Thread by @Kombucu_

KENDİ KENDİNİ YOK EDEN ORDUNUN HAZİN HİKAYESİ: KARANŞEBEŞ SAVAŞI

Bu tuhaf savaş, 1788 yılının Eylül ayında Avusturya ile Osmanlı arasında gerçekleşir. Habsburg soyundan Kutsal Roma İmparatoru II. Joseph, artık Osmanlılara haddini bildirmenin ve onları Avrupadan atmanın
⬇️

zamanının geldiğine inanır ve bunun için 100.000 kişilik büyük bir ordu toplar. Ordunun başına da kendisi geçer. Aslında II. Joseph'in askeri tecrübesi yoktur. Ama bu çok da önemli değildir, zira topladığı ordu çok güçlüdür. Ayrıca son zamanlarda Osmanlı ordusunun giderek

zayıfladığı da malumdur. Avusturya kralının haçlı çağrısına Avrupanın çeşitli yerlerinden de askerler katılmıştır. Ordu Avusturyalılar, İtalyanlar, Sırplar, Hırvatlar, Lombartlar ve kutsal din coşkusuna kapılmış envai çeşit fanatiklerden ve ganimet avcısı paralı askerlerden

müteşekkil, haçlı ruhuyla motive olmuş büyük bir ordudur. Ayrıca bu savaşta Ruslar da Avusturya ordusuna destek vermiştir. Yani zafer şimdiden garanti gibidir.

Ordu, yaklaşan Osmanlı ordusuyla savaşmak için günümüz Romanya'sının Karanşebeş yakınlarında kamp kurar.

bir hafif süvari birliğini de (Hussar birliği) keşif için Timiş nehrinin karşı kıyısına gönderirler. Hussar birliği Osmanlı ordusunu arar ama ortada Osmanlı ordusu yoktur. Osmanlılara ait bir işaret bulamayan Hussarlar, yolda bir çingene konvoyu ile karşılaşırlar. Çingeneler,

Avusturya askerlerine Schnapps (cin benzeri bir içki) satar. Askerler içip eğlenmeye başlar.

Sonradan nehri geçen bir başka Avusturya piyade kolu, Hussarların alem yaptığını görür ve bu içki partisine katılmak isterler. Lakin Hussarlar içki fıçılarını piyadelerle paylaşmak

istemez. Olm verin biraz da biz içelim... S.ktirin lan önce biz geldik gibisinden tartışma başlar. Hussarların ganimeti paylaşmaya hiç niyeti yoktur ve içki fıçılarının etrafını sarıp koruma altına alırlar. Tartışma kısa sürede kavgaya dönüşür. Derken bir asker ateş eder.

Böylece Hussarlar ile piyadeler arasında ufak çaplı bir silahlı çatışma başlar.

Çatışma sırasında bazı piyadeler, Hussarları korkutmak için "Turciii... Turciii..." diye bağırır (Romence: Türkler demek). Bunu duyan Hussarlar Türklerin geldiğini zannedip kaçmaya başlar. Plan işe

yaramıştır. Hussarlar kaçışırken piyadeler fıçıların başına geçip içmeye başlar. Fakat Hussarlar öyle bir can korkusuyla kaçışır ki, piyadeler de kıllanıp "ulan harbiden Türkler geldi galiba" diye düşünmeye başlar. Derken onlar da içkileri bırakıp kaçmaya başlar. Zaten Avusturya

ordusu karma bir ordudur ve aralarında dil problemi vardır. Kimse kimsenin ne söylediğini anlamadan hep beraber kaçmaya başlarlar.

Durumu düzeltmeye çalışan Avusturyalı subaylar "Halt!.. Halt!.." (Almanca durun demek) diye bağırır. Fakat Almanca bilmeyen sarhoş askerler bu

kelimeleri "Allah... Allah..." diye anlar ve işler artık çığırından çıkar. Binlerce asker sürü psikolojisiyle geriye, kendi birliklerine doğru son sürat koşmaya başlamıştır.

Topçu birliği komutanı General Colloredo, Sclavonia sınırından tozu dumana katmış naralar atarak

yaklaşan süvarileri görünce nihayet Osmanlı akıncıları hücuma geçti diye düşünüp topçulara ateş emri verir. Ve topçu ateşi başlar. Top seslerini duyan kamptaki askerler de savaşın başladığını zannedip panikle silahlarına kuşanır. Bu arada ordunun baskın yediğini zanneden Kral II.

Joseph askerlerine geri çekilme talimatı verir. Fakat bu panik havasında geri çekilmek öyle kolay değildir. Geriye kaçan askerler, geridekiler tarafından düşman zannedilir. Hava da iyice kararmıştır artık. Karanlıkta üniformalarının rengi belli olmayan ordu birlikleri topyekün

birbirine girerler. Birlikler her gördüğü gölgeyi düşman zannedip vurmaya başlarlar. Gerçekte ortada düşman filan yoktur.

Çatışma sabaha kadar sürer. Gün ağardığında gerçeği fark ederler, fakat olan olmuştur artık. Ortalıkta binlerce ceset vardır. Geriye kalan askerler de

silahlarını bırakıp kaçıp gitmiştir. Koca ordudan geriye hiçbir şey kalmamıştır.

İki gün sonra, olanlardan habersiz Osmanlı ordusu savaş alanına varır ve sayıları 10.000'i bulan ceset sürüsüyle karşılaşır. İlkin ne olduğunu anlamaya çalışırlar. Durumu anlayınca da kıçlarıyla

gülerler. Osmanlılar, Karanşebeş şehrini hiç savaşmadan ele geçirir. Bu savaşta Avusturya ordusunun kaybı 10.000 iken, Osmanlı ordusunun kaybı 0'dır (yazıyla sıfır).

Hiçbir askeri deneyimi olmayan Kral II. Joseph'in bu bok yemesi, gerileme döneminde olan ve hemen her savaşı

kaybeden Osmanlıların bir nebze olsun nefes almasını sağlar.

Bu savaştan sonra Kral II. Joseph'in bir daha ordunun başına geçmeye tövbe etmesi, Osmanlılar için büyük talihsizlik olmuştur.

Kıssadan Hisse: Şişede durduğu gibi durmaz.

Bugünlük de bu kadar sevgili takipçilerim.
Okuduğunuz için teşekkür ederim.