Thread by @madmekah

#เมฆแต่งจบซักเรื่องหรือยัง *ไม่มีใครตาย* ถ้าพี่ใต้รอดแล้วเข้าร่วมโตมันจะเป็นยังไง

⚠︎︎ ooc , คำหยาบ

ไทจูทาเคเซาท์ ft.Alltake — Vl & Vll

ฮานากาคิ ทาเคมิจิก็แค่คนบ้าคนหนึ่ง

ผู้ชายที่เตี้ยกว่าตนเองหลายเซ็นต์ แถมสู้ไม่เป็น

แต่กลับเอาร่างมาขวางระหว่างเขาและไมกี้โดยไม่เกรงกลัว

หรือไม่ ก็คงไม่คิดว่าจะโดนเพื่อนเก่าทำร้ายละมั้ง

หลังจบศึก เขาอาการโคม่า หยุดหายใจไปหลายนาที กว่าจะฟื้นตัวได้ปกติกินเวลาไปเป็นเดือน

พยาบาลที่ดูแลบอกว่าเจ้านั่นมาเยี่ยมเขาบ่อยทีเดียว

นั่นทำให้เซาท์สนใจอีกฝ่ายนิดหน่อย

ทันทีที่ออกจากโรงพยาบาล สิ่งที่ทำเป็นอันดับต้น ๆ คือการตามหาตัวฮานากาคิ

หนึ่ง เขาคาใจ ทำไมมันต้องช่วยเขาเอาไว้ ทั้งที่เป็นศัตรูกันแท้ ๆ

สอง เพื่อหาคำตอบว่ามันมีดีจริง ๆ หรือเป็นแค่ไอ้งั่งบ้าดีเดือดคนหนึ่ง

หลังทราบว่าเจ้าตัวกำลังตั้งแก๊งเพื่อไปถล่มคันโตมันจิ เขาไม่รอช้าที่จะขอ(บังคับ)เข้าร่วมด้วย

ตอนแรกเกือบจะไม่ได้คุยกันด้วยซ้ำ เพราะทันทีที่เห็นหน้าเขา ไอ้เตี้ยวิ่งหนีเอาเป็นเอาตาย

แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นเงื้อมือคนขายาวที่ก้าวจนทัน คว้าหลังคอเสื้อแล้วชูขึ้นจนตัวห้อยต่องแต่ง

เขาขำแทบตายตอนเห็นไอ้เด็กนั่นตัวสั่นเหมือนเจ้าเข้า น้ำตาปริ่มขอบเตรียมร้องไห้อยู่รอมร่อ

นึกสนุกแกล้งขู่ให้กลัวยิ่งเข้าไปอีก จนฮานากาคิร้องไห้จ้าถึงได้เลิก เพราะหนวกหูหรอก

คุยอยู่นานกว่าจะได้เข้าแก๊ง เพราะหัวหน้าโตมันรุ่นสองระแวงว่าเขาจะมาแก้แค้นใครหรือเปล่า

ตอนแรกก็คิดว่าไอ้นี่มันรอบคอบดี ผ่านไปไม่กี่นาทีดูเหมือนจะไม่ใช่

แต่สุดท้ายก็ได้เข้า ด้วยเหตุผลที่ว่าอยากกลับไปแก้มือกับไมกี้ แล้วก็จะเป็นกำลังให้ ซึ่งเป็นข้ออ้างที่ดี เพราะคนตัวเล็กก็ต้องการคนเพิ่ม

ติดอยู่ที่เจ้าตัวยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะให้เขาอยู่หน่วยไหน

ส่วนคำถามของเขาน่ะเอาไว้ทีหลัง ตอนนี้ต้องตะล่อมเหยื่อให้ตายใจก่อน หึ

—

ทาเคมิจิกำลังคิดหนักมาก…

หน่วยหนึ่งถึงห้าน่ะตัดไปได้เลย ไม่มีใครคุมเซาท์อยู่หรอก

แถมยังมีเซ็นจูที่เป็นอริเก่าอยู่ด้วย มีหวังตีกันอีกรอบแหง๋

จะตั้งหน่วยใหม่ก็ไม่ได้ ใครจะกล้าอยู่กับหัวหน้าที่โหด แถมไม่ฟังคนอื่นขนาดนั้นกัน

งั้นก็เหลืออยู่หน่วยเดียว

"ไทจูคุง เดี๋ยวจะมีสมาชิกมาอยู่หน่ว—"

