روزی «خان» دست برد تو سطل آشغال شرکتی که توش کار می‌کرد و چند قطعه «سانتریفیوژ» از توش در آورد و گذاشت تو جیبش. آخر وقت بدون هیچ سو ظنی، از شرکت اومد بیرون و رفت خونه. خان اون روز یک کارمند معمولی بود که کسی نمی‌شناختش. یک دهه بعد، تمام کشورهای غربی دنبالش بودن. (۱/۴۶) 🟢 این رشته توییت بلند رو می‌تونید با جزئيات بیشتر همراه با فیلم و تصاویر مرتبط در ویدیویی که روی یوتیوب آپلود کردم ببینید. اگر هم حوصله‌ی یوتیوب ندارید، همین متن رو بخونید کافیه.

استالین چند سال پایانی عمرش رو میگن تنهایی براش قابل تحمل نبود و خیلی زود افسرده میشد و به همین خاطر اغلب چند نفر از اعضای حلقه‌ی درونی حزب رو احضار میکرد تا سر میز غذا بهش ملحق بشن و با هم غذا بخورن یا اینکه باهاش فیلم ببینن. اغلب وقتش رو هم تو ویلاش در حومه‌ی مسکو سپری میکرد. از بین این رفیقای غار استالین میشه به مالنکوف اشاره کرد که جانشین احتمالی استالین بود. بعدش لاورنتی بریا، رئیس مقتدر و بانفوذ پلیس مخفی استالین. کنار اینا نیکیتا خروشچف بود که استالین دعوتش کرده بود بیاد مسکو تا داینامیک قدرت مابین بریا و مالنکوف رو متعادل کنه.

روز ششم سپتامبر سال ۱۹۷۶، تو دوران جنگ سرد، هواپیمای بزرگی تو آسمون ژاپن مشاهده شد. یه پرنده‌ی خاکستری خیلی بزرگی بود که معلوم بود دنبال باند میگرده که فرود بیاد. هواپیما، غریبه و ناشناس بود و نه ژاپنی‌ها و نه غربی‌ها تابحال همچین پرنده‌ای ندیده بودن. یک جواهر بود. (۱/۳۲) هواپیما نزدیکتر که شد، دیدن که پرچم سرخ شوروی روش نقش بسته و قصد داشت رو باند بتنی فرودگاهی در Hakodate در شمال ژاپن فرود بیاد. اما باند براش کوچیک بود. انقدر طول نداشت که این پرنده راحت بتونه بشینه. اما خلبان زبده‌ای داشت که هرطور که بود این هالک رو اونجا فرود آورد.

بقایای این زن نئاندرتال در غاری در کردستان عراق پیدا شده که حدود ۲ ساعت با مرز ایران فاصله داره. این استخوان‌ها سال ۲۰۱۸ پیدا شدن و قدمتش به ۷۵ هزار سال پیش برمیگرده. اینجا به چند نکته درباره این استخوان‌ها اشاره می‌کنم.

وقتی که پیداش کردن، جمجمه‌ش توسط سنگ‌ها خرد شده بوده و از اونجایی که ده‌ها هزار سال از قدمتش می‌گذشته، رسوب زیادی این استخوان رو در بر گرفته بود بطوری که ضخامتش به چیزی حدود ۱ اینچ می‌رسید. جمجمه‌ش حدود ۲۰۰ قطعه شده بود.

اون موقع که بانک زدن مد نبود، بلشویک‌های روسیه برای تامین مالی حزبشون بانک می‌زدن. در یکی از این موارد، یکی از بزرگترین سرقت‌های انجام شده در دنیا، یک دزدی تمام عیار از بانکی در تفلیس گرجستان بود که ژوزف استالین از سازمان دهندگان اصلیش بود. این سرقت از بانک بودجه‌ی زیادی به بلشویک‌ها تزریق کرد، و در عین حال استالین جوان رو به عنوان یک مهره‌ی کلیدی در حزب بالا آورد. سرقتی بود ماهرانه و با جزئیات دقیق که تا دهه‌ها، و حتی امروز هم، بحث زیادی پیرامونش وجود داره. اما ماجرا از کجا شروع شد؟

یک سال در تاریخ داریم که به عنوان «طولانی‌ترین سال تاریخ» معروفه و ۴۵۵ روز داشته و هرچند که با منطق جور در نمیاد اما واقعا همچین سالی داشتیم. ماجراشم اینه که رومی‌های باستان از یه تقویم قمری استفاده میکردن که به مراسم مذهبی مهم‌شون گره خورده بود. اما این تقویم یک مشکلی داشت و اونم این بود که با سال خورشیدی که هماهنگ با چرخش زمین به دور خورشیده، همخونی نداشت. سال قمری فقط ۳۵۵ روزه و میدونیم که تقویم قمری نسبت به سال خورشیدی هر سال ۱۰ تا ۱۱ روز عقب میافته. این تقویم با تغییرات فصلی هماهنگی کامل نداشت.

