Ik had hem al aangekondigd: een spreekbeurt over het tactisch falen van Ruud van Nistelrooy bij PSV. Over onbegrijpelijke keuzes, een wispelturige managementstijl en een trainer die zijn spelers niet begreep. En Guus Til. Veel over Guus Til.
Guus is het meest frustrerende en onduidelijk aspect van ons seizoen. Tegen de topclubs kon iedereen zien waar hij goed in is. Over Luuk de Jong heen denderen en bijsluiten in de spits voor hoge ballen. Waarom werd hij dan nooit zo gebruikt?
Guus is geen allrounder. Hij moet het hebben van die situaties waar hij zijn fysieke kwaliteit kan gebruiken. Zodra we tegen ‘de kleintjes’ speelden, werd zijn gebrek aan techniek een enorm probleem. We hebben allemaal gezien dat Joey zich kapot ergerde aan hem toch?
Er werd nu ineens van Guus verwacht dat hij in de combinatie een bal vasthield, om hem vervolgens mee te geven aan een opkomende speler. En u raadt het al: dat kan Guus niet EN er waren geen opkomende spelers. Hij verzoop op die positie.
En daar raken we voor mij het grootste mysterie in Ruuds systeem. Til staat op 10 maar hij is er nooit. Hij staat altijd aan de rechterkant El Ghazi, Bakayoko of Teze/Mwene in de weg. Wat doet die man daar? Is dit echt Ruuds idee? Dit is Guus echte heat map:
En als Guus daar de bal kreeg, liet het gevolg zich raden. Ballen aan de flank zijn pressietriggers bij 9 van de tien teams. Omdat de man aan de bal eigenlijk nergens heen kan. Guus probeerde dan de combinatie aan te gaan zodat hij weer in beweging kon komen.
Die passes waren alleen zelden op maat, waardoor PSV weer balverlies leed. Guus werd (hopelijk per ongeluk) de verkapte rechtsbuiten. En niet op een dynamische manier; hij eindigde daar consequent met de bal aan de voeten en zelden in beweging.
𝗛𝗲𝘁 𝗺𝗶𝗱𝗱𝗲𝗻𝘃𝗲𝗹𝗱 𝘄𝗮𝘀 𝗲𝗲𝗻 𝘇𝗼𝗼𝗶𝘁𝗷𝗲
Ons middenveld was een anti-Til-middenveld. Guus zou daar nog wat kunnen als we middenvelders hadden die verticaal in beweging kwamen. Dan kan Guus met een korte pass de bal kwijt en diepgaan.
Maar niemand bewoog. Van Sangaré werd verwacht dat hij de balans bewaart op 6 en Joey doet het gewoon niet. Hij is simpelweg niet de middenvelder die volle bak over zijn nummer tien heen blaast. Daarbij had Guus hem waarschijnlijk geen bruikbare bal kunnen geven.
Dus komt het er op neer dat Guus alle dynamiek op het middenveld voor zijn rekening nam en tussendoor ook nog even als rechtsbuiten fungeerde. Dat is al een behoorlijke opdracht voor de groten der aarde, maar voor Guus Til is het bezopen.
𝟭𝟬-𝗽𝗼𝘀𝗶𝘁𝗶𝗲 𝗶𝗻 𝗱𝗲 𝗮𝗮𝗻𝗯𝗶𝗲𝗱𝗶𝗻𝗴
Er eindigde door deze keuzes bijna nooit iemand op 10. Xavi kwam er vanaf links met de bal aan de voet nog wel, maar er was nooit iemand om mee te combineren. Daarom kwam PSV niet verder dan oeverloos gepruts op de vleugels.
Voorzetten op Luuk dus, want voor de korte combinatie kon niemand zich aandien. De Jong is technisch goed genoeg om als kapstok te fungeren, maar niemand gaf hem een jas dit seizoen. Eilandje. En toch 14 keer scoren.
𝗩𝗲𝗿𝗱𝗲𝗱𝗶𝗴𝗲𝗻
Luister. We kunnen het Ruud echt niet kwalijk nemen dat hij pannenkoeken als Ramalho moet tolereren, maar dat onze verdediging constant op twee gedachten hinkte is wel zijn schuld. Vergeef me de generalisatie, maar ik gebruik Cambuur - PSV om het te duiden.
Sangaré als 6 werkt niet tenzij iedereen aansluit. Sanga stapt graag in. Hier doet hij dat, maar draait zijn man in het gat waar Veerman hoort te staan. Die is alleen nergens te bekennen en de verdediging reageert door achteruit te rennen. Kijk die oceaan tussen de linies.
Deze tweestrijd tussen middenveld en verdediging heeft ons ongelofelijk veel tegengoals gekost tegen de kleintjes, want tijdens de grote wedstrijden zagen we juist het tegenovergestelde. Iedereen volgde Sangaré en zo hielden we veel meer controle over de wedstrijd.
𝗕𝗼𝘀𝗰𝗮𝗴𝗹𝗶
Ik wil nog even een lans breken voor Olivier Boscagli, omdat ik het onbegrijpelijk vind dat je hem in een moeilijk voetballende ploeg niet als eerste op het bord zet. Maar hij werd slachtoffer van de wispelturige aard van onze hoofdtrainer.