"ไม่"

"ง่ะ" ผมว่าแล้ว ยังไงไทจูคุงก็ไม่ยอมแน่

"นะครับ มันจำเป็นจริง ๆ ไม่งั้นผมก็ไม่รู้จะให้เขาไปอยู่หน่วยไหนแล้ว" คนตัวเล็กยกมือประกบเหนือหัว ส่งสายตาวิงวอนไปหาอดีตบอสBD ขอให้อีกฝ่ายเห็นใจ

"ฉันไม่รับลูกน้อง มันวุ่นวาย อีกอย่าง แค่จะไปดูแกตั๊นหน้าไมกี้ให้สะใจแค่นั้น ไม่ได้จะอยู่ยาวเสียหน่อย"

"อ้าว ผมนึกว่า—"

"แก๊งที่มีหัวหน้าเป็นเด็กอมมือไม่อยากจะอยู่นานนักหรอก"

"อย่าว่าฮานากาคิ" อินุอิก้าวขึ้นมาบังหัวหน้าของตนไว้ ก่อนจะส่งสายตาข่มขู่อย่างไม่เกรงกลัว

"ได้เจ้านายใหม่แล้วแว้งกัดคนเก่าเลยหรืออินุปี้ อย่าลืม แกเคยแพ้ฉันมาแล้ว" ไทจูกอดอก กดสายตาลงต่ำ

"ฉันไม่สน ตอนนี้ฮานากาคิคือบอสของฉัน และฉันจะปกป้องเขา ใครที่กล้าหือจะซัดให้หมด"

"ต้องสั่งสอนหน่อยแล้วมั้ง ว่าใครที่แกไม่ควรแหยมด้วย" ตาคมเบิกกว้างขึ้นหนึ่งข้าง มือก็ลดลงและกำหมัดไว้แน่น

แย่ล่ะ…

หัวหน้าโตมันรุ่นสองควบตำแหน่งบอสBDลนลาน เมื่อเรื่องชักจะบานปลาย

แค่จะรับคนเข้าแก๊งเอง! อย่าตีกันเองก่อนไปตีไปคนอื่นได้ไหม!

"ทั้งสองคนใจเย็นก่อ—"

"Vivo! เป็นแก๊งที่น่าสนุกดีนี่หว่า มีมวยในด้วย นึกว่าจะน่าเบื่อเสียอีก" ทว่าเสียงที่น้อยคนนักจะเคยได้ยินก็โพล่งขึ้นด้วยความดังและกังวาน

"เซาท์! ผมบอกแล้วไงว่าให้มาหลังคุยจบบ"

"ไม่ล่ะ รอแกคงเปื่อยตาย ฉันลุยเอง ใครมันพูดไม่รู้เรื่องก็คุยด้วยหมัดนี่แหละ"

"น่าสนดีนี่หว่า นี่เหรอคนที่ให้มาอยู่ในหน่วย" ใบหน้าของไทจูปรากฎรอยยิ้มขึ้นมานิด ๆ ขาแกร่งเริ่มย่างสุมเข้าไปหาอดีตผู้นำโรคุฮาระ

"ถึงจะเพิ่งเจอกัน แต่รู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเลยว่ะ" เจ้ารอยสักปลายคางเอ่ย

"คืนคำนั้นให้แก"

"หยุ๊ดดดด"

ก่อนจะเกิดสงครามภายในขึ้น ทาเคมิจิรีบนำตัวไปขวางระหว่างพวกคนตัวสูง กางแขนทำปางหน้าญาติทันที "ผมไม่ได้พามาตีกันเองนะ!"

"ใครสนฟะ/ใครสนวะ" ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกัน

ถ้าสองคนนี้เป็นเพื่อนซี้กันคงเข้าขาได้ดีเชียว …หรือจะเกิดแต่ความวิบัติกันแน่นะ?

"ผมนี่ไง! ผมสน! เราไม่มีเวลาว่างขนาดมาตีกันเองหรอกนะ!"

