Thread by @ppruksa_sas

#จุงดก Sound and Music

คิมดกจาเป็นนักไวโอลิน

ไม่สิ ความจริงแล้วแค่ 'เคย' เป็นนักไวโอลินต่างหาก

คนร่างผอมเพรียวทำได้แค่ลูบไปมาเบาๆ ไล่ตั้งแต่คอ สาย มาถึงตัวเครื่อง และทำได้แค่นึกถึงรูปร่างและสีของมัน

ไวโอลิน

สิ่งที่เคยเห็นมาตลอดหลายปีตลอดการเป็นนักดนตรี

แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว

เมื่อ 2 ปีก่อนเขาเคยเกิดอุบัติเหตุ

และเหตุการณนั้นก็เป็นการพรากทุกอย่างไปจากเขา

สิ่งที่เขารัก สิ่งที่เขาเป็นและทุกๆสิ่ง

คิมดกจาพยายามหยิบเครื่องเล่นตรงหน้าขึ้นวางบนหัวไหล่อย่างเคยชิน โบว์ในมือจับตั้ง ดวงหน้าเอียงวางรับที่รองคาง

โด โร มี ฟ-

"อึก!"

ข้อมือกระตุกร้าวไปถึงกระดูก

ใบหน้าขาวซีดเหยเกด้วยความเจ็บปวดก่อนจำต้องละมือออกจากเครื่องดนตรี

เขาทำได้แค่นี้

คิมดกจาเล่นมันได้แค่นี้

ดวงหน้าอาบน้ำตาได้แต่เหม่อมองข้อมือที่ไม่ได้เรียบเนียนอย่างก่อนด้วยดวงตาที่มืดบอด

เขาสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดไปแล้ว

แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น

ยิ่งคิดก็ยิ่งนึกสมเพชตัวเอง

ท้องฟ้าวันนี้เป็นสีอะไรนะ เห็นแต่สีดำ

ผู้คนจะยังพูดเรื่องเดิมๆกันอยู่รึป่าว

จะยังมีใครจำเขาได้รึป่าวนะ คงลืมกันหมดแล้วนั่นแหละก็ผ่านมาตั้ง 2 ปี

แล้วไวโอลินตัวใหม่จะออกรึยังนะ อาไวโอลินอีกแล้ว

ฮา~ น่าสมเพชชะมัดเลย

คิมดกจายกยิ้มบางๆไล่ฟังเสียงผู้คนตามทางเดินทีทอดยาว ไม้เท้าในมือเคาะที่พื้นไปมา แม้จะผอมกว่าแต่ก่อนผิวกายค่อนข้างซีดเซียวแต่ใบหน้าที่ขาวกระจ่างกับผมหน้าที่ปัดพริ้วไปตามลมก็เรียกสายตาคนรอบข้างได้อย่างดี ยิ่งเปลือกตานวลที่ปิดลงยามเดินยิ่งดูงดงามและดูอ่อนเยาว์

แต่ก็ใช่ทุกคนจะหลงไหล

ตุบ!

"อ๊ะ ขอโทษครับ"

"ชิ มองดูตาม้าตาเรือบ้างสิยะ ชนมาได้! อ๋อ ตาบอดนี่เอง ถึงว่าล่ะไม่เห็น"

คิมกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกเจ็บจากการล้มที่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่เพราะเขาชนแล้วล้มเองแต่เป็นคนตรงหน้าตั้งใจพุ่งเข้ามาชนเขาจนล้ม ไม่บ่อยนักที่จะเจอคนแบบนี้

"อา...ขอโทษทีครับ พอดีผมมองไม่เห็น"

คิมดกจาได้แต่ฝืนใจขอโทษออกไป ในจังหวะที่ลุกยืนเขาคิดว่าเขาคงจะต้องถูกด่าให้อับอายสักสองสามประโยคก่อนที่คนตรงหน้าจะละความสนใจจากเขาไป แต่กลายเป็นว่า...

"ว๊ายย!"

ตุบ!

เสียงล้มดังขึ้นไม่เบาไม่หนักนักแต่คิมดกจาก็ยังได้ยินอย่างชัดเจนว่าคนที่ล้มคงจะเจ็บหน้าดู

เสียงโวยวายของผู้หญิงที่ชนกับเขาก่อนหน้าโวยวายขึ้นคู่กันกับเสียงผู้ชายหลายคน ซึ่งดูเหมือนจะเป็นพวกเดียวกับเธอ

ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างเขากลับไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักคำ

คิมดกจาสัมผัสได้เพียงความอุ่นบางๆรอบตัวของอีกคน เสียงสวบสาบของเสื้อเหมือนกำลังเดินหรือทำอะไรสักอย่าง

"จะหลบได้รึยัง เกะกะน่ารำคาญ"

คิมดกจาที่มัวแต่เพลินกับการวิเคราะห์ร่างกายอีกคนจากเสียงถึงกับสะดุ้งเฮือก โค้งก้มตัวขอโทษขอโพยอีกคนไม่หยุดก่อนจะเดินหลบเลี่ยงไปอีกทางให้โดยที่ไม่รู้เลยว่าใครอีกคนไม่ได้ตั้งใจพูดประโยคนั้นกับเขา

คิมดกจาได้ยินเสียงทะเลาะดังแว่วไกลออกไปเรื่อยๆ

แกร็กๆๆ

ตุบ ตุบ

ทุกการเคาะไม้เท้า เสียงรองเท้าคู่นึงจะดังขึ้นเบาๆอยู่ข้างหลังเขาไม่ห่าง

3 การเคาะต่อ 1 ก้าว หากไม่ใช่เพราะอีกคนเดินช้า ก็เป็นที่อีกคนช่วงขาค่อนข้างยาว

คิมดกจามัวแต่วิเคราะห์สิ่งรอบตัวก็เดินมาถึงทางม้าลายไปรู้ตัว

"หยุด"

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง

ขาคิมดกจาก็ชะงักกึกอยู่กับที่

เสียงเดิมกับคนเมื่อกี้

"อยากโดนรถชนรึยังไง"

"อะไม่ ไม่ครับ"

"งั้นก็สนใจถนนสะ"

"อา..ครับ ขอบคุณครับ" คิมดกจาหดคอยกไหล่ด้วยความรู้สึกผิด ถ้าหากคนๆนั้นไม่ได้บอกเขา เขาอาจจะโดนรถชนไปแล้วก็ได้

แค่คิดดกจาก็เม้มปากแน่น

และทุกอย่างก็อยู่ในสายตาจุงฮยอก

จุงฮยอกเดินมาเทียบข้างอีกคนช้าๆ มือยกกดปุ่มไฟทางม้าลายก่อนจะรอโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกับอีกคน

เสียดายที่คิมดกจาจำเขาไม่ได้

แต่จะโทษใครก็ไม่ได้ เพราะเขาไม่เคยพูดกับดกจาเลยสักครั้งจนถึงวันนี้

เสียงติ๊ดไฟแดงดังขึ้น ในจังหวะที่คิมดกจากำลังก้าวเดินต่อ มือกำลังจะยกขึ้นปิดหูตัวเอง

ฟุบ

"อ๊ะ!"

หูฟังแบบครอบหูก็ถูกสวมลงมาจนเสียงรอบข้างตัดขาดหายไป

เสียงไวโอลินที่คุ้นเคยดังขึ้นเบาๆก้องอยู่ในหัวทำเอาคิมดกจาตกอยู่ในภวังค์

ก่อนที่สัมผัสอุ่นร้อนไม่คุ้นเคยจะกำที่ข้อมือเขาเอาไว้หลวมๆ

ไม่คุ้นชินแต่ก็ไม่ปฏิเสธ

คิมดกจาเกลียดรถ เกลียดมาตลอดนับตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุครานั้น

คิมดกจายอมเดินตามแรงดึงของอีกคน แม้จะมีก้าวสะดุดบ้าง แต่เขาก็ไม่เคยล้มเลย

เอาจริงมั้ย ความรู้สึกเหมือนถูกฉุดมากกว่าจูงข้ามถนนละตอนนี้

ดกจายกยิ้ม นึกขำในใจ ก่อนที่ตัวเขาจะสะดุดเข้ากับทางขึ้นต่างระดับอีกครั้ง

!!

