Thread by @AgnieszkaSzust3

🧶 Ostatnio nasiliła się narracja (rozmowa dr. Witczaka z red. @BogRymanowski), że szczepionki mRNA przeciwko COVID-19 są „zanieczyszczone” resztkowym DNA, które może zintegrować się z ludzkim DNA i potencjalnie wywołać raka, a nawet „turbo raka”. Oskarżenia te wzbudziły obawy u

niektórych osób, ale tak naprawdę wywodzą się one po prostu z niezrozumienia nauki, w tym przypadku procesów powstawania szczepionek mRNA oraz alarmującej, straszącej retoryki. O co w tym wszystkim chodzi?
Ważne jest, aby najpierw zrozumieć, w jaki sposób produkowane są

szczepionki mRNA przeciwko COVID-19. Mają one na celu wprowadzenie do naszych komórek małego, tymczasowego fragmentu informacyjnego RNA (mRNA), który instruuje komórkę jak ma wytworzyć białko kolczaste wirusa SARS-CoV-2. To przygotowuje układ odpornościowy do rozpoznania i

zwalczania wirusa, jeśli zostaniemy w przyszłości zakażeni.
Ale tutaj zaczyna się spisek: mRNA podczas produkcji szczepionki jest syntetyzowane przy użyciu plazmidów — małych, okrągłych fragmentów DNA w bakteriach, takich jak E. coli, które przenoszą instrukcje genetyczne do

syntezy pożądanego mRNA. Po jego wytworzeniu, DNA plazmidu jest usuwane w procesach oczyszczania, chociaż mogą pozostać niewielkie ilości resztkowego DNA. Te fragmenty są wysoce zdegradowane i NIEFUNKCJONALNE.
Wiadomo, że najbardziej istotne jest zastosowanie właściwych metod do

wykrywania resztkowych DNA w szczepionkach. Często stosuje się dwa testy:
1. Ilościowy PCR (qPCR): jest to złoty standard wykrywania określonych sekwencji DNA. Wykazano, że resztkowe DNA w szczepionkach mRNA jest obecne na poziomach mieszczących się w granicach bezpieczeństwa

ustalonych przez organy ochrony zdrowia, takie jak Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) i Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA).
2. Fluorymetria: ten test mierzy kwasy nukleinowe za pomocą znaczników fluorescencyjnych, ale nie jest specyficzny dla DNA — może również

wykrywać RNA, które jest przecież obfite w szczepionkach mRNA. Niektóre badania wykorzystujące tę metodę wykazały zawyżone poziomy DNA, ponieważ test odczytuje zarówno RNA, jak i DNA, co prowadzi do błędnych wyników i ich interpretacji.
Czyli twierdzenia o nadmiarze DNA opierają

się w dużej mierze na niewłaściwych testach. W rzeczywistości, gdy stosuje się właściwe techniki, takie jak qPCR, wykryte poziomy resztkowego DNA są minimalne i nie stanowią zagrożenia dla bezpieczeństwa szczepionek.

Dlaczego resztkowe DNA w szczepionce nie może zmienić naszego DNA w komórce?
Główną przyczyną strachu napędzającą te teorie spiskowe jest to, że resztkowe DNA ze szczepionek mogłoby w jakiś sposób zintegrować się z naszym genomem, zmieniając nasze DNA i powodując długotrwałe

szkody, w tym raka. Szanowni Państwo - biologia tak nie działa!
Po pierwsze, aby obce DNA zintegrowało się z naszym genomem, musiałoby dostać się do jądra naszych komórek, w którym znajduje się nasze DNA. Szczepionki mRNA nie wnikają jednak do jądra; działają w cytoplazmie

komórki, zewnętrznym obszarze komórki. Nawet jeśli jakieś resztkowe DNA dostałoby się do komórki, to ma ona wiele mechanizmów obronnych, aby zidentyfikować i zniszczyć obce DNA, w tym enzymy, które go degradują, zanim zdąży wyrządzić jakąkolwiek szkodę.

