Thread by @ppruksa_sas

#พล็อตจา Wet 🔞

คิมดกจาเป็นเพียงนายแบบไร้ชื่อ ไม่ได้มีชื่อเสียงโด่งดังอะไรมานัก ส่วนใหญ่งานที่ถ่ายก็มักจะเป็นเพียงงานที่ไม่ได้เต็มทั้งตัว หากไม่ถ่ายขา ถ่ายตัว หรือถ่ายแขนอย่างเดียว คิมดกจาก็แทบไม่มีงานตกมาถึง ส่วนนึงไม่ใช่เพราะเลือกงานอะไรนักแต่เป็นที่ต้นสังกัดที่เซนต์สัญญา

แต่ไม่มอบงานให้ เพียงเพราะเขาไม่ต้องการถูกเลี้ยงดูจากใครก็ตาม คิมดกจาจึงเป็นได้แค่นายแบบที่ได้แต่รอวันหมดสัญญาก็เท่านั้น

และในวันที่แสนธรรมดา ก็มีงานใหม่มาถึงมือดกจาสักที

"ถ่ายแค่หลังหรอครับ?" คิมดกจาเงยหน้ามองผู้จัดการตรงหน้า พลางพยักหน้ารับอย่างไม่ยินดียินร้ายเท่าไหร่

"ใช่ ถ่ายในน้ำ เขาอยากเห็นแค่รูปร่างเฉยๆ"

ดกจาตอบรับ มองคอนเซปต์งานที่รับมาอย่างละเอียด โชคยังดีที่ไม่ใช่ภาพนู้ดหรือต้องโป๊เปลือย ถึงแม้จะไม่เห็นหน้าก็ตามที

เวลาผ่านมาไม่กี่วันก็ถึงวันถ่าย คิมดกจาเดินเข้ามาทำความรู้จักกับทุกคนก่อนที่จะเดินสำรวจรอบๆ

มุมๆนึงมีสะพานหินและแม่น้ำกว้าง ดีที่มันใสพอให้มองเห็นลงไปข้างล่าง และลึกเพียงช่วงต้นขาเท่านั้น

แต่เขารู้สึกเหมือนถูกแกล้ง

อากาศแค่ 15 องศา แต่ให้เขาถ่ายแบบในน้ำนี่มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ

แต่คิมดกจาจะไปเถียงอะไรได้

เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนเป็นเพียงเสื้อขาวของแบรนด์นึง ทั้งร่างกายขาวมีเพียงเสื้อเชิ้ตยาวละต้นขาเพียงตัวเดียว

อา...เหมือนถ่ายภาพนู้ดอยู่เลย

คิมดกจากลั้นใจ ค่อยๆหย่อนเท้าเดินลงน้ำไปช้าๆตามที่ช่างภาพต้องการ ความหนาวเย็นหนาวถึงกระดูกดำแต่ก็ต้องทน ฟันกัดแน่นเพราะกลัวว่าถ่ายไปจะเผลอปากสั่น

คิมดกจาก้าวลงน้ำได้ถึงต้นขา แต่ต้องย่อตัวให้ถึงครึ่งเอว

โคตรหนาวเลยให้ตายเถอะ เขาคิดอะไรอยู่ตอนนั้นถึงได้รับงานบ้านี่ ฟังดูก็รู้ว่าคนพวกนี้มีนายแบบในใจแล้ว แต่นายแบบบ้านั้นไม่อยากเจอน้ำเย็นๆเลยโยนมางานให้เขา

คิมดกจาไม่ได้เล่นหูเล่นตามากนักมนอกจากแสดงออกมาทางกายอย่างเดียว

ก่อนที่เท้าจะเผลอไปเหยียบอะไรบางอย่างจนล้มไปทั้งตัว

"อะ!"

คิมดกจาเบ้หน้าเจ็บเล็กน้อย ดีที่ไม่มีแผลอะไร แต่ตัวเขาเปียกไปทั้งตัว แถมเสียงชัตเตอร์ที่ยังลั่นอยู่ตลอดเวลาก็ไม่สามารถให้เขาหยุดถ่ายลงได้

คิมดกจาที่เอาแต่นึกพูดอยู่กับตัวเอง ไม่สนใจสายตารอบข้างเลยสักนิด

ว่ากำลังจดจ้องมาที่ร่างกายเปียกชุ่มของตัวเอง เนื้อผ้าสีขาวที่เปียกแนบสนิทไปกับลำตัวเผยผิวขาวๆ แม้จะถ่ายแค่เพียงด้านหลังและข้างของคิมดกจา แต่ทรวดทรงองเอวนั่นก็เรียกสายตาทุกคนได้เป็นอย่างดี

โดยเฉพาะพล็อตเตอร์

ซีอีโอหนุ่มใหญ่ที่มาคอยดูความเรียบร้อยของงานแบรนด์เสื้อที่เปิดขึ้นเล่นๆ

แต่ใครจะไปคิดว่าเขาจะได้เห็นคนน่าสนใจอย่างนายแบบตรงหน้า

"นายแบบชื่อคิม ดกจาจากสังกัด x ค่ะ เป็นนายแบบเกรด C"

"ทำไมแค่เกรด C"