ฟุบ!

คิมดกจาถูกรั้งเข้าอ้อมกอดของใครอีกคนจนหน้าจมอก

โคตรหล่อเลย

ไหนจะอ้อมกอดอุ่นๆ กับกลิ่นหอมจางๆของขนมปังลอยเตะจมูกนี่อีก

นึกว่าพระเอกซีรีส์เกาหลี

"ซุ่มซ่าม"

แต่พระเอกเกาหลีคงไม่ปากหมาแบบนี้หรอก ช่างมันเถอะ ลืมที่ผมคิดไปสะ! นี่ขนาดผมใส่หูฟังอยู่ผมยังได้ยินเสียงจิปากบ่นของคนข้างๆอะคิดดู!

คิมดกจารีบผลักตัวออกจากอีกคน

"ขอบคุณที่มาส่งครับ!"

คิมดกจาก้มโค้งอย่างไวพร้อมกลับเดินหนีทันที แม้จะมองไม่เห็นแต่กลับหลบหลีกได้อย่างดีจนหายลับตาจุงฮยอกไปซึ่งจุงฮยอกทำได้แต่ยืนนิ่งคิ้วกระตุก

คิมดกจาทำโทรศัพท์ตกพื้นเมื่อกี้ตอนล้ม

แถมยังลืมคืนหูฟังเขาด้วย

จุงฮยอกยกมือขึ้นนวดขมับ

"ไอ้ซุ่มซ่ามเอ๊ย"

พร้อมกับมีรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

"ทำไมนายไม่โทรเรียกฉัน!"

"ก็ฉันมาเองได้"

"ไอ้บ้านี่ ถ้าไม่มีคนช่วยไว้จะทำยังไงฮะ!" คิมดกจาทำได้แค่ก้มหน้าสลด ดวงตาช้อนมองใบหน้าของเพื่อนสาวที่อยู่เคียงข้างตนมาตลอดอย่างขอโทษแม้ดวงตาจะมองไม่เห็นก็ตาม

ซูยองมองท่าทางแอ๊บๆนั่นของดกจาก่อนจะดีดหน้าผากอีกคนไปที

"โอ๊ย!มันเจ็บนะ!"

"เอาหน่าคุณซูยองอย่าตีกันเลยนะคะ"

"ชิ ก็ได้ แล้วนายน่ะไม่ต้องมายิ้ม! โทรไปก็ไม่รับ มันน่าดุมั้ย!"

"เธอโทรหาผมหรอ?"

"ใช่" ว่าจบคิมดกจาก็ตะปบเช้าที่กระเป๋าเสื้อโค้ททันที

ฟุบ.....ฟุบๆๆ!

ไม่มี!

"โทรศัพท์หา--"

ตี๊ดด

คิมดกจายังไม่ได้พูดจบเสียงโทรศัพท์ของซูยองก็ดังขึ้น

{เบอร์ xxx-xxx-xxxx - ไอ้ปลาหมึกดกจา}

"นี่มันเบอร์นายนิ่ ฮัลโหล"

[.....]

"นี่ฮัลโหลได้ยินรึป่าว"

[ขอสายคิมดกจา]

ซูยองเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยื่นโทรศัพท์แนบหูคนร่างผอม

"ฮัลโหลครับ"

[แกลืมโทรศัพท์]

"คุณคนนั้น!? ขอบคุณนะครับที่เก็บไว้ให้ แล้วคุณอยู่ที่ไหนหรอครับเดี๋ยวผมจะไป-"

[ฉันไม่ว่างตอนนี้ ไว้อีกวันจะเอาไปให้]

"แต่ผมต้องใช้นะครับ"

[ถ้ารีบใช้ก็มาที่ร้าน]

"ร้านนายอยู่ที่ไหนอะ"

[ไม่ว่างคุย เดี๋ยว 5 จะโทรไป]

ติ๊ด!

"เอ้าเห้ย ไอ้บ้านี่มิจฉาชีพปะเนี่ย!" ซูยองสบถ

"ไม่หรอกมั้งครับ เอาจริงความผมได้เขาช่วยไว้นะ ตอนแรกเจอคนหาเรื่องด้--"

"ใครมาหาเรื่องนาย!!/ใครคะ!!" คิมดกจาสะดุ้งเมื่อจู่ๆสองสาวคนสนิทก็โพล่งขึ้นมาพร้อมกันเสียงดัง

"ไม่รู้ครับ ตอนแรกก็ล้ม แต่ได้เขาช่วยแถมยังพาข้ามถนนด้วย" ถึงเมื่อกี้จะทำตัวเป็นโจรก็เหอะ

"งั้นหรอ แบบนี้ก็ต้องไปขอบคุณเขาแล้วรึป่าว"

"ฉันก็คิดว่างั้นนะคะ"

ทุกคนต่างพูดคุยกันไปพลางๆ คิมดกจาเอนตัวนอนลงบนโซฟาที่สตูดิโอถ่ายภาพของซังอานิ้วไล่อ่านตามอักษรเบรลล์ไปช้าๆฟังเพลงที่เปิดคลออยู่เบาๆ ทุกวันเขาจะมาที่นี่เป็นประจำตลอด 2 ปีที่ผ่านมา

แต่สองปีก่อนที่ประจำเขาน่ะไม่ได้เป็นที่นี่หรอกนะ

คิมดกจายกยิ้มเมื่อนึกถึงสถานที่แห่งนั้น

กลิ่นขนมปังอบใหม่ กลิ่นโกโก้ร้อนหอมกรุ่น ลอยตลบอบอวลพาเอาเคลิบเคลิ้ม เสียงเพลงบรรเลงดังคลออยู่เบาๆไม่ต่างกันกับที่นี่

แต่ต่างกันตรงที่ร้านนั้น

เปิดเพลงที่เขาเป็นคนเล่น

ถึงจะเขิน แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่ดี

เขามักจะไปนั่งกินโกโก้พลางอ่านหนังสือไปด้วย

แต่ตอนนี้ไม่อีกแล้ว

สถานที่ๆเขารักน่ะ หายไปแล้ว

[ ขายด่วน ]

ป้ายขายป้ายใหญ่แปะเด่นหราอยู่ตรงหน้าประตู

และนั่นคือสิ่งสุดท้ายก่อนเขาเกิดอุบัติเหตุรถชนตอนขับรถกลับบ้าน

"ฮยองง!~" คิมดกจาที่กำลังเหม่อลอยอยู่ตัวโน้มเอียงแทบนอนตะแคงไปกับโซฟาตามแรงพุ่งกอด

"ยูซึง กิลยอง ทำไมวันนี้มาไวล่ะ นี่พึ่ง..."

"บ่าย 2...กว่าๆ" ซูยองที่นั่งพิมพ์นิยายอยู่อีกมุมนึงพูดขึ้นทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากจอ

"วันนี้ประชุมคุณครู เขาเลยปล่อยไวครับ" กิลยองตอบขณะที่กำลังยื้อแย่งนอนตักคิมดกจากับยูซึงอยู่

คิมดกจายิ้มพร้อมพยักหน้ารับ นึกขอโทษทุกคนในใจ

เป็นเขาที่รับทั้งคู่มาดูแลไม่เชิงว่าเป็นลูกหรอก แต่ดูแลไปได้ไม่ถึงปีก็เกิดเรื่องนั้นขึ้นเสียก่อนจนต้องให้ซังอาและซูยองเป็นคนช่วยดูแลแทน

"ขอโทษนะซูยอง"

"ช่างมันเถอะหน่า แค่นี้เอง อีกอย่างพวกเขาก็ไม่ได้วุ่นวายอะไรสักหน่อย นอกเสียจากเจ้าแมลงของกิลยองชอบหลุดเข้ามาห้องฉัน!"

