน'ยังไง?"

พลั่ก!

กล่าวยังไม่ทันจบดีเขาก็ถูกพลักจนล้มตึงโดยอะไรบางอย่างแดงๆที่วูบไหวเข้ามาอยู่ในสายตา

เขามองใบหน้าของผู้ที่ขึ้นคร่อมเขาแล้วง้างหมัดขึ้นด้วยสีหน้าวาวโรจน์

ดวงตาสองสีสบเข้ากับคู่สีฟ้าแสนคุ้นเคยในอดีต

ทาเคมิจิที่ตื่นตระหนกหลับตาลงแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆเลยขึ้นมา

คนที่คร่อมเขาเอาไว้ดูจะตกตะลึงมากกว่าเขาที่อยู่ๆก็เกือบถูกตีเสียอีก

ทาเคมิจิที่สงบลงกับใบหน้าตลกๆนั้นนิ่งไปและพิจารณาใบหน้าหล่อเหลาที่เหลอหลาผิดกับเมื่อครู่

ดวงตาสองสีที่โดดเด่นพอๆกับรอยแผลเป็นขนาดใหญ่

หัวเกรียนๆกับสีหน้าเช่นนั้นปลุกบางอย่างในความทรงจำที่ขวนให้คิดถึงขึ้นมา

...

"เหมียว"

ทาเคมิจิลองเอ่ยขึ้นในขณะที่มองใบหน้านั้นค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมาเช่นเดียวกัน

"โฮ่ง"

รหัสลับของพวกเขาสองคนที่สัญญาไว้ว่าจะไม่บอกให้ใครอื่นได้รู้

รอยยิ้มสว่างไสวดั่งดวงตะวันฉายแสงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้ที่ถูกกดลงกับพื้นสกปรก

"คาคุจัง!"

และรอยยิ้มที่อิซานะไม่เคยเห็นว่าถูกส่งมอบให้ใครอื่นนอกจากตัวเขาเองก็เช่นกัน

"ทาเคมิจิ!"

แล้วร่างทั้งสองก็โผเข้าหากันกลายเป็นภาพแสนน่าประทับใจ
.
.
.
อิซานะ...ไม่ประทับใจกับสิ่งนี้

อยากลองเขียนทาเคมิจิในมู้ด ✨แพรวพราว✨ ดูหน่อย ออกมาไม่เลวเหมือนกัน👀✨ แต่ทำไมได้ฟิลมาโซ5555555

ขอแจ้งเตือนนายอิซานะว่านายอย่ารว้ายมากถึงจะสวยตาแตกแต่เดี๋ยวโบ้ฟฟฟ

คาคุโจที่เป็น 'มนุษย์' ปรากฏกาย!
รหัสลับน่ารักมากไม่ไหว แมวจ้มกับลาบราดอร์ในอดีตของเขา🥺♥️✨

อดใจไม่ไหวมาเล่นโพลกันต่อเถอะ5555555555/เข้าสมาคมคนติดโพล👀...

คุณคิดว่าเหมียวสวยขาจะทำยังไงกับวิกฤต(?)การโดนแย่งหม๋าบ้านผู้ซื่อสัตย์!

พวกเขาเข้ากันได้ดีจนน่าอิจฉา

...หรืออย่างน้อยสายตาของคนสวยขาที่หวงทาสเอาเรื่องก็บอกผมมาแบบนั้น

ทาเคมิจิลอบยิ้มซุกซนให้เจ้าเหมียวสีขาวปลอดที่กำลังทำหน้าเหมือนกำลังคิดว่าจะตีเขาด้วยอะไรดี

...ช่างเป็นสาวน้อยที่ขี้หวงจริงๆเลยน้า

อย่างน้อยในเรื่องนี้คาคุจังก็น่าอิจฉาจัง

คาคุจังแนะนำเธอให้ผมรู้จักในฐานะเจ้าชีวิต

สิ่งมีชีวิตอย่างเดียวบนโลกที่ทำให้เขาเติบโตมาจนถึงจุดนี้ได้

ไม่คิดเลยว่าเด็กที่ยิ้มแฉ่งเมื่อตอนที่เราผูกผ้าคลุมสีแดงแล้ววิ่งไปทั่วด้วยกันในวันนั้นจะผ่านเรื่องราวมากมายมาหลังจากที่ย้ายบ้านไป

ทาเคมิจิน้ำตาแตกแทนเขาอย่างไม่ต้องสงสัย

"ฮือ คาคุจังงงง ไม่เป็นไรนะ ฉันจะอยู่ตรงฮืออออ--ตรงนี้เป็นเพื่อนเสมอเองนะฮึก"
"อุบ--แกนี่ยังขี้แยเหมือนเดิมไม่มีผิดเลยไม่ใช่รึไง"

รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความคิดถึงอบอุ่นและความเจ็บปวดเมื่อนานมาแล้วทำให้เขาแหกปากหนักยิ่งกว่าเดิม

"ไม่ต้องร้องเพื่อฉันหรอกน่า เรื่องมันก็นานแล้ว"

ทาเคมิจิสัมผัสกับใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่พาดผ่าน

คาคุโจหลุบตาลงและปล่อยให้เขาแตะต้องมันได้ตามใจ

จะต้องเจ็บปวดมากถึงขนาดไหนกัน?

ภาพที่เด็กตัวเล็กๆที่บาดเจ็บหนักตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลด้วยตัวคนเดียวและได้รับข่าวเรื่องครอบครัวตัวเองได้จากไปแล้ว ทำให้อกเขาปวดหนึบไปหมด

ครอบครัวของคาคุจังนั้นจะบอกว่าเพอร์เฟคก็ไม่ผิด

...อย่างน้อยก็ในสายตาของทาเคมิจิในตอนนั้นล่ะนะ

เพราะแม้ว่าคาคุจังจะอ่อนแอจนโดนรังแกบ่อยๆแต่เมื่อพวกเขาได้เจอกันอีกครั้งบาดแผลของอีกฝ่ายก็จะได้รับการดูแลรักษาต่างกับทาเคมิจิไม่มีใครคอยดูแลเสียเท่าไรจนมีรอยแผลเป็นเล็กๆประปรายตามตัว

ไฟบ้านของคาคุจังมักจะเปิดอยู่เสมอและทุกครั้งที่เขาไปเล่นด้วยก็จะมีผู้หญิงท่าทางใจดีมาเปิดประตูต้อนรับพวกเขาด้วยความอบอุ่น

กลิ่นของคุกกี้รสช็อกโกแลตชิปที่พึ่งอบเสร็จใหม่ๆคือกลิ่นที่เขามักจะนึกถึงเมื่อคิดถึงเพื่อนสมัยเด็กคนแรกของเขา

น่าเสียดายที่สถานที่แห่งนั้นมันไม่มีอยู่อีกแล้ว

'ความเจ็บปวดจงหายไป'

ระหว่างที่คิดว่าพรที่เคยขอไปนั้นงี่เง่าแค่ไหนเทียบกับสิ่งที่จะขอให้เพื่อนคนนี้ได้ ประโยคการปัดเป่าความเจ็บปวดเมื่อยังเด็กก็ดังสะท้อนขึ้นมาในหัวของเขา

แม้ว่าจะสายไปเกือบสิบปีแล้ว

ทาเคมิจิทำท่าเหมือนกำลังหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากรอยแผลและดวงตาสีขาว

เขาอัดมันเป็นก้อนกลมๆท่ามกลางสายตาสองคู่ของหนึ่งคนและหนึ่งแมว

"นี่ความเจ็บปวดของคาคุจังล่ะ"

เขาเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะทำท่าส่งมอบมันให้เจ้าเหมียวที่ยังคงมองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

"จัดการให้ทีนะคนสวย อย่าให้เหลือซากล่ะ!"

เขายิ้มกริ่มที่เห็นเธอมองกลับมาด้วยสายตาดูถูก

ก่อนจะยกอุ้งเท้าจองเธอขึ้นมาง้างออก--

"ความเจ็บปวดดด--"

แล้วปาออกไปพร้อมกัน!

"จงหายไป!!"

มันเป็นแค่เพียงพิธีกรรมของเด็กโง่ๆที่เชื่อว่าความเจ็บปวดสามารถถูกปั้นเป็นก้อนกลมๆแล้วปาทิ้งไปได้ง่ายๆ

แต่เมื่อคาคุโจได้เห็นใบหน้าที่ยิ้มกริ่มของเพื่อนสมัยเด็กและใบหน้าดูถูกดูแคลนของราชาของตนที่ทำมันด้วยกันอย่างไม่เต็มใจเท่าไรแล้ว

"ฮะๆๆ! แบบนี้ต่อให้เป็นบาดแผลแบบไหนก็ต้องดีขึ้นแน่ๆใช่มั้ยล่ะ! คาคุจัง!"
"ไอเวรนี่ ทำบ้าอะไรของแก--"

ความเจ็บปวดในอดีตก็เหมือนจะคลายลงอย่างน่าอัศจรรย์

"อ่า"
เด็กหนุ่มตาสองสีตอบรับ

"งี่เง่าจริงๆเหมือนเดิมไม่มีผิดจริงๆนั่นแหละ..ทาเคมิจิน่ะ"
"เฮ้!"
"เหอะ.."

แต่รอยยิ้มจริงใจที่ตอบรับกลับมาให้ได้เห็นนั้นก็เป็นของจริงอย่างไม่ต้องสงสัย

ดูเหมือนว่าฮีโร่ขี้แยที่ห่างหายไปนานของคาคุโจจะยังคงมีเวทมนตร์ที่สามารถเรียกมันออกมาได้เหมือนเดิม

กำแพงที่สูงชันของเหมียวสวยขาดูจะลดลงมาเล็กน้อยหลังจากนั้น

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงส่งสายตาเหมือนอยากจะเฉือนผมเป็นชิ้นๆมาให้อย่างไม่หยุดยั้ง

น่าเสียดายที่ผมชอบตอนที่เธอสนใจผมมากกว่าตอนเมินเฉยกันไปเฉยๆ

ทุกครั้งที่คาคุจังสนใจอย่างอื่นผมก็เลยหันไปแอบหยอกเธอที่ตามติดคาคุจังหนึบ

คาคุจังพาพวกเราไปร้านอาหารจีนที่ผมตามหา ตอนแรกก็คิดว่าเหมียวสวยขาจะเข้าไม่ได้แต่ก็ดูเหมือนจะเดินฉุยฉายเข้ามาได้สบายๆ

เฮ้อ ความสวยของเธอช่างเป็นบาป กระทั่งป้ายห้ามสัตว์เลี้ยงเข้าก็ยังทำอะไรเธอไม่ได้

แถมดูเจ้าของร้านจะชอบเธอกับคาคุโจมาก ยังไม่ทันสั่ง ของก็มาเสิร์ฟแล้ว

แต่เพราะของที่มาเสิร์ฟมีแต่ของดีๆทั้งนั้น ผมที่มีเงินอยู่ไม่เท่าไรก็แอบเหงื่อแตกอยู่เหมือนกัน

"ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายนะครับ ท่านอิซานะ"

...อิซานะ?

'เหมียว'

เหมียวสวยขาส่งเสียงร้องขึ้นมาคำหนึ่ง...ก่อนที่คนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้จัดการร้านจะถอยออกจากห้องไปอย่างนอบน้อม???

...นี่มันทาสแมวขั้นแอดวานซ์???

เขายังคงห่างชั้นกับคุณผู้จัดการ!!!

คาคุจังเห็นผมมองเหมียวสวยขาอย่างสงสัยก็ยกยิ้มขึ้นมาให้เห็น

"วันนี้ทางนี้จะเลี้ยงเอง นายดื่มอะไรเป็นมั้ย?"

ของที่ดูเหมือนเหล้ายาจีนอะไรสักอย่างถูกรินใส่จอกส่งมาให้

มันดูน่าสงสัยใช้ได้ แต่ไม่ลองก็คงไม่รู้

...นั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิด

เพราะนอกจากจะภาพตัดจนจำรสชาติอาหารจีนน่าอร่อยที่อยากมากินไม่ได้แล้ว..เมื่อผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง...

สถานที่ที่ผมอยู่ก็เปลี่ยนไปแล้ว

มันกลายเป็นห้องขนาดใหญ่ในร้านคาราโอเกะราคาแพงที่มีแสงสีเสียงครบชุด

แต่ไอ้สิ่งที่น่าเป็นห่วงเสียยิ่งกว่านั้น...

ก็คือร่างของคนแปลกหน้าที่ดูจะอยู่ในรุ่นราวคราวเดียวกันที่คร่อมอยู่บนตัวผมในตอนนี้ไม่ผิดแน่!

ฝ่ามือชื้นเหงื่อของพวกเรากำลังสัมผัสกันอย่างแนบแน่น

เส้นผมสีอ่อนลู่ลงตามกรอบหน้าที่กำลังมองต่ำลงมา

ดวงตาสีม่วงที่มีแพขนตาสีอ่อนประดับอยู่รอบๆนั้นเมื่อสบแล้วก็นึกออกแค่เพียงคำๆเดียว

สวย

ทาเคมิจิมองใบหน้าหล่อเหลาเจ้าของผิวสีแทนสวยกำลังยิ้มกริ่มส่งมาให้ราวกับแมวที่พึ่งได้กลืนนกคานารี่ตัวอวบอ้วนลงท้องไป

มือที่จับกันแนบแน่นและถูกยึดไว้เหนือหัวของตัวผมเองกระตุกเหมือนกำลังได้รับรู้ถึงลางร้าย

แล้วริมฝีปากนั้นก็เอื้อนเอ่ยบางอย่างออกมา

"เหมียวๆ มาเธอร์ฟักเกอร์"

เอ๊ะ?

อุ่ย👀

คนสวยขา ฟกเ้าสส กลายเป็นคนสวยขาแล้ว!! ย้ำ!! กลายเป็นคนสวยขาแล้ว!! แถมยังเป็นคนสวยขาที่พูดได้ด้วย ฟฟกกด้้่--

ในตอนที่ภาพตัดมันเกิดอะไรขึ้นกันนะ...?

คิดว่าแมวจ้มจะรอดเงื้อมือมาร--แมวสวยขาหรือไม่...?

ตอนแรกคิดว่าจะมาต่อทันเที่ยงคืน แต่ยังนั่งปั่นงานได้ครึ่งเดียวอยู่เลย555 วันนี้ของดก่อนนะคะ🙇‍♀️/เดดไลน์พรุ่--วันนี้ล่ะ(.../ไม่ร้อง

...ขอแอบบอกด้วยว่าตอนต่อไปก็คงไปต่อเนื้อเรื่องหลักอยู่ดีเพราะมีคนจับไต๋ผมได้อย่างนึงเลยอยากรีบเขียนฉาดนั้น😂💦

จงค้างกับคนสวยขาไปเสียเถอะ!!😇✨✨

@threadreaderapp unroll

ด้านบนนี่เราอยากรวมเธรดไปแก้ที่อื่นง่ายๆเฉยๆนะคะ ไม่ต้องสนใจนะ น่าจะยังแต่งที่นี่ต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะแจ้งอีกอย่างนะคะ!

วันนี้เราว่าจะลองแก้ไขบางส่วนดูนะ(ตอนยังมีไฟ🔥) เพื่อฮึบพลังมากพอไปลงรอร.ไหว555 + ทายซิใครไม่ได้นอน🌝 วันนี้ยังไม่มีต่อนะคะ แต่จะมาต่อพรุ่งนี้แน่นอนค่ะ!!!🙇‍♀️

ชีวิตดำเนินต่อไปอย่างเงียบๆในความรู้สึกของทาเคมิจิ

ตาของเขาหายดีแล้วและพวกคิโยมาสะเองก็เงียบหายไปหลังจากวันนั้น

กับฮินะเองก็ได้คุยกันผ่านๆบ้างแล้วเหมือนกัน

พวกเขาเรียนอยู่ที่เดียวกัน ห้องข้างๆกันถึงจะเลี่ยงแต่สุดท้ายก็ยังได้เจอกันเหมือนเดิมอยู่ดี

..แต่ที่พวกเขากลับมาคุยกันจริงจังได้ก็คงเป็นเพราะรูปที่ตั้งหน้าจอมือถือของเขานี่แหละ

“อ๊ะ น่ารักจัง”

เธอเดินมาหยุดที่ด้านหลังของเขาที่กำลังนั่งเปิดปิดมือถือฝาผับของตัวเองเล่นอยู่ในห้องเรียนรอทาคุยะและมาโคโตะที่ถึงรอบไปซื้อน้ำและขนมปังที่ร้านขายของในโรงเรียนมาให้คนอื่น

จริงๆแล้วคาซึชิกับอั๊คคุงก็ต้องอยู่ด้วยแต่คนแรกแวะไปคุยกับพวกรุ่นพี่(เพื่ออัปเดตข้อมูลนักเลง) ส่วนคนหลังนั้นไปเข้าห้องน้ำ

ทาเคมิจิก็เลยถูกทิ้งไว้คนเดียวประการฉะนี้

แน่นอนว่ารูปที่ถูกทักเมื่อครู่ก็ต้องเป็นภาพของแมวสองตัวที่กำลังนอนพิงกันอย่างน่ารักน่าชังที่ถ่ายเองกับมือยังไงล่ะ!

ภาพของคุณองค์รักษ์ที่มองกล้องเขาตาปรือๆและเจ้าตัวหญิงตัวเล็กที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆน่ะน่ารักเกินไปแล้ว!

รูปตอนขี่หลังก็เหมือนกัน!

“ใช่มั้ยล่–ฮินะจัง..”

ทาเคมิจิที่พร้อมจะคุยเรื่องแมวเสมอนั้นชะงักมือที่กำลังจะเลื่อนไปอวดอีกรูปให้อีกฝ่ายลงเมื่อเห็นว่าคนด้านหลังตัวเองนั้นเป็นใคร

เธอยิ้มเล็กๆให้เขา มือก็ถือเบนโตะของตัวเองเอาไว้

“ขอฉันนั่งด้วยได้มั้ยทาเคมิจิคุง?”

รอยยิ้มและคำพูดของเธอก็ยังคงบีบหัวใจของเขาไม่ต่างจากวันที่ถูกบอกเลิกเลยสักนิด

"...ได้สิ ฮินะจัง.."

เพราะยังไงเพื่อนร่วมห้องเจ้าของที่นั่งที่ว่าก็มักไปกินข้าวที่อื่นอยู่แล้ว?