"ไม่ทราบแน่ชัดค่ะ จะไปสืบมาให้นะคะ ขอเวลา 10 นาที"

"ได้"

พล็อตเตอร์ตอบรับแค่นั้น ดวงตาคมดุยังคงไม่ละสายตาออกจากผิวขาวเนียนนั่น

หากตอนถ่ายไม่ได้ใส่เสื้อจะเป็นยังไง

"ถ่ายด้านหน้าเขาด้วย"

"แต่ไม่ใช่ว่าคอนเซปต์คือความสวยงามจากรูปร่--"

"อย่าให้ต้องพูดซ้ำ"

"ดะ...ได้ครับ"

หนึ่งในคนดูแลทำได้แค่วิ่งเข้าไปเพื่อคุยกับตากล้องอย่างรวดเร็ว

"แก....แกน่ะ นายแบบ ชื่อไรนะ เออนั่นแหละ! ตอนนี้จะมีถ่ายด้านหน้าด้วย"

คิมดกจาหลับตาลงเพราะกลั้นใจจากความหนาว ก่อนจะหันไปตามเสียงเรียก

"แต่...แต่ผมไม่ได้ใส่ชั้นใน"

"ก็ย่อตัวให้น้ำถึงเอว แต่เดี๋ยว! เขาไม่ได้แต่งหน้า พาขึ้นมาแต่งหน้า"

คิมดกจาพยายามอย่างมากที่จะไม่ทำให้ตัวเองเสียงสั่น ขาเรียวก้าวขึ้นจากน้ำด้วยความรวดเร็วไม่ได้สนสายตาที่มองมาทางเขา

อย่างหื่นกาม

เขาชินแล้วกับสายตาแบบนี้

คิมดกจานั่งห่อตัวในผ้าตัวสั่น ผิวขาวที่ขาวอยู่ก่อนหน้าเริ่มขาวซีดยิ่งกว่าเดิม

เกือบสิบนาทีกว่าจะแต่งหน้าเสร็จ อากาศรอบข้างเริ่มเย็นตัวลงกว่าเดิมไปหลายองศา

แค่หายใจก็ออกมาเป็นควันแล้ว

คิมดกจากัดฟันจุ่มเท้าลงน้ำที่เย็นราวกับน้ำแข็งอีกครั้ง

พอเดินไปได้ถึงจุดนึงการถ่ายก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง

ร่างกายเย็นเฉียบ ขาที่แช่อยู่เย็นจนชา

แต่ดกจาก็ยังฝืนทำต่อ

"เอาล่ะ จะถ่ายมุมสูงแล้วนะ ลอยตัวบนน้ำด้วย"

"ตะ...ต้องแช่ไปทั้งตัวหรอครับ"

"ใช่ แช่ลงไปเลย"

ไอ้....

คิมดกจาสบถด่าในใจ ร่างกายค่อยๆเอนหงายลงบนแผ่นโฟมลองหลังเพื่อลอยตัว

เกือบ 2 ชั่วโมง ไม่มีการพักหรือหยุดการถ่ายใดๆทั้งสิ้น คิมดกจามีทั้งเสียงติและชื่นชมปนกันไป

อากาศยามเย็นหนาว แต่คิมดกจากลับตัวร้อนราวกับไฟ สีหน้าขาวเนียนของดกจายังดูเป็นปกติแต่ความจริงไม่

สมองและสติของดกจาพร่าเบลอไปหมด ทั้งปวดหัวและชาไปทั้งตัว แต่ก็ไม่มีใครดูออกรวมถึงผู้จัดการ

ก็ดูไม่ออกเช่นกัน

แต่ในจังหวะที่คิมดกจากำลังจะขอตัวกลับ

"ฉันจะพาไปส่ง" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยกระซิบเบาๆที่ข้างหลังหูคิมดกจา

"ไม่ต้องครับ ผมเกร--"

"ฉันเป็นเจ้าของงานนี้ ฉันหวังว่าฉันจะไม่ต้องพูดซ้ำอีก"

คิมดกจาหุบปากฉับกับการมัดมือชกของอีกคน

ร่างกายเพรียวผอมจึงได้แต่เดินตามขึ้นรถไป

และในทันทีที่คิมดกจาขึ้นรถ ยาแก้ไข้ก็ถูกยื่นมาต่อหน้าเขาพร้อมกับน้ำเปล่าหนึ่งขวด

"ครับ?"

"เธอไม่สบาย"

"คือผมสบายดี"

"อย่าให้ฉันโมโหคิมดกจา กินเข้าไปซะแล้วนอนตากฮีตเตอร์ไปเงียบๆ"

คิมดกจาเม้มปากแน่น ก่อนจะรับยามากิน ในรถอุ่นมากจนคิมดกจาอยากหลับไปทั้งแบบนั้น

"ถ้าถึงร้านอาหารฉันจะปลุก"

"อืออออ" คิมดกจาตอบรับงึมงำในคอก่อนจะหลับไป

.....

คิมดกจาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียบนเตียงนุ่ม

อา...

เตียงนุ่ม!?