ถึงแม้โลกจะโหดร้ายเขา แต่อย่างน้อยก็ส่งคนดีๆมาให้เขาล่ะนะ

"หิวกันรึยัง"

"หิวแล้วครับ"

"เริ่มหิวแล้วค่ะ"

คิมดกจาพยักหน้าเบาๆพร้อมกับใช้โทรศัพท์ของซูยองสั่งอาหารมาส่ง

คนตัวขาวได้แต่นั่งก้มหน้าเขี่ยข้าวในจานไปมา เสียงเจื้อยแจ้วของทุกยังมีอยู่ตลอดการกินอาหารจนถึงเวลา 5 โมงกว่าๆ

โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"ฮัลโหลครับ"

[นายอยู่ที่ไหน]

"เอ่อ...สตูดิโอ Y ครับ"

[รอ 10 นาที]

ติ๊ด!

ขอผมทุบหน้าสักทีจะมีใครด่าผมมั้ยเนี่ย!

แต่ถึงบ่นในใจไป สุดท้ายคิมดกจาก็รออยู่หน้าสตูดิโอ

อากาศลดต่ำลงเล็กน้อยจากแดดที่เริ่มคล้อยต่ำ จมูกรั้นกับแก้มขาวๆแดงระเรื่อจางๆ

อย่างคนผิวขาวจัด

เสียงเท้าคนสัญจรเดินผ่านไปมา แต่กลับมีเสียงนึงมาหยุดยืนตรงหน้าเขา

"นาย.."

"ออกมายืนทำอะไรข้างนอก"

คิมดกจาเอียงหัวสงสัย ก็นายบอกให้รอนี่!?

จุงฮยอกว่าอีกคนเสียงดุ ทำหน้าถมึงทึงมองใบหน้าขาวซีดของอีกคนขึ้นสีจากอุณหภูมิที่ค่อยๆลดต่ำลงช้าๆ แถมไม่ยอมใส่ถุงมืออีก

มือหนาขว้ามือขาวมากุมไว้พร้อมกับก้มเป่ามือจนใบหน้าคิมดกจาแดงก่ำกว่าเดิม โดยที่คิมดกจาไม่เห็นเลยว่าอีกคนก็หน้าแดงไปถึงหูไม่ต่างกัน แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนั้นจุงฮยอกก็ไม่คิดจะหยุดทำ

อุ่น

คิมดกจาคิดหลังจากมือเขาถูกกุมเอาไว้ด้วยมือของอีกคนที่เป็นใครมาจากไหนเขาก็ไม่รู้

แต่รู้สึกดีชะมัด

แม้จะร้องเสียงหลงตกใจและพยายามชักมือออก แต่พอเวลาผ่านไปเขากลับปล่อยให้อีกคนทำจนมือเริ่มชุ่มจากไอน้ำ

มือที่ดูหยาบกลับนุ่มกว่าที่คิด ลูบไล่เบาๆไปตามแผล อบอุ่นไปทั่วทั้งมือยามถูกลูบไปมาจนดกจาตกใจจะชักมือกลับ

"อย่ามองมันนะ!" มือผมน่าเกลียด

"ทำไม"

"ผม..." คิมดกจาเม้มปากแน่นไม่ตอบ

จุงฮยอกเข้าใจจึงยอมปล่อยมือของอีกคนอย่างไม่เต็มใจนัก

ดกจากุมมือซ้ายเอาไว้แน่น ได้ยินเสียงกร๊อบแกร๊บดังขึ้นพร้อมกับกลิ่นหอมของขนมปังจ่ออยู่ตรงหน้า

"กินอะไรรึยัง ถ้ายังก็อ้าปาก"

ถึงแม้เมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้วคิมดกจาจะกินข้าวมาแล้ว แต่พอได้กลิ่นขนมปังนี่เขากลับรู้สึกอยากอาหารอีกรอบ

"จะดีหรอครับ"

"จะกินไม่กิน"

"แต่ผมเกรงใจนี่ มันเป็นของนายนะ"

"ของเหลือจากร้าน ไม่กินสุดท้ายฉันก็ทิ้งอยู่ดี"

ต่อยสักทีดีได้มั้ย กำหมัดแล้วนะ

"อา งั้นกินก็ไ-อื้ม!" คิมดกจาที่อ้าปากพูดอยู่จู่ๆก็โดนป้อนเข้าปาก ใบหน้าขาวบูดบึ้งแต่ก็ยังยืนเคี้ยวจนแก้มตุ่ย

รสชาติคุ้นจัง

"อร่อยมั้ย"

"อร่อยครับ" อยากกินคู่กับโกโก้สักแก้ว

"งั้นไปเถอะ ตรงนี้อากาศเริ่มหนาวแล้ว เดี๋ยวจะไปส่ง"

"เอ๊ะ แต่ว่าจะดีหรอครับแค่นี้ผมก็เกรงใจจะแย่แล้วนะ"

"ไปเก็บของแกมา ฉันจะรอตรงนี้"

คิมดกจาพ่นลมหายใจเมื่อรู้สึกว่ายังไงอีกคนก็ไม่ยอมฟังเขา เขาเลยจำใจจะต้องเดินกลับมาเก็บของ

"อ่าวนั่นนายเก็บของไปไหน"

"เดี๋ยวผมจะกลับแล้วครับ"

"กลับยังไงเดี๋ยวฉันไปส่งมั้ย?"

"ไม่เป็นไร คนที่เก็บโทรศัพท์ผมจะพาไปส่ง"

"อ่อ"

คิมดกจารู้ว่าซูยองตอบรับไปแต่ก็ยังสงสัย เลยเดินตามเขาออกมาเงียบๆ

ไม่แปลกใจหรอก ใครที่ไหนเขาจะยอมไปกับคนแปลกหน้าได้ง่ายๆแบบนี้ล่ะ เผลอๆโดนฆ่าทำไง

ซูยองเดินตามหลังคิมดกจามาเงียบๆก่อนจะเห็นยูนิฟอร์มที่ไม่ได้เห็นมาเกือบ 2 ปี

ร้านขนมปัง?

แม้จะเป็นเพียงเสื้อเชิ้ตสีดำธรรมดา แต่ชื่อร้านขนมปังชื่อดังเมื่อสองปีก่อนก็ถูกปักอยู่เด่นหราอยู่เหนืออกซ้าย แถมยังมีถุงขนมปังอยู่มือ

ไหนจะ....

"จุงฮยอก?"

"ว่าอะไร"

ซูยองเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย อีกคนดูเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่เหมือนเดิม

จะไม่ให้คุ้นได้ไง ก็เจอดกจาที่ร้านไอ้หมอนี่ทุกวันที่ดกจาไม่มีขึ้นแสดง

"จะไปส่งเขาหรอ"

"แล้ว?" จุงฮยอกถามกลับแต่สายตาก็ยังไม่ละออกจากคนที่ฟังอยู่เงียบๆ

"อา..ไม่มีอะไร ฝากด้วยแล้วกัน"

"นายรู้จักซูยองหรอ"

แต่จุงฮยอกไม่ตอบ ข้อมือขาวถูกมือหนากุมเอาไว้พร้อมกับพาเดิน

"นี่ ตอบกันก่อนสิ! แล้วนี่นายจะพาผมไปไหน!?"

