Thread by @GaF101MOIDO4vrm

เวิ่น #จุงดก au ฮอกวอตส์ ที่จุงฮยอกเป็นมือปราบมาร

เป็นที่รู้กันในหมู่นร.ฮอกวอตส์ ว่าทุกวันเปิดภาคการเรียนใหม่ของทุกปี ในห้องโถงที่บรรดานร.ต่างนั่งเต็มโต๊ะตัวยาวเพื่อรอตอนรับเด็กปี1สู่บ้านหลังใหม่ ที่มุมมืดเยื้องกับโต๊ะสลิธีรินจะมีร่างสูงโปร่งของมือปราบมารยูจุงฮยอกเป็นผู้จับจอง

"โอ้ ฉันคิดว่าปีนี้เขาจะไม่มาซะอีก" นร.คนหนึ่งจากบ้านงูพูดขึ้น ทำให้นร.ที่อยู่รอบข้างหันมาสนใจและมองตามสายนั่นไป
"อา ..มือปราบมารอันดับ1ของโลกเวทมนตร์ เขาก็มาที่นี้ทุกปีไม่ใช่รึไง"เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว แบบที่ไม่ต้องใช้การพยากรณ์ยังมั่นใจได้ -(2)

"ฉันรู้น่า แต่ไม่กี่วันก่อนเขาพึ่งไปตามล่าผู้เสพความตายแถวอเมริกาไม่ใช่รึไง นึกว่าจะอยู่จัดการให้เสร็จก่อนซะอีก"

ใครๆก็รู้ มือปราบมารอันดับ1ไม่เคยอยู่ติดที่ รู้ตัวอีกทีก็เป็นตอนที่เขาจัดการภารกิจเสร็จเรียบร้อยและลงหนังสือพิมพ์นั่นแหละ ถ้าจะหาตัวเขาการหาห้องแห่งความลับยังง่ายกว่า

"ก็จริงของนาย"แต่ถึงยังไง วันนี้ของทุกปีนร.ฮอกวอตส์ก็จะได้พบเห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นอยู่ดี ไม่มีใครรู้ว่าอะไรทำให้มือปราบมารคนนี้ปรากฏตัวที่นี้ทุกปี บ้างก็เดาว่ามาสังเกตการณ์ บ้างก็ว่ามาหาศาตราจารย์ฮันซูยองที่เป็นเพื่อนร่วมรุ่น ซึ่งตอนนี้เธอกำลังดำรงตำแหน่งผอ.รร หรือ...

"แต่ให้ตายเถอะ เขาเจ๋งโคตรๆ แบบว่าคนอะไรโครตเท่ ถึงจะหยิ่งก็เถอะ แต่ถ้าได้เขามาสอนคงดีไม่น้อย"นร.คนนึงพูดขึ้นด้วยดวงตาเป็นประกาย ดูท่าหมอนี้จะพึ่งเข้าได้ไม่นาน
"นายเด็กปี2สินะ ก็ว่าถึงอยากได้มือปราบนั่นมาสอน"เด็กปี4คนนึงพูดขึ้น จะพูดอะไรก็สังเกตหน้าซีดๆของพี่ปี6ที่นั่งใกล้ๆหน่อย

"ทำไมล่ะ เขาสอนไม่ดีหรอ"
"อา ไม่เชิงสอนไม่ดีหรอก จะว่าไงดีให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์เล่าดีกว่าสินะ"จากนั้นก็ส่งสายตาไปทางเหล่าปี6ที่นั่งหน้าซีดอยู่ แต่ล่ะคนมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกกันแบบสุดๆ สายตาก็เดี๋ยวมองจานเดี๋ยวมองไปทางมุมมืด เมื่อเห็นว่าคนที่เคยอยู่หายไปแล้วก็เริ่มเปิดปาก

แต่ล่ะคนเริ่มนึกถึงช่วงเวลาที่ตนเคยอยู่ปี3 ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ได้มีโอกาสเรียนกับมือปราบมารที่ตอนนั้นรร.ประสบปัญหาไม่มีครูประวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ฮันซูยองจึงเชิญบุคคลที่หาตัวจับยากมาเป็นผู้สอนประจำวิชานี้ ถึงเจ้าตัวจะไม่เต็มใจ แต่เขาก็ทำได้ดีไร้ที่ติจนกระทั้งคาบเรียนของปี3