ไอ้บ้าเอ๊ย! นี่เขาจะมาเสียตัวแบบนี้ไม่ได้นะ! หนีๆๆ เขาต้องหนีแล้--

"คิดว่าฉันจะเอาเธอตอนหลับรึยังไงคิมดกจา"

"อะ...ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ"

"นัยน์ตาเธอมันฟ้อง ลุกไปกินข้าวแล้วกลับไปนอนสะ รีบหายเพราะเดี๋ยวมะรืนฉันจะส่งงานใหม่ผ่านผู้จัดการเธอ"

"เดี๋ยวครับ ผมค่อนข้าง..." งง

"ฉันทำให้เธอต้องแช่น้ำนานจนไม่สบาย ฉันจะรับผิดชอบด้วยการจ้างงานเพิ่ม" คิมดกจาได้แต่คิดอยู่ในใจ ไม่ใช่ว่าใช้งานจนไม่สบายต้องให้พักงั้นหรอ?

แต่คิมดกจาก็ปฏิเสธอะไรไม่ได้มากนัก ทำได้แค่ยันตัวลุกเดินตามอีกคน มองรอบข้างก็พอจะดูออกว่าเป็นห้องสูทในโรงแรมมีระดับ

เขาไม่ได้จะทำอะไรผมจริงๆใช่มั้ย

คิมดกจานั่งลงตรงกันข้ามกับอีกคน พลางจ้องไม่วางตา

"คือจะเป็นอะไรมั้ยถ้า..."

"พล็อตเตอร์ รู้แค่นั้นก็พอ"

"ครับคุณพล็อตเตอร์"

แล้วหลังจากนั้นคิมดกจาก็นั่งกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ใบหน้าขาวอิ่มเอมกับอาหารอย่างมีความสุข ก่อนจะกินน้ำกินยาแล้วทำตัวว่าง่ายไปนอน ปล่อยให้พล็อตเตอร์ได้แต่นั่งยิ้มกับตัวเอง

หนีจากสปอนเซอร์คนอื่นๆด้วยการตีตัวออกห่าง แต่พอเขาเข้าหากลับไม่ถอยหนี

ถ้าไม่เรียกเล่นด้วยจะเรียกว่าอะไร

คิมดกจาตื่นขึ้นมาอีกที อาการตัวร้อนดีขึ้นมานิดหน่อยไม่มากเท่าเมื่อวาน พอพยายามหาอีกคนก็ไม่เจอซะแล้ว

คิมดกจาไม่เคยคิดจะมีสปอนเซอร์ แต่ขอบอกตามตรงเลยว่าทันทีที่ได้เจอกับพล็อตเตอร์เขากลับคิดอยากลองมีสปอนเซอร์ดูสักครั้งอย่างหน้าแปลกใจ ลึกๆมันอดไม่ได้จนถึงขั้นตามมาโรงแรม

อาาาา คิมดกจา นายนี่มันบ้ามาก

แต่ยิ่งนึกถึงใบหน้าคมเข้ม บาดแผลที่พาดอยู่บนใบหน้า ร่างกายสูงใหญ่กับรูปร่างนั่น

"โคตรฮอตเลย"

คิมดกจาไม่ได้คิดที่จะเขินอายเลยสักนิด

ลองดีมั้ย อย่างน้อยก็มีงานมีคนดูแลก่อนหมดสัญญา แถมดูๆแล้วพล็อตเตอร์ก็ดูจะสนใจเขาอยู่บ้างจากที่เดาเรื่องงานเมื่อวาน

ไม่งั้นชาตินี้เขาคงไม่ได้มีรูปหน้าขึ้นเล่มนิตยสารหรอกเพราะปฏิเสธพวกสปอนเซอร์แก่ๆ

แต่จากที่ค้นดูแล้วคุณพล็อตเตอร์ก็...

อายุมากกว่าเขาเกือบ 20 ปี

....แด๊ดดี้

ไม่!

หยุดคิด!

ดกจากลิ้งตัวไปมาบนเตียงนุ่ม ตบตีกับตัวเองในใจเป็นล้านครั้งในหัว

แต่เกิน 80% บอกให้ลองเลย โอกาศมาถึงแล้ว

สรุปสุดท้าย 80% ก็ชนะอย่างไม่ต้องสงสัย

คิมดกจามาถึงกองถ่ายภาพในตอนเช้าวันต่อมา อาการไข้ขึ้นของเขาดีขึ้นมากในระดับนึงแต่ก็ยังรู้สึกง่วงอยู่นิดหน่อยอยู่ดี

พล็อตเตอร์ที่เห็นว่าคิมดกจามาแล้วเลยเดินเข้าไปหา มองดูดวงหน้าขาวที่ดูง่วงงุนอยู่ตลอดเวลา แต่ดวงตาปรือปรอยที่ช้อนมองเขานั่น

เร้าอารมณ์ใช้ได้

"ฉันควรยกเลิกงานนี้ ดูท่าว่าเธอคงจะไม่ไหว"

"ไหวครับ คุณพล็อตเตอร์อุตส่าใจดีให้งานผมทั้งที"

"งั้นถ้าเธอรับไหว ฉันก็จะตามใจเธอ" คิมดกจารู้สึกลำคอแห้งผากจนต้องกลืนน้ำลายลงคอในตอนที่ได้ยินคำพูดสองแง่สองงามของอีกคน ดวงตาของพล็อตเตอร์ไม่ได้จ้องมาที่เขาด้วยความเอ็นดู

