#allDokjaweeklyTH #ออลดกจาวีคลี่
🌟WEEK 3: Scarlet red (สีแดงชาด)
#จุงดก
ว่ากันว่าดอกฮิกังบานะ แต่เดิมแล้วเป็นสีขาว
มาวันหนึ่งกลีบดอกเรียวบางดูดซับเลือดของชีวิตที่มันคร่าไปไว้ไม่ไหว เลือดเหล่านั้นจึงซึมออกมาย้อมกลีบสีขาวบริสุทธิ์ให้กลายเป็นสีแดงชาด
.
.
.
🌟WEEK 3: Scarlet red (สีแดงชาด)
#จุงดก
ว่ากันว่าดอกฮิกังบานะ แต่เดิมแล้วเป็นสีขาว
มาวันหนึ่งกลีบดอกเรียวบางดูดซับเลือดของชีวิตที่มันคร่าไปไว้ไม่ไหว เลือดเหล่านั้นจึงซึมออกมาย้อมกลีบสีขาวบริสุทธิ์ให้กลายเป็นสีแดงชาด
.
.
.
เด็กชายผู้สูญเสียทุกอย่างยืนอยู่หน้าหลุมศพอย่างเหม่อลอย กลิ่นหวานเอียนของดอกฮิกังบานะที่ปลูกอยู่ตามหลุมศพทั่วทั้งสุสานแห่งนี้ทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้
“เด็กน้อยช่างน่าสงสาร”
ดวงตาที่เหม่อลอยไม่จับภาพใดกลับมามีแววอีกครั้ง ในนั้นสะท้อนภาพของชายผิวขาวซีดผู้หนึ่ง
“เด็กน้อยช่างน่าสงสาร”
ดวงตาที่เหม่อลอยไม่จับภาพใดกลับมามีแววอีกครั้ง ในนั้นสะท้อนภาพของชายผิวขาวซีดผู้หนึ่ง
ชายผู้นั้นสวมชุดฮากามะสีขาวหลวมโคร่ง นั่งชันเข่าข้างหนึ่งอย่างไม่ยี่หระบนป้ายหลุมศพ
รูปลักษณ์ของคนผู้นั้นหากไม่นับหูแหลมดูคล้ายหูจิ้งจอกที่โผล่ขึ้นมาจากกลุ่มผมสีดำสนิท และหางฟู่ฟองสีขาวจำนวนมากมายที่ส่ายไปมานั้นแล้วก็นับว่าธรรมดา
ยูจุงฮยอกควรจะตกใจ แต่เขากลับสงบอย่างน่าประหลาด
รูปลักษณ์ของคนผู้นั้นหากไม่นับหูแหลมดูคล้ายหูจิ้งจอกที่โผล่ขึ้นมาจากกลุ่มผมสีดำสนิท และหางฟู่ฟองสีขาวจำนวนมากมายที่ส่ายไปมานั้นแล้วก็นับว่าธรรมดา
ยูจุงฮยอกควรจะตกใจ แต่เขากลับสงบอย่างน่าประหลาด
“ท่านเป็นปีศาจหรือ”
เสียงหัวเราะใสดังก้องไปทั่วสุสาน กลีบดอกไม้สีแดงเลือดขยับไปมาตอบรับเสียงสรวลนั้น
“จะว่าเช่นนั้นคงไม่ผิดนัก สำหรับบางความเชื่อ ตัวตนของข้าก็กล่าวได้ว่าเป็นปีศาจ”
“เช่นนั้น ท่านจะมาพาวิญญาณของข้าไปใช่หรือไม่”
แววตาที่เหลือแววขบขันเอียงมองเด็กชายอย่างสนใจ
เสียงหัวเราะใสดังก้องไปทั่วสุสาน กลีบดอกไม้สีแดงเลือดขยับไปมาตอบรับเสียงสรวลนั้น
“จะว่าเช่นนั้นคงไม่ผิดนัก สำหรับบางความเชื่อ ตัวตนของข้าก็กล่าวได้ว่าเป็นปีศาจ”
“เช่นนั้น ท่านจะมาพาวิญญาณของข้าไปใช่หรือไม่”
แววตาที่เหลือแววขบขันเอียงมองเด็กชายอย่างสนใจ
“เด็กน้อยเอ๋ย เจ้ามีชื่อเรียกขานว่าอย่างไร”
“จุงฮยอก ยูจุงฮยอก”
“สวัสดีเด็กน้อยจุงฮยอก ข้ามีนามว่าคิมดกจา”