"ร้านฉัน"

คิมดกจาก้าวเดินฟึดฟัดๆ คิดในใจเขาจะโดนลักไปฆ่ารึป่าว แต่ดูๆแล้วอีกคนจะรู้จักกับซูยองไม่น่าจะทำอะไรแปลกๆใช่มั้ย? ชื่ออะไรนะ จุงฮยอกหรอ คุ้นดีแฮะ

คิมดกจามัวแต่คิดไปเรื่อยจนไม่ได้สนใจเลยว่าทางที่ตัวเองก้าวเดินมาจนถึงหน้าร้านนั้น

เป็นทางที่เขาคุ้นเคยมาตลอดหลายปี

กริ๊ง!~

คิมดกจาหลุดออกจากภวังค์เมื่อถูกความอบอุ่นโอบล้อม กลิ่นที่คุ้นเคย กับเสียงเพลงที่คลอเบาๆ

เพลงของเขา

"ร้านนาย?" คิมดกจาถูกจับตัวให้นั่งลงที่เก้าอี้ทรงสูง

เสียงกุกกักดังขึ้นพร้อมกับเสียงเครื่องทำกาแฟ

ก่อนจะได้กลิ่นโกโก้ลอยเตะจมูก

"ใช่....กินเสร็จจะพาไปส่ง"

คิมดกจาพยักหน้ารับ จุงฮยอกคงเป็นพนักงาน ในอกพลันรู้สึกคุ้นเคยเล็กๆอย่างหาคำตอบไม่ได้

"ร้านนี่คือ.."

"ขนมปังยู"

"เอ๊ะ!?"

"อะไร"

"กลับมาเปิดใหม่แล้วหรอ!?"

"อืม"

"ตั้งแต่เมื่อไหร่!~" เป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่คิมดกจาเบิกตากว้างด้วยความดีใจเผยดวงนัยน์ตาสีดำหม่นให้คนที่ไม่สนิทได้พบเห็น

จุงฮยอกมองดวงตาที่เคยสุกสกาวด้วยความเจ็บลึกในอก มือหนายกขึ้นอยากลูบไปที่ดวงตานั้นเบาๆแต่เขาก็ยั้งมือเอาไว้

"3 เดือนก่อน"

"แล้วก่อนหน้าหายไปไหนมาถามได้มั้ย"

"ฉันป่วย"

"อา งั้นหรอครับ แล้วตอนนี้หายรึยัง"

"ยัง" ไม่หาย และไม่มีวันหายด้วย

"งั้นหรอครับงั้นผมขอให้จุงฮยอกหายไวๆนะครับ!"

"อืม แกก็เช่นกัน" จุงฮยอกมองคนตรงหน้ากลับไปหลับตาดังเก่า ก้มหน้าก้มตากินขนมปังโกโก้ รอยยิ้มมุมปากค่อยๆผุดขึ้น ทำเอาพนักงานที่กำลังจะเก็บร้านแรกกลัวกันหมด

เจ้านายพวกเขาเป็นอะไรไปแล้ว! ป่วยแน่ๆ! เจ้านายที่ไม่เคยทำหน้ารับแขก ไม่ยอมรับแขกเองแถมเอาแต่อยู่ในครัวไปวันๆ ตอนนี้ทั้งพูดตอบทุกประโยค ยิ้มน้อยยิ้มอ่อนแถมเป็นคนชงน้ำด้วยตัวเองด้วย

อเมซิ่งจิงเกอร์เบล!

จุงฮยอกตวัดสายตาใส่พนักงานเซตใหม่บางคนตาดุ

"กลับไปเก็บร้านซะ"

"อะ มีคนอยู่ด้วยหรอครับ ผมไม่รู้สึกตัวเลย" ที่คิมดกจาไม่รู้สึกตัวเพราะทุกคนในร้านกำลังยืนช็อคตอนจุงฮยอกกุมข้อมือดกจาเข้ามาในร้านน่ะสิ่

"อืม พนักงานใหม่"

"แล้วคนเก่าๆล่ะครับ"

"มีเหลือแค่ 2-3 คน ที่เหลือมีงานใหม่หมดแล้ว"

"งั้นหรอครับ ปรับตัวยากมั้ย?" ดกจาถามด้วยความเป็นกันเอง

"ไม่ค่อย สอนเองไม่ยาก เคยทำมานานแล้ว" คิมดกจาพยักหน้ารับ นั่นสิ ร้านนี้เขามาตั้งแต่สมัยม.ต้นแล้วขนาดเป็นนักดนตรียังมาอยู่เลย

10 กว่าปีได้รึยังนะ

"ผมจำได้ว่าผมมาร้านนี้บ่อยมากตั้งแต่ม.ต้นแล้วน่ะ น่าจะสัก...10 ปีกว่าได้มั้ง"

"12 ปี" ไม่นับอีก 2 ปี

"อะไรนะครับ?"

"ป่าว"

คิมดกจาเลิกคิ้วเล็กน้อย เพราะเมื่อกี้ก้มกัดขนมปังดังไปหน่อยหูเลยไม่ได้ยินว่าอีกคนพูดอะไร

คนตัวขาวนั่งกินไปพลางฟังเสียงพนักงานไป

"ร้านนายปิด 6 โมงไม่ใช่หรอ นี่จะ 6 โมงแล้วรึยัง"

"6 โมงครึ่งแล้ว"

"อะ แบบนี้ผมก็มากวนสิ่"

"ไม่กวน"

"แต่ว่า"

"ฉันเป็นเจ้าของร้าน คิมดกจา"

คิมดกจาอดเบ้ปากกับคำคัดค้านนั้นไม่ได้

"ก็ได้ๆ ไม่ขัดนายแล้ว แล้ว...นี่นายเป็นเจ้าของมานานแล้วหรองั้นก็อายุมากกว่าผมรึป่าว"

"ไม่ ฉันรับช่วงต่อมาได้ไม่นาน" ถึงก่อนหน้านี้จะช่วยดูแลร้านตั้งแต่ม.ต้นเสมือนเป็นเจ้าของร้านตัวจริงก็เถอะ ส่วนอดีตเจ้าของร้านยกให้เขาจริงก็ตอนจะจบมหาลัย

"อืมมม งั้นหรอ ถ้าจำไม่ผิด...คุณพล็อตเตอร์รึป่าว"

"อืม"

ใบหน้าขาวพยักหน้ารับ และไม่ได้ถามอะไรที่ดูละลาบละล้วงเพิ่มเติมอีก จนกระทั้งโกโก้ในแก้วหมดลงโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น จุงฮยอกถึงกดรับและยื่นมาให้เขา

เป็นซูยองที่โทรมา เขาคุยกันแปปๆจะวางสายไป

"ฉันจะเมมเบอร์ฉันลงเครื่อง"

"ก็ได้ครับ"

"ถ้ามีอะไรฉุกเฉินโทรหาฉัน"

"ครับๆ"

ดกจายื่นโทรศัพท์ตัวเองให้อีกคน

[ เบอร์ xxx-xxx-xxxx - ร้านขนม- ]

จุงฮยอกขมวดคิ้วเล็กน้อยในตอนที่ตั้งชื่อก่อนจะเปลี่ยนใหม่

[ เบอร์ xxx-xxx-xxxx - ยู จุงฮยอก ]

หมวด - โทรด่วนฉุกเฉิน,ครอบครัว

ก่อนจะกดโทรให้เบอร์เข้าเครื่องตัวเอง

หลังจากนั้นจุงฮยอกก็พาเขามาส่งถึงบ้าน ตลอดทางที่เดินกัน เอาจริงคิมดกจาแทบไม่ต้องใช้ไม้เท้าเลยสักนิด และเปลี่ยนจากจับข้อมือเขา เป็นเขาเองที่ไปจับต้นแขนอีกคน

"ขอบคุณครับที่มาส่ง"

"อืม"

"งั้นถ้าไม่มีอะไร....ผมขึ้นไปก่อนนะ"

คิมดกจาก้มหัวให้เล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้พูดอะไร

แต่ในจังหวะที่หันตัวกลับ

"แกจะมาที่ร้านอีกรึป่าว"

"ไปครับ" ก็ที่นั่นมันที่ประจำเขามาตั้งหลายปีเลยนี่หน่า ขอไปย้อนรอยความคิดถึงหน่อยละกัน

"แต่จากตรงนี้ไป ผมคงไปลำบากนิดนึง"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวมารับ"

"ฮะ อะไรนะครับ เห้ เดี๋ยวสิอย่าพึ่งไป เมื่อกี้ว่าอะไรนะครับ!"

