एक साधुबुवा मरणशय्येला खिळले होते. त्यांची अंतिम घटिका जवळ आली तसं शिष्यांनी विचारलं, गुरुदेव, आमच्यासाठी काही अखेरचा संदेश?
गुरुजी सगळे प्राण एकवटून मोठ्या कष्टाने म्हणाले, वाट्टेल ते झालं तरी मांजर पाळू नका.
एवढं बोलून त्यांनी प्राणच सोडला.
शिष्य चक्रावले. हा काय संदेश झाला?
गुरुजी सगळे प्राण एकवटून मोठ्या कष्टाने म्हणाले, वाट्टेल ते झालं तरी मांजर पाळू नका.
एवढं बोलून त्यांनी प्राणच सोडला.
शिष्य चक्रावले. हा काय संदेश झाला?
असं कसं होईल? मरताना त्यांच्या डोक्यावर परिणाम झाला होता की काय?
पण, आपले गुरू असंच काही बोलणार नाहीत, असंही त्यांना वाटत होतं. त्यांनी अनेकांना विचारलं की गुरुदेव बोलले, त्याचा कूटार्थ काय? कोणी काही सांगितलं, कोणी काही सांगितलं, पण, ते त्यांना पटण्यासारखं नव्हतं. शेवटी
पण, आपले गुरू असंच काही बोलणार नाहीत, असंही त्यांना वाटत होतं. त्यांनी अनेकांना विचारलं की गुरुदेव बोलले, त्याचा कूटार्थ काय? कोणी काही सांगितलं, कोणी काही सांगितलं, पण, ते त्यांना पटण्यासारखं नव्हतं. शेवटी
एकाने सांगितलं, तुमच्या गुरूंचे एक समवयस्क गुरुबंधू अमुक एका गावात राहतात. त्यांना भेटा. ते अर्थ उलगडून सांगतील.
शिष्य त्या गावी गेले. त्यांनी गुरुंच्या गुरूबंधुंची भेट घेतली. त्यांना आपल्या गुरूंचे अंतिम उद्गार सांगितले आणि म्हणाले, याला काही अर्थ आहे का?
सुस्कारा सोडून ते
शिष्य त्या गावी गेले. त्यांनी गुरुंच्या गुरूबंधुंची भेट घेतली. त्यांना आपल्या गुरूंचे अंतिम उद्गार सांगितले आणि म्हणाले, याला काही अर्थ आहे का?
सुस्कारा सोडून ते
गुरुदेव म्हणाले, आहे ना, खूप अर्थ आहे. त्यासाठी तुम्हाला तुमच्या गुरूची जीवनगाथा समजून घ्यावी लागेल. तुमचा हा जो गुरू होता, त्याने ऐन तारुण्यातच संन्यासदीक्षा घेतली होती. कडक सर्वसंगपरित्याग केला होता. गावाबाहेर त्याचं एक खोपटं होतं, भिक्षा मागून जगत होता. त्याने फक्त दोन लंगोट
जवळ बाळगले होते. त्याला तेव्हा लंगोटीवाले बाबाच म्हणत लोक. तो एक लंगोट धुवून सुकवायचा. दुसरा परिधान करायचा. झालं काय की उंदरांना त्याच्या खोपटात काहीच मिळेना. ते त्याचा सुकत घातलेला लंगोट कुरतडू लागले. त्याची मोठी पंचाईत झाली. गावकऱ्यांना विचारलं, तर ते म्हणाले, यावर एकच उपाय आहे
तुम्ही मांजर पाळा. मांजर उंदरांना खाईल. मात्र, पाळलेली मांजर घरात टिकेना.
त्याने परत गावकऱ्यांना विचारलं, गावकरी म्हणाले, महाराज, मांजरीला नुसते उंदीर खाऊन जमत नाही. तिला दूधही लागतं. काही दिवस गावकऱ्यांनी महाराजांच्या मांजरीसाठी दुधाचीही व्यवस्था केली. पण, एक दिवस त्यांन
त्याने परत गावकऱ्यांना विचारलं, गावकरी म्हणाले, महाराज, मांजरीला नुसते उंदीर खाऊन जमत नाही. तिला दूधही लागतं. काही दिवस गावकऱ्यांनी महाराजांच्या मांजरीसाठी दुधाचीही व्यवस्था केली. पण, एक दिवस त्यांन
त्यांना सांगितलं, इथे आमच्या लहान बाळांना दूध मिळता मिळता मारामार आहे. तुमच्या मांजरीला रोज दूध कोण देणार? आम्ही सगळे मिळून एक गाय देतो तुम्हाला. दुधाची व्यवस्था होऊन जाईल.गाय आली. काही दिवस गावकऱ्यांनी चाराही दिला. नंतर म्हणाले, तुमच्या खोपटापाशी जमीन आहे.
तुम्ही गायीचा चाराही पिकवा. आमच्यावर किती अवलंबून राहाल. खटलं वाढलं. हरिभजनाचा सगळा वेळ गाय, मांजर यांच्या झंझटींमध्ये जायला लागला.गावकरी म्हणाले, गावात एक विधवा स्त्री आहे. विनापाश आहे. तिला घरात आणा. ती घराची देखभाल करील. तुमचीही काळजी वाहील.
तिला दोन भाकऱ्या आणि डोक्यावर छत मिळालं की झालं. ती स्त्री आली, लंगोटावर धोतर आलं. उघड्या अंगात सदरा आला.
तिने मन:पूर्वक सेवा केली, जवळीक वाढली. लोक म्हणाले, बिचारीला इतकं दिलंत, आता कुंकवाचा मानही द्या. आपल्यात असं चालत नाही. मग लग्न झालं, मुलं झाली.
तिने मन:पूर्वक सेवा केली, जवळीक वाढली. लोक म्हणाले, बिचारीला इतकं दिलंत, आता कुंकवाचा मानही द्या. आपल्यात असं चालत नाही. मग लग्न झालं, मुलं झाली.
१७व्या वर्षी हरिभजनासाठी सर्वसंगपरित्याग केलेल्या महाराजांना परत हरिभजनाकडे वळायला सत्तरीतच फुरसत मिळाली.
गुरुबंधूंनी गोष्ट संपवली, तेव्हा म्याँव आवाज आला. खिडकीतून मांजरीने आत उडी मारली. गुरुबंधू हातात फुंकणी घेऊन जिवाच्या आकांताने तिला हुसकावायला धावले…
ओशो
गुरुबंधूंनी गोष्ट संपवली, तेव्हा म्याँव आवाज आला. खिडकीतून मांजरीने आत उडी मारली. गुरुबंधू हातात फुंकणी घेऊन जिवाच्या आकांताने तिला हुसकावायला धावले…
ओशो
मुकेश मंचाकर यांच्या फेसबुक वॉल वरून
#Cp
#Cp
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
