Thread by @Ju_liese

#จุงดก จุงฮยอกเป็นยมทูต หน้าที่ของเขาคือการเก็บเกี่ยววิญญาณที่สุกงอมเพื่อให้เดินทางไปหาพระผู้เป็นเจ้าในแดนสวรรค์ ชีวิตที่ใกล้เคียงกับนิรันดร์ช่างเป็นวันเวลาที่แสนน่าเบื่อหน่าย จนกระทั่งเขาได้ถูกอัญเชิญโดยเด็กคนหนึ่ง

ถึงแม้การพบกันครั้งแรกจะไม่ได้สร้างความประทับใจให้กับจุงฮยอกนักแต่เขากลับจดจำได้เสียขึ้นใจ

แสงสลัวจากเทียนเล่มเล็ก ห้องที่คับแคบเสียยิ่งกว่าห้องเก็บของ วงแหวนเวทย์หน้าตาบูดเบี้ยวบนพื้น และเด็กมนุษย์ผู้มีเรือนผมสีดำสนิทยิ่งกว่ารัตติกาล

มันคือพิธีอัญเชิญ

ตอนนั้นจุงฮยอกไม่เข้าใจนักว่าเหตุใดมนุษย์ถึงได้เรียกยมทูตเช่นเขามาแทนที่จะเป็นปีศาจผู้มากอำนาจสักตน แต่ในเมื่อเรียกมาแล้วเขาก็จำต้องทำให้ความปรารถนาของผู้เรียกเป็นจริง

จุงฮยอกเหลือบมองนาฬิกา ยังมีเวลาเพียงพอก่อนจะต้องไปรับดวงวิญญาณในวันนี้

'มนุษย์เอ๋ย ตัวเจ้าปรารถนาสิ่งใด'

เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงแหบพร่าราวกับสัตว์ร้ายของเขาทำให้เด็กหนุ่มตัวสั่นระริก ริมฝีปากบางขบเม้มด้วยความหวาดกลัว ทว่าแทนที่จะเอ่ยความต้องการของตนออกมาเด็กคนนั้นกลับยืนนิ่งเงียบอยู่เช่นนั้น

มีเพียงความเงียบงันที่เป็นคำตอบ

จนกระทั่งเทียนไขถูกเผาไหม้จนสิ้น พิธีกรรมก็จบลง

จุงฮยอกถูกส่งกลับมายังห้องผู้ป่วยซึ่งเป็นสถานที่เสียชีวิตของเป้าหมายในวันนี้ แต่น่าเสียดาย ระหว่างที่เขาเสียเวลาไปกับเด็กประหลาดผู้นั้นเป้าหมายก็ได้ถูกทีมแพทย์ยื้อชีวิตกลับมาได้จนสำเร็จ

เอาเถิดตะเกียงชีวิตของหญิงนางนี้แห้งเหือดไปนานแล้ว

ต่อให้พยายามเท่าใดก็ทำได้เพียงยื้อไว้ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น อีกไม่กี่ราตรีก็ต้องออกเดินทางแล้ว

จุงฮยอกถอดถอนใจก่อนจะหันกายกลับออกไป เขาไม่มีทางรู้ได้เลยว่าการเก็บวิญญาณดวงนี้จักต้องโดนขัดขวางเสียทุกครั้งคราวไปด้วยน้ำมือของเด็กชาวมนุษย์ที่เรียกเขามาในวันนั้น

เขาถูกเด็กคนนั้นอัญเชิญมาครั้งแล้วครั้งเล่า แรกเริ่มเต็มไปด้วยความโกรธา แต่ไม่ว่าจะล่อลวง ข่มขู่หรือดุด่าเท่าไหร่เด็กคนนั้นก็ยังคงทำเพียงยืนก้มหน้าเงียบๆอยู่เช่นนั้น ต่อมาจึงเหลือเพียงความสงสัยว่าเหตุใดจึงต้องทำเช่นนี้