แต่เธอก็คงไม่ได้หมายความถึงเรื่องนั้นอยู่ดี

พวกเขานั่งอยู่ท่ามกลางความเงียบที่น่าอึดอัด..จนกระทั่งเธอเปิดปากและเริ่มถามไถ่ว่าเขาเป็นยังไง คุยกันเรื่องสัพเพเหระ..จนมาจบในเรื่องภาพบนจอมือถืออีกครั้ง

“รูปนี้ฉันถ่ายเองกับมือเลย น่าเสียดายที่มาถ่ายเอาตอนที่ดอกไม้ไฟมันจบไปแล้ว”

เขากล่างทั้งหัวเราะแห้งๆขณะที่เกาแก้ม ใจก็คิดไปถึงตอนที่ตัวเองอยู่กับแมวเหมียวสองตัวในรูป

..แค่คิดว่าถ้ามีคนอื่นสามารถเห็นได้เช่นเดียวกับเขาได้แล้วมันจะเป็นยังไงกันนะ?

ต้องมาเห็นคนเห่ยๆอย่างเขากับคนที่ดูเท่แบบนั้นอยู่ด้วยกัน คงให้ความรู้สึกประหลาดๆละมั้ง?

แต่ความรู้สึกเหมือนกับได้รู้ในสิ่งที่คนอื่นไม่รู้แบบนี้ก็น่าตื่นเต้นอยู่เหมือนกันแฮะ?

แม้ว่าทั้งสองตัวจะดูเป็นแมวที่มีเจ้าของอยู่แล้ว(?)แต่สอง'คน'นั้นก็เป็นตัวตนที่ไม่มีใครรับรู้ถึง

เป็นตัวตนที่เป็นของเขาคนเดียว???

พอคิดออกมาแบบนั้นแล้ว...รู้สึกว่าตัวเองเป็นพิษชะมัด..

ถึงจะเป็นสัตว์แต่ก็ไม่ใช่สิ่งของและถึงจะมีเจ้าของ(หรือทาส)แต่จะกระทำเหมือนพวกมันไม่มีชีวิตจิตใจไม่ได้!

ทาเคมิจิฮึดฮัดกับการคิดอะไรประหลาดๆของตัวเอง

...แต่เขาก็อดนึกถึงใบหน้าที่ถูกแสงสีจากดอกไม้ไฟสาดส่องลงมาใส่ตอนที่เขาลืมตาขึ้นมาเห็นใบหน้าของทั้งสองคนเข้าไม่ได้

จากมุมมองบุคคลที่สาม ถ้าหากว่าถูกเห็นเข้าตอนนั้นจะเป็นยังไงกันนะ...?

ใบหน้าของทาเคมิจิขึ้นสีจางๆระหว่างที่ยกหลังมือขึ้นมาปิดซีกหน้าครึ่งล่างของตัวเองเอาไว้

ตัวเขาที่เอนเอียงเข้าไปหาแล้วขโมยจูบมา...
กับตัวเขาที่ยกผมปอยผมขึ้นทัดหูแล้วก้มลงไป...

แค่กๆๆๆ พอแล้ว พอ เลิกๆๆๆ!!

..จะว่าไปถ้าเขาแค่อยากพิสูจน์ จะจุ๊บแค่คุณองค์รักษ์ก็ได้ไม่ใช่เหรอ..?

ตอนนั้นเขาแตกตื่นขนาดไหนกันล่ะนั่น เหอะๆ

“ชอบ..มากขนาดนั้นเลยเหรอทาเคมิจิคุงน่ะ?”

เสียงของฮินะจังที่เขาเผลอลืมไปดังขึ้นข้างตัวจนเขาสะดุ้ง

เธอมองภาพแมวเหมียวสองตัวในจอแล้วถึงเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา

“อื้อ! ก็เจ้าตัวที่อยู่ในรูปนะทั้งน่ารักทั้งเท่ขนาดนั้นนี่นา”

ทาเคมิจิยิ้มกริ่มก่อนจะตอบออกไปด้วยความมั่นใจ

ไม่ว่าจะร่างไหนก็ชอบครับ!

..ถึงร่างเหมียวๆจะดีต่อใจเขามากกว่าและนุ่มนิ่มน่ากอดแบบ 10/10 ก็เถอะนะ!

“..งั้นก็ยินดีด้วยนะทาเคมิจิคุง!”

เธอดูมีความสุขที่เห็นเขายิ้มออกมา

และเขาเองก็มีความสุขที่เห็นเธอยิ้มให้เช่นเดียวกัน

“เอ่อ ขอบคุณนะฮินะจัง?”

ถึงจะไม่เข้าใจเท่าไรว่ากำลังยินดีเรื่องอะไรแต่ก็ขอบคุณไปก่อนแล้วกัน ฮินะจังตอนยิ้มน่ะน่ารักที่สุดแล้วนี่นา

“อ๊ะ พูดถึงดอกไม้ไฟ..ทาเคมิจิคุงอยากจะไปงานวัดด้วยกันกับฉันมั้ย?”

..เจ็บจัง

ทั้งที่พึ่งจะรู้สึกเหมือนตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำได้แต่ขาข้างนึงก็ถูกดึงกลับลงไปอีกแล้ว

มันคืองานเทศกาลที่เขาตั้งใจจะชวนเธอไปก่อนที่เธอจะบอกเลิกกับเขา

“ฉันอยากให้เราสองคนยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ..ทาเคมิจิคุง”

เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มเศร้าๆเหมือนกับกำลังรอคำปฏิเสธจากเขา

แต่เราไม่เคยเป็นเพื่อนกันเลยนะ…

เขาคิดอย่างนั้น

มันไม่ได้แปลว่าพวกเขาจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้..แต่ตั้งแต่ที่เธอพุ่งชนเข้ามาในใจเขาในวันแรกที่พวกเราได้คุยกัน เธอก็สารภาพรักและเขาที่กำลังตาเหลือกก็ตกลงที่จะคบหาดูใจกับเธอตั้งแต่ตอนนั้น

เราไม่เคยอยู่ในสถานะเพื่อนเลย

เขาเคยเห็นและรู้จักชื่อของเธอแต่ก็ไม่เคยเป็นเพื่อนกัน

ใครจะไม่รู้จักทาจิบานะสุดป็อปห้องข้างๆล่ะ
ทาเคมิจิไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าคนอย่างเธอจะอยากมาเป็นแฟน..หรือเพื่อนเขาไปทำไม

…แต่พอเห็นสีหน้าแบบนั้นของเธอแล้วเขาจะปฏิเสธออกไปได้เหรอ?

“ได้สิ เราไปเที่ยวงานวัดนั่นด้วยกันนะ”
“อื้อ!”

สีหน้าที่เคยได้เห็นทุกวันของเธอทำให้เขารู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้

เป็นเพื่อนก็ได้

แค่ได้เห็นเธอมีความสุขอยู่ใกล้ๆ..ก็ยังดี..

..จะว่าไปเจ้าพวกนั้นเดินตกท่อกันไปหมดแล้วหรือไง?

คิดอีกที สี่คนนั้นคงแอบนั่งกินข้าวกันอยู่หน้าห้องเพราะไม่อยากมาขัดจังหวะเขากับ..ฮินะแหง

เจ้าพวกบ้าเอ๊ย

*ขอแวะไปกินข้าวแป็ปนะคะ วันนี้ยังมีต่อนะ ยังเขียนไม่ถึงฉากที่อยากเลย5555 แต่ท้องมันเรียกร้องงงง*

...ผลโพลที่ให้พี่คนสวยดูช่ำชองมากไม่ไหว คนสวยแค่อยากสั่งสอนแมวจ้มให้หลาบจำ! หยัมมายุ่มย่ามกับหม๋าแถวนี้อีกนะ! หึฬ (มายุ่งกับฉันดีกว่--/โดนคนต่างหูไพ่คางุระแดนซ์ใส่แบบข้ามเรื่อง???)

ตั้งแต่วันที่มีดอกไม้ไฟ โตมันก็ตกอยู่ในสถานะแปลกประหลาด

จะบอกว่าไมกี้กับดราเค่นทะเลาะกันเหมือนปกติก็ไม่ใช่..แต่เพราะอะไรไม่รู้ถึงได้รู้สึกว่ามีกำแพงบางๆกั้นอยู่เล็กน้อย

ทั้งยังเรื่องที่ถูกเมบิอุสโจมตีมาไม่หยุดไม่หย่อนจนมีคนในแก๊งบาดเจ็บเล็กๆน้อยๆกันหลายรายแล้ว

แล้วตอนที่พวกเขากำลังหารือเรื่องนี้โอซาไนก็เป็นคนเสนอหน้าเข้ามาให้จัดการได้ง่ายๆถึงที่

แม้ว่าปาจินจะต่อยตีจนแพ้โอซาไนแต่เพราะเพื่อนของเขาไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าได้นอนโรงพยาบาลไม่กี่คืน สิ่งที่เกิดขึ้นในโกดังก็เลยมีแค่การชกต่อยจนเลือดตกยางออกจนถึงตอนที่ได้ยินเสียงรถตำรวจเท่านั้น

ถึงอย่างนั้นเด็กหนุ่มตัวใหญ่ก็ยังส่งมอบของแปลกๆให้พวกเขาตอนที่หนีจากตำรวจมาได้

“มีคนเอานี่ให้ฉันแล้วบอกว่าถ้าอยากแก้แค้นให้มาซาโตะก็ให้ใช้มันซะ”

มันคือมีดพับดาษดื่นที่หาซื้อได้แถวๆนี้
แต่เมื่อสังเกตดี..มันก็ถูกสลักชื่อๆหนึ่งเอาไว้ภายใน

ฮายาชิดะ ฮารุกิ

ปาทำตาตื่นเมื่อได้ยินมัน

แน่นอนว่ามีดนั่นไม่เคยเป็นของเขา

ไมกี้โยนมันลงไปในแม่น้ำที่พวกเขากำลังเดินผ่านด้วยสีหน้ามืดมิด

“ฉันน่ะโง่ แต่ก็พอมีศักดิ์ศรีอยู่…แพ้ก็คือแพ้ แต่ถ้ามาซาโตะกับอายายะเป็นอะไรไปมากกว่านั้น…ฉันก็คง…”

ปาจินมีสีหน้าละอายที่รับมีดเล่มนั้นมาตอนที่ได้ยินข่าวนั่นจากลูกน้องในหน่วยของตน

ข่าวที่รุนแรงและต่างจากความจริงที่เกิดขึ้นไปมากโขเกือบทำให้เขาขาดสติและทรยศต่ออุดมการณ์ของโตมัน

ทั้งที่ไมกี้เชื่อใจแล้วก็ยังเกือบจะปล่อยให้ความรู้สึกครอบงำไปแล้ว

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผู้ที่ให้มีดนั้นมาสลักชื่อคนสำคัญของเขาลงไปแทน?

ุุ้ถ้าหากมันเป็นไมกี้ ดราเค่น มิทสึยะ บาจิหรือเป?

ถ้าหากว่าเสียงหวอดังขึ้นผิดจังหวะ ถ้าหากมาซาโตะไม่ได้ถูกคนที่ผ่านช่วยเอาไว้เขาก็อาจจะหันกลับไปทำในสิ่งที่ไม่สามารถย้อนคืนได้แล้วต่อหัวหน้าแก๊งของเมบิอุสโดยที่มีชื่อเพื่อนของเขาอยู่ที่มีดที่เขาเป็นผู้ใช้ใช่รึเปล่า?

เขารู้ว่าตัวเองโง่..แต่ก็ไม่เคยคิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้

ไมกี้กอดปาจินโดยที่มีดราเค่นบีบลงบ่าหนา

“ปาจินน่ะ ถ้ามีอะไรก็บอกฉันเซ่! ฉันน่ะเป็นรองหัวหน้าหน่วยที่สามนะ! เป็นเพื่อนสนิทที่ฉลาดกว่านิดหน่อยของแกไง! ไหนสัญญาว่าจะไม่แยกจากกันเด็ดขาดไงเล่า!”

เปยังตะโกนมาจากด้านหลังของเพื่อนสนิท หัวหน้าหน่วยและคนที่เคารพรักสุดหัวใจ

แม้อีกฝ่ายจะเป็นที่รู้กันว่าไม่ฉลาดเสียเท่าไรแต่เขาก็ภูมิใจและรู้ดี ว่าต่อให้เอาโลกทั้งใบมาแลกเขาก็จะไม่มีวันทิ้งอีกฝ่ายไป

ทั้งที่เคยคิดว่าก็คิดเหมือนกันแท้ๆ

“...เป..”

แต่เรื่องที่อีกฝ่ายคิดจะทำคนเดียวโดยที่ไม่บอกใครแบบนั้น–

“ขอโทษ…ฉันผิดเอง”

ไมกี้ปล่อยเขาออกจากอ้อมแขนเช่นเดียวกับดราเค่นที่ปล่อยมือจากเขา

“ฉันรู้ ก็ปาจินน่ะโง่นี่นา เรื่องแบบนี้ไม่มีทางคิดเองได้หรอกน่า!”

คำพูดประโยคนั้นทำให้ทุกคนในที่นั้นมีสีหน้าอึมครึมยิ่งกว่าเก่า

ใช่

ปาอาจจะชอบต่อสู้แต่เรื่องผลแพ้ชนะจะเป็นยังไง เขาไม่ค่อยได้สนใจนัก

ถ้าหากโมโหการเตะต่อยที่เป็นเรื่องที่ถนัดก็จะถูกหยิบมาใช้

แต่การใช้มีด…ไม่น่าจะเคยอยู่ภายในหัวกลวงๆนั่นเลย

ยังไม่รวมเรื่องที่คนในหน่วยที่สามเป็นคนมอบมีดเล่มนั้นให้และร่วมตัวกันพูดยุยงเขา

แล้วยังมี…ตำรวจ

ตำรวจที่มาได้ตรงเวลาเกินไป

ถ้าหากว่าปาคิดที่จะแทงโอซาไนจริงๆแล้วละก็…จะต้องถูกจับได้แบบคาหนังคาเขาแน่

ทั้งนี่ยังเป็นครั้งที่สองแล้วที่มีตำรวจเข้ามาเกี่ยวข้อง…

นี่มันเป็นฝีมือของ...ใคร?
.
.
.
ในแอปเปิ้ลสีแดงสดที่พวกเขารักและหวงแหนยิ่งกว่าสิ่งใด...เริ่มมีหนอนมาชอนไชอยู่ภายใน--

ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ?

วันงานเทศกาลมาถึงไวเหมือนโกหก

เขาอยู่ในชุดลำลองสบายๆในขณะที่ฮินะแต่งตัวสวยจนเขาต้องหลบตาตอนที่ชมเธอออกไป

"ขอบคุณนะทาเคมิจิคุง! เราไปกันเถอะ"

เธอยิ้มแย้มแล้วเริ่มจับจูงเขาไปด้วยกัน

ภาพซ้อนทับกับสิ่งที่วาดฝันไว้เสียจนขมปี๋

พวกเขาซื้อนู่นนี่ เล่นนั่นนี่และกินนู่นนี่นั่นด้วยกัน

ถึงจะไม่ใช่แฟน แต่ก็สนุกดี

จนกระทั่งพวกเขาได้เจอกับสาวน้อยผมทองในชุดกิโมโนสีน้ำเงินลายดอกทานตะวันสีเหลืองส้ม

ฮินะจังมองตามเธอตาลอย--

"อ๊ะ"

ก่อนที่เธอจะปิดปากเมื่อเห็นว่าใครตีคู่มากับเธอ!

นายตัวสูงกับนายตัวเตี้ย!

ทาเคมิจิดูสดใสขึ้นมาทันทีที่เห็นสัตว์สี่ขาทั้งสองตัวเข้า

"องค์หญิง คุณองค์รักษ์!"

ฮินาตะและเอมะทำสีหน้าแปลกๆที่ได้ยินคำเรียกเช่นนั้น

"นายจืดนี่ใครน่ะไม...กี้"

...แต่ไมกี้ก็กระโจนเข้าใส่อีกฝ่ายทันทีที่เห็นไปแล้ว

"ทาเคมิจจิ!!"

ดราเค่นกลอกตาแต่ก็ก้าวไปหาและทักทายตอบแต่โดยดี

*โอเค กายไม่ไหวล่ะ ช่วงนี้ปั่นงานเยอะ ง่วงจัดฟฟฟฟ เขียนไม่ถึงพาร์ทที่อยากเขียนอยู่ดี55555 ไม่ร้องงงงง

ขอตัวไปนอนก่อนนะค้าบ

คิดว่าพี่มิทคิดยังไงกับทาเคตอนนี้🤔

แฮ่ม ผ่านหน้าไทม์ไลน์พอดี น่ารักมากไม่ไหว🥺

ทาเคกับเหล่าแงวๆของเขา :

https://twitter.com/buitengebieden_/status/1515438741518749697?t=enZUOdtLmfQGs-qN08vSKw&s=19

...จริงๆกะว่าจะมาต่อค่ะแต่เห็นเป็ดพี่เอกดิฉันก็👀💦 วันนี้ขอยาดไปดูไลฟ์นะคะ555555555 อาจจะมาต่อตอนเที่ยงคืนถ้าไม่เผลอหลับคาไลฟ์ไปก่อนนะคะ55555/กวักมือเรียกมาดูด้วยกันนะ

วันนี้จะมาต่อนะคะ👀♥️✨ ไม่แน่ใจว่าตอนสี่ทุ่มหรือเที่ยงคืนเหมือนเดิม เพราะงั้นมาเอาอ่านพรุ่งนี้เอาสะดวกสุดค่า555 นอนไปเล๊ย

ดูพลโพลนะ ห่างกันหนึ่งเปอร์เซ็นต์👀!! ว้าวซ่า คิดว่าพี่มิทอยากจับน้องตีก้นกัน!! สมกับคาร์ผู้ไชน์อ่อนโยนใจดีแต่ก็มีมุมเข้มงวดจริงๆ เด็กดื้อต้องโดนอะไรน้า😌✨

ทาเคมิจิหัวเราะร่าที่ถูกกระโจนเข้าใส่ เจ้าก้อนขนนุ่มฟูสีขาวครีมค่อนไปทางทองอ่อนๆถูไถหัวของมันเข้ากับใต้คางของเขาและส่งเสียงเรียกเหมียวๆจนหัวใจที่ก้ำกึ่งระหว่างมีความสุขกับเจ็บแปล็บๆมาตลอดวันละลายเหมือนไอติมรสมะนาวยี่ห้อโปรดในหน้าร้อน

เจ้าหญิงทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้เสมอเลยจริงๆ

“ว่าไงคะ? วันนี้ก็มีคนพามาเที่ยวงานวัดเหมือนกันเหรอหึ๊? น่ามันเขี้ยวจริงๆเลย–”

ฮินาตะมองอดีตแฟนหนุ่มพูดคุยงุ้งงิ้งเสียงสองเสียงสามแบบที่เธอไม่เคยเห็นเขาใช้พูดกับใครแถมยังหอมย้ำลงบนหน้าผากของคนที่เกาะตัวเองเป็นลูกลิงไม่ต่างจากวันแรกที่เธอได้เจอกับเขาเสียเท่าไร

ท่าทางของเขาดูเป็นธรรมชาติตัดกับตอนที่ทำตัวเก้ๆกังๆหูเหอหน้าเน่อแดงก่ำกับเธอในอดีตลิบลับ

“ให้มันน้อยๆหน่อย ไม่มีใครเขาอยากเห็นพวกแกทำตัวน่าอ้วกใส่กันหรอก”

คนตัวสูงกว่ากลอกตาแล้วหันไปมองฮินาตะเหมือนกำลังดูเชิงอะไรบางอย่าง...แม้ว่าจะถูกสาวสวยผมทองเอ่ยตัดขึ้นมาเสียก่อน

เธอสวยจนฮินาตะอดจะมองเธอนานๆไม่ได้…บางทีแล้วเธออาจจะเป็นเพื่อนกับสองคนนี้?

