Thread by @ppruksa_sas

#จุงดก มะม๊า ปะป๊า.....ฮะ?

ช่วงนี้จุงฮยอกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก รู้สึกเหมือนโดนจ้องด้วยสายตาอาฆาตตลอดเวลาจากคิมดกจา

แถมดกจายังไม่ยอมแปลงกลับมาเป็นคนได้เกือบอาทิตย์แล้ว

ไม่ว่าจะพูดยังไงก็เอาแต่ขู่ฟ่อๆ

ทั้งเขาและคิมดกจาเป็นไฮบริด

เขาครึ่งวูล์ฟด็อก ส่วนดกจาครึ่งจิ้งจอกเฟนเนก

พวกเราทั้งคู่ตกลงเป็นคนรักกันมาได้ปีกว่า แต่เขาก็ไม่เคยเห็นปฏิกิริยาแบบนี้ของคิมดกจามาก่อนเลย

ถึงแม้ดกจาจะชอบอยู่เงียบๆ ไม่ชอบให้ใครจับ แต่กับเขาคิมดกจาแทบจะเอาตัวมาสิง มาตอนนี้อย่าว่าแต่ตัวเลย

ปลายขนเขาก็ยังไม่ได้เห็นสักเส้น

"คิมดกจา แกอยู่ไหน ออกมากินข้าว!"

"ฟ่อออ!!" เสียงขู่ดังขึ้นไม่ไกล จานข้าวในมือก็สั่นกึกๆ

ยังไม่คิดกลับร่างเดิมอีก!

"ถ้าไม่กลับร่าง วันนี้ไม่ต้องกินข้าว"

จุงฮยอกขู่ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงหงอยๆของคิมดกจา ใบหูสีดำเหนือหัวพับไปด้านหลังทันทีที่ได้ยินเสียงร้องเบาๆของดกจา

สุดท้ายเขาก็ไม่กล้าดุดกจาตอนอยู่ร่างนี้

"วางข้าวไว้ตรงตู้แล้ว ออกมากินสะ"

จุงฮยอกพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงพร้อมกับวางจานลงทำได้แค่เพียงหมอบตัวแอบมองก้อนขนฟูสีขาวนวลใต้ตู้อย่างคิดถึงเล็กน้อย

เมื่อไหร่จะกลับร่างสักที

หรือว่าคิมดกจาจะโกรธที่เขาเอาหนังสืออีกคนไปเก็บ ไม่ ตอนนั้นคิมดกจาแค่บ่น

หรือว่าจะเป็นเรื่องมะเขือเทศ?

จุงฮยอกคิดไม่ตกก่อนจะถอนหายใจ ทำได้แค่แอบๆมองก้อนขนกลมๆนั่นอยู่ไกลๆพร้อมกับหูที่ลู่ลง

สองอาทิตย์กว่าแล้วหลังจากที่พวกเขาขังตัวกกกันจนหมดรอบฮีทของดกจา ผ่านมาได้อาทิตย์เดียวดกจาก็ไม่ให้เขาแตะต้องตัวอีกเลย

เตียงที่ดกจาเคยนอน เสื้อเขาที่อีกคนเคยใส่

ตอนนี้ยังกองพับอยู่ในตู้ไม่ไปไหน

คิดถึงคิมดกจาจะแย่อยู่แล้ว บัดซบ

บรรยากาศรอบๆตัวจุงฮยอกดูหงอยเหงาขึ้นถนัดตา ผิดกับคิมดกจาที่มุดออกมาเอาหน้าจุ่มจานข้าวกินอย่างตะกละตะกลาม

จุงฮยอกทำได้แค่มองอยู่เงียบๆก่อนจะผละตัวไปทำงานบ้านปล่อยให้กินคนกินต่อไป

เวลาผ่านไปอีกอาทิตย์ จุงฮยอกกำลังจะเป็นบ้า

คิมดกจาไม่กลับร่างต่อหน้าเขา เลย สัก วัน!

งานบ้านเขาทำคนเดียวอยู่แล้วอันนั้นเขาก็ไม่ได้หนักใจอะไร แต่ที่มันน่าหนักใจกว่านั้นคือ

เขาคิดถึงกลิ่นของดกจา!

จุงฮยอกยอมรับว่าเป็นคนปากแข็ง เอะอะอะไรก็ทะเลาะกับดกจาไม่เว้นวัน

แต่พออีกคนไม่อยู่ให้เขาด่าแบบนี้มันก็อดซึมไม่ได้

จุงฮยอกแปลงเป็นวูล์ฟด็อกหมอบคลานต่ำไปหาคิมดกจา ยิ่งได้ยินเสียงขู่ร้องฟ่อๆกับขนฟูๆ ก้อนเนื้อในอกยิ่งปวดหนึบ

ตุบๆๆๆๆ!!