วันเวลาผ่านไปนานนับปี จากเด็กน้อยกลายเป็นชายหนุ่ม จากที่เคยก้มหน้าขลาดกลัวก็เริ่มมีความกล้าเหลือบสายตาขึ้นมามองบ้างแล้วและในที่สุดก็กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากันเสียที

เดิมจุงฮยอกจะใช้มนต์สะกดให้ชายคนนี้พูดความปรารถนาออกมาเสียทีแต่ใครจะคาดคิดว่าเมื่อได้ประสบกับนัยตา

สีอีกาที่มีประกายระยิบระยับราวกับมีดวงดาวนับหมื่มสถิตอยู่ในนั้นจะเป็นเขาเสียเองที่โดนสะกดจนนิ่งงัน

"คุณดูดีจัง"

นั่นเป็นคำแรกที่เขาได้ยินจากปากอีกฝ่ายก่อนเทียนจะดับลง

จุงฮยอกเอื้อมมือมาวางบนอกเขาสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างในนั้นแปลกไป

อกข้างซ้ายของเขาเหมือนกับแผ่นดินที่รกร้าง อาจมีเมล็ดพันธุ์ฝังอยู่แต่ไม่มีน้ำรดลงไปมันจึงไม่สามารถเติบโตขึ้นมาได้ แต่แล้ววันหนึ่งกลับมีหยาดน้ำฝนพรมลงมาในดินแดนแห่งนี้ ไม่ทันได้รู้ตัวก็พบว่ามีต้นกล้างอกขึ้นมาเสียแล้ว

จุงฮยอกไม่อาจหยั่งรู้ได้ว่าต้นกล้าต้นนี้เติบโตขึ้นมาตั้งแต่เมื่อใด

วันที่ได้สบตาหรือตั้งแต่คราแรกที่พบกัน

เรื่องราวซับซ้อนเช่นนี้ไหนเลยยมทูตที่พบเจอแต่ความตายจะเข้าใจได้

ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะปล่อยผ่าน และคิดว่าหากไปพบกันอีกครั้งคงได้คำตอบเอง

แต่เทพแห่งโชคชะตามักชอบเล่นตลกกับหัวใจของผู้อื่น แม้แต่ยมทูตก็ยังไม่ละเว้น

เขารออยู่หลายราตรีมนุษย์คนนั้นก็ยังไม่เรียกเขา จนกระทั่งเขาเห็นดวงวิญญาณของหญิงสาวที่คุ้นหน้าถูกยมทูตอีกตนรับไปเสียแล้ว

จุงฮยอกรู้ได้ทันทีว่าการพบกันระหว่างเขาและเจ้าของดวงตาสีนิลจะไม่เกิดขึ้นอีก

ใช่แล้ว จุงฮยอกรู้มานานแล้ว เพียงแต่เขายังคงแสร้งเป็นคนเขลาก็เท่านั้น

เขารู้ว่าคนๆนั้นยอมแลกพลังชีวิตของตัวเองเพื่อขัดขวางไม่ให้ยมทูตรับวิญญาณของหญิงสาวไป

ทว่ายมทูตไม่ได้มีเพียงจุงฮยอกตนเดียว หากเขาทำหน้าที่ไม่ได้ก็ยังมียมทูตตนอื่นอีก

เมื่อสวรรค์มองเห็นก็ย่อมไม่มีผู้ใดหนีพ้น

ความรักก็เช่นนี้ รู้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายกระทำเป็นสิ่งที่ผิดแต่ก็ยังยอมแสร้งหลับตาข้างหนึ่งเพียงเพื่อแลกความสุขของคนในดวงใจ

จุงฮยอกหลับตาลง

เมื่อลืมตาขึ้นก็มาปรากฏตัวในห้องที่แสนคุ้นเคย ต่างกันเพียงแค่ว่าครั้งนี้ไม่มีแสงเทียนและพิธีอัญเชิญ