"งั้นแกจะเอายังไง ฉันไม่อยากเป็นลูกน้องใคร ไอ้นั่นก็ไม่อยากมีลูกน้อง" เทราโนะชี้นิ้วโป้งไปด้านข้างที่ไทจูยืนอยู่ "หรือฉันจะแย่งตำแหน่งหัวหน้าแกดีนะ?"

"กล้าก็ลองดู" อินุอิข่มขู่ทางสายตาเหมือนที่เคยทำกับอดีตบอสของตน

อินุปี้คุงอย่าไปร่วมวงกับเขาซี่! โอย ปวดหัว

"พอ ๆ ตัดสินใจได้แล้ว ผมจะตั้งหน่วยให้เซาท์ใหม่เป็นหน่วยที่ 7 แล้วก็ให้ทั้งหน่วย 6 กับ 7 เป็นหน่วยพิเศษไปซะเลย ไม่ต้องมีลูกน้อง เคลื่อนไหวอิสระ แค่ทำตามกฎหลัก แล้วก็ฟังคำสั่งผม ตกลงไหม?"

"ยังไงก็ช่าง" ไทจูปัดรำคาญโดยการตอบรับส่ง ๆ ยังไงเขาก็ไม่ได้อยู่ถาวรเสียหน่อย

"แล้วถ้าฉันไม่ยอม?" เซาท์ถามกลับหยั่งเชิง

"เอ๋? เอ่อ…ตามบทมันควรจะยอมไม่ใช่เหรอ ผมเป็นหัวหน้านะ" คนตัวเล็กยืนพึมพำกับตัวเองเมื่อเจอสถานการณ์ที่ชวนไปไม่ถูก

"อย่าเรื่องมากได้ไหม" อินุอิที่เห็นสมาชิกใหม่มีปัญหากับบอสของเขาตลอดเริ่มออกอาการหัวเสีย

อุตส่าห์ห้ามได้แล้วแท้ ๆ นี่จะทะเลาะกันอีกแล้วเรอะ?!

ใครก็ได้ขอยาดมที

"ไม่ยักรู้ว่าโตมันเลี้ยงหมาไว้ด้วย"

เจ้าของดวงตาน้ำข้าวเดินดุ่มเข้ามา กำหมัดแน่นเตรียมซัดหน้าคนที่มันว่าเขา โดยไม่สนถึงความได้เปรียบเสียเปรียบ

"อย่าว่าอินุปี้คุงนะ" ทาเคมิจิดันไหล่ปรามลูกน้องของตนไว้ เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะโดนเซาท์เล่นงานแทน "ส่วนเรื่องหน่วย ถ้านายไม่พอใจ จะลองเสนอมาก่อนก็ได้"

"ไม่ล่ะ ตามนั้นแหละ ขี้เกียจคิด"

อ้าว กวนกันนี่หว่า?! รู้งี้ปล่อยให้อินุปี้คุงต่อยก่อนสักหมัดคงดี

ร่างบางยืนกุมหัวกับความเอาแต่ใจของสมาชิกแต่ละคน นี่แค่ไม่กี่นาทียังตีกันขนาดนี้ วันหน้าไม่ต่อยกันตายแล้วเรอะ?!

"ยังไงก็ตาม ผมมีเรื่องจะรบกวนทุกคนหน่อย" เมื่อจบธุระเรื่องหนึ่ง เรื่องสองก็ตามมาติด ๆ บอกแล้วว่าไม่มีเวลามาทะเลาะกันหรอกนะ

"ว่ามาเลยฮานากาคิ" อินุปี้คุงยังคงเพิ่งพาได้เหมือนเดิม อีกฝ่ายมองมาที่เขาและตั้งใจฟังเต็มที

"ทุกคนช่วยสอนผมต่อสู้ได้ไหม?" ทั้งสามต่างประหลาดใจเมื่อเขาเอ่ยปาก แต่ไม่แปลกใจ เพราะทุกคนต่างรู้กิตติมศักดิ์ความสามารถในการต่อยตีของหัวหน้าตน

"ฉันจะได้อะไร?" ไทจูถามคำถามเดิมเหมือนก่อนจะเข้าร่วมโตมันเป๊ะ ๆ

"ผมจะต่อยไมกี้คุงเผื่อในส่วนของไทจูคุงด้วย" ทาเคมิจิชูมือขึ้นสองนิ้ว บ่งบอกถึงความหนักแน่นสองเท่า

"ฮะ ๆ ได้! ฉันจะสอน แต่ถ้าแกทำได้ไม่ดี แกโดนแน่ ข้อหาทำฉันเสียเวลา"

น น่ากลัว นี่ผมต้องมีคนแบบนี้เป็นลูกน้องเรอะ?!