แต่จ้องมาที่เขาราวกับจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว

คิมดกจาช้อนตาที่ปรือจากพิษไข้ขึ้นมองอีกคนก่อนจะยิ้มรับเบาๆอย่างทีเล่นทีจริง

"ผมรับไหวอยู่แล้วครับ~"

ดี

ต้องแบบนี้

พล็อตเตอร์หลุบตามองคนตัวเล็กกว่าที่พึ่งเดินเข้าไปในกองถ่ายภาพด้วยความต้องการ

เห็นทีเขาจะปล่อยคิมดกจาเล่นได้ไม่นาน

ไม่อย่างนั้นเขาจะตบะแตกจนควบคุมตัวเองไม่ให้ดึงรั้งตัวคิมดกจามาครอบครองไม่อยู่

ทุกอย่างจะค่อยเป็นค่อยไป ตราบใดที่คิมดกจาค่อยๆเอนตัวมาหาเขา

แต่ถ้าคิมดกจาทิ้งตัวเข้าใส่อ้อมแขนเขาจนเขาห้ามตัวเองไม่อยู่

อันนี้คงต้องโทษคิมดกจาที่ทำให้เขาหลงไหลอีกคนมากเกินไป

คิมดกจาที่เดินผละออกจากอีกคนมาแล้วแต่ยังรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมาจากไกลๆ

จะบอกว่าพล็อตเตอร์สนใจเขาก็ถูก

แต่สนใจเขาผิดวิธีไปนิดนึง

คิมดกจาที่มีรอยยิ้มแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าแต่ในใจกำลังนึกด่าคนที่เขาหวังจะให้มาเป็นสปอนเซอร์นับครั้งไม่ถ้วน

น้ำอีกแล้ว

คิมดกจาคิ้วกระตุกยามที่มองแทงค์กระจกใสที่มีน้ำอยู่เกือบล้น

ยิ่งได้มาอ่านบลีฟที่ให้มาอีกรอบยิ่งอยากจะกำหมัดต่อยอะไรสักอย่างแรงๆมันสักที

เขาชักไม่แน่ว่าพล็อตเตอร์สนใจเขาจริงรึป่าวก็คราวนี้แหละ

แต่ในเมื่อรับงานมาแล้วและเขาก็เป็นแค่เพียงนายแบบโนเนมจะขอเปลี่ยนตัวกลางคันก็น่าเกลียด

คราวนี้คิมดกจาต้องทิ้งลงน้ำไปทั้งตัว แต่ดีขึ้นตรงที่น้ำค่อนข้างอุ่น และไม่ได้แสบตานักตอนที่ลืมตา

เสียงตากล้องดังขึ้นพร้อมกับเริ่มถ่ายภาพ

เสียงลั่นชัตเตอร์ดังขึ้นแต่ไม่ได้เข้าหูดกจานักเพราะอยู่ในน้ำ เป็นครั้งแรกที่คิมดกจารู้สึกว่าเขากลั้นหายใจได้นานกว่าปกติ

ไม่รู้ว่าเพราะตัวเองชื่นชอบมันหรืออะไรทุกอย่างเลยออกมาดี ทุกคนต่างก็รู้สึกลำคอแห้งผาก

ผิวกายใต้เชิ้ตสีดำตัดกันกับสีผิวยิ่งขับให้ดูขาวขึ้น ดวงนัยน์ตาสีดำจดจ้องปรือมองอย่างเย้ายวนมาทางกล้องถ่าย ทำเอาทุกคนราวกับตกอยู่ในภวังค์

คิมดกจาเงยหน้าขึ้นเหนือน้ำทุกๆ 2 นาทีเป็นขีดจำกัดของเขา

คิมดกจาต้องขึ้นลงน้ำอยู่แบบนั้นเกือบ 6-7 รอบกว่า แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดีจนตัวดกจาเองยังแปลกใจ

หรือว่าบางทีเขาเหมาะกับการถ่ายแบบในน้ำนะ หรือว่าเขาควรถ่ายแบบชุดว่ายน้ำดี

"คิมดกจา วันนี้นายทำดีมากเลยนะ"

"อะ ขอบคุณครับ" คิมดกจายิ้มรับปลอมๆกับผู้จัดการตัวเอง

ทั้งที่ปกติมักจะโยนงานของเขาให้นายแบบในปกครองอีกคนอยู่บ่อยครั้ง ครั้งนี้คงเห็นว่าเขาดูจะสนใจที่จะมีสปอนเซอร์ล่ะสิ่นะ

จะมาว่าเขาคิดลบไม่ได้ ถ้าใครเจอแบบนี้ก็ต้องรู้สึกเหมือนเขานั่นแหละ

คิมดกจาลูบผมที่เปียกชื้นขึ้น ก่อนจะเห็นใครที่เขาอยากต่อ--อยากขอบคุณอยู่ตรงหน้า

"เธอดูอยากจะต่อยฉันนะ"

"ป่าวนะครับ ทำไมถึงคิดร้ายแบบนั้นล่ะ"

พล็อตเตอร์ไม่ตอบ ทำเพียงยิ้มและยื่นหน้าเข้าใกล้หูเขาจนรู้สึกไม่คุ้นชิน เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นเบาๆ

