Σαν σήμερα το 1827 λαμβάνει χώρα η Ναυμαχία του Ναυαρίνο - ένα γεγονός-ορόσημο στην Ελληνική Επανάσταση.
Πλειστάκις αναπαράγεται η κλισέ φράση "το Ναυρίνο έσωσε την Επανάσταση". Ισχύει όμως ο αφορισμός αυτός; Ή μήπως όχι;
Το φθινόπωρο του 1827 η Επανάσταση όντως δεν
(1/5)
διήγε την καλύτερη φάση της. Δεν ήταν όμως και ημιθανής.
Για την ακρίβεια, ένα στρατιωτικό τέλμα είχε επέλθει: οι Τουρκο-Αιγύπτιοι υπέταξαν τη Ρούμελη αλλά όχι τον Μοριά ενώ οι Έλληνες ήλεγχαν τη θάλασσα.
Όμως ο χρόνος κυλούσε υπέρ των Ελλήνων για δύο βασικούς λόγους:
(2/5)
α) Το φαινόμενου του "προσκηνύματος" είχε παταχθεί από τον Κολοκοτρώνη με την τακτική "φωτιά και τσεκούρι".
Όπως είχε δηλώσει ο Μάο, ένα αντάρτικο δεν επιβιώνει δίχως την υποστήριξη του τοπικού πληθυσμού/
Άρα οι Αιγύπτιοι απέτυχαν να υπονομεύσουν τη λαϊκή βάση του Αγώνα.
(2/5)
β) Οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν προ-αποφασίσει να τερματίσουν την εθνοκάθαρση των Αιγυπτίων και να λύσουν το Ελληνικό Ζήτημα δια της διπλωματίας ερήμην της Υψηλής Πύλης.
Οι Έλληνες, δηλαδή, κέρδιζαν διαρκώς διεθνή νομιμοποίηση και βοήθεια (βλ. Συνθήκη του Λονδίνου νωρίτερα).
(4/5)
Εν κατακλείδι, η Ναυμαχία του Ναυαρίνο δεν διέσωσε την Επανάσταση από δήθεν βέβαιο θάνατο.
Επιτάχυνε τις εξελίξεις για μια λύση του Ελληνικού Ζητήματος.
Στην Μάχη της Πέτρας λίγο αργότερα οι τελευταίοι Τούρκοι στρατιώτες θα εκδιώκονταν από τη Ρούμελη.
Κατά την Μάχη της Ιψού (301 π.Χ.) οι ινδικοί ελέφαντες του Σελεύκου Α' χάρισαν τη νίκη στους Συμμάχους έναντι του Αντίγονου Α'.
Η κατοχή των ελεφάντων, όμως, συνδέεται με μία άγνωστη (και όχι ευχάριστη) περιπέτεια του Σέλευκου στην Ινδία ...
(1/14)
H άνοδος του Σέλευκου Α' Νικάτορα άρχισε παραδόξως στην Ινδική με την Μάχη του Υδάσπη το 326 π.Χ.
Το 321 π.Χ. ορίστηκε ως Σατράπης της Βαβυλωνίας κατά τη Διανομή του Τρισπαράδεισου.
Η συμφωνία αυτή δεν κράτησε εξαιτίας της φιλοδοξίας του Αντίγονου Α' του Μονόφθαλμου.
(2/14)
Όταν ο Αντίγονος Α' εκστράτευσε στην Αίγυπτο κατά του Πτολεμαίου, ενός άλλου επίδοξου Επίγονου, το 306 π.Χ., ο Σέλευκος Α' επέκτεινε την αρχή του στις ανατολικές εσχατιές της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξένδρου.
Το 304 μ.Χ. ήταν έτοιμος για μια εκστρατεία στην Ινδική.
Although the Byzantine Empire was the stalwart defender of Orthodox Christianity, its emperors nonetheless strongly believed in prophecies and superstitions.
The most famous of these was the AIMA (or BLOOD in Greek) prophecy.
(1/6)
In a nutshell, the prophecy stated that the first letter of the emperors' names in the Komnenian Dynasty should formulate the word «αίμα» (blood).
Indeed, the first three emperors of the dynasty were Alexios I, Ioannis II and Manuel I.
Their names formed the word «AIM»
(2/6)
Manuel I was a trong-willed and superstitious emperor.
Though the 4th child of Ioannis II, he rose to the throne eventually and saw the hand of fate everywhere.
Indicatively, he once delayed the Battle of Sirmium in 1167 against the Mayars ... upon an astrologer's omen.
Οι Χωραμμίτες αποτελούν ένα άκρως ενδιαφέρον, πλην όμως βραχύβιο και άγνωστο, κεφάλαιο της ιστορίας του Βυζαντίου.
Η ιστορία τους αρχίζει κατά τη βασιλεία του Αυτοκράτορα Θεόφιλου - της επονομαζόμενης Φρυγικής Δυναστείας ή Δυναστείας του Αμορίου.
Οι Χωραμμίτες (Khorram-Dīnân ή "οι της Χαρούμενης Θρησκείας" στα Περσικά) αποτελούσαν μια αίρεση του Σιιτικού Ισλάμ με τις ρίζες της στο ζωροαστρικό κίνημα του Mazdak.
Η αίρεση αυτή αναπτύχθηκε στο Ιρανικό Αζερμπαϊτζάν (η Ατροπατηνή Μηδία της Αρχαιότητας) κατά τον 9ο αιώνα.
Οι Χωραμμίτες εξεγέρθηκαν κατά του Χαλιφάτου των Αββασιδών αλλά ηττήθηκαν κατά κράτος από τον Χαλίφη al-Muʿtaṣim το 838 μ.Χ.
Ως εκ τούτου, οι εναπομείναντες 14.000 άνδρες κατέφυγαν στο Βυζάντιο ως ικέτες.
Και ο Αυτοκράτωρ Θεόφιλος υπεδέχθη τους βετεράνους αυτούς εγκαρδίως.
The centuries-old Arab-Byzantine conflict gave birth, among others, in two epics - the Digenis Akritas (Greek) and Sirat al-Amīra Dhāt al-Himma (Arabic) - that narrate the exploits of cross-faith and cross-race warriors.
(1/11)
The most well-known figure of these cross-faith and -race heroes amongst Byzantinists is (Vasileios) Digenis Akritas.
As his two names indicate, he is a mixed-race (Διγενής) frontier warrior (Ακριτας) in the service of the Byzantine (Christian) Emperor.
(2/11)
His father is an Arab, an emir of Syria (Mousour), and his mother a Greek, a daughter of a theme strategos (Andronikos Doukas).
During one of the annual raids (razzia) in Anatolia, the emir kidnaps the lady.
Then the lady's five brothers campaign in Syria to rescue her.