เพราะดูสายตาของสองหนุ่มนักเลงที่มองแฟนเก่าเธอ ยังไงก็ไม่มีทางเป็นอื่นไปได้อยู่แล้ว

…อยากทำความรู้จักดูจัง…

“สวัสดีค่ะ ขอโทษที่ไมกี้ไปรบกวนระหว่างการเดทนะคะ! เราจะไปกันเดี๋ยวนี่เลยค่ะ–ไมกี้! ลงมานะ!”

ดูเหมือนว่าเรื่องเข้าใจผิดจะทำให้เธอก้มหัวขอโทษฮินาตะอย่างขอโทษขอโพย

นายตัวสูงหรี่ตาลงเมื่อได้ยินอย่างนั้น…

ในขณะที่ ‘ไมกี้’ ที่ว่าเองก็หยุดออดอ้อนคนที่กำลังเอื้อมมือไปแตะแขนคนผมเปียเป็นการทักทาย

ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นเองก็มองมายังเธอด้วยสายตา…ไม่น่ารักเสียเท่าไร..

คิดไม่ผิดจริงๆที่เลือกเชียร์นายตัวสูง(...

แต่ทาเคมิจิคุงเองก็ไม่ได้บอกว่าจะชวนใครมาด้วยเพราะฉะนั้นนี่คงจะเป็นการบังเอิญมาเจอกัน?

เธอไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสามคนเป็นยังไงหรืออยู่ในขั้นตอนไหนแล้วแต่อย่างน้อยก็น่าจะรู้บ้างว่าเธอกับทาเคมิจิไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากเพื่อนแล้ว

…อ๊ะ หรือว่าจะหึง?

ยังไงเสียพวกผู้ชายก็ชอบปากแข็งในเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่แล้ว จะยังอยู่ในสถานะ ‘เพื่อนไม่จริง’ จนระแวงเธอก็ไม่แปลกเสียเท่าไร

ดูเหมือนจะมีมุมน่ารักๆเหมือนกันนะแต่เธอจะไม่ยอมเลิกเป็นเพื่อนกับทาเคมิจิคุงหรอก!

“พวกเราเลิกกันแล้วค่ะ ตอนนี้มาในฐานะเพื่อนเฉยๆนะคะ”

เธอแก้ข่าวนั้นอย่างนิ่มนวล อยากให้ความสัมพันธ์ใหม่ของแฟนเก่าเธอไปได้ด้วยดีไม่ใช่ล่มไปเพราะความเข้าใจผิดอีก

หารู้ไม่ว่าคำพูดนั้นช่างทิ่มแทงลงในใจของนายฮานากาคิจนน้ำตาที่ฮึบไว้เริ่มตกในอีกรอบทั้งยังดูเหมือนจะลามออกมาภายนอกด้วย..

ทาเคมิจิซุกใบหน้าที่มีน้ำตาคลอขึ้นมาเข้ากับองค์หญิง

ห้ามร้องออกมานะ

ุถ้าร้องออกมาละก็บรรยากาศน่าอึดอัดคงได้ย้อนกลับมาอยู่ระหว่างเขากับเธออีกแน่

เขาไม่อยากทำให้เธอรู้สึกแย่ไปด้วยเสียหน่อบ

ไมกี้ที่รับรู้ถึงความเปียกชื้นเล็กๆที่ไหล่ของตัวเองโวยวายเสียงดังเมื่อถูกน้องสาวพยายามแงะตัวเองออกจากคนที่อุ้มตัวเองเอาไว้

ดีที่เธอถูกฮินาตะดึงความสนใจไปก่อน

แต่ถึงเธอจะพยายามแงะยังไงเขาก็ไม่ปล่อยหรอก

ก็ทาเคมิจจิของเขาน่ะกำลังเสียใจนี่!

“ยังไงก็ต้องขอโทษที่มารบกวนนะคะ…เอ่อ..”
“ทาจิบานะ ฮินาตะค่ะ เรียกว่าฮินะก็ได้นะ”
“งั้นก็ฮินะจัง–ซาโนะ เอ็มม่าค่ะแต่ทุกคนเรียกว่าเอมะ ไม่ต้องสุภาพกับฉันก็ได้นะ”

ดราเค่นทำหน้าปุเลี่ยนกับประโยคตัดรอนที่ทาจิบานะกล่าวออกมานิ่มๆ แค่เห็นไหล่สั่นๆของคนตัวเล็กก็พอจะเดาได้ว่าคนขี้แยนี่คงน้ำตาแตกขึ้นมาอีกรอบแล้ว

แล้วก็ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาส่งมือใหญ่ไปสางผมสีทองที่จัดทรงเห่ยๆไปด้านหลัง ไมกี้เองก็ลูบหลังทาเคมิจจิโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาเช่นเดียวกัน

แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ที่อยู่ถุงผ้าของเอมะก็ดังขึ้น เธอรับสายและหยิบมันมาแนบหูของเจ้าหญิงที่เอนตัวไปเหมือนกำลังฟังอยู่จริงๆ

ทาเคมิจิเช็ดน้ำตาลวกๆ มองส่งเจ้าหญิงที่ส่งเสียงเหมียวๆกับคุณองค์รักษ์และเจ้าของของเธอและเมื่อมันอ้อนเขาก่อนจากไปอีกหนึ่งทีก็วิ่งหายไปจากงานวัดเสียอย่างนั้น?

แมวเองก็มีกิจของแมวสินะ?

น่าแปลกใจนิดหน่อยที่คุณองค์รักษ์หรือ ‘ดราเค่นคุง’ ไม่ยักกะไปด้วย ทั้งที่ปกติตัวติดกันเป็นตังเม

..จะว่าไปแล้วรู้สึกว่าเจ้าหญิงเองก็จะชื่อ ’ไมกี้’ ด้วย…ซึ่งก็ดูเหมาะสมกับร่างมนุษย์ของอีกฝ่ายมากกว่าองค์หญิงเป็นไหนๆ

แต่ใจบอกว่าเจ้าหญิง น้องก็คือเจ้าหญิง!

ตามที่ถูกลิขิตไว้ ไมกี้ขี่บั๊บออกไปโดยที่ไม่ได้พาดราเค่นออกไปด้วยกัน

เมฆฝนตั้งเค้า พระอาทิตย์ยามเย็นค่อยๆลับหายไปจากขอบฟ้า

บรรยากาศคึกคักของงานเทศกาลที่มีโคมไฟหลากสีและผู้คนขวักไขว่หายไปจากสายตา

พอมานึกย้อนกลับไปแล้วถ้าหากเขาไม่ได้พบกับทาเคมิจจิในวันนั้น

จะเกิดอะไรขึ้นกันนะ?

หลังจากที่เจ้าหญิงจากไปโดยที่เอมะจังไม่ได้เป็นห่วงอะไรเป็นพิเศษและบอกว่าเธอชอบทำแบบนี้บ่อยๆแล้วพวกเขาสามคนหนึ่งตัวก็เลยตกลงใจที่จะเดินเที่ยวด้วยกันจนถึงเวลาดูดอกไม้ไฟในตอนค่ำ

น่าเสียดายที่เดินเที่ยวได้ไม่เท่าไรฝนก็เทลงมาโครมใหญ่จนเขาพลัดหลงออกมา

"แบบนี้ดอกไม้ไฟถูกยกเลิกแหงเลย"

ทาเคมิจิหลงเข้ามาในป่าตอนที่พยายามหาต้นไม้ที่พอจะบังฝนให้พวกเขาได้บ้าง

นึกว่าคนอื่นอยู่ด้านหลังแท้ๆแต่พอหันไปก็ไม่มีใครอยู่แล้ว

จะให้ไปยืนอัดกันหน้าร้านคนอื่นรอฝนซาก็คงจะไม่ได้นี่นะ ยิ่งมีแมวมาด้วยถึงจะช่วยอุดหนุนแต่ซุ้มอาหารก็คงไม่ยอมให้อยู่นานแน่

ยิ่งซุ้มช้อนปลายิ่งแล้วใหญ่

ทาเคมิจิยิ้มขำ นึกอยากเห็นภาพที่คุณองครักษ์จ้องปลาที่วนอยู่ในอ่างตาแป๋วแล้วเอามือเขี่ยๆน้ำที่แมวส่วนใหญ่ไม่ชอบนัก

ก่อนจะถูกขัดด้วยเสียงเหมียวๆที่ดังมาจากที่ไกลๆ มันทำให้เขาที่มองหาทุกๆคนอยู่คิดว่าคุณองค์รักษ์เองก็อาจจะหลงอยู่ใกล้ๆและเดินลัดเลาะหลบฝนเพื่อตามเสียงนั่นไป

ยังไงนอกเสียจากแมวประหลาดๆบางตัวก็คงไม่มีแมวตัวไหนมาตากฝนเล่นกันในป่าแบบนี้หรอก…มั้ง?

ไม่เลย

เขามาเจอแมวกำลังตีกันท่ามกลางสายฝนหน้าศาลเจ้ากลางป่าอย่างกับหนังแอ็กชั่นหรือโชเน็นมังงะแทนเลยต่างหาก!

..อย่างน้อยเท่าที่เห็นเบื้องต้นแล้วก็ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่คุณองครักษ์ที่ถูกรุมอยู่?

ที่เบื้องหน้าของเขามีแก๊งเหมียวซ่านับสิบตัวกำลังรุมแมวตัวหนึ่งอยู่ท่ามกลางวงล้อม

เสียงขู่ฟ่อแฟ่ดดังสู้กับเสียงฝน ที่หางตาเองก็เหมือนเห็นกลุ่มแมวรูปร่างหน้าตาคุ้นๆหลบฉากออกไปเงียบๆด้วย

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ…เทศบาลครับ ผมขอล่ะ ปัญหาแมวเกเรในเมืองนี้มันจะเยอะเกินไปรึเปล่า!!?

ทาเคมิจิก้าวออกไปช่วยเจ้าเหมียวที่ถูกรุมอยู่ ถึงจะไม่รู้ที่มาที่ไปแต่จะทำตัวเป็นอันธพาลแมวหมู่ใส่กันแบบนี้ไม่ได้นะ!

เขาอุ้มพวกมันโยนขึ้นไปบนศาลเจ้าที่มีหลังคากันฝนดีๆก่อนจะคว้าตัวเจ้าเหมียวขนสั้นที่ยังทำซ่าจนโดนรุมตีอยู่กลางสายฝนนี่ขึ้นมาเพื่อที่จะพามันไปรักษาตัวที่บ้านซักคืน

โดนรุมขนาดนั้นคงมีแผลซ่อนอยู่ไม่น้อยแน่

…หวังว่ามันจะไม่ตีกับที่รักนะ...

“ไง เจ็บมากรึเปล่า? ซ่ามากดิเราอ่ะ โดนเขารุมตีนี่ไปทำอะไรมา? ไปเจ๋อในถิ่นเขาเข้ารึไง?”

เขาถามมันขำๆ เห็นสีหน้าเหมือนมันตกตะลึงอะไรบางอย่างแล้วถึงได้รู้สึกว่ามันหน้าคุ้นๆ...?

ผ้าเช็ดหน้าที่พอจะแห้งอยู่บ้างถูกยกขึ้นมาซับหน้ามันเมื่อหนีจากเจ้าก๊วนแมวที่เหลือออกมาได้ระยะหนึ่งแล้ว

ถ้าตามมาจะทำยังไงดีล่ะนั่น?

แต่เอ…ถึงจะเปียกมะล่อกมะแล่กก็เถอะแต่เจ้าตัวนี้นี่พันธุ์รัซเซี่ยนบลูไม่ผิดแน่?

แล้วขนสีเทา ตาสีเทาแถมดุเหมือนแม่แมวหวงลูกแบบนี้…

แม่แมว…?
แม่แมว!

“นึกว่าใคร เป็นเธอนี่เอง ทากะจัง!”

ทาเคมิจิยิ้มกริ่มเมื่อสมองเริ่มทำงาน เขาจำได้แล้ว! ที่แท้เป็นเจ้าเหมียวแม่ลูกอ่อนที่หวงเจ้าลูกเจี๊ยบ(?)ตัวใหญ่เมื่อตอนนั้นนี่เอง!

เอ๊ะ ไม่สิหรือว่าเป็นทากะคุงนะ?

"ไม่เจอกันพักเดียวยังดุเหมือนเดิมเลยนะ ฮะๆ"

เขาหัวเราะเบาๆขณะที่มองหาแผลตามตัวของมันเพื่อว่าจะมีแผลใหญ่ๆจนต้องพาไปหาหมอ หูก็เงี่ยฟังตามเสียงและสอดส่องหาแสงไฟจนกลับเข้ามาในงานวัดได้อีกครั้ง

ค่อยยังชั่วหน่อย..

พอมาพลิกตัวมันดูในแสงไฟดีๆ นอกจากปากและอุ้งเท้าจะเลอะเลือดนิดๆหน่อยๆก็ดูเหมือนว่ามันจะสบายดีนะ?

"...ไม่ใช่ว่าแกเป็นคนที่ไปหาเรื่องเขาก่อนหรอกใช่มั้ย...?"

มันทำหน้าเหมือนอยากจะเอาอุ้งเปื้อนเลือดนั่นตบเขาแทนถ้าหากเขาไม่ได้กำลังจับอุ้งนั่นเช็ดเลือดให้มันอยู่...

ฝนเองก็ช่วยล้างคราบโคลนกับเลือดตามตัวมันออกไปได้เยอะเลย

'จ็อก...'

พอผ่อนคลายลง ท้องของเขาก็ร้องขึ้นมาเสียอย่างนั้น...บางทีอาจจะเพราะกลิ่นหอมกรุ่นจากร้านไทยากิที่ถูกขายอยู่ในซุ้มใกล้ๆโชยมาเตะจมูกจนน้ำลายสอ

เขามองไทยากิไส้ถั่วแดงที่พึ่งถูกขายผ่านหน้าตัวเองไปก่อนจะมองทากะจังที่อยู่ในอ้อมแขนแล้วยกยิ้มขึ้นมา

“เรามาอ้ามกันอีกสักรอบดีมั้ย ทากะจัง♡"

ความทรงจำของการถูกยัดอันปังสามครั้งซ้อนที่อยากจะลืมๆไปถูกรื้อฟื้นกลับมาโดยเด็กหนุ่มที่ถูกไมกี้เรียกว่าทาเคมิจจิ

คำกล่าวหยอกล้อกับการถูกเรียกชื่อเล่นแบบนี้อีกครั้งทำให้มิทสึยะอยากจะจับเด็กคนนี้ตีก้นจนกว่าจะหลาบจำ(...

"อ้าม~♡"

...มิทสึยะ ทาคาชิ ไม่ถูกใจสิ่งนี้เลยจริงๆ(...

...ก็ยังไม่ถึงพาร์ทพี่เค่นอยู่ดี5555555 ผมทรุด ใครสงสัยทำไมพี่มิทไม่รีบไปหาพี่เค่นก็เพราะน้องไม่ปล่อยมือ ตีก็ตีไม่เข้า ทำไรไม่ได้นอกจากโทรเรียกกำลังเสริมยังไงล่ะ😅

คิดว่าคนที่อยากและชอบโดนอ้ามที่สุดในเรื่องนี้คือใคร👀✨

คืนนี้มาต่อตอนเที่ยงคืนกว่านะคะ คิดว่าสี่ทุ่มน่าจะยังไม่ถึงบ้าน😳✨

เฮ้ย จริงเหรอเนี่ย!!? โพลแรกในประวัติศาสตร์ที่กายเคยตั้งที่นายกี้จะไม่ชนะ!!!?

เอาเลยพวกเรา🔥🔥🔥 ให้เขยชังมันรู้ซะบ้างว่าแกน่ะจะไม่ชนะทุกโพลหรอกนะ!!!🔥🔥🔥

มิทสึยะกลืนไทยากิที่ถูกเป่าให้จนหายร้อนลงท้องในขณะที่ฉวยจังหวะที่เจ้าคนชอบยัดของเข้าปากชาวบ้านเผลอเพราะมัวแต่ล้อเขายิ้มๆที่เห็นว่ายอมจำนนจนอ้าปากงับขนมรูปปลานั่นเข้าปากสลัดตัวออกมา

ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาเอาคืนเจ้าเด็กนั่นเพราะตามที่ได้ยินมา'เทศกาลการล่ามังกร'กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว!

มิทสึยะวิ่งตามหามังกรแฝดอีกตัวที่น่าจะยังคงอยู่ในบริเวณงานวัดแห่งนี้ด้วยความร้อนรน จากที่เขารู้มา พวกเมบิอุสคงกะจะไม่ให้อีกฝ่ายรอดพ้นคืนนี้ไปแน่

น่าเสียดายที่เขาได้ยินแต่เสียงแต่ไม่เห็นหน้าคนที่จะลงมือ

ยังดีที่เขาเรียกรวมพลไปแล้ว ขอแค่ยื้อเวลาเอาไว้จนถึงตอนนั้นได้ก็พอ!