ร่างเพรียวกระโดดลงมาจากป้ายหลุมศพ ยูจุงฮยอกได้ยินเสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งตามการขยับตัว คนผู้นั้นยื่นมือขาวซีดออกมาตรงหน้าเขา
“เจ้าอยากมากับข้าหรือไม่”
“จุงฮยอก ยูจุงฮยอก”
“สวัสดีเด็กน้อยจุงฮยอก ข้ามีนามว่าคิมดกจา”
ร่างเพรียวกระโดดลงมาจากป้ายหลุมศพ ยูจุงฮยอกได้ยินเสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งตามการขยับตัว คนผู้นั้นยื่นมือขาวซีดออกมาตรงหน้าเขา
“เจ้าอยากมากับข้าหรือไม่”
ยูจุงฮยอกเอื้อมออกไป สัมผัสของมือขาวซีดนั้นเย็นเยียบ คงเป็นเพราะอีกฝ่ายไม่ใช่มนุษย์ ยูจุงฮยอกคิดเช่นนั้น
คิมดกจารับเด็กกำพร้าผู้นั้นเข้ามาอยู่ในการดูแล แล้วทั้งสองก็ใช้ชีวิตร่วมกัน
วันคืนเคลื่อนผ่าน จากเด็กน้อยวัยสิบกลาง ๆ สูงเพียงอกที่เคยต้องก้มหน้าคุยเติบใหญ่จนสูงเลยเขาไป
คิมดกจารับเด็กกำพร้าผู้นั้นเข้ามาอยู่ในการดูแล แล้วทั้งสองก็ใช้ชีวิตร่วมกัน
วันคืนเคลื่อนผ่าน จากเด็กน้อยวัยสิบกลาง ๆ สูงเพียงอกที่เคยต้องก้มหน้าคุยเติบใหญ่จนสูงเลยเขาไป
คิมดกจาเฝ้ามองเด็กน้อยผู้นั้นเติบโตเป็นชายหนุ่ม
“ท่านรู้ใช่หรือไม่ว่าข้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว”
เทพจิ้งจอกผู้กำลังเอ้อระเหยลอยชายอยู่ที่ชานบ้านพลิกตัวกลับไปหาเจ้าของเสียงเรียก เด็กน้อยของเขาผู้ซึ่งบัดนี้เป็นชายหนุ่มรูปงามยืนอยู่ตรงหน้า ท่าทางของอีกฝ่ายจริงจังขึงขังราวกับจะไปออกรบ
“ท่านรู้ใช่หรือไม่ว่าข้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว”
เทพจิ้งจอกผู้กำลังเอ้อระเหยลอยชายอยู่ที่ชานบ้านพลิกตัวกลับไปหาเจ้าของเสียงเรียก เด็กน้อยของเขาผู้ซึ่งบัดนี้เป็นชายหนุ่มรูปงามยืนอยู่ตรงหน้า ท่าทางของอีกฝ่ายจริงจังขึงขังราวกับจะไปออกรบ
“นั่นสิน้า เด็กน้อยของข้าถึงวัยออกเรือนเสียแล้ว น่าใจหายจริง”
ยูจุงฮยอกขยับขาไปมาอย่างกระวนกระวาย ใบหน้าขึ้นสีเรื่ออย่างเห็นได้ชัด
“ถ้าเช่นนั้น ท่าน…. ท่านจะรับรักข้าได้หรือยัง” ยูจุงฮยอกลูบคอตัวเองไปมาอย่างเก้อเขิน มือที่แอบอยู่ด้านหลังในคราแรกยื่นออกมาตรงหน้าเขา
ยูจุงฮยอกขยับขาไปมาอย่างกระวนกระวาย ใบหน้าขึ้นสีเรื่ออย่างเห็นได้ชัด
“ถ้าเช่นนั้น ท่าน…. ท่านจะรับรักข้าได้หรือยัง” ยูจุงฮยอกลูบคอตัวเองไปมาอย่างเก้อเขิน มือที่แอบอยู่ด้านหลังในคราแรกยื่นออกมาตรงหน้าเขา
ในมือหนาข้างนั้นมีดอกไม้ป่าอยู่ช่อหนึ่ง มันเป็นดอกไม้ที่น่ารักมาก เสียก็แต่บิดเบี้ยวไปหน่อยด้วยแรงบีบจากความประหม่า
