Thread by @ms_ambivalent

#علیرضا_صبوری
۲۵ خرداد ۸۸ و اینجا میدان آزادی ست.خون از پاهای زخمی جوان شره می‌کند و روی کف سیمانی خیابان جاری می‌شود. علیرضا با اضطراب رسیده است بالای سر جوان زخمی تا کمکش کند اما ناگهان احساس می‌کند چیزی در سرش منفجر شده است. گلوله‌ای از ساختمان گردان بسیج به پیشانی علیرضا/۱

شلیک شده و او را نقش زمین کرد.مادر علیرضا میگوید: وقتی که گلوله خورد ۴۵ روز گم شده بود، توی بیمارستان توی کما بود.دیگه فراموشی داشت و فلج شده بود، پد می‌گذاشتند، آن دکتری که نجاتش داده بود او را توی بخش نوزان بستری کرده بود که پیداش نکنند.بر اساس گفته های پزشکان، بیش از سی ضربه/۲

باتوم به علیرضا زده بودند و زمانی که علیرضا به بیمارستان منتقل شده بود، تمام لباس هایش خونین و به بدن او چسبیده بود.از زبان مادر علیرضا صبوری می‌خوانیم که آن‌ها سرانجام علیرضا را چگونه و در چه وضعیتی پیدا کرده‌اند:
«هر چه دکتر‌ها آمدند معاینه‌اش کردند گفتند یک کلام حرف بزن/۳

، نمی‌توانست حرف بزند. لال شده بود، بعد کاغذ آوردند و به او گفتند نوشتن بلدی، با سر به آن‌ها گفت بله، سرش را تکان داد و گفت آره، یک چند تا شماره پشت سر هم نوشت داد به آن‌ها. دکتر‌ها شماره‌ها را ردیف کردند دیدند شماره خواهرش در آمد.بعد زنگ زدند به خواهرش به من گفت علیرضا/۴

بیمارستان است.دومین عمل جراحی هم در ایران روی مغز علیرضا صورت می‌گیرد و تکه‌هایی از گلوله از سر علیرضا خارج می‌شود.
علیرضا را برای ادامه مداوا به خانه آوردند و به همراه یک مدد کار اجتماعی تلاش کردند تا او مقداری از قوای از دست رفته‌اش را باز یابد. سر دردهای شدید امان علیرضا/۵

را بریده و احساس نا‌امنی، طاقت اهالی این خانه را. سکوت کردند به هیچ رسانه‌ای خبر ندادند که در این خانه چه می‌گذرد.آن‌ها از ایران به مقصد ترکیه خارج شدند. بعد از ما‌ها خنده به صورت علیرضا برگشت. او به همراه مادر و خواهرش به دلیل احساس نا‌امنی و برای ادامه مداوا ایران را ترک/۶

کرد.چندماه بعد سرانجام سازمان ملل با درخواست پناهندگی علیرضا موافقت کرد. علیرضا با خنده به خانواده‌اش می‌گوید همیشه دوست داشتم بروم آمریکا زندگی کنم ولی نه با این وضع. مادر و خواهر علیرضا به ایران برگشتند.و علیرضا به بوستون آمریکا رسید.اما جراحان امریکایی هم به دلیل محل حساس/۷

گلوله در مغز،موفق به خروج کامل ان نشدند.
علیرضا ۸ ماه بعد در ۲۶ آبان ماه ۱۳۹۰ پس از تحمل درد و رنج فراوان در اتاقش از دنیا میرود.خانواده‌اش نگران‌ بودند و نمی‌دانستند که اگر جسد علیرضا را به ایران برگردانند چه اتفاقی برای آن‌ها و پیکر علیرضا رخ خواهد داد به همین دلیل جسد او را/۸

به آلمان کشوری که محل اقامت اقوام علیرضا است منتقل کرده و آنجا به خاک سپردند.پسر بزرگ این خانواده در دهه شصت در جنگ میان ایران و عراق کشته شد.پسر کوچک این خانواده، علیرضا در تهران زخمی شد، به آمریکا پناهنده شد، در شهر بوستون در گذشت و سرانجام در آلمان به خاک سپرده شد/پایان