Thread by @Walrathis

Even een paar tweets, omdat ik merk dat veel mensen last hebben van alle vreselijke oorlogsbeelden. Allereerst; het is heel persoonlijk hoe beelden je raken en wélke beelden je maar moeilijk kwijt kunt raken. Als je moe bent, ziek of op een andere manier niet goed in je vel zit>

<dan ben je minder veerkrachtig. We vinden het logisch dat dat fysiek zo is, maar mentaal werkt het precies zo. Gaat het even niet zo lekker dan beperk je intake en maak je kring kleiner; zoek dat wat wij “circle of control” noemen; maak je kring zo klein dat je er controle over>

<ervaart. Dat is voor iedereen anders. Richt je op dat wat wél binnen je invloed valt. De wereld moet dan even wachten. En niemand van ons is onmisbaar, zeker op social media. Bezie het als de preek van de stewardess, als je gaat vliegen; eerst je eigen zuurstofmasker op bij>

<nood. Als jij omkiept kun je sowieso niemand anders meer helpen. Dan over die beelden; wat maakt het nu dat beelden je bijzonder raken? Als je naar alles wat we erover weten kijkt kun je daarin twee factoren herkennen; de duur van je blootstelling en de factor identificatie. >

<De duur van de blootstelling móét je bewust reguleren. Zeker als je neigt naar procrastineren; voordat je het weet is er dan weer een uur vorbij en heb je weer allerlei beelden opgezogen. Zelfs als ze op de achtergrond voorbijkomen neem je ze toch waar.Moet je het nieuws volgen>

<bijvoorbeeld voor je werk, dan schakel er prikkels in uit. Zet bijvoorbeeld het geluid bij een video uit. Dat scheelt belasting, probeer maar eens. Dan naar de factor identificatie; iets dat je (bewust of onbewust) herinnert uit je eigen leven of verleden komt harder binnen.Dat>

<zie ik nu bij velen van jullie gebeuren, bijvoorbeeld omdat jullie een foto van een vermoord gezin zagen. Mensen in een soortgelijke wereld als de onze die dit is aangedaan. Dat maakt extreem machteloos. Beperk je intake, maar doorbreek daarnaast héél bewust die factor>

<identificatie. Dat kan bij jezelf en bij elkaar. Als ik naast een agent sta in een incident die wordt geraakt, omdat het overleden kind dezelfde schoenen als zijn kind draagt dan neigt mijn gevoel naar medelijden. Maar dat is juist wat ik op dat moment níét moet toelaten. Ik ga>

<actief tegen die factor identificatie in en zo stabiliseer ik hem; ik vraag hem hoe zijn kind heet, waar het op dit moment is. En dan zeg ik heel duidelijk dat dit níét zijn kind is. Dat moeten jullie nu ook allemaal doen; ga steeds terug naar je circle of influence; waar zijn>

<jouw Liefsten. Stuur hen een berichtje. Doe iets fijns voor hen. Ga naast een slapend kind of huisdier zitten en zet als je beeldschermen uit. Klinkt gek, maar is uitstekende psychohygiene. En het maakt je niet onverschillig als je de intake van beelden beperkt en jezelf in>

<acht neemt. Oorlog beoogt te demoraliseren en als we ons door deze zaken stuk laten maken dan bereikt oorlog dat doel. Vrede begint in verbinding. Dus zoek elkaar ook hierin op. Zonder betutteling. Vraag wat de ander zou kunnen helpen. Ikzelf heb in mijn werk alles gezien wat>

<er met een mensenlichaam kan gebeuren. De beelden die nu rondgaan zijn niet de beelden die mij het hardst raken. Dat is het beeld van de president die gisteren ter plaatse was. Het lijden stond in zijn gezicht geschreven.En het is het beeld van het hondje dat door de journalist>

<werd gered, omdat al zijn mensen dood waren. Zo hebben we allemaal onze eigen soorten identificatie. Oordeel nooit over de soorten van een ander; onze levenslijnen zijn allemaal anders en dat is maar goed ook. Want daardoor zijn we nooit allemaal tegelijk kwetsbaar. Pas goed op>

<jezelf en elkaar en sorry voor de tikfouten. Ik schrijf vanonder deze twee puppies, die op mij liggen te slapen. Ik ga ze trainen als crisisbeagle, maar nu zijn ze mijn steunhondjes. Voor hen is er geen oorlog en ik ga hen dat ook niet vertellen💞

Bewijsfoto😍