"ฉันให้เธอต่อยฉันได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน"

"มันใช่เรื่องที่เอามาแลกเปลี่ยนกันได้ด้วยหรอครับ"

พล็อตเตอร์ยิ้ม เขาเพียงแค่ถามเพราะต้องการหยอกล้อเท่านั้น ถึงแม้อีกคนดูจะอยากแลกเปลี่ยนจริงๆก็ตาม

"งั้นเธอต้องการให้ฉันค่อยๆตะล่อมเธอช้าๆหรือแบบรวดรัดดีกว่ากันล่ะ"

"หรือ.....อยากให้ฉันบีบบังคับเธอดี"

พล็อตเตอร์แค่ถามออกไปเพื่อเร้าคนตัวขาวที่ยืนหน้าแดงอยู่ตรงหน้าก็เท่านั้น

เพราะหากอีกคนไม่ชอบ เขาก็ไม่ได้คิดจะบังคับ หากแต่เสียงที่เปล่งออกมาเบาๆทำเขาอยากละทิ้งความตั้งใจแรกมันทิ้งเอาไว้ ณ ตรงนั้นเลย

"ก็.....ถ้าคุณต้องการ ผมก็คงขัดขืนอะไรไม่ได้หรอกนะครับ จริงมั้ย~" คิมดกจาพูดขึ้นด้วยความเขินอายเพียงเล็กน้อย ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดใบหูของพล็อตเตอร์เบาๆ

ราวกับเอาคืน ไหนจะดวงหน้าขาวเนียนยังเปียกชุ่มจากน้ำอยู่เล็กน้อยที่ช้อนมองกลับไปด้วยความยั่วยวน

พล็อตเตอร์เริ่มชักไม่แน่ใจว่าเป็นเขาหรือคิมดกจากันแน่ที่กำลังก้าวเท้าเข้าสู่เกมอันตรายนี่

แต่ขอบอกตามตรงเลยว่า

พล็อตเตอร์จะลงเล่นโดยไม่เกี่ยงเลยสักนิด

ไม่ใช่เพื่อเอาชนะ

แต่เพื่อให้ได้ครอบครองคนตรงหน้า

"งั้นก็กลับไปนอนทำตัวว่าง่าย รอฉันซื้อของมาร่างกายสวยๆของเธอที่ห้องซะ"

"ตกลงครับ"

คิมดกจาก็ลงแข่งเกมนี้ด้วย

แล้วจะมาลองดูกัน

ว่าใครจะตกหลุมรักก่อนกัน

แต่ขอบอกเลยว่าเกมนี้น่ะ

คนตกหลุมรักก่อนชนะล่ะนะ

หลังจากวันนั้นดกจาก็ทำตัวว่าง่ายนั่นแหละในช่วงแรก แต่พอผ่านไปได้ไม่ถึงอาทิตย์คิมดกจาก็แทบอยากจะหนีมันตอนนี้เลย!

"คุณพล็อตเตอร์แบบนี้ไม่เกินไปหน่อยหรอครับ!"

"อะไรที่ว่าเกินไป"

"ก็นี่ไงครับ" คิมดกจาว่าพร้อมกับชี้ไปที่กองเสื้อเชิ้ตสีขาวและดำบนโต๊ะ นับ 20 ตัว

20 ตัว! ชุดเหมือนกันจะซื้อซ้ำให้เขาทำไม!

คิมดกจาได้แต่กุมขมับเครียดและไม่ใช่แค่กับเสื้อเชิ้ตที่เขาชอบใส่ด้วย กับพวกกระเป๋าและเครื่องประดับก็ด้วยเช่นกัน

ของพวกนั้นเขามีเหมือนกันนับสิบชิ้น ต่างกันแค่สี!

บางครั้งเขาก็กำลังดูตารางงานอยู่ จู่ๆก็มีเชฟในร้านอาหาร 5 ดาวมาเคาะประตูห้อง

มาทำอาหารให้ถึงในห้องเล็กๆจนเขาได้แต่นั่งกลั้นใจมองเขาทำอาหารด้วยความอาย ถึงแม้จะอร่อยมากก็เถอะ แต่นึกสภาพที่มีเชฟชื่อดังเดินเข้ามาถึงห้องพักของคนในสังกัดอย่างเขาดูสิ่!

ฆ่าผมเถอะ! ฆ่าผมเดี๋ยวนี้เลย!

"ตอนนี้เธอมีฉันเป็นสปอนเซอร์ นี่เป็นสิ่งพื้นฐานอย่างต่ำที่สมควรจะมีก็เท่านั้น"

"ปกติเด็กในความดูแลนี่จะได้ขนาดนี้เลยหรอครับ"

"มากกว่าที่เธอจะจินตนาการได้ คิมดกจา แค่เธอขอ ฉันก็จะหามาให้เธอทุกอย่าง"

ขาแกร่งในกางเกงเนื้อผ้าอย่างดีค่อยๆเดินเข้ามาหาคิมดกจาช้าๆ มือหนาช้อนคางเรียวของคิมดกจาเอาไว้อย่างเบามือจนใบหน้าเชิดรั้นขึ้น

"แค่เธอเป็นเด็กดีของฉัน"

