Thread by @madmekah

#เมฆแต่งจบซักเรื่องหรือยัง

ออลทาเค — True end?

เหง่ง หง่าง

เสียงระฆังวิวาห์ก้องสารทิศ บ่าวสาวยิ้มชื่นมื่นต้อนรับแขกเหรื่อที่มาร่วมยินดี

ชายผมสีทมิฬหยักศก แต่งกายด้วยชุดสูทจากห้องเสื้อโก้หรู เข้ากล่าวทักทายตัวเอกในงานนี้

"ดีใจด้วย ปาจิน"

ซาโนะเพียงหนึ่งเดียวพูดขึ้น

⚠︎︎ Tr277, เนื้อเรื่องในมังงะ, เลือด, ความรุนแรง, ตัวละครเสียชีวิต

"โชว์ความแมนออกมาซะปาจิน!"

"เร็วเข้า!"

"เร็ว เร็ว"

เสียงเร่งรัดเป็นคำหยอกจากผองเพื่อน เรียกความอายจากเจ้าภาพได้เป็นอย่างดี

"หนวกหู!"

เจ้าสาวขำคิกคักหลังเห็นคู่ชีวิตตวาดแก้เก้อเขิน

ไมกี้มองภาพนั้น เก็บไว้เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำ โดยที่ริมฝีปากเผยรอยยิ้มบางเบา

หลังมอบของขวัญและแวะหาเพื่อนฝูงที่ไม่เจอกันนานเพียงชั่วครู่ เขาก็เดินออกจากบรรยากาศแห่งความสุข แล้วขับรถไปยังสถานที่หนึ่ง

ความเงียบโรยตัว เมื่อพาหนะออกห่างจากความวุ่นวาย ทิวทัศน์เดิมที่มีแต่ตึกรามบ้านช่องกลายเป็นธรรมชาติในตัวเมือง

เมื่อถึงปลายทาง รอบข้างเต็มไปด้วยต้นไม้สูงแผ่กิ่งก้านให้ร่มเงาแก่ผู้ที่ผ่านไปมา

เขาจอดรถไว้ไกลจากจุดหมายเล็กน้อย เพื่อไม่เป็นการรบกวนใครก็ตาม

ตึก ตึก

เสียงรองเท้าหนังชั้นดีกระทบบนทางเดินนาบข้างป้ายหิน

คนแล้วคนเล่าที่เขาผ่าน บุคคลเหล่านี้ครั้งหนึ่งเคยสร้างความทรงจำที่ดีกับผู้มีชีวิตอยู่

รวมถึงคนที่กลายเป็นอัฐิตรงหน้าเขาเช่นกัน

"มาหาแล้วนะ"

"ทาเคมิจจิ"

แก้วสีนิลกาฬจ้องตัวอักษรที่สลักอยู่บนแผ่นหินเย็นเฉียบ

.
.
.

หลังจบศึกคันโตปะทะโตมัน มัทสึโนะเสียสติแทบบ้าเมื่อต้องเห็นผู้เป็นที่รักจากไปถึงสองครั้ง

ผู้คนมากมายร่ำไห้แด่ร่างในอ้อมแขนแกร่ง มือที่ครั้งหนึ่งเคยกล่าวว่าอบอุ่นโดยตัวเขาอีกคน ตอนนี้อุณหภูมิกลับเป็นขั้วตรงข้าม

โลหิตเจิ่งนองรอบกายของเราสอง ทว่ามันมาจากคน ๆ เดียว

เขาตระกองกอดเพื่อนที่เสียสละทุกอย่างไว้แน่น มือยังคงกอบกุมไว้หวังว่าจะเกิดปาฏิหาริย์

ทว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

รองหัวหน้าโตมันมองเขาด้วยแววตาแดงก่ำเพราะความกรุ่นโกรธ กระโจนเข้ามาพยายามแยกตัวเขากับคู่หูเพียงหนึ่งเดียวของตน แต่กลับโดนยื้อไว้ด้วยพวกพ้อง

เพราะไม่มีใครรู้ว่าผู้ไร้เทียมทานคนนี้จะยังสามารถอาละวาดได้อีกไหม

"ทำไม!!"