ทาเคมิจิมองเจ้าเหมียวอย่างทากะจังรีบหนีไปจอมอ้อมแขนตัวเองโดยไม่กลัวเปียกอีกครั้งก็ถอนหายใจยิ้มๆ

เอาเถอะ เขาจะไม่ไล่ตามไปเพราะเจ้าตัวไม่ได้บาดเจ็บแถมดูฝีมือจะร้ายกาจไม่เบาที่โดนรุมแล้วไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากก็แล้วกัน

"ขอไส้ข้าวเหนียวมะม่วงตัวนึงด้วยครับ"

อินเทรนจริงๆไทยากิเจ้านี้

ทาเคมิจิก้าวเอื่อยๆมองหาคนอื่นๆไปตามทางก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าโทรหาฮินะจังเสียก็สิ้นเรื่อง

"ทาเคมิจิคุง! หลงไปอยู่ตรงไหนน่ะ"

เขาโดนดุที่หลงไปคนเดียวแล้วไม่ยอมรับสาย เมื่อขอโทษเสร็จแล้วเธอถึงได้บอกมาว่าให้ไปเจอกันที่ไหน

"เอมะจังเชือกรองเท้าขาดก็เลยมาพักกันตรงจุดพักรถนะจ่ะ"

เขารับคำกับเธอว่าจะรีบไป ดูเหมือนว่าคุณองค์รักษ์เองก็จะออกไปหาซื้อรองเท้าสำรองไปให้เธอใส่แทนด้วย???

"...อืม.."

เขาล่ะอยากเห็นภาพเจ้าเหมียวตัวโย่งที่คาบเอาออเดอร์กับเงินไปให้ซุ้มร้านในงานจริงๆ แสนรู้เหมือนสัตว์บางตัวที่เคยเห็นในเน็ตไม่มีผิด!

ต้องน่ารักมากแน่ๆเลยน้า...

ฝันหวานอยู่ได้ไม่เท่าไรก็ไม่คิดว่าจะได้มาเจอเข้ากับแมวรู้มากอีกตัว

น้อง!
น้องมาทำอะไรตรงนี้!?

ทาเคมิจิฉีกยิ้มทันทีที่ได้เห็นเจ้าเหมียวโย่งหน้าคุ้นๆอีกตัวที่มักจะโผล่ออกมาเสมอในวันที่ฝนตก!

แม้แต่วันนี้ก็ยังไม่พลาด!

แถมเขายังพึ่งซื้อไทยากิมาด้วยอีกต่างหาก(...

ของน้องเขาแรงจริงๆนะ..
รู้มากจริงๆพอเขามีอาหารเนี่ย ทาเคมิจิคิดในใจ

..เกียมบอกลาไทยากิที่รักได้เลย

แต่แล้วครั้งนี้น้องกลับไม่ได้หันมาส่งยิ้มแมวๆดูร้ายกาจและเอาอุ้งตบพื้นข้างตัวมันเรียกเหมือนทุกครั้ง...ทั้งยังภาพที่ได้เห็นตรงหน้าก็ให้ความรู้สึกแปลกๆจนต้องยกกล้องขึ้นมาถ่ายเก็บไว้

ภาพของเจ้าเหมียวสามสหายเพื่อนๆของฮันมะคุงที่กำลังถือร่มกันฝนให้เจ้าเหมียวตัวใหญ่ที่อยู่ตรงกลางอย่างนิ่งเงียบ

..ราวกับกำลังซุ่มรออะไรบางอย่าง?

หางของมันปัดป่ายไปอย่างอยู่ไม่สุข ท่าทางเหมือนกำลังจะอดใจไม่ไว้แล้วกระโจนใส่อะไรบางอย่างต่างจากท่าทีนิ่งงันที่เงียบขรึมภายนอก

ว่าแต่...แมวมันกางร่มให้กันและกันเป็นตั้งแต่เมื่อไร???

ทาเคมิจิมองภาพที่แอบถ่ายมาได้แล้วงงเป็นไก่ตาแตก

แต่พอลองซูมรูปดีๆแล้วสิ่งที่เขาไม่อยากจะเชื่อว่าได้เห็นนั้น..ก็คือแท่งนิโคตินที่อยู่ที่ปากของน้อง..

พอเลื่อนสายตาขึ้นไปดูชัดๆก็ทันได้เห็นมันกำลังพ่นควันสีเทาออกมาแบบไม่สนโลก!

น้องโว้ย!

หมดกันแล้ว เสียแมวไปหมดแล้วไม่ใช่รึไง!
ถึงเขาจะตามใจมันจนเคยตัว แต่เขาไม่เคยสอนให้สูบบุหรี่นะเฮ้ย!

"ฮันมะคุง!"

ทาเคมิจิก้าวไปเท้าเอาใส่เจ้าเหมียวที่หันใบหน้าของมันและดวงตาวาววับบ่งบอกความรู้สึกหงุดหงิดเล็กๆที่ถูกขัดจังหวะ--ค่อยๆกลายเป็นการรับรู้ว่าผู้เรียกหาคือใคร

'มาว♡'

ไม่ต้องมามงมามาวใส่เลย!!

ทาเคมิจิถลึงตาใส่เจ้าเหมียวที่กำลังทำหน้ามีความสุขที่ได้เจอเขาแล้วสาวเท้าเข้ามาใกล้

...แม้แต่เจ้าเหมียวถือร่มเองก็ยังเลื่อนตามมาด้วยอีกตัว(...

ฮันมะยืดตัวขึ้นมาโอบรัดเขาด้วยตัวแห้งๆ จมูกเองก็ถูกยื่นมาแตะเข้ากับเขาเป็นการทักทายภาษาแมวอีก

กลิ่นของบุหรี่ที่เขาไม่ชอบทำให้เขาต้องดันตัวของมันออกอย่างไม่ใยดี

'มาว..?'

มันดูประหลาดใจที่ถูกปฏิเสธ อุ้งเท้าที่มาแอบเปิดดูถุงไทยากิเองก็ถูกตั้งค้างไว้อย่างนั้น

"ไม่ต้องเลยค่ะ ตัวเหม็นแบบนี้ไม่ต้องมากอดเลย--แล้วนี่ไปคาบมาจากไหนคะ! หรือมีใครให้มา--"

โชเม โชจิและชอนโบะมองบุหรี่ที่ถูกฉกไปจากปากคุณฮันมะ ดับทิ้งกับฝนแล้วทิ้งลงถังขยะตามลำดับแล้วกลืนน้ำลายดังเอื้อก

ต่อให้รู้จักและได้เห็นภาพระหว่างทั้งสองคนมาเยอะแล้วก็เถอะ(...

แต่เห็นคนกล้าทำแบบนั้นกับคุณฮันมะทีไรแล้วเหงื่อแตกทุกที...

"เบ๊บอ่าาาาา ไม่เหม็นสักหน่อย ดมใหม่ๆเลย"

คุณฮันมะงอแงทันทีที่คุณเบ๊บยังคงหลบเลี่ยงตัวเองด้วยสีหน้าเบ้ๆ...ดูท่าจะไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ที่พวกเขาพึ่งจุดให้อีกฝ่ายไปหมาดๆนี้เอง

แล้วคุณเบ๊บน่ะ มาอยู่แถวนี้จะดีจริงๆเหรอ?

พวกเขามองหน้ากันแล้วเหลือบมองผ่านขอบรั้วลงไปยังลานจอดรถที่กำลังมีการตะลุมบอลกันอยู่ด้านล่าง

มังกรคู่ทั้งสองกำลังรับมือกับศัตรูจำนวนร้อยคนจากฝั่งเมบิอุสด้วยความยากลำบาก

ก็นะ ดราเค่นน่ะถูกไม้เบสบอลฟาดหัวจนเลือดอาบเป็นการเปิดศึก ไม่งั้นก็คงไม่ทุลักทุเลแบบนั้น

ไมกี้ไร้เทียมทานคนนั้นเองป่านนี้ก็ขับรถไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้

ทุกอย่างกำลังไปได้สวยจนกระทั่ง...

คุณเบ๊บโผล่มา...

เสียงฝูงรถมอเตอร์ไซค์ที่ไม่ใช่ฝ่ายเดียวกันแน่ทำให้ทั้งสามคนนิ่วหน้า

คุณฮันมะเองก็ยิ้มกริ่มเมื่อรู้ว่าตัวเองได้เวลาออกโรงแล้วและเริ่มออกคำสั่งกับพวกเขา

"พวกแกพาเบ๊บออกไป"

'อย่าให้หลุดไปกลางวง' ที่ไม่ได้พูดตามออกมานั้นชัดเจนจนไม่รู้จะพูดยังไง

โชจิส่งร่มให้ลูกน้องที่อยู่ใกล้ๆ

รู้ตัวดีว่าคนที่รู้ว่าคุณเบ๊บสำคัญแค่ไหนมีแค่พวกเขาสามคนที่มีหน้าเฝ้าแถวร้านแกงกะหรี่จนพอจะเรียกได้ว่าสนิทกับคุณฮันมะได้บ้าง

คุณฮันมะเห็นหน้าบู้บี้ของคุณเบ๊บแล้วยิ้มขำ ดวงตาเป็นประกายวิบวับจนเขารู้สึกอยากหลบตา--

ไม่ทันไรริมฝีปากที่มีรสชาติบุหรี่ที่อีกฝ่ายเกลียดก็กดลงเข้าหากัน--

โชจิล่ะอยาดจะเอาหัวโขกพื้นกับสีหน้าคลั่งรักเกินเบอร์ของคนที่น่าจะกำลังมึนเมากับเรื่องน่าตื่นเต้นที่กำลังจะเกิด

"ทำอะไรน่ะฮันมะคุง! เหม็นแล้วยังจะมาเลียปากอีก--ออกไปเลยนะ ถ้าครั้งหน้ายังไม่หายเหม็นแล้วอย่าหวังจะได้กินอะไรกับผมอีกเลย"

คุณเบ๊บเอามือรองน้ำฝนมาเช็ดปากด้วยสีหน้ายุ่งๆ

ท่าทางคงจะถูกใจคุณฮันมะที่ยังคงยิ้มกริ่มเหมือนตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลยซักนิด แถมยังเอาตัวไปถูไถอย่างกับอยากให้กลิ่นติดยังไงยังงั้น

เหล่าลูกน้องที่ไม่ใช่พวกเขาสามคนพากันยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้เห็น ต้องรอให้ชอนโบะหันไปทำตาขวางใส่ถึงได้พากันเบือนหน้าหนี ปิดหูปิดตาไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น

"พี่ไปก่อนนะคะ เดี๋ยวให้คนไปส่งนะ♡"

โชเมอยากเอาอะไรยัดหู เรื่องชีวิตรักของลูกพี่นี่พวกเขาไม่ค่อยอยากรู้เสียเท่าไรเลย

คุณฮันมะถอยออกมาเมื่อแกล้งคุณเบ๊บจนพอใจแล้วและส่งสายตามาให้พวกเขาสามคนพาคุณเบ๊บไป

..คำถามคือคุณเบ๊บนั้นไม่เคยฟังอะไรพวกเขาและแข็งแกร่งถึงขั้นหิ้วพวกเขาได้สบายๆ

แล้วพวกเขาจะพาคุณเบ๊บไปได้ยังไงก่อน(...

"ห้ามไปเอาของพรรค์นั้นเข้าปากอีกนะคะ! แล้วก็นี่ค่ะ"

คุณเบ๊บก้าวตามขายาวๆของคุณฮันมะมาเอาไทมากิยัดปากให้ก่อนจาก

ยังอีก ยังแจกอาหารหมาให้ลูกน้องอยู่อีก

คุณเบ๊บหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลาแล้วนิ่วหน้าก่อนจะรีบหุนหันไปทางด้านหลังของที่จอดรถ

พวกเขาสามหน่อรีบตามคนตัวเล็กที่เดินดุ่มไปจากไป

ทิ้งไว้เพียงลูกน้องกลุ่มเล็กที่รายล้อมรอบตัวฮันมะไว้ประปราย

เจ้าตัวค่อยๆเล็มกินไทยากิรสชาติหวานอมเปรี้ยวนั่นด้วยสีหน้ายิ้มๆ

ก่อนที่มันจะฉีกกว้างขึ้น...เมื่อได้ยินเสียงท่อของรถมอเตอร์ไซค์อันเป็นเอกลักษณ์...

"ได้เวลาสนุกแล้วสิ♡"

กว่าผมจะเขียนถึงพาร์ทพี่เค่น ตัวพี่เค่นก็น่าจะแห้งตายไปก่อนแล้วล่ะฟฟฟ

นึกว่าคืนนี้จะเขียนไปได้ไกลกว่านี้แฮะแต่ไม่ไหว ง่วง5555 น่าจะเพราะตื่นเช้า💦

อาหารหมายี่ห้อคุณฮันมะอร่อยมั้ยคะ👀

เด็กหนุ่มผมทองเช็ดปากที่ไม่ได้เพียงถูกจุ๊บแต่ยังถูกเลียซ้ำลวกๆ ปกติแล้วเขาก็คงไม่ได้ว่าอะไรแต่เห็นน้องคาบบุหรี่แล้วอยากจะวูบ

เจอกันที่ร้านนางฟ้า 'จุดนัดพบของนางฟ้า' เมื่อไรล่ะน่าดู

ไม่รู้อะไรดลใจให้เจ้าของร้านเปลี่ยนชื่อที่ไม่เข้ากับร้านแกงกะหรี่เลยสักนิดมาแทนชื่อ'โตแกง'อันเก่า

ทาเคมิจิสาวเท้าไปยังจุดพักรถอย่างนึกเป็นห่วงสาวๆที่ตอนนี้อยู่กันแค่สองคนโดยไร้ไม้กันหมาอย่างคุณองค์รักษ์

ยิ่งก่อนหน้านี้ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์เยอะๆจนรู้สึกกลัวขึ้นมาว่าอาจจะเป็นแก๊งรถซิ่งที่ไมดีเท่าไรอย่างโตมันโผล่มารังแกพวกเธอก็ได้

แก๊งที่คิโยมาสะชื่นชมต้องไม่ใช่คนดีเด่อะไรแน่

ที่ขาก็มีเจ้าสามหน่อรีบตามมาอ้อน พันแข้งพันขาและนำทางเขาด้วยท่าทีน่ารักน่าชังเหมือนรู้ว่าเขากำลังซุ่มคิดวิธีลงโทษแมวที่ถูกต้องอยู่

..บอกตามตรงว่าเรื่องที่ปัดตกไปจากสมองเพราะตอนนั้นมัวแต่ตื่นเต้นกับเรื่องที่เหมือนกับมีพลังพิเศษนั้นถูกสั่นคลอนจนกลายเป็นความกลัวเล็กๆแล้ว

แมวน่ะ อาจจะถูกฝึกให้ไปซื้อของได้ถ้าหากให้ลิสต์ของที่ต้องการกับเงินไปด้วยก็จริง

แต่การกางร่มให้แมวเจ้าถิ่นที่นั่งเต๊ะจุ๊ยสูบบุหรี่แบบมีชนชั้นวรรณะกันเห็นๆแบบนั้นมันเหมือนหลุดออกมาจากมังงะชัดๆ

มันไม่ปกติ

เ ข า ที่เห็นมัน ก็ไม่ปกติแล้วเหมือนกัน

"นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกับฉันนะ?"

หรือทั้งหมดนี่คือภาพหลอน? นี่เขากำลังจะเป็นบ้าหรือเปล่า?

เขามองแมวสามตัวที่หันกลับมาจดจ้องเขาด้วยดวงตาแวววาวที่สะท้อนกับแสงไฟ

บางอย่างในจิตใจของทาเคมิจิสั่นคลอนกับภาพนั้น

เสียงเหมียวที่ดังขึ้นจากหนึ่งในนั้นเองก็ทำให้เขาสะดุ้งเบาๆ

เขาไม่เคยคิดจะกลัวสัตว์หน้าขนเหล่านี้มาก่อน

...สมองซีกความคิดสร้างสรรค์ถามเขาว่าไม่ได้เผลอไปทำสัญญากับตัวอะไรสักอย่างที่เหมือน**เบย์มาใช่มั้ย?

ในขณะที่ซีกที่ใช้ความคิดวิเคราะห์เริ่มถามตัวเองว่าทุกครั้งที่ถูกกัดหรือข่วนได้ไปฉีดยากันพิษสุนัขบ้ามาทุกรอบรึเปลา?

ไม่ใช่ว่าอาการประสาทหลอนก็เป็นหนึ่งในอาการร้ายแรงของโรคนี้หรอกหรือ?

ทาเคมิจิหน้าซีดจนเกือบขาว

เขาต้องไปหาหมอ--

แต่แล้วร่างกายที่กำลังก้าวเดินตามเหล่าแมวเหมียวช้าๆก็มีความรู้สึกเหมือนถูกกระตุกเบาๆที่แขนเสื้อ

ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น

ความรู้สึกเย็นเยียบไต่ขึ้นมาถึงที่หลังคอของเขา

อาการสั่นกลัวจนมีเหงื่อเย็นๆที่แผ่นหลังและความหนาวสั่นเพราะความเปียกชื้นจากสายฝนผสมปนเปกันจนแยกไม่ออก

ความรู้สึกหนาวเหน็บสอดประสานเข้ากับมือของเขาและจับจูงไปทางลานจอดรถที่ตอนนี้เขาถูกความกลัวกัดกินจนไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น

แมวๆทั้งสามที่มาขวางทางเขาไว้ก็ถูกเมินเฉยโดยสิ้นเชิง

'มัน' พาเขาเดินมายังลานที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายที่เขามองไม่เห็นและไม่ได้ยิน

'มือ'เย็นๆคู่นั้นจับใบหน้าที่เอ่อไปด้วยน้ำตาของเขาให้หันไปมองบางสิ่งบางอย่างในส่วนลึกที่สุดของลานจอดรถ

น้ำที่เจิ่งนองกลายเป็นสีชมพูอ่อนไหลเอื่อยๆมายังปลายเท้าของเขา

และต้นตอของมัน

"คุณองครักษ์!!"

