समोरच्या व्यक्तीकडून अपेक्षा पूर्ण नाही झाल्या की त्या नात्याला आपण दूर करायचा प्रयत्न करतो. प्रत्येक नात्यात आपल्याला काहीतरी अपेक्षित असतेच पण जर ते अपेक्षित पूर्ण नाही झालं तर तर मग ते नातं संपलेलं असतं आपल्या साठी . यात चूक कोण ? समोरचा व्यक्ती की आपण की परिस्थिती? की वेळ ?
की अजून कोणी तिसरा ? काही एक समजत नाही .कधी कधी समोरचा व्यक्ती पाहिजे तितके प्रयत्न करूनही आपल्या अपेक्षा पूर्ण नाही करू शकत म्हणून वाईट होतो आपल्यासाठी. अपेक्षा पूर्ण नाही झाल्या की नातं तोडून टाकणारे आपण कधी हा विचार करतो का की त्याच्याही आपल्याकडून काहीतरी
अपेक्षा असतील . त्या अपेक्षा आपण पूर्ण केलाय का ? आपण स्वतःला न्यायाधीशाच्या भूमिकेत ठेऊन समोरच्याला गुन्हेगार म्हणून घोषित केलेलं असतं. कधी त्याची ही बाजू समजून घेतली तर नातं टिकेल. पण ते हवय कोणाला अपेक्षा पूर्ण न करू शकणारं नातं. कोणतही नातं तुटत असताना किंवा
तोडत असताना आपण स्वतःला जरा आरसा दाखवला पाहिजे. कधीतरी स्वतःला प्रश्न केले पाहिजेत की ती स्वतः किती बरोबर आहेस . काहीतरी नक्की उत्तर मिळेल मग त्या उत्तरावरुन निर्णय घ्या . कदाचित बरीच नाती टिकून राहतील . आणि नाती नाही टाकली तरी अशा करण्याने बरेच लोक आनंदी तरी राहतील
शेवटी आनंद महत्वाचा. आनंद या जीवनाचा सुगंधापरी दरवळावा..! ❤️ #अपेक्षा #नातं
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
पुण्याला एक दिवसाचं काम होतं म्हणून सकाळी पहाटे निघालो . इकडून जाताना कॅब सारख्या बऱ्याच गाड्या असतात आणि बस पेक्षा लवकर पोहचवत असतात म्हणून तसा प्रत्येक वेळेस पुण्याला जायचं म्हटलं की कॅब नी निघायचं . सकाळी १०-१०.३० वाजेपर्यंत पुण्यात टच करतात . आजही आलो पुण्यातील सगळी
कामे उरकली . आज जरा काम जास्त असल्याकारणाने थोडा उशीर झाला . प्रत्येक वेळेस ३ वाजता माघारी फिरणार तिथं ६ वाजले ..थोडा थोडा म्हणता म्हणता बऱ्याच वेळ कश्यात गेला समजलं नाही . स्वारगेट ल आलो बस बघितली तर होती एक शेवटची ६.३० ल डायरेक्ट मला खानापुरला सोडेल अशी म्हणून मग
तिचं बस पकडली म्हटल चला डायरेक्ट घरी तर जातोय . मस्त हेडफोन लाऊन गाणी लावली आणि झोपून गेलो . कात्रज मद्ये एक कोणीतरी बाजूला येऊन बसल्याची चाहूल लागली झोप महत्वाची म्हणून मी लक्षच नाही दिलं . बसलं असेल कोणीतरी जाऊदे म्हटलं . थोड्या वेळानी कानावर आवाज पडला ...
मी, इस्ल्या(विशाल), ,आणि सोन्या विट्याहून सिनेमा बघून येत होतो . रात्रीचे साधारण ११.४५ वाजले असतील सिनेमा संपला आणि निघालो . तिघेच असल्याने एकच बाईक घेऊन गेलो होतो . इस्ल्याला लागल्या होत्या भुका " सोन्या गाडी थांबव आय*व्यां....पोटात कावळ वर्डायला लागल्यात " मधी बसलेला
इसल्या सोण्याला म्हणत होता. तोवर मी त्याला थांबवत " सोन्या गाडी थांबवू नको ह्याच्यात लै किडे हायती... घरातन ज्यून यी म्हटलं व्हतं तसच आलंय... ढाब्यावर खायची हौस हाय आयघालायला " . " शाप्या गाडी डुलत्या ऱ... हवा तर कमी न्हाय ना झाली ... " सोन्या मला थांबत म्हणाला ...
गाडी थांबली उतरलो आणि बघितल तर मागचं टायर पंक्चर...! " आता कशी आयघालायची ...झाली की पंचायत" ईसल्या डोक्याला हात लावून म्हंटला. " तामखडी पर्यंत ढकलत न्हावी लागल" सोन्या म्हंटला . " आलिया भोगासी असावे सादर .. ढकला आता काय" मी नाराज होत बोललो .. मस्त गप्पा मारत गाडी ढकलत चाललो होतो
बोधकथा : - नाव नंतर तुम्हीच वाचून ठरवा.