รู้ตัวอีกทีแผ่นหลังก็แนบชิดไปกับเตียง รสชาติจูบที่แสนดูดดื่มปลุกเร้าความต้องการราวกับคลื่นซัดใส่

ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย

คิมดกจาทำได้เพียงจูบตอบรับอย่างว่าง่าย บดเบียดร่างกายเข้าใส่ด้วยความร้อนแรงก่อนถูกปลดเปลื้องจนไร้สิ่งใดปกปิด

เขาต้องการอีก

"ผมอยากได้มากกว่านี้~"

"ถ้ามากกว่านี้ฉันจะไม่คิดห้ามตัวเองนะคิมดกจา"

"งั้นก็อย่าห้ามตัวเองสิ่"

คิมดกจาพูดขึ้นอย่างออดอ้อนเป็นครั้งแรก ดวงตาจดต้องใบหน้าคมเข้มด้วยความยั่วยวนก่อนจะยื่นหน้าไปคลอเคลียกับบาดแผลบนใบหน้าอีกคน

"นะครับพล็อตเตอร์~"

แค่นั้นพล็อตเตอร์ก็ไม่ห้ามตัวเองอีก

แรงบดจูบค่อยๆดูดดื่มมากขึ้น คิมดกจาไม่เคยทำกับผู้ชายมาก่อน การที่ได้มานอนรับแรงกระแทกอยู่ใต้ร่างของคนที่พึ่งรู้จักกันได้ไม่นานอย่างพล็อตเตอร์นี่นับเป็นเรื่องแปลกใหม่เสียยิ่งกว่าได้ขึ้นปกนิตยสารเสียอีก

เสียงกระแทกดังเคล้าคลอไปทั่วทั้งห้องปะปนไปกับเสียงหวานของคิมดกจา

เสียงครวญครางดังขึ้นในคำคืนอันแสนเร่าร้อน ก่อนจะเริ่มดุเดือดมากขึ้นโดยไร้การบีบบังคับ

คิมดกจาเปิดเผยความต้องการจากส่วนลึกในใจออกมาไม่คิดปิดบัง บดเบียดคลอเคลียอย่างไม่อายด้วยความต้องการที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ยิ่งร่างกายนวลขาวเปียกเยิ้มไปด้วยน้ำของพล็อตเตอร์ ดวงตาคมเข้มยิ่งมืดครึ้ม

เสียงครางกระเซ่าทั่วทั้งห้องพักของพล็อตเตอร์ คิมดกจาถูกอุ้มไปมาทั่วทุกจุด เสียงครางไม่ได้ศัพท์เป็นเหมือนดังเชื้อเพลิงชั้นดีรินรดกองไฟ

คิมดกจาหวีดร้องทั้งขอความเมตตาแต่พออีกคนตอบรับคิมดกจากลับไม่พอใจที่จะหยุด

ค่ำคืนไม่ได้จบลงง่ายๆแต่มันจบลงที่คิมดกจาสลบในตอนพระอาทิตย์อยู่กลางหัว

คิมดกจาขอพูดตามตรงเลยว่าเขารู้สึกเหมือนจะมีความสุขจนตายตลอดเวลา

ทั้งสัมผัสอุ่นร้อน รสจูบ และเซ็กซ์ ทุกๆอย่างที่พล็อตเตอร์มอบให้เขามันยอดเยี่ยมมากเสียจนดกจาอยากจะตอบแทนกับความสุขนี้คืนไปบ้าง

ดังนั้นหลังจากเหตุการณ์วันนั้นคิมดกจาก็ได้งานมากขึ้น และเริ่มเป็นที่โด่งดังขึ้นเรื่อยๆ

แต่เขาก็ยังมีคติเดิมคือไม่รับสปอนเซอร์ไหนอีก คิมดกจายังทำทุกอย่างดีมาตลอด รับงานอยู่บ่อยครั้ง กลับมาออดอ้อนปล่อยให้อีกคนรังแกบ้างในวันที่ต้องการ แต่ถึงแบบนั้นพล็อตเตอร์ก็ไม่คิดจะบังคับเลยหากเขาเหนื่อยหรือไม่ต้องการ

แต่แย่หน่อยที่ตั้งแต่รู้จักพล็อตเตอร์มา

้ผมก็ต้องการทุกวัน

"พล็อตเตอร์ หลังงานนี้เสร็จผมไปห้องนายได้มั้ย"

[ช่วงนี้ฉันมีงาน ถ้าไปก็นอนอยู่เฉยๆ]

"ให้ผมนอนเฉยๆอย่างเดียวหรอ"

[แล้วถ้าไม่นอนเฉยๆเธอจะทำอะไร]

"ก็คง....เอาใจนายล่ะมั้งนะ"

[หึ] เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆผ่านสายเบาๆก่อนจะตอบกลับมา

[งั้นฉันจะรอเด็กดีกลับมาเอาใจฉันก็แล้วกัน]

คุยกันสักพักคิมดกจาก็วางสายไปเพราะอีกคนมีประชุม คิมดกจาไม่ได้ทำตัวน่ารังเกียจเวลามีคนถือหาง เขายังยิ้มรับทุกๆคนเหมือนอย่างปกติอยู่ แม้จะโดนผู้จัดการหาสปอนเซอร์มาให้เขาได้ทุกวัน