ริมฝีปากบางหัวเราะแห้งอย่างจำใจ ก่อนจะหันไปทางเซย์ชู แน่นอนว่าอีกฝ่ายพนักหน้าตกลงแบบไม่ต้องสงสัย

ดวงตาท้องนภามองมาทางสมาชิกใหม่คนสุดท้ายเพื่อขอคำตอบ

"ได้ แต่ฉันคิดว่าสอน"

"เอ๊ะ ผมไม่มีเงินจ่ายหรอกนะ…"

"ไม่ได้จะขอเป็นเงินสักหน่อย ไว้คิดออกจะบอกแล้วกัน" เซาท์แลบเลียริมฝีปากเล็กน้อย

"อย่าไปตกลงนะฮานากาคิ มันอาจจะมีแผนอยู่ก็ได้ ฉันสอนแทนเอง" อินุอิห้ามปรามบอสของตนอย่างเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรหรอกน่า รู้เทคนิคไว้เยอะ ๆ ก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ?" ถึงเขาจะกังวล แต่เซาท์คงไม่ทำอะไรหรอก

มั้ง?

—

ไม่กี่วันต่อมา ไทจูคุงนัดผมมาฝึกที่ยิมส่วนตัวของเขา ผมขอให้ทุกคนผลัดกันสอนผมคนละวัน ไม่งั้นตีกันเละแหง๋ หมดสิทธิ์เรียน

"ก่อนจะสอน แกต้องรู้พื้นฐานตัวเองก่อน แกเร็วได้สุดเท่าไหน ส่วนไหนของร่างกายที่มีพลังมากที่สุด" ครูฝึกจำเป็นเริ่มเข้าโหมดจริงจัง

เขาใส่เพียงเสื้อยืดสีดำกับกางเกงวอร์มง่าย ๆ ก็ยังดูดีอย่างน่าประหลาด

"แกเป็นคนหมัดหนักฮานากาคิ ถึงตอนนั้นฉันล้าเพราะต่อสู้มาเยอะก็จริง แต่ถ้าโดนแรงเด็กประถมซัดก็ไม่ล้มหรอกนะ" ร่างสูงพูดย้อนกลับไปถึงศึกเมื่อวันคริสต์มาส

หลังจากนั้นโค้ชตัวใหญ่ก็จัดคอสทดสอบสมรรถภาพตลอดทั้งวัน ไม่ว่าจะเป็นการวิ่ง วิดพื้น วัดแรงบีบมือ ปฏิกิริยาตอบโต้ หรือกระทั่งการยกน้ำหนัก ไม่เห็นเข้าใจเลยว่าพวกนี้มันเกี่ยวกันตรงไหน

ย่ำค่ำทาเคมิจิหอบแฮกเหมือนไปวิ่งรอบอ่าวโตเกียวมา เหงื่อซกไม่ต่างจากลูกหมาตกน้ำ

"ใช้ได้ แต่ยังไม่ดีพอ แกอึดก็จริง แต่ถ้าอยากเสริมประสิทธิภาพร่างกายให้คงทน ก็ต้องฝึกมากกว่านี้" ไทจูอ่านชาร์ทที่ถืออยู่ แล้วยื่นแขนพลิกมาให้ดูด้วย ในนั้นเต็มไปด้วยตัวอักษร กราฟยุกยิกที่เขาไม่เข้าใจ

เอาของแบบนี้มาจากไหนกัน

"พรุ่งนี้เวรอินุปี้ใช่ไหม ฉันจะส่งชาร์ทให้มันรับช่วงต่อ ขนาดตัวแกกับมันไม่ต่างกันมาก น่าจะแนะนำการเพิ่มกล้ามเนื้อได้ดีกว่า" พูดจบมือหยาบก็กดแป้นโทรศัพท์ยุกยิก

"ขอบคุณนะที่มาสอน แล้วก็อดทนกับคนแบบผมได้" อุตส่าห์ทำให้กันฟรีแบบนี้ ถ้าไม่กล่าวแสดงน้ำใจ คงไร้มารยาทเกินไปหน่อย

หรือไทจูคุงแค่อยากเห็นไมกี้คุงโดนต่อยจัง ๆ นะ?