มีเพียงร่างสูงในชุดคลุมสีดำและมนุษย์คนหนึ่งที่นอนสั่นเทาอยู่ตรงมุมห้อง

'เหตุใดจึงรำไห้'

จุงฮยอกย่อตัวลงตรงหน้าอีกฝ่ายใช้ปลายนิ้วภายใต้ผ้าคลุมเชยดวงหน้าที่แประเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมา

นัยต์ตาที่เคยเป็นประกายงดงามตอนนี้ถูกบดบังด้วยหยาดน้ำตา

เขายกชายผ้าคลุมซับน้ำตาให้อีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าถ้าสัมผัสแรงขึ้นอีกสักหน่อยมนุษย์ผู้นี้จะแตกสลายหายไป

แต่ไม่มันได้ตั้งตัวก็ถูกโถมทับเข้ามาเสียแล้ว

คนๆนี้คล้ายเจอฟางเส้นสุดท้ายจึงได้รีบคว้าเอาไว้ เขาซุกตัวลงในอ้อมแขนของผู้นำพาความตายคล้ายกับสัตว์ตัวเล็กๆที่หาที่พึ่ง

จุงฮยอกปล่อยให้อีกฝ่ายกอดตนอยู่เช่นนั้น ในปากคล้ายมีรสหวานแต่ก็ฝาดขม

หวานเพราะได้ตระกองกอดอีกฝ่ายไว้ในอ้อมแขน

ขมเพราะไม่อยากให้คนคนนี้ต้องเศร้าเสียใจอีกแล้ว

ชั่วขณะหนึ่งจุงฮยอกมีความคิดขึ้นมาว่าถ้าอีกฝ่ายกลายเป็นยมทูตก็จะไม่ต้องเสียใจอีกแล้ว เพราะยมทูตคือวิญญาณที่เกิดขึ้นใหม่และไม่มีความทรงจำเดิม

แต่ดอกไม้ที่สวยงามย่อมเป็นดอกไม้ที่เติมโตอยู่บนต้นมิใช่ในแจกัน เขาจึงทำได้เพียงหักห้ามใจ

'หญิงนางนั้นมีความสำคัญอย่างไรกับเจ้า'

จุงฮยอกรอจนอีกฝ่ายหยุดสะอื้นจึงค่อยเอ่ยถามออกมาเพื่อทำลายความเงียบ แต่เพราะไม่เคยสนทนากับคนเป็นเท่าไหร่สิ่งที่พูดออกมาจึงไม่ได้ไตร่ตรองให้ดีนัก

"แม่...เธอเป็นแม่ของผม"

'เจ้ารักนาง เช่นนั้นเจ้าจึงมิอยากให้นางจากไปหรือ'

"ผม-ฮึก ผมเกลียดแม่ ผมแค่อยากให้แม่ทรมาณที่สุ-"

จุงฮยอกกุมใบหน้าดวงหน้าดวงน้อยให้สบตากับตนขัดความไม่ให้อีกฝ่ายได้พูดจนจบประโยคดี

'เจ้ามีนามว่าอันใด'

"คิม...คิม ดกจา"

คิม ดกจา เด็กโกหก

พวกเขาทั้งสองสนทนากันจนถึงเช้า หากจะพูดให้ถูกส่วนใหญ่ล้วนเป็นดกจาที่เล่าสิ่งต่างๆให้จุงฮยอกฟังเสียมากกว่า

"คุณจะมาหาผมอีกไหม"

จนเมื่อเขาจำต้องจากไป ดกจาจับผ้าคลุมของเขาไว้ก่อนเอ่ยถามเสียงแผ่ว

อืม จุงฮยอกจำไม่ได้เสียแล้วว่าเขาตอบไปเช่นไร

"จุงฮยอกคุณเหม่อเป็นครั้งที่ 3 ของวันแล้ว คงไม่ใช่อาการคนแก่ที่ชอบรำลึกความหลังใช่ไหม?"