"คนนี้เขาก็ให้งานนายได้นะ นายไม่เห็นหรอว่าคนนี้เขาเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่เลยนะ"

คิมดกจาได้แต่นั่งยิ้มเงียบๆ อย่างเบื่อหน่าย เขามีพล็อตเตอร์อยู่แล้วเขาจะต้องการคนอื่นอีกไปเพื่ออะไร และในจังหวะที่ดูเหมือนอีกคนจะเริ่มเบื่อที่พูดก็ลุกขึ้นเดินออกไป

"ระวังไว้เถอะ ถ้าเขาเบื่อแล้วจะทิ้งแก ขึ้นมาแกได้คลานเป็นหมาใส่ไอ้แก่พวกนั้นแน่ ชิ!"

คิมดกจาชะงักกึกทันที

ริมฝีปากกัดเม้มแน่นจนแทบเลือด มือเรียวกำแน่นจนขึ้นข้อขาวและสั่นเทาด้วยความโกรธ

คิมดกจาจ้องแผ่นหลังใต้ชุดสูทของผู้จัดการด้วยความรังเกียจ

เขารู้ว่าการมาเป็นเด็กเลี้ยงของพล็อตเตอร์มันก็ไม่ได้ดีนักหรอก แต่ส่วนนึงไม่ใช่เพราะเขาต้องการเงินและงานไปเสียทีเดียว

เขาแค่ชอบที่จะได้ถ่ายแบบ

เขาควรเล่าเรื่องนี้ให้พล็อตเตอร์ฟังดีรึป่าว

ถึงจะคิด แต่สุดท้ายดกจาก็ไม่ได้บอกไป ไม่กี่วันต่อมา อีกไม่กี่งานที่เหลือก่อนคิมดกจาจะออกจากวงการเป็นนายแบบเพราะเริ่มอิ่มตัว เขาไม่ได้บอกพล็อตเตอร์ถึงเรื่องนี้เหมือนกันว่าไม่ได้คิดจะต่อสัญญา และคงจะยอมเป็นเด็กเลี้ยงไปจนกว่าอีกคนจะเบื่อ

คิมดกจาสะบัดเสื้อยืดสีขาวด้วยอาการที่ค่อนข้างร้อนก่อนจะเดินเข้าตึกที่วันนี้จะได้ถ่ายแบบให้

ผมรู้สึกไม่ดีเลยสักนิด

ไม่ใช่เพราะสายตาคนในกองถ่ายที่จ้องมา

แต่เป็นสายตาของพวกผู้ชายที่ดูไม่เหมือนกับช่างภาพกำลังนั่งมองเขาราวกับว่าผมเป็นชิ้นเนื้อชิ้นนึง

รู้สึกไม่ดี

คิมดกจากำโทรศัพท์ในมือแน่นก่อนจะกดโทรหาพล็อตเตอร์ทันที ไม่นานปลายสายก็รับ

[ฉันกำลังจะไปประชุมคิมดกจา]

"มีคนเต็มเลยครับ"

[ใคร]

"ผมไม่รู้ ไม่ใช่พวกช่างภาพช่างไฟ" คิมดกจาพูดเสียงเบา

[งานนี้ที่เธอรับมาฉันไม่ใช่สปอนเซอร์หลัก...คิมดกจา]

"ครับ?"

[รอ...20 นาทีจะไปถึง]

"อะ...อืม"

"คุณคิมครับ ถึงคิวถ่ายแล้ว"

"ครับ!" คิมดกจาขานรับเสียงที่ตะโกนแทรกขึ้นมาจากตากล้อง

[ไม่ต้องวางสาย]

"อื้ม"

คิมดกจากดปิดจอแต่ไม่ได้วางสายก่อนจะเดินไปเปลี่ยนชุดแต่งหน้า

"เอ๊ะ คุณผู้จัดการไม่ได้บอกหรอคะ"

"บอกอะไรครับ?"

"ว่าเป็นถ่ายแนวภาพนู้ดน่ะค่ะ"

คิมดกจาขนสันหลังลุกวาบ

"มะ...ไม่ได้บอกครับ"

"ค่ะ งั้นเดี๋ยวบอกคนมาบลีฟให้อีกทีนะคะ" เธอว่าพร้อมกับตามหนึ่งในทีมงานมาบลีฟงานให้คิมดกจาฟังไปด้วยตอนแต่งหน้า ในขณะที่คิมดกจาหัวโล่งจนอื้ออึงฟังอะไรก็ไม่เข้าหูแล้ว

"นี่ครับที่คุณต้องใส่"

"คะ...ครับ"

คิมดกจาพ่นลมหายใจออก ยังดีที่มีกางเกงในสีเนื้อมาให้

และในตอนที่ไม่มีคน เขาถามว่าพล็อตเตอร์อยู่ไหน อีกคนบอกว่ามาถึงหน้าตึกแล้ว

คิมดกจาทำได้แต่ทำทุกอย่างต่อไปเงียบๆ

คิมดกจามองหาดทรายและทะเลปลอมตรงหน้าด้วยความไม่ชอบเล็กน้อย

ไม่ลงทุนเอาเสียเลย

คนตัวขาวเริ่มที่จะโพสต์ท่า แต่ทุกๆท่าก็เซฟตัวเองเอามากๆจนดูเหมือนสปอนเซอร์จะเริ่มไม่พอใจ

