Thread by @Goftaniha

۱۱ مهر یعنی در وسط اعتراضات ملت پس از قتل حکومتی #مهسا_امینی جمعی از به اصطلاح هنرمندان پیشکسوت در مراسمی حکومتی با وزیر ارشادی که اتفاقا بیشترین توهین ها را به همانها کرده بود دیدار کردند و برایش کف زدند!
حالا بسیاری افتاده اند به ماله کشی!

این #رشتو_توییت را لطفا بخوانید

در دورانی هستیم که جمهوری اسلامی با متزلزل‌ترین دوران حکومتش روبه‌رو است،تجارب گذشته ثابت کرده است جمهوری اسلامی و یا جریان‌های سیاسی نزدیک به هرم قدرت بین ۷ تا ۱۰ میلیون رأی و نیروی وفادار تام و تمام دارند و این رقم در برابر جمعیت قریب به ۸۰ میلیونی کشور رقمی بسیار ناچیز است

این حجم از ناراضیان درهرنوع از حکومت،حتی حکومت‌های کاملاً بسته و توتالییتر به اعتراض عمومی و سرنگونی حکومت منجر شده، اما در ایران چرا این اتفاق نمی‌افتد؟
رأس هرم قدرت در ج.ا بیست سال است سرسختانه درمقابل فشارهای طبقه متوسط ایستادگی می‌کند وهمچنان در حال اصطکاک دائمی با مردم است.

دیالکتیک تاریخ می‌گوید این اصطکاک دائمی و پرهزینه نمی‌تواند تا ابد ادامه پیدا کند.
بااین‌حال ساختار قدرت نه‌ تنها حاضربه عقب‌نشینی نیست،بلکه حتی توان و انعطاف لازم برای اعطای امتیازات جزئی را هم ندارد.

تنها راهکاری که از هسته سخت قدرت شنیده می‌شود، پروژه‌های امنیتی است که گاه جواب می‌دهد و گاه نتیجه معکوس دارد.
موضوع اصلاً سیاه‌نمایی نیست.
از بحران آب و آسیب‌های حاد اجتماعی مثل اعتیاد گرفته تا سیاست خارجی و اقتصاد و معیشت مردم ، همه‌چیز در تعلیق است.

همه از وجود انبوه مشکلات و نارضایتی‌ها «مطلع» و از اینکه وضع بدتر هم خواهد شد «مطمئن» هستند. بااین‌حال کسی نمی‌داند که این مشکلات قرار است چه زمانی، چگونه و با چه روشی حل‌وفصل شوند.

انسداد سیاسی باعث شده اغلب راهبردهای منطقی و کارشناسی بالاخره در نقطه‌ای به بن‌بست برسند. برخی از راهکارها به دلایل ایدئولوژیک به خط قرمز تبدیل‌شده‌اند. برخی دیگر به دلیل تضاد با منافع نهادهای قدرتمندی مثل سپاه پاسداران در نطفه خفه می‌شوند

و بعضی دیگر از راهکارهای کارشناسی به دلایل مخالفت‌های مذهبی و فشارهای حوزه علمیه قم از دستور کار خارج می‌شود، بعضی دیگر نیز مثل ماجرای برخورد با فعالان محیط‌ زیست به دلیل بدبینی‌های مفرط امنیتی یا موازی کاری‌های اطلاعاتی شکست می‌خورند

علاقه مفرط خامنه‌ای به موازی کاری، خط قرمزهای ایدئولوژیک او، اتکای بیش‌ازحدش به سپاه پاسداران و ترفندهای پیچیده‌اش برای تسلط بر نهادهای انتخابی (دولت و مجلس) باعث شده که جمهوری اسلامی به معنی واقعی کلمه درگیر بحران جهش‌یافته‌ای به نام «انسداد و ناکارآمدی» شود.

در اقتصاد معروف است که «رکود» مردم رامحافظه‌کار و«تورم» آنان را کم‌توقع می‌کند.
بااین‌حال ترکیب این دو یعنی «رکود تورمی» می‌تواند آن شهروندان محافظه‌کار و کم‌توقع را به شهروندان «مطیع» تبدیل کند در سیاست و حکومت‌داری نیز چنین است مسئله ای که ایران و ایرانیان اکنون گرفتار آن است.