یه روزی یه جایی در ماقبل تاریخ، مثلا بالای تپه‌های رومانی، برای اولین بار یک گونه از جنس ما هومو ساپینس‌ها و یک نئاندرتال هم رو دیدن و با یک نگاه عاشق هم شدن. شاید مرد نئاندرتال با هیکل ورزیده و پوست کمی آفتاب سوخته‌ای که داشته، دنبال جفت می‌گشته. و عاشق پاکباخته‌ی یک زن از گونه‌ی انسان هوشمند با پوستی تیره و پاهای کشیده و پوشیده در پوست حیوان شده و سعی کرده با صدای جذابی که داشته، توجه زن رو به خودش جلب کنه که البته یه جایی فهمیده که این دو به یک زبان مشترک حرف نمیزنن!

روز سردی در سی‌ام دسامبر سال ۱۹۱۶، گروهی از اشراف روسی در کاخ یکی از ثروتمندترین مردان روسیه به نام شاهزاده فلیکس یوسوپوف، تو سن پطرزبورگ، راسپوتین رو به قتل رسوندن. چند روز بعدش، جسد بی‌جان راسپوتین تو رودخانه‌ی نوا در سن پطرزبورگ کشف شد. یک دهه قبل‌تر از اون روز شوم، راسپوتین که یک آدم رندوم از اهالی سیبری بود، با بخت و اقبالی که یارش بود، در بین اهالی پرنفوذ روسیه سری تو سرا در آورد و به آرومی به یکی از برجسته‌ترین چهره‌های حلقه‌ی درونی تزار نیکلای دوم تبدیل شد.

بچه‌هایی که دو زبانه بزرگ میشن، از نظر توانایی‌های شناختی و عملکرد اجرایی یا توانایی حل مسئله و تصمیم‌گیری ممکنه با بچه‌های دیگه متفاوت باشن. بعضی تحقیقات انجام شده نشون داده که کودکان دوزبانه اغلب در مقایسه با همسالان تک زبانه‌شون، از توانایی‌های شناختی بالاتری برخوردارن. 🔻 اسپانسر این رشته توییت، موسسه علمی کلام‌آرای با مدیریت غزال محدث از بروکسله. پیج ایشون اطلاعات خوبی برای والدین و معلمان زبان کودکان داره. لینک پیج:

instagram.com/kalaamaaraay

یاکوزا اسم یک باند تبهکاری بدنام سازمان یافته تو ژاپنه که در بافت اجتماعی این کشور تنیده شدن. ساختار یاکوزا چند وجهیه و نمیشه تعریف سر راست و دقیقی ازش داد چون درسته که جنایتکارن ولی ریشه در فرهنگ ژاپن دارن و در خیلی از مناطق ژاپن بهشون احترام هم میذارن. اصطلاح یاکوزا بصورت تحت‌الفظی معنی «خوب برای هیچ» میده. که برگرفته از یه بازی ورق سنتی ژاپنیه و میشه اینطور تعبیرش کرد که به دستی میگن که درسته رقم‌هاش خوبه ولی به هیچ دردی نمیخوره. اما ریشه‌ی یاکوزا رو میتونیم در سالهای ۱۶۰۰ میلادی جستجو کنیم.

چهارم اکتبر سال ۱۹۸۲. مکانمون صحرای بلک راکه تو ۲۰۰ مایلی شمال نواداست. یک تاجر انگلیسی به نام ریچارد نوبل سوار بر خودرویی بود به نام Thrust2 که رولز رویس اون رو ساخته بود و موتورش موتور جت بود. اون روز آقای نوبل رکود سریعترین رانندگی تاریخ رو مال خودش کرد. سرعتش با این خودرو به ۱۰۲۰ کیلومتر یا ۶۳۴ مایل بر ساعت رسید که یک چیز باورنکردنی‌ای بود. آخرین رکوردی که قبل از ریچارد نوبل ثبت شده بود برای گری گابلیچ بود که سیزده سال قبلتر یعنی سال ۱۹۷۰ با ماشین blue flame اون رو ثبت کرده بود. سرعت اون خودرو ۱۰۱۴ کیلومتر بر ساعت بود.

