Όταν ο Ηράκλειος ανήλθε στον θρόνο της Κων/πολης το 610, η αυτοκρατορία βίωνε μια μείζονα κρίση.
Εντός της επόμενης δεκαετίας, τα Βαλκάνια περιήλθαν στην κατοχή των Αβαροσλάβων ενώ η Ανατολή (π.χ. Αίγυπτος) στων Περσών.
(1/12)
Όμως ο Ηράκλειος δεν παρέδωσε τα όπλα.
Πώς θα αναχαίτιζε τους εχθρούς με έναν διαλυμένο στρατό σ' έναν διμέτωπο αγώνα;
Προσπάθησε να συνδιαλλαγεί με τον Χάγανο των Αβάρων αλλά απέτυχε.
Με βαριά καρδιά, άφησε τα Βαλκάνια στο έλεος των Αβάρων και εστίασε στους Πέρσες.
(2/11)
Άλλωστε οι Άβαροι, παρά την εγγύτητά τους, δεν δύναντο να εκπορθήσουν την Κων/πολη δίχως ναυτικό και πολιο/κές μηχανές.
Οι Πέρσες ήταν η Νο. 1 απειλή.
Σ' αυτή τη μάχη μεταξύ Δαβίδ και Γολιάθ, θα χρειαζόταν:
- νέο στρατό
- νέους συμμάχους
- τολμηρό επιθετικό δόγμα
(3/11)
Ο Ηράκλειος δημιούργησε έναν ολιγάριθμο, πλην όμως επίλεκτο και ευέλικτο, στρατό.
Στον πυρήνα του, εν αντιθέσει με το παρελθόν, ήταν το (βαρύ) ιππικό και όχι το πεζικό.
Ο στρατός αυτός θα ήταν ιδανικός για επιθετικές επιχειρήσεις, όχι πολιορκίες ή φρουρές.
(4/11)
Στο πρόσωπο των Göktürks (των Γαλάζιων ή Ουράνιων Τούρκων) ανακάλυψε τους πολυπόθητους συμμάχους.
Οι Τούρκοι, ως νομάδες της Κεντρικής Ασίας, εχθρεύονταν τους Πέρσες και προθύμως συντάχθηκαν με τον Ηράκλειο.
Μαζί με τους Χαζάρους, θα εκστράτευαν στον Καύκασο.
(5/11)
Γιατί, όμως, διάλεξε τον Καύκασο ο Ηράκλειος;
Γιατί όχι την Αρμενία ή Συρία όπως οι προκάτοχοί του;
Γιατί ο Ηράκλειος συνέλαβε ένα τολμηρό (αν όχι ριψοκίνδυνο) σχέδιο για την ανατροπή του "κέντρου βάρους" των Σασσανιδών Περσών.
Την κατάληψη της Κτησιφώντος!
(6/11)
Ο Ηράκλειος, λοιπόν, δεν θα κατέτριβε τις δυνάμεις του σε πολιορκίες και μάχες στην Μικρά Ασία ή Ανατολή (π.χ. Αντιόχεια).
Αντιθέτως, θα ανέτρεπε το βόρειο μέτωπο της των - υπερεξαπλωμένων πλέον - Περσών και θα διείσδυε εν συνεχεία στην Μεσοποταμία από βορράν.
(7/11)
H επιτυχία της στρατηγικής του βασιζόταν στα θεοφύλαχτα τείχη της Βασιλεύουσας, την ανύπαρκτη ναυτοσύνη των Περσών και την ... τύχη!
Όντως, οι Πέρσες ουδέποτε ανέπτυξαν ένα ναυτικό παρά την έξοδό τους στην Μεσόγειο.
Ούτε οι Άβαροι εκπόρθησαν τα τείχα της Πόλης το 626.
(8/10)
Χάρη στους συμμάχους του (Χαζάρους και Τούρκους), στη διχόνοια μεταξύ των εχθρών διοικητών (βλ. Shahrvaraz vs Sahin) και στη χαλκέντερη φύση του, ο Ηράκλειος εκδίωξε μεθοδικώς τους Πέρσες από τον Καύκασο μεταξύ 624 και 626.
Ο δρόμος για την Μεσοποταμία ήταν πια ανοικτός!
(9/10)
Το 626 ο Ηράκλειος διείσδυσε στη Βόρεια Μεσοποταμία και συνέντριψε την πρόχειρη Περσική αντίσταση στην Μάχη της Νινευή.
Η Κτησιφώντα εκείτο ανυπεράσπιστη!
Δεν χρειάστηκε, όμως, να την πολιορκήσει γιατί οι Πέρσες συνθηκολόγησαν μετά από ένα παλατιανό πραξικόπημα.
