Thread by @YasarAltundag

Z kuşağı çok özgürlükçü, bambaşka bir kuşak, internet nesli gibi pazarlama şirketleri zihniyetinden hallice analizler, koca bir kuşağın nasıl bir siyasi, ekonomik ve toplumsal ortamda büyüdüğünü; ne tür politizasyona sahip olduğunu derinlikli bir şekilde anlaşılmasını engelledi.

Zaten bütün bir kuşağın yeknasak özellikler göstereceğini düşünmek yanlıştı. Üzerine Türkiye’de tekrarlanan bir tavır olarak eski kuşaklar ülkeye dair bütün hayal kırıklıklarını yeni kuşağa olumlu bir şekilde kanalize ediyor. Gençleri hep kurtarıcı görüyor. Bu sefer kurban Z’di.

Önce Özdağ sevgisi, ardından patlayan Jahrein gibi tipler ve onların gençler arasından geniş takipçileri, şimdi de apolitik bir tavırla bezenmiş Muharrem İnce hayranlığı şaşkınlık yaratıyor. Irkçı, mizojinik fikirlerin alttan hala yeşermesi hayal kırıklığına uğratıyor.

Gerçeklere bakalım: Ömrü hayatlarında Erdoğan’dan başka lider görmeyen; siyaseti dibine kadar makyavelist “alfa erkeklerin”, masaya yumruğunu vurdu mu istediğini alan tiplerin yaptığını düşünen bir hafıza var bu kuşakta. Başka örneğini görmediler ki.

Vatandaşına sürtük diyebilen bir Cumhurbaşkanı’nı geçtim, toplumsal olarak bunun geniş kesimlerce normal karşılandığı bir dönemin içinde doğdular. Normalleri bu. Hal böyle olunca Kılıçdaroğlu yanlarında tabii pasif, ezik kalıyor. “Liderlik yeteneği” olmuyor.

Muhalefetin ittifak çabaları değersiz, uncool görülüyor. 2010’lu yılların başından beri toplumda müzakere yeteneği ve kırıntısı kalmadığı için saatlerce süren tartışmalar, fikir ayrılıkları veya taviz vermeler iş bilmemek, yönetme becerisine sahip olmamakla özdeşleştiriliyor.

Üzerine siyasi iklimin çok sert estiği, medyanın tamamen baskılandığı, bütün siyasal diskurun milliyetçilik ve dincilik sınırları çerçevesinde belirlendiği bir dönemde siyasi tartışmalara dahil oldular. Siyasetten aldıkları input ne olsun ki çıktı özgürlükçülük olsun.

Z kuşağının tamamı otorite bağımlısı demiyorum. Fakat sadece internet üzerinden kurulan değer dönüşümü ve özgürlükçülük varsayımının zayıflığını ifşa ediyorum. Kaldı ki internetteki içerikler bile düşünüldüğü kadar özgürleştirici olmadı.

95’ten sonra doğmuş kuşak arasında bile o kadar farklılık var ki. 3 yaş arayla seçin. Toplumsal hafızaları, nasıl bir siyasi ortamda büyüdükleri, okudukları esnada üniversite özgürlükleri bambaşka. 2013, 2016, 2018 ve 2021 yıllarının ortamları arasında devasa farklar var.

Darbeden sonra üniversiteye girmiş biri 2010’lu yılların ortamını asla bulamayacaktır. 2010’larda çok seslilik ona garip gelecektir. Üniversitelerin sadece birer meslek edinme kursuna indirgenmiş olması normal geliyor şimdiki üniversite öğrencilerine. Gördükleri bu çünkü.

İnce’ye iyi dans ediyor ya da Erdoğan-Kılıçdaroğlu gibi değil o halkın adamı diye oy vereceğini söyleyen gençlere apolitiklik üzerinden kızılıyor. Şu an politik bilinç kazanmanın, örgütlenmenin, nitelikli ve derinlikli toplumsal ilişkiler kurmanın imkanı yok ki.

2 sosyal medya etkileşimi üzerinden İnce’ye oy vermeyi olumlamıyorum. Ama ortada siyaset yapma açısından sosyal medyadan başka bir şey kalmadı. Dernekler Yeni Şafak’a manşet oluyor. Üniversite kulüpleri kapatılıyor. Bu ortamda siyaseti sosyal medya etkileşimi sanan gençler doğar.

Kamusal alan kalmadı. İfade özgürlüğünü ifade özgürlüğü önemli deyince içselleştiremezsin. Anonim hesapla insanlara sövdüğünde de içselleştiremezsin. Derste tartışma ortamı olacak, kampüste arkadaşlarınla biraz gerileceksin. Habitat yok ki habitus gelişsin.

Bir de üzerine ekonomik buhranın derinleştiği, yasakların bütün bir topluma kabus gibi çöktüğü zamanda büyüdüler. 3 sene eve kapandılar. Rahat rahat, kendilerini tanımaya imkan veren yaşamları yok. Sinemaya gitmek, 2 kahve içmek lüks olmuş durumda.

Öfkenin ve geleceksizliğin apolitik bir reaksiyonerlik dalgasıyla ifade edildiğini görüyoruz. Bir de medya iyiden iyiye çöküp, AKP toplum mühendisliğiyle siyasal dinamizmi kaybedince meydan twitch yayıncısı görünümlü kahvehane muhabbeti zihniyetine sahip tiplere kaldı.

Sırf internetle büyüdüğü için bütün bir kuşağın özgürlükçü, bilinçli politik veya Türkiye’nin bütün sorunlarını aşmış olmasını beklemek hayal. Bu hayal; internetin reaksiyoner, etkileşim bağımlısı, politik okuryazarlığı olmayan tiplerin sesinin daha çok çıktığını görmezden geldi.

Bizim zaten derin problemlerimiz son 10 senede daha da derinleşirken bütün bir kuşağın normalini sarstı. Kültürel ve ekonomik çoraklık politik aşırılık ve internet hedonizmiyle birleşti. Şaşırmamak gerek. Ümitsiz de olmamak. Sorunlarımızı doğru anlarsak çözebiliriz ancak.