چيزى كه اينجا در عراق بيشتر از همه ميشنوم اينست كه دوست ندارند كسى نگاه از بالا به پايين به عراقيها داشته باشد. اين برداشت را هم از نحوه رفتار ايران دارند و هم از آمريكا. از زمان "پيروزى" بر داعش نوعى خودباورى تازه در عراق شكل گرفته كه اين حرف را بيشتر مى شود شنيد. ١
اينرا از اواسط جنگ با داعش هم آمريكايى ها و هم ايرانيها كم كم بهتر درك كردند.فرمانده هاى آمريكايى سعى مى كردند كه حسى را به فرماندهان و مسولان عراقى بدهند كه تصميم گيرنده نهايى آنها هستند.نه فقط جلوى بلفرض رسانه ها.در پشت صحنه هم.اما عراقيها كمتر باور مى كردند و هنوز بدبين بودند٢
درباره ايران وضع متفاوتتر بود.نيروهايى كه فرماندهان ايرانى با آنها كار مى كردند درست مثل سيستم تبليغاتى ايران ديدگاه ايدئولوژيكشان غالب بود.به چشم به هم زدنى همه جا را پر كردند از عكس قاسم سليمانى و آقاى خامنه اى،طوريكه در يك مقطع بغداد يا مثلا طوز در و ديوارش عكسهاى اين دو بود ٣
اما ظاهرا تعدادى از تعدادى از فرماندهان ايرانى اين مساله را درك كردند كه كم كم چنين رفتارى حس غرور حتى كسانى را كه حمايت مى كنند خدشه دار خواهد كرد.اين چيزيست كه از چند فرمانده بدر و سرايا خراسانى بعد از عمليات آمرلى شنيدم و طولى نكشيد كه عكسها كمتر شد ٤
با همه اينها تصحيح چنين حسى به نظر آسان نيست بخصوص كه بخشى از مسولان سياسى و نظامى ايرانى و حتى البته مردم عادى ايران از زائر تا تاجر رفتارشان نسبت به عراقيها طوريست كه انگار عراقيها كلا فرومايه هستند و هر چه دارند از ايران دارند پس بيخود مى كنند حرف مى زنند. ٥
به نظرم اگر اين مساله احترام واقعى و نه ظاهرى به هويت عراق و عراقيها جدى گرفته نشود قطعا نتيجه اش را بيشتر نشان خواهد داد.جالب آنكه برخلاف تصور موجود حتى همين گروه بدر كه در ايران شكل گرفته سرسپرده ايران نيستند و به شدت از اينكه هويتشان در قبال ايران ناديده گرفته شود متنفرند ٦