"เออ" เจ้าของเรือนผมสองสีตอบรับห้วน "ว่าแต่ทำไมแกถึงขอให้พวกฉันสอน? ทั้งที่ขนาดตัวและสไตล์การต่อสู้ต่างกันมากแท้ ๆ"

"คนอื่นมีเรื่องที่ต้องทำหมดเลยน่ะ จิฟุยุก็มีงานพาร์ทไทม์ มิตสึยะคุงก็ต้องเผื่อเวลาไปให้งานดีไซน์เนอร์ อินุปี้คุงก็มีร้านมอ'ไซค์ที่ทำกับดราเค่นคุง"

พอพูดมาถึงตรงนี้น้ำเสียงของทาเคมิจิก็เหงาขึ้นมานิดหน่อย "เหลือแค่ผมคนเดียวที่ยังไม่มีจุดหมายอะไร ทำแค่ไล่ตามไมกี้คุงอย่างเดียว"

"แล้วแกเห็นฉันว่างนักหรือไง?"

"แต่ก็มาสอนให้นี่?"

"ชิ" ไทจูไม่เถียงอะไรต่อ เพราะเป็นความจริงที่เขาเลือกจะมาสอนคนตัวเล็กเอง แม้จะมีธุรกิจที่กำลังดำเนินขั้นตอนอยู่ก็ตาม

"ผมถึงรู้สึกขอบคุณจริง ๆ"

"เออ เลิกพูดแล้วก็กลับบ้านไปได้แล้ว" เมื่อการฝึกซ้อมจบลง เจ้าของยิมก็เอ่ยปากไล่ทันที ร่างบางบอกลาเล็กน้อย หันหลังเตรียมกลับบ้าน ทว่า

ฟุ่บ

แข้งขากลับอ่อนแรงขึ้นมาเสียอย่างนั้น เพราะร่างกายไม่คุ้นชินกับการออกแรงเป็นเวลานาน จึงทำให้เสียศูนย์โดยง่าย

แต่ก่อนที่ร่างจะกระแทกพื้นโค้ชจำเป็นก็คว้าตัวเอาไว้ได้ทัน แขนกำยำจับคนตัวเล็กขึ้นก่อนจะยกพาดบ่า

"ขอบคุณนะไทจูคุง แต่พาดแบบนี้มันเวียนหัวนะะ"

"ชิ เรื่องมากจริง" ถึงจะบ่นแต่ก็ยอมเปลี่ยนอิริยาบทเป็นการยกตัวแนบอกแล้วช้อนขาไว้แทน "ตัวเบาชะมัด วัน ๆ กินอะไรเข้าไปเนี่ย"

ร่างในอ้อมแขนสะดุ้งเล็กน้อย ไม่กล้าบอกหรอกว่ากินแต่ของไม่มีประโยชน์จำพวกมันฝรั่งทอด น้ำอัดลม หรือกระทั่งอาหารขยะ ข้าวก็กินบ้างไม่กินบ้าง

"เปลี่ยนใจแล้ว แกต้องคุมอาหารด้วย ฉันจะจัดตารางให้ ทำหรือไม่ก็เรื่องของแก แต่ถ้าเป็นลมเป็นแล้งไปอย่าหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน"

ไทจูทำหน้าตาดุเหมือนยักษ์ในความคิดของทาเคมิจิ ขายาวเปลี่ยนเส้นทางเดินจากประตูบ้านไปเป็นห้องครัว

คนตัวเล็กถูกวางไว้ที่เก้าอี้ ส่วนโค้ชกำมะลอก็ผันตัวไปเป็นเชฟทำอาหารมาเสิร์ฟแขก

ผ่านไปเพียงไม่กี่นาทีแซนวิซสองชิ้นถูกจัดในจานสวยงามก็มาวางอยู่ตรงหน้า ขนมปังโฮลวีทผ่าครึ่ง มีไส้เป็นก๊วนผักสลัดและไข่สเปรด ดูน่าทานในความคิดของใครหลายคน แต่ไม่ใช่กับฮานากาคิ ทาเคมิจิ

"ไทจูคุง คือ… ผมไม่กินผัก" เสียงหงอยสารภาพบาป ก้มหน้าไม่ยอมสบตากับพ่อครัว

ไม่ได้อยากเรื่องมากหรอก แต่คนมันไม่ชอบผัก!