ازجمله اصلی‌ترین روش‌های رایج نظام سیاسی و امنیتی جمهوری اسلامی برای برقراری آرامش نسبی و نشان دادن اقبال عمومی به سیستم ، روش‌های درمانی عملیات روانی در جامعه است.
بستن تمامی مجاری آزاد اطلاع‌رسانی به شهروندان، نمایش‌های اقتدار نظامی در کشور،پخش اعترافات متهمان و...

از جمله نکات معمول عملیات روانی در جامعه است که بسیاری از این گزینه البته می‌تواند با واقعیات هم منطبق نباشد اما جمهوری اسلامی معتقد است این‌ها در اذهان عمومی می‌تواند اقتدار نظام و هیمنه شکست‌ناپذیری آن را به وجود بیاورد.

ج.ا با علم به اینکه بخش عمده‌ای از جامعه این اعترافات را قبول ندارند و آن‌ها را ناشی از فشاردر زندان می‌دانند بیش از آنکه محتوای اعترافات متهمان مدنظرش باشد در پی بیان این نکته است که توان این را دارد هر مخالف و منتقدی را بازداشت کند و مطالب دلخواهش را به آن‌ها دیکته نماید

اعترافات اجباری هشداری واضح است که با ورودتان به چنگال امنیتی این نظام ما قادر به انجام هر کاری هستیم.
اما از دیگر راهکارهای عملیات روانی مدنظر جمهوری اسلامی آلوده کردن اقشار جامعه به وابستگی آن‌ها به سیستم است.
و این از همه مهمتر و کلیدی است.

درکارخانه‌ها، دانشگاه‌ها وبسیاری ازدستگاه‌های رسمی کشور نه به‌صورت پنهانی که آشکارا سهمیه‌های خاص به افراد خاص داده می‌شودجالب آنکه هیچ فیلتر سختی هم برای «خاص شدن» نیست، کافی است فقط برای استفاده از این سهمیه عضو حتی صوری مثلا بسیج شوید و یا فقط در نماز جماعت شرکت کنید

یا برای ارتقای رتبه فقط در فلان تجمع و راهپیمایی باشید و یا برای دریافت وام بانکی نامه‌ای از امام جماعت مسجد محل بیاورید همین کافی است تا شما در زمره خواص قرار بگیرید و امتیاز بهتان بدهند.

همه مان می بینیم که بسیاری از افراد جامعه درعین‌حالی که خود را مخالف سرسخت جمهوری اسلامی می‌دانند اما با این رویه هیچ مشکلی ندارند وازاینکه برای سپری کردن راحت‌تر سربازی به‌صورت صوری هم که شده بروند و عضو بسیج بشوند

یا برای گرفتن وام چند روزی برای نماز بروند تا امام جماعت و رئیس وی را ببیند برایشان مهم نیست و اهمیتی ندارد که در عمل ابزار تبلیغاتی و امنیتی نظام می‌شوند، درحالی‌که این نقطه آغازین آلوده کردن و استمرار مطیع شدن و محافظه‌کار کردن بخش عمده‌ای از جامعه همین است.

در جامعه‌ای که ثابت‌ شده است نظام امنیتی با کوچک‌ترین منفذ اطلاع‌رسانی آزاد دشمنی دیرینه‌ای دارد اینستاگرام را باز می‌گذارد تا عرصه‌ای شود برای جولان دادن سلبریتی ها ومرفهین و لاکچری ها و آقازادگان و وابستگان به حکومت تا به نمایش ثروت و رفاهشان بپردازند

نظام با جولان آقازاده ها و سلبریتی ها می خواهداین‌گونه در پس اذهان عمومی شکل بدهند که اگر با سیستم همراه باشید همه‌چیز خواهید داشت.
استفاده از چهره‌های مشهور و مورد اقبال جامعه از دیگر راهکارهای عملیات روانی برای کسب رضایت عمومی از سیستم است.

مثلا حسن روحانی از ابتدای انقلاب اسلامی در سخت‌ترین لایه‌های امنیتی این نظام حضورداشته اما در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۹۲ فقط و فقط به‌صرف حمایت سلبریتی های جامعه و حرف‌های عامه‌پسند توانست به ریاست جمهوری برسد

و هرگونه اعتراض و نقد او نه از سوی نظام که از سوی بسیاری از مخالفین و منتقدین جمهوری اسلامی منکوب می‌شد، آن‌ها برایشان مهم نبود او اولین کسی بوده که در مجلس شورای اسلامی سخن از اعدام مخالفین جمهوری اسلامی زده است

بسیاری گوش شنوایی نداشتند که او اولین کسی بود که معترضان به جمهوری اسلامی را در سال ۱۳۷۸ «مشتی شرور و اراذل‌واوباش» خوانده است آن‌ها برایشان این اهمیت داشت که بر دوش او شال بنفشی است که بر دوش «ترانه علیدوستی» و «علی پروین» هست!