คิมดกจาขมวดคิ้วมุ่นเมื่อค่อยๆได้ยินเสียงเดินของอีกคนเดินลับหายไปโดยไม่ยอมตอบคำถามเขา

อะไรของหมอนั่นเนี่ย

คิมดกจาคิดก่อนจะกลับเข้าบ้านไปใช้ชีวิตปกติ

โกโก้ก่อนนอนสักแก้วกับหนังสือหนึ่งเล่ม

แกร๊บ

ออ แล้วก็ขนมปังเจ้าเก่าอีกหนึ่งถุง

แค่นึกถึงคิมดกจาก็อดยิ้มออกมาบางๆไม่ได้

ในเช้าตอน 8 โมง คิมดกจายังนอนหลับพริ้มอยู่บนเตียงต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์

"ครับๆๆ! คิมดกจาครับ! หาวววว!~" คนตัวขาวขยี้ตาด้วยความงัวเงีย

[ยังไม่ตื่น?]

"หื้ม? จุงฮยอกอาหรออ" เสียงงัวเงียตอบรับ ตัวโอนเอนเตรียมล้มตัวนอนอีกรอบ

[อยู่หน้าบ้าน]

"ครับ?"

[ลงมาเปิดประตู]

คิมดกจาตื่นเต็มตา ลุกจากเตียงอย่างเร่งรีบจนสะดุดผ้าห่มล้มไปกองอยู่กับพื้น

ตุบ!

"โอ๊ย!"

ซึ่งโชคดีที่เป็นเตียงฝูก

คิมดกจาลูบหน้าผากตัวเองปอยๆพลางเอื้อมไปแกะผ้าตรงเท้าไม่ได้สนใจเสียงตึงตังๆวิ่งตรงมาถึงห้อง

ปึง!

"คิมดกจา!"

ถ้าให้บอกคงเป็นภาพที่เรียกได้ว่าหมดสภาพทั้งคู่ก็ว่าได้

คิมดกจากำลังนั่งหัวฟูอยู่กับพื้นในชุดนอนที่ติดกระดุมไม่ตรงกันสักเม็ด ในขณะที่จุงฮยอกตัวเต็มไปเศษใบไม้จากการปีนต้นไม้เข้ามาในบ้าน

*Loading*

"นายเข้ามาได้ยังไงเนี่ย!" ดกจาเหวใส่

"....." จุงฮยอกไม่ตอบ มือหนายกขึ้นลูบหน้าตัวเอง ในอกเต้นรัวเหมือนรัวกลอง

โชคดีที่คิมดกจาไม่เป็นอะไร

ตอนนี้ในห้องรับแขกเต็มไปด้วยบรรยากาศมาคุ

คิมดกจาขมวดคิ้วมุ่นกอดอกจ้องตรงไปที่จุงฮยอกที่ปัดตัวทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วโดยที่ดกจาไม่เห็นสภาพ

"เข้ามาได้ยังไง"

"ปีนเข้ามา" ขอร้องนะจุงฮยอก ถ้าไม่บอกว่าเป็นเจ้าของร้านขนมปัง นึกว่าอาชีพรองเป็นโจร

"แล้วได้พังอะไรในบ้านผมไปบ้างรึป่าว"

"ไม่มี แกไม่ได้ล็อคประตูระเบียงชั้นสองด้วยซ้ำไอ้โง่ โชคดีแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ใช่โจร"

เส้นเลือดข้างขมับดกจาเหมือนจะปูด เอาจริงตอนนี้นายกับโจรสถานะก็พอๆกันนั่นแหละ!

"เห้อออออ ก็ได้ๆ แล้วนายมานี่มีอะไร"

"ฉันบอกแล้วว่าจะมารับ"

"แต่นี่พึ่ง 8 โมงกว่าเองนะให้ผมไปทำอะไรแต่เช้า?"

"ไปนอนเล่นที่ร้าน ฉันปรับโซนใหม่แล้ว"

"โซนใหม่?"

"โซนนอนอ่านหนังสือ มีถุงโฟมให้"

"ผมอยู่ทั้งวันได้เหรอ ถ้าแบบนั้นผมก็เกรงใจนะ"

"แกไม่ได้อยู่ฟรีอยู่แล้วคิมดกจา ยังไงแกก็ต้องซื้อขนมปังฉัน" นั่นก็ไม่ผิดที่คิมดกจาจะต้องจ่ายตังซื้อขนมปัง แต่เหตุผลหลักๆที่อยากให้คิมดกจาอยู่ที่ร้าน

เขาแค่อยากเป็นคนที่ได้ดูแลคิมดกจา

ตลอด 2 ปีที่เขารู้ข่าวเรื่องอุบัติเหตุ เขาพยายามฟื้นฟูร่างกายไม่ต่างจากอีกคน แต่คิมดกจากลับหายไป

ทุกที่ๆคิมดกจาเคยบอกว่าชอบไป โซเชียล หายไปทุกอย่างจนเขาจนปัญญาที่จะตามหา

จนถึงเมื่อวานที่เขาเห็นคิมดกจาถูกคนรังแกเขายอมรับว่าตอนนั้นทำอะไรไม่ถูก

ขนาดโดนอีกคนเข้าใจผิดว่าเขาด่า เขายังไม่รู้จะขอโทษอีกคนอย่างไรดี

14 ปี

แอบชอบเขามาตั้ง 14 ปี เขาพึ่งจะได้คุยกับคิมดกจาเป็นครั้งแรก

นึกเสียดายเวลาตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว

คิมดกจาจำเขาไม่ได้เสียด้วยซ้ำว่าเขาเป็นคนคนเดียวกันกับที่ชงโกโก้ให้ทุกวัน อบขนมปังเอาไว้ให้ในทุกๆเช้าก่อนไปเรียน

และเป็นคนคนเดียวกันกับที่คอยเอาผ้ามาห่มให้ในตอนที่อีกคนอ่านหนังสือสอบจนหลับไป

"ดังนั้นเลิกเกรงใจสักที" ต่อให้แกอยากกินฟรีฉันก็ไม่ว่า

แต่ถ้าทำแบบนั้นคิมดกจาคงไม่เลิกเกรงใจ

บรรยากาศเงียบสนิท คิมดกจาลูบหลังต้นคอตัวเองเบาๆ

"ก็ได้ครับ งั้นรอผมแปปนึงแล้วกัน"

ดกจาเดินกลับไปอาบน้ำ

คว้า*สิเห้ยเขียนผิด

ร้านที่คุ้นเคย กลิ่นหอมที่คุ้นชิน

อย่างน้อย เขาก็ยังได้กลับมาร้านนี้อีกครั้ง หลังจากเสียศูนย์ไปเป็นปีๆ

เสียงเครื่องบดกาแฟกับกลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่

คิดถึงชะมัดเลย

กึก

"ขอบคุณครับ" คิมดกจาหลุดออกจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงของแก้วโกโก้ถูกวางตรงโต๊ะ

พร้อมกับเสียงนั่งลงที่ตรงข้าม

"แกอ่านอะไรอยู่"

"นิยายน่ะ"

"ไม่คิดว่านิยายจะมีแบบอักษรเบรลล์ด้วย"

"ก็มีครับแต่น้อย บางเรื่องที่อยากอ่านก็ไม่มี"

"อย่างนั้นหรอ"

"เอาจริงถึงจะอ่านอักษรเบรลล์ออก แต่บางที่มันก็ไม่เข้าใจเท่าอ่านเป็นตัวหนังสือน่ะ"

"จ้างฉันสิ่"

"อะไรนะครับ?"

