Thread by @Ansari_Bahman

ـ #شب‌نوشته

اواخر سال ۹۴، در یکی از بی‌حوصلگی‌های شبانه‌ام، از رفیق شب‌های تاریکم کوروش، طلب شاملو کردم. لازم به توضیح نبود. همیشه بدون پرسش، اشعاری مناسب حال من ارسال می‌کرد. اما از بدِ روزگار آن شب کوروش را نیافتم و خمار از ننوشیدن غزل تا نزدیکی‌های سپیده‌دم به خود پیچیدم.
١

هنوز خورشید بالانزده بود که سر و کله‌ی کوروش پیدا شد. بدون فوت وقت دست‌به‌کار شد و برای ترمیم روان من، دو تصنیف سنتی -با گویش لُری- بجای شاملو فرستاد. با گمان این که دسترسی به شاملو نداشته، نشئه از سوز و دردِ این دو تصنیف بودم که تعریف کرد:
٢

«صدای #کیومرث_صادقی است. با او در یکی از آبادی‌هایی که تدریس می‌کردم، آشنا شدم. هنرمند بود و نوازنده؛ با صدای بی‌نظیر و روحی زخمی از شلاق‌های زمانه. مدت‌ها برای تامین معاش و مبارزه با اخ‌وتُف‌های روزگار جنگید. ولی نهایتا در مقابل جبر روزگار هنرناشناس، کم آورد و خودکشی کرد.»
٣

چقدر او را که هرگز ندیده بودم، می‌شناختم. مثل محمد و ندا. مثل آن دوستِ ندیده که پری ماه‌ها قبل تعریف می‌کرد: «جوان بود و کنجکاو. با مغزی پُر از سوالات فلسفی. آنقدر در میان پرسش‌هایش گم شد که یک‌روز در لج با خدا، خودکشی کرد.»
۴

من این سرخوردگان را خوب می‌شناسم. این‌ها همه “من” هستند. کیومرث و کیومرث‌ها، بزرگترین گمنامان تاریخ، از آن دسته افرادی که اشتباهی بودند. بخشی از من. بخشی از قلبِ همیشه نگرانِ من. همان‌شب برای کیومرث صادقی سرودم:
۵

شب، شبِ محشــور با زوزه‌ی گـرگـان بود
خُـــمــار از نـبـودِ اشــــــعــارِ بـزرگـان بود

پگاه شد که رسید، با دو گوهری در دست
دو گـــوهـر از دلِ یـارم، که یـادگـاران بود

ندیدمش نه من او را، به چشمِ سر، یک‌بار
بشکستم ز گـُسَستش ، که جانِ جانان بود
۶

مدت‌ها بود در پی مکتوب کردن آن شبِ عجیب بودم. اما دستم به قلم نمی‌رفت. کوروش چند روز پیش گفت که این شعر را برای برادرِ کیومرث فرستاده. دوستِ‌نادیده پیغام داده بود که دست‌بوسِ قلمی است که این شعر را مکتوب کرده.
٧

خواستم بگویم که اگر تمام قلم‌های دنیا بر غمِ کیومرث و کیومرث‌ها اشک بریزند، باز هم کم است. اما نگفتم. به جای آن، تصنیفی که کوروش در آن شبِ عجیب از کیومرث فرستاده بود را برای بار هزار و یکم گوش کردم…
ا***ا
٨

زندگی برای کیومرث‌ها، مثل زنجیری دست و پا گیر است. برای پریدن نیاز به رها شدن از این زنجیرهاست. من و تو و کوروش‌ و کیومرث و کیومرث‌ها که می‌دانیم از هیچ آمده‌ایم و به هیچ بازمی‌گردیم.
٩

بگذار اغیار همچنان به مانند دریوزگان، دست گدایی به سمت دنیای ناسخاوتمند دراز کرده و در خوشی‌های کاذب، ماتحت یکدیگر را به خون آغشته کنند.

#بهمن_انصاری
۹۵/۹/۴ ‌‌؛ ۰۰:۰۰

پ.ن١: این متن را به صورت کامل در کتاب «سرزمین جذامی‌ها» با توضیحاتی منتشر کردم.
digikala.com/product/dkp-71…

پ.ن‌٢: به تصنیف زیبایی که در متن اشاره کردم و کیومرث صادقی به‌صورت زنده اجرا کرده بود، در کانال تلگرامم گوش جان بسپارید. 👇
t.me/Bahman_Ansari/…