Tegen NEC kon Branthwaite niet spelen en daarom keerde de Fransman eindelijk terug in de basis. Tijdens die wedstrijd speelde hij de sterren van de hemel. Verdedigend, maar vooral aanvallend. Hij scoorde en had hij meer ‘passes into the final third’ dan Veerman.
Maar Boscagli was na een knieblessure van een jaar(!) huiverig om op kunstgras te voetballen en Ruud liet hem direct als een baksteen vallen. Verkeerde mentaliteit blijkbaar. Geen basisplaatsen meer ondanks matige prestaties en een tekort aan opbouwend vermogen.
𝗗𝗲 𝗯𝗮𝗰𝗸𝘀
Ruud zat in zijn maag met de rechtsbackpositie. Volgens mij zelfs zoveel dat hij Patrick van Aanholt gewoon een vrije rol gaf, want die dook tegen het eind van het seizoen ook in de spits op. Patrick kreeg een aai over de bol en werd succes gewenst.
Er was geen pijl op te trekken. Wel Mwene, geen Mwene. Wel Teze als normale back, geen Mwene, naar wel Teze als derde centrale verdediger in de opbouw. Dit zijn keuzes met enorme invloed op het systeem, die Ruud gewoon elke week veranderde.
𝗚𝘂𝘁𝗶
Ik kan hier niets meer zeggen wat niet al duizendmaal gezegd is. Guti had de lijm kunnen zijn die Sangare de vrijheid gaf om zich meer met de pressing bezig te houden. Ruud wilde er niks van weten. Waarom eigenlijk niet? Aanvallend leek het toch al nergens op.
Als je Guus Til toch als rechtsbuiten ziet, stel hem daar dan op en geef je middenveld meer ruggengraat met Guti. Kon hij niet spelen door Veerman? Dat lijkt me ook sterk. Kijk even hoe Juve speelde met Pirlo.
Nog een beslissing van Ruud waar simpelweg geen pijl op te trekken valt en eentje waardoor we het hele seizoen met een middenveld hebben gespeeld dat geen wedstrijden kon controleren. In de toppers, met hoge druk, werkte het omdat Sangare dan in zijn kracht kwam.
En Ruud heeft blijkbaar nooit doorgehad dat het grootste gedeelte van zijn verdedigende problemen hun oorsprong vonden door een gebrek aan balans op het middenveld. Anders had hij het (hopelijk) wel opgelost.
Mijn draad mag niet langer dus:
In alle fases van ons spel zat het niet goed. Zonder bal, met bal en in de omschakeling was het stuurloos. Ruud begreep de kwaliteiten van zijn spelers niet en Xavi en Cody hebben ons gered. Ruud zag de problemen niet en kon ze dus niet oplossen.
Oh en doe me een plezier! Zo'n draadje kost heel veel tijd, dus als je ze leuk vindt! Gooi een follow op me.
En allemaal leuk en aardig, maar @DriverKoen heeft me nog geen cijfer gegeven.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
Goedemorgen! Ik kreeg de analyse niet als draft opgeslagen, dus ga ik maar gewoon op 'tweet all' klikken.
Om het trio aan analyses dan maar compleet te maken. Het ‘kamikaze-voetbal’ van Peter Sylvester Bosz. Ja, hij heet Sylvester. Met bewegend tactiekbord deze keer! Rawr! #PSV
Ik heb ‘voor de leuk’ Peters systeem bij Leverkusen aangehouden voor mijn spreekbeurt. Ik snap dat de beste man ongetwijfeld volwassener is geworden in de tussentijd, maar Leverkusen voelt als het onvervalste onverdunde Bosz-systeem. Volle bak gaan.
Om maar met de deur in huis te vallen: Bosz’ aanstelling gaat zorgen voor pijnlijke keuzes op het middenveld. De Apeldoorner speelde bij Leverkusen met een ‘dubbele tien’ en een ‘energieke balafpakkende zes’. Ziet u het probleem al?
Nou, here we go. Opa heeft zich ook maar even verdiept in "Cocuball". Ik ben toch aangenaam verrast door de verhalen over ons clubicoon of zoals Rooney zei: ‘de beste coach waar ik ooit mee heb gewerkt.’ #PSV
Ook in Phillips verhaal (net als bij Marsch) gaat het over flexibiliteit. Elkaars positie overnemen en door die positiewisselingen ruimte te creëren. Hij begon zelf natuurlijk als linksbuiten en veranderde in een van de beste verdedigende middenvelder die Nederland ooit had.
De hoofdregel: je zorgt eerst dat je de basisprincipes goed op orde hebt, voordat je extra dingen kunt doen. Voor sommigen houdt het dus op bij de basis, maar anderen kunnen uiteindelijk de momenten in het spel herkennen die kansen opleveren.
Omdat Jesse Marschs naam nu toch echt begint te gonzen hier. Is je ouwe Opa even in de filosofie van de beste man gedoken. Even de oude journalistieke veren afgestoft. Om in de termen van Fabrizio Romano te spreken: here we go. #PSV
Het belangrijkste is dat hij alle 11 spelers constant op elkaars positie letten. Als 1 speler gaat, MOET hij kunnen vertrouwen op beweging achter zich. Zo creëer je vrijheid voor agressiviteit en overtalsituaties.
Als er eilandjes ontstaan, verliezen spelers hun motivatie om door te drukken (waar kennen we dat van PSV-ers?) en daarom is dat vertrouwen het allerbelangrijkste.