ก็กำลังจะเย็นเยียบไม่ต่างกันถ้าหากเขาไม่ทำอะไรซักอย่าง

ทาเคมิจิไม่รู้ว่าตัวเองสะบัด 'มือ' นั้นจนหลุดออกจากตัวหรือ 'มัน' เป็นฝ่ายปล่อยให้เขาวิ่งเข้าไปหาร่างที่นอนจมกองเลือดอยู่กันแน่

แต่เขาก็ถอดเสื้อกันหนาวของตัวเองออกมาพันรอบปากแผลให้มันอย่างทุลักทุเล

เขาอุ้มร่างนั้นขึ้นมา

สมองประมวลผลถึงสถานที่ที่พอจะช่วยมันได้ที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วออกวิ่งไปทันทีโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าวิ่งผ่านสองสาวออกไป

เขาไม่สนว่า'มัน'เป็นผีห่าซาตานอะไร

แต่ในเมื่อมันช่วยให้เขาได้มาเจอกับคุณองค์รักษ์ก่อนที่มันจะสายเกินไป

จะเอาเครื่องสังเวยอะไร ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงเขาก็จะให้

ถ้าหากโชจิ โชเมและชอนโบะรับรู้ถึงผีห่าซาตานตนนั้น พวกเขาคงได้รุมสาปแช่งมันจนไม่ได้ผุดได้เกิดแล้ว!

เพราะอยู่ๆคุณเบ๊บก็หน้าซีด มองมือที่ยื่นไปข้างหน้าเหมือนกำลังจับอะไรแล้วก้าวเดินไปคนละทางกับตอนแรกโดยสิ้นเชิง

"คุณเบ๊บ--พวกผมว่า--"
"คุณเบ๊บไม่ฟังหรอกน่า มาช่วยกันขวาง--"

"คุณเบ๊บ😭 อย่าทำแบบนี้เลยนะครับไม่งั้นคุณฮันมะฆ่าพวกผมแน่--"

เสียงเหมียวๆเหล่านี้ถูกคุณเบ๊บที่ตาลอยๆเมินเฉยและทะลุผ่านไปแม้จะลงไปกอดขาแล้วก็ตาม

"คุณองครักษ์!!"

ชิบหาย

นอกจากจะกันไว้ไม่ได้แล้ว เป้าหมายของศึกครั้งนี้ก็ยังถูกอุ้มขึ้นมาเหมือนไม่ได้ตัวทั่วควายและสูงเยี่ยงเปรต

พวกเขามองอีกฝ่ายทำสีหน้ามุ่งมั่นก่อนจะวิ่งออกไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง

พวกเขาเคยเห็นอีกฝ่ายอุ้มคุณฮันมะที่วี๊ดว๊ายมีความสุขที่ร้านแต่เวลาที่คาริริน(แคชเชียร์สนามอารมณ์)ให้ช่วยยกของหนักก็ดันยกไม่ขึ้นจนแอบคิดว่าคุณเบ๊บอาจจะชอบสำออยเฉพาะเวลา

แต่ได้โปรดล่ะ ช่วยสำออยตอนนี้ทีได้มั้ย!?

ทั้งสามหน่อน้ำตาตกในเมื่อเห็นคุณเบ๊บวิ่งผ่านหน้าคุณฮันมะที่เหลือบมองพวกเขาด้วยหางตาระหว่างที่กำลังสู้กับไมกี้ไร้เทียมทาน

"โฮ่"

สายตาของคนที่ขมับมีเส้นเลือดปูดขึ้นมาเห็นคุณเบ๊บกอดรัดร่างที่บาดเจ็บทำให้พวกเขาสามคนเข่าอ่อน

แต่ก็ถูกสายตาเดียวกันนั้นกดดันให้ออกตัววิ่งตามไป

คุณฮันมะคับพวกผมพยายามเต็มที่แล้ว😭😭😭

พวกเขาวิ่งผ่านสาวสวยในชุดกิโมโนสองคนที่มีสีหน้าแตกตื่น คนนึงยกหูโทรศัพท์อยู่แต่พวกเขาไม่มีเวลาสนใจว่าอีกฝ่ายกำลังเรียกตำรวจหรือเปล่าตอนนี้ทำได้แค่ตามหลังไวๆของคุณเบ๊บที่วิ่งฉิวแม้จะแบกคนตัวเท่าบ้านวิ่งไปด้วยกัน

เหมือนได้ยินเสียงหนึ่งในนั้นเรียกไว้เหมือนจะเข้ามาบวกด้วยแต่อาจจะเพราะเธอไม่อยากทิ้งเพื่อนที่เดินกะเผลกไว้คนเดียว ก็เลยเห็นแค่หางตาไวๆว่าค่อยๆตามมากัน

แสงแห่งความหวังเฉิดฉายขึ้นมาเมื่อเห็นคุณเบ๊บหยุดยืนอยู่กลางถนน

แต่ตรงกันข้ามกันนั้นมีกลุ่มคนยืนจังก้าขวางทางเอาไว้

ชุดสีดำตัดกับชุดขาวของพวกเขาแบบนั้น แน่นอนว่าเป็นฝั่งโตมันไม่ผิดแน่

เขาส่งสัญญาณให้อีกสองคนหลบฉาก ขืนทำให้คุณเบ๊บโดนลูกหลงระหว่างสองแก๊งเข้าพวกเขาได้โดนผูกขาลากไปกับรถมอไซค์คุณฮันมะเรียงตัวแน่

อย่างน้อยคุณเบ๊บที่พยายามช่วยคนของฝั่งนั้นอยู่...ก็ไม่น่าจะเป็นอะไร...?

ฉึก!!

แล้วมือคุณเบ๊บก็ถูกมีดเล่มนั้นแทงจนทะลุไปต่อหน้าต่อตาเพราะยกมันขึ้นกันร่างของคนในอ้อมแขน

"คุณเบ๊บ!!!"
"ชิบหายล่ะ นั่นมันคิโยมาสะคนทรยศของฝั่งโตมัน!"
"ซวย อะไรจะซวยกันขนาดนี้วะเนี่ย!!"

พวกเขาสามคนไม่มีเวลาลังเลแล้ว เสียงกรีดร้องของคุณเบ๊บเองก็ดังลั่นเสียขนาดนั้นอีก

เอาวะ อย่างน้อยก่อนตายก็ขออัดไอ้พวดเห้นี่ระบายอารมณ์ก่อนแล้วกัน

โชเมกับชอนโบะเองก็ดูจะคิดไม่ต่างกัน

แถมถ้าคุณเบ๊บเห็นว่าพวกเขาเข้ามาช่วย อย่างน้อยก็อาจจะผ่อนผันโทษลงได้บ้าง!

เมื่อเห็นพวกเขาเข้าพวกคนทรยศก็ดูเหมือนจะคิดว่าเมบิอุสมาตามเก็บงาน

จนกระทั่งหมัดซัดเข้าที่หน้ามันละนะ

ดราเค่นไม่คิดว่านี่จะเป็นวันตายของตัวเอง

ความรู้สึกของการถูกมีดแทงลงบนร่างนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่โดนเข้าจังๆ

อาจจะเพราะแผลที่หัวทำให้หลบได้ช้าลง ฝนทำให้พื้นลื่น ไม่ก็คงเพราะการสู้กับคนร้อยคนกับแค่มิทสึยะคนเดียวนั้นกินแรงไปมากกว่าที่คิด

เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าล้มลงไปเมื่อไร

คุณองครักษ์

คำเรียกแสนเลี่ยนที่ได้ยินบ่อยๆจนเผลอขานรับตอบไปดังมาจากที่ไกลๆ

ความเจ็บที่ท้องเพิ่มขึ้นเพราะถูกกดและรัดเอาไว้

ดราเค่นฝืนลืมตาขึ้นมาและพบเข้ากับคนสุดท้ายที่คิดว่าจะโพล่มาช่วยตัวเองเอาไว้

"ไม่เป็นไร แกจะไม่เป็นไรหรอก! เจ้าหญิงกับเอมะยังยังรอแกอยู่นะ!"

คำปลอบประโลมที่ฟังดูเหมือนกำลังขู่กรรโชกและให้กำลังใจตัวเองมากกว่าทำให้ดราเค่นอยากจะหัวเราะออกมาแต่ก็ทำได้แค่สำลักเลือดในลำคอ

รสเลือดในปากเองก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร

"อย่าห่วงน่า! ฉันจะพาไปส่งถึงมือหมอเอง! ไอ้ตัวนั่นอุตส่าห์มาตามฉันไปช่วย ถ้าไม่รอดก็แย่แล้ว!"

ดราเค่นรู้สึกว่าตัวเองรู้สึกตัวบ้างไม่รู้บ้าง ความหนาวเย็นจากสายฝนค่อยๆหายไปจนแทบไม่รู้สึกอะไรแล้ว

เขาทำเพียงมองภาพตัดของใบหน้าทาเคมิจจิที่ตอนนี้กลายเป็นความโกรธเกรี้ยว

ทำไมล่ะ?

ดวงตาสีเข้มเลื่อนไปเห็นบุคคลที่แทงเขากับมือ

"ทาเคมิจจิ"

ปล่อยฉันลงเถอะ

"มีด--"

มันมีมีด หนีไปซะ

คนที่ต่อยตีไม่ได้เรื่องอย่างแก สู้มันไม่ได้หรอก

แต่ทาเคมิจิแสนดื้อด้านไม่ยอมกระทั่งวางเขาลงด้วยซ้ำ

"แกเองก็ต้องตายไปพร้อมมันด้วยฮานากาคิ!"

ดราเค่นดิ้นอยู่ในอ้อมแขนที่ยึดร่างเขาไว้เหมือนคีมเหล็ก

ก่อนที่มือขาวเนียนจะถูกยกขึ้นมากันมีดเล่มเดิมที่พึ่งแทงทะลุท้องเขาไปจนเลือดกระเซ็น

ปลายมีดนั่นอยู่ห่างจากใบหน้าเขาไม่เท่าไร

เลือดอุ่นๆหยดลงบนปลายคางและคอของเขา

เสียงกรีดร้องเจ็บปวดและร่างที่ทรุดลงคุกเข่า น้ำตานองหน้าของผู้ที่อุ้มเขาเอาไว้ทำให้ดราเค่นตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

กล้าดียังไง

มัน ก ล้ า ดี ยั ง ไง ?

ร่างของเขาถูกยกขึ้นมาอีกครั้ง

และคราวนี้ดราเค่นที่เอื้อมมือไปแตะอยู่ที่มือข้างที่พึ่งถูกดึงมีดออกสดๆร้อนๆก็มองใบหน้าที่กำลังหัวเราะเยาะทาเคมิจจิอยู่ใกล้ๆ

อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยเขาลงจริงๆ

"ขยับไปข้างหน้าสักหน่อยได้มั้ยทาเคมิจจิ"

ทาเคมิจจิมองเขาและรับรู้ถ้อยคำแผ่วเบานั้นทุกคำ

คนตัวเล็กขยับเลื่อนไปด้านหน้า

ร่างสูงเกร็งร่างก่อนจะดันตัวเองขึ้นมา

มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมาทั้งแขน--แล้วซัดหน้าคิโยมาสะที่เล็งเอาไว้จนน็อกไปในหมัดเดียว!!

"ไปตายซะไอ้เวร"

ดราเค่นหัวเราะ รู้สึกดีขึ้นมากแม้จะรู้ว่าการที่ฝืนไปเมื่อครู่ทำให้เลือดพุ่งที่ท้องหนักกว่าเดิมแน่

"ดราเค่นคุง!"

...นี่คงเป็นครั้งแรกเลยที่ได้ยินอีกฝ่ายเรียกเขาอย่างนั้น

เขาฉีกยิ้มให้อีกฝ่ายที่พยายามรัดผ้าที่เอวเขาให้แน่นขึ้นจนต้องนิ่วหน้า

"ขอบใจนะ ทาเคมิจจิ"

เขาคิดว่านี่น่าจะเป็นจุดจบของตัวเองแล้ว

แต่ทาเคมิจิยังไม่ยอมแพ้
ร่างของเขายังคงถูกพาวิ่งออกไปทั้งแบบนั้น

"ขอโทษครับ! เปิดหน่อย!"

เสียงตะโกนเรียกดราเค่นกลับมาอีกครั้ง

ตึง! ตึง!! ตึง!!!

"สถานการณ์ฉุกเฉินครับ!! ช่วยเขาด้วย!!"

ดราเค่นไม่คิดว่าแถวนี้จะมีโรงพยาบาลใกล้พอให้วิ่งมาถึง

หรือไม่เขาก็สลบไปพักใหญ่เลย

ป้ายไฟหน้าร้านที่เมื่อครู่ดับอยู่กระพริบเปิดขึ้นมาเมื่อมีคนมาแหกปากเรียกอยู่หน้าร้าน

[คลินิคสัตว์เลี้ยง 'โตเมี้ยว' ยินดีต้อนรับน้องๆทุกตัวจ้า]

"..."
.
.
.
.
เขาคิดถูกจริงๆใช่มั้ยที่ฝากชีวิตไว้กับทาเคมิจจิน่ะ...?

จบพาร์ทคืนเทศกาล!!

พรุ่งนี้เดี๋ยวมาต่อ Aftermath นิดหน่อยแล้วไปพาร์ทอื่นกันต่อนะ555

...อยากสารภาพว่าจริงๆแล้วผมถนัดแต่งฉากอื่นนอกจากฉากฟลัฟมากกว่าฮือ5555 นี่คือการฝึกฝนยังไงล่ะ!/มีความสุขกับฉากฮาและฉากผีมาก

อยากอ่านเรื่องผีในบ้านแล้วบ้างยัง👀 + อยากอ่านถึงใครบอกได้นะ✨

เนื่องจากผมวงวารผู้ที่มาอ่านใหม่แล้วต้องเลื่อนหาต้นเธรด 500 กว่าทวิตนี้ ผมก็เลยจะมาแปะต้นทวิตตรงนี้แล้วกันนะ555555😂🙏💦

ทริ๊กอีกอย่างที่ทำให้หาเรื่องนี้เจอง่ายๆคือให้หาคำว่า ออลทาเค แงว ค่ะ เลื่อนท็อปโพสต์ไม่กี่อันจะเจอเลย

ขออภัยในความไม่สะดวกนะคะ🙇‍♀️

https://twitter.com/SukSkyGaw/status/1507373826627280904?t=XNxli8om2jsVogccZYOZ7A&s=19

เนื่องจากถูกที่บ้านลากออกไปช่วยซื้อของตั้งแต่เย็นจนป่านนี้ก็ยังไม่มีวี่แววจะถึงบ้าน+เดี๋ยวแวะหาอะไรกินกันอีกวันนี้ของดไปก่อนนะคะ พิมพ์บนรถไม่ไหวจริง5555

ผลโพลอ้ามสรุปที่คุณฮันมะชนะขาด! เลยให้แจกอาหารหม๋ากันไปหนึ่งกรุป😳 ส่วนพ่อเค่นก็ส่งถึงมือหมอ(หมา)แล้วค่า👀✨ พี่จะต้องรอด!!(?)

ขออาบน้ำแป็ปนะคะ พึ่งถึงบ้านค่ะแฮะๆ ใครมารอนอนก่อนก็ได้นะ ค่อยมาอ่านเอาตอนเช้าค่า😳♥️✨

จะมีสักกี่หนกันที่เชฟร้านขายแกงกะหรี่จะถูกมอบสตอเบอรี่ชีสเค้กให้แล้วบอกว่าโทษนะ ช่วยทำแกงกะหรี่จากนี่ให้หน่อยสิ?

...นั่นคือสิ่งที่สัตวแพทย์วัยห้าสิบบวกแล้วที่อยู่ในชุดนอนต้องประสบอยู่ในตอนนี้(...

"หมอครับช่วยน้องด้วย!!"

'น้อง'

ไอ้ที่เอ็งแบกอยู่มันใช่น้องที่ไหนล่ะโว้ย!!!

แล้วเรียกหมอๆอยู่นี่ คือหมอหมาโว้ยไม่ใช่หมอคน!!!

"พามานี่ก่อน"

แต่จะให้มานั่งเถียงกันไอ้หนุ่มนี่ได้ตายก่อนแน่เพราะงั้นพอเอาเข้าร้านมาได้เขาก็สั่งให้ลูกสาวที่ลงมาดูว่ามีอะไรกันด้านล่างอีกคนโทรเรียกรถพยาบาลซะ

ถึงจะอยากปิดประตูร้านแล้วกลับไปดูซีรีย์กับภรรยาต่อก็เถอะแต่จะให้ทิ้งคนเจ็บไว้เฉยๆก็คงจะไม่ได้

แต่คลินิกสัตว์เลี้ยงนั้นถึงจะมีอุปกรณ์ก็ไม่ได้เป็นเกรดสำหรับคน ความสะอาดเองก็เหมือนกัน ทำอะไรผลีผลามจะติดเชื้อเอาง่ายๆ

"ฮานากาคิคุงไม่ใช่เหรอคะ!?"
"พี่สาวที่โดนแมวหมู่!"

โอเคชัด

เป็นไอ้หนูผู้มีพระคุณที่เคยช่วยลูกสาวสุดที่รักของพ่อจ๋าเอาไว้นี่เอง!

"ทาเคมิจิคุงพวกเราเรียกรถพยาบาลแล้วค่ะ! พวกเราจะยืนรอเรียกรถหน้าร้านนะคะ!"

สองสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับอายายะเกาะขอบประตูไว้ คนหนึ่งสั่นเป็นเจ้าเข้าจนเขาส่งสัญญาณให้ลูกสาวเอาร่มกับผ้าเช็ดตัวไปให้

ส่วนตัวเองก็สั่งให้ไอ้หนูกดรอบปากแผลเอาไว้ก่อน ส่วนตัวเองก็ไปเรียกคนที่พอช่วยได้สุดลงมาจากชั้นสอง

ดวงไอ้หนุ่มนี่ต้องดีมากแค่ไหนถึงได้หลงมาเข้าที่นี่ได้

"เรมิ!"

เพราะที่นี่ก็อาจจะเป็นคลินิกสัตว์เลี้ยงที่เดียวในโตเกียวที่มีพยาบาลห้องฉุกเฉินประจำอยู่ในฐานะภรรยาของเขา!