نهادهای امنیتی دیگرنه ازپشت پرده که آشکارا اقدام به راه‌اندازی سازمان‌های هنری و...می‌نمایند و پس‌ازآن به تطمیع چهره‌های ورزشی وهنری کشور می‌پردازندوآن‌ها را به خدمت می‌گیرند و مردم با علم به اینکه نه در پس پرده که بر روی پرده چه جریانی دخیل است به حمایت از آن‌ها می‌پردازند.

به‌عنوان‌مثال در سال‌های اخیر سپاه اقدام به راه‌اندازی«سازمان اوج»نموده و علناً وابستگی آن را به سپاه هم اعلام می‌کند، پس‌ازآن این سازمان با فعالیت در حوزه‌های سینمایی، موسیقی و تلویزیونی با بکار گیری هنرمندان نامور و مقبول جامعه برای خود یارگیری می‌نماید.

در سال‌های اخیر پرویز پرستویی،رضا کیانیان،مهران مدیری و... آشکارا از رانت‌های سپاه و وزارت اطلاعات استفاده کرده و درمحصولات شناسنامه‌دار وابسته به‌نظام بازی کرده‌اند و مردم نیز برایشان کف زده‌اند و هرگونه اعتراض نیزبه آن‌ها نه ازسوی نظام که شوربختانه ازسوی جامعه جواب داده می‌شود!

نمایش غریبی است که فردی که هیچ وابستگی و دل‌بستگی به جمهوری اسلامی و سپاه پاسداران ندارد در صف سینما می‌ایستد تا محصول سینمایی سپاه پاسداران را تماشا کند و در پایان برایش سوت و کف هم بزند!
نغمه دردناکی است که مخالف ج.ا گوش جان می‌سپارد به آلبوم موسیقی محصول سپاه پاسداران!

بازیگر سینما و یا بازیکن محبوب تیم ملی فوتبال کشور در مراسمی تمام حکومتی شرکت می‌کند و خیل عظیمی از افراد جامعه و هوادارانش به‌صرف حضور او در مراسم شرکت می‌کنند و برایشان اهمیتی ندارد نام چه دستگاه نظامی و یا امنیتی بر پای آن مراسم است.

واینجاست که هرگونه اعتراض به این رفتارها حمایت مشتاقانشان را در پی دارد و این‌گونه طیف کثیری از جامعه خواسته و ناخواسته بدل می‌شوند به مدافعان نظام جمهوری اسلامی.

مثلا مهران مدیری که نامش در میان تاراج کنندگان پول مردم در موسسه ثامن‌الحجج مطرح‌شده بود، بدون کسب مجوز از وزارت ارشاد حتی برای کنسرتش و بدون هیچ نظارتی بر ترانه‌هایش، کنسرت موسیقی برگزار می‌کند و ترانه هایده را می‌خواند و صف در صف مردم برایش دست می‌زنند

اینجاست که شوربختانه مردم برایشان مهم نیست که این کنسرت با حمایت و مجوز سخت‌ترین لایه حکومت (ستاد اجرایی فرمان امام) برگزارشده است.
و یا محسن چاووشی با سرمایه سپاه آلبوم موسیقی ارائه می‌دهد و کسی برایش اهمیت ندارد و شادمانه از کیفیت آلبوم و خوب بودن محصول سازمان اوج تشکر می‌کنند.

بار دیگر به آغازین سطور این نوشته بازگردیم؛ «رکود» مردم را محافظه‌کار و «تورم» آنان را کم‌توقع می‌کند. بااین‌حال ترکیب این دو یعنی «رکود تورمی» می‌تواند آن شهروندان محافظه‌کار و کم‌توقع را به شهروندان «مطیع» تبدیل کند.

و این‌گونه است که مشکل جمهوری اسلامی وخامنه‌ای نیست او روزبه‌روز مضمحل‌تر می‌شود، مشکل اصلی جمهوری اسلامی درون ملت است، آنهایی که ندانسته فقط به صرف عاشق گلزار بودن و دوست داشتن بازی شهاب حسینی یا ریخت مهران مدیری عملا مدافع نظام و سینه چاک بازیهای روانی و امنینی نظام می شوند.