به دلایل متعددی، زندگی آخرین نسل نئاندرتالها هنوز یک رازه. اگه برگردیم عقب، یعنی حدود چهل هزار سال پیش تو اروپا، می‌بینیم که ما تنها گونه‌ی زنده‌ی انسان نبودیم، بلکه حداقل سه گونه‌ی دیگه هم وجود داشتن. و از بین این سه گونه، اسم نئاندرتالها بیشتر برای ما آشنایی داره. موجوداتی بودن با اندام‌های تن و مند و ابروهای ضخیم که خیلی با ما شباهت داشتن و اون موقع حدود سیصد هزار سالی میشد که تو سرتاسر اروپا داشتن پرسه میزدن. اینا حدود ۲۰۰ هزار سال بیشتر از ما انسانهای مدرن، یعنی گونه‌ی هومو ساپینس، زنده بودن.

سال ۱۹۵۰ چند مرد روستایی در اطراف شهر سیلکبورگ دانمارک جسدی رو در یک زمین باتلاقی پیدا کردن که ظاهر عجیبی داشت. اینا هنگام کندن زمین با این برخورد کرده بودن و ابتدا فکر میکردن یک جسد تازه‌ست و چون یه طناب به گردنش بود، فکر کردن پای قتل در میونه. اما ماجراش خیلی عجیب‌تر بود. اولین کاری که کردن به پلیس گزارش دادن. وقتی پلیسا اومدن و صحنه رو بررسی کردن خیلی سریع متوجه شدن که این جسد تازه نیست. جنازه رو در عمق ۲.۵ متری زمین پیدا کرده بودن و هیچ نشونه‌ای هم از کندن زمین دیده نمیشد. معنیش این بود که به احتمال زیاد، این جسد از خیلی قبل‌ترها اینجا بوده

زنها هنگام انتخاب پارتنر، در مقایسه با مردها، سیستم فیلترینگ پیچیده‌‌تری دارن. همیشه ترجیحاتی داشتن که در طول دوران‌ها، بخاطر تغییر شرایط اجتماعی-اقتصادی تغییر کرده اما اگه بخوایم به چند نکته‌ی پایه‌ای اشاره کنیم، این موارد تکاملی به ذهن میان: زنها در طول زندگی به میزان محدود می‌تونن تولید مثل کنن و داشتن یه بچه، تعهد بزرگی رو دوششون میگذاره که میتونه عواقب جدی‌ای براشون داشته باشه. یک زن بدنش رو برای تولید، پرورش و حمل یک بچه سرمایه‌گذاری می‌کنه.

سالها پیش صدام حسین یک مهندس کانادایی رو که آدم مبتکری تو طراحی‌های نظامی بود و قصد طراحی یک ابراسلحه یا Super Gun رو داشت، استخدام کرد تا این اسلحه رو تو خاک عراق بسازه اما قبل از تکمیل این پروژه، روزی وارد آپارتمانش شدن و از پشت سه گلوله به سرش شلیک کردن و در جا کشتتش. تو موزه‌ی سلطنتی اسلحه در قلعه‌ی نلسون انگلستان دو تا لوله‌ی فولادی بزرگ وجود داره که باقیمونده‌ی یکی از جسورانه‌ترین قطعات مهندسی یک ابرتفنگه به نام Big Babylon که هدف اولیه از طراحیش این بود که بتونه ماهواره‌ها رو با شلیک به مدار زمین ارسال کنه.

از آدم خوشبخت، انسان بزرگ و تاثیرگذار در نمیاد. آدم خوشبخت مشغول تفریحه و زندگیش با یک نوسان کوچیک در حال سپری شدنه. کشمکش درونی نداره و چالشی پیش پاش نیست که بخواد حلش کنه. نیازی هم نمی‌بینه خودش رو به آب و آتیش بزنه. برای چی؟ وقتی همه چی برات مهیاست. از اون سمت آدمی که ناکامی رو تجربه کرده، شکست رو تجربه کرده، تحقیر شده شاید یا دچار کمبود بوده، پتانسیل این رو داره که به انسان بزرگی تبدیل بشه. در این جور مواقع با دیدن آدمها، چه افراد پیرامونمون چه انسانهای دورتر، دو رویکرد می‌بینیم:

