Το μαγαζάκι είναι κάπου στο κέντρο και πρόκειται για ρουχάδικο. Η ιδιοκτήτριά του είχε βγει απ’ έξω, ρίχνοντας κλεφτές ματιές δεξιά και αριστερά. Στάθηκα παράμερα, κοιτώντας από περιέργεια. Μια μετανάστρια ήταν στο μαγαζί και θήλαζε το μωράκι της, ⬇️
> ο μπαμπάς ήταν ακριβώς απέξω και περίμενε, ο χώρος τους είχε παραχωρηθεί ευγενέστατα για λίγο, για τόσο ιερό σκοπό, με πολλή αγάπη. Σκέφτηκα την περιγραφή του Ευαγγελιστή Λουκά για την Γέννηση : «Οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι». Όταν τελείωσε ο θηλασμός,⬇️
> η ιδιοκτήτρια αποχαιρετώντας τους, τους χάρισε κι ένα ζευγάρι ζεστά καλτσάκια, μαζί μ’ ακόμα ένα πιο ζεστό χαμόγελο.⬇️
Σκέφτηκα πως δεν είναι καθόλου τυχαίο, που στη Γέννησή δεν είναι παρόντες, ούτε οι πολιτικοί και θρησκευτικοί άρχοντες, ούτε οι σκαφάτοι επιχειρηματίες της Τύρου και οι γραβατάκηδες της Σιδώνος. Αντίθετα, είναι παρόντες κάτι παρακατιανοί βοσκοί, και τρεις ξένοι απ’ την Περσία.
Η φάτνη λοιπόν είναι ακόμα εκεί. Κάτω από την σκόνη και τα σκουπίδια της αστοχριστιανικής σήψης που επί χρόνια μας ρυπαίνει και συνεχίζει να συσσωρεύεται εξουσιαστικά, εκμεταλλευόμενη την απλοϊκή. αγαθή διάθεση των πιστών. Αλλά είναι ακόμα εκεί.⬇️
Και μαζί με αυτήν, όλοι οι απόκληροι και αδύναμοι. Αν σκύβουμε πάνω τους, σκύβουμε νοερώς, πάνω απ ́ το Σπήλαιο τη Βηθλεέμ.
Να, αυτά σκεφτόμουν καθώς έβλεπα αυτή τη μικρή... προσομοίωση φάτνης σ’ ένα ρουχάδικο, κάπου στο κέντρο της πόλης.⬇️
Κι έφυγα νιώθοντας μεγάλη ευλογία, ελπίδα, ανάταση, συγκίνηση. Γιατί δεν είναι δα και λίγο πράγμα να βουτήξεις τους αμφιβληστροειδείς σου παραμονές Χριστουγέννων στην αλληλεγγύη και στην ανθρωπιά, δεν είναι να λίγο να κοινωνείς τόσο απρόσμενα την την Αγάπη…
Την είχα αλιεύσει από κάποια σελίδα του «εθνικού κορμού», των ψηφοφόρων του Αρχικοριού Μητσοτάκη και του ναζί Κατσαριδιάρη. Θα μπορούσε βέβαια να αντιτάξει κανείς το επιχείρημα, να μην αμείβονται για τη δουλειά τους ούτε οι χριστιανοί, γιατί «έχει ο Θεός». Όμως άλλα θέλω να πω:
Δεν πιστεύουν όλοι. Και είναι αναφαίρετο δικαίωμα τους, να μην πιστεύουν, γιατί η πίστη δεν είναι ολονών. Είναι όμως ολονών, ο εορτασμός, η σχόλη, η αργία. Η προτεσταντική βαρβαρότητα της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, για να πλήξει τον χώρο της κοινωνίας, τσεκουρώνοντας⬇️
> και ακρωτηριάζοντας το συλλογικό, είναι ικανή να καταργήσει την κοινή εορτή. Και να την υπο-βαθμίσει, υπο-καθιστώντας την με ατομικά ρεπό, "ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης" των ισχυρών, σε χρόνο διαφορετικό για τον καθένα.⬇️
Είμαι στο Πέραμα, περίπου 10-12 ετών, με τον πατέρα μου σε βαπόρι σε επισκευή. Τριγυρνούσα στο κομοδέσιο, σε κάποια φάση τα συνεργεία έκαναν διάλειμμα για μπύρα και μεζέδες. Η σπεσιαλιτέ του μάγειρα⬇️
> (και κάθε μάγειρα σε ποντοπόρα φορτηγά βαπόρια) ήταν αυγά τηγανητά, ζαμπόν και λουκάνικα Φραγκφούρτης, με κέτσαπ.