จุงฮยอกหันไปตามเสียง เจ้าของเสียงคือบุรุษหนุ่มในชุดสูทสีดำและเสื้อโค้ทตัวยาวสีขาว นั่นเป็นเครื่องแบบใหม่ล่าสุดของยมทูตที่เพิ่งเปลี่ยนมาใช้ได้ไม่นานเพื่อให้ทันยุคสมัย

เขาเลื่อนสายตาขึ้นมองใบหน้าของเจ้าของคำพูดแสบสัน

นอกจากดวงตาที่มีดวงดาราสถิตกับเส้นผมสีดำนุ่มสลายคล้ายเส้นไหมชั้นดีก็ไม่มีอะไรที่เหมือนคนในความทรงจำของเขาเสียแล้ว

'ถ้ามีเวลามาจำนรรจาไร้สาระถึงเพียงนี้เหตุใดไม่ไปรับวิญญาณเสียอีกหน่อยเล่า'

จุงฮยอกถอนหายใจ ยมทูตชุดขาวนั้นคือคิม ดกจา

เพราะทำพิธีอัญเชิญมากเกินไปจึงถูกลงโทษให้ไม่อาจเข้าสู่วัฏจักรสังขารได้ เมื่อไปเกิดไม่ได้ก็ต้องกลายมาเป็นยมทูต ดังนั้นรู้ตัวอีกทีคนในดวงใจที่เฝ้าเคียงข้างก็กลับกลายเป็นเพื่อนรวมงานไปเสียแล้ว

ช่วงร้อยปีแรกก็ยังเป็นเด็กดีอยู่หรอก

แต่ไม่รู้ไปคบกับมารร้ายตนใดถึงได้ติดนิสัยปากเสียมาเช่นนี้

"อะไรกัน ผมอุตส่าห์รีบเก็บวิญญาณเพื่อมาหาคุณเลยนะ ทำไมถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ คุณไม่รักผมแล้วหรอ" ดกจาแกล้งบีบน้ำตาเรียกร้องความสนใจซบศรีษะลงกับอกของจุงฮยอก แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะสนใจกันจึงจุมพิตลงที่ใบหน้า

ด้านข้างอย่างออดอ้อนแทน บางครั้งก็เลื่อนไปจุ๊บติ่งหู บางครั้งก็เป็นมุมปาก คล้ายกำลังทดสอบความอดทนของใครบางคนอยู่

'เลิกเล่นเสียที' ใครคนนั้นดูท่าจะทนไม่ไหวจึงต้องผลักดกจาออก ก่อนหันหลังหนีไปเห็นแต่ใบหูที่ขึ้นสีแดงจางๆเท่านั้น

ดกจาหัวเราะชอบใจ คนแก่ก็แบบนี้

เขินง่าย หยอกง่าย แกล้งสนุกเป็นที่สุด

"จริงสิจุงฮยอกอา~ ยุคนี้ขนาดคนแก่อายุ80ก็ไม่มีใครพูดเจ้า-ข้ากันแล้วนะ เห้อ ผมถึงได้โดนล้อว่าเป็นแฟนวันวัฒถุโบราณเพราะคุณเลย!" หลังจากแกล้งคนรักเสร็จก็รีบหายตัวหนีทันทีก่อนจะโดนลงโทษทิ้งไว้เพียงจุงฮยอกที่หันกลับมาอย่างโมโห

"คิม-ดก-จา!!!!"

[แถม]

วัตถุพันปีจุงฮยอก : เข้าไอแพดที่ดกจาเพิ่งสอนใช้ค้นหาภาษาวัยรุ่นสมัยใหม่เจอคำว่าเตง ตะเอง ไอ้ต้าว แกง เหมียนหมา โบ้ ปุยมุย ฯลฯ สุดท้ายทนไม่ไหวจนโยนไอแพดทิ้ง

//ระบบโบราณเกินไปไม่สามารถอัพเดทได้//

(จบแล้วค่ะะ กิ้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้ด รอบนี้ไม่ลืมกดทวิต!)