กับเจ็บหน้าเพราะแรงตะปบ

จุงฮยอกทำได้แค่ถอยกลับมาตั้งหลัก เป็นครั้งแรกที่เขาเองก็รับมือกับดกจาเวอร์ชั่นนี้ไม่ถูก

"ออกมาสักทีคิมดกจา แกเป็นอะไรของแก"

จุงฮยอกคำรามต่ำใส่แต่ได้ยินเพียงเสียงหงิงๆกับขนที่ฟูกว่าเดิมของก้อนขนตรงหน้า

ถึงแม้ขีดความอดทนเขาจะต่ำ แต่หลังจากได้คบกับคิมดกจาเส้นขีดความอดทนเขา

ก็เพิ่มขึ้นมา

นิดนึง

"กรรรรร"

บทสรุปการขู่ของจุงฮยอก

จุงฮยอกทำหน้าบึ้งตึง เอียงหน้ามองทางกระจกพลางป้ายยาทำแผลที่หน้าตัวเองตัวเองไปด้วย

คิมดกจาเวอร์ชั่นดุร้ายเขาเคยเจอมาแล้ว แต่ไม่เคยเจอดุร้ายขนาดนี้มาก่อน

แค่นึกถึงตอนดกจาพุ่งเข้ามาตะปบหน้าเขาตุบๆๆ ใบหูก็หลุบต่ำพับไปด้านหลัง

แต่จุงฮยอกยังไม่คิดยอมแพ้

จานสปาเกตตี้ในมือถูกวางลงตรงหน้าตู้ที่เดิม แต่คราวนี้ต่างออกไปตรงที่

"ถ้าแกไม่ยอมกลับร่างคน ก็กินอันนี้ไป"

เขาเอาสปาเกตตี้ซอสมะเขือเทศมีตบอลให้อีกคน

มุมปากยกขึ้นเยาะเย้ยเล็กน้อย คิดอยู่ในใจว่าคิมดกจาน่ะ ไม่มีทางทนได้อยู่แล้ว

แต่ในตอนที่กำลังคิดๆอยู่ เสียงสะอื้นกับเสียงกินเบาๆก็แทรกเข้าโสตประสาทจนใบหูสีดำของจุงฮยอกตั้งขึ้น

ต้นขาแกร่งในกางเกงวอร์มวิ่งพรวดเข้ามาในห้อง เห็นคนที่เขาคิดถึงกำลังก้มหน้าก้มตากินสปาเกตตี้ตรงหน้าอย่างมูมมามทั้งน้ำตา

นี่ไม่อยากกลับร่างมาหาเขาถึงขั้นยอมกินของที่เกลียดเลยงั้นหรอ

"คิมดกจาหยุด!"

จุงฮยอกมองร่างจิ้งจอกของดกจาสะดุ้งเฮือกพองขนขู่ก่อนมุดตัวหนีเขากลับเข้าไปใต้ตู้ ทั้งพยายามงับจานลากตามเข้าไปอีกจนจุงฮยอกเริ่มรู้สึกผิด

มือหนาเอื้อมหยิบแย่งจานจากปากคิมดกจา ไม่สนกรงเล็บหรือเขี้ยวแหลมๆที่กัดมือเลยแม้แต่น้อยก่อนจะเกินกลับครัวโดยไม่พูดอะไร

และกลับมาพร้อมสปาเกตตี้ซอสเห็ดจานใหม่ในไม่กี่นาทีต่อมา

แม้จะหน้านิ่วคิ้วขมวด แต่ใบหูที่พับลู่ไปด้านหลังก็บ่งบอกได้ว่าจุงฮยอกรู้สึกผิดไม่น้อย ทั้งยังรู้สึกน้อยใจที่ดกจาเลือกที่จะกินของที่เกลียดแทนที่จะกลับมาหาเขา

สุดท้ายก็ต้องยอมปล่อย

ข้าวห่อไข่ที่ดกจาชอบกิน

ขนมนมเนยที่ดกจาชอบกิน

ไหนจะของเล่นที่ดกจาร่างจิ้งจอกชอบเล่น

หนังสือ นิยายทุกเล่มที่ดกจาอยากได้

หรือแม้กระทั้งเสื้อของเขาที่อีกคนชอบกก

ถูกประเคนมาถึงที่โดยไม่ต้องขอ

"อากาศเริ่มหนาวแล้ว กินนมที่ฉันอุ่นไว้ก่อนมันเย็นซะ"

พูดจบก็ไม่ได้อยู่ต่อ ทำเพียงแอบมองอยู่ไกลๆ มองก้อนขนขาวๆของดกจาก้มลงกินนมอย่างรวดเร็วจนหน้าเปื้อนขนเปื้อนไปหมด

และดูท่ากระฟัดกระเฟียดไม่พอใจนั่นแสดงว่าอยากจะกินอีก

ตัวตะกละ

จุงฮยอกคิดพลางต้มนมใส่น้ำผึ้งในหม้อไปด้วย

เข้าอาทิตย์ที่สาม

คิมดกจาก็ยังไม่กลับร่าง และยังอยู่ใต้เหมือนเดิม แต่ดีกว่าหน่อยตรงที่เขาแอบปัดกวาดใต้ตู้ให้ตอนอีกคนมุดออกมากินข้าว และเพราะแบบนั้นคิมดกจาถึงได้ยอมสะบัดตูดออกมาเจอหน้าเข้าบ้าง

"อย่ามุดเข้าใต้โซฟาคิมดกจา"

"ฟ่ออออ"

"ขู่ทำไม"

"ฟ่ออออ!! ฟ่ออๆ!!"

