چند توصیه برای #مراقبت_از_روان #روانشناسی در این روزها (که شاید خواندن/قبولش سخت باشد):
اول تفاوت بین اضطراب، عصبانیت، خشونت، و تنفر را صحبت می‌کنیم و بعد اینکه با اینها چه کنید. از همه خطرناکتر تنفر است که در آخر به آن می‌پردازیم. ۱- اضطراب، علائمش درگیری دائم ذهن، نگرانی از
اول تفاوت بین اضطراب، عصبانیت، خشونت، و تنفر را صحبت می‌کنیم و بعد اینکه با اینها چه کنید. از همه خطرناکتر تنفر است که در آخر به آن می‌پردازیم. ۱- اضطراب، علائمش درگیری دائم ذهن، نگرانی از
اینکه چه اتفاقی می‌افتد، چک کردن دائم اخبار، تنگی نفس یا نفس‌نفس‌زدن، احساس پنیک داشتن، به هم ریختن خواب و... است. اضطراب یک احساس ثانویه است: یعنی زیرش یک احساس اولیه و بنیادی وجود دارد که اغلب ترس و نگرانی است. ترس را در بدنتان شناسایی کنید، و ببینید با خواندن/شنیدن هر خبر کجا
وارد می‌شود. اگر در حالت اضطراب دائم هستید، خوب نیست: یعنی نه به خودتان و نه به اطرافیانتان کمکی نمی‌کنید. بنابراین برنامه روزانه‌تان را عوض کنید: اگر خبر می‌خوانید، حداقل ویدیو‌ها را نبینید. خبرخواندن را محدود به زمان‌های خاصی کنید و صبح بلافاصله بعد از بیدار شدن و یا قبل از
خواب نخوانید. اگر نگران عزیزانتان هستید، نگرانی را در حس و بدنتان شناسای کنید و به ساعت‌های خاصی در روز منتقل کنید (یعنی در آن ساعت‌ها سعی کنید فقط فکر کنید یا کاری کنید برای نگرانی) و باقی ساعت‌ها، خودتان را درگیر کار دیگری کنید. اگر تنفستان به هم می‌ریزد یا احساس اضطراب
پیوسته است، چند بار در روز تمرین تنفس منظم و تقریبا عمیق‌تر را انجام دهید و تنفستان را «تماشا» کنید ۲- عصبانیت، یک احساس پایه است که حق همه است. عصبانیت، (مخصوصا اگر در نتیجه مشاهده بی‌عدالتی باشد، چون عصبانیت می‌تواند ناشی از حس‌های دیگر هم باشد) واکنش طبیعی روان است. در این حس،
انرژی هست (در غم یا شرم، اینقدر انرژی نیست)و بنابراین می‌تواند منجر به عمل شود (دفاع از خود یا دیگری، نوشتن توییت در حمایت از مردم و...) و خوب و لازم است. این حس را بجز اینکه «احساس» کنید، در جای‌جای بدنتان هم شناسایی کنید تا تفاوتش با احساس‌های دیگر (مثل شرم و ترس)را دربیاورید
۳- خشونت، عملی (حرفی/کاری) است مبتنی بر عصبانیت و بر علیه دیگری، به قصد آسیب زدن یا بدون ترس از آسیب زدن به دیگری. به طور کلی، خشونت وقتی به قصد دفاع از خود یا دیگری در مقابل ظلم باشد، موجه است، اما یک راه حل اصلی برای حل مسائل نیست. یعنی مسائل جامعه (چه بین دو دوست، همسران،
خانواده، محله،...) در میان مدت یا بلندمدت، از راه خشونت حل نمی‌شود (همیشه یک زوج را فرض کنید که سعی کنند مسائلشان را با خشونت حل کنند – که خوب واضح است این راه به خرابات می‌رود) و فقط باید در موقع خاص و نیاز از آن استفاده کرد- همان چیزی که اگر شما در تظاهرات گیر افتادید،
گاهی مجبور به استفاده از آن هستید ولی باید سعی کنید حدود آن را از قبل در ذهنتان مشخص کنید چون اگرچه عصبانیت حق شماست، اما اعمال خشونت همراه با قضاوت اخلاقی باید باشد و حدودش را شما با مراجعه به عقل و درایت و خودتان باید تعیین کنید و رفتار طرف مقابل، تعیین کننده حدود خشونت نیست.