हरी नावाचा एक इसम गावात राहत होता. तशी त्याची परिस्थिती पहिल्यांदा खूप हलाखीची म्हंजे आज काम केलं तरच जेवण नाहीतर उपाशी. पूर्वजांकडून पदरी फक्त कष्ट करण्याची धमक मिळाली बाकी काहीच नाही . बाहेरचे सावकार लोकांनी सगळी जमीन वगैरे लुटली होती
हा खूप कष्टाळू होता हरी. त्याने कष्ट केले त्या सावकारांच्या तावडीतून जमीन पण घेतली माघारी. जमीन घेतली पण आता त्यास लागणारा बैल जोड, नांगर अवजारे बी बियाणे याचं काय ? याने हळू हळू सुरुवात केली . बैल वगेरे एक एक गोष्टी जमवल्या . याला बराच काळ लोटला . घर बांधलं. शेती वाडी उभा
केली. मुलं वगैरे सर्व काही व्यवस्थित होतं. अपार कष्ट केलं हयात कष्टात काढली. आता शरीर थकलं कारभार गेला मुलाच्या हाती. मुलाला सगळं आयत सापडलं होतं. त्याला काय माहीत हा सगळं डोलारा कसा उभा राहिला आहे ते . त्याला वाटायचं बापाची तर गम्मत आहे ऐशपेश सगळं. बाप आपल्याला
आमची 90 मधली पिढी म्हणजे कच्च्या रस्त्याला आणि हायवे ला जोडणारा डांबरी रस्ता . धड कच्चा नाही की हायवे पण . आमचं बालपण ,तरुणपण यात बरंच अंतर आणि गफलत ही आहे . म्हणजे ती कशी तर ब्लॅक अँड व्हाइट टी व्ही पासून सुरू झालेला प्रवास LED, LCD पर्यंत आलाय ...
/1
अजून सुरूच आहे तो कुठपर्यंत ते काय ठाव नाही. आमच्या या पिढीने जे काही सख्या डोळ्यांनी जग बदलताना बघितलं ते मला नाही वाटत असे कोणती पिढी बघू शकेल कदाचित नाहीच .
आमच्या आधीच्या पिढीने सतत एकसंध जीवन बघितलं .आताची पिढीही पण तसेच काहीसे जीवन बघत आहे. /2
आमची ही अशी पिढी आहे ज्या पिढीने मोबाईल नव्हता ,परत की बोर्ड मोबाइल ,त्यांनंतर अँड्रॉइड हा बद्दल अगदी जवळून बघितला .आणि अनुभवला सुद्धा .
पिढ्या बदलत गेल्या तसे शहर,गाव,घरांची रचना सगळंच काही बदलत गेलं. बदल ही काळजी गरजच असते त्यात काय चुकीचं म्हणा. /3
आजही मी माझी काळोखातील प्रतिमा तशीच राखून ठेवली आहे . जी प्रतिमा आहे आपल्या नात्याची ...माफकर.. होती ..!
तुझ्या माझ्या नात्यातील काळोखात ती मूर्ती जरी हरवली असली तरी काळोख आजही तसाच आहे . सतावतो मला नेहमी सांज वेळी एक आगळीच हुरहूर लागून राहते मनाला तुझ्या आठवणींची .. /1
जगाला वर्तमानातील मी माहीत आहे ,माझ्या अवतीभवती असलेला उजेड माहीत आहे , माझी सावली , माझा संघर्ष ,माझं यश अपयश माहीत आहे पण जगाला हा जो ' माझ्या हृदयाच्या गाभाऱ्यातील काळोख माहीत नाही जो फक्त तुला माहीत होता.. आहे . आपलं नातं जगासमोर कधीच आलं नाही ../2
आलं नाही म्हणण्यापेक्षा आपण ते येऊ दिलं नाही .गुप्त होती ती नात्याची गोष्ट आपल्यात आता तर ती फक्त माझ्यासाठीच राहिली .
तू निघून गेलीस तुला एक उजेडाचा कवडसा दिसला तिकडे आणि जाऊन मिसळलीस ही जगाच्या उजेडात ...माझं काय ? कधी केलास विचार ? /3
घरात बसुन बसून कंटाळा आला म्हणून सायंकाळी सहज फेरफटका मारायला म्हणून गावच्या पश्चिमेला असणाऱ्या डोंगरात गेलो . तसा लवकरच निघालो होतो घरून आपलं कडूस पडायच्या आत घरी पोहचावं या बेताने. गावं सोडलं आणि आता पुढे पुढे जात असताना मधेच कुठेतरी पाखरांचा आवाज .
डोंगरातून घरी परतत असणारी जनावरे आणि त्यांच्या पाठी त्यांचे मालक . कोणी ओळखीचं भेटलं की तेवढंच दोन मिनिट थांबून पुढे जायचं . जाता जाता आमच्या गावच म्हादबा अण्णा भेटलं . त्यांच्या म्हशी घेऊन परत येत होते . मी बोलायच्या आधीच ते बोले " ये पोऱ्या कुठं वर त्वांड करून निघालास"
मी आपलं आदराने बोलो "कुठ न्हाय अण्णा आलू जरा डोंगरात जाऊन" . अण्णा पुढे होऊन " अर खुळा बिळा हाईस का? ह्या वक्ताला कुठ जातूयास डोंगरात " . मी चेष्टेने " मग कवा जायचं अण्णा" . अण्णा " लका तुम्ही शिकलेली गाबडी कंधी ऐकाचाल तवा खरं, अर् सुकाळीच्या दिवसभर काय झोपला हूतास का ?"