ผู้คนสะดุ้งด้วยความตกใจจากน้ำเสียงที่ตะโกนออกมาจนมันแตกและแหบแห้ง

"ทำไมทำแบบนี้วะทาเคมิจจิ!!"

"ครั้งที่แล้วก็คุณบาจิ ส่วนครั้งนี้เป็นแกงั้นเหรอ!"

"แกมันบ้า! ถึงไม่ห่วงตัวเอง แต่คิดถึงคนที่อยู่ข้างหลังบ้างสิวะ!"

"แล้วฉันจะกลับไปบอกฮินะจังยังไงว่าแฟนของเธอตายแล้ว!"

"เธอจะทำใจได้เหรอ! ฮินะจังจะอยู่ยังไง!"

"แล้วฉันล่ะ"

"จะอยู่ได้ไงถ้าไม่มีแก"

"เหลือคนเดียวมันไม่เรียกว่าคู่หูนะเว้ย…"

จากน้ำเสียงตะคอก แผ่วลงจนเหลือเพียงเสียงครวญจากความเจ็บปวด

หัวหน้าคันโตมองภาพนั้นด้วยแววตาหลากหลาย

ปวดร้าว

แตกสลาย

และขอโทษ

ลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามารายงานด้วยสีหน้าสลด บอกให้เขาหนีเพราะตำรวจกำลังจะมาที่นี่

แต่เขากลับเลือกอีกทาง

มันจิโร่ยุติทุกอย่าง คิดจะเข้ามอบตัว

ซันสุไม่อยากให้เป็นแบบนั้น แต่ไม่อาจขัดการตัดสินใจได้

ลึก ๆ แล้ว ชายผมสีอ่อนเองก็เห็นด้วยว่าเรื่องนี้ควรจบลงเสียที

ไมกี้คิดว่าชีวิตที่ถูกคนมากมายช่วยเอาไว้คงมาไกลได้เท่านี้

แต่ดูเหมือนความตายจะเป็นจุดจบที่ง่ายเกินไปสำหรับเขา

โชคชะตาจึงเล่นตลกให้โดนคำวินิจฉัยว่าจิตบกพร่อง ก่อเหตุในขณะไม่สามารถรู้ผิดชอบ

จากที่ต้องโทษประหารชีวิต กลายเป็นระวางโทษจำคุกแทน

ตลอดระยะเวลาที่อยู่ในสถานกักกันเขาเฝ้าถามตนเองตลอดว่าที่ผ่านมาเขาทำไปเพื่ออะไร

จนถึงวันที่ได้รับอนุญาตให้มาพบหน้าคนสำคัญเป็นครั้งสุดท้าย

ร่างขาวซีดนอนอยู่ในโลงเย็น หน้าต่างกระจกทำเป็นช่องพอให้มองเห็นส่วนหัว

เขาเห็นใบหน้าของทาเคมิจิที่แย้มยิ้มคล้ายคนมีความสุข

มันจิโร่สงสัยว่าอีกฝ่ายจะกำลังฝันดีอยู่หรือเปล่า?

แล้วถ้าฝัน จะเป็นเรื่องใดกัน?

ดวงตาเหม่อลอยจ้องควันที่ออกมาจากปล่องเตาเผา

เสียงร้องไห้จากหญิงสาวคนหนึ่งเรียกความสนใจให้หันไปมอง

ทาจิบานะ ฮินาตะ แฟนสาวของทาเคมิจิ

ขาเรียวที่แข็งแกร่ง วาดลายนำพาชัยชนะมานับไม่ถ้วน ไม่หวั่นเกรงแม้ต้องไปที่ใด บัดนี้กลับรู้สึกถึงความลำบากในทุกย่างก้าว

เขาเอ่ยขอโทษ ขอโทษที่พรากคนรักของเธอไป

ไหล่บอบบางสั่นเทามากขึ้นกว่าเก่า มือเรียวยังคงปิดใบหน้าเอาไว้แน่น

มันจิโร่รู้ ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำใจให้มองหน้ากันได้ จึงเดินจากไปเงียบ ๆ

เขามองภาพแห่งความโศกเศร้าและบุคคลในงาน

ทั้งคนจากโตมัน แบล็คดรากอน และบราห์มัน ล้วนเป็นคนที่ทาเคมิจิเคยช่วยไว้ทั้งสิ้น