Co więcej, pomysł „turbo raka” lub przyspieszonego raka z powodu zanieczyszczenia DNA jest biologicznie nieprawdopodobny. Nie ma dowodów z żadnych badań naukowych pokazujących, że resztkowe DNA w szczepionkach może powodować raka, a tym bardziej jego formę „turbo”. Szczepionki są

stosowane od dziesięcioleci, a kilka — w tym szczepionka przeciwko ospie wietrznej — zawiera DNA. Nie wykazano ich związku ze zwiększonym ryzykiem zachorowania na raka.

No dobrze, czego więc potrzebujemy, aby obce fragmenty DNA zmieniły nasze własne DNA?

Aby resztkowe DNA w szczepionkach mRNA dostało się do jądra komórkowego i zmieniło DNA gospodarza, musiałoby nastąpić kilka wysoce nieprawdopodobnych zdarzeń:
1. Wejście do komórki: DNA musiałoby najpierw ominąć ochronną błonę komórki i dostać się do cytoplazmy. Szczepionki mRNA

są zaprojektowane tak, aby dostarczać do cytoplazmy mRNA, a nie DNA.
2. Wejście do jądra: po dostaniu się do cytoplazmy resztkowe DNA musiałoby przejść przez błonę jądrową, która ma selektywne mechanizmy wejścia. Jest to niezwykle mało prawdopodobne w przypadku obcego DNA,

zwłaszcza małych, zdegradowanych (do tego niefunkcjonalnych) fragmentów.
3. Integracja z DNA gospodarza: nawet jeśli DNA dotrze do jądra, musiałoby następnie zintegrować się z genomem gospodarza. Ten proces jest złożony i wymaga specyficznych enzymów, takich jak integrazy,

których nie ma ani w szczepionkach mRNA, ani w naszych komórkach. Drobna dygresja – integrazę niesie ze sobą np. wirus HIV, bo na pewnym etapie wytworzony wirusowy DNA integruje się z naszym DNA w jądrze komórki gospodarza.
4. Ekspresja funkcjonalna: na koniec zintegrowane DNA

musiałoby znaleźć się w określonym miejscu genomu, w którym mogłoby zostać przepisane na mRNA, co prowadziłoby do istotnych zmian w funkcjonowaniu komórki. Jest to jeszcze mniej prawdopodobne, ponieważ losowa integracja często zakłóca funkcjonowanie tak zintegrowanego DNA.

I znowu drobna dygresja – integraza wirusa HIV włącza jego DNA do naszego genomu w bardzo konkretnym miejscu, aby zapewnić mu prawidłowe funkcjonowanie.

Krótko mówiąc, aby pozostałości DNA w szczepionkach mogły zmienić DNA gospodarza, musiałyby zostać pokonane liczne bariery

biologiczne – bariery, których pozostałości DNA ze szczepionek po prostu nie są w stanie przełamać. Ponadto, w cytoplazmie komórki jest wiele enzymów, które mogą to DNA zniszczyć.

Dlaczego w szczepionkach mRNA znajduje się resztkowe DNA?
Resztkowe DNA znajdujące się w

szczepionkach mRNA pochodzi z bakterii lub innych konstrukcji używanych do produkcji mRNA. Proces produkcyjny obejmuje kroki mające na celu usunięcie tego DNA, ale żaden proces oczyszczania nie jest w 100% doskonały. Jednak rygorystyczne wytyczne bezpieczeństwa ustalone przez

agencje takie jak WHO i FDA zapewniają, że pozostałe DNA jest tak minimalne, iż nie stanowi zagrożenia dla zdrowia ludzi (o ile to w ogóle możliwe, co wyjaśniono powyżej). Wytyczne te mają na celu ochronę ludzi, zapewniając, że otrzymywane przez nas szczepionki są tak bezpieczne,

jak to tylko możliwe.
A zatem, twierdzenia dotyczące skażenia DNA w szczepionkach mRNA są pełne błędów metodologicznych, nieścisłości logicznych i całkowitego niezrozumienia biologii. A tak na marginesie – ciągle jesteśmy narażeni na obce DNA pochodzące z pożywienia lub od

naszego mikrobiomu jelitowego.
Na poniższym zdjęciu zawarte jest podsumowanie.
End.

Źródła:
1.globalvaccinedatanetwork.org/news/plasmid-g…
2. Prof. David Gorsky: respectfulinsolence.com/2023/10/21/vae…
3.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK9927/…