"ให้เขาเปิดเผยมากกว่านี้"

คิมดกจาหันควับไปตามเสียง ในอกเต้นรัวราวกับกลองยิ่งได้เห็นกล้องที่ถ่ายมาอยู่ไกลๆเขายิ่งลังเล

แต่ในตอนที่กำลังจะโดนตากล้องดุ

"กลับคิมดกจา" เสียงทุ้มเข้มพูดออกมาเสียงดัง ไร้การตะโกนแต่กลับดังก้องแทรกลึกเข้าไปในอก ใบหน้าคมเข้มดุจดจ้องมาที่คนตัวขาวไม่วางตา

คิมดกจายันตัวลุกอย่างไม่อีดออดขึ้นจากน้ำจนช่วงล่างเปียกชุ่ม

"จะไปทั้งแบบนี้ไม่ได้นะครับ ทางเรายังถ่ายกันไม่เสร็จ"

พล็อตเตอร์ถอดเสื้อสูทของตัวเองตวัดห่มตัวดกจาเอาไว้พร้อมกับช้อนตัวอีกคนขึ้นอุ้ม ไม่คิดสนใจฟังเสียงของใครทั้งสิ้น เหล่าช่างภาพต่างก็หัวเสีย

ต่างจากคนที่ไม่ใช่ทีมงานกำลังยืนสั่นด้วยความกลัว

พวกเขาดันไปแตะคนของคุณพล็อตเตอร์เข้าให้แล้ว

แต่จะให้ไปแก้ตัวก็คงจะไม่ทันเสียแล้ว

และไม่นานบริษัทหลายบริษัทก็ต่างหุ้นตกล้มละลายกันไปหลายคนอย่างไม่ทราบสาเหตุ

และทุกๆบริษัทที่พึ่งล้มลายไปก็ฟื้นฟูอย่างรวดเร็วภายใต้ชื่อประธานคนใหม่

"พล็อตเตอร์ เลิกกอดผมสักที"

"...."

"ผมขอโทษครับ" คิมดกจาว่าเสียงสำนึกผิด ถึงแม้จะไม่ใช่เขาที่ตั้งใจทำเอง แต่เขาก็ขอโทษอยู่ดี

"ฉันแค่เป็นห่วงเธอ กลัวงานในอนาคตของเธอจะเสีย"

"คือว่า..."

"อะไร"

"ความจริงแล้วผมกะว่าจะไม่ต่อสัญญาน่ะครับ"

"ไม่ใช่ว่าเธอชอบมันรึไง"

"ก็ชอบครับ แต่มันอิ่มตัวแล้ว"

"เธอพอใจกับงานไม่กี่สิบงานงั้นหรอ"

"ก็คงประมาณนั้นมั้งครับ"

"งั้นเธอมีงานที่เซนต์สัญญาไว้เหลืออีกกี่งาน"

"ก็งานเดียวครับ ของพล็อตเตอร์"

"แล้วเธอยังต้องการให้ฉันสนับสนุนเธออยู่รึป่าว" คิมดกจาเงียบอย่างไม่สามารถตอบได้

แล้วยิ่งเห็นใบหน้าคมเข้มของอีกคนยื่นเข้ามาใกล้ ก้อนเนื้อในอกเขายิ่งเต้นรัว แม้จะเป็นสัมพันธ์แบบมีสิ่งแลกเปลี่ยนแต่เขาก็อดหวั่นไหวไม่ได้ ถึงแม้จะทำใจไม่ให้ถลำลึกแล้วก็ตาม

"ก็จนกว่าคุณจะเบื่-"

"ไม่มีวัน คิมดกจา" คนตรงหน้าพูดแทรกขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นและค่อยๆโน้มตัวเข้าหา

"มันจะไม่มีวันนั้น วันที่ฉันจะเบื่อเธอ" และมอบจุมพิตที่ริมฝีปากเขาอย่างอ่อนโยน ไหนจะดวงตาที่มองมาทางเขาอย่างหลงไหลนั่นอีก

ผมเข้าข้างตัวเองได้มั้ยว่าพล็อตเตอร์ชอบผม

"ฉันอนุญาติให้เธอเข้าข้างตัวเอง"

"จุ๊บ~อืมม~ คุณอ่านใจผมเหรอ อ๊ะ~"

"ถ้าอย่างนั้นเธอคงคิดดังเกินไปคิมดกจา"

อาา ผมเผลอพูดออกมาหรอ น่าอายชะมัด

"ถ้างั้นคำตอบคือ...."

"ใช่ ฉันชอบเธอ" เสียงกระซิบพร้อมกับริมฝีปากหยักพรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้าเขาเบาๆ ไล่ลงมาต้นคออย่างช้าๆจนถึงอก

"แล้วเธอล่ะคิมดกจา เธอชอบฉันรึป่าว"

"คำถามนี้ผมขอคิดดูก่อนได้มั้ย"

"ไม่ได้"

"งั้นผมชอบก็ได้ ผมชอบพล็อตเตอร์นะ~"