เธอถลาลงมาทันทีที่ถูกเรียก แค่เห็นสถานการณ์ปราดเดียวก็เริ่มถามคำถามสำคัญๆเกี่ยวกับบาดแผลพร้อมกับออกคำสั่งกับเขาและตรงไปล้างมือฆ่าเชื้อ ใส่ถุงมือและเริ่มการปฐมพยาบาลสำหรับคนไข้ฉุกเฉินทันที

แม้จะชุลมุนชุลเกอยู่บ้างแต่พวกเขาก็ช่วยไอ้หนุ่มเลือดอาบนั่นเท่าที่ทำได้

ไอ้หนูนั่นขึ้นรถพยาบาลไปด้วย เรมิบอกอาการและสิ่งที่ซักถามไปก่อนหน้าต่อพยาบาลประจำรถด้วยความรวดเร็วก่อนที่รถจะจากไป

ทิ้งสองสาวที่มีอายายะคอยช่วยปลอบใจอยู่หน้าร้าน มือที่ถือโทรศัพท์สั่นระริก บางทีพวกเธออาจจะพึ่งโทรบอกข่าวแกครอบครัวไอ้หนุ่มคนนั้น ไม่ก็กำลังรอให้ใครมารับไปด้วยกัน

เขาหันกลับมามองสภาพร้านตัวเองที่เลอะตุ้มเป๊ะต่างจากก่อนหน้านี้แล้วถอนหายใจ

"เข้ามาก่อนสิ มาดื่มชาให้อุ่นเสียหน่อย"

เขากล่าวเรียกทั้งสอง จะให้ยืนตากฝนอยู่อย่างนั้นก็คงไม่ดีเสียเท่าไร ถึงจะมีร่มกับผ้าเช็ดตัวให้แล้วก็ตาม

เรมิเริ่มทำความสะอาดคราบโคลน เลือดและน้ำฝน อายาโยะคอยอยู่ปลอบใจสองสาวที่รั่งสั่นหงกอยู่บนเก้าอี้รับรองลูกค้า

"ให้หนูช่วยนะคะ"

หนึ่งในสองคนนั้นกล่าวขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นถกแขนชุดกิโมโนขึ้น

"ไม่เป็--"
"นี่ค่ะ ช่วยถูพื้นตรงนั้นหน่อยนะคะ"
"ได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ"

เป็นเรมิที่ยื่นไม้ถูพื้นให้กับเด็กสาว

เธอรู้วิธีรับมือกับญาติคนไข้มากกว่าเพราะงั้นเขาก็เลยไม่ได้ขัดอะไร

เด็กสาวผมทองดื่มชาด้วยมือสั่นๆอยู่ครู่นึงก็ลุกขึ้นมาขอผ้าขี้ริ้วจากเขาไปเหมือนกัน

จนถึงตอนที่ได้ยินเสียงรถขับมาหยุดหน้าร้านก็เหลือเพียงแค่การเก็บกวาดอุปกรณ์แพทย์เท่านั้น

"ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยดราเค่นคุงกับทาเคมิจิคุงเอาไว้!"

เด็กสาวทั้งสองคนโค้งให้พวกเขาก่อนจะทิ้งเบอร์โทรเอาไว้ให้อายายะเพื่อมาทีอะไรเสียหายหรืออยากเก็บค่าบริการอะไร

เขาโบกมือปัดเรื่องค่าใช้จ่ายแล้วทำเพียงฝากคำขอบคุณไปบอกไอ้หนูตัวเตี้ยเรื่องที่เคยช่วยลูกสาวเขาเอาไว้เท่านั้น

เด็กที่ดูไม่น่าจะมีใบขับขี่อีกสองคนเองก็ลงจากรถมาโค้งให้พวกเขาเหมือนกัน

สภาพพวกเขาเองก็ไม่ได้ดีเท่าไรนักจนภรรยาของเขาเรียกเข้าร้านไปช่วยทำแผลและให้น้ำแข็งประคบไปด้วยคนละถุง

ที่สองคนนั้นยอมอยู่และไม่ซิ่งออกไปก่อนก็เป็นเพราะถูกขู่เรื่องที่พยาบาลกะกลางคืนนั้นมีน้อยมาก

และอาจจะไปรบกวนการรักษาไอ้หนุ่มนั่นก็ได้ถ้าหากต้องแบ่งคนมาดูแลสองคนนี้อีก

ขาของแม่หนูผมทองเองก็ถูกพันไว้ให้เรียบร้อยอีกคน

พวกเขาคิดว่ามันจะจบลงแค่นั้น

แต่แล้วหลังจากนั้นทุกๆอาทิตย์พวกเขาก็จะได้รับของขวัญหลายๆอย่างแบบไม่มีที่มาที่ไป

หน้าร้านก็จะมีคนมากวาดให้จนสะอาดทุกวัน

ลูกสาวที่เคยกลัวการต้องออกไปไหนมาไหนคนเดียวก็ได้เพื่อนสาวและชายเพิ่มอีกหลายคนที่พร้อมจะมารับส่งเธอได้ทุกเมื่อและเป็นอย่างนั้นเรื่อยมาจนอายายะเติบโต

ในงานแต่งของมาซาโตะกับเธอเองก็มีกลุ่มคนที่ดูเหมือนนักเลงกลุ่มใหญ่มาร่วมงานด้วยแถมยังร้องไห้เสียงดังกว่าชาวบ้านเขาเลยด้วยซ้ำ

แต่มันก็...ไม่ใช่ครั้งเดียวหรือครั้งสุดท้ายที่เจ้าเด็กหนุ่มหัวทองนั่นวิ่งตาตั้งแบกคนเจ็บมาหาพวกเขาในเวลากลางคืนหรอกนะ...

โอ้ มันไม่ใกล้เคียงเลย

แถมอายายะก็ยังให้ท้ายด้วยการไปเรียนหมอเหมือนอยากสานต่อการถูกแวะเอาเคสฉุกเฉินมาหาถึงที่เสียด้วย(...

เลิกทำคนแก่หัวใจจะวายซะทีจะได้ไหม!

ทาเคมิจิถูกนำตัวไปส่งโรงพยาบาลพร้อมๆกับคุณองค์รักษ์

...ซึ่งบอกตามตรงว่าตอนนี้เขาไม่รู้แล้วว่าอะไรจริงอะไรหลอก

ประสบการณ์ขนหัวลุก คุณองครักษ์และการถูกแทงทำให้สติของเขากระเจิงไปหมดแล้ว

กระเจิงจนรับรู้คำพูดของแมวและเห็นว่าคุณองค์รักษ์สามารถซัดมาซ่ะจังเจ้าเก่าให้น็อกได้ในหมัดเดียว

กระทั่งเรื่องการเอาแมวขึ้นรถพยาบาลและเข็นเข้าห้อง ICU ไปเช่นกัน

คุณพยาบาลช่วยดูแลมือของเขาให้พร้อมกับกำชัดเรื่องที่ห้ามใช้มัน เปียกน้ำและต้องทานยาบลาๆๆ

แต่ใจของเขาอยู่ที่ห้องไอซียู

...ภาพแปลกๆที่มีแมวเป็นฝูงวนเวียนอยู่หน้าห้องนั้นเองก็เหมือนกัน

บางตัวเห็นเขาเข้าก็ผงะไป

บางตัวก็พยักหน้าให้เหมือนกำลังทักทายหรือขอบคุณที่ช่วยคุณองครักษ์เอาไว้

ทาเคมิจิโยนตรรกะทิ้งไปแล้วพยักหน้าตอบให้พวกมันทุกตัว

จะอะไรก็ไม่รู้แล้วแต่แมวพวกนี้ไม่ใช่แมวปกติแน่...

มันจะเกี่ยวกับ...ผี..? ก่อนหน้านี้มั้ยนะ?

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาคิดถึงเรื่องนั้นเสียหน่อย

ฮินะจังที่นั่งอยู่อีกฝั่งของเอมะจังกุมมือเธอเอาไว้ในขณะที่เธอวางมืออีกข้างอยู่บนอุ้งเท้าของเจ้าหญิงที่อยู่บนเก้าอี้ข้างๆกัน

ต่อให้ไม่ได้รู้จักอะไรกันมากมายแต่เหตุการณ์ในคืนนี้ก็คงทำให้เธอตกใจมาก

เจ้าหญิงที่เห็นเขาเข้าก็ร้องมาวๆเรียกหา

มันผละออกจากข้างกายเจ้านายสาวและแปะอุ้งเรียกเขาไปนั่งแทนที่

เขาสาวเท้าเข้าไปนั่งข้างเธอ ไม่รู้ว่ามีคนอยู่ข้างๆจะดีกว่ามีแมวอยู่หรือไม่

แต่ในตอนที่เขาจะถามความคืบหน้าระหว่างที่เขาไม่อยู่เจ้าหญิงก็โดดขึ้นมายึดครองตักของเขาทั้งแบบนั้น

อุ้งมือข้างหนึ่งก็ยื่นไปจับกับเอมะจังเอาไว้

ในขณะที่อีกข้างก็ยื่นมาแตะเข้ากับเขา

เด็กหนุ่มหูแมวที่หูกำลังตกลงปรากฏขึ้นมาในสายตา

ใบหน้าที่นิ่งเฉยขัดกับสีหน้าทะเล้นและมักจะยิ้มกริ่มให้เห็นนั้นทำให้เขารู้ว่าเธอเองก็รับรู้เหมือนกันว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

"มันจะไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องห่วงนะ คุณองครักษ์น่ะแข็งแรงมากอยู่แล้ว"

เขากำลังปลอบทั้งเจ้าหญิงและเจ้านายของเธอ ฮินะจังเองก็กำลังพยายามช่วยเท่าที่ทำได้

และในที่สุดข่วงเวลาที่พวกเขารอคอยก็มาถึง

"คนไข้พ่นขีดอันตรายแล้วครับ"

น้ำตาเขาไหลพรากอย่างไม่ต้องสงสัย

ความวุ่นวายขนาดย่อมนี้ทำให้คุณพยาบาลต้องมาปรามเสียงเหมียวๆที่ว่า

...โดยที่มองข้ามเรื่องที่มีแมวอยู่เต็มโรงพยาบาลไปหมดไป(...

..ไม่เข้าใจจริงเลย?

แต่พอรู้สึกตัวขึ้นมามือของเขาก็ว่างเปล่าลงเสียแล้ว

องค์หญิง...?

เขากวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะทันได้เห็นหางฟูๆสีครีมๆเลี้ยวหายไป

เขาทิ้งปาร์ตี้แมวและสาวๆเอาไว้ก่อนจะเดินตามเธอออกไป

และที่ข้างนอกนั่น

เขาก็เห็นองค์หญิงตัวน้อยๆที่มีน้ำใสๆหยดลงจากดวงตาอย่างเงียบงันในมุมที่ร้างผู้คน

น้ำตาของเขารื้นขึ้นมาอีกครั้ง

แต่ในคราวนี้มันมาจากความเจ็บปวดในจิตใจของเธอ

คงจะเป็นห่วงเพื่อนสนิทมากเลยสินะคะ?

"องค์หญิง..."

เขาส่งเสียงเรียกออกไปอย่างแผ่วเบา

ทาเคมิจิไม่ได้อยากจะขัดจังหวะแต่ก็ไม่อยากปล่อยเธอไว้ตัวเดียว

ไม่อยากให้เธอคิดว่าต้องมาซ่อนตัวแล้วทำแบบนี้อีกถ้าหากอยากจะร้องไห้

เธอหันหน้าหนีเขาเหมือนกำลังจะซ่อนน้ำตาแต่ทาเคมิจิก็คุกเข่าลงกอดเธอเอาไว้

"ดราเค่นคุงปลอดภัยแล้วค่ะ เขาไม่เป็นอะไรแล้ว"

เขากล่าวมันซ้ำๆให้เธอฟัง

พิงเธอลงกับไหล่ของตัวเอง ลูบหลังและกอดเธอเอาไว้

"ผมจะอยู่เป็นเพื่อนจนเธอพร้อมจะเข้าไปหาเพื่อนข้างในเองนะคะ"

มือของทาเคมิจิถูกแตะโดยอุ้งเท้าของเธอ

ก่อนที่เด็กหนุ่มที่ปรากฏตัวขึ้นจะฝังตัวลงกับร่างของเขาแล้วกอดรัดมันไว้แน่นราวกับว่าเขาเป็นที่พึ่งสุดท้ายของเธอ

"..ทาเคมิจจิ..."

เสียงของเธอแหบห้าวกว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก

คงต้องถึงเวลายอมรับเสียทีว่าแมวเหมียวขนฟูที่เป็นเหมือนเจ้าหญิงตัวน้อยของเขา..จริงๆแล้วเป็นเด็กหนุ่มที่กำลังถูกความรู้สึกากมายถาโถมเข้าใส่

"..ว่าไงคะ?"
"เคนจินน่ะ เคนจิน--"

ทาเคมิจิต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่กำลังคุยกับภาพหลอนของตัวเอง

แต่ว่า

"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ อีกเดี๋ยวก็จะได้กินอันปังด้วยกันแล้วนะ"

เขายิ้มบ้างๆ ไม่รู้ว่าคุณองค์รักษ์ชอบอันปังที่ว่านี่รึเปล่าด้วยซ้ำ

"ดราเค่นคุงจะต้องออกมาเดินปร๋อแล้วก็รับหน้าที่องค์รักษ์ประจำตัวของ...ไมกี้คุงได้เหมือนเดิมแน่ค่ะ"

อีกฝ่ายเงียบเสียงไปครู่ใหญ่และทำเพียงกอดตอบเขาเช่นเดิม

"ไม่ใช่องครักษ์ซักหน่อย เป็นรองหัวหน้าของฉันต่างหาก"

เสียงที่ดังขึ้นข้างหูฟังดูเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้างจนทำให้ทาเคมิจิแอบกดยิ้มเล็กๆลงบนไหล่กว้างตรงหน้า
.
.
.
อย่างน้อยก็ให้ผมได้ปลอบโยนเขาในคืนนี้ จนกว่าน้ำตาจากดวงตาสีดำคู่นั้นจะเหือดแห้งไปเหมือนสายฝน..ก็คงจะไม่ผิดอะไรใช่มั้ย?

เลื่อนสถานะจากแมวแปกๆมาเป็นภาพหลอนอย่างเป็นทางการแล้ว!

เขาคุยกันรู้เรื่องแล้ว ดีใจจุง🥹 ให้เวลาน้องได้คุยกับตัวเองและไปลองคุยกับสองภาพหลอนพูดได้นะ คิดว่าอีกไม่นานน้องก็น่าจะเข้าสู่หนทางการแก้ไข(?)ซักที😳✨

วันนี้ไม่มีโพล เอามีมโง่ๆไปตัดมู้ดแทนนะคะ5555555

Also คุณองค์รักษ์ตอนเห็นป้ายคลินิกสัตว์เลี้ยงโตเมี้ยว :

เมื่อคืนทวิตแกงมาก เด้งออกๆลูกเดียว จะแจ้งก็ไม่ได้ฟฟฟ ถ้าวันนี้ไม่มีปัญหาอะไรจะมาต่อตามปกตินะคะ แต่ถ้าไม่มีก็ทวิตแกงอีกตลบค่ะฟฟฟ🙇‍♀️💦

มันเริ่มจากยาดองเหล้าสมุนไพรฤทธิ์แรงที่ถูกรินไปให้เพื่อนสมัยเด็กที่พึ่งได้กลับมาพบกันอีกครั้งของคาคุโจขำๆ

สิ่งที่เขาคาดหวังจะได้เห็นก็คือท่าทางเก้ๆกังๆของทาเคมิจิที่พึ่งจะเคยได้ลองดื่มเหล้าเป็นครั้งแรกและปฏิเสธที่จะดื่มต่อ

...ไม่ใช่...อะไรก็ตามที่ตามมานี่

"เย้!"
"เฮ!!!!!"

พลุกระดาษ เสียงเพลง เบียร์ปอง เครื่องดื่ม ขนม แดนซ์ฟลอร์และลูกน้องและผู้ผ่านไปผ่านมาที่โผล่มาเข้าร่วม 'ปาร์ตี้' นี้โดยมิได้นัดหมาย

"เย้!"

และทุกครั้งที่คนที่เด็กที่สุดอย่างทาเคมิจิชูแก้วสีแดงของตัวเองขึ้น..

"เฮ!!!!"

ก็จะมีเสียงเฮตามมาจนเจ้าตัวยิ้มแก้มปริทั้งเมาๆแบบนั้น

...กระทั่งมอจจี้ ชิออน รันและรินโดก็ยังร่วมเฮฮาไปกับเขาด้วย

ฐานของเทนจิคุ...กลายเป็นอะไรไปแล้วกันนะ(...

คาคุโจกุมขมับ

ตอนแรกมันก็ไม่ได้อะไรขนาดนี้ ทาเคมิจิที่กระดกเหล้าจอกแรกเข้าไปก็แค่เกาหัวแล้วหัวเราะแฮะๆบอกว่าเมื่อกี้รีบกลืนจนไม่ทันได้รับรสเหล้าที่ว่าด้วยซ้ำ

คาคุโจหัวเราะขึ้นจมูกแต่ก็ไม่ได้รินเพิ่มให้เพราะเจ้าตัวไม่ได้ขอ ท่าทางเหมือนอยากกินข้าวเต็มแก่ เขาก็เลยตักข้าวส่งให้แล้วเริ่มกินมันด้วยกัน

เห็นทุกคนดูมีความสุขกับอาหารมื้อนี้เขาก็ดีใจ ไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าเพื่อนคนสำคัญกับคนที่เขายอมมอบชีวิตให้จะได้กินข้าวร่วมโต๊ะกันเช่นนี้

เขาคุยไปกินไป ตักนู่นตักนี่ให้ทั้งสองคนลองสิ่งที่ตัวเองชอบยิ้มๆ อาจจะเพราะไม่ได้ตั้งใจจะมาดื่มอะไรด้วยก็เลยไม่ได้แตะต้องเครื่องดื่มที่เคยตั้งอยู่ใกล้ๆ...

และไม่ได้สังเกตซักนิดว่ามันได้หายไปนานแล้ว(...

แม้จะรู้สึกเอะใจที่อิซานะทำหน้าเหมือนกำลังรอเรื่องสนุกอยู่ก็ตามแต่

แต่อิซานะก็เป็นอย่างนี้มานานแล้ว

เขาเป็นคนที่คาดการณ์ไม่ได้ยิ่งกว่าฮีโร่ขี้แยที่ชอบผลุนผลันทำในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าถูกต้องแบบดับเครื่องชนเสียอีก

...ที่เจ้าตัวยังไม่ได้ทำเรื่องเอาแต่ใจหรือตีทาเคมิจิจนยับเยินเพราะรำคาญคนอ่อนแอนี่ก็น่าประหลาดใจมากแล้ว

สองคนนี้อาจจะเข้ากันได้ดีกว่าที่เขาคิดก็ได้

...การได้เห็นฮีโร่ทั้งสองคนในชีวิตของตัวเองอยู่ด้วยกันได้ดีทำให้เขารู้สึกอบอุ่นในใจจนหุบยิ้มไม่ลง

ถึงทาเคมิจิจะทำเรื่องแปลกๆขึ้นมาบ้างก็ตาม

ทั้งเรื่องที่เรียกอิซานะว่าคนสวยขา
แกะก้างปลาป้อนให้อีกฝ่ายถึงปากแต่กับเขาแค่คีบใส่จานให้

จากที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็ย้ายไปนั่งใกล้ๆจนเข่าชนกัน

ถ้าจับนั่งตักได้บางทีอาจจะทำไปแล้วก็ได้?