คิมดกจาลุกขึ้นนั่งและรับดอกไม้น่าสงสารนั้นมา มันส่งกลิ่นหอมหวานคล้ายคลึงกับความรู้สึกของเขาในตอนนี้
“เด็กน้อย เจ้ารู้ดีว่าข้าเป็นปีศาจ”
คิมดกจาลุกขึ้นนั่งและรับดอกไม้น่าสงสารนั้นมา มันส่งกลิ่นหอมหวานคล้ายคลึงกับความรู้สึกของเขาในตอนนี้
“เด็กน้อย เจ้ารู้ดีว่าข้าเป็นปีศาจ”
“ข้าไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว และท่านก็มิใช่ปีศาจ”
“ไม่ว่าอย่างไร มันจะไม่ง่ายเลยสำหรับเราสองคน”
“ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเทพผู้ดูแลของตนราวกับจะร้องขอความเมตตา “ขอแค่ได้อยู่กับท่าน”
แม้จะปฏิเสธไปหลายครั้ง พยายามหาหญิงสาวที่เหมาะสมมาให้ แต่ยูจุงฮยอกไม่เคยย่อท้อ
“ไม่ว่าอย่างไร มันจะไม่ง่ายเลยสำหรับเราสองคน”
“ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเทพผู้ดูแลของตนราวกับจะร้องขอความเมตตา “ขอแค่ได้อยู่กับท่าน”
แม้จะปฏิเสธไปหลายครั้ง พยายามหาหญิงสาวที่เหมาะสมมาให้ แต่ยูจุงฮยอกไม่เคยย่อท้อ
แล้วเขาจะไม่ใจอ่อนให้กับเด็กดื้อของตนเองคนนี้ได้อย่างไร
ในชีวิตนับพันปีที่ผ่านมา ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ได้ใช้ร่วมกับยูจุงฮยอกเป็นช่วงที่คิมดกจามีความสุขที่สุด เด็กน้อยคนนั้นถึงจะปากแข็งและหัวรั้นไปเสียหน่อย หากแต่ก็แสนอ่อนหวานและรักเพียงเขาสุดหัวใจ
อนิจจาเวลาแห่งความสุขช่างแสนสั้น
ในชีวิตนับพันปีที่ผ่านมา ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ได้ใช้ร่วมกับยูจุงฮยอกเป็นช่วงที่คิมดกจามีความสุขที่สุด เด็กน้อยคนนั้นถึงจะปากแข็งและหัวรั้นไปเสียหน่อย หากแต่ก็แสนอ่อนหวานและรักเพียงเขาสุดหัวใจ
อนิจจาเวลาแห่งความสุขช่างแสนสั้น
เพียงชั่วพริบตาสำหรับผู้มีชีวิตเป็นนิรันดร์ เด็กคนนั้นก็ได้เดินทางเข้าสู่บั้นปลายชีวิตเสียแล้ว
เมื่อสิ้นลมหายใจ วิญญาณดวงนี้จะเดินทางไปสู่โลกแห่งวิญญาณ จากนั้นก็จะวนเวียนไปตามวัฏจักรของมัน
เด็กน้อยของเขายังต้องเดินทางต่อไป ในขณะที่เขาจะถูกทิ้งไว้ ณ ที่แห่งนี้เพียงผู้เดียว
เมื่อสิ้นลมหายใจ วิญญาณดวงนี้จะเดินทางไปสู่โลกแห่งวิญญาณ จากนั้นก็จะวนเวียนไปตามวัฏจักรของมัน
เด็กน้อยของเขายังต้องเดินทางต่อไป ในขณะที่เขาจะถูกทิ้งไว้ ณ ที่แห่งนี้เพียงผู้เดียว
เพียงแต่ยูจุงฮยอกไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น
“คิมดกจา”
หากผู้ใดมาเห็นภาพชายชรานอนหนุนตักชายหนุ่มคนหนึ่งคงรู้สึกว่ามันแปลกพิกล คิมดกจาลูบมือไปตามเรือนผมสีดอกเลา เด็กน้อยของเขาคนนี้ยังคงน่ารักและขี้อ้อนเช่นเคย
