Thread by @garbage_mmr

#allDokjaweeklyTH #ออลดกจาวีคลี่ #จุงดก
Week 5 Confess / สารภาพ

.
.
.

"ฉันชอบแก คบกับฉันเถอะ"

เสียงช้อนร่วงดังก้องไปทั่วโรงอาหาร คิมดกจาเงยหน้าขึ้นมามองยูจุงฮยอก น้องรหัสที่หน้าตาดีที่สุดในมหาลัยที่ยืนค้ำหัว

ส่วนตัวช้อนนั้นเลอะซอสจากข้าวห่อไข่เรียบร้อย

เดี๋ยว มันใช่เวลามาห่วงช้อนเหรอ

"เอ่อ..." ดกจาหลับตาแล้วขมวดคิ้ว สายตาจากรอบทิศชวนให้อึดอัด "เมื่อกี้นายว่าไงนะ"
"ฉันชอบแก"
"..นายพูดด้วยผิ--"
"คิมดกจา ฉันชอบแก คบกับฉันเถอะ"

หมดข้อแก้ตัว

ดกจาฟุ่บหัวลงกับโต๊ะ ใจเต้นโครมคราม เพราะอยู่ๆก็ถูกน้องรหัสที่ดูแลมาตลอดสารภาพรัก แถมยัง-

-กลางโรงอาหารแบบนี้อีก

ตัวเขายอมแพ้เรื่องมารยาทในการเรียกผู้อาวุโสกว่าของจุงฮยอกไปแล้วมันก็เลยเป็นแบบนั้น แต่ปัญหาคือ

"ผมไม่เข้าใจ ทำไมนายถึงชอบผมล่ะ"
"ต้องให้พูดด้วยเรอะ"
"อืม"

จุงฮยอกยักไหล่แล้วย้ายตัวไปนั่งที่ฝั่งตรงข้าม

มือหนายกขึ้นปิดปากอยู่ครู่หนึ่ง เป็นท่าที่ถ้าเป็นไอดอล น่าชวนให้ถูกแอบถ่ายรูปเอาไปขายมาก

"ตรงที่แกใจดีกับฉัน ไม่เหมือนคนอื่น"
"เพราะนายเป็นน้องรหัสผมไง"
"ยิ่งตอนที่ฉันกำลังเหนื่อยจากซ้อมเกมกับทีม นายก็ขยันหาเครื่องดื่มที่ฉันชอบมาให้"
"มันบังเอิญน่ะ"

คิมดกจาพูดความจริง

ตอนที่เห็นน้องรหัสกำลังจะกลายเป็นซากเพราะนอนไม่พอ เลยกดซื้อน้ำมั่วๆจากตู้กด กลายเป็นว่าดันเป็นยี่ห้อกับรสที่มันชอบซะงั้น

ส่วนที่ดูแล...น่าจะมาจากตอนที่มันโดนแฟนทิ้งเพราะมัวแต่ติดเกมจนอกหักอย่างแรง เมาหัวราน้ำ เลยต้องหิ้วมันเอาไปโยนไว้ที่ห้อง แถมตามเช็ดอ้วกให้อีก

ไม่ได้ดูแลดีเลย อะไรทำให้จุงฮยอกคิดไปในอีกแบบจนกลายมาเป็นชอบเขาได้เนี่ย

"วันนั้น...แกจำไม่ได้จริงๆรึไงว่าแกพูดอะไรมา"
"พูด?"

จุงฮยอกพ่นลมหายใจออก "วันที่ฉันเมาเละวันนั้น"
"อ้อ..."
"จำได้รึเปล่า"

เขาพูดอะไรไปวะ!?

ดกจาขบคิดอยู่นาน
ไม่เป็นอันได้กินข้าวแล้วตอนนี้

"ตอนนั้น ตอนที่แกลูบหลังตอนฉันอ้วก แกบอกว่าฝ่ายนั้นเป็นฝ่ายผิดที่ทิ้งฉันไป ไม่เห็นอะไรดีๆในตัวฉันเหมือนที่แกเห็น แล้วก็บ่นยัยนั่นสารพัดเพื่อให้ฉันรู้สึกดีขึ้นน่ะ"

อ้อ...ตอนที่พูดไปเรื่อยเพราะไม่อยากมองซากอ้วกนั่น

ดกจาเริ่มรู้สึกผิดที่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกยังไง แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย(มีบ้างงงงงนิดหน่อย) อยากจะบอกปฏิเสธ แต่ดูหน้าที่เหมือนหมาเชื่องๆ ของมันสิ

หรือว่าเขาจะลองเลี้ยงหมาดี

เขาท้าวคางมองหน้าที่เหมือนฟ้าประทานของจุงฮยอก หล่อขนาดนี้ทำไมถึงไม่เอามันวะ ยัยงั่งนั่น

ใบหน้านั่นนิ่งเฉย แต่หูแดงก่ำจนเหมือนจะระเบิดออกมาให้ได้ น่ารักชะมัด

"แต่ผมยังไม่รู้จักนายดีเลย คบกันนี่จะรอดเหมือนคนที่แล้วเหรอ"
"ฉันมั่นใจว่าพวกเราจะคบกันรอด"
"พกพระมั่นวัดไหนมาวะเนี่ย"

เขาถอนหายใจยาว ยืดขาตรงแล้วมองหน้าจุงฮยอกอีกครั้ง

"กับผมที่วันๆเอาแต่เก็บตัว อ่านนิยายไปวันๆ แถมกินข้าวไม่เป็นเวลา บางทีก็ซกมก นายไหวเหรอ"
"แย่กว่านี้ฉันก็ไหว"
"นายนี่มันเกินเยียวยาไปแล้วจริงๆ"
"แล้วคำตอบว่าไง"

ของแบบนี้อย่าเร่งกันได้ไหมเล่า ไอ้หน้าหมานี่

"ผมยังไม่แน่ใจตัวเองเท่าไหร่ ว่าแต่คบกันนี่หมายถึงคบกันแบบเพื่อนได้ใช่ไหม"

จุงฮยอกถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำถามนั้น ก่อนที่จะยกยิ้มมุมปากแล้วหัวเราะเบาๆ

ฉิบหาย เสียงมันทุ้มหล่อซะฟังแล้วชวนเคลิ้มเลย

"เอาที่สะดวกแกแล้วกัน แกไม่จำเป็นต้องชอบฉันจริงจังก็ได้"

"แค่ให้รู้ว่าฉันชอบแกมากขนาดนั้นก็พอ"

จุงฮยอกลุกขึ้น สะพายกระเป๋าแล้วเดินออกไป ทิ้งให้ดกจานั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น

พร้อมกับใจที่เต้นรัวจนแทบจะระเบิดออกมาจากอก

-จบ-