Verschrikkelijk!

De cardioloog heeft POTS ontkend en "angst" gerapporteerd!

Ik heb gezegd dat ik nooit spanning of angst ervaar, maar niet meer kan functioneren door deze POTS-episode.
Ik ben heel duidelijk geweest.

Walgelijk gewoon. Ik wil mijn cardioloog niet meer. Ik ben hier zo kwaad over. Een geschiedenis van 15 jaar hormonale tachycardie, nu duidelijk orthostatisch en hij zuigt even uit zijn duim dat orthostatische tachycardie "angst" is.

Met hypertensie en een ritme van 169 bpm.

Ik haat de medische zorg.

Mensen oordelen in Nederland, dat Russische propaganda gemakkelijk is te doorzien.

Een voorbeeld. Rusland stelt vandaag dat de militaire missie, een terroristische aanslag heeft kunnen keren. De Zaporizija-regio is "bevrijd".

Burgers kunnen deze lezing niet controleren! Opvallend:

- De oorlog wordt "Dag 726 van de missie" genoemd;
- Net als in de eerste maand van de oorlog in 2022, wordt gekozen voor onschuldig beeldmateriaal van alledaagse taferelen.

Op dag 1: foto van spelende hond.
Dag 726: soldaat aait Oekraïense kat.
⬇️
"Menselijkheid"

When people discuss loneliness, they often assume that loneliness is a mindset, as if a process of thought.

I know that loneliness exists without processing negative thoughts on being alone. Also, robust resilience can be present notwithstanding loneliness and unhappiness. Dealing with loneliness, there is no need for (faux) truisms and clichéd thinking such as:

- "Loneliness is not the same as solitude"
- "It is a signal that you need to find friends"
- "Reach out and you'll find meaningful relationships"
- "Solitude aids self-fulfilment"
1/

Nieuwsbrief met cursussen en bijeenkomsten voor "teambuilding":

"We hebben allemaal last van een winterdepressie"
"We zijn allemaal weleens onzeker over onze presentatievaardigheden"
"We kunnen allemaal methoden voor ontspanning gebruiken".

😵‍💫 Ik heb een hekel aan psychologische methoden en coachingmodellen voor subtiele manipulatie van cursisten.

Er wordt gesuggereerd dat iedereen aan zichzelf twijfelt, maar ook dat iedereen gevoelig is voor "Denk aan....", "Probeer die arm te ontspannen", "Voel je been zwaar worden"

"Iedereen heeft wel iemand die ze kan komen halen in tijden van nood".

Zulke aannames zijn volledig klote en onempatisch. De meeste mensen die ik ben tegengekomen, geven zelf aan dat zij in tijden van nood niemand hebben die ze helpt.

Het is niet zo dat het aan jezelf ligt. Het is niet zo dat je niet goed ben omgegaan met buren, vrienden en kennissen, als ze je in tijden van nood laten barsten.

Mensen die zeggen "Dat iedereen wel iemand heeft en zo niet, dat je dat aan jezelf hebt te danken", hebben de luxe om niet in die positie te zijn gekomen.

Ik heb gedaan wat ik kon in een VT-zaak. Dat de ambtenaren gericht zijn op de afvinkmentaliteit, is duidelijk.

Dat wordt volhard in een dikke confirmation bias, is ook duidelijk.

De rest is lijdend voorwerp. Het is evident dat naar een melding wordt toeberedeneerd. Ik ga niet in op details. Dit is wat ik algemeen herken:

- Ouders zijn slechts bezorgd of komen op voor de rechten van hun kind;
- Schooldirecties maken de intentie kenbaar VT als pressiemiddel te gebruiken. Dat kan niet worden tegengehouden, intenties worden altijd doorgedrukt.

Ik zie nog regelmatig dat mensen zeggen "We moeten een zaak tegen de Staat beginnen vanwege de schending van het recht op gezondheid (art. 22 Grondwet) , omdat er geen SARS/COVID-preventie is"

Zo'n zaak ga je sowieso verliezen. Procederen = riskeren. Mensen denken dat een eerlijke inschatting van de proceskansen hetzelfde is als "niet willen helpen om een zaak tegen de Staat te beginnen".

Ik weet dat de rechter een vordering passeert op de Margin of Appreciation.

rechtenadvies.blogspot.com/2022/09/het-ne…

Een algemeen bericht over schooldirecties.

Sinds 2020 krijg ik verschillende meldingen van ouders over directeuren en leerplichtambtenaren die met een Veilig Thuis-melding of inschakeling van het OM dreigen. In alle gevallen wordt voldaan aan de leerplicht en stellen ouders alles in het werk om de gezondheid en veiligheid van hun kind te waarborgen.

Waar scholen dat verzuimen, voldoen ouders die hun kinderen tegen grote gezondheidsrisico's beschermen, wél aan het Verdragsrecht.

Niets van de langetermijngevolgen van SARS-2 (= COVID) is nieuw of onbekend. Alles is al 20 jaar bekend en herhaaldelijk doorgrond sinds SARS-1.

Dat gegeven niet wíllen onderkennen is slechts politiek ingegeven, niet medisch-wetenschappelijk. Het afschrijven van een deel van de bevolking (2020: voorgestelde economische triages om ouderen geen plek te bieden op de ic en ze thuis te laten stikken en paradigma's als 'De dood hoort bij het leven, we moeten weer leren doodgaan') werd als toelaatbaar gepresenteerd.