พอเล่าถึงตรงนี้ จากหน้าที่ซีดอยู่แล้วก็ซีดลงไปอีก ตัวเริ่มสั่นและบ้างคนก็มีน้ำตาคลอ
"มันเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้นหรอคะ"จากตอนแรกที่นั่งที่โถง ตอนนี้ย้ายมาห้องนั่งเล่นร่วมของบ้าน วงล้อมของปี6ก็ดูใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เพราะทุกคนให้ความสนใจกับประเด็นนี้กันหมด เด็กๆจับจองพื้นที่รอประโยคต่อไป

เสียงกลืนน้ำลายดังขึ้นอึกใหญ่ ปากสั่นๆเริ่มเอ่ยเล่าเหตุการณ์ในวันนั้นต่ออีกครั้ง

"คาบเรียนของปี3ในวันนี้คือบ๊อกการ์ต มันจะเปลี่ยนรูปร่างไปตามความกลัวในจิตใจของพวกแก"เสียงเข้มที่ไม่ต้องตะโกนก็สามารถได้ยินกันทั่วห้องเปล่งออกมาจากมือปราบมารคนดัง ยูจุงฮยอกเว้นจังหวะพูดแล้วมองไปรอบๆ

"หน้าที่ของพวกแกคือหัวเราะใส่ไอ้ตู้นี้ซะ ไม่ว่าอะไรจะออกมาก็ตาม มันคือคาถาริดดิคูลัส เมื่อรู้ว่าทำให้แกกลัวไม่ได้มันจะหายไป" สายตาดุดันมองสบนักเรียนปี3ที่อยู่หน้าสุด เป็นการส่งสัญญาณว่าให้เริ่มได้เลย
"เปิดตู้ออกแล้วมองเข้าไป หลังเห็นมันแล้วให้คาดหวังว่ามันกลายเป็นอะไรที่ตลกแทน"

ริมฝีปากหยักยังคงเอ่ยปากสอนไปเรื่อยๆคนแล้วคนเล่าผ่านไปแบบทุลักทุเลเล็กน้อย จนกระทั่งมาถึงเด็กนร.หญิงคนนึง เธอดูกังวลเหมือนกับเด็กคนอื่นที่ผ่านมา ผมสีน้ำตาลตัดสั้นตกลงมาปรกหน้า เนื้อตัวสั่นอย่าห้ามไม่ไหว นิ้วมือทั้งสิบจิกเข้าหากันแน่น ยูจุงฮยอกจำเธอได้ เด็กที่หมอนั่นเคยช่วยไว้

เด็กที่โดนกักขังโดยผู้เสพความตาย จุงฮยอกคิดว่าเด็กนั่นคงรู้ดีว่าอะไรจะโผล่ออกมาถึงได้หวาดกลัวขนาดนั่น อดีตอันขมขื่นไม่ว่าใครก็ไม่อยากนึกถึง แต่...
"เริ่มได้แล้ว อย่าทำให้ฉันต้องเสียเวลา"เสียงเข้มดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เด็กน้อยได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินไปเปิดประตูด้วยมือสั่นสะท้าน

เงามืดค่อยๆย่างกายออกมาจากตู้ ปรากฏเป็นร่างอดีตผู้เสพความตายที่โดนทางการหมายหัวไว้อันดับ1ในอดีต แน่นอนว่านี้เป็นแค่ภาพความกลัวในจิตใจของเด็กน้อยเท่านั้น ตัวจริงของฝันร้ายโดนเขาและ'สหาย' จับไปเมื่อหลายปีก่อนแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเด็กน้อยคนนั่นยังไม่สามารถก้าวข้ามอดีตที่เจ็บปวดมาได้

เธอทรุดลงไปนั่งกับพื้น ด้านหน้ามีเงาที่ต่อให้เห็นแค่เสี้ยวเดียวก็ยังจำได้ไม่มีวันลืม เธอได้ยินเสียงเพื่อนชายตะโกนบอกว่ามันแค่ภาพหลอน ได้ยินเสียงมือปราบยูจุงฮยอกบอกห้ามกลัว แต่ว่า...
"ฮรึก คุณลุง... ช่วยหนูด้วย"ต่อให้รู้ดีว่าเป็นแค่ภาพหลอน ก็ไม่สามารถก้าวข้ามไปได้เลย...