จุงฮยอกขมวดคิ้วมุ่น มือกอดอกก้มมองก้อนขนอ้วนฟูสีขาวตรงหน้า

ชักจะอ้วนเกินไปแล้วนะคิมดกจา สงสัยข้าวที่ให้จะมากเกินไปสำหรับจิ้งจอกตัวแค่นี้ เห็นที่คงต้องลดลงมาหน่อย ถึงปกติดกจาจะเป็นคนกินน้อยก็ตามที

คุณพ่อบ้านได้แต่คิดหนักไม่ฟังเสียงขู่ฟ่อๆกับแรงกัดที่ขอบกางเกง

เมื่อคิดได้แบบนั้น ข้าวมื้อต่อมาที่ถูกวางลงต่อหน้าดกจาก็มีเพียงข้าวหนึ่งทัพพีและกับอีกครึ่งถ้วย

"ออกกำลังกายซะบ้างคิมดกจา ก่อนที่แกจะอ้วนเป็นหมู"

บดสรุปการลดอาหารของจุงฮยอก

"ฟ่อออออ!!! กรร!!"

"คิมดกจา! ไอ้เวรนี่! เก็บเขี้ยวแกเดี๋ยวนี้!"

"กรรรร!"

"คิมดกจ--"

"นี่นายอย่าบอกนะว่าโดนดกจาฟัดมาน่ะ?"

"...."

"ถามจริง??"

"หุบปาก"

จุงฮยอกที่นั่งให้ซอลฮวาทำแผลหันไปตวัดสายข่มขู่ไฮบริดแมวดำอย่างซูยองข้างๆ

"หมดสภาพเลยพ่อบ้าน"

"เงียบไปซะ"

"แล้วนายไปทำอะไรเขามาล่ะ เขาถึงได้งอนตุบไม่ยอมคุยกับนายดีๆ"

"ฉันไม่รู้"

"ไม่รู้??"

"เออ"

"เสียชาติหมาจริงๆ"

"กรรร!!"

"โอ๊ยย ขู่อีกแล้ว! แน่จริงก็ไปขู่ใส่ดกจาสิ่!"

"...." ชิ ทีงี้ล่ะมาเงียบ ซูยองทำได้แค่กลอกตากะไอ้คนตรงหน้า

"นายได้ลองถามเขารึยังว่าเป็นอะไร"

"มันไม่ตอบ"

"แล้วหาอะไรมาง้อล่ะ?"

"ลองแล้ว"

"แล้ว..."

"ฉันลองหมดแล้ว" จุงฮยอกพูดแทรกขึ้นพลางหมุนแขนเบาๆ

"งั้นลองตั้งกล้องมั้ย?"

"คิมดกจาตะปบทิ้ง"

"เห้ออออ แล้วที่นายออกมานี่ได้บอกเจ้าโง่นั่นรึยัง"

"บ-...."

จุงฮยอกกุมขมับทันทีทั้งที่ยังพูดไม่จบ นึกด่าตัวเองว่าพลาดแล้วเพราะทันทีที่ดกจากัดฟัดเขาจนเลือดตกยางออกเสร็จเขาก็จับคิมดกจาออกแล้วหยิบกระเป๋าตังออกจากบ้าน

"แม่ง ไม่ได้บอก"

จุงฮยอกรีบขึ้นรถกลับบ้านและทันทีที่จุงฮยอกกลับมาถึงบ้าน

เขาก็เห็นคิมดกจากำลังยืนต้อนรับเขาอย่างอบอุ่น

"คิมดกจา! วางมีดลงเดี๋ยวนี้!!"

เกลี้ยกล่อม(ดุ)อยู่นาน คิมดกจาก็ยอมวาง เขามองไปรอบห้อง หาสิ่งผิดปกติว่าตอนที่เขาไม่อยู่ คิมดกจาได้ซนอะไรไว้บ้าง

แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยนอกจากเสื้อผ้าเขาหายไปหมดตู้

......

"คิมดกจา! แกเอาเสื้อฉันไปไว้ไหน!"

เดินหารอบบ้าน สุดท้ายก็มาเจอกองเสื้อเขาทั้งหมดกองอยู่บนเตียงดกจา

มือที่กำลังเอื้อมไปหยิบก็โดนหางนุ่มๆตวัดไปใส่

ฟุบ!