(10/11)
Against all odds, η ριψοκίνδυνη στρατηγική του Ηράκλειου είχε στεφθεί από απόλυτη επιτυχία!
Οι Πέρσες υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν την Ανατολή και να παραδώσουν τον Τίμιο Σταυρό.
Ο ίδιος ο αυτοκράτορας, μάλιστα, θα τον ανύψωνε στην Ιερουσαλήμ το 630.
Κατά την Μάχη της Ιψού (301 π.Χ.) οι ινδικοί ελέφαντες του Σελεύκου Α' χάρισαν τη νίκη στους Συμμάχους έναντι του Αντίγονου Α'.
Η κατοχή των ελεφάντων, όμως, συνδέεται με μία άγνωστη (και όχι ευχάριστη) περιπέτεια του Σέλευκου στην Ινδία ...
(1/14)
H άνοδος του Σέλευκου Α' Νικάτορα άρχισε παραδόξως στην Ινδική με την Μάχη του Υδάσπη το 326 π.Χ.
Το 321 π.Χ. ορίστηκε ως Σατράπης της Βαβυλωνίας κατά τη Διανομή του Τρισπαράδεισου.
Η συμφωνία αυτή δεν κράτησε εξαιτίας της φιλοδοξίας του Αντίγονου Α' του Μονόφθαλμου.
(2/14)
Όταν ο Αντίγονος Α' εκστράτευσε στην Αίγυπτο κατά του Πτολεμαίου, ενός άλλου επίδοξου Επίγονου, το 306 π.Χ., ο Σέλευκος Α' επέκτεινε την αρχή του στις ανατολικές εσχατιές της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξένδρου.
Το 304 μ.Χ. ήταν έτοιμος για μια εκστρατεία στην Ινδική.
Although the Byzantine Empire was the stalwart defender of Orthodox Christianity, its emperors nonetheless strongly believed in prophecies and superstitions.
The most famous of these was the AIMA (or BLOOD in Greek) prophecy.
(1/6)
In a nutshell, the prophecy stated that the first letter of the emperors' names in the Komnenian Dynasty should formulate the word «αίμα» (blood).
Indeed, the first three emperors of the dynasty were Alexios I, Ioannis II and Manuel I.
Their names formed the word «AIM»
(2/6)
Manuel I was a trong-willed and superstitious emperor.
Though the 4th child of Ioannis II, he rose to the throne eventually and saw the hand of fate everywhere.
Indicatively, he once delayed the Battle of Sirmium in 1167 against the Mayars ... upon an astrologer's omen.
Οι Χωραμμίτες αποτελούν ένα άκρως ενδιαφέρον, πλην όμως βραχύβιο και άγνωστο, κεφάλαιο της ιστορίας του Βυζαντίου.
Η ιστορία τους αρχίζει κατά τη βασιλεία του Αυτοκράτορα Θεόφιλου - της επονομαζόμενης Φρυγικής Δυναστείας ή Δυναστείας του Αμορίου.
Οι Χωραμμίτες (Khorram-Dīnân ή "οι της Χαρούμενης Θρησκείας" στα Περσικά) αποτελούσαν μια αίρεση του Σιιτικού Ισλάμ με τις ρίζες της στο ζωροαστρικό κίνημα του Mazdak.
Η αίρεση αυτή αναπτύχθηκε στο Ιρανικό Αζερμπαϊτζάν (η Ατροπατηνή Μηδία της Αρχαιότητας) κατά τον 9ο αιώνα.
Οι Χωραμμίτες εξεγέρθηκαν κατά του Χαλιφάτου των Αββασιδών αλλά ηττήθηκαν κατά κράτος από τον Χαλίφη al-Muʿtaṣim το 838 μ.Χ.
Ως εκ τούτου, οι εναπομείναντες 14.000 άνδρες κατέφυγαν στο Βυζάντιο ως ικέτες.
Και ο Αυτοκράτωρ Θεόφιλος υπεδέχθη τους βετεράνους αυτούς εγκαρδίως.
The centuries-old Arab-Byzantine conflict gave birth, among others, in two epics - the Digenis Akritas (Greek) and Sirat al-Amīra Dhāt al-Himma (Arabic) - that narrate the exploits of cross-faith and cross-race warriors.
(1/11)
The most well-known figure of these cross-faith and -race heroes amongst Byzantinists is (Vasileios) Digenis Akritas.
As his two names indicate, he is a mixed-race (Διγενής) frontier warrior (Ακριτας) in the service of the Byzantine (Christian) Emperor.
(2/11)
His father is an Arab, an emir of Syria (Mousour), and his mother a Greek, a daughter of a theme strategos (Andronikos Doukas).
During one of the annual raids (razzia) in Anatolia, the emir kidnaps the lady.
Then the lady's five brothers campaign in Syria to rescue her.