Ik heb mijn omgeving altijd mooi onderhouden en een goede tuin en ik moet binnenkort uit de woning met gedwongen verhuizing. De verhuurder plaatst nu allemaal aso's die de boel laten verpauperen en overlast veroorzaken. Als ik straks het maximum ga betalen voor een woning van 50m2, dan hoop ik wel dat het in een betere buurt/betere vastgoedtoestand is.

Dat yuppenspul is echt slecht. De Leolux-banken had ik opengemaakt, die bleken te zijn gemaakt van spaanplaat met post-elastiekjes om de veren en een jutezak om het schuim, afgedekt met de oppervlaktehuid van het leer. De Pastoe-kast is al eens gebarsten en vervangen. Mijn Aupingbed is in het begin ingestort en moest worden gedemonteerd om stukken te vervangen. Het bleef een slecht onderstel dat ik had geducktaped tegen instortingsgevaar.

Het is alsof ik mijn eigen gevoel altijd kan ontleden op het moment zelf. Ik weet heel helder wat ik voel.

Mede daardoor heb ik geen boodschap aan clichés. Ik laat het gevoel van mij zélf spreken. Terug naar "De wereld staat voor jou stil en de rest draait door".

Wat moet ik daar nou mee? Ik weet heel duidelijk dat ik iemands grote gevoel voor humor en optimisme mis. Die energie hebben sommige mensen zo duidelijk bij zich.

In plaats van "De dood hoort bij het leven", "Eens verlies je je ouders", kunnen mensen deze clichés beter niet zeggen. Als mijn moeder als 30'er geen uitvoerige behandeling had gekregen, was ze al heel vroeg gegaan. Het is niet zomaar een kwestie van "eens verlies je ze". Hoe kan het beter?

Ik vond het zelf fantastisch om op de man af te kunnen vragen en vragen te krijgen. "Hebt u hier ervaring mee?", "Wat zijn je mooiste herinneringen?", "Hoe ga je hiermee om?".

Van beide kanten is de etniciteit gemengd. Mijn opa van de Bouter-kant is van een zigeunerin en de Fransman die onze naam in Nederland heeft gebracht, is naar alle mate van waarschijnlijkheid van de Arabische tak-Bouter. Nazaten wonen nu in Tunesië en Algerije. Opa had waarschijnlijk in een KZ gezeten. Hij zweeg over het pijnlijke verleden. In die tijd is hij getrouwd met een Slavische. Mijn vader heeft een Slavische broer en zus via zijn vader. Aan de kant van de Bouter-mannen (..) is het Dinarid-profiel heel duidelijk.

Ze lag daar als een pop. Ik had het niet meer. Ik ben blij dat ik voor de juiste persoon (uitvaartondernemer) heb gekozen. Ik heb hem ook om ervaringen kunnen vragen. Hoe anderen reageren, hoe ze hiermee omgaan. De herkenning van reacties van nabestaanden.

Er geen plezier in hebben om alleen achter te blijven is totaal anders dan hoe de kitscherigheid in films en liedjes dat afschilderen. Het is geen melodramatische leegloop van "Zonder jou ben ik niemand. Ik ben mezelf kwijt. Ik zou een kogel voor je opvangen". Het zit erin dat ik er zelf plezier in had om haar deelgenoot te maken. Niet in afhankelijkheid of labiliteit. Ik was al vroeg zelfstandig en zo eigengereid dat ik vaak weg was. Maar ik was graag een hoeder als dat nodig was. Ik vond het zelf leuk om te geven. Dat is nu weg.

Toen ik nog studeerde, solliciteerde ik voor werk in de zorg. Ik werd na ontvangst van mijn brief gebeld omdat de werver mijn motivatie interessant vond, maar hij vond het zonde van mijn vaardigheden en opleidingen om in de zorg te werken. Hij zei: "Als jurist kun je zelf je tarieven bepalen, in deze baan krijg je hooguit € 2400". Hij twijfelde, wees mij toch af.

Als ik zeg dat ik met mensen wil werken, krijg ik dat vaker te horen "zo zonde!".

Wat is er precies zonde? Als het niet over 💲inkomen gaat...

De Oekraïeners.
Vanuit de kamer tegenover me hoorde ik de nieuwe gasten. Ik draaide me om. Die taal herkende ik. Het Oekraïense gezin werd bij herhaling aangesproken met "Are you Russians?" "Russia?".
Alsof ze de intake beter zouden begrijpen als de verpleging bleef herhalen. Ik dacht: als ze mij maar niet als Russin zien. Dat heb ik inmiddels zo vaak gehoord. Het is inmiddels beladen om op welke manier dan ook gelieerd te zijn aan het Rijk, zoals dat gaat met dictaturen.

Ik zou wel een rouwwijzer willen schrijven op basis van mijn eigen relaas van de afgelopen maanden. Niet van "weer iemand die een boek moet schrijven".

Wél omdat ik het zelf miste, om in die donkere periode van aanloop naar het verlies iets te lezen om wijsheid uit te halen. In het vacuüm dat ontstaan was, binnen een tijdspanne van slechts twee maanden, kwam echt álles aan bod. Van ongeloof, beduusdheid, wroeging, leegte, tot kluchten die voor je ogen plaatsvinden, humor en momenten van onverwachte bezinning.

Deze foto's van mijn moeder heb ik nog nooit gezien. Ze lagen ook goed verstopt.

Ik zoek nog steeds de foto's waarop ze haar eigen donkerbruine haar heeft. Die zijn natuurlijk onvindbaar.... Dit was haar huidskleur. Ze was geen "witte" Europese. Ze was niet eens West-Europees. Heel bevreemdend eigenlijk. Voor haar was dat het ook, om als "exoot" met alleen haar moeder op te groeien in Nederland.