"แล้วฉันจะเอาอะไรใส่" จุงฮยอกทำได้แค่ยืนกอดอกมองแต่ดกจาก็ไม่ฟัง นอกจากหมุนๆตัวนอนกกเสื้อเขาต่อเหมือนช่วงที่อีกคนฮีทแล้วใช้เสื้อเขาทำรัง

สุดท้ายก็ทำได้แค่ถอนหายใจและใช้เสื้อโอเวอร์ไซส์ของคิมดกจาแทน

ซึ่งมีแต่สีขาว

จุงฮยอกทำได้แค่มองก้อนขนบนกองเสื้อสีตัดกันอย่างเจ็บใจ

อย่าให้ถึงทีเขานะคิมดกจา ฉันจะฟัดให้แกขนกระจุยไปข้าง

และเหมือนจิ้งจอกตัวน้อยจะรู้ว่าจุงฮยอกกำลังขู่ตัวเองอยู่ในใจ

"คิมดกจา! ไอ้โง่อย่าข่วน!!"

"งี๊ดด!! ฟ่อออ!!"

สุดท้ายจุงฮยอกจึงทำได้แค่กลับมาเลียแผลอยู่ในห้องเงียบๆ ขนสีดำสนิทถ้ามองดีๆจนมีรอยข่วนเล็กๆแทรกอยู่ไม่น้อยเต็มตัว

ถ้าตอนเป็นร่างคนก็รู้สึกแสบๆคันๆ

แต่เจ็บใจมากสุด

จุงฮยอกทำได้แค่กลับมานอนก่ายหน้าผาก ยกหมอนที่อีกคนหนุนนอนเป็นประจำขึ้นมากอดดมด้วยความคิดถึงและโหยหา

เมื่อไหร่จะกลับมาหาเขาสักที จะถามใครก็ไม่มีใครรู้ ถามซอลฮวา ซอลฮวาก็ทำเพียงยิ้มและส่ายหน้าบอกอย่าง้อเขารุนแรงก็พอให้เขาฉงนและรู้สึกร้อนใจเล่น

คิดถึงคิมดกจา

จุงฮยอกฝังหน้าลงกับหมอนที่มีกลิ่นหอมของดกจาจางๆจนเห็นแค่เส้นผมกับหูที่พับลู่สีดำสนิท

ห้องที่เงียบจู่ๆก็ได้เสียงหงิงขึ้นมา

จากที่แรกกะว่าจะนอนแก้เศร้าท้องก็ดันร้องขึ้นมาเสียก่อน

เขาลืมกินข้าว ดกจาก็ด้วย

เขาน่ะยังพอว่า แต่ดกจาไม่รู้จะตื่นมากินรึป่าวเพราะช่วงนี้นอนก่อนเขาเสียอีก แต่ทันทีที่ลงมาถึงห้องครัว เสียงกุกกักในห้องครัวก็ทำให้เขาหูกระดิก

ยิ่งเดินใกล้เข้าไปเท่าไหร่ ยิ่งได้เห็นคนที่เขาคิดถึง

ผิวขาวไร้เสื้อผ้า แผ่นหลังผอมขาวจนเห็นกระดูกนูนเล็กน้อยแต่ดูมีน้ำมีนวล ใบหน้าขาวนวลกับแก้มป่องๆกำลังก้มหน้ากินแซนวิชของว่างจากเมื่อวาน

คิดถึงจนอยากจะเข้าไปกอดฟัดให้พอใจแต่ก็กลัวดกจาจะตกใจกระโดดหนี แต่พอเห็นอีกคนกินของเหลือก็รู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมา

คิมดกจาต้องได้กินของดีๆ

"อย่ากินอันนั้น รอฉันทำข้าวให้แกก่อน"

เสียงจุงฮยอกดังขึ้นไม่ดังไม่เบานักแต่ก็ทำให้ดกจาสะดุ้งจนแซนวิชในมือร่วงตุบลงกับพื้นแต่ยังไม่ทันที่จะได้แปลงร่างหนี สัมผัสเบาๆที่แก้มก็ทำให้ดกจาที่นั่งกอดเข่าอยู่หน้าตู้เย็นยอมอยู่นิ่งๆ

"ไปหาเสื้อมาใส่ จะทำอาหารเบาๆให้ ตอนนี้ดึกแล้ว"

"อื้ม"

นานแล้วที่จุงฮยอกไม่ได้เป็นคนหอมแก้มคิมดกจาก่อน แต่พอได้หอมไปครั้งนึงแล้ว

ฟอดดด

มันก็อดหอมให้ชื้นใจอีกรอบไม่ได้

"ฟ่ออออ!" แล้วดกจาก็แปลงร่างกลับเป็นจิ้งจอกกระโดดหนีเข้าห้องไป

จุงฮยอกคิดว่าตัวเองคงได้นั่งกินข้าวคนเดียวอีกเหมือนเคย ทำได้แค่ถอนหายใจเบาๆและหันกลับไปทำอาหาร

ในเมื่อดกจาแปลงกลับเป็นคนได้ดึกๆดกจาคงแอบออกมากินอีก เขาเลยทำเผื่อเอาไว้ แต่ในจังหวะที่หันกลับมาก็เห็นดกจาในร่างจิ้งจอกที่มีเสื้อดำของเขาพันตัวเอาไว้กำลังจ้องมาทางเขาตาแป๋วก็อดโล่งใจขึ้นมานิดหน่อย