"จะกินดี ๆ หรือจะให้ฉันยัดมันเข้าปากแก"

"ครับ กินแล้วครับ" เจ้าของท้องนภาน้ำตาไหลอยู่ในใจ มือยกแซนวิชขึ้นกัดอย่างจำยอม

!

ปรากฎว่ามันไม่ได้แย่อย่างที่เขาคิด สัมผัสแรกคือ ขนมปังโฮลวีทที่มีเท็กซ์เจอร์ของธัญพืช ตามด้วยผักใบแดงอมน้ำตาลเข้ากันได้ดีกับน้ำสลัด มีไข่สเปรดละมุนลิ้นปิดท้าย รสชาติดีจนต้องรีบกินคำต่อไป

"นี่อะไรอะไทจูคุง อร่อยชะมัด!" เจ้าตัวยุ่งถามพลางเคี้ยวอาหารแก้มตุ่ย

"อย่าพูดตอนกิน" ร่างสูงเอ็ด แต่คิดว่าทาเคมิจิจะทำตามหรือ "มันเรียกว่าเรดโอ๊ค ไม่มีรสขม เหมาะกับเด็กไม่กินผักแบบแก"

"ก็มันเหม็นเขียวนี่…" ทาเคมิจิมุ่ยหน้า ใคร ๆ ก็ไม่ชอบกันทั้งนั้นแหละ

"เพราะแบบนี้แกถึงไม่โต เอ้า รีบกินได้แล้ว ฉันจะได้ไปส่งแกที่บ้าน"

"เอ๋ ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว"

"เดี๋ยวไอ้หมานั่นก็มาเห่าใส่ฉันอีกว่าดูแลเจ้านายมันไม่ดี น่ารำคาญ"

"หยุดว่าอินุปี้คุงเป็นหมาสักทีเถอะน่า"

"ฉันยังไม่ได้พูดชื่อเลย ใครอยากรับก็รับไป"

หัวหน้าโตมันส่ายหัวกับความเอาแต่ใจของลูกน้องตน แล้วยัดแซนวิชคำสุดท้ายเข้าปาก ก่อนจะโดนดุไปมากกว่านี้

พอมาถึงหน้าบ้านเจ้าของรถก็ขึ้นคร่อมมอ'ไซค์คันเก่ง ส่วนคนตัวเล็กต้องใช้คำว่าปีนถึงจะถูก ขาเรียวก้าวขึ้นเบาะด้วยความยากลำบาก

ไทจูเห็นท่าทีทุลักทุเลก็อดไม่ได้ที่จะลงจากรถแล้วอุ้มบอสขึ้นดี ๆ

ใบหน้าอ่อนเยาว์ยิ้มแหยเมื่อต้องให้คนตรงหน้าช่วยอีกครั้ง จมูกโด่งพ่นลมหายใจและส่ายหน้า ก่อนจะขับพาหนะไปยังปลายทางในที่สุด

—

รุ่งขึ้นเป็นคิวของอินุอิที่จะมาติวเข้มให้บอสของตน มาพร้อมกับพรรคพวกที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น

"ไงทาเคมิจจิ"

"ดราเค่นคุง? ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะ พวกนายอีก" ตากลมโตกวาดไปโดยรอบ ทั้งจิฟุยุ ฮัคไค มิตซึยะ แฝดคาวาตะ คู่หูปาเป

"มาช่วยแกฝึกไงล่ะ น้อยใจนะเฟ้ย! ฉันเป็นคู่หูแกแท้ ๆ แต่กลับขอความช่วยเหลือจากคนอื่นซะงั้น" เจ้าของนัยน์ตาวิฬารเข้ามากอดคอคนที่ได้ชื่อเป็นหัวหน้าตน —

