در این #رشتو به تدریج بریده‌هایی از نامه‌های #زینب_جلالیان را منتشر می‌کنم. او از ۱۵ سال پیش بدون حتی یک روز مرخصی در زندان است. در این ۱۵ سال فقط یک بار به او اجازه ملاقات حضوری با مادرش داده شده و در بعضی برهه‌ها به‌مدت ۵۰۰ روز هیچ ارتباطی با جهان خارج حتی در حد تلفن نداشته.
«من مثل ده سال پیش تن سالمی ندارم و کلیدهای زندان مرا صیقل داده‌اند. وقتی شکنجه‌گران مرا شکنجه می‌کردند تنها چیزی که برایم مانده بود فکر و اعتقادم بود و امیدی که به زنان مبارز و آینده داشتم»
نامه از زندان خوی با عنوان «#زن_زندگی_آزادی» در تاریخ ۸ مارس ۲۰۱۹.
نامه از زندان خوی با عنوان «#زن_زندگی_آزادی» در تاریخ ۸ مارس ۲۰۱۹.
«اگر بگویم قلم از نوشتن درد و رنجم قاصر است، مبالغه نکرده‌ام، چون من فقط یک قسمت کمی از شکنجه‌هایم را برای شما بازگو کردم. امیدوارم در این روز عزیز خاطر شما را مکدر نکرده باشم.»
زینب جلالیان
۸ مارس ۲۰۱۹، زندان خوی
زینب جلالیان
۸ مارس ۲۰۱۹، زندان خوی
«گاهی وقتها به این فکر می‌کنم کجای دنیا هستم یا اصلا کجای زمان گیر کرده‌ام که هر چقدر تلاش می‌کنم راه گریزی پیدا نمی کنم آیا حق من این است؟! که شاهد به دار کشیدن همنوعان و نزدیکانم باشم و دم نزنم؟!»
زینب جلالیان
۸ مارس ۲۰۱۹، زندان خوی
سال یازدهم زندان
زینب جلالیان
۸ مارس ۲۰۱۹، زندان خوی
سال یازدهم زندان
«من زینب هستم، زینب جلالیان، زن کُردی که شاهد صدها جنایت جمهوری اسلامی در زندان و شاهد تهمت، اهانت، شکنجه و از همه بدتر شاهد اعدام ١٠ نفر از هم بندی‌هایم بوده‌‌ام. آیا دردی بزرگتر از این هست؟!»
زینب جلالیان
۸ مارس ۲۰۱۹، زندان خوی
سال یازدهم زندان
زینب جلالیان
۸ مارس ۲۰۱۹، زندان خوی
سال یازدهم زندان
«تازه این ظالمان از من می‌خواهند ابراز پشیمانی بکنم، مگر ممکن است منی که این همه ظلم و زور را با چشمانم دیده‌ام اظهار پشیمانی کنم؟ باور کنید هر وقت ستمگران، ظلم و شکنجه را بر من بیشتر می‌کنند، من جسورتر و مقاوم‌تر می‌شوم.»
زینب جلالیان
۸ مارس ۲۰۱۹، زندان خوی
سال یازدهم زندان
زینب جلالیان
۸ مارس ۲۰۱۹، زندان خوی
سال یازدهم زندان
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