อย่างน้อยคืนนี้เขาก็ไม่ได้กินข้าวคนเดียว

"ซุปซูเจบี อากาศหนาวๆก็หาอะไรอุ่นๆกินซะ"

"งื้ออ~"

"ถ้า...กินเสร็จจะอุ่นนมให้กิน" จุงฮยอกมองทางดี๊ด๊าของคิมดกจาก็รู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาในอกทั้งๆที่ยังไม่ทันได้ตักซุปกินสักคำ

"กินดีๆ"

เขานั่งกินบนพื้นพรมข้างๆคิมดกจา มองหางที่ส่ายไปมายามก้มหน้าก้มหน้ากิน

เห็นแบบนั้นจุงฮยอกเลยเดินไปหยิบไข่ที่ต้มไว้มาแกะให้ดกจากินอีกฟอง

ปากบอกจะลดอาหารคิมดกจา

แต่รู้ตัวอีกทีก็ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว

ที่เขาเริ่มขุนดกจาจนตัวกลมบ๊อก

คิมดกจายังไม่ให้เขาเข้าใกล้มากนัก จะมีก็แต่อีกคนอยากมาใกล้ก็จะเข้ามาใกล้เอง จุงฮยอกเลยเริ่มทำตัวให้ชินกับมัน

ดึกๆถ้าไม่ใช่เพราะสัญชาตญาณและประสาทสัมผัสความเป็นหมา(?)ของเขาดีมาก

คงไม่รู้ตัวว่าหลังจากวันนั้น ตอนดึกๆดกจาจะชอบมาซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดเขาทุกคืน

ในเมื่ออีกคนแอบ เขาก็จะยอมตามน้ำไปว่าเขาไม่รู้ตัวก็แล้วกัน

"ฮัด~ จิ้ววว!" จุงฮยอกที่กำลังนั่งๆคิดอยู่ หลุดออกจากภวังค์ หันไปตามเสียงเล็กๆที่จามออกมาก่อนจะเห็นดกจานอนคดตัวอยู่กลางเตียง

ดวงตาคลอน้ำเงยขึ้นช้อนมองเขา หางฟูๆกับหูแหลมๆลู่มองเขาอย่างออดอ้อน

ผิดวิสัย

"แกจะเอาอะไร"

"หงิง"

"หิว?"

"งื้อ!" ส่ายหน้า*

"ขนม?"

"งื้ออ!" ส่ายหน้า*

จุงฮยอกเลิกคิ้วมองหางที่ส่ายสะบัดไปมาลงบนกองผ้าอย่างขัดใจของคิมดกจาอย่างนึกสงสัย

เป็นอะไร งอแงอะไร

แต่ก็ไม่ได้บ่นออกไป

"หนาว?"

"งื้ออ!!" คราวนี้ดกจาพยักหน้าให้พร้อมกับย่ำๆอุ้งเท้าลงกับเตียง

แค่นั้นจุงฮยอกก็ตาลุกวาวอย่างที่ไม่เคยเป็น ร่างสูงใหญ่ลดลงกลายร่างเป็นวูล์ฟด็อกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกระโดดขึ้นเตียง ก้มตัวไปจะคาบหลังคอของดกจา แต่ดกจาไวกว่า

ฟุบ!!

จุงฮยอกก้มหน้ามองก้อนขนสีขาวที่มุดตัวลงมา

ซุกตัวคลอเคลียขนเขาอย่างออดอ้อน

ใบหน้าของจุงฮยอกเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

ตุบๆๆๆๆ!!~

ถ้าไม่สังเกตหางที่สะบัดไปมาก็จะไม่รู้ล่ะนะว่าจุงฮยอกรู้สึกยังไง

แรงหนุบหนับย่ำอุ้งเท้าข้างลำตัวทำให้จุงฮยอกครางรับในลำคอเบาๆพร้อมกับหงายตัวกอดด้วยความสบายและพอใจ

ยังไงอุ้งเท้าดกจาก็ดีที่สุด

แต่พอกกตัวดกจาไปได้ 3-4 ชั่วโมงกว่าจนรู้สึกอบอุ่นจนพอใจ ถึงเวลามื้อเย็น ดกจาก็ไล่ตะเพิดเขาออกจากห้องทันทีอย่างไร้เยื่อใย

จุงฮยอกจึงทำได้แค่ทำหน้าทะมึนทึงเดินเข้าครัวไป

ในเมื่อคิมดกจาดูหนาวและเอาแต่กัด(?)เขาไม่หยุดตอนที่นอนกกเมื่อกี้ทางเลือกเดียวก็คงเป็นทำอะไรอุ่นๆให้ดกจากิน

ซุปกระดูกวัวเป็นหนึ่งในตัวเลือก จุงฮยอกใช้น้ำสต๊อกกระดูกวัวที่เคยต้มไว้มาทำต่อเพื่อความรวดเร็ว จัดการกับข้าวทุกอย่าง เลาะกระดูกออก ต้มเนื้อ ใส่ผัก พอทุกอย่างได้ที่ก็เดิมกลับมาหาคิมดกจาที่ห้อง

