Thread by @Dieren_Doc

Dunne Vezel Neuropathie (DVN)

Het zenuwstelsel van de mens bestaat uit:
1; het centrale zenuwstelsel (grote en kleine hersenen, hersenstam en ruggenmerg)
2; het perifere zenuwstelsel (de motorische en sensibele / sensorische zenuwen)

Het perifere zenuwstelsel bevat alle zenuwen die buiten het centrale zenuwstelsel liggen. Het centrale zenuwstelsel bestaat uit de hersenen en het ruggenmerg. Vanuit het centrale zenuwstelsel worden zenuwen aangestuurd om bijvoorbeeld bewegingen aan te zetten.

De zenuwen die van het centrale zenuwstelsel naar de andere weefsels in je lichaam lopen, liggen in het perifere zenuwstelsel.

Binnen het perifere zenuwstelsel bevinden zich 3 verschillende soorten zenuwen:

1. Sensorische zenuwen: deze zenuwen geven signalen vanuit het perifere zenuwstelsel door aan het centrale zenuwstelsel.

Zij zijn verantwoordelijk voor het doorgeven van waarnemingen, dus prikkels uit de omgeving en uit ons eigen lichaam. Voorbeelden van prikkels zijn: aanrakingen op de huid, temperatuurverschillen en pijn.

2. Motorische zenuwen: deze zenuwen geven signalen (impulsen) vanuit het centrale zenuwstelsel door aan het perifere zenuwstelsel. Deze zenuwen zijn verantwoordelijk voor de aansturing van de spieren.

3. Gemengde zenuwen: deze zenuwen bevatten zowel motorische als sensorische zenuwen. Voorbeeld: een ruggenmergzenuw, deze moet namelijk sensorische en motorische informatie kunnen ontvangen en verzenden zodat armen en benen kunnen functioneren.

Het perifere zenuwstelsel bevat ook het autonome zenuwstelsel. Het autonome zenuwstelsel controleert en coördineert alle automatische functies van je lichaam zoals.; hartslag, spijsvertering en ademhaling. Het zorgt tevens voor de communicatie tussen je hersenen en je organen.

Het autonome zenuwstelsel bestaat uit twee delen: het sympathische en het parasympathische deel. De sympathische zenuwen werken als je actief bent. Je hart en ademhaling worden dan hoger, de zintuigen werken beter, maar je spijsvertering zal minder hard werken.

Het parasympathische deel is juist actief als je lichaam in rust is. Door de parasympathische zenuwen wordt dan de bloedtoevoer naar je organen groter en zal je spijsvertering harder gaan werken, maar in dat geval zal je hartslag en je ademhaling langzamer zijn.

Dunne zenuwvezels zijn de eindtakjes van de zenuwen, zij lopen vlak onder de huid en zijn verantwoordelijk voor de pijn- en temperatuurzin en autonome functies (zoals regeling bloeddruk en zweten). Beschadiging aan deze zenuwen kan verschillende symptomen geven.

Voorbeelden zijn jeuk, diepe stekende pijn en pijn bij aanraking met warmte. Ook kunnen andere stoornissen optreden zoals afnemen of afwezig zijn van zweten, overmatig blozen, lage bloeddruk bij opstaan en stoornis van de blaas en darmen. Soms is aanraken van de voeten pijnlijk.

Dunne vezel neuropathie (DVN) is een aandoening waarbij vooral de dunne zenuwvezels niet goed functioneren. Het is een vorm van polyneuropathie (poly = veel, neuropathie = zenuwziekte).

Als alleen de dunne zenuwvezels zijn aangetast, is er sprake van dunne vezel neuropathie. Wanneer de dikke zenuwvezels zijn aangetast, noemen we het polyneuropathie. DVN geeft meestal geen afwijkend beeld bij een lichamelijk onderzoek naar spierkracht, reflexonderzoek of EMG.

Betrouwbare onderzoekmethodes zijn:
1; onderzoek naar de temperatuurgevoeligheid
2; onderzoek naar de geleiding van warmteprikkels
3; een huidbiopt

DVN is een neuromusculaire aandoening. De term neuromusculaire aandoeningen omvat verschillende aandoeningen aan zenuwen (neuro) en spieren (musculair). DVN is neuromusculaire aandoening waarbij de dunne zenuwvezels niet goed functioneren.

Deze zenuwvezels zijn de eindtakjes van de zenuwen, vlak onder de huid, die zorgen voor het voelen van pijn en temperatuur. Daarnaast zijn er dunne zenuwvezels die een verbinding vormen tussen de hersenen en verschillende organen.

Deze dunne zenuwvezels zijn verantwoordelijk voor de autonome functies. Dit zijn de functies die onbewust plaatsvinden, dus alles wat je lichaam vanzelf moet regelen zonder dat je er bij na hoeft te denken.

Beschadiging van de dunne zenuwvezels kan leiden tot klachten als droge ogen, scherpstellen van ogen, droge mond, een toename of afname van zweten, problemen met het plassen, seksuele problemen (zoals impotentie of verminderd vochtig worden tijdens het vrijen),

een afgenomen maaglediging, diarree of obstipatie, opvliegers, duizeligheid bij snel opstaan en hartkloppingen, functie van slokdarm, maag, darm, bloeddrukregulatie, suikerspiegel etc.

Dit is ook de reden dat de meeste mensen met DVN meer pijn hebben als ze stilstaan dan wanneer ze lopen. Als je stil staat dan treedt je autonome zenuwstelsel in werking, dus je dunne zenuwvezels.

Van alle zenuwvezels die je hebt in je lichaam behoort 90% tot de dunne zenuwvezels en 10% tot de dikke zenuwvezels. Met lopen geef je je hersenen opdracht de ene voet voor de andere te zetten en dat is dus een taak van de dikke zenuwvezels.

Na een poosje lopen neemt het autonome stelsel het weer over dus daardoor kun je na een paar stappen weer minder goed gaan lopen of pijn krijgen. Verder zorgen de dunne zenuwvezels voor pijngegevens en dat is ook de reden dat pijn vaak de belangrijkste klacht is bij DVN.

Vergeetachtigheid hoort ook bij DVN omdat je hersenen maar 1 taak tegelijk uit kunnen voeren. Als je veel pijn hebt zullen je hersenen andere taken dus naar de achtergrond brengen. Daardoor lijkt het alsof je je minder goed kunt concentreren en of je minder opslaat dan voorheen.

DVN kan door verschillende oorzaken ontstaan zoals:

1; diabetes (suikerziekte) is de meest voorkomende oorzaak
2; een gestoorde glucosetolerantie
3; bepaalde auto-immuunziekten zoals de ziekte van Sjögren, sarcoïdose of vasculitis (ontsteking van de vaten)

4; coeliakie (glutenintolerantie)
5; HIV
6; bepaalde medicijnen
7; alcoholmisbruik
8; tekort of overschot van een bepaald vitamine
9; erfelijke aandoeningen

Bij een groot deel van de patiënten wordt echter geen oorzaak gevonden, men spreekt dan van idiopathische DVN.