คาคุโจคิดว่าตัวเองควรจะอิจฉา..?

แต่ภาพที่ได้เห็นคนที่ถือตัวเป็นราชาทำท่าเก้ๆกังๆที่ถูกดูแลอย่าง'ใกล้ชิด'เกินเบอร์ในแบบที่เขาเองก็ไม่เคยทำให้นั้นมันน่าขบขันอยู่ไม่น้อยเลย

แต่เรื่องที่หมัดของคนผิวแทนซัดเข้าที่หัวคนตาสีฟ้าที่กำลังเช็ดปากให้อีกฝ่ายเต็มๆแล้วไม่รู้สึกอะไรเลยนั้น...ค่อนข้างจะน่าเป็นห่วง

อิซานะไม่เคยออมมือ
และทาเคมิจิก็ไม่ได้หลบหลีกหรือปัดป้องแต่อย่างใด

"เป็นอะไรรึเปล่าทาเคมิจิ!?"
"เอ๋ มีอะไรเหรอคาคุจัง?"

ท่าทางสบายๆเหมือนไม่รู้สึกถึงมันทำให้พวกเขาสองคนหันมาสบตากัน

"ฉันไม่ได้ออมมือ"

เขารู้ดี

ก่อนที่อีกฝ่ายจะบอกเรื่องที่เขาไม่รู้ขึ้นมา

"ก่อนที่แกจะมาฉันเตะมันไปรอบนึง"

!!!
เขาผุดลุกขึ้น จะเข้าไปดูหัวที่อาจจะมีเลือดคลั่งอยู่ภายในไปแล้วก็ได้ของเพื่อนสมัยเด็กของตน

"..ฉันเตะขามัน"

อิซานะเห็นท่าทางของเขาก็กลอกตาแล้วจับขาข้างที่ว่ายกขึ้นมาให้ดูจนทาเคมิจิเกือบตกเก้าอี้ก็ไป

"เหวอ! อะไร๊!?"

...ที่ขา?

คาคุโจหยุดชะงักเพื่อมองท่อนขาเปลือยๆด้านใต้ของกางเกงสามส่วนที่ดูจะไม่มีรอยช้ำหรืออาการอะไร

รับลูกเตะขึ้นชื่อของหัวหน้าของเขาได้เชียวหรือ...?

คาคุโจหรี่ตาลง

ก่อนจะเอามือฟาดขาที่ว่านี่เต็มแรง!

เพี๊ยะ!

"โอ๊ย!! ทำอะไรนะคาคุจัง!?!?"

รอยมือสีแดงข้างหนึ่งถูกประทับไว้บนต้นขาด้านนอกที่กางเกงสามส่วนร่นลงไปกอง

ฮีโร่ขี้แยน้ำตารื้นขึ้นมาสมชื่อที่จู่ๆก็ถูกตี

อิซานะกระพริบตาปริบๆและปล่อยขานั้นลงด้วยความฉงน

ตอนที่เคยเตะต่อยไม่ยักกะมีเสียงกระทบกันออกมาด้วยซ้ำ?

"โทษทีทาเคมิจิ มีแมลงน่ะ"
"ก็ไม่เห็นต้องฟาดแรงขนาดนั้นเลยนี่!"

ฮีโร่ลูบขาตัวเองที่ตอนนี้มีรอยมือทั้งน้ำตาคลอ มือก็เลื่อนไปหยิบเอามือคนข้างๆมาแปะทับรอยเสียเฉยๆ?

"ปลอบใจผมหน่อยสิ ผมโดนคาคุจังรังแกแล้วเห็นมั้ยคนสวยขา..."

เจ้าตัวว่าด้วยเสียงอ้อร้อแถมยังจับมือคนผิวแทนลูบวนอยู่ข้างตักแบบคนหน้าไม่อาย!

...แม้กระทั่งคนที่เห็นภาพนี้เฉยๆอย่างเขายังรู้สึกแปลกๆ..แล้วจะนับอะไรกับเจ้าของมือที่ถูกเอาไปทำตามใจแบบนั้น

แต่มืออีกข้างของอิซานะก็ไม่ได้ลั่นใส่อีกฝ่ายอย่างที่คิด

อิซานะเพียงใช้มือดึงแก้มอีกฝ่ายแรงๆจนยืดเท่านั้น

"ทาเคมิจิตอนนี้เจ็บมั้ย?"

คาคุโจเอ่ยถามทาเคมิจิที่กำลังทำหน้าตาเอ็นดูอิซานะ อีกฝ่ายส่ายหัวแล้วหัวเราะออกมาเบาๆเหมือนไม่รู้สึกอะไร

"มาจิ้มกันแบบนี้ได้ไงคะ หึ๊?"

ทาเคมิจิยิ้มกริ่ม มีความสุขที่อุ้งมังคุดสีชมพูแตะหนุบอยู่ที่แก้มตน

แล้วระหว่างที่คาคุโจกับอิซานะกำลังมองหน้ากันเพื่อหาคำตอบให้กับเรื่องแปลกๆที่กำลังเกิดขึ้นนี้ก็มีบุคคลที่สี่โผล่หัวออกมาจากประตูห้องส่วนตัวที่พึ่งถูกเปิดขึ้นมาเมื่อครู่

"คุณคาคุโจได้เรื่องแล้วครับ--"

เขามองหน้าอิซานะที่โบกมือไล่เขาไปรับรายงานด่วนจากลูกน้อง

ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เขาคงให้ลูกน้องยืนรายงานมันตรงนั้น ยังไงทาเคมิจิก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรอยู่แล้ว

เพราะเมื่อเขากลับเข้ามาในห้องส่วนตัวที่ว่า...

มันก็ไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว(...

สิ่งที่เหลืออยู่ก็มีเพียงขวดเหล้าที่พร่องไปกว่าครึ่งตรงที่นั่งของทาเคมิจิเท่านั้น

ชิท!

วันนี้มู้ดไม่ได้เลย น่าจะเพราะเมื่อวานบิ้วขึ้นแต่ไม่ได้เขียนฟฟฟ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้จะเข้าสู่ช่วงอิซาทาเคที่เฝ้ารอแล้วกันนะ! ตอนนี้เขายังไม่ออกฤทธิ์กัน(?)

ว่าแต่เขาไปไหนกันสองคนหว่า🤔✨ วงวารคาคุจังแป็ปฟฟฟ จะไปหาแงวหลงสองตัวที่ไหนได้บ้าง

สุ่ม(?)

อิซานะไม่ไว้ใจตัวประหลาดข้างกายนี่
ยิ่งเขาไม่สามารถทำอะไรมันได้แล้วความระแวงก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้น

แต่คาคุโจทำได้

และเขาก็ไว้ใจให้มือขวาคนสนิทของตัวเองยื่นมือเข้ามาจัดการถ้าหากจำเป็น

มันอาจจะน่ารำคาญที่เขาไม่สามารถทำอะไรมันด้วยตนเองได้

แต่แค่ให้มันเผยธาตุแท้ออกมาให้ได้ก็ใช้ได้แล้ว

เพราะแบบนั้นในตอนที่คาคุโจออกไป อิซานะก็ผุดลุกขึ้นจะเดินออกไปอีกคน

"แกน่ะ"

เขาหันกลับไปหาเจ้ากุ้งแห้งผมทองที่ยังถือตะเกียบคีบนู่นนี่เข้าปากจนแก้มป่องเหมือนแฮมสเตอร์

เห็นแล้วอยากบีบอีกสักรอบ

"ว่าไงคะ?"

หลังจากเคี้ยวและกลืนลงไป 'ฮานากาคิ' ก็ยิ้มแฉ่งส่งมาให้พร้อมกับกวักเรียกหา

"ตามฉันมา"

้เขาบอกมันเสียงเข้ม มือก็วางนาบประตูแล้วครูดเล็บลงบนมันเป็นการเตือนกรายๆว่าถ้าหากไม่ยอมตามออกมาดีๆก็อาจจะไม่ได้เดินออกไปเองตลอดชีวิต

"จะไปไหนเหรอคะ?"

เจ้าตัวเลิกคิ้วเอียงคอใส่เขาด้วยสายตาตั้งคำถามแต่เมื่อไม่เห็นเขาขยับก็ถอนหายใจยิ้มๆ วางตะเกียบลง เช็ดปากแล้วลุกมาหา

ฮานากาคิเปิดประตูให้เขาแล้วถอยออกไปให้เขาออกก่อนอย่างรู้งาน

อิซานะกรอกตาระหว่างที่ออกจากห้อง ไม่รู้มันจะแสร้งทำตัวเป็นคนดีทำไมทั้งที่คาคุโจไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ

"แค่ตามมา--"
"ไปทำธุระเสร็จแล้วก็รีบกลับมานะคะ ข่วนประตูก็ได้นะเดี๋ยวผมจะมาเปิดประตูให้"

หะ

'แอ๊ด...ปึง...'

แล้วด้วยรอยยิ้มหยอกล้อและการโบกมือหยอยๆเป็นการบอกลา อิซานะก็ถูกปิดประตูใส่หน้าเบาๆทั้งแบบนั้น(...

ทุกการกระทำนุ่มนวลและเต็มไปด้วยความสุภาพ ขนาดคำเรียกแทนตัวเองและคำลงท้ายคะขาเองก็มี

แต่ทำไมมันถึงได้น่าหงุดหงิดเสียยิ่งกว่าถูกศัตรูของแก๊งถ่มถุยใส่ก่อนจะได้ซัดกันเสียอีก💢?

"ใครเขาอยากให้แกมาเปิดประตูให้กันเล่า! บอกให้ตามมาก็ตามมาสิวะ!"

ปัง!!

อิซานะเตะประตูจนมันกระแทกเปิดชนกับพนังเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

ภาพฮานากาคิกำลังนั่งมองเขาขณะอ้าปากและคีบหมูค้างไว้จนมันตกลงใส่ชามข้าวอีกรอบนั้นทำให้อิซานะเห็นว่าอีกฝ่ายไม่แยแสสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด

"วันนี้ลมแรงจัง สงสัยจะปิดประตูไม่สนิท?"

มันพึมพำขณะเกาหัวแกรกๆ ทำท่าจะคีบอาหารตรงหน้าขึ้นมากินต่ออย่างสบายใจเฉิบ

อิซานะเลือดขึ้นหน้า--แต่สายตาก็เหลือบมองไปทางหน้าร้านที่คาคุโจยังคงง่วนอยู่กับพวกเบี้ย

"ชิ"

เขาก้าวเข้าไปคว้ามือที่ยังถือตะเกียบคู่หนึ่งเอาไว้แล้วลากมันออกมา

"เฮ้ย! ใจเย็นสิคนสวย--ตะเกียบๆๆ!"

ร่างนั้นเซแถ่ดๆตามออกมาอย่างเสียไม่ได้ เขาลากฮานากาคิเป็นทางหลังร้าน ผ่านพนักงานที่โค้งส่งพวกเขาอย่างนอบน้อมแล้วทะลุออกมาด้านหลัง

"...ยังไม่อิ่มเลยแท้ๆนา เป็นอะไรไปคะ? หรืออยากให้ไปด้วยกันงั้นเหรอ?"

เขาว่าแล้วคืนตะเกียบให้ทางร้านแบบขอโทษขอโพย

"ตามมา!"

คราวนี้ฮานากาคิไม่ได้อิดออดเพียงแค่ยิ้มแฮะๆแล้วฝากพนักงานไปบอกคาคุโจว่าคนสวยลากเขาออกมา ไม่ได้ตั้งใจจะชิ่งหรือขโมยกลับบ้านแต่อย่างใด?

ชิ ยุ่งไม่เข้าเรื่อง แค่นี้ก็ดูไม่ออกรึไงว่าที่พาหลบออกมาก็เพราะมีเรื่องจะ'คุย'ด้วยสองต่อสอง

แล้วจะขโมยอะไรกลับบ้าน? ตะเกียบ?

มันเดินตามเขามาแบบเอื่อยๆ ปากก็ฮัมเพลง มองซ้ายมองขวาดูไชน่าทาวน์เหมือนเด็กที่เพิ่งเข้าร้านขายของเล่นครั้งแรก

ท่ามกลางความวุ่นวายรอบด้าน อิซานะหันกลับไปหามันแล้วเริ่มถามคำถามที่เขาต้องได้รับคำตอบ

"แกมาทำอะไรที่นี่ มีจุดประสงค์อะไรกับคาคุโ--?"

แต่มันไม่อยู่แล้ว...

ฮา นา กา คิ💢

อิซานะกวาดตามองหาไอ้ตัวยุ่งที่ละสายตาแป็ปเดียวก็หายตัวไปเสียแล้ว!

บางทีนี่น่าจะเป็นความรู้สึกของคาคุโจที่กลับเข้าร้านมาก็ได้

อยู่นั่น!

เขามองมันที่กำลังต่อแถวซื้อ 'ขนมปังไส้ทะลัก' ตาขวาง

"ฮานากาคิ!"
"จ้าๆ รู้แล้วๆ ขอซื้อเสบียงก่อนไม่ได้เหรอ ที่บอกว่ายังหิวอยู่นี่หิวจริงนะคะ"

ทาเคมิจิมองคุณขาวมณีที่ส่งเสียงประท้วงดังเหมียวๆอยู่ข้างขาตัวเองด้วยท่าทีเอาแต่ใจด้วยสายตาวิบวับ

ก่อนจะจับน้องนางขึ้นมาอุ้มในท่าที่ให้มองไปข้างหลังตัวเขาเองได้จะได้ไม่วิ่งหนีไปไหนไกลจนเขาตามไม่เจอ

"น นี่ค่ะ ขนมปังไส้ทะลักครีมนมสด.."

ท่าทางเธอดูหวาดๆเมื่อเห็นเขาอุ้มแมวเอาไว้

"ขอบคุณครับ ไม่เป็นไรนะ น้องไม่กัด(?)หรอกครับ"

บางทีเธออาจะกลัวแมวก็ได้

เขาว่าทั้งยิ้มกริ่ม รับเอาขนมปังอุ่นๆหอมน่ากินมาก่อนจะกระชับตัวน้องเหมียวตัวดีแล้วเดินไปหาที่นั่งกินขนมรอคาคุจังตามมาสมทบด้วยกัน

ราวกับฟังออก ทันทีที่ออกจากร้านมาคอเขาก็ถูกฝังเขี้ยวเข้าให้จนสะดุ้งโหยง!

"โอ๊ยๆๆ! ยกโทษให้ด้วย! เบาหน่อยค่ะคนสวย! เบา--"

ทาเคมิจิร้องโอดโอย พอเจ้าตัวเล็กปล่อยคอของเขาก็รีบเอาขนมปังในมือยัดปากน้องไม่ให้ว่างมากัดคอกันอีก

...นอกจากะโดนกัดแล้วแม้แต่ขนมปังก็เสียให้แมวไปอีกแล้ว(...

เขาวางน้องลงกับม้านั่ง มือก็ลูบรอยฟันที่คอตัวเองน้ำตาปรอยๆ

อิซานะนั่งกินขนมปังที่แย่งมาได้ด้วยความพออกพอใจ

ดูเหมือนว่าเจ้าตัวประหลาดนี่ก็ยังมีจุดอ่อนอยู่เหมือนกัน?

คอ
หลังจากนี้ต้องจัดการที่คอถึงจะได้ผล

ความระแวดระวังของอิซานะลดลงไปถึงหนึ่งระดับเมื่อได้รับรู้สิ่งนี้

เขามองคนที่หนีไปซื้อชานมไข่มุกระหว่างที่เลียครีมจากนิ้วของตัวเอง

ร้องไห้ง่ายเหมือนที่เคยได้ยินมาไม่มีผิด

ฮีโร่ขี้แย

เรื่องเล่าที่คาคุโจในสมัยเด็กเล่าให้ฟังจนขึ้นใจ

ตัวตนน่าอิจฉาที่ได้รับความรักและไว้ใจจากคาคุโจที่ควรจะเป็นคนของเขาเพียงคนเดียว

ตัวตนที่ฝังอยู่ในความทรงจำของอีกฝ่ายเหมือนกับ--

เหมือนกับ...

คนที่ได้ตายไปแล้ว...อย่างชิน

ภาพซ้อนของคนผมดำที่ไม่มีสายเลือดเดียวกับเขาแม้แต่หยดเดียวแต่ก็ยังคงแวะเวียนมาหาจนกระทั่งตอนที่เขารู้ความจริงแล้วทำตัวต่อต้านออกไป

ใครจะไปรู้ว่าความจริงที่คิดว่าน่าเจ็บปวดที่สุดที่ได้รับตอนนั้นจะกลายเป็นเรื่องขี้ปะติ๋วไปเมื่อได้รับข่าวร้ายยิ่งกว่า

ชินอิจิโร่กลับมาไม่ได้อีกแล้ว

รอยยิ้มโง่ๆ ขนม อ้อมกอด การพูดคุยที่ชายหาด การไปขับรถเล่นด้วยกัน ความอบอุ่นและความรักที่อิซานะไม่เคยได้รับก่อนหน้า

ไม่มีแล้ว

มันถูกแผดเผาไปพร้อมกับโลงและรูปภาพสีขาวดำในงานศพสีหม่นตอนนั้นแล้ว

อิซานะ...เหลือเพียงคาคุโจเท่านั้น...

"อ้าม--"
"ง่ำ--"

อิซานะอ้าปากงับเอาสิ่งที่ถูกมาจ่อเอาไว้ตรงหน้าตั้งแต่เมื่อครู่เข้าปากโดยที่ไม่รู้ตัว

รสชาติเป็ดราดซอส แตงกวาและแผ่นแป้งของโอโจหรือเป็ดปักกิ่งไซส์เล็กระเบิดในปากจนดึงเขาออกมาจากความทรงจำสีเทา

อร่อย...

ทั้งที่ก็เคยกินมาก่อนแล้ว

แต่พอได้เห็นใบหน้าที่กำลังยิ้มกริ่มเหมือนลืมเรื่องที่ไม่ได้เต็มใจมาด้วยกันแล้วยังที่กัดคอไปอีก--

"อร่อยดีเนอะ?"