ถาดซุปถูกวางลงต่อหน้า ที่คาดผมยางยืดถูกรัดรวบหูดกจาเอาไว้ให้เชิดไปด้านหลัง

"ช้าจัง"

"ฉันต้มต๊อกเปล่าๆไว้ให้แกกินตอนดึกๆ"

"ขอบคุณครับ"

"อืม" จุงฮยอกตอบในคอ แม้จะดูเหมือนไม่สนใจ แต่สายตาก็มองคิมดกจาไม่วางตา ทั้งคอยเช็ดหน้าเช็ดตา คอยเป่าบ้างป้อนบ้างเป็นครั้งคราว

พอช่วงหลังๆมานี้ เขาก็พอฟังศัพท์จิ้งจอกออกบ้างเป็นบางคำ อย่างพวก ช้า ขอบคุณ ไม่เอา และ

"ไอ้หน้าหมา!"

ไอ้หน้าหมา....

"ฟ่อๆๆๆๆ!! งี๊ดดด!! งี๊ด!!"

"อะไร"

ตุบๆๆ!

จุงฮยอกมองตามอุ้งมือที่ตบปุๆลงบนเตียง

"งี๊ด!?"

"เอาเสื้อไปซัก"

"งี๊ดดๆ!! ฟ่อออ!"

"แกเอาอะไรมากินบนเสื้อฉันล่ะ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะคิมดกจา มันซักยาก มันเปื้อนก็ต้องรีบซัก!"

ทั้งคู่เถียงกันจนหมดแรง

และคนที่พ่ายแพ้ก็ต้องมารับผลกลับ

"อย่าโกรธฉัน คิมดกจา" จุงฮยอกครางหงิงๆหมอบตัวต่ำอยู่ข้างเตียง มองดกจาที่นอนอยู่ในห้องเขา แต่เขาไม่มีสิทธิ์ขึ้นไปนอนด้วยอย่างน้อยอกน้อยใจ

นั่นมันเตียงฉัน ทำไมฉันจะขึ้นไปนอนไม่ไ---

"หงิง"

โอเคคิมดกจา แกชนะ

จุงฮยอกหูตกมองดกจาที่ร้องหงิงๆใส่เขา

สุดท้ายก็ต้องละระหกระเหินอพยพไปนอนห้องนอนเก่าคิมดกจา แต่ยังดีที่มีกลิ่นดกจาอยู่บ้างนิดหน่อย ถ้าไม่นับกลิ่นข้าวที่ดกจาทำหกบนเตียง

.......บัดซบ

สุดท้ายจุงฮยอกก็ต้องมานั่งเปลี่ยนผ้าปู เอาเตียงไปตาก และย้ายตัวไปนอนโซฟากลางบ้านอยู่ดี

เวลาผ่านไปอีกอาทิตย์หิมะเริ่มตก คราวนี้เขาอยากจับดกจามาเขย่าแรงๆสักทีถ้าไม่โดนซอนฮวารั้งเอาไว้

คิมดกจาไม่ยอมลุกจากเตียงเลย!

ไม่! เลย! ทั้งอาทิตย์!

จะดุจะด่าแค่ไหนก็ส่งกลับมาแค่เสียงหงอยๆกับดวงตาคลอน้ำให้เขาตายใจ อยากจะทุบหัวดกจาแรงๆสักที แต่สัญชาตญาณบางอย่างทำปางห้ามญาติใส่เขา

ทน

จุงฮยอกนายต้องทนให้ได้

ถ้าหากเป็นปกติดกจาทำอะไรอย่างนี้เกือบ 2 เดือนเขาคงตบะแตกด่าดกจาแรงๆไปสักครั้ง แต่ไม่รู้ทำไมลึกๆมันกลับบอกอย่า

เขาแทบไม่อยู่ห่างคิมดกจาเลยแม้แต่วิเดียว เพื่อนฝูง คนส่งของหรือใครก็ตามแต่

อย่าแม้แต่จะคิดก้าวเท้าเข้ามาในบ้านเขา

จุงฮยอกก้มมอง อยากจะถอนหายใจแรงๆสักครั้งแต่ก็กลัวดกจาจะตื่น ทำได้แค่เอาจมูกถูๆดุนดันหัวน้อยๆของดกจาเบาๆ

'หวง'

เขารู้สึกแบบนั้น และรู้สึกหวงมากๆ

จุงฮยอกละความสนใจ ก่อนจะเอาหางโอบรอบตัวดกจาไว้เพื่อให้ความอบอุ่นในตอนกลางคืน หากดกจาหิว เขาก็เตรียมขนมนมเนยเอาไว้ข้างๆแล้ว

และเวลาก็ผ่านไปอีกอาทิตย์ แต่คราวนี้ดกจาดูอ่อนแรงเล็กน้อย และเอาแต่หลับทั้งวันจนจุงฮยอกอดห่วงไม่ได้ อากาศลดต่ำจนคิดว่าจิ้งจอกอย่างดกจาจะทนไหวรึป่าว

ดังนั้นวันนั้นตลอดทั้งวันเขาจึงเอาแต่กกตัวดกจาเอาไว้ไม่ปล่อยจนถึงค่ำ ดกจาถึงได้ปรือตาตื่น

"จุงฮยอกอา"

"หิวรึยัง"

"งืม"

"งั้นรอฉันก่อนจะไปทำอะไรให้กิน"

"อยากกิน...อยากกินทะเลหม้อไฟ เนื้อตุ๋น กับต๊อกย่าง!"

