ظاهرا #ایلان_ماسک الان بزرگترین سهامدار توییتر است
با ۹/۲ درصد سهم
خب من که راضی نیستم به اندازه سهم خودم
شاید بپرسید از چی راضی نیستی؟ مگر مال توست؟
این رشتو را بخوانید تا بدانید چطور در عصر سرمایهداری پلتفرمی مالکیت شما نقض میشود
۱. هر کسی خالق هر چیزیست قطعا مالک آن نیز هست
۲. هر مالی انتفاعی نیز دارد. مثلا شما مالک خانه هستید. خانه یک سازهای دارد. یک انتفاعی دارد. مثلا مستاجر مالک ساختمان نمیشود اما مالک انتفاع میشود.
۳. در عصر حاضر علاوه بر مصنوعات فردی، هویتِ جمعی میتواند ارزش بیافریند
مثلا افراد وقتی به ورزشگاه میروند یکبار پول بلیت میدهند که مربوط است به هزینه ورزشگاه و خدماتی که به تماشاگران داده میشود. اما یک ارزش دیگری هم وجود دارد. تصور کنید فقط ۱۰۰ نفر به ورزشگاه رفته باشند
هیچ اتفاق خاصی نخواهد افتاد. حالا تصور کنید ۱۰۰هزار نفر در ورزشگاه نشسته باشند
ارزش جدیدی آفریده میشود و خریدار پیدا میکند که ربطی به مالک ورزشگاه ندارد و فقط و فقط، جمع شدن این افراد در کنار یکدیگر و "نگاه کردن" به یک نقطه خاص یک ارزش ثانویه آفریده است. فلذا برای این نگاهِ جمعی مشتری وجود دارد نه برای چیز دیگری.
مشتری کیست؟ کسی که میخواهد تبلیغ کند.
اماهیچکدام از آن افراد از این قسمت ماجرا سود نمیبرند
تمام این ارزش به مالک ورزشگاه میرسد
حالا برگردیم به توییتر
اولا هر فرد، مالک آن توییتیاست که خلق میکند (و توییتر باید به مالکیت افراد احترام بگذارند و حق ندارند اصل آن مطلب را حذف کنند حتی اگر صفحه فرد را ببندند طبق قوانینش)
اما آیا ارزش سهام توییتر به کیفیت توییتهای من و شماست یا به کیفیت برنامه نویسی آن یا مربوط به چیز دیگریست؟
کافیست در شرایطی که سایر عوامل ثابت هستند یکی از متغیرها را مثلا بالاببریم و نتیجه را حدس بزنیم.
مثلا در شرایط ثابت کیفیت اپلیکیشن توییتر بهتر از وضع فعلی شود. به نظر میرسد این بهتر شدن هم بسیار کوچک و اپسیلونی خواهد بود و تاثیرش بر ارزش سهام توییتر اندک.
محتوای تولید شده چه؟
اگر من و شما از فردا توییتهای فاخرتری بزنیم. علمیتری بزنیم. طنازانهتر بنویسیم و ...
خب میبینیم که در اینجا هم افراد نهایت سعیشان را به کار گرفتهاند و باز هم تغییرات اندک خواهد بود و اگر هم تغییری باشد تاثیرش بر ارزش سهام بعید است قابل ملاحظه باشد.
اما متغیر سوم تعداد کاربر است. یعنی تعداد اعضاء توییتر مثلا دو برابر شود.
اولا امکانپذیر است. ثانیا اگر بشود، قطعا سهام شرکت جهش خواهد کرد.
خب سوال اینجاست. چه کسی خالق این ارزش است؟ قطعا همهی این جامعه. اما چون این افراد خود را یک جزء بیاثر میدانند، حق خود را مطالبه نمیکنند و این ارزشهای کوچک وقتی در چند صد میلیون نفر ضرب میشود بسیار بزرگ خواهد شد و البته در جیب عدهای معدود خواهد رفت
ادامه دارد #اقتصاد_اسلامی
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
رسانه یک کالای عمومی است (رک: qasdway.ir/fa/news/view/1…)
خصوصی کردن کالاهای عمومی در جامعه اسلام پذیرفتنی نیست.
رسانه به مثابه یک قدرت همچون قدرت نظامی نمیتواند در اختیار افراد معدودی قرار بگیرد و نباید افراد بتوانند با پول یا هر روش دیگری قدرت رسانه ای را در انحصار خود بگیرند
5/1
تصور کنید یک دلقک بتواند با دلقک بازی خود قدرت رسانه ای زیادی را به دست بیاورد و از این قدرت رسانه ای علیه مردم آن جامعه فعالیت کند. کدام عقل سالمی چنین چیزی را می پذیرد؟ مثل این است که یک نفر بتواند سلاح بسازد و نیروی نظامی تشکیل دهد. آنوقت کلیت آن جامعه را تهدید کند! 5/2
حال تصور کنید این قدرت رسانه ای با قدرت سیاسی و قدرت اقتصادی هم پیوند بخورد. یعنی کسانی که پول دارند رسانه ها را بخرند و جمع بین پول و رسانه هم به دست آوردنِ قدرت سیاسی شود. این انحصار و دیکتاتوری مطلق است.
این یعنی به نام آزادی میتوان دیکتاتوری مطلق به وجود آورد. 5/3
میگوید تصور کن جنسیت و دین و اعتقاد و باور و نژاد و ملیت و ...نداری.
میگویم باشد. تصور کردم
میگوید اما همچنان عاقل هستی و میتوانی انتخاب کنی.