"จ้างฉันอ่านหนังสือให้แก"

คิมดกจาเลิกคิ้วเล็กน้อย จุงฮยอกก็ไม่ได้คะยั้นคะยออะไร แต่สำหรับคิมดกจามันกลับเป็นความรู้สึกที่น่าสนใจเอามากๆ

"ไว้ผมจะลองคิดดูนะครับ"

จุงฮยอกพยักหน้ารับ ก่อนจะชะงักและตอบรับอีกคนในลำคอ

คนตัวขาวเอนพิงเบาะด้วยความสบายตัว คุยจะนานเวลาผ่านไปเสียงนาฬิกาแจ้งเตือนว่าถึงเวลาอาหารเที่ยง

คิมดกจาก็กำลังจะลุกขึ้นเตรียมไปหาซื้อข้าวเที่ยงแต่โดนอีกคนรั้งไว้ก่อน

"จะไปไหน"

"อะ ไปหาข้าวเที่ยงกินครับ"

"ฉันจะทำให้ รอก่อน"

"ไม่ได้จะวางยาใช่มั้ย"

"ฉันบีบคอแกทีเดียวก็ตายแล้วคิมดกจา ไม่มาเสียเวลาวางยาแกให้ยุ่งยากหรอก" คิมดกจายิ้มขำก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่เดิม

คิมดกจานั่งรออย่างเป็นเด็กดี เขายังจำรสชาติข้าวในวันนั้นได้อยู่เลย ในตอนที่เขาเครียดเรื่องสอบเข้ามหาลัยจนร้องไห้ จู่ๆก็มีข้าวเที่ยงจานนึงมาเสิร์ฟให้เขาถึงโต๊ะพร้อมกับโน้ตกระดาษให้กำลังใจ(?)แผ่นนึงที่เขาก็ยังเก็บไว้ ถึงแม้จะมองไม่เห็นเขาก็ยังเก็บไว้อย่างดี

[ ทำหน้าอะไรของแก ยิ้มซะ ]

ถึง.....มันจะดูไม่เหมือนคำให้กำลังใจก็เถอะ แต่พอมานึกๆแล้ว คำพูดก็คุ้นอยู่นะ

"ทำหน้าโง่อะไรของแกคิมดกจา"

"อะจุงฮยอก มาแล้วหร--อืมม!~ หอมจังอะไรน่ะ!"

"ข้าวห่อไข่"

"แล้วใส่"

"ไม่ได้ใส่มะเขือเทศหรือซอส"

คิมดกจาพยักหน้ารับยิ้มๆ

"ขอบคุณครับ~"

"อืม"

จุงฮยอกนั่งมองอีกคนกินข้าวจนหมดจาน แก้มขาวๆนั่นดูซูบผอมกว่าที่เขาเคยเจอเมื่อ 2 ปีก่อน

"เป็นยังไงบ้าง" ตอนที่ฉันไม่อยู่

"อร่อยมากเลยครับ"

"งั้นหรอ"

"อื้ม อร่อยเหมือนเดิมเลย"

"ก็ดีแล้ว" รอบข้างดูมีแต่ความอบอุ่นโอบล้อมท่ามกลางความอิจฉาของคนอยากกิน กลิ่นหอมลอยตลบอบอวลไปทั่วร้าน

"นี่จุงฮยอก"

"อะไร"

"ขอบคุณนะครับ"

"ฉันก็ขอบคุณแก" ขอบคุณที่แกยังอยู่

"มาขอบคุณผมเรื่องอะไรกัน"

"ชั่งมันเถอะ"

"อะไรของนายเนี่ย! ขี้โกงชะมัด! ชิ นี่ แล้วใครเป็นคนทำอะ นายหรอ"

"ทำไม"

"มันอร่อยอะ งั้นนายก็ต้องเป็นคนเดียวกันกับตอนที่ฉันจะสอบเข้ามหาลัยแน่เลยใช่รึป่าว?"

จุงฮยอกไม่ได้ตอบแต่คิมดกจาคิดไปแล้วว่าใช่

"ขอบคุณมากๆเลยนะ ฉันโล่งอกไปหมดแล้วตอนนี้~"

"ถ้าชอบก็มากินอีก"

"ได้หรอ?"

"อืม"

"งั้นไว้ผมจะมากินตลอดเลยนะ แต่ผมขอจ่ายตังนะ"

"ตามใจแก"

"ขอบคุณครับ"

คิมดกจายิ้มกว้างพร้อมกับทิ้งตัวลงนอน ในอกพลันอุ่นวาบ รู้สึกสบายทุกๆครั้งที่ได้มา

แต่บางอย่างในใจคิมดกจายังคงไม่ปลดล็อคแม้ใบหน้าจะดูอิ่มเอมแต่ลึกๆแล้วมันกลับมากกว่านั้น และจุงฮยอกก็ดูออก เขาดูออกมาตลอด

"คิมดกจา"

"อื้ออ ว่าไงง~"

"วันนี้แกเป็นยังไงบ้าง"

"มาแปลกนะ แต่ก็สบายดี~"

"ตอนเป็นแบบนี้ ปรับตัวยากรึป่าว"

"อาาา...แรกๆก็ยาก หลังๆผมชินแล้ว" แกไม่มีทางชิน

"ยังเจ็บอยู่มั้ย"

"ก็นิดหน่อย" ผมเจ็บมาก

"อย่าโกหก"

"อะไรผมป่า-"

"คิมดกจา"

"....."

"แกคงลำบากมากใช่รึป่าว" ตลอดเวลาที่เขาไม่อยู่

"ก็..."

"เหนื่อยมากเลยใช่มั้ย ตลอดเวลาที่ผ่านมาก"

"ผมไม่..."

"คิมดกจา"

"......"

"แกเก่งมาก ที่ผ่านมาได้จนถึงวันนี้"

เสียงเสียดสีของผ้าดังใกล้เข้ามาพร้อมกับสัมผัสอุ่นๆที่วางลงบนผมเขา

คิมดกจาเม้มปากแน่น ดวงตาสั่นไหวและแดงก่ำ

อย่านะคิมดกจา

"ยินดีต้อนรับกลับมาที่ร้านขนมปังยูอีกครั้งคิมดกจา"

น้ำสีใสไหลจากหางตาช้าๆ ไร้เสียงสะอื้น มีเพียงพยักหน้ายินดี

"นาย ฮึก..ก็ด้วยนะ ยินดีที่ได้กลับมาเปิดร้านอีกนะ"

แม้จะเป็นเพียงประโยคสั้นๆแต่ก็เป็นสิ่งที่คิมดกจาอยากได้ยินมาตลอด

เขากลัว

แค่เขาเสียมือกับดวงตาไปกับอุบัติเหตุครั้งนั้นเขาก็เหมือนตายทั้งเป็นแล้ว ถ้าเขาต้องเสียที่นี่ไปอีก เขาไม่เอาด้วยหรอกนะ

ขอบคุณนะจุงฮยอก

ขอบคุณมากๆเลยนะ

คิมดกจาหลับไปแล้วหลังจากก้มร้องไห้อยู่เงียบๆ

ขอบคุณ

ที่คิมดกจาไม่ได้แตกสลายไปมากกว่านี้ในตอนที่เขาไม่อยู่

จุงฮยอกจับตัวคิมดกจาเอนนอนลงดีๆก่อนจะเอาเสื้อคลุมเขาห่มให้ รอบข้างยังคงมีคนอยู่แต่ดีหน่อยที่ตรงนี้เสียงไม่ดังนัก

"เขาหลับแล้วหรอคะ" จีฮเยที่แอบมองอยู่เงียบๆทักขึ้นเบาๆ

"อืม"

"เขาคงเหนื่อยน่าดูเลยนะคะ ทั้งๆที่เป็นแบบนี้แต่ก็ยังยิ้มได้อยู่ตลอดเลย"

"ใช่ คิมดกจาเป็นคนแบบนี้แหละ" ไม่ว่าจะเหนื่อยจะเศร้าหรืออะไรมากแค่ไหนคิมดกจาก็มักจะยิ้มเสมอ

คงเพราะแบบนี้คนรอบข้างคิมดกจาถึงคิดว่าอีกคนยังสบายดี

"อาจารย์รู้ตัวมั้ยว่ามองเขาด้วยสายตาแบบไหน"

"หุบปาก"

คุยนานจน*****

จีฮเยยกมือสองข้างขึ้นยอมพร้อมถอยห่าง

แตะไม่ได้เลยน้าาาา คนนี้เนี่ย ให้ตายเถอะอาจารย์!