ตัดขาดจากโลกภายนอก เด็กน้อยจมอยู่กับอดีตที่แสนเจ็บปวด ปากสั่นพร่ำเรียกหาคนที่ไว้ใจ ก่อนที่เงาจะได้มาถึงตัว ก็ถูกมือหยาบกร้านที่ครั้งนึงในอดีตเคยร่วมช่วยเหลือเธอมาแล้วดึงคอเสื้อแล้วเหวี่ยงไปอีกทาง เด็กน้อยค่อยๆเงยหน้าขึ้น มองไปข้างหน้า ตอนนี้ยูจุงฮยอกอยู่หน้าบ๊อกการ์ตที่แสนน่ากลัว

"จุงฮยอกอา"เสียงที่คุ้นเคยเปล่งอออกมาจากเงาดำมืด ราวกับถูกตรึงไว้กับที่ จุงฮยอกไม่สามารถละสายตาออกจากเงาที่กำลังค่อยๆเปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นความกลัวในใจเขาได้เลย ร่างที่คุ้นตาเริ่มปรากฎให้ได้เห็น ตั้งแต่เส้นผมดำเรียบที่เคยก้มลงสูดดมไม่รู้กี่ครั้ง ริมฝีปากบางที่เคยแลกเปลี่ยนสัมผัสกัน

จมูกโด่งที่ดูดื้อรั้นจนอยากจะกัดให้จมเขี้ยวเสียทุกครั้ง และสุดท้ายดวงตาสีดำขลับที่ราวกับมีดวงดาวนับล้านอยู่ในนั้น ตอนนี้กำลังมองมาที่เขาเหมือนวันวาน ในที่สุดจุงฮยอกก็หาเสียงของตังเองเจอ แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับสั่นและเบาหวิวเหมือนอยู่ฝัน
"..คิมดกจา"

จุงฮยอกเคยประเชิญหน้ากับบ๊อกการ์ตมาหลายครั้งและทุกครั้งเขาผ่านมันมาอย่างง่ายดาย แต่นี้เป็นครั้งแรกที่เขาเจอกับมัมหลังจากเหตุการณ์นั้น จุงฮยอกรู้ดี เขารู้ดีเลยแหละว่านี้คือภาพหลอน แต่ทั่งเสียงนั้น
"จุงฮยอกอา เป็นอะไรไป?"

ทั้งสายตานั้น ทั้งสัมผัสเบาๆของมือบนแก้มของเขา ราวกับว่าทุกอย่างคือความจริง เหมือนคิมดกจายังอยู่กับเขาตอนนี้ ยังมอบรอยยิ้มให้กันตรงนี้ แต่เขารู้ดีที่สุด... คิมดกจาไม่ได้อยู่ตรงนี้อีกแล้ว เขารู้ดี มือหนายกขึ้นไปแนบใบหน้าที่แสนคิดถึง ลูบไล้มันด้วยความอ่อนโยนก่อนจะบีบแน่น

สายตาคะนึงหาเปลี่ยนเป็นแค้นเคือง ท่ามกลางความตกใจของเด็กปี3 ยูจุงฮยอกบีบคอ'คิมดกจา'จนตัวลอยขึ้นเหนือพื้น มีเด็กคนนึงวิ่งมาทางเขาและพยายามช่วยภาพหลอนนั้น
"ปะปล่อยคุณลุงนะคะ!!"เด็กน้อยที่เคยหน้าซีดตัวสั่นกำลังออกตัวปกป้องภาพหลอนของผู้มีพระคุณ จุงฮยอกมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า

"ไอ้นี้มันก็แค่ภาพหลอน คิมดกจาไม่มีวันใส่เสื้อผ้าแบบนี้!!"
เพราะคิมดกจาต้องอยู่ในเครื่องแบบที่แสนอึดอัดตลอดเวลา
"ไม่มีทางที่หมอนั้นจะเนื้อตัวสะอาดสะอ้านแบบนี้!!"
เพราะคิมดกจาจะเนื้อมอมแมมจากการทำถารกิจตลอดเวลา

"ไม่มีทางที่ร่างกายจะไร้รอยบาดแผลแบบนี้!!"
เพราะคิมดกจาได้รับบาดแผลจากภารกิจตลอดเวลา
"และที่สำคัญไม่มีทางที่หมอนั้นจะกลับมาส่งรอยยิ้มให้ฉันแบบนี้..."
เพราะคิมดกจาตายไปแล้วในภารกิจสุดท้ายที่ได้ทำร่วมกัน

ประโยคสุดท้ายถูกเอ่ยมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือราวกับว่าจะร้องออกมาตอนนั้น