อาหารที่เคยคิดว่ารสชาติงั้นๆก็อร่อยขึ้นมา...

เขารู้สึกว่าอาหารที่แย่งมามักจะอร่อยกว่าของที่ซื้อเอง

แต่ของที่ถูกมอบให้อย่างเต็มใจ

ก็ดูจะอร่อย...ไม่แพ้กัน

เจ้าของดวงตาสีฟ้าที่ตรงกันข้ามกับดวงตาข้างนึงของคาคุโจเป็นประกายวูบไหวในแสงแดด

มือของเขาถูกจับจูงดึงพาลากไปกินนู่นนี่จนท้องแน่นไปหมด

แต่เขาก็ไม่ได้สลัดมันออก

แม้ว่าอีกฝ่ายจะกลายเป็นคนนำทางมั่วไปหมดและเริ่มโซเซมาพิงเขามากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าที่ขึ้นสีจางๆต่างจากตอนแรกก็เช่นกัน

เขาคิดว่าตัวเองมีเพียงคาคุโจหลังจากที่เสียชินไป

แต่ในความเป็นจริงแล้วหากไม่นับเบี้ยที่ไม่สำคัญก็ยังมีกลุ่มคนที่เขาให้ความสำคัญอยู่เช่นกัน

S-62

"คนสวอยขา~"

ในร้านคาราโอเกะหรูหราที่สองพี่น้องไฮทานิชอบลากพาพวกเขามาบ่อยๆเพื่อแหกปากและดื่มกินตามใจ

"ฮานากาคิ"

ผู้ที่เรียกตัวเองว่าราชาและเห็นผู้คนเป็นเบี้ยล่างในตอนนี้กำลังถูกกดร่างราบไปกับโซฟาและประคองใบหน้าเอาไว้ภายใต้บรรยากาศสลัวๆ

ดวงตาทั้งสองคู่สบเข้าหาอีกฝ่ายแล้วเลื่อนเข้าหากันช้าๆ

"งื้อ ทำไมร้องเมี้ยวๆน่ารักอย่างนี้ละคะ♡"

แล้วอิซานะก็ถูกดึงแก้มทั้งสอง..จนยืดยาว(...

"ขอใจเธอให้ฉันนะ( ˘ ³˘)♥"

ทาเคมิจิไม่ได้กล่าวแต่อิซานะน่าจะได้ยินอย่างนั้น😂

พอจะรู้หรือยังว่าทำไมพี่แกถึงได้ยัวะ💢นักตอนที่ทาเคมิจิรู้ตัวขึ้นมา55555555

พี่อิซานะโดนแมวจ้มแกง!!
ยังเขียนไม่จบแต่วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ😂

คิดว่าพี่อิซานะตอนนี้คือ?

วันนี้เราไม่ว่างมาต่อนะคะ พรุ่งนี้ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะได้มาต่อมั้ย งานท่วมหัวแล้วค่าฮือ555555/ไม่ร้อง

แต่แอบคิดพล็อตแงวบงเท็นได้ล่ะ อาจจะได้ฤกษ์เขียนสักที?

ชายหนุ่มผิวแทนที่กำลังนอนถูกยืดแก้ม(และมีเส้นเลือดปูดขึ้นที่ขมับ)อยู่นั้นได้เรียนรู้เรื่องบางอย่างเกี่ยวกับฮีโร่ขี้แยของคาคุโจที่เจ้าตัวเองก็คงไม่รู้

ฮานากาคิคออ่อน...มาก

เขามองหน้าแดงๆของมันที่เกิดจากอาการมึนเมาและไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่นั่งอยู่บนหน้าท้องเขาแม้แต่น้อย

ตาปรือๆช่ำๆดูค่อนข้างล่องลอยผสานกับการหัวเราะมีความสุขแบบไม่มีสาเหตุแน่ชัดเป็นระลอกๆนั้นเป็นเครื่องยืนยันว่าเขายังเป็นพวกที่ในช่วงแรกจะเมาแบบไม่แสดงออกอีกด้วย

"อา นา อา อิ💢"

อิซานะจับมือที่แก้มของตัวเองพร้อมมองอีกฝ่ายตาขวาง

แต่ออกแรงแค่ไหนมืออีกฝ่ายก็ไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อย

สรุปแล้วที่เขาโดนจับมือพาเดินเล่นกินนู่นนี่แถมยังถูกอุ้มและป้อนเป็นครั้งคราวตามอารมณ์ของอีกฝ่ายนี่เป็นเพราะฤทธิ์เหล้าล้วนๆเลยใช่รึเปล่า?

...พอรับรู้ได้ถึงตรงนั้นเส้นเลือดปูดที่ขมับก็เพิ่มขึ้นเสียหลายเส้น💢💢💢!

"แออายแอ่อานาอาอิ💢"

เขาเลื่อนมือของตัวเองไปที่คอของมัน--

แล้วคว้าหมับ! บีบเข้าแรงๆให้มันรู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นผู้คุมเกมนี้เอาไว้ หวังให้มันร้องเอ๋งๆเหมือนตอนที่โดนกัดคอก่อนหน้า

...

ทำไมมันไม่เห็นเป็นอะไรเลย?

ฮานากาคิยังคงยิ้มกริ่มแม้จะปล่อยมือจากแก้มของเขาแล้วแถมยังแกล้งเอาจมูกมาแตะกันระหว่างที่มองตาสีกล้วยไม้ของเขาด้วยสายตาปรือปรอย

เขาโดนมันหลอกว่าคอคือจุดอ่อน!

อิซานะคิ้วกระตุกเมื่อรู้ตัวว่าถูกหลอกเข้าอย่างจัง

เสียท่ามันจนได้💢

มือและเท้าของอิซานะเองก็ไม่ได้อยู่เฉยแต่ผลก็ออกมาเหมือนเดิม จะเตะ ต่อย ทุบหรือกระทั่งตีแบบที่คาคุโจทำก็ไม่มีผลอะไร

มันเกยคางลงกับอกของเขายิ้มๆ ท่าทางมีความสุขดีเสียจนน่าหมั่นไส้

อิซานะจิปาก มองมือข้างหนึ่งของมันสอดเข้ามาเกาเบาๆที่ข้างศรีษะของตัวเองราวกับกำลังหยอกล้อ

จะบอกว่าเขาเหมือนหมา--?

การถูกคาคุโจจับหวีผมเองก็ให้ความรู้สึกที่ต่างกันออกไป

อิซานะคร้านจะทำเรื่องเปล่าประโยชน์และทำเพียงกระชับเอวมันขึ้นมาแล้วปล่อยให้มันทำตามใจ

ฮานากาคิดูพอใจกับสิ่งนี้

และไม่ เราจะไม่พูดกันเรื่องที่อีกฝ่ายไม่ใช่คนเดียวที่ใบหน้าขึ้นสีชมพูฟาด(...

อิซานะเม้มปาก จะบอกว่าถูกจู่โจมในแบบที่ไม่เคยตั้งรับและไม่ทันได้ตั้งตัวก็ไม่ผิด

ทั้งที่ความสามารถพิเศษของเขาคือการอ่านทางศัตรูแท้ๆ

..คราวนี้เขาได้รับประสบการณ์การถูกหยอกและรุกเข้าใส่จนต้องยอมจำนนแล้ว

แต่คราวหน้าเขาไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างง่ายๆแน่!

เขาสบตาเข้ากับคู่ที่มองช้อนขึ้นมาหาพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้รู้สึกว่าถ้ามองต่อไปอกอาจจะระเบิดออกมาก็ได้

เขาเบือนหน้าหนี! หลบตาจากมัน--เพื่อไปปะทะเข้ากับดวงตาอีกสองคู่ที่มาอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

"โอ๊ะ ถูกจับได้ซะแล้วล่ะรินโด"

เจ้าของร่างยิ้มกริ่มเมื่อถูกจับได้ว่าแอบมายืนพิงประตูห้องมองอยู่ซักพักแล้ว เช่นเดียวกับน้องชายที่กลอกตา รู้ทั้งรู้ว่าพี่ชายตัวเองอยากถูกเห็นจนใจจะขาด

มือถือในมือยังคงเปิดฟังก์ชั่นกล้องค้างเอาไว้ เก็บภาพหัวหน้าใหญ่ของเท็นจิคุทำตัวเหมือนสาวน้อยจากโชโจมังงะที่ถูกกดลงกับโซฟาครั้งแรก

...ซึ่งก็อาจจะใช่จริงๆก็ได้ ต่างจากเขาและรินโดที่เปิดกว้างเรื่องนี้ ทั้งหัวหน้าและรองหัวหน้าของพวกเขาค่อนข้างจะหวงตัวและไม่วางใจให้ใครเข้ามาใกล้ รวมถึงไม่เคยสนใจคิดจะเข้าร่วมกิจกรรมที่ไม่เกี่ยวข้องกับแก๊งร่วมกับพวกเขากันเสียเท่าไร

"ทำอะไรกันอยู่เหรอบอส~ให้ฉันกับรินโดเล่นด้วยสิ"

รันว่ายิ้มๆขณะก้าวเข้าไปใกล้ทั้งสองคนที่นอนราบอยู่กับโซฟา บังมุมไม่ให้อิซานะเห็นมือถือที่ยังคงบันทึกภาพต่อไปในมือของน้องชายไม่น่ารักของตัวเอง

"หือ--?"

ไม่คาดว่าคนที่ทำให้หัวหน้าใหญ่คิดสนใจขึ้นมาได้จะเป็น...

"เมี้ยวๆ"

เด็กที่กำลังยื่นมือมาหาเขาแล้วส่งเสียงเมี้ยวๆเรียก(...

...

รันกระพริบตาปริบๆ เหลือบมองอิซานะที่กำลังทำสีหน้าปลาตายใส่เด็กหัวทองนี่แล้วยิ้มออกมาก่อนส่งเสียงออกมาหนึ่งคำ

"เมี้ยว~"

ทั้งรันยังลดตัวสูงชะลูดลงไปวางคางลงกับฝ่ามือที่หงายขี้นมาด้วยความนึกสนุก

ดวงตาสีฟ้านั้นเป็นประกายพอๆกับรอยยิ้มที่ถูกส่งมาให้

"เด็กดี✨"

คำชมเชยนั้นทำให้ผู้ที่ได้รับมันยิ้มค้าง

รินโดก้าวไวๆอ้อมมาด้านหน้าด้วยรอยยิ้มไม่น่ารัก เก็บภาพใบหน้าพี่ชายที่กำลังทำสีหน้าชอบใจ(?)ออกมา

...ดูซิ เราเจออะไร..

ดวงตาสีม่วงหรี่ลงขณะที่รอยยิ้มบนใบหน้านั้นฉีกกว้างขึ้น--

"หยุด"

อะไรก็ตามที่อยู่ในความคิดเขาถูกตัดไปด้วยเสียงของอิซานะ

"อาหารกับเครื่องดื่มที่สั่งได้แล้วค่ะ..."

พนักงานสาวประจำร้านคาราโอเกะสุดหรูแห่งนี้ก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทีเป็นมืออาชีพ

หล่อนไม่เห็น ไม่ได้ยินและจะไม่พูดอะไรที่เกิดขึ้นที่นี่ออกไปทั้งนั้น

ร่างของคนที่ตัวเล็กที่สุดเด้งขึ้นจากตัวผู้ที่นอนอยู่บนโซฟาทันทีที่ได้ยินคำว่าอาหาร!

บรรยากาศที่หยุดชะงักไปเมื่อครู่กลับเข้าสู่สภาวะปกติทันทีเมื่อคนเมาหนึ่งเดียวในห้องเริ่มเปิดกระป๋องเบียร์ที่มาเสิร์ฟและกินมันฝรั่งทอดที่มาด้วยกันนั้นราวกับเป็นคนสั่งเอง...

"อ่ะ"

...แล้วยังมีหน้ามาทำเหมือนแบ่งให้รินโดที่ยืนถือมือถืออยู่ใกล้ๆอีกคน...

"..."

แน่นอนว่ารินโดไม่รับของกินจากมือคนแปลกหน้า...

ทาเคมิจิทำหน้ามุ่ย มือก็ชักแผ่นมันฝรั่งทอดกลับมากินเองงอนๆเจ้าเหมียวไม่น่ารัก(?)เหมือนมันเป็นฝ่ายที่เอาแต่ใจ

"ดื้อ"

...รินโดอ้าปากค้าง มองเด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้าที่ไหนไม่รู้แย่งของกินของตัวเองแล้วยังมาว่ากันเสียอย่างนั้น???

รันหลุดขำก๊ากใส่น้องชายที่ยืนอ้าปากผะงาบๆ ไม่โกรธด้วยซ้ำที่เบียร์ของตัวเองถูกเด็กนี่แย่งไปกินเช่นเดียวกัน

อิซานะที่ลุกขึ้นมานั่งดีๆแล้วหัวเราะขึ้นจมูก ความรู้สึกหวั่นไห--ไปไม่ถูกเมื่อครู่ค่อยๆละลายลงกับใจและกลับมาเป็นตัวของตัวเองเหมือนเดิม

"ฮานากาคิ"
"หือ ว่าไงคะคนสวย~?"

ฮานากาคิที่กลับมานั่งเอนหลังชันเข่าทั้งสองกับโซฟาข้างๆอิซานะหันมาให้ความสนใจเขา มือก็ประคองเบียร์ในมือขึ้นจิบตาแป๋ว

รันกับรินโดสำลักอากาศกับคำเรียกที่ว่านั้น--

"นับจากวันนี้เป็นต้นไป"

อิซานะยกยิ้มที่ไม่ได้ใสสะอาดนักขึ้นมา

"แกเป็นคนของเทนจิคุแล้ว"

โดยที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย ทาเคมิจิที่ยังคงเมาแอ๋และกำลังจิบของมึนเมาเพิ่มอย่างไม่น่าให้อภัย เอียงคอใส่เสียงร้องเหมียวๆสุดน่ารักตรงหน้าด้วยความเอ็นดู

"คะ?"

...และตกลงไปหลุมของราชินีหัวใจที่มีกระต่ายชุดแดงและแมวเชสเชียร์สองตัวขุดเอาไว้ทั้งอย่างนั้น...

...และนั่นก็คือสาเหตุของ 'ปาร์ตี้' ในครั้งนี้

"เย้!"

ทาเคมิจิที่บนบ่ามีเสื้อคลุมสีแดงและสัญลักษณ์หยินหยางสีขาวดำถูกทักทอปักเอาไว้ยกแก้วพลาสติกสีแดงของตัวเองชูขึ้นเหนือหัวอีกครั้ง

"เฮ!!!"

และเขาก็ยังคงได้รับเสียงตอบรับจากเหล่าคนเมาทั้งหมดที่อยู่ในที่แห่งนี้

คาคุโจมองอิซานะที่ดูจะพออกพอใจกับสิ่งที่ได้เห็นนี้ขณะที่ยกแก้วของตัวเองขึ้นชูให้อีกฝ่ายที่ดูจะมีความสุขดีที่ได้รับการตอบรับจากพวกเขา

"...เอาทาเคมิจิเข้ามาเกี่ยวด้วยทำไม อิซานะ"

คาคุโจไม่รู้จะรุ้สึกอย่างไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างปุปปัปนี้

ใจนึงเขาก็ดีใจที่จะได้อยู่แก๊งเดียวกัน

แต่อีกใจก็รู้ว่ามันอันตรายแค่ไหนและรู้ดีกว่าใครว่าทาเคมิจิห่วยแตกในด้านการต่อสู้และเป็นคนที่มีคุณธรรมสูงจนน่าเหลือเชื่อ

ทั้งยังหัวแข็งหัวดื้อแถมยังอดทนเก่งจนบ้างครั้งก็น่าโมโห

"ไม่รู้สิ"

และเขาก็รู้ดีด้วยว่าอิซานะกำลังโกหก

มือถือฝาพับสีขาวไม่คุ้นตา..แต่เดาได้ไม่ยากว่าเป็นของใครนั้นถูกเปิดปิดเล่นอยู่ในมือของอีกฝ่ายที่ไม่ได้ถือแก้วพลาสติกสีแดงเอาไว้

ดวงตาสีกล้วยไม้มองทาเคมิจิที่กำลังอุ้มมอจจี้ขึ้นมากอดท่ามกลางเสียงโอ่อ่าของเหล่าลูกน้องและชิออนที่กำลังถ่มถุยใส่เขาว่าตัวเองก็ทำได้เช่นเดียวกัน

ในขณะที่เจ้าของดวงตาสองสีกำลังจับจ้องไปที่ภาพในมือถือของคนสองคนที่เขาไม่รู้จักและกำลังนั่งพิงกันอยู่บนจอด้วยท่าทีสงบและสนิทสนม

บางทีแล้วทาเคมิจิอาจจะเป็นคนถ่ายภาพนี้ด้วยตัวเอง..

..และมันก็อาจจะเป็นคำตอบที่เขาไม่รู้ว่าคืออะไรของคำถามนี้ก็ได้

แต่มันก็สายเกินกว่าจะแก้อะไรแล้ว
อย่างน้อยก็จนกว่าทาเคมิจิจะสร่างจนรู้ตัวว่าตอบรับอะไรลงไป

เขาจะเชื่อฟังราชาของเขาเสมอ

"ฉันขอดูแลทาเคมิจิเอง"

แต่ก็จะไม่ปล่อยให้เพื่อนต้องมาโดนเรื่องร้ายๆโดยที่ไม่ช่วยเหลือหรือได้รับกระทั่งคำเตือน

"ก็หวังอย่างนั้นอยู่แล้ว"

.
.
.
อะไรบางอย่างทำให้คาคุโจรู้สึกว่าคำตอบรับสบายๆและรอยยิ้มของราชาตรงหน้า...

ช่างบิดเบี้ยวเสียจริง

ชะอุ้ย 👀💦

หรือว่าที่พี่โกรธจะไม่ใช่เพราะโดนยืดแก้มกันนะ👀✨/หัวเราะชั่วร้าย

ได้เขียนไฮทานินี่สนุกจัง ปลุกความเป็นเด็กดื้อและเด็กดีในตัวคุณ 👁️👄👁️)✨

แงวบงเท็นนี่ อยากให้คาคุโจเป็นแมวหรือเป็นคนดี เพราะจะเป็นเอยูแยกนะ ตามไทม์ไลน์นี้บงเท็นไม่เกิดแน่นอน

@threadreaderapp unroll