สายตาอาจารย์มองเขาขนาดนี้ มองจากดาวเสาร์ยังเดาออกเลย!

พนักงานในร้านพร้อมใจเบะปาก แต่จะทำอะไรได้ ดูจากที่แอบฟังแล้ว 14 ปีนี่นานมากเลยนะ

"ชั่งบอสเขาเถอะ"

"นี่ๆคุณอยู่มาก่อนเล่าให้ฟังหน่อยสิ่"

"ก็ไม่มีอะไร แค่บอสแอบชอบคนนั้นมานานก็เท่านั้นแหละ ชอบเขาแต่ไม่เคยคุยด้วย"

"แต่ตอนนี้ผมเห็นเขาคุยกับคนนั้นไม่หยุดเลยนะ"

"ดูๆแล้วคงจำบอสไม่ได้ด้วยแหละมั้ง เพราะคงไม่เคยได้ยินเสียง"

"น่าสงสาร" พนักงานทุกตนพร้อมใจกันพูด

"ถ้ายังไม่หุบปากวันนี้ตัดเงิน!"

"เงียบแล้วครับ/ค่ะบอส!!"

หลังจากนั้นในทุกๆวันจุงฮยอกจะมารับคิมดกจามาที่ร้านด้วยในทุกๆเช้า คอยพาอีกคนเปิดรับอะไรใหม่ๆ อ่านนิยายให้ฟัง พาไปนั่งฟังดนตรีสด พาไปกินอะไรแปลกๆ ทั้งๆที่ความจริงจุงฮยอกไม่ต้องทำมันเลยก็ได้

แต่เขากลับเต็มใจที่จะทำ

จุงฮยอกชอบรอยยิ้มสดใสของคิมดกจามากกว่ารอยยิ้มโง่ๆ

ที่เอาไว้ซ่อนความเจ็บปวด

คนอย่างคิมดกจาไม่เหมาะกับน้ำตา

คนที่สูงกว่าก้มมองคนตัวขาวที่ยืนหลับตาฟังดนตรีสดตรงหน้าอย่างมีความสุข

แต่จุงฮยอกแยกเสียงไม่ออก

ไม่เคยแยกเสียงสูงต่ำออกเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะเพี้ยนหรือไม่เขาก็ฟังไม่ออก

รวมถึงเสียงไวโอลินของคิมดกจาด้วย แต่เขาก็ยังชอบฟังมัน

มือหนากระชับมือขาวของคิมดกจาเอาไว้หลวมๆ เหม่อมองบาดแผลที่หลังมืออยู่เงียบๆ

ถ้าหากเขาเล่นเครื่องดนตรีได้...หากเขาฟังออก

คิมดกจาจะมีความสุขรึป่าว

"จุงฮยอกอย่าบีบแรงสิ่"

"อือ" แรงกุมค่อยๆผ่อนลง

"เป็นอะไรครับ?"

"ป่าว"

"นายโกหก"

"ฉันบอกไม่ คิมดกจา"

"ชิ ปากแข็ง"

คิมดกจาทำหน้าบูดบึ้ง แกล้งทำเป็นสะบัดๆมือของอีกคนทิ้ง อีกคนก็ค่อยๆเอื่อมกลับมากุมมือเขาไว้ใหม่แบบนี้อยู่หลายรอบ

ไอ้หมาเอ๊ย

"ไม่เป็นไรหรอก ถึงเล่นไม่ได้ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ตอนนี้ผมปล่อยวางแล้วล่ะ"

"แล้วอยากได้ยินมันอีกครั้งรึป่าว"

"ถ้าบอกว่าอยากก็อยากจริงๆนั่นแหละครับ แต่ว่านะ"

"อะไร"

"ป่าวครับไม่มีอะไร~"

คิมดกจาหันกลับไปสนใจนักดนตรีตรงหน้า มือขาวกุมมืออีกคนเอาไว้หลวมๆ นายจนทุกอย่างเงียบๆคงถึงเวลากลับ แต่ในจังหวะที่กำลังหันหลังเสียงแหลมของเครื่องสายก็ดังขึ้นฉุดรั้งคิมดกจาเอาไว้

เสียงของไวโอลิน

"การแสดงวันนี้คงต้องจบลงเพียงเท่านี้ แต่ผมขอเล่นเพลงนี้เป็นเพลงพิเศษหน่อยนะครับพอดีวันนี้เป็นวันเกิดของเมนผม เป็นเพลงของนักไวโอลินที่ผมชอบมากๆ 2 ปีก่อน ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่แหละ ฮ่าๆๆ! อาจจะเพี้ยนๆหน่อยนะเพราะเขาเล่นเก่งเกินไป"

เสียงหัวเราะมีความสุขดังขึ้นจากรอบตัวคิมดกจาที่ยืนนิ่ง

ก่อนเสียงไวโอลินจะค่อยๆดังขึ้น

จาก 1 เป็น 2 ตัว 3 4 ไปจนเกือบหลาย 10 เครื่อง

เสียงไวโอลินดังขึ้นประสานกันกลางลานกว้างโดยที่คนที่เล่นบางคนยังคิดสงสัยแต่นอกจากจะไม่หยุดแล้ว

ทุกคนกลับพร้อมใจกันเล่นต่อ

"นี่มันอะไร...ทำไม จุงฮยอก" เสียงของคิมดกจาแหบพร่าและสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด

"ตามหาแฟนคลับแกมามันง่ายนิดเดียวคิมดกจา"

ดกจาเงยหน้าหันมองจุงฮยอกด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ท่านกลางผู้คนมากมายและเสียงไวโอลินที่ดังคลออยู่รอบๆ

กระบอกตาอุ่นร้อนเกินจนไม่อาจหักห้ามตัวเองได้

"ต่อให้แกจะเล่นไม่ได้แล้ว แต่แฟนคลับยังเล่นให้แกฟังได้อยู่"

"ฮึก จุงฮยอก" คิมดกจาเอามือปิดปาก

พยายามที่จะกลั้นเสียงสะอื้น แต่ก็ทำไม่ได้ เสียงร้องสุขสันต์วันเกิดดังคลอขึ้นในทันทีที่เพลงแรกจบ เสียงของโบว์เสียดสีสีกับสายเป็นทำนองเพลง

เพียงแค่นั้น น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ค่อยๆไหลออกมา

เสียงสะอื้นดังขึ้นเรียกสายตาของนักไวโอลินคนนึงให้หลุดออกจากภวังค์

แต่เขากลับไม่ได้หยุดเล่น

มีเพียงสายตาที่เบิกกว้างกับรอยยิ้มที่แต่งแต้มอยู่บนหน้าด้วยความดีใจ

"คุณคิมดกจา?" เสียงเรียกดังขึ้นคิมดกจาจึงหันไปตามเสียงและตอบรับเบาๆทั้งที่ยังสะอื้นอยู่

"ค...ครับ"

"สุขสันต์วันเกิดนะครับ!"

"เอ๊ะ คุณคิมอยู่นี่หรอ!"

"คุณคิม!"

"สุขสันต์วันเกิดนะ!"

"สุขสันต์วันเกิดครับ!!"

เสียงมากมายจากหลายทางโดยที่ไม่ได้สั่งเกตเลยว่า

ณ ที่ตรงนี้มีแต่คนที่เป็นแฟนคลับของคิมดกจาทั้งหมดเลย

จุงฮยอกก็เช่นกัน

คนตัวสูงมองคนตัวขาวข้างๆที่คอยเอาแต่เอามือปิดปาก ก้มหน้าขอบคุณให้คนรอบข้างไม่หยุดหยุดหย่อน

"โชคดีมากเลยที่ฉันเชื่อคนที่ทักมาว่าวันนี้ที่ลานกว้างจะมีงานวันเกิด"

"เอ๊ะ เธอก็ได้ข้อความหรอ"

"พวกคุณด้วยหรอ ผมก็ได้!"