۴- ماندن در حالت اضطراب، عصبانیت و خشونت دائم هم برای روان خوب نیست. حالت احساسی و بدنی خودتان در طول روز را حداقل ۳ بار در روز (بعد از بیدار شدن و صبح، ظهر، و عصر/شب) چک کنید و ببینید اگر پیوسته این روزها در عصبانیت و خشونت هستید، بدانید که بدنتان دارد به شما می‌گوید راه اشتباه
می‌روید. حتی اگر روزانه در تظاهرات در وسط دود و آتش و گلوله هستید، سعی کنید برای چند دقیقه در صبح یا شب بلافاصله قبل از خواب، تمرین تنفس کنید، اگر به دعا اعتقاد دارید دعا کنید، یا هر کاری بکنید (موسیقی گوش دادن، کسی را در آغوش گرفتن و بوسیدن و...) که کمی احساس آرامش در آن باشد.
۵- تنفر، احساس بیزاری و انزجار از ذات فرد یا افرادی دیگر است. تنفر هم نیروی زیادی مثل عصبانیت دارد، اما فرقش این است که نیرویش اغلب «تاریک» است: مثالی که همیشه می‌زنم این است: انگشتری که در فیلم «ارباب حلقه‌ها» به دست می‌شود و نیرو می‌آورد، اما نیرویش تاریک و منفی است. اگر در
حین عملی که مثلا این روزها بر اثر شرایط/اخبار موجود انجام می‌دهید، نمی‌توانید متوجه شوید که این عمل را از روی عصبانیت انجام می‌دهید یا تنفر، یک جای کار می‌لنگد. تنفر، در ذاتش، هرگز یک نیروی سازنده نیست. ممکن است در کلام از چیزی منزجر و بیزار شویم و بگوییم «متنفریم از
فلان کار/چیز...» که درست است چون اشاره به انزجار ما دارد، اما اگر مبنای عمل باشد، می‌تواند ما را از قضاوت صحیح دور کند و درونمان را بخورد. تنفر جلوی «درک» را می‌بندد: شما ممکن است کاملا مُحِق باشید که کار طرف مقابلتان آنقدر اشتباه است که باید از آن عصبانی و منزجر بود، اما این
«کار/عمل» او است که اشتباه است، نه خودش: اغلب، او، در صورتیکه شرایطش مهیا باشد و...، می‌تواند/می‌توانست بیاموزد و می‌تواند در طرف خیر قرار گیرد. تنفر، قضاوت درباره ذات طرف مقابل، و تقلیلش به موجودی است که باید از میان برداشته شود، اعدام شود، کشته شود، و... . بنابراین تنفر در ذاتش
«دیگری» می‌سازد که حتی اغلب با واقعیت مطابق نیست. در واقعیت، اغلب (و تأکید می‌کنم که «اغلب»، نه همه) عوامل سرکوب (و نه آمران آن)، فقط «عوامل» سرکوبی هستند که گمراهند و شستشوی مغزی شده‌اند یا خریده شده‌اند.
بنابراین به خودتان حق بدهید که عصبانی باشید و از عصبانیت مبنی بر احساس عدالت، برای انجام عمل صحیح (مقاومت، حمایت از یک زن در تظاهرات، توییت زدن، و....) استفاده کنید، اما تنفر را اگر در وجودتان شناسایی کردید، پیشنهاد می‌کنم رویش تأمل کنید و ابتدا به خودتان و عصبانیتتان حق بدهید،
کمی خودتان را آرام کنید سپس منطق خودتان را به کار گیرید تا ببینید آیا تنفر و انزجار خودتان اولا درست هدف گرفته شده است (یعنی به کسی هدف گرفته نشده است که فقط عامل سرکوب است و گمراه یا نادان نگاه داشته شده و رفتارش است که غلط است)، یا اینکه حس انزجار از شر مطلقی است که وجود دارد.
اگر عصبانیت و خشم مفید هستند و یا حتی لازم، تنفر هرگز احساسی نیست که بتواند آینده مثبتی بسازد. عصبانیت را به صورت مقطعی برای تحصیل نیروی لازم برای مقاومت یا دفاع یا جنگیدن فرا بخوانید، اما تنفر را از خودتان بزدایید.
به یاد بیاورید که افرادی مثل نلسون ماندلا یا مهاتما گاندی هم با شر مطلق درگیر بودند، اما روششان (تأکید می‌کنم) در حالت کلی، «خشونت-پرهیز» و بیشتر شامل نافرمانی مدنی (مثل اعتصابات و...) بود، و گرچه گاهی در آنها علائمی از خشونت و مطمئنا عصبانیت دیده می‌شد، اما بیشتر در راه
«مقاومت سازنده» از آن استفاده می‌شد نه اینکه در طول روز از شدت تنفر و عصبانیت به خود بپیچند و فقط فحش در سرشان بچرخد (با تأکید دوباره بر اینکه از روان صحبت می‌کنیم، و خشونت در دفاع از خود یا دیگری، در محدوده مشخصی موجه است).
(خاک برسرم که برای این سری توییت‌ها، هشتگ یادم رفت! #مهسا_امینی #ژینا_امینی )
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