"แล้วหลังจากนั้นเกินอะไรขึ้นหรอครับ แค่นี้พี่ไม่น่ากลัวกันจนหน้าซีดแบบนี่นี้น่า"พร้อมๆกับหันไปมองปี6คนอื่นๆ

"โถ่เอ้ย ถ้าแค่นั้นพวกฉันจะมานั่งสั่นกันอยู่ทำไมเล่า!!"ปี6คนนึงตะโกนขึ้นมาอย่างหงุดหงิดปนหวาดกลัว เจ้าตัวยกสองแขนขึ้นมากอดตัวเองแล้วเริ่มเล่าต่อ

"หลังจากนั้นมือปราบยูก็อาละวาดน่ะซี่ บ้าคลั่งสะจนไม่สนใจเลยว่าใครจะโดนลูกหลงบ้าง โชคดีนะที่ศาสตราจารย์ฮันซูยองมาพอดี ไม่งั้นอาจมีคนตายก็ได้ มือปราบนั้นไม่ได้ใช้ไม้กายสิทธิ์ด้วยซ้ำ!! มีเด็กบาดเจ็บสาหัสไปหลายคนเลย ไม่ต้องถามถึงตู้นั่นนะ ละเอียดเป็นผุยผงไปแล้วล่ะ"

"อย่างงี้นี่เอง แต่ผมยังสงสัยอยู่ แล้วคิมดกจาคือใคร?"เด็กไปที่พึ่งเข้ามาใหม่เริ่มเกิดคำถาม
"อ่านั่นก็ ถ้าเป็นเมื่อหลายปีก่อนนายก็คงพอเห็นอยู่หรอก แต่เขาก็หาตัวยากพอๆกับมือปราบยูนั่นแหละนะ ก็เขาเป็นสหายกันนิ"พอพูดถึงตรงนี้เด็กๆก็เริ่มโวยวายออกมา
"เอ๋?! ผมคิดว่าเป็นคนรักกันซะอีก!!"

"จะว่าไงดีเล่า คือจากที่ฉันได้ยินมาเนี่ย เหมือนเขาจะบอกคนอื่นว่าเป็นสหายกันนั่นนะ แต่ใครๆเข้าก็บอกว่าทั่งคู่เป็นคนรักกัน!!"เพื่อนที่ไหนเขาทำแบบนี้!!

"อร๋า แล้วที่เขามาโผล่ที่นี้ทุกปีล่ะ แล้วทำไมเขาถึงยอมมาสอนที่นี้ แล้วนร.หญิงคนนั้นล่ะ แล้วๆๆๆ"พอได้ถามสักคนก็มีคน23โผล่มาไม่หยุด

"อ้าก!!! พอ!! คืนนี้พอแค่นี้แหละ ถ้าอย่ารู้มากกว่านี้ก็ไว้วันอื่น ฉันเหนื่อยมากนะ!!"สุดท้ายพี่ปี6คนนั้นก็เดินขึ้นห้องไป ตามด้วยปีอื่นๆที่เริ่มบิดตัวคลายเมื่อยและโบกมือลากันแยกตัวไปนอน เหลือแต่น้องๆปี1ที่ยังคงมีข้อสงสัยในใจ โดยเฉพาะเด็กหนุ่มผิวซีดที่นั่งอยู่ริมสุดของวงนั่นนะ🤭

ฮู่แร่!!!(*ﾟ▽ﾟ)ﾉจบ(?)ไปแล้วนะคะกับเอยูนี้~ จิงๆคิดไว้ยาวกว่านี้อีกค่ะแต่เมื่อยนิ้ว555 อย่างที่เห็นเราปูไว้ให้ไปมโนต่อได้อีก
น้องดกจาจะตุยจิงนึป่าว!?
แล้วหนุ่มน้อยผิวซีดคือใคร!?
เกิดอะไรขึ้นในอดีตของสองสหาย(ไม่จริง)กันนะ!?
ทำไมชายจุงถึงเห็นดกจาในบ๊อกการ์ต!?น้องผมสั้นคือใคร!?

กรณีที่มีคนรู้สึกค้างหรือสนใจจะอ่านต่อเยอะเราจะมาต่อให้เป็นประเด็นๆไปนะคะ♥️🌷

อัพep.2 แล้วนะคะไปตำต่อได้เลยย

https://twitter.com/GaF101MOIDO4vrm/status/1524312486291603456?t=CoeD1lEhu9xtC6nG-oYzHA&s=19