امروز تولد داستایفسکی بود. مردی که تنها در چند سال پایانی عمرش کمی رنگ آرامش رو دید. کل عمرش بی‌پول بود. یا پولهاش رو خرج قمار میکرد، یا خانواده و اطرافیانش ازش میگرفتن. زن اولش که مُرد، یه پسر ازش به جا موند که پسر فیودور نبود ولی تا روزی که زنده بود از داستایفسکی پول میخواست. پول رو هم خرج عیاشی میکرد. برادرش هم که فیودور خیلی بهش مدیون بود و بارها زیر پر و بالش رو گرفته بود، مُرد و ازش یه خانواده پرجمعیت به جا موند که فیودور خودش رو مسئول میدونست و کمک خرجشون بود. از فشار بی‌پولی کتاب می‌نوشت و کتاب رو هم پیش فروش میکرد به انتشاراتی.

این نقطه روی نقشه یه جزیره‌ایه به نام Tristan da Cunha که ۲۵۰ نفر توش زندگی میکنن و بهش میگن دورترین نقطه‌ی مسکونی جهان. این جزیره از مستعمرات انگلیسه. کد پستی انگلیس دارن ولی باند فرودگاه ندارن و اگه کسی بخواد بره اونجا باید از قایق استفاده کنه.





برق جزیره توسط سه دیزل ژنراتور بزرگ تامین میشه و البته تولید برق جیره‌بندی و محدوده و مردم سهمیه‌ی محدودی دارن که محدود شده به روزی چند ساعت. دلیلشم هزینه ی بالای تولید برق و مشکلات لجستیکیه. این ژنراتورها ۳-۴ ساعت تو صبح، ۳ ساعت عصر و ۱ ساعت هم در طول شب برق رو تامین میکنن.

مردی متاهل رابطه‌ش با زنش سرده و اوضاع مابینشون چندان خوب نیست. همزمان یک معشوقه هم داره که با اون خوشحاله. تو ذهنش همیشه آرزو میکنه کاش زنش میرفت یا می‌مرد یا جدا میشد که بتونه به خوبی و خوشی با اون معشوقه‌ش زندگی کنه. یه روزی اون اتفاق پیش میاد و زن از پیشش میره و جدا میشه اما خیلی زود اون معشوقه‌ رو هم از دست میده! وقتی زنش رفت اول گفت خب این همون چیزیه که من میخوام اما وقتی اون شرایط براش پیش اومد و همه چی در اختیارش بود، متوجه شد که اوضاع خیلی پیچیده‌تر از اینه که تصورش رو میکرد. در اصل رابطه‌ی ایده‌ال اون مرد با معشوقه‌ش

تاریخ عربها به سه هزار سال پیش برمیگرده. زندگی اعراب اولیه حول سه چیز می چرخید: آب، تجارت و جنگ. از نظر جغرافیایی، شبه جزیره‌ی عربستان رو میشه به سه ناحیه تقسیم کرد: شمال غربی صخره‌ای، فلات مرکزی خشک و شنی و بخش حاصلخیز جنوبی. (۱/۲۰)

اما یک چیز در هر سه ناحیه مشترکه و اونم کمبود آبه. مردم مناطق جنوب معمولا از طریق تکنیک‌هایی که بلد بودن آب رو ذخیره میکردن و در سایر مناطق خشک عربستان مردم گرد واحه‌ها جمع میشدن. واحه همون تیکه زمین‌های سرسبزیه که وسط بیابون پیدا میشه. معمولا آب چاه پیدا میشه اونجاها.

یکی از کتابهایی که اخیرا درباره رواقی‌گری و فلسفه‌ی رواقیون میخوندم، اشاره به عبارتی به اسم تجسم منفی یا Negative visualization داشت. میگه همیشه بدترین رو تجسم کن تا هنگام رخ دادنش دردش کمتر باشه. شما وقتی منتظر بدترین باشی، وقتی اتفاق می‌افته شوکه نمیشی. یک رواقی برای اینکه رضایت رو از زندگی به دست بیاره، به بدترین سناریوهای ممکن هم فکر میکنه. و وقتی تو به بدترین رخداد ممکن فکر میکنی، پس یعنی قبول میکنی که شرایطی هست که ممکنه در کنترل تو نباشه و تو کاری از دستت بر نیاد. اینطوری قبول میکنی و می‌پذیری که همه چیز در کنترل تو نیست.