1/ Τα εγκλήματα είναι εξ ορισμού αποτρόπαια. Το Ποινικό Δίκαιο είναι το δίκαιο των εξαιρετικών περιστάσεων που κάθε κοινωνία θεωρεί τις πιο αποδοκιμαστέες. Γι' αυτό και έχει βαριές ποινές. Αλλιώς, οι υπαίτιοι θα πλήρωναν διοικητικό πρόστιμο.
2/ Τη βαρύτητα κάθε εγκλήματος την ορίζει πρώτον ο Ποινικός Κώδικας με τις διαβαθμίσεις ποινών που προβλέπει και δεύτερον το δικαστήριο που εξειδικεύει τον νόμο επιβάλλοντας συγκεκριμένη ποινή που κρίνει ότι αρμόζει στον συγκεκριμένο δράστη με βάση τις συγκεκριμένες περιστάσεις.
3/ Το τι θεωρεί ο καθένας μας ως "το πιο αποτρόπαιο" έγκλημα, που δεν αρκεί να τιμωρηθεί κατά τον ΠΚ, αλλά αρμόζει λιντσάρισμα, κρεμάλα, ψόφος και ό,τι άλλο, είναι ζήτημα υποκειμενικών ιεραρχήσεων, σεβαστών αλλά εν προκειμένω αδιάφορων. Τα δικαιώματα δεν μπαίνουν σε δημοψήφισμα.
4/ Στην οργανωμένη (ούτε καν δημοκρατική) κοινωνία, δίκαιο δεν αποδίδει ο όχλος ή τα τηλεπαράθυρα. Όλοι παρακολουθούμε, κρίνουμε, συμπάσχουμε, οργιζόμαστε. Το "κοινό περί δικαίου αίσθημα" είναι παρόν, όχι όμως κυρίαρχο. Από τον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης πέρασαν χιλιετίες.
5/ Άλλωστε, σε τελική ανάλυση, όταν από πολίτες γινόμαστε όχλος, δεν είμαστε πολύ καλύτεροι από τον χειρότερο δράστη. Το δίκαιο έχει ήδη ηττηθεί.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
"Διευθέτηση" του εργάσιμου χρόνου εργασίας - και μάλιστα με ατομικές συμβάσεις.
Γιατί, για να χρησιμοποιήσω την αγαπημένη φράση του τελευταίου χρόνου, ο επόμενος μήνας θα είναι κρίσιμος.
1. Όταν μιλάμε για εργαζόμενους, μιλάμε για ανθρώπους. Με πόδια, μέση, μάτια, αυχένα, μυαλό, που κουράζεται & πρέπει να ξεκουράζεται μέσα στη μέρα, άντε μέσα στη βδομάδα. Δεν μπορεί να περιμένει 6 μήνες ο ανθρώπινος οργανισμός για να αναπληρώσει τις δυνάμεις του.
2. Η επταήμερη λειτουργία των επιχειρήσεων κυριολεκτικά κλείνει σπίτια και καταστρέφει ζωές. Πώς θα βρεθεί κανείς με φίλους & οικογένεια, όταν ο ένας έχει ρεπό τη Δευτέρα, ο άλλος την Πέμπτη και ο τρίτος το Σάββατο; Τι χώρος απομένει για την υπόλοιπη κοινωνική δραστηριότητα;
Με αφορμή την απεργία πείνας του ΔΚ έχουν ακουστεί πολλά που ελάχιστη σχέση έχουν όχι μόνο με ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος δικαίου, αλλά & με την κοινή λογική.
Δέκα σημεία για να τα βάλουμε σε σειρά, όχι μόνο για το σήμερα, αλλά κυρίως για το αύριο: #koufontinas_hunger_strike
1. Η βαρύτητα ενός εγκλήματος κρίνεται από την ποινή που προβλέπει γι' αυτό ο Ποινικός Κώδικας. Οι προσωπικές αξιολογήσεις του καθενός μας για το ποιο έγκλημα θεωρεί χειρότερο και περισσότερο μεμπτό είναι ηθικά σεβαστές, αλλά νομικά αδιάφορες.
2. Η ελληνική έννομη τάξη περιλαμβάνει μόνο ποινές στερητικές της ελευθερίας. Η θανατική ποινή έχει καταργηθεί, ενώ κάθε άλλου είδους σωματική ή ψυχολογική τιμωρία είναι βασανιστήριο και ως τέτοιο απαγορεύεται, όπως και κάθε απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση.
Τρεις ήταν συνήθως οι κατηγορίες ανθρώπων, η παρουσία των οποίων εμπόδιζε κατά κανόνα την αστυνομία να αυθαιρετήσει και να βιαιοπραγήσει κατά συγκεντρωμένων : δικηγόροι, δημοσιογράφοι και βουλευτές.
Για την πρώτη κατηγορία, τους δικηγόρους, στις 6/12 συνελήφθησαν και απαγγέλθηκαν κατηγορίες στους δικηγόρους Θανάση Καμπαγιάννη και Κώστα Παπαδάκη που βρισκόταν στο σημείο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, για να να διευκολύνουν πολίτες που ήθελαν να αποδώσουν τιμή.
Για τη δεύτερη κατηγορία, τους δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ, μάθαμε χθες τι σχεδιάζεται από τον Υπουργό κ. Χρυσοχοϊδη : Περιορισμένη πρόσβαση από συγκεκριμένο σημείο στις συγκεντρώσεις "για το καλό" τους, ώστε να μένουν μακριά από το φακό αγριότητες και (αστυνομικά) έκτροπα.