میگویم خب؟
فهرستی از نظریههای #عدالت را در مقابل من میگذارد و میگوید: حالا از بین این مبانی فلسفی در مورد عدالت کدام را میپذیری؟
میگویم حالت خوب است؟
میگوید یعنی چه؟
میگویم چطور میتوانم خودم را هم به جهالت بزنم هم آنقدر علم داشته باشم که این نظریههای عدالت را بفهمم و یکی را انتخاب کنم؟
میگوید نگفتم که جاهل شو. گفتم فقط خودت را به جهالت بزن
میگویم یعنی بر اساس اندیشه اقتصادی که دارم یکی را انتخاب کنم؟
میگوید بله. از دانش اقتصادت استفاده کن
میگویم کدام دانش؟ اقتصاد مبتنی بر نگاه سرمایهداری لیبرال یا کمونیستی یا اسلامی یا ...؟
میگوید خب معلوم است دیگر. اقتصاد متعارف. (سرمایهداری)
میگویم خب اینگونه که باید عدالت با قرائت لیبرالیستی آن را بپذیرم طبیعتا
#نوزیک یکی از نظریهپردازان حوزه #عدالت است.
البته یک نظریهپرداز لیبرتارین (وحشیترین نوع سرمایهداری لیبرال)
قبل از اینکه یک نکته و نقد راجع به نوزیک عرض کنم تا همینجای قصه یک نکته قابل ملاحظه وجود دارد و اونم اینه که حتی لیبرتارینیستها هم نظریه عدالت دارند و عدالتخواهند ۴/١
همان چیزی که بارها عرض کردم که اساسا شعار عدالت بی ارزش ترین شعار است. چرا که در مورد یک ارزش مطلق حرف میزنیم و این ارزش مطلق را کسی نمیتواند کنار بگذارد. نفی این ارزش نفی خود است. نفی نظریه و درستی نظریه خود است. فلذا هیچ کسی نمیتواند بگوید نظریه من بر اساس ظلم بنا شده است ۴/٢
اما نوزیک بزرگترین اشتباهش این است که از یک سو دولت و #قدرت را حداقل میبیند و اعتقاد دارد که حضور دولت با آزادی و در نتیجه عدالت تعارض دارد اما وقتی به ثروت میرسد آن را نامحدود در اختیار یک نفر می پذیرد و این تناقضی بزرگ است. ۴/٣
پادشاهی بود بسیار جفاکار و بر گُرده مردم سوار!
سالها بر صراطی غیرمستقیم شتر حکومت راند و مردم را به طاعت خویش فراخواند!
رعیت، طاقتشان طاق شد و سرانجامِ پیوندشان با حاکم طلاق!
رعیت به شور افتادند که اکنون حاکم که باشد؟
پیری گفت خودتان!
امروز روز امامتِ امت است!
مریدی گفت پیر را که اگر خطا کردیم چه؟
پیر گفت حتی به غلط!
مریدان جامه تنیدند (تن کردند) و سرِ شترِ حکمرانی را به صراطی دیگر چرخاندند! جاده اما آماده نبود!
شتر هم که عادت کرده بود رفتن در صراطِ قدیم را، چموشی کرد!
یک گام در صراط جدید نهاد و یک گام در صراط قدیم. یک بار، بار را زمین نهاد و بار دیگر چشم به جاده داد.
پادشاه را دیدند که زبان به طعنه گشود که پس چه شد؟ چرا بر همان صراط مائید؟
مردم او را ندیده و نشنیده رها ساختند و به کار خویش پرداختند.
مدتی گذشت...
سال 97 طرحی رو به رادیو ارائه دادم که در حقیقت یک شبکه اجتماعی صوتی بود (همان چیزی که چند سال بعد قسمتی از آن را در کلاب هاوس دیدیم
در بستر این شبکه اجتماعی (اپلیکیشن مورد اشاره دکتر شاه آبادی،معاون صدای وقت و معاون سیمای کنونی در مصاحبه زیر) طرح برنامه عصر صدا را ارائه کردم
و بالاخره بعد از دو سال مدیران رادیو قانع شدند که این کار باید انجام شود.
عصر صدا نه از جنس جنگولک بازیهای عصر جدید بلکه یک برنامه تخصصی در زمینه صدا بود. یک برنامه که در عین جذاب بودن و تنوع آیتمی هیچ مغایرتی با فرهنگ ناب ایرانی اسلامی نداشت.
داوری این برنامه هم به شکلی طراحی شده بود که هیچ گونه شائبه اعمال سلیقه درش نبود. داوران تخصصی هم که صحبت کرده بودم قطعا جزء بهترینهای ایران بودند. نهایتا هم طرح شبکه اجتماعی و هم عصر صدا رو ذبح کردند و من را هم که از رادیو اخراج کردند :)
اولین شعری که نوشتم کلاس سوم ابتدایی بودم. شروعش این بود:
معلم ای شمع فروزان ما
معلم ای توی مرا رهنما
معلم ای جان من و جان تو
معلم ای جانم به قربان تو
داداشم و آبجیم که هر دو مثل خودم خُل و چل هستند اینقدر بهم خندیدند که نگو.
ما کلا خیلی با هم شادیم. یادم نمیاد با هم دعوا کرده باشیم یا بیاحترامی بینمون رخ داده باشه.
یا مثلا یادم نمیاد مادرم صداشو بلند کرده باشه روی ما. زدن و این حرفها که مطلقا نبوده.
توی روستا هم بزرگ شدیم و پدرمون هم خیلی توی خونه اقتدار داشت و هنوزم داره.
همین امشب که دور هم جمع بودیم و حاجی از در اومد تو ناخودآگاه گفتم الااااا هُمَّ ... بعد خندهم گرفت و البته جلوی خودم رو گرفتم.
حالا چرا اینا رو گفتم. خودمم نمیدونم.
دوست داشتم اختلاط کنم با شما
مثل خیلی وقتا که خانومها فقط میخوان اختلاط کنن.