"กินเยอะเกินไปนี่มันค่ำแล้ว เดี๋ยวแกอาหารไม่ย่อย"

"ผมจะกิน!"

"คิมดกจาอย่าดื้อ"

"ฮึกผมอยากกิน"

"งั้นนอนรอไปก่อน" สุดท้ายจุงฮยอกก็ทนเห็ยคิมดกจาน้ำตาตกไม่ได้อยู่ดี

จุงฮยอกยันตัวลุกก่อนจะแปลงกลับเป็นคน ร่างกายเปลือยเปล่าไม่ได้ทำให้ทั้งคู่เชินอายนักเพราะชินแล้ว มือหนายกขึ้นปาดเช็ดน้ำตาออกเบาๆที่เปลือกตาของดกจา กดจูบที่กลางหน้าผากของดกจาอย่างรักใคร่

"เป็นเด็กดีรอฉัน มีอะไรก็ร้องเรียก เข้าใจมั้ย"

"งื้ม"

"ดีมาก"

จุ๊บ

จุงฮยอกผละตัวออกหลังจูบเบาๆที่ปลายจมูกอีกคนเสร็จ โชคดีที่ใบหูของเขาเป็นสีดำเลยไม่ขึ้นสีให้เห็น

ฟุบๆๆๆๆๆ

แต่มาออกอาการที่หางแทน ทั้งดกจาและจุงฮยอก

กางเกงวอร์มาเข้มถูกสวมลวกๆเผยให้รอยข่วนรอยกัดที่ว่ากัดจริงๆ กัดแบบจมเขี้ยวอยู่เต็มตัว

ถ้าเขาไม่กล้ามหนาขนาดนี้ เห็นทีคงได้เย็บแผล

จุงฮยอกไม่รีรอ ยืนอยู่หน้าเตาทำอาหารอยู่นานเกือบชั่วโมง หูคอยฟังเสียงไปด้วยว่าดกจาร้องเรียกอะไรเขาบ้างรึป่าวแต่ก็ไม่มี กลิ่นอาหารลอยคลุ้งตลบอบอวลไปทั่วบ้านจนไม่ได้กลิ่นอื่นเลยสักนิด จุงฮยอกก็เอาแต่นึกถึงดกจาไม่หยุด อยากรีบๆทำให้มันเสร็จๆสักทีจะไปได้กกดกจา

และในจังหวะที่ปิดแก๊ส

"งี๊ดดดดดด!!"

"!!!"

"คิมดกจา!!"

จุงฮยอกเบิกตากว้าง รีบวิ่งกลับห้องชั้นสองด้วยความรวดเร็วเสียงร้องแหลมดังลั่นเสียดแทงเข้าไปในอก กลิ่นคาวไม่คุ้นคลุ้งจนแสบจมูก

คิมดกจา!

เสียงตึงตังดังขึ้นพร้อมกับร่างของจุงฮยอกที่วิ่งกลับมาถึงห้อง ดวงตาสั่นไหวมองดกจาที่ตัวเปรอะเปื้อนและหายใจอ่อน

มือของจุงฮยอกสั่นเทาจนทำอะไรไม่ถูก แต่ในจังหวะที่มือใกล้ถึงตัวดกจา

เสียงร้องเล็กๆอีกสามเสียงก็ดังขึ้นเบาๆใต้กลุ่มขนของดกจา

"ฮือออ~จุงฮยอกอาผมเจ็บ"

"อยู่นี้ ฉันอยู่นี้แล้วคิมดกจา"

จุงฮยอกยกตัวดกจาที่เปื้อนขึ้นอุ้มเบาๆอย่างไม่นึกรังเกียจ ก่อนจะเห็นก้อนตัวแดงๆอยู่ตรงกองผ้าสามตัว

ตัวพวกมันสามตัวยังเล็กกว่าฝ่ามือเขาด้วยซ้ำ

ตัวเล็ก

อ่อนแอ

และดูน่าเกลียดน่าชัง

แต่พอได้ยินเสียงร้องเบาๆของพวกมันขาก็พลันอ่อนแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ

"คิมดกจา" เสียงที่เปล่งออกมาดูแหบและสั่นเล็กน้อย คิมดกจาแลบลิ้นเลียตามกรอบหน้าเปียกชื้นของจุงฮยอกเบาๆ

"อือออ ว่าไง~"

"ฉันนึกว่าแกอ้วน"

"อย่าปากหมาตอนนี้ได้มั้ยจุงฮยอก ผมไม่มีแรงจะเถียงนะ"

จุงฮยอกเงียบปากลงพร้อมกับอุ้มประคองร่างเหนื่อยอ่อนของดกจาเอาไว้ แต่เสียงร้องก็เรียกสติจุงฮยอก