ก่อนจะใช้กำปั้นยีกลุ่มผมทองจนฟูฟ่อง

"ก็มันเกรงใจนี่"

"มาถึงขนาดนี้ยังเกรงใจอีกเรอะ!" มือแกร่งขยี้หัวทาเคมิจิด้วยแรงที่มากกว่าเดิม

"โอ๊ย ๆๆ พอแล้ว! ถ้าโง่ลงทำไงเนี่ย" ส่วนเจ้าตัวก็พยายามมุด พยายามดิ้นออกจากวงแขนจนหลุดสำเร็จ มือมีรอยแผลลูบหัวตนเองที่เจ็บแปลบ —

"ว่าแต่รู้ได้ไงว่าฉันกำลังฝึกอยู่?"

"เมื่อวานเห็นอินุปี้อารมณ์ดีแปลก ๆ เลยลองถามดู ตอนแรกก็ไม่ยอมบอก พอแซวว่ากำลังมีความรักรึไง ก็เผลอหลุดปากเรื่องนายเฉยเลย"

ดราเค่นเล่าเหตุการณ์คร่าว ๆ ให้ฟัง พลางทำสีหน้าล้อเลียนหุ้นส่วน "พอรู้เรื่องก็เลยโทรชวนคนอื่นมาด้วยน่ะ โกรธไหม?"

"ไม่เลยครับ ผมดีใจที่ทุกคนมานะ แต่มันรบกวนหรือเปล่า"

"คิดมากน่า แกกำลังพยายามอยู่ ถ้าไม่ยื่นมือเข้าช่วย ฉันคงเป็นเพื่อนที่แย่ที่สุดในโลก" ฮัคไคกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"ทุกคน" เพทายเม็ดงามเป็นประกายแวววาวล้อกับแสงสะท้อนจากน้ำตา

"ไหนดูซิต้องทำอะไรบ้าง" มิตซึยะชะโงกหน้าดูชาร์ทที่อยู่ในมือของอินุอิ "อะไรวะเนี่ย"

"ผลทดสอบสมรรถภาพของฮานากาคิน่ะ ไทจูเป็นคนฝึกเมื่อวาน"

"ก็ละเอียดสมเป็นหมอนั่นดี" ว่าที่ดีไซเนอร์ไฟแรงยิ้มแหย

หลังจากนั้นก็เป็นการสุมหัวหาแผนการฝึกที่เหมาะสมที่สุดให้บอสน้อยของโตมัน

แน่นอนว่าผลกระทบจากเมื่อวานยังคงอยู่ พอถึงท่าที่ต้องใช้กำลังขาตัวก็เหลวเป็นโจ๊ก โดนคนนู้นคนนี้หิ้วทีเหมือนตุ๊กตาเลย

"วันนี้พอก่อนไหมฮานากาคิ ถ้าฝืนมากร่างกายจะไม่ไหวเอา"

"ทาเคมิจจิเพิ่งสคอวชไปรอบเดียวเองนะโว้ย" ชายผมเปียโวยที่เห็นเพื่อนเป็นห่วงจนเกินเหตุ

"เอาน่า เมื่อวานคงโดนมาหนักจริง ๆ นั่นแหละ โดยเฉพาะคนอย่างไทจู" เจ้าของผมไลแลคพูดไกล่เกลี่ย

สวรรค์มาโปรดมิตซึยะคุง ㅠㅠ

"ฉันนวดให้นะ"

"ขอบคุณนะอินุปี้คุง"

"งั้นมื้อนี้ฉันเลี้ยงข้าวเอง แกจะได้มีแรงไงล่ะ!"

"งั้นฉันไปส่งบ้านเองคู่หู!"

"เอ๋ งั้นฉันทำไรดีล่ะ ทาเคมิจจิอยากได้อะไรเพิ่มไหม?" ฮัคไคที่อยากมีส่วนร่วมเอ่ยถาม

ทาเคมิจิหัวเราะเบา ๆ ด้วยความรู้สึกเอ็นดู "ไม่เป็นไร แค่มาหากันก็ดีใจแล้ว ขอบคุณทุกคนเลยนะ"

—

และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่เขาต้องฝึกกับเซาท์ตัวต่อตัว

"ไงไอ้เปี๊ยก"