Η κουβέντα έφτασε σε παλιούς γνώριμους, και τότε κάποιος λέει «ρε σεις, θυμάστε τον μάστρο-τάδε; Πνίγηκε στον Ινδικό, με ένα bulk carrier που κόπηκε στη μέση». ⬇️
> Θυμάμαι ότι ακολούθησε μια εκκωφαντική σιωπή, την οποία έσπασαν ένας - δυο αναπτήρες που άναβαν τσιγάρο, και εγώ αποσβολωμένος να αναρωτιέμαι αν τα κορμιά των άτυχων ναυτικών πρόλαβαν να αγγίξουν τον πάτο του Ινδικού ή αν τάισαν πεινασμένα κήτη.
Ο Δεκάλογος των Νόμων της #Βροχής ('πιστημονικό νήμα, με πορίσματα εμπειρικής έρευνας)
Νόμος Βροχής 1: Αν θες να προκαλέσεις βροχή, πλύνε το αυτοκίνητό σου και περίμενε μία ώρα. (1/10)
Νόμος Βροχής 2: Aκόμα και με μηδενική κίνηση στο δρόμο, θα βρεθεί το ένα αυτοκίνητο που θα περάσει δίπλα σου ακριβώς τη στιγμή που είσαι στην άκρη του πεζοδρομίου, αδειάζοντας τα βροχόνερα της παρακείμενης λακκούβας στα μούτρα σου. (2/10)
Νόμος Βροχής 3 : Η επισημότητα/σοβαρότητα του προορισμού σου είναι ευθέως ανάλογη με το λασπόνερο που θα φας από το διερχόμενο αυτοκίνητο.(3/10)
Οι εργαζόμενοι σε τροφική αλυσίδα & εστίαση επιτελούν λειτούργημα. Φροντίζουν για βασικά της επιβίωσής μας - το φαΐ είναι υπόθεση ιερή: απ' το γάλα της γυναίκας που σε γέννησε και το κολατσιό που έβρισκες έτοιμο κάθε πρωί πριν πας σχολείο, μέχρι το μαγείρεμα για κείνους π αγαπάς>
Οι άνθρωποι που μεριμνούν για το φαϊ μας, είτε τυλιχτές σε γυράδικο, είτε ντελιβεράδες, είτε φουρνάρηδες, είτε υπάλληλοι σε Super Markets, ενίοτε με κίνδυνο της ζωής τους, και για μηνιάτικο της πλάκας - δεν είναι υπηρέτες μας, δεν είναι δούλοι μας, δεν είναι ορντινάτσες μας,>
> είναι αναπόσπαστα μέλη μας. Χωρίς αυτούς, θα μέναμε νηστικοί.
Αυτόν τον καιρό έχουν κι αυτοί να αντιμετωπίσουν κι αυτοί τα ίδια προβλήματα, τα ίδια άγχη, τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ανησυχίες, κι έχουν να μας εξυπηρετήσουν, για να μην ψοφολογήσουμε.>
…ένα μικρό αγοράκι διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου, στου Ζωγράφου. Δεν ξέρω τι συζητούσαν, υποθέτω πως το θέμα συζήτησης μπορεί να ήταν κάποιο παιχνίδι που επιθυμούσε ο μικρός, ⬇️
κάποιο παγωτό ή κάποιο γλύκισμα.
- Μη γκρινιάζεις Δημήτρη, θα σου πάρω παγωτ..
Η μικρή συζήτηση με τη μάνα του, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Την ματαίωσε οριστικά μια ομοβροντία πυρών από μια στρατιωτική περίπολο που ήταν ακροβολισμένη στο απέναντι ύψωμα, στο ναό του Αγίου Θεράποντα.⬇️
Το αγοράκι έπεσε αιμόφυρτο στο έδαφος και εξέπνευσε ακαριαία. 'Οταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του.
Τον έλεγαν Δημήτρη Θεοδωρα, ήταν πέντε ετών, του έκοψαν το τρυφερό νήμα της σύντομης ζωούλας του ανάλγητα, βίαια και βάναυσα,⬇️