Thread by @DimitrisNL

12 ημέρες διακοπές στην Κρήτη κ 10 στην Αττική 2200 χλμ και είδα 5 φορές πιο πολλές πινακίδες «ιερός ναός» αντί για άλλες που αφορούν προορισμούς. 🤷‍♂️ 2 μην πετάτε σκουπίδια🤣.Αν έβλεπα «προς σχολή χωροφυλακής», θα είχα 2/3 «πατρις, θρησκεια, οικογένεια».

Όποτε οι διακοπές (course been a proper Greek) απέτυχαν κ παρέμεινα ένας fake Έλληνας. Στο μόνο που κερδίσαμε είναι ότι η σύντροφος κ τα παιδιά μπορούν να λένε ιερός νάος χωρις accent.(Μαλακα ξέρουν όλοι να λένε κ δεν θέλω credit) Τον τόνο στο ναός θα πρέπει να το δουλέψουμε λίγο

Είδα πολλούς ευγενικούς φιλόδοξους χαμογελαστούς hard working νέους να δουλεύουν 15ωρα και να μου λένε ότι δεν βγαινουν οικονομικά κ μένουν στο πατρικό. Επίσης αρκετές συζητήσεις που με εξέπληξαν για την οπισθοδρόμηση της ελληνικής κοινωνίας σε θέματα αποδοχής του διαφορετικού.

Πανέμορφες παραλίες γεμάτες με χτίσματα πολύ κοντά στο νερό (ποιο Κτηματολόγιο;), βουνά με απεραντες φυσικες ομορφιες (δουλειά της φυσης είναι) με γίδια και πρόβατα και ένα απίστευτο βοσκό να αντιστέκεται στην παγκοσμιοποίηση (τον ευχαριστώ ιδιαίτερα)

Είδα γιαγιάκα (με προφανή συμπτώματα Parkinson) που έμενε σε κάτι που καποιος θα αποκαλούσε σπίτι να πουλάει φρούτα από τον κήπο της για να επιβιώσει και να μου λέει ότι θέλει να φύγει και να πάει να συναντήσει τον άντρα της που πέθανε πρόσφατα 🥲

Είδα το πανέμορφο Ναύπλιο και το θαυμάσιο φαράγγι του Ριχτη στην Κρήτη, την παραλία Φαλάσαρνα με τα θαυμάσια κρυστάλλινα νερά, απόλαυσα 2x θερινό σινεμά (θα ηθελα παραπάνω). Με φίλεψαν φρέσκα φρούτα, λαχανικά, ελαιόλαδο από τον κήπο τους, ρακί κ κρασί, έφαγα πεντανόστιμα φαγητά.

Μύρισα και έφαγα καθημερινά φρέσκο ψωμί που με εξιτάρει ιδιαίτερα. Οι ντομάτες αρχίζουν να μοιάζουν με αυτές που τρωω στην Ολλανδία (downside)

Μύρισα, είδα και ένιωσα την οργή και απογοήτευση της νέας γενιάς στα εξαρχεια (πολλοί αξιόλογοι νέοι άνθρωποι). Α είδα και σε κάθε γωνία μπάτσους να περιμένουν να βαρέσουν τους προαναφερθέντες αφού για αυτό πληρώνονται μάλλον.

Και φυσικά είδα (μέσω τουιτερ) το αίσχος του #Λιγναδης το ξύλο και την αμετροεπή βία από μονοκυτταρικά φασιστικά γουρούνια σε νέους ανθρώπους που ζητάνε δικαιοσύνη, ισονομία, δικαίωμα στη μόρφωση, περίθαλψη, δικαίωμα στα όνειρα κ τη ζωή.

Δεν είδα την τσιμεντομενη Ακρόπολη, τη μητέρα μου (που την πληγωσα όταν πριν 25 χρόνια έφυγα για να κυνηγήσω το όνειρο μου στην Ολλανδία) λόγω covid (θα το κανω σύντομα). Δεν έφαγα φρέσκα σύκα από τη συκιά που λατρεύω αλλά δεν πειράζει

Μου έμειναν και κρατάω και δεν θα αφήσω τις στιγμές με τις αγαπημένες αδερφές μου.

Στο google timeline μου δεν φαίνεται δυστυχώς η απελπισία και η κατάθλιψη που συνάντησα σε ανθρώπους που ξέρω ή γνώρισα. Ανθρώπους σαν και εμένα ή νέους ανθρώπους που μπορεί να ερωτευτούν ένα από τα παιδιά μου.

Θα ηθελα να ευχαριστήσω τις κυβερνήσεις των τελευταίων 30-40; χρόνων που μου έδωσαν την ευκαιρία να νιώσω τόσο αδύναμος, ανίκανος και να ντρέπομαι που έχω μια αξιοπρεπή ζωή στην Ολλανδία, που μου έκαναν την καρδιά μαύρη. Σας ευχαριστώ κομματόσκυλα, οπορτουνιστές, παρτακιδες

Που αναγεννήσατε το φασισμό και το μίσος και τα φέρατε στο προσκήνιο και τα κάνετε mainstream. Που αναγεννήσατε τους κυρ παντεληδες, που δολοφονήσατε το Φύσσα και τον ζακ που κάνατε σπορ την ξενοφοβία και το μίσος για ανθρώπους σε ανάγκη. Που θα αφήσετε απεργό πείνας να πεθάνει.

Θα κλείσω το λεύκωμα από τις φετινες διακοπές μου με την ερώτηση που μου κάνει η κόρη μου (που θα μπει στην πιο όμορφη φάση της ζωης της - να σπουδάσει αυτό που την εξιτάρει) όταν μιλάμε για την κατάσταση στην Ελλάδα. Γιατί αυτοί και όχι εμείς μπαμπά; Καλό καλοκαίρι keep dreaming

Έπνιξα το συναίσθημα της αδυναμίας (machteloosheid) με ένα υπνάκο σε μια παραλία ακούγοντας το κύμα (ποσό απλά σε ανταμείβει η φύση) κ θυμήθηκα κάτι που δεν μπορώ να μην αναφέρω και που με κάνει να χαίρομαι κάθε μέρα

Η πολιτική ανικανότητα και ο ατομικισμός που δεν μπορεί και δεν πρεπει πια να εμπνεύσει κανένα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη με βοήθησε να κανω φάρο μου και οδηγό μου στη ζωή ένα παιδί από τα Σεπόλια ναι βρε τον Γιάννη. Όχι για τις ικανοτητες στο άθλημα. Αυτό ήταν η αρχή.

Αυτον που τώρα από την πιο ψηλή κορφή του κόσμου έμεινε ο εαυτός του. Ο πρεσβευτής της ελπίδας όπως κάποιος είπε. Τόσο πολύ που τον αποτύπωσα στο σώμα μου για να το βλέπω κάθε μέρα και να συνεχίζω να ονειρεύομαι ένα πιο ανθρώπινο κόσμο για όλους.

Αν ποτέ κατά τύχη τον αντικρίσω μπροστά μου θέλω μόνο να του σφίξω το χέρι και να τον ευχαριστήσω που με κάνει να σκέφτομαι πιο ανθρώπινα κάθε μέρα.