"ปะป๊า~ ลูกหิวนมแล้วนะ~" คิมดกจาที่เห็นจุงฮยอกนิ่งค้างไปก็อดล้อไม่ได้

"เงียบไปเลย"

"คิ๊กๆ~"

"ขอบคุณคิมดกจา"

"โอ๋ๆ ไม่เอา อย่าร้องนะปะป๊าไม่เอา อย่าร้องง~ งื้อออ" ดกจาเงยหน้าพยายามเลียหน้าของคุณพ่อมือใหม่ที่เอาแต่ร้องไห้เงียบๆไม่หยุดก่อนที่ใบหน้าคมซุกลงบนกลุ่มขนของเขา เสียงสะอื้นกับแรงสั่นเบาๆของจุงฮยอกทำเอาดกจาได้แต่ส่ายหน้า จุงฮยอกเอาแต่พูดขอบคุณเขาไม่หยุดปากปนกับเสียงเด็กๆบ่นหิวนม

"ตัวขาวหูแหลมๆตัวนี้ชื่อบียู ส่วนตัวนี้ชื่อกิลยอง ตัวนี้ยูซึงน้องเล็กที่เราเคยตกลงกันไว้ไง~"

"แกตกลงคนเดียว"

"งั้นนายก็เถียงผมสิว่านายไม่อยากมีน่ะ"

"..."

"ตัวเล็กมากเลย~"

"ทำไมแกถึงไม่บอกว่าแกท้อง" จุงฮยอกพูดตัดพ้อเบาๆพร้อมกับหูลู่

"ผมบอกนายตั้งแต่วันแรกแล้วแต่นายฟังไม่ออก"

"แล้วถ้า-"

"ม๊าา~"

"มะม๊าา~"

เสียงจุงฮยอกเงียบลงก้มมองเจ้าตัวน้อยร้องเรียกดกจาไม่หยุด จุงฮยอกเลยค่อยๆวางดกจาลงบนเตียง ลูกน้อยตัวแดงแย่งกันคลานมาดูดนมจากอกแม่ทันที

"ขอโทษ" จุงฮยอกเอ่ยเสียงอ่อนกับเจ้าตัวน้อย นิ้วมือสั่นเทาตอนพยายามลูบหัวหนึ่งในลูกของตัวเองเพราะกลัวกะแรงไม่ถูก

"ปะป๊าาาา~"

นิ้วมือชะงักกึกในตอนที่เห็นใบหน้าเล็กๆคล้ายทั้งเขาและดกจาผสมกันเอ่ยเรียกเขาเสียงเล็ก

"ว่า...ไง" จุงฮยอกพยายามกลั้นความตื้นตันไม่ให้หลั่งไหลออกมา แต่เจ้าตัวน้อยก็ดูท่าจะไม่เข้าข้างเขาเลยสักนิด

"ปะป๊าๆ"

"ปะป๊าา~"

"ป๊าาา~"

จุงฮยอกก้มหน้าซุกหลังดกจาเงียบๆ

แต่ดกจารู้ว่าจุงฮยอกกำลังดีใจมากๆ

"ขอบคุณคิมดกจา...ขอบคุณ"

"งื้ม~ รู้แล้วครับ~"

"นอนพักซะ เดี๋ยวที่เหลือฉันดูแลเอง"

"งั้นฝากดูแลที่เหลือด้วยนะครับปะป๊า มะม๊าเหนื่อยมากเลย"

"อืม ฝันดีคิมดกจ--ฝันดีมะม๊า" คิมดกจายิ้มหวานรับเมื่อได้ยินอยู่ข้างหูก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาลงพักผ่อน

"รักปะป๊านะ"

"รักมะม๊าเหมือนกัน...!? เขี้ยวยังไม่ทันงอกก็กัดป๊าแล้วเหรอ? หึ รักพวกแกเหมือนกัน" จุงฮยอกก้มมองเจ้าตัวน้อยที่พุ่งมากัดเขาเพราะไม่ยอมบอกรักบ้าง ก่อนจะก้มลงไปจูบเบาๆที่หัวทั้งสี่และได้ยินเสียงอ้อแอ้ก่อนจะกลายร่างเป็นวูล์ฟด็อกคอยเลียทำความสะอาดและกกตัวให้ความอบอุ่น

วันนี้เขาจะปล่อยดกจาไปก่อน ถ้าเด็กๆหย่านมเมื่อไหร่ เขาจะลงโทษคิมดกจาให้สำนึก โทษฐานที่ไม่ยอมบอกเขาว่าท้องและไม่ยอมให้เขาอยู่ดูคลอดเด็กๆ

ครืออออ~

แต่พอก้มไปเห็นเด็กๆกินอิ่มนอนหลับอยู่ตรงอกดกจา

ขอทบไว้ปีหน้า

ถ้าคิมดกจาท้องรอบหน้าเขาจะนั่งเฝ้าไม่ยอมให้อีกคนไล่เขาไปไหนเลย

[จบ]