เสียงมากมายดังขึ้นอยู่เบาๆ ทุกคนคือกลุ่มแฟนคลับของคิมดกจา

ที่จุงฮยอกเป็นคนรวบรวมมาที่นี่ในเวลานี้

เพื่อปลดล็อคสิ่งสุดท้ายในใจคิมดกจา

หากเล่นไม่ได้ ทำไมให้คนที่รักคิมดกจาเล่นให้ฟังแทนล่ะ

"แกลองขอเพลงสิ่"

"ได้หรอ"

"ได้ครับๆ!" คิมดกจาหันไปถามจุงฮยอกแต่ได้รับเสียงตอบรับจากคนรอบตัวแทน

"กรี๊ด ฉันไปเอาไวโอลินที่ห้องแปปนึง!"

"อา...ผม" คิมดกจาลังเล มือขาวพยายามปาดน้ำตาออกแม้จะปาดเท่าไหร่ก็ไม่หมด

"ผมขอ We meet again ได้มั้ยครับ"

"เพลงโปรดผมเลย! ได้ครับๆ!" เสียงไวโอลินค่อยๆดังขึ้นที่ละตัว

ริมฝีปากขบแน่น แต่ก็ถูกตีปากเบาๆจากคนข้างๆ

"อย่ากัด"

"ก็มัน...ฮึก"

"จะร้องก็ร้องไม่ได้มีใครห้าม ร้องเสร็จก็เชิดหน้าสะ แฟนคลับแกไม่ได้มานี่เพื่อเห็นแกร้องไห้ แล้วก็อย่าทิ้งแฟนคลับไว้ข้างหลังอีก พวกเขารักแกทุกคน"

คิมดกจาพยักหน้ารับ แม้อากาศจะหนาวแต่เขากลับรู้สึกอุ่นไปทั่วทั้งอก

แต่คิมดกจาที่กำลังจะพยายามฮึบ เสียงเนื้อเพลงร้องก็ก้องดังไปทั่วจากทั่วทุกมุมของลานกว้าง จุงฮยอกรู้สึกได้ถึงแรงฟุบที่ต้นแขน พอมองดีๆถึงเห็นว่าคิมดกจากำลังสะอื้นตัวสั่นไปทั้งตัว

สุดท้ายคิมดกจาก็กลั้นไว้ไม่อยู่

จุงฮยอกชักไม่แน่ใจว่าคิดถูกรึป่าวที่ทำอีกคนร้องไม่หยุดแบบนี้

แต่ถึงแบบนั้นมือก็ยังคอยลูบๆปลอบอีกคนเบาๆ มือขวาก็กำบีบมือซ้ายดกจาเอาไว้แน่นไม่ปล่อย

"ขี้แง"

"จุงฮยอก! นายมันนิสัยไม่ดี ฮึก!

เสียงทุบอกดังขึ้นดังตุบจนจุงฮยอกอดเบ้หน้าไม่ได้ ใบหน้าขาวที่นองน้ำตาตอนนี้เริ่มกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง และร่วมร้องเพลงกับทุกคนด้วย

คราวนี้เป็นเขาที่เสียใจมากกว่าที่ร่วมเล่นร่วมร้องไปกับอีกคนไม่ได้ กลายเป็นดกจาที่ตบหลังมือปลอบเขา

"ไม่งอแงนะจุงฮยอกอา~ ไว้เดี๋ยวสอนนะ~"

"หุบปากคิมดกจา"

คิมดกจายิ้มขำ ใบหน้าแต่งแต้มไปด้วยรอบยิ้มมีความสุขกว่าที่เคยเป็น

เขาเคยเสียใจที่ไม่อาจเล่นไวโอลินได้อีก

แต่ตอนนี้ไม่แล้ว

เพราะเขามีความสุขมากกว่าที่ได้ฟังเสียงไวโอลิน

"คิมดกจา"

"ครับ?"

"สุขสันต์วันเกิด"

"ขอให้วันเกิดปีนี้...แกมีความสุขมากๆ"

"อื้ม! ขอบคุณนะครับ ผมสัญญาว่าปีนี้ผมจะมีความสุขให้มากๆ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะจุงฮยอก~"

ฉันสิ่ต้องขอบคุณแก

ขอบคุณที่เข้ามาเป็นความสุขของฉัน คิมดกจา

[จบ]

Special #1 #จุงดก เราสองคน

"เจ็บมือรึป่าวจุงฮยอก หยุดฝึกได้แล้วนะ"

คิมดกจาว่าขึ้นพร้อมกับจับไปที่ต้นแขนแกร่งของอีกคน

"ไม่เป็นไร แกสอนต่อเถอะ"

"ไม่เอา"

"คิมดกจา"

"ไม่งั้นวันนี้ไม่อยู่กินข้าวเย็นด้วยนะครับ"

คิมดกจาว่าขึ้นเป็นคำขาด จุงฮยอกจึงค่อยๆวางไวโอลินลงบนตัก

หลังจากพยายามฝึกติดต่อกันอยู่เกือบ 3-4 ชั่วโมง คิมดกจามาห้ามก็ไม่ฟังจนต้องขู่

"เจ็บคางมั้ยครับ เนี่ย...เป็นรอยหมดแล้ว" คิมดกจาว่าพร้อมกับลูบไปที่คางอีกคนเบาๆ มืออีกข้างก็ไปที่มือซ้ายของอีกคนพลางลูบปลายนิ้วที่ยุบลงรอยสายไวโอลิน

"จุงฮยอกอา นายนี่มันน่าตีชะมัด"

"ฉันแค่อยากเล่นได้บ้าง" แม้จะฟังไม่ออกเท่าไหร่ แต่หากเล่นตามโน้ตไม่ได้เล่นตามความรู้สึกยังไงก็ยังเป็นเพลงๆเดิมอยู่

จุงฮยอกคิดแบบนั้น

คิมดกจายิ้มอ่อนพลางนึกถึงใบหน้าบูดบึ้งของอีกคน

โถ ไอ้หมาเอ๊ย

"งั้นไปกินข้าวกัน แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมค่อยสอนใหม่ แต่แค่วันละชั่วโมงนะ?"

"อืม"

จุงฮยอกตอบรับง่ายๆพร้อมกับวางไวโอลินของคิมดกจาเอาไว้ที่กล่องเก็บเหมือนเดิม

มือหนาถูกกอบกุมไว้พร้อมกับถูกลูบเบาๆที่ปลายนิ้ว ดกจายิ่งเบะปาก

"นิ้วเป็นรอยหมดแล้ว แบบนี้คงแดงมากแน่ๆ ห้ามฝืนอีกนะ ถ้าฝืนนายจะอดเล่นไวโอลินให้ผมฟังจริงด้วย!"

"จะไม่ฝืนแล้ว" จุงฮยอกว่าเสียงอ่อน

"ดีมากครับ~"

"คิมดกจา" คนตัวขาวหันกลับไปตามเสียงเรียกก่อนจะโดนจูบเบาๆที่หน้าผาก

"รอฉันก่อนนะ สักวันฉันจะเป็นคนเล่นเพลงที่แกแต่ง"

คิมดกจาเบิกตากว้างก่อนจะยกยิ้มจนตาปิด

"อื้มได้เลยจุงฮยอก~ผมจะรอนะ อะแบบนั้นไม่ได้สิ ผมจะต้องเป็นคนสอนนายเอง!"

"ตามใจแกเถอะ"

"เตรียมใจไว้เลยจุงฮยอกหลักจากนี้ผมจะตั้งใจสอนแล้ว~"

"แล้วก่อนหน้านี้?"

"อันนั้นพื้นฐาน"

"หึ งั้นก็ฝากตัวด้วย"

"ผมก็ฝากตัวด้วยนะจุงฮยอก"

ผมจะตั้งใจสอน

และผมจะสอนเพลงๆนึงที่ผมเคยแต่งไว้สมัยมหาลัยให้นายเล่นคนเดียวด้วย

เพราะมันเป็นเพลงของเราสองคนยังไงล่ะ

[จบ]