“ว่าอย่างไร เด็กน้อยของข้า”
“ในภพภูมิหน้า ข้าจะจำท่านได้หรือไม่”
“คิมดกจา”
หากผู้ใดมาเห็นภาพชายชรานอนหนุนตักชายหนุ่มคนหนึ่งคงรู้สึกว่ามันแปลกพิกล คิมดกจาลูบมือไปตามเรือนผมสีดอกเลา เด็กน้อยของเขาคนนี้ยังคงน่ารักและขี้อ้อนเช่นเคย
“ว่าอย่างไร เด็กน้อยของข้า”
“ในภพภูมิหน้า ข้าจะจำท่านได้หรือไม่”
“อยู่ที่ว่าดวงวิญญาณของเจ้ายึดติดเพียงใด”
“เช่นนั้นข้าคงจำทุกอย่างได้ดี” คิมดกจาอดยิ้มไปกับถ้อยคำแสนน่ารักนี้ไม่ได้
“แล้วข้าจะได้พบท่านอีกหรือไม่”
“หากเจ้าต้องการ ข้าจะไปหาเจ้าอีกครั้ง” และอีกครั้ง
“ได้โปรดตามหาข้า”
“ข้าจะปล่อยเด็กน้อยแสนดีคนนี้ไปได้อย่างไร”
“เช่นนั้นข้าคงจำทุกอย่างได้ดี” คิมดกจาอดยิ้มไปกับถ้อยคำแสนน่ารักนี้ไม่ได้
“แล้วข้าจะได้พบท่านอีกหรือไม่”
“หากเจ้าต้องการ ข้าจะไปหาเจ้าอีกครั้ง” และอีกครั้ง
“ได้โปรดตามหาข้า”
“ข้าจะปล่อยเด็กน้อยแสนดีคนนี้ไปได้อย่างไร”
ชายชรายกยิ้มและปิดเปลือกตาลง ใบหน้านั้นและดูผ่อนคลายสบายใจเสมือนไร้สิ้นซึ่งความทุกข์ใด
คิมดกจาอยู่กับเด็กน้อยของเขาจนถึงนาทีสุดท้าย เป็นพยานกระทั่งในยามวิญญาณของอีกคนหลุดลอยออกจากร่าง
หนึ่งดวงวิญญาณเวียนว่ายตายเกิด หนึ่งดวงวิญญาณรอคอยวันเวลาที่จะได้พบกันอีกครั้ง
คิมดกจาอยู่กับเด็กน้อยของเขาจนถึงนาทีสุดท้าย เป็นพยานกระทั่งในยามวิญญาณของอีกคนหลุดลอยออกจากร่าง
หนึ่งดวงวิญญาณเวียนว่ายตายเกิด หนึ่งดวงวิญญาณรอคอยวันเวลาที่จะได้พบกันอีกครั้ง
เป็นดังที่เจ้าตัวว่าไว้ ทุกครั้งที่เกิดขึ้นมาในภพภูมิใหม่ ยูจุงฮยอกจะระลึกถึงเรื่องราวเกี่ยวกับคิมดกจาได้ในที่สุด แต่ละชาติใช้เวลามากน้อยต่างกันไป แต่เขาจะนึกออกทุกครั้ง
และคิมดกจาเองก็ตามหาเด็กน้อยคนนั้นของเขาเจอทุกครั้ง
และคิมดกจาเองก็ตามหาเด็กน้อยคนนั้นของเขาเจอทุกครั้ง
พวกเขาใช้ชีวิตร่วมกันอีกครั้ง และอีกครั้ง คิมดกจาเฝ้ามองคนรักของตนเติบใหญ่และแตกดับไปอีกครั้ง และอีกครั้ง
จนเมื่อผ่านไปได้สักร้อยครั้งเห็นจะได้ สวรรค์เหมือนจะสมเพชเรื่องราวของพวกเขา จึงได้มอบเงื่อนไขแสนวิเศษนี้มาให้
1864 ชาติ
จนเมื่อผ่านไปได้สักร้อยครั้งเห็นจะได้ สวรรค์เหมือนจะสมเพชเรื่องราวของพวกเขา จึงได้มอบเงื่อนไขแสนวิเศษนี้มาให้
1864 ชาติ
หากยูจุงฮยอกผ่านชีวิตได้ 1864 ชาติโดยที่วิญญาณยังคงความบริสุทธิ์ไว้ได้ สวรรค์จะยอมรับวิญญาณนั้นมาเป็นข้ารับใช้ และประทานชีวิตนิรันดร์ให้
.
.
.
“1864 ครั้งแล้ว”
วิญญาณของยูจุงฮยอกเอ่ยขึ้นกับคิมดกจาที่ยังคงวุ่นอยู่กับอะไรสักอย่างหน้าหลุมศพของตน
.
.
.
“1864 ครั้งแล้ว”
วิญญาณของยูจุงฮยอกเอ่ยขึ้นกับคิมดกจาที่ยังคงวุ่นอยู่กับอะไรสักอย่างหน้าหลุมศพของตน
ผ่านไปพักหนึ่งร่างในชุดฮากามะสีขาวตัวเดิมจึงลุกขึ้น ปัดเศษดินออกจากมือและเสื้อผ้า หน้าหลุมศพของเขาที่เคยว่างเปล่าปรากฏเป็นดอกฮิกังบานะสีแดงพุ่มหนึ่งชูช่อสีแดงชาดประดับอยู่
“ดูท่าแกจะชอบดอกไม้นี่มาก” วันเวลาและยุคสมัยเปลี่ยนผ่าน แม้แต่การแต่งกายและการพูดจายังเปลี่ยนไปมาก
“ดูท่าแกจะชอบดอกไม้นี่มาก” วันเวลาและยุคสมัยเปลี่ยนผ่าน แม้แต่การแต่งกายและการพูดจายังเปลี่ยนไปมาก
แต่ทุกครั้งที่กายหยาบของเขาสิ้นอายุขัย คิมดกจาจะตามไปปลูกดอกไม้สีแดงสดที่ข้างหลุมศพของเขาทุกครั้งไม่มีขาด
“มันเป็นดอกไม้ที่ความหมายดีออก นายไม่คิดอย่างนั้นหรอ”
“มันเป็นดอกไม้แห่งความตายไม่ใช่หรือไง”
คิมดกจาลูบไปตามกลีบดอกสีแดงสด พิษของมันไม่อาจทำอะไรเขาได้
“มันเป็นดอกไม้ที่ความหมายดีออก นายไม่คิดอย่างนั้นหรอ”
“มันเป็นดอกไม้แห่งความตายไม่ใช่หรือไง”
คิมดกจาลูบไปตามกลีบดอกสีแดงสด พิษของมันไม่อาจทำอะไรเขาได้
“มันเป็นดอกไม้ที่ช่วยนำทางเหล่าวิญญาณของผู้ล่วงลับไปสู่วัฏจักรเวียนว่ายตายเกิด”
คิมดกจาละออกจากดอกไม้สีแดงตรงหน้า สบสายตากับดวงวิญญาณที่คุ้นเคย
“จุงฮยอกอา นายรู้ถึงความหมายอีกอย่างของดอกฮิกังบานะไหม”
ยูจุงฮยอกส่ายหน้า พุ่มสีแดงข้างหลุมศพเหมือนจะสั่นน้อย ๆ เมื่อถูกกล่าวถึง
คิมดกจาละออกจากดอกไม้สีแดงตรงหน้า สบสายตากับดวงวิญญาณที่คุ้นเคย
“จุงฮยอกอา นายรู้ถึงความหมายอีกอย่างของดอกฮิกังบานะไหม”
ยูจุงฮยอกส่ายหน้า พุ่มสีแดงข้างหลุมศพเหมือนจะสั่นน้อย ๆ เมื่อถูกกล่าวถึง
“มันหมายถึงการรอคอยเพื่อได้พบกันอีกครั้ง”
“จุงฮยอกอา นายไม่คิดว่า มันออกจะเหมาะกับพวกเราสองคนอย่างนั้นหรือ”
สองวิญญาณที่มีเส้นทางเป็นของตัวเอง ต่างรอคอยเพื่อที่จะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง
แต่จากนี้ไปพวกเขาจะไม่ต้องรอคอยอีกต่อไปแล้ว
“จุงฮยอกอา นายไม่คิดว่า มันออกจะเหมาะกับพวกเราสองคนอย่างนั้นหรือ”
สองวิญญาณที่มีเส้นทางเป็นของตัวเอง ต่างรอคอยเพื่อที่จะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง
แต่จากนี้ไปพวกเขาจะไม่ต้องรอคอยอีกต่อไปแล้ว
“นายคิดว่าเหล่าเทพจะรับนายไปประจำที่ไหน ถ้านายได้เป็นเทพอีกาก็ดีสิ”
“แกเคยมาด่าไอ้เจ้าหัวหน้าเทพอีกานั่นให้ฟังตลอดเลยไม่ใช่หรือไง
“ไอ้เวรนั่นไม่กล้าทำอะไรนายหรอก เพราะเด็กน้อยของผมน่ะแบ็คใหญ่จะตายไป”
“แกยังมีเรื่องกับชาวบ้านเขาไปทั่วไม่พออีกหรอ”
“แกเคยมาด่าไอ้เจ้าหัวหน้าเทพอีกานั่นให้ฟังตลอดเลยไม่ใช่หรือไง
“ไอ้เวรนั่นไม่กล้าทำอะไรนายหรอก เพราะเด็กน้อยของผมน่ะแบ็คใหญ่จะตายไป”
“แกยังมีเรื่องกับชาวบ้านเขาไปทั่วไม่พออีกหรอ”
“ผมไม่สนใจหรอก นายในชุดสีดำน่ะหล่อบาดใจ แถมนายจะได้ปีกด้วยนะ คราวนี้จะได้พาผมบินไปไหนมาไหนได้”
“เทพจิ้งจอกอย่างแกไม่ใช่ว่าหายตัวไปไหนก็ได้อยู่แล้วหรอกหรอ”
“ก็แบบนั้นมันไม่เท่นี่!”
“เทพจิ้งจอกอย่างแกไม่ใช่ว่าหายตัวไปไหนก็ได้อยู่แล้วหรอกหรอ”
“ก็แบบนั้นมันไม่เท่นี่!”
เสียงหยอกล้อดังไปตามทางเดินคับแคบ หนึ่งวิญญาณหนึ่งเทพเดินเคียงกันไป พวกเขาเดินทอดน่องอย่างไม่รีบร้อน อย่างไรเสียพวกเขาก็มีเวลาอีกมาก
เวลาชั่วนิจนิรันดร์
(End)
เวลาชั่วนิจนิรันดร์
(End)
ทุกคนน่าจะเคยเห็นแหละ ดอกฮิกังบานะมีชิ่ออื่นอีก ทั้งคิทสึเนะบานะ (ดอกไม้จิ้งจอก) , สุเตโกะบานะ (ดอกไม้เด็กกำพร้า), ยูเรบานะ (ดอกไม้วิญญาณ) เราเลยใช้ชื่อพวกนี้มาเป็นคาร์ของทั้งสองคนด้วยล่ะค่ะ ｜ω・）
(เครดิตรูป: th.anngle/.org)
(